El Clasico Stories: Τα κρατικά "δώρα" Κουμπάλα, Κρόιφ στην Μπαρτσελόνα

El Clasico Stories, μέρος 1: Η εκτέλεση του προέδρου της Μπαρτσελόνα, Τζουζέπ Σουνιόλ

Α) Λάσλο Κουμπάλα: Ο πρώτος... galactico της Ισπανίας

Ο Λάσλο Κουμπάλα υπήρξε ένας από τους πλέον αδικημένους Ούγγρους ποδοσφαιριστές, αφού η ιστορία του αρνήθηκε το χώρο που κανονικά του έπρεπε από τη "χρυσή ομάδα" των Μαγυάρων της δεκαετίας του ’50. Γεννημένος την ίδια χρονιά με τον Φέρεντς Πούσκας (1927), δεν απόλαυσε ποτέ τη δόξα από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, έστω κι αν τα προσωπικά κατορθώματά του είχαν προλάβει την επιτυχία των Ούγγρων στη διοργάνωση της Ελβετίας και ήταν ήδη πιο ξακουστός στην Ευρώπη από τους μετέπειτα διάσημους συμπατριώτες του.

Ο λόγος ήταν ο γνωστός κινητήριος μοχλός των πάντων αυτές τις ταραγμένες δεκαετίες στις ανατολικές χώρες, το πολιτικό σκηνικό. Σε ηλικία 18 ετών ο Κουμπάλα άφησε την στρωμένη πορεία στη Φερεντσβάρος, ώστε να αποφύγει την κατάταξη στον στρατό. Έπαιξε για 2 χρόνια ποδόσφαιρο στην Τσεχοσλοβακία για λογαριασμό της Σλόβαν Μπρατισλάβας του Φέρντιναντ Ντάουτσικ. Εκεί γνωρίζει και ερωτεύεται τη μικρή αδερφή του προπονητή του, Άνα Βιόλα Νταουτσίκοβα, την οποία και παντρεύεται στις 17 Απριλίου του 1947. Έχοντας παίξει ήδη 20 φορές για λογαριασμό της εθνικής Τσεχοσλοβακίας, αναγκάζεται να ξεφύγει ακόμα μία φορά για να γλιτώσει την κατάταξη στον εγχώριο στρατό και επιστρέφει στην Ουγγαρία, όπου αγωνίζεται ένα χρόνο στη Βάσας, με τη σύζυγό του να μένει πίσω στη Σλοβακία.

Τον Ιανουάριο του 1949 η Ουγγαρία γίνεται κομουνιστικό κράτος και ο Κουμπάλα αυτομολεί στο πίσω μέρος ενός φορτηγού. Διαφεύγει αρχικά στην Αυστρία και στη συνέχεια πηγαίνει στην Ιταλία. Εκεί παίζει σε ορισμένα φιλικά με την Προ Πάτρια, ώστε να επιδείξει τις ικανότητές του προς πάσα ενδιαφερόμενο. Ο σύλλογος του προσφέρει συμβόλαιο, ωστόσο η Βάσας δεν του δίνει την άδεια και η FIFA τον τιμωρεί. Το ταλέντο του αδιαμφισβήτητο και γρήγορα έρχονται οι επόμενες προτάσεις. Ο πρόεδρος της κραταιάς εκείνη την εποχή Τορίνο, έβαλε στοίχημα το ρολόι που φορούσε, πως δεν θα κατάφερνε να διασχίσει το γήπεδο της "γκρανάτα" με την μπάλα στον αέρα. Ο Κουμπάλα φυσικά και το πέτυχε και κέρδισε εκτός από το ρολόι και ένα συμβόλαιο. Δεν υπέγραψε αμέσως, αλλά συμφώνησε να μετέχει σε κάποια φιλικά. Ένα εξ αυτών, το περίφημο φιλικό στη Λισαβόνα με την Μπενφίκα, κατά την επιστροφή από το οποίο, κατέπεσε το αεροπλάνο που μετέφερε την αποστολή στον λόφο της Σουπέργκα. Για καλή του τύχη, ο Κουμπάλα δεν είχε επιβιβαστεί στο αεροπλάνο προς την πορτογαλική πρωτεύουσα την τελευταία στιγμή, διότι ο γιος του ήταν άρρωστος.

