Βραζιλία - 1950

Το Contra.gr συνεχίζει την παρουσίαση της ιστορίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Βρισκόμαστε στη Βραζιλία το 1950, λίγο μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η μεγαλύτερη αθλητική απογοήτευση που έχει γευτεί ποτέ ένας λαός είναι γεγονός, στο "Μαρακανά" του Ρίο ντε Ζανέιρο, με την Ουρουγουάη να θριαμβεύει...

CONTRA.GR

03 ΙΟΥΝ 2010

Η διοργάνωση

Η υφήλιος προερχόταν από την σημαντικότερη (δυσάρεστη) καμπή της σύγχρονης ιστορίας, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η FIFA είχε ακυρώσει τα Μουντιάλ του 1942 και του 1946, ωστόσο επιθυμούσε να επαναφέρει τον θεσμό με την πρώτη ευκαιρία. Η Ευρώπη μάζευε τα συντρίμμια της και προσπαθούσε να κάνει μία νέα αρχή, με συνέπεια οι χώρες της να μην έχουν ούτε την επιδίωξη, ούτε τη δυνατότητα να φιλοξενήσουν το Μουντιάλ. Εξάλλου, οι ομάδες τους είχαν αποδυναμωθεί και ορισμένες χώρες κινδύνευαν να γελοιοποιηθούν εάν συμμετείχαν. Η Λατινική Αμερική είχε... χρωστούμενα από το 1938 και δεν είχε επηρεαστεί τόσο πολύ από την "λαίλαπα" του πολέμου. Η Βραζιλία κατέθεσε τη μοναδική προσφορά στη FIFA (είχε καταθέσει φάκελο και για τη διοργάνωση του 1942 μαζί με τη Γερμανία) και στο κονγκρέσο του Λουξεμβούργου το 1946 η διοργανώτρια αρχή την αποδέχθηκε. Αρχικά η διοργάνωση ήταν προγραμματισμένη για το 1949, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 1950.

Από το 1947 η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Βραζιλίας είχε εκφράσει τις αντιρρήσεις της για τα νοκ άουτ συστήματα διεξαγωγής που χρησιμοποιήθηκαν το 1934 και το 1938. Λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης αποφασίστηκε ένα τελείως διαφορετικό σύστημα, που περιελάμβανε μόνο φάσεις ομίλου. Μία πρώτη με τέσσερις ομίλους (οι υπολογιζόμενες σε 16 συμμετέχουσες θα χωρίζονταν σε τέσσερις ομίλους των τεσσάρων, αλλά τελικά συνετέθησαν δύο όμιλοι των τεσσάρων, ένας των τριών μετά την αποχώρηση της Ινδίας και ένας των δύο μετά τις αποχωρήσεις της Σκοτίας και της Τουρκίας) και μία με έναν τελικό όμιλο. Σε αυτόν θα συμμετείχαν οι πρωτοπόροι των τεσσάρων ομίλων.Η ομάδα που θα καταλάμβανε την κορυφή στο νέο γκρουπ θα αναδεικνυόταν παγκόσμια πρωταθλήτρια, δίχως να συμμετάσχει σε τελικό.

