Αγγλία - 1966

Το Contra.gr συνεχίζει την παρουσίαση της ιστορίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Βρισκόμαστε στην Αγγλία το 1966. Τα "λιοντάρια" γράφουν την πιο σημαντική σελίδα στην ιστορία τους, έστω κι αν σε αυτήν υπήρξαν πολλές μουντζούρες...

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ

05 ΙΟΥΝ 2010

Η διοργάνωση

Τη Δευτέρα 22 Αυγούστου του 1960 η FIFA ανακοίνωσε ότι η διοργάνωση του 1966 θα διεξαχθεί στην Αγγλία, ως φόρος τιμής για τον έναν αιώνα ύπαρξης (103 έτη τη χρονιά του Μουντιάλ) της αγγλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Στα προκριματικά το παρασκήνιο δεν έλειψε για ακόμα μία φορά, αφού οι 16 χώρες της Αφρικής αποσύρθηκαν, μιας και δεν είχαν εξασφαλισμένο "εισιτήριο" για το Μουντιάλ και χρειαζόταν να δώσουν μπαράζ με άλλη ζώνη. Παρ’ όλα αυτά υπήρξε ρεκόρ συμμετοχής με 74 κράτη και όταν ξεπεράστηκε και το ζήτημα με την κλοπή του τροπαίου "Ζιλ Ριμέ", όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσει η διοργάνωση.

Το τουρνουά αποδείχθηκε εξίσου κακό σε θέαμα με το προηγούμενο (ίδιος αριθμός τερμάτων), αν και πολύ καλύτερο σε ατμόσφαιρα. Οι αμυντικές τακτικές κυριάρχησαν, ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε το φιλοθεάμον κοινό να γεμίσει τα γήπεδα και να πραγματοποιήσει ρεκόρ προσέλευσης στη διοργάνωση με 1.601.153 εισιτήρια (50.036 μ.ό.), αριθμός που ξεπέρασε τον αντίστοιχο του προηγούμενου ρεκόρ, από τη διοργάνωση της Βραζιλίας το 1950.

Ο τρόπος διεξαγωγής παρέμεινε ίδιος και επικεφαλής των τεσσάρων ομίλων τέθηκαν η Αγγλία, η Δυτική Γερμανία, η Βραζιλία και η Ιταλία. Στον πρώτο όμιλο η Αγγλία προχώρησε ως πρωτοπόρος σημειώνοντας μόλις τέσσερα γκολ, αλλά χωρίς να δεχθεί κανένα και η Ουρουγουάη την ακολούθησε, αφήνοντας εκτός την Γαλλία και το Μεξικό. Στον δεύτερο όμιλο, Δυτική Γερμανία και Αργεντινή προχώρησαν εύκολα, με την "αλμπιτσελέστε" να δέχεται παρατηρήσεις από την FIFA για το σκληρό παιχνίδι της, ειδικά μετά την αποβολή του Ράφαελ Αλμπρεχτ στο ματς με τους Γερμανούς. Εκτός έμεινε η πρωταθλήτρια Ευρώπης δύο χρόνια νωρίτερα (αλλά αρκετά γηρασμένη ως ομάδα) Ισπανία και η Ελβετία.

Στον τρίτο όμιλο, η Βραζιλία με δύο από τους κορυφαίους παίκτες της εποχής στην επίθεση, τον Πελέ και τον Γκαρίντσα, είχε να φοβηθεί μόνο τα σκληρά μαρκαρίσματα. Οι δύο Βραζιλιάνοι σκόραραν από μία φορά στο πρώτο ματς κόντρα στη Βουλγαρία (έγιναν οι πρώτοι που σκόραραν σε τρία σερί τουρνουά), αλλά ο Πελέ τραυματίστηκε για το επόμενο παιχνίδι κόντρα στην Ουγγαρία του Φλόριαν Αλμπερτ και του Φέρεντς Σέμπε, όπου η Βραζιλία γνώρισε την ήττα με 3-1 (πρώτη ήττα σε Μουντιάλ μετά το 4-2 του 1954, επίσης κόντρα στην Ουγγαρία). Στο κρίσιμο ματς κόντρα στην Πορτογαλία (πρώτη της συμμετοχή στο Μουντιάλ) ήρθε αντιμέτωπη τόσο με μία σειρά από νέα αντιαθλητικά μαρκαρίσματα, όσο και με μία εκπληκτική ομάδα, που είχε ως μπροστάρη τον Εουσέμπιο και άξιους συμπαραστάτες τους Μάριο Κολούνα, Αντόνιο Σιμόες, Ζοζέ Αουγκούστο και Ζοζέ Τόρες, μέλη της ακαταμάχητης Μπενφίκα της εποχής. Οι Ιβηρες νίκησαν με 3-1 και ακολούθησαν τους Μαγυάρους στα προημιτελικά. Τέλος, στον τέταρτο όμιλο η Βόρεια Κορέα έκανε την σπουδαία έκπληξη κερδίζοντας την Ιταλία και ήταν αυτή που πήρε το "εισιτήριο" μετά τη Σοβιετική Ενωση (εκτός και η Χιλή).