Ο Κουμπάλα επιστρέφει στην Τσεχοσλοβακία, όπου γεννιέται και ο δεύτερος γιος του. Ο Ντάουτσικ αυτομολεί από την πλευρά του και δημιουργεί μία ομάδα με πολιτικούς πρόσφυγες κυρίως από την ανατολική Ευρώπη. Επειδή η πλειοψηφία των παικτών είναι Ούγγροι, την ονομάζει Χανγκάρια. Σε αυτήν προσχωρεί και ο Κουμπάλα και η ομάδα κάνει περιοδεία σε διάφορες χώρες, ώστε να βγάλει χρήματα και οι παίκτες της να κερδίσουν συμβόλαια στο εξωτερικό, αφού δεν ήταν δυνατό να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Στην Ισπανία δίνει δύο φιλικά κόντρα σε μία μικρή ομάδα της Μαδρίτης, μία τύποις εθνική Ισπανίας και την Εσπανιόλ. Ο Κουμπάλα μαγεύει και στα τρία παιχνίδια και προσελκύει τα βλέμματα της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα, της τελευταίας μέσω του αρχισκάουτ της, Τζουζέπ Σαμιτιέρ.

Η κινηματογραφική... κλοπή

Οι πρώτες διαπραγματεύσεις γίνονται με τους "μερέγκες". Ο Κουμπάλα ζητά να έρθει μαζί του ο γαμπρός του, ώστε να γίνει προπονητής της Ρεάλ. Στον πάγκο της ομάδας βρισκόταν εκείνη την περίοδο ο Άγγλος Μάικλ Κίπινγκ, χωρίς κάποια ιδιαίτερη επιτυχία, ωστόσο οι Μαδριλένοι εμφανίζονται διστακτικοί αρχικά. Παράλληλα, στο παιχνίδι υπήρχαν και οι Καταλανοί. Ο Σαμιτιέρ, ηγετική μορφή της ομάδας τη δεκαετία του ’20 και του ’30, υπήρξε ένας από τους λίγους ποδοσφαιριστές που ο Στρατηγός Φρανσίσκο Φράνκο θαύμαζε. Οταν, μάλιστα, ο Σαμιτιέρ είχε συλληφθεί από τους Φρανκιστές, το όνομά του και η εκτίμηση που είχε ο δικτάτορας προς το πρόσωπό του τον κράτησαν ζωντανό. Μάλιστα, όταν αποπειράθηκε να αποδράσει και να διαφύγει στη Γαλλία, παρότι οι στρατιώτες του Φράνκο τον αντιλήφθηκαν, ουδείς επιχείρησε να τον σταματήσει.

Έκτοτε ο Σαμιτιέρ είχε επιστρέψει από το εξωτερικό, είχε αποκαταστήσει τις ταραγμένες σχέσεις του με την Μπαρτσελόνα από την οποία είχε φύγει το 1932 για να αγωνιστεί στη Ρεάλ Μαδρίτης, είχε διατελέσει τεχνικός των "μπλαουγκράνα" κατακτώντας το πρωτάθλημα του 1945 και είχε αναλάβει τη θέση του επικεφαλής στο σκάουτινγκ του συλλόγου. Όταν αντίκρισε το αστείρευτο ταλέντο του Κουμπάλα στα τρία φιλικά που έδωσε επί ισπανικού εδάφους, έκρινε ότι είχε εντοπίσει τον άνθρωπο εκείνο που θα διατηρούσε το φρόνημα της ομάδας ψηλά και την δεκαετία του ’50.