Στον πρώτο όμιλο η Βραζιλία ήταν ασταμάτητη. Διέλυσε το Μεξικό (αποχώρησε με τρεις ήττες και δέκα γκολ παθητικό), νίκησε τη Γιουγκοσλαβία και έφερε ισοπαλία μόνο με την Ελβετία. Σε αυτό, βέβαια, βοήθησε και η ξεκούραση της "σελεσάο", αφού έδωσε δύο ματς στο Ρίο ντε Ζανέιρο κι ένα στο γειτονικό Σάο Πάουλο, τη στιγμή που οι υπόλοιπες ομάδες αναγκάζονταν να κάνουν ταξίδια πολλών χιλιομέτρων για τους αγώνες τους, αφού δεν υπήρχε γεωγραφική πρόβλεψη για τις ομάδες που συμμετέχουν στον ίδιο όμιλο. Στο δεύτερο γκρουπ η Ισπανία αποδείχθηκε η πιο ισχυρή ομάδα, παρότι είχε ως αντίπαλο την Αγγλία. Οι Αγγλοι πήραν αψήφιστα τη διοργάνωση και ήταν το θύμα σε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών, στην ήττα από τις ΗΠΑ με 1-0, η οποία κόστισε ουσιαστικά την πρόκριση. Ακολούθησε η ήττα και από τους "φούριας ρόχας", με μία συγκλονιστική εμφάνιση του τερματοφύλακα Αντονι Ράμαγετς (εκείνη την μέρα απέκτησε το προσωνύμιο η "γάτα του Μαρακανά") και η θεωρητική υπεροχή των Αγγλων στο άθλημα που ισχυρίζονται ότι εφηύραν, κλονίστηκε. Στον τρίτο όμιλο η Σουηδία κατάφερε σε ένα συγκλονιστικό παιχνίδι να επικρατήσει της (link:238017)αποδεκατισμένης λόγω Σουπέργκα παγκόσμιας πρωταθλήτριας Ιταλίας(/link) με 3-2 και με ισοπαλία στο ματς κόντρα στην Παραγουάη, προκρίθηκε στην τελική φάση. Στον τέταρτο όμιλο των... δύο ομάδων, η Ουρουγουάη "ξεμούδιασε" συντρίβοντας τη Βολιβία με 8-0, με τον Οσκαρ Μίγκεζ να σημειώνει χατ-τρικ.

Στον τελικό όμιλο προκρίθηκαν οι νικητές των τεσσάρων ομίλων της πρώτης φάσης (Βραζιλία, Ισπανία, Σουηδία, Ουρουγουάη) και τα ματς μοιράζονταν μεταξύ Ρίο ντε Ζανέιρο (αυτά της Βραζιλίας) και Σάο Πάουλο (τα υπόλοιπα). Οι διοργανωτές θριάμβευσαν στα δύο πρώτα ματς, με το "άστρο" του Αντεμίρ να συνεχίζει να λάμπει και το 7-1 επί της Σουηδίας σε συνδυασμό με το 6-1 επί της Ισπανίας τους έχρισε απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του θεσμού.

Η Ουρουγουάη, αντιθέτως, "αγκομάχησε" κόντρα στους Ιβηρες, μένοντας πίσω στο σκορ στο ημίχρονο για να αποσπάσει τελικά μία ισοπαλία, αλλά και κόντρα στους Σκανδιναβούς, ούσα πάλι πίσω στο ημίχρονο, και πραγματοποιώντας μία σπουδαία ανατροπή. Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε στην 3η και τελευταία αγωνιστική του τελικού ομίλου, οι δύο διεκδικητές του τροπαίου να διασταυρώνουν τα "ξίφη" τους, σε ένα παιχνίδι που είχε όλα τα στοιχεία ενός τελικού, εκτός από το... τυπικό της ονομασίας.

Ο τελικός

Το νεότευκτο "Μαρακανά", παρότι επισήμως είχε χωρητικότητα 174.000 θεατών, γέμισε με 203.850 ζευγάρια μάτια, τα οποία στοιβάχθηκαν για να παρακολουθήσουν τον ποδοσφαιρικό θρίαμβο της Βραζιλίας. Η αθλητική εφημερίδα "Gazeta Esportiva" είχε προϊδεάσει τον κόσμο μία μέρα πριν το ματς, με τον πηχυαίο τίτλο "αύριο θα κατακτήσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο". Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Βραζιλίας είχε ήδη ετοιμάσει ρολόγια για να δώσει στους παίκτες μετά τη... νίκη τους, με την επιγραφή "Παγκόσμιοι Πρωταθλητές". Μία ανέκδοτη ιστορία από το "στρατόπεδο" της Ουρουγουάης θέλει τον Χουάν Λόπες, τεχνικό της "τσελέστε", να δίνει οδηγίες στα αποδυτήρια περί αμυντικού παιχνιδιού. Μόλις αποχώρησε, ο αρχηγός Ομπντούλιο Βαρέλα είπε στους συμπαίκτες του: "Ο Χουανσίτο είναι καλός άνθρωπος, αλλά είναι λάθος. Εάν παίξουμε αμυντικά κόντρα στη Βραζιλία, θα έχουμε την ίδια μοίρα με την Ισπανία και τη Σουηδία". Ο Βαρέλα συνέχισε το λόγο του και κατέληξε με μία φράση που έμεινε στην ιστορία: "Παιδιά, όσοι είναι απ’ έξω δεν παίζουν.