Στα προημιτελικά οι δύο πολυσυζητημένες κόντρες Ευρώπης-Λατινικής Αμερικής έληξαν με νικητές τους εκπροσώπους της "γηραιάς Ηπείρου". Η Δυτική Γερμανία νίκησε με 4-0 την Ουρουγουάη, αν και στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα έπαιξε με δύο παίκτες παραπάνω λόγω αποβολών. Η Αγγλία νίκησε επίσης με παίκτη παραπάνω την Αργεντινή, χάρη σε ορισμένες αμφιλεγόμενες αποφάσεις του διαιτητή, οι οποίες σηματοδότησαν την έναρξη της ποδοσφαιρικής κόντρας των δύο χωρών. Μία εκπληκτική εμφάνιση από τον Λεβ Γιασίν και την άμυνά του έφεραν τη νίκη 2-1 της Σοβιετικής Ενωσης επί της Ουγγαρίας, ενώ στο τελευταίο ματς η Πορτογαλία λίγο έλειψε να πέσει θύμα έκπληξης, αλλά ο Εουσέμπιο με τέσσερα γκολ την οδήγησε σε νίκη 5-3 επί της Βόρειας Κορέας.

Στον πρώτο ημιτελικό, η Αγγλία χρησιμοποίησε και πάλι εξωαγωνιστικά τεχνάσματα απέναντι στην Πορτογαλία, αλλά η ηγετική εμφάνιση (ίσως η κορυφαία στην διεθνή καριέρα του) του Μπόμπι Τσάρλτον και τα δύο τέρματα που σημείωσε ήταν αυτά που έμειναν στην ιστορία, με τον Εουσέμπιο να μην μπορεί να αλλάξει τη ροήτου αγώνα (2-1 τελικό σκορ). Στον έτερο ημιτελικό, το "άστρο" του Φραντς Μπεκενμπάουερ συνέχιζε να λάμπει για τη Δυτική Γερμανία και με ένα μακρινό σουτ του "Κάιζερ" που ξεγέλασε τον Γιασίν, τα "πάντσερ" πήραν τη νίκη-πρόκριση με 2-1 απέναντι στους Σοβιετικούς.

Ο τελικός

Περισσότεροι από 98.000 θεατές βρέθηκαν στις εξέδρες του "Γουέμπλεϊ" για να παρακολουθήσουν από κοντά τον σπουδαίο τελικό μεταξύ της διοργανώτριας Αγγλίας και της φιλόδοξης Δυτικής Γερμανίας. Οι παίκτες του Χέλμουτ Σεν πήραν προβάδισμα στο σκορ μόλις στο 12’ με τον πρώτο σκόρερ τους, Χέλμουτ Χάλερ, ωστόσο ο Τζεφ Χαρστ, που μόλις είχε αρχίσει τη διεθνή καριέρα του και προτιμήθηκε από τον Τζίμι Γκριβς στον τελικό, ισοφάρισε λίγο αργότερα. Στο δεύτερο μέρος ανέλαβε δράση ο εκπληκτικός Αλαν Μπολ και στο 78’ ο Μάρτιν Πίτερς στάθηκε τυχερός παίρνοντας την μπάλα μετά από κόντρες και κάνοντας το 2-1.