Έχοντας βγει από το οικονομικό τέλμα στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας και έχοντας κατακτήσει τα πρωταθλήματα του 1948 και του 1949, η δυναμική της Μπαρτσελόνα άρχισε να αυξάνεται. Ωστόσο για να κλείσει μία τέτοια μεταγραφή, στην οποία εμπλεκόταν και η Ρεάλ Μαδρίτης, χρειαζόταν κάτι παραπάνω από μία καλή προσφορά. Ο Σαμιτιέρ φέρεται να χρησιμοποίησε τις διασυνδέσεις που διατηρούσε με τον Φράνκο, ώστε να μεταπείσει τον Κουμπάλα και να τον υπογράψει στην Μπαρτσελόνα.

Στο τρένο για την Βαρκελόνη, μάλιστα, ο Άγγλος δημοσιογράφος Φιλ Μπολ στο βιβλίο του "Morbo" αναφέρεται σε ένα περιστατικό που επίσης φέρεται να έπαιξε ρόλο στο να ντυθεί με την "μπλαουγκράνα" φανέλα ο 23χρονος μεσοεπιθετικός. Ο Σαμιτιέρ είχε βρει τον Κουμπάλα και τον είχε πάρει μαζί του με προορισμό την Βαρκελόνη ώστε να υπογράψει συμβόλαιο. Δεν του είχε αποκαλύψει την ταυτότητά του, όμως, και ο Κουμπάλα, που βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τη Ρεάλ σε εκείνο το σημείο, θεώρησε ότι πήγαιναν στη Μαδρίτη για να υπογράψουν με τους "μερέγκες".

Ο Ούγγρος, παρά το νεαρό της ηλικίας του, είχε εθισμό στο αλκοόλ και μεθούσε αρκετά συχνά. Κάτι τέτοιο έπραξε και εκείνη την ημέρα και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού φέρεται να ορκίστηκε στον Σαμιτιέρ ότι είχε δει μία πινακίδα να γράφει "Βαρκελόνη", ενώ αυτός έπρεπε να πάει στη Μαδρίτη. Ο Σαμιτιέρ του είπε να πέσει να κοιμηθεί και λίγες ώρες αργότερα ο Κουμπάλα ανήκε στους Καταλανούς, στους οποίους προσελήφθη ως τεχνικός ο Ντάουτσικ, αντικαθιστώντας τον υπηρεσιακό Ραμόν Λιορένς.

Στο πάνθεον της Ισπανίας με την συμβολή του Φράνκο

Η τιμωρία της FIFA, μετά την καταγγελία της ουγγρικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας για την προσπάθεια να σπάσει το συμβόλαιό του όταν βρισκόταν στην Ιταλία, για την έξοδο από τη χώρα χωρίς άδεια και την λιποταξία, δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί αμέσως με τη νέα ομάδα του. Χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τον Οκτώβριο του 1951, ώστε να κάνει το επίσημο ντεμπούτο με τον σύλλογο (είχε παίξει σε δύο φιλικά και είδε δείξει την αξία του) στο Copa del Generalisimo, το κύπελλο Ισπανίας.

Την ίδια χρονιά, μετά από κινήσεις του δικτάτορα Φράνκο, πήρε και την ισπανική υπηκοότητα, που του επέτρεπε να αγωνιστεί στην εθνική Ισπανίας. Η συμβολή του Ισπανού Στρατηγού στην ένταξη του Ούγγρου πρόσφυγα στην ισπανική κοινωνία αποτέλεσε κομβικής σημασίας για την πολιτική που ακολουθούσε όσον αφορά το καθεστώς του και το ποδόσφαιρο. Οι ενέργειες του Φράνκο ώστε ο ποδοσφαιριστής να γίνει μέλος της Ισπανίας υπογράμμισαν την απόδραση του Κουμπάλα από την Ουγγαρία, ώστε να "γλιτώσει" από τα δεινά του κομουνισμού, με την δυτική Ισπανία να τον περιθάλπει στους "κόλπους" της. Η συγκεκριμένη προπαγάνδα έπαιξε σημαντικό ρόλο σε μία περίοδο που κυριαρχούσε ο Ψυχρός Πόλεμος και η Ισπανία όφειλε να δείξει σε ποιο "στρατόπεδο" προσχωρεί.