Ας αρχίσει η γιορτή". Και άρχισε, όπως όλοι ανέμεναν, με τον Αντεμίρ και τον Ζιζίνιο να κάνουν ότι θέλουν στον αγωνιστικό χώρο και τον Ρόκε Μάσπολι να σώζει τα άπιαστα. Το 0-0 έμεινε μέχρι τέλους του ημιχρόνου, αλλά ακόμα και η ισοπαλία βόλευε τη Βραζιλία, αφού είχε έναν βαθμό παραπάνω από την αντίπαλό της στον όμιλο. Στο 47’, μάλιστα, ο Φριάσα άνοιξε το σκορ, ένα γκολ που αμφισβήτησε έντονα ο Βαρέλα, παίρνοντας την μπάλα στα χέρια και διαμαρτυρόμενος στον διαιτητή για οφσάιντ. Οταν ηρέμησε, την έστησε στο κέντρο και φώναξε: "Τώρα είναι η ώρα να νικήσουμε". Στο 66’ το αστέρι της Ουρουγουάης, ο Πέπε Σκιαφίνο, ισοφάρισε σε 1-1, αλλά το κοινό δεν πτοήθηκε, αφού και η ισοπαλία ήταν ευνοϊκή. Δεν συνέβη το ίδιο, όμως, όταν ο ακραίος δεξιός επιθετικός Αλσίδες Γκίτζια σκόραρε και στο τέταρτο ματς της Ουρουγουάης στο θεσμό (ο πρώτος που κατάφερε να σκοράρει σε κάθε ματς της χώρας του σε όλες τις φάσεις) και έδωσε ανέλπιστο προβάδισμα στην "τσελέστε" έντεκα λεπτά πριν τη λήξη. Νεκρική σιγή επικράτησε στο "Μαρακανά" και όταν ο Αγγλος διαιτητής Τζορτζ Ρίντερ σφύριξε τη λήξη, η Βραζιλία θρηνούσε τη δική της Χιροσίμα. "Η σιωπή ήταν αρρωστημένη. Δεν την άντεχα", δήλωνε αργότερα ο Ζιλ Ριμέ, ο οποίος έδωσε στα γρήγορα το τρόπαιο στον Βαρέλα, δίχως καμία τελετή απονομής. "Εκατό φορές να παίζαμε αυτόν τον αγώνα, τις 99 θα χάναμε", παραδέχθηκε ο Βαρέλα.

Ιδανική ενδεκάδα

Ράμαγετς (Ισπανία), Ράιτ (Αγγλία), Γκονζάλες (Ουρουγουάη), Τεχέρα (Ουρουγουάη), Μπάουερ (Βραζιλία), Αντεμίρ (Βραζιλία), Σκιαφίνο (Ουρουγουάη), Σίκο (Βραζιλία), Βαρέλα (Ουρουγουάη), Γκίτζια (Ουρουγουάη), Μόρτενσεν (Αγγλία)