Οι Γερμανοί, όμως, λειτούργησαν ως γνήσιοι... Γερμανοί και στο 89’ ισοφάρισαν με Βόλφγκανγκ Βέμπερ σε 2-2. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν το γκολ οι Αγγλοι διαμαρτυρήθηκαν για φάουλ στον Τζακ Τσάρλτον (το οποίο δόθηκε ανάποδα) και στην διάρκεια της φάσης για χέρι του Καρλ Χάιντς Σνέλινγκερ. Στην παράταση, το γκολ-"φάντασμα" του Χαρστ στο 101’ μαγνήτισε 400 εκατομμύρια τηλεθεατές, που περίμεναν εναγωνίως την απάντηση της Γερμανίας. Αυτή δεν ήρθε ποτέ, με τον Χαρστ να σκοράρει εκ νέου στα τελευταία δευτερόλεπτα, σε μία φάση που όπως παραδέχεται ο ίδιος απλώς προσπάθησε να στείλει την μπάλα όσο πιο μακριά γινόταν στις εξέδρες του "Γουέμπλεϊ" για να κερδίσει χρόνο. Στην ιστορία έμεινε πάντως η τηλεοπτική μετάδοση εκείνου του τέρματος, αφού είχαν μπει ήδη φίλαθλοι στον αγωνιστικό χώρο, έτοιμοι να πανηγυρίσουν τη σπουδαία επιτυχία. Η μετάδοση του Κένεθ Γούλστενχολμ είχε ως εξής: "Και να έρχεται ο Χαρστ. Εχει... Υπάρχουν φίλαθλοι στον αγωνιστικό χώρο, νομίζουν ότι όλα τελείωσαν(σ.σ. εκείνη τη στιγμή ο Χαρστ σκοράρε). Τώρα τελείωσαν. Είναι τέσσερα".

Ιδανική ενδεκάδα

Μπανκς (Αγγλία), Σαντσίς (Ισπανία), Τζ. Τσάρλτον (Αγγλία), Μουρ Αγγλία), Σνέλινγκερ (Δυτική Γερμανία), Μπεκενμπάουερ (Δυτική Γερμανία), Μπ. Τσάρλτον (Αγγλία), Σιμόες (Πορτογαλία), Κολούνα (Πορτογαλία), Μπένε (Ουγγαρία), Εουσέμπιο (Πορτογαλία)

Η έκπληξη

Η διοργάνωση περιείχε αρκετά αναπάντεχα αποτελέσματα. Η Βραζιλία γνώρισε την ήττα από μία αναγεννημένη Ουγγαρία με 3-1, έστω κι αν δεν αγωνίστηκε ο Πελέ, λόγω τραυματισμού. Λίγο αργότερα γνώρισε την ήττα από την "πρωτάρα" Πορτογαλία και αποκλείστηκε από τη φάση των ομίλων, ως κάτοχος των δύο προηγουμένων τουρνουά. Ακόμα κι έτσι, η έκπληξη της διοργάνωσης βρισκόταν σε άλλο όμιλο.

Το 1962, τρεις ντουζίνες ποδοσφαιριστών της Βόρειας Κορέας συνέθεσαν την εθνική ομάδα της χώρας. Μετά από ένα πλήθος φιλικών όπου εντυπωσίασαν, τους δόθηκε η μεγάλη ευκαιρία να προκριθούν στην τελική φάση του Μουντιάλ του 1966, αφού οι χώρες από την Αφρική είχαν αποσυρθεί από τη διεκδίκηση του μισού "εισιτηρίου" που τους αντιστοιχούσε, ενώ οι δύο συμμετέχουσες από την Ασία, έγιναν μία, όταν η Νότια Κορέα αποσύρθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μεταφορά του τουρνουά από την Ιαπωνία στην Καμπότζη. Ως εκ τούτου, η Βόρεια Κορέα με δύο νίκες (3-1, 6-1) επί της Αυστραλίας εξασφάλισε το δικαίωμα να ταξιδέψει στα αγγλικά γήπεδα. Μαζί της για να της συμπαρασταθεί, το κοινό των... 10 εκλεκτών φιλάθλων που έστειλε η κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας στο Νησί, μετά από πρόγραμμα-κάστινγκ στο οποίο έλαβαν μέρος 10.000 άτομα. Εκεί ήταν... καταδικασμένη από χέρι, με νωπές τις εφιαλτικές μνήμες από την προσπάθεια της Νότιας Κορέας δώδεκα χρόνια νωρίτερα. Η ήττα με 3-0 από τη Σοβιετική Ενωση στο πρώτο ματς επιβεβαίωνε τα προγνωστικά. Στο επόμενο παιχνίδι απέσπασε ισοπαλία 1-1 στο 88ο λεπτό από τη Χιλή χάρη σε ένα τέρμα Σέουνγκ Ζιν Πακ και τελευταία πρόκληση ήταν η Ιταλία.