Το 1955, μάλιστα, έκανε την εμφάνισή της στους κινηματογράφους η ταινία "Kubala, Los ases buscan la paz", η οποία πραγματευόταν την ιστορία του Ούγγρου άσου της Μπαρτσελόνα και στην υποδύθηκε ο ίδιος τον εαυτό του, ο Σαμιτιέρ τον εαυτό του και έπαιξαν και οι δύο γιοι του (ο τρίτος, ο Κάρλος, γεννήθηκε το 1958 στη Βαρκελόνη).

Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Ο Κουμπάλα ηγήθηκε της πιο "χρυσής" εποχής του συλλόγου μέχρι τις τελευταίες δύο δεκαετίες, οδηγώντας την από την πρώτη του σεζόν στην κατάκτηση πέντε τροπαίων στην ίδια χρονιά. Η "Barca de les Cinc Copes" κατέκτησε το πρωτάθλημα, το κύπελλο, το Κόπα Λατίνα, το Κόπα Εβα Ντουάρτε και το Κόπα Μαρτίνι Ρόσι μέσα στη σεζόν 1951-1952, επίτευγμα που ξεπεράστηκε μόνο από την Μπαρτσελόνα των έξι τροπαίων στη σεζόν 2008-2009.

Β) Γιόχαν Κρόιφ: Η απάντηση της Μπαρτσελόνα στη μεταγραφή ντι Στέφανο

Η μεταμόρφωση του συλλόγου με τον Κουμπάλα είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, που η διοίκηση της Μπαρτσελόνα, υπό την προεδρία του Φρανσέσκ Μιρό Σανς, αποφάσισε να μετακομίσει σε ένα μεγαλύτερο γήπεδο από το "Λες Κορτς". Το 1954 άρχισε η κατασκευή του "Καμπ Νου" για την οποία συνέβαλε για ακόμα μία φορά ο δικτάτορας Φράνκο. Το 1957 ολοκληρώθηκε και η Μπαρτσελόνα, μαζί με τον Κουμπάλα, μετακόμισαν στο νέο, επιβλητικότερο "σπίτι" τους. Τα επιτεύγματά του καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του στο σύλλογο, το 1999, οδήγησαν τους φιλάθλους να τον αναδείξουν ως τον σπουδαιότερο ποδοσφαιριστή που έχει φορέσει τη φανέλα της ομάδας στα 100 χρόνια (τότε) ύπαρξής της, μπροστά και από τον Γιόχαν Κρόιφ.

Σε μία εποχή δίχως κατακλυσμό των media, που καλά καλά δεν υπήρχαν ευρωπαϊκές διοργανώσεις ώστε οι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε εκάστοτε πρωταθλήματα να αντικρίσουν συναδέλφους τους από άλλα, τα κατορθώματα του Κουμπάλα δεν πήραν την βαρύτητα που τους έπρεπε. Το όνομά του συνδέθηκε με την Μπαρτσελόνα άρρηκτα, ωστόσο οι νεαρότεροι σε ηλικία φίλαθλοι δείχνουν προτίμηση σε μία άλλη μορφή που δέσποζε δύο δεκαετίες μετά τον Ούγγρο. Ίσως γιατί η εν λόγω ποδοσφαιρική προσωπικότητα βρίσκεται μέχρι και σήμερα στους "κόλπους" της ομάδας επίσημα και ανεπίσημα, ίσως γιατί ήταν μία προσωπικότητα που διείσδυσε ακόμα περισσότερο από ότι ο Κουμπάλα στη νοοτροπία του Καταλανού.