Η έκπληξη

Στις 29 Ιουνίου του 1950 διεξήχθη μία αναμέτρηση η οποία μετά από χρόνια θα γινόταν βιβλίο και ταινία και θα αποκτούσε το παρατσούκλι "το θαύμα στο γρασίδι". Στο Μπέλο Οριζόντε, η Αγγλία περίμενε τις ΗΠΑ στη 2η αγωνιστική της φάσης των ομίλων, ώστε με μία νίκη να διασφάλιζε εν πολλοίς την πρόκριση στην επόμενη φάση. Με προπολεμικό ρεκόρ 23 νίκες, 3 ισοπαλίες και μόλις 4 ήττες από τη μία μεριάκαι ήττες και στα επτά τελευταία παιχνίδια με τέρματα 2-45 στην άλλη μεριά, το φαβορί ήταν προκαθορισμένο. Οπως και τα στοιχήματα (3 προς 1 η Αγγλία, 500 προς ένα οι ΗΠΑ). Ο για τους Αγγλους κορυφαίος παίκτης του κόσμου εκείνη την εποχή, Στάνλεϊ Μάθιους,είχε ενταχθεί στην αποστολή (άργησε επειδή έκανε... τουρισμό στον Καναδά μαζί με μερικούς ακόμα διεθνείς Αγγλους), αλλά δεν αγωνίστηκε, αφού η επιτροπή επιλογής της Αγγλίας (αντί για ομοσπονδιακό τεχνικό, η οποία, όμως, απαρτιζόταν από έναν άνθρωπο, τον μετέπειτα πρόεδρο της τοπικής ΠΟ και της FIFA, Αρθουρ Ντριούρι), αποφάσισε να κρατήσει την ενδεκάδα που νίκησε τη Χιλή με 2-0 στην πρεμιέρα. Οι Αμερικανοί, από την πλευρά τους, ήταν ημιεπαγγελματίες.

Ο αμυντικός Γουόλτερ Μπαρ ήταν δάσκαλος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και αρκετοί άλλοι ταχυδρόμοι ή λαντζέρηδες. Η αποστολή, μάλιστα, είχε συμπληρωθεί την τελευταία στιγμή, με τους Τζο Μάκα, Εντ Μακιλβένι και Τζο Γκέτιενς να προστίθενται πριν τον αγώνα με την Αγγλία. "Δεν υπήρχε άλλη λύση", δικαιολογήθηκε ο Σκοτσέζος τεχνικός Μπιλ Τζέφρι. Η έναρξη του αγώνα βρήκε την Αγγλία στην επίθεση. Οπως και η συνέχεια. Στο 25ο λεπτό οι Αμερικανοί πραγματοποίησαν το πρώτο σουτ προς το αντίπαλο τέρμα. Και στη συνέχεια αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν ξανά, με τον Τομ Φίνεϊ να χάνει σωρεία ευκαιριών. Στο 37’, όμως, ο Μπαρ δοκίμασε ένα μακρινό σουτ με κατεύθυνση προς τον τερματοφύλακα Μπερτ Γουίλιαμς, ο Γκέτιενς παρενεβλήθη και με κεφαλιά-"ψαράκι" άνοιξε το σκορ για τις ΗΠΑ. Στο δεύτερο μέρος, μάλιστα, οι Αμερικανοί αναθάρρησαν και δημιούργησαν κάποιες ευκαιρίες, ωστόσο εάν δεν ήταν ο τερματοφύλακας Φρανκ Μπόργκι, θα έφευγαν με κατεβασμένο κεφάλι. Το 1-0 έμεινε μέχρι τέλους συνθέτοντας μία από τις σπουδαιότερες εκπλήξεις του θεσμού. Ηταν τόσο αναπάντεχο το αποτέλεσμα, που ακόμα και η δημοσιογραφική κάλυψή του δεν έγινε σωστά. Από τη μία υπήρχε μόνο ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, ο οποίος είχε ταξιδέψει με δικά του έξοδα (η εφημερίδα θεώρησε περιττό να τον στείλει στο τουρνουά) και για να το πετύχει είχε πιάσει και δεύτερη δουλειά.