Στο "Εϊρσομ Παρκ" του Μίντλεσμπρο, η "σκουάντρα ατζούρα" των Ενρίκο Αλμπερτόζι, Πάολο Μπαριζόν, Τζιατσίντο Φακέτι, Σάντρο Ματσόλα καιΤζιάνι Ριβέρα γνώρισε την πιο ντροπιαστική ήττα της ιστορίας της, με 1-0 από τους Βορειοκορεάτες, από το τέρμα του Ντου Ικ Παρκ στο 42ο λεπτό. Η ομάδα του Ριε Χιουν Μιουνγκ είχε γράψει ιστορία, η οποία, όμως, δεν τελείωνε εκεί. Προκρίθηκε στα προημιτελικά και αντιμετώπισε την εκπληκτική Πορτογαλία. Μόλις στο 1ο λεπτό ο Πακ έδωσε προβάδισμα στο σκορ στους Κορεάτες, για να ακολουθήσουν άλλα δύο γκολ στο 22’ και στο 25’. Το κοινό του "Γκούντισον Παρκ" αδυνατούσε να πιστέψει αυτό που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του, μέχρι ο Εουσέμπιο με τέσσερα γκολ να οδηγήσει την Πορτογαλία στην μεγαλύτερη ανατροπή της μουντιαλικής ιστορίας και να αποκαταστήσει την τάξη. Οπως και να έχει, οι Βορειοκορεάτες κέρδισαν πολύ παραπάνω από 15 λεπτά δημοσιότητας. Το 2002, μάλιστα, ο Ντάνιελ Γκόρντον δημιούργησε το ντοκιμαντέρ "Chollima Chookgudan" (="Το Παιχνίδι της Ζωής τους"), που αφορούσε τα επτά εν ζωή (τότε) μέλη της θρυλικής εκείνης ομάδας.

Η ίντριγκα

Η διαιτησία ήταν στο προσκήνιο σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά, με την Αγγλία σε ρόλο βασικού, αρνητικού πρωταγωνιστή. Στα προημιτελικά τέθηκε αντιμέτωπη με την Αργεντινή και η αποβολή στο36'του αρχηγού της "αλμπιτσελέστε", Αντόνιο Ρατίν, σηματοδότησε την έναρξη... εχθροπραξιών των δύο χωρών στον αθλητισμό. Ο δυναμικός Αργεντινός μέσος πήγε να διαμαρτυρηθεί στον διαιτητή Ρούντολφ Κρίτλιν, εκείνος, όμως τον απέβαλλε. Ο ίδιος ο Γερμανός διαιτητής ισχυρίστηκε ότι ο Ρατίν τον... αγριοκοίταξε και στην συνέχεια ότι τον προσέβαλε, αν και ο Ρατίν δεν γνώριζε ούτε αγγλικά, ούτε γερμανικά. Ο Αργεντινός ισχυρίστηκε ότι τον πλησίασε, του έδειξε το περιβραχιόνιο, χωρίς να προκαλέσει. Μάλιστα αρνήθηκε να αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο επειδή δεν είχε καταλάβει τι του είχε πει ο διαιτητής και μόνο μετά από παρέμβαση ενός μεταφραστή και αστυνομικών δυνάμεων βγήκε έξω (μετά από δέκα λεπτά). Σε ένδειξη διαμαρτυρίας κάθισε στο κόκκινο χαλί που είχε στρωθεί προς τιμήν της βασίλισσας Ελισσάβετ της 2ης και μετά από όλα αυτά πήρε την άγουσα για τα αποδυτήρια.