Ο λόγος φυσικά για τον Κρόιφ, ο οποίος από το 1973 έχει μπει στην πραγματικότητα του συλλόγου, έχει γίνει κομμάτι της ιστορίας του και έχει καθορίσει εν πολλοίς την εξέλιξή της από μία ομάδα που αγκομαχούσε να διακριθεί στη δεκαετία του σε αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες δύο δεκαετίες και δη στην αρχή της προηγούμενης και στο τέλος της τρέχουσας. Μπαρτσελόνα και Χέντρικ Γιοχάνες Κράουφ ( όπως προφέρεται κανονικά το επώνυμό του) πορεύονται χέρι-χέρι εδώ και 40 χρόνια και οι χαρακτηρισμοί "ηγέτης", "αναμορφωτής" και "ζωντανή ιστορία" μόνο υπερβολικοί δεν είναι.

Για τον ποδοσφαιριστή Κρόιφ, είτε στην Μπαρτσελόνα, είτε στην εθνική Ολλανδίας έχουν γραφτεί πολλά και από το contra.gr και φυσικά από όλα τα ΜΜΕ. Για τον προπονητή Κρόιφ επίσης, όπως και για τον εμπνευστή Κρόιφ, αυτόν στον οποίο η νυν "μαγική" Μπαρτσελόνα αποδίδει τη νοοτροπία της ο Πεπ Γκουαρδιόλα. Το πώς άρχισε αυτή η σχέση δεκαετιών, όμως, αποτελεί μία υπόθεση που δεν συνηθίζει να βλέπει το φως της δημοσιότητας. Και έχει ύψιστη σημασία, διότι είναι κοινώς αποδεκτό πλέον ότι η Μπαρτσελόνα δίχως τον Κρόιφ δεν θα ήταν αυτό που γνωρίζουμε σήμερα.

Και υπήρχε αυτή η πιθανότητα, ο Κρόιφ να μην μεταγραφεί ποτέ στην Μπαρτσελόνα, αυτό το καλοκαίρι του 1973 να μην είχε αυτήν την τροπή. Ο Ολλανδός ήταν ήδη ένα από τα σπουδαιότερα ονόματα του πλανήτη, έχοντας ηγηθεί του Άγιαξ στα τρία σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών που κατέκτησε ο "Αίαντας". Το μόνο που απέμενε ήταν να κάνει κάτι παρόμοιο με την εθνική Ολλανδίας (η παρουσία του στην οποία μέχρι τότε ήταν αμφιλεγόμενη) και ανταποκρίθηκε στην πρόκληση ένα χρόνο αργότερα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974.

Το άδοξο τέλος του Κρόιφ στον Άγιαξ

Το καλοκαίρι του 1971, όταν ο Ρίνους Μίχελς αποχώρησε από τον Άγιαξ για να αναλάβει την Μπαρτσελόνα, ο Κρόιφ υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας διάρκειας 7 χρόνων, με ετήσιες απολαβές (σε σημερινά χρήματα) 11.800 ευρώ. Το εν λόγω ποσό ήταν διπλάσιο από όσα χρήματα έπαιρναν οι συμπαίκτες του στον Άγιαξ. Η Μπαρτσελόνα που ενδιαφερόταν από τότε για τον παίκτη, δεν κατάφερε να τον προσεγγίσει, αφού μέχρι τότε υπήρχε κανονισμός που απαγόρευε σε μη Ισπανούς να αγωνιστούν στην Primera Division. Η σεζόν 1971-1972 ήταν απολύτως επιτυχημένη, ωστόσο στην επόμενη οι συχνοί τραυματισμοί του Κρόιφ (αληθινοί ή ψεύτικοι, κάτι που συνήθιζε όλα αυτά τα χρόνια) τον έθεσαν σε αρκετά ματς νοκ άουτ. Αυτό δεν εμπόδισε τους συμπαίκτες του να κάνουν το καθήκον τους και να συνεχίσουν να κυριαρχούν. Όπως ήταν φυσικό, η πεποίθηση ότι μπορούν να τα καταφέρουν και χωρίς τον "ιπτάμενο Ολλανδό" άρχισε να καλλιεργείται ενδόμυχα.

Τον