Από την άλλη, την ίδια μέρα η Αγγλία έχασε για πρώτη φορά στην ιστορία της από τις Ανατολικές Ινδίες στο κρίκετ κι έτσι η μόλις μία σελίδα που αφιέρωναν οι εφημερίδες για τα αθλητικά, γέμισε με αυτό το γεγονός. Οσες καταπιάστηκαν με το παιχνίδι του Μουντιάλ, θεώρησαν ότι υπήρχε τυπογραφικό λάθος στο τηλεγράφημα που τους πληροφόρησε το σκορ κι έτσι έγραψαν ότι η Αγγλία είχε νικήσει με 10-1! Αργότερα διαμαρτυρήθηκαν για τη σύνθεση των ΗΠΑ, υπογραμμίζοντας ότι "είχε βγει από το νησί Ελις"(σ.σ. το νησί όπου οι μετανάστες περνούσαν από έλεγχο ώστε να φτάσουν στις ΗΠΑ), αν και στον τελικό μόνο τρεις παίκτες δεν ήταν Αμερικανοί, αλλά είχαν δηλώσει ότι θα πάρουν την υπηκοότητα και βάσει κανονισμών της ΠΟ της χώρας, αυτό αρκούσε για να συμμετάσχουν στην εθνική ομάδα. Ενας εξ αυτών ήταν ο Αϊτινός σκόρερ Γκέτιενς, ο οποίος, πάντως, επέστρεψε αργότερα στην πατρίδα του και το 1964 απήχθη από τη μυστική αστυνομία της νέας κυβέρνησης και θεωρείται ότι εκτελέστηκε πολύ σύντομα (δεν βρέθηκε η σορός του).

Η ίντριγκα

Οι αρνήσεις συμμετοχής και οι αποχωρήσεις από τα προκριματικά και την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου έφτασαν σε θλιβερό σημείο. Η Γερμανία και η Ιαπωνία "πλήρωναν" την πολιτική κατάσταση. Η Τουρκία προκρίθηκε επειδή στον πρώτο προκριματικό όμιλο η Συρία αποσύρθηκε από τον επαναληπτικό και στον δεύτερο είχε ήδη αποχωρήσει η Αυστρία, αλλά στο τέλοςαποσύρθηκε και αυτή. Ιδια κατάληξη και για την Ινδία, η οποία είχε την ευκαιρία, αλλάδεν έγινε η πρώτη ομάδα από την Ασία που συμμετείχε στη διοργάνωση (στον προκριματικό όμιλο της Ασίας αποσύρθηκαν Μπούρμα-το σημερινό Μιανμάρ, Ινδονησία και Φιλιππίνες), αφού αντέδρασε επειδή η FIFA δεν θα επέτρεπε στους παίκτες της να αγωνιστούν ξυπόλυτοι! Η Πορτογαλία που προσκλήθηκε να την αντικαταστήσει αρνήθηκε, όπως και η Γαλλία. Οι Γάλλοι αρχικά είχαν δεχθεί, αλλά μετά ανακάλυψαν ότι τα στάδια των δύο αγώνων τους στον όμιλο είχαν απόσταση 3.500 χιλιόμετρα.

Ζήτησαν από την ομοσπονδία της Βραζιλίας να αλλάξει το πρόγραμμα, η διοργανώτρια αρνήθηκε κι έτσι ούτε η Γαλλία ταξίδεψε στη χώρα του καφέ. Η Σκοτία είχε κερδίσει επίσης το δικαίωμα συμμετοχής, αλλά είχε δηλώσει ότι δεν θα πάει στην Βραζιλία εάν δεν αναδεικνυόταν πρωταθλήτρια Βρετανίας. Δεν τα κατάφερε, με την Αγγλία να κατακτά αυτόν τον τίτλο και εν τέλει να πραγματοποιεί μόνο αυτή το υπερατλαντικό ταξίδι. Η Αργεντινή, η οποία είχε σαρώσει τα Κόπα Αμέρικα τη δεκαετία του '40, αρνήθηκε να συμμετάσχει στα προκριματικά αφού βρισκόταν σε κόντρα με την ομοσπονδία της Βραζιλίας (οι Αργεντινοί δεν συμμετείχαν στο Κόπα Αμέρικα του 1949 που διεξήχθη στη Βραζιλία, οι Βραζιλιάνοι απαγόρευσαν από τις ομάδες τους να αγωνίζονται με ομάδες της Αργεντινής και οι Αργεντινοί αποσύρθηκαν από το Μουντιάλ). Τα προκριματικά γκρουπ της Λατινικής Αμερικής ήταν έτσι σχηματισμένα που εκτός της διοργανώτριας που έπαιρνε αυτόματα "εισιτήριο", ούτε η Βολιβία, η Χιλή, η Παραγουάη και η Ουρουγουάη χρειάστηκε να δώσουν προκριματικά (τρίτο σερί Μουντιάλοι Λατινοαμερικανοί περνούν χωρίς αγώνα).

Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν συμμετείχαν ούτε καν στα προκριματικά για πολιτικούς λόγους (και είχαν ισχυρότατες ομάδες όπως η Σοβιετική Ενωση, η Ουγγαρία και η Τσεχοσλοβακία). Συν αυτώ, ούτε όλες οι χώρες που βρέθηκαν στη Βραζιλία είχαν πλήρες ρόστερ, με την δις παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία να αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, αφού η αεροπορική τραγωδία της Σουπέργκα κόστισε την ζωή 19 παικτών της Τορίνο καιτην άφησε χωρίς την πλειοψηφία των διεθνών της (η ιταλική ενδεκάδα της εποχής απαρτίζονταν από 10 ή ακόμα και από 11 παίκτες της Τορίνο). Από τους ερασιτέχνες της Σουηδίας έλειπε το εκπληκτικό επιθετικό τρίο της Μίλαν "Γκρε-Νο-Λι" (Γκούναρ Γκρεν, Γκούναρ Νόρνταλ, Νιλς Λίντχολμ). Η διοργάνωση έφτασε στα επίπεδα του 1930, με συμμετέχουσες 13 ομάδες και το πρεστίζ του θεσμού να ξεφτίζει...

Το γεγονός

"Στη Βραζιλία η μεγαλύτερη τιμωρία που προβλέπει ο νόμος, σε περίπτωση ανθρωποκτονίας, είναι τα 30 χρόνια κάθειρξης. Εδώ και πενήντα χρόνια πληρώνω ένα έγκλημα που δεν διέπραξα. Είμαι έγκλειστος και όλος ο κόσμος ακόμα ισχυρίζεται ότι είμαι ένοχος". Με αυτά τα λόγια ο Μοασίρ Μπαρμπόσα, σε συνέντευξή του πριν τον θάνατό του στις 7 Απριλίου του 2000, αφηγείται τα συναισθήματά του. Ο τερματοφύλακας της εθνικής Βραζιλίας στην αναμέτρηση της 16ης Ιουλίου του 1950 είναι ο υπ’ αριθμόν ένας στόχος της οργής των Βραζιλιάνων για την απώλεια αυτού του βέβαιου τίτλου. Κάθε Βραζιλιάνος ένιωσε πως έχασε έναν άνθρωπό του, πολλοί ορκίστηκαν ότι ποτέ δεν θα επισκέφτονταν ξανά ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο και κράτησαν την υπόσχεσή τους. Ο Μπαρμπόσα έγινε δακτυλοδεικτούμενος όπου κι αν πήγαινε, μέχρι που σταμάτησε να βγαίνει από το σπίτι του. "Κοίτα γιε μου, αυτός είναι που έριξε στο πένθος όλη τη χώρα", είπε μία γυναίκα στο παιδί της δείχνοντας τον Μπαρμπόσα έξω από μία αγορά στο Ρίο τη δεκαετία του ’80.