Στο 78ο λεπτό της ίδιας συνάντησης, ο Χαρστ σημείωσε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης, το οποίο έκρινε την πρόκριση, ωστόσο οι Αργεντινοί διαμαρτυρήθηκαν έντονα για οφσάιντ. Μετά το τέλος του αγώνα ο Ράμσεϊ έδωσε εντολή στους παίκτες του να μην ανταλλάξουν φανέλες με τους αντιπάλους, αψηφώνταςτο έθιμο, ενώ σε δηλώσεις τους χαρακτήρισε τους Αργεντινούς "ζώα",λέξη η οποία ακούστηκε κατά κόρον στις εξέδρες.Στην Αργεντινή η αναμέτρηση αυτή έμεινε στην ιστορία ως η "κλοπή του αιώνα", ενώ την ίδια ώρα, στον προημιτελικό της Ουρουγουάης με την Δυτική Γερμανία, υπήρχαν κι άλλα λατινοαμερικανικά παράπονα. Ο Αγγλος διαιτητής Τζιμ Φίνεϊ δεν είδε χέρι του Σνέλινγκερ στη γραμμή, με το οποίο στερούσε το γκολ της ισοφάρισης από την "τσελέστε", ενώ αργότερα απέβαλε τους Ουρουγουανούς Οράσιο Τρότσε και Εκτορ Σίλβα. Τα σενάρια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κάνουν λόγο για αλληλοϋποστήριξη Αγγλίας, Γερμανίας ώστε να εξοντωθεί το λατινοαμερικανικό στοιχείο.

Στα ημιτελικά, η Αγγλία άλλαξε τον τόπο διεξαγωγής του αγώνα της για το "Γουέμπλεϊ", αν και βάσει προγράμματος που είχε καταρτιστεί από τον Ιανουάριο, το ματς θα γινόταν στο Λίβερπουλ. Ο Γάλλος διαιτητής Πιερ Σβιντ αγνόησε τα χέρια των αμυντικών της Αγγλίας στην περιοχή, ώστε να μην καταλογίσει καθοριστικό πέναλτι στην Πορτογαλία. Οταν το σκορ ήταν 2-0, τότε έδωσε την ευκαιρία στον Εουσέμπιο να μειώσει από τα έντεκα μέτρα (82ο λεπτό). Και φυσικά υπάρχει και ο τελικός. Ενα ματς που έμεινε στην ιστορία για την πλέον λανθασμένη διαιτητική απόφαση στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αφού πρόκειται για ένα σφύριγμα στην παράταση του τελικού της κορυφαίας διοργάνωσης του αθλήματος. Ενα γκολ-"φάντασμα", το οποίο αποδείχθηκε και μετά από έρευνα του πανεπιστημίου της Οξφόρδης ότι δεν μπήκε ποτέ (συγκεκριμένα ότι η μπάλα απείχε 6 εκατοστά από το να είναι γκολ).

Ένα γκολ που ο Ελβετός διαιτητής Γκότφριντ Ντινστ (θεωρείτο ο κορυφαίος της εποχής) δεν ήταν βέβαιος εάν μπήκε ή όχι και απευθύνθηκε στον Αζέρο βοηθό Τόφικ Μπαχράμοφ, που υπέδειξε την κατάληξη. Συζήτηση δεν υπήρξε μεταξύ τους, αφού δεν μιλούσαν κάποια κοινή γλώσσα. Οι Δυτικογερμανοί έκριναν ότι ο Μπαχράμοφ ήταν προκατειλημμένος επειδή τα "πάντσερ" είχαν αποκλείσει την Σοβιετική Ενωση στα ημιτελικά, ενώ ο πρωταγωνιστής της απόφασης έδωσε την πιο απίστευτη εκδοχή, υποστηρίζοντας χρόνια αργότερα ότι θεώρησε πως η μπάλα δεν είχε χτυπήσει στο οριζόντιο δοκάρι και αναπήδησε, αλλά πως είχε χτυπήσει στα δίχτυα και γύρισε πίσω κι έτσι δεν είχε σημασία σε ποιο σημείο του εδάφους αναπήδησε. Οταν ρωτήθηκε λίγο πριν τον θάνατό του πως μπορεί να είναι σίγουρος ότι η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή ολόκληρη, απάντησε: "Στάλινγκραντ".