Για περίπου είκοσι χρόνια εργάστηκε ως επικεφαλής του "Μαρακανά" και το 1963 του έκαναν ένα δώρο: τα ξύλινα δοκάρια του σταδίου. Τα έκαψε, αλλά το μίσος των συμπατριωτών του δεν έσβησε. "Εάν δεν είχα μάθει να συγκρατούμαι κάθε φορά που ο κόσμος παραπονιόταν για τα γκολ, θα είχα καταλήξει στη φυλακή ή στο νεκροταφείο", εξομολογείται. Οι αντιδράσεις συνεχίστηκαν μέχρι και το 1993, όταν η βραζιλιάνικη ομοσπονδία του απαγόρευσε να σχολιάσει τηλεοπτικά ένα διεθνές παιχνίδι της "σελεσάο". Λίγο αργότερα, στην προετοιμασία για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, ο Μάριο Ζαγκάλο (βοηθός τότε του Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα) τον έδιωξε από την προπόνηση της εθνικής Βραζιλίας, για το φόβο της... γρουσουζιάς. Το γκολ του Σκιαφίνο και ιδίως αυτό του Γκίτζια, τον στοίχειωσαν μέχρι τον θάνατό του: "Περίμενα να σουτάρει στο κέντρο, όπως στο πρώτο γκολ. Η μπάλα ανεβοκατέβαινε. Επεσα και την χτύπησα. Νόμιζα ότι την είχα διώξει σε κόρνερ. Κατόπιν παρατήρησα τη σιωπή στο γήπεδο, γύρισα και κοίταξα πίσω μου. Ηταν η μπάλα". "Ηταν ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας και πρέπει να τον θυμόμαστε για τις σπουδαίες του στιγμές στην εθνική και όχι για εκείνον τον τελικό", δήλωσε ο Νέλσον Ντίντα στη διάρκεια του Μουντιάλ του 2006, ο τερματοφύλακας δηλαδή που έβαλε τέλος στην... παράδοση μισού αιώνα που ήθελε ο "άσος" της Βραζιλίας να μην είναι... έγχρωμος, όπως ο Μπαρμπόσα.

Το αστέρι

Η Ουρουγουάη μπορεί να μην εντυπωσίασε με τις εμφανίσεις της, ωστόσο ήταν μία πραγματική "μηχανή", η οποία λειτουργούσε στην εντέλεια. Απέδιδε σύμφωνα με τις δυνατότητές της και κατάφερε με αυτόν τον τρόπο να κατακτήσει το τρόπαιο.

Βασικό "γρανάζι" αυτής της "μηχανής" ήταν ο Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο, ή Πέπε Σκιαφίνο όπως έμεινε στην ιστορία μετά και τα χρόνια του στην Ιταλία και δη στη Μίλαν. Επιθετικός ολκής, ανήκε στην εκπληκτική Πενιαρόλ της εποχής και φυσικά ήταν βασικός στην Ουρουγουάη. Τα δύο τέρματα που σημείωσε στο 8-0 κόντρα στη Βολιβίαήταν ένα απλό δείγμα των ικανοτήτων του. Το καθοριστικό γκολ ήταν αυτό στο "Μαρακανά", με το οποίο η Ουρουγουάη ισοφάρισε σε 1-1 τη Βραζιλία στο τελευταίο ματς του τελικού γκρουπ και με το οποίο έδωσε το σύνθημα της αντεπίθεσης στους παίκτες του.

Ο πρώτος σκόρερ

Υπήρξε ο βασικός άξονας της θεαματικότατης Βραζιλίας, σκοράροντας ακατάπαυστα σχεδόν σε κάθε ματς. Δύο γκολ κόντρα στο Μεξικό, ένα κόντρα στην Γιουγκοσλαβία, καρέ απέναντι στην Σουηδία και ένα κόντρα στην Ισπανία, ο Αντεμίρ υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των αντιπάλων των διοργανωτών.