Το γεγονός

Τον Μάρτιο του 1966 η παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα "πάγωσε" με το άκουσμα της είδησης ότι το κύπελλο "Ζιλ Ριμέ" εκλάπη! Το βαρύτιμο τρόπαιο, που άντεξε έναν ολόκληρο Παγκόσμιο Πόλεμο κρυμμένο μέσα σε ένα κουτί παπούτσια, βρισκόταν σε έκθεση στο Γουέστμινστερ από τον Ιανουάριο και παρότι το φρουρούσαν έξι άτομα, στις 20 Μαρτίου έπεσε στα χέρια επιτήδειων. Προκλήθηκε πανικός, αφού δεν υπήρχαν σχέδια (δημιουργήθηκε το 1930) ώστε να κατασκευαστεί πιστό αντίγραφο, ωστόσο μετά από μία εβδομάδα σημειώθηκε λήξη συναγερμού. Σε μία γειτονιά του νότιου Λονδίνου, ο Ντέιβιντ Κόρμπετ έβγαλε την καθιερωμένη βόλτα τον σκύλο του, τον περίφημο -πλέον- Πικλς, ο οποίος έβαλε τα... γυαλιά στην Σκότλαντ Γιαρντ, εντοπίζοντας το τρόπαιο κάτω από έναν φράχτη, τυλιγμένο σε μία εφημερίδα! Το "Ζιλ Ριμέ" επεστράφη στη FIFA, από εκεί κατέληξε στην αγγλική ομοσπονδία μετά την κατάκτησή του από τα "λιοντάρια" και ο Πικλς κέρδισε την ευκαιρία να... γλείψει τα πιάτα των παικτών της εθνικής Αγγλίας από το δείπνο τους μετά τον τελικό. Ο ιδιοκτήτης του σκύλου έλαβε ως αποζημίωση 7.200 σημερινά ευρώ (η αξία του τροπαίου ήταν τα μισά χρήματα) και μία πρόσκληση για το επόμενο Μουντιάλ, ενώ εντοπίστηκε μόλις ένας εμπλεκόμενος στην υπόθεση, ο Εντουαρντ Μπέτσλι, ο οποίος καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση. Δυστυχώς η τύχη του Πικλς σταμάτησε κάπου εκεί, αφού τον επόμενο χρόνο πέθανε από ασφυξία, κυνηγώντας μία γάτα στον κήπο.

Το αστέρι

Ο Τζεφ Χαρστ μπορεί να έκλεψε την παράσταση με το χατ-τρικ στον τελικό του Μουντιάλ του 1966 (ουδείς άλλος παίκτης έχει καταφέρει κάτι παρόμοιο), ωστόσο οι δύο... Μπόμπι της εθνικής Αγγλίας ήταν αυτοί που πραγματικά ξεχώρισαν. Στην άμυνα υπήρχε ο πανέξυπνος Μπόμπι Μουρ, ηγέτης της οπισθοφυλακής της χώρας, με καίριες τοποθετήσεις και σκληρό παιχνίδι όπου χρειαζόταν. Η έλλειψη ταχύτητας παρά λίγο νακοστίσει την παρουσία του αρχηγού της Αγγλίας στον τελικό (υπήρξε σκέψη να αγωνιστεί ο Νόρμαν Χάντερ, παρτενέρ του Τζακ Τσάρλτον στην άμυνα της Λιντς), ωστόσο ούτε αυτό, ούτε το πρόβλημα του συμβολαίου του, που επιλύθηκε μετά από παρέμβαση του Ράμσεϊ πριν το Μουντιάλ, δεν τον επηρέασε.

"Ηταν ο πιο δύσκολος αμυντικός που έχω αντιμετωπίσει", δήλωσε στο Μουντιάλ του 1970 γι’ αυτόν ο Πελέ. Ο Μπόμπι Τσάρλτον από την πλευρά του κατάφερε με τα δύο αγγλικά γκολ στον ημιτελικό να γράψει "χρυσή σελίδα" στην ιστορία της καριέρας του. Είχε πετύχει ακόμα ένα στην πρεμιέρα με το Μεξικό και ήταν πρώτος σκόρερ της Αγγλίας μαζί με τον Ρότζερ Χαντ, μέχρι να τους ξεπεράσει ο Χαρστ στον τελικό. Η συμβολή του, όμως, δεν ήταν μόνο στον εκτελεστικό τομέα, αλλά παντού. Όσο για τον τελικό, αλληλοεξουδετερώθηκε με τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, κάτι που εκ των πραγμάτων του βγήκε σε καλό.

Ο πρώτος σκόρερ

Ο Πικλς ήταν ένα σκυλί που διέσωσε το κύρος του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο "Γουίλι" ήταν ένα λιοντάρι που είχε ρόλομασκότ του θεσμού, ωστόσο ένας... μαύρος πάνθηρας ήταν αυτός που ξεχώρισε στη διοργάνωση. Ο λόγος φυσικά για τον Εουσέμπιο, τον Μοζαμβικανό επιθετικό που σάρωνε τα πάντα στο διάβα του για λογαριασμό της Μπενφίκα και της Πορτογαλίας και ήταν ο κάτοχος της "Χρυσής Μπάλας" του 1965.

Ο Οτο Γκλόρια τον εμπιστεύθηκε στην πρώτη εμφάνιση των Ιβήρων στην τελική φάση της διοργάνωσης και ο Εουσέμπιο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του θεσμού με εννέα γκολ, σημείωσε ρεκόρ τερμάτων με πέναλτι και φυσικά οδήγησε την ομάδα του και στην επική ανατροπή επί της Βόρειας Κορέας, σκοράροντας τέσσερις φορές (μόνο η Αυστρία είχε καταφέρει στο παρελθόν να γυρίσει ματς από τρία γκολ, κερδίζοντας 7-5 την Ελβετία). Αποδείχθηκε ο φόβος και ο τρόμος της διοργάνωσης, από τη στιγμή που ο Πελέ είχε αποχωρήσει νωρίς από το τουρνουά. Απέτυχε να σκοράρει μόνο στο πρώτο ματς της Πορτογαλίας, στη νίκη επί της Ουγγαρίας. Πανηγύρισε την τρίτη θέση αν και δεν αγωνίστηκε σε άλλη τελική φάση του θεσμού, έστω κι αν συμμετείχε στα προκριματικά του Μουντιάλ του 1970 και του 1974.

Η απογοήτευση

Πολύ συζήτηση υπήρξε για τον τρόπο αντιμετώπισης της Βραζιλίας. Αήττητη στα τελευταία δύο Μουντιάλ, αήττητη όσες φορές Πελέ καιΓκαρίντσα αγωνίστηκαν μαζί, η "σελεσάο" ήταν το απόλυτο φαβορί. Παρ’ όλα αυτά, η τύχη (τα σενάρια συνομοσίας κάνουν λόγο και για άλλους παράγοντες) την έφερε στο "γκρουπ του θανάτου" με Πορτογαλία, Ουγγαρία και Βουλγαρία, ενώ εάν προκρινόταν θα αντιμετώπιζε στα προημιτελικά είτε την Σοβιετική Ενωση, είτε την Ιταλία (αν και η Βόρεια Κορέα έκανε την έκπληξη τελικώς).

Από την αρχή δόθηκε το μήνυμα: να τεθεί νοκ άουτ ο Πελέ. Ο Πέταρ Ζέκοφ μόλις από το πρώτο ματς (κι ενώ ο Πελέ είχε σημειώσει ήδη το πρώτο γκολ) με ένα σκληρό τάκλιν τον έθεσε εκτός μάχης για μερικές μέρες, χωρίς ο Γερμανός διαιτητής Κουρτ Τσένσερ να αποβάλει τον Βούλγαρο αμυντικό. Απέναντι στην Ουγγαρία ο Φέολα προτίμησε να προφυλάξει τον Πελέ και τον κράτησε στον πάγκο, με συνέπεια η Βραζιλία να χάσει με 3-1, ωστόσο στο κρίσιμο ματς κόντρα στην Πορτογαλία τον ξαναέριξε στη μάχη. Μέχρι να τον βγάλει ο Μοράις με μία κλοτσιά (ο Πελέ αποχώρησε σε φορείο κι ενώ σε όλο το ματς κούτσαινε) χωρίς να έχει επιπτώσεις από τον Αγγλο διαιτητή Τζορτζ Μακγκέιμπ. Η Πορτογαλία νίκησε με 3-1, αφού η "σελεσάο" δεν είχε ούτε τον Γκαρίντσα στην ενδεκάδα (δεν ήταν στα καλύτερά του).