Σημείωσε το "παρθενικό" γκολ σε επίσημο ματς στο "Μαρακανά" και συνέθεσε ένα απίστευτο επιθετικό τρίο μαζί με τον Ζιζίνιο και τον Ζαΐρ, που τον βοήθησαν να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ με 9 γκολ (άλλες πηγές θεωρούν ότι σημείωσε 7 και πιστώνουν σε άλλους παίκτες τα δύο, αλλά ακόμα κι έτσι θα έπαιρνε το "χρυσό παπούτσι"). Γρήγορος και δυνατός, με ισχυρό σουτ, ήταν ο διάδοχος του Λεονίντας στη Βραζιλία και ο προπομπός για τον Πελέ, αφού οι φίλαθλοι των θαύμαζαν για τα ζογκλερικά που μπορούσε να κάνει με την μπάλα και τις απότομες αυξομειώσεις της ταχύτητας που μπέρδευαν τους αντιπάλους. Επαιξε σε 38 ματς της Βραζιλίας, σκοράροντας 31 φορές, αλλά δεν σημείωσε γκολ στο σημαντικότερο ματς της καριέρας του, στον τελικό του "Μαρακανά"...

Η απογοήτευση

Μετά από δύο δεκαετίες αυτοεξορίας από τη FIFA, η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία πείστηκε να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι Αγγλοι, αλαζόνες όντες (χρειάστηκε να περάσουν τρεις δεκαετίες μέχρι να δώσουν το πρώτο διεθνές φιλικό με μη βρετανική χώρα), θεωρούσαν ότι δεν είχαν λόγο να αναμιχθούν με τις υπόλοιπες ομάδες, αφού έχοντας εφεύρει το άθλημα, το επίπεδό τους ήταν εμφανώς ανώτερο. Η νίκη με 6-1 μιας μικτής ομάδας της Βρετανίας επί μιας μικτής ομάδας της Ευρώπης λίγους μήνες πριν το Μουντιάλ ήταν ενδεικτική της διαφοράς των Αγγλων από τους αντιπάλους τους. Από τη στιγμή που είχαν κερδίσει και το πρωτάθλημα Βρετανίας, ούτε η Σκοτία θα μπορούσε να αποτελέσει εμπόδιο, αφού αποσύρθηκε. Το πρώτο ματς απέναντι στη Χιλή δεν ήταν δύσκολο και μία επαγγελματική νίκη 2-0 σηματοδότησε και μία πετυχημένη αρχή στην πορεία της Αγγλίας στα Μουντιάλ. Η συνέχεια ήταν διαφορετική.

Ακολούθησε η αναμέτρηση κόντρα στις ΗΠΑ, μία ομάδα με ποδοσφαιριστές που δεν είχαν αμερικανική καταγωγή και που αγωνίζονταν για λογαριασμό αδύναμων ομάδων των ΗΠΑ. Ο Τζο Γκέτιενς και οι συμπαίκτες του κοίταξαν τον Στάνλεϊ Μάθιους και την παρέα του στα μάτια και πήραν τη νίκη με 1-0, προκαλώντας σοκ στην κοινή γνώμη. Ακολούθησε το ματς κόντρα στην Ισπανία, με τους "φούριας ρόχας" να διαθέτουν μία καλή, αλλά όχι πανίσχυρη ομάδα. Από τη ροή του αγώνα ήταν εμφανής η διαφορά επιπέδου των δύο ομάδων, αλλά ο Αντονι Ράμαγετς κατέβασε τα ρολά και σε συνδυασμό με το γκολ του εξαιρετικού Βάσκου σκόρερ Τέλμο Θάρα, το 1-0 ήταν γεγονός. Η επόμενη μέρα βρήκε την Αγγλία να μετρά μία νίκη και δύο ήττες σε τρία ματς και το ταξίδι της επιστροφής ήταν βαρύ. Οι "Times" υποδέχθηκαν την αποστολή με το εξής δημοσίευμα: "Εις μνήμην του αγγλικού ποδοσφαίρου, που πέθανε στο Ρίο ντε Ζανέιρο στις 2 Ιουλίου του 1950, οι βαθιά συγκινημένοι φίλοι και υποστηρικτές. Αναπαύσου εν ειρήνη. Η σορός θα αποτεφρωθεί και οι στάχτες θα μεταφερθούν στην Ισπανία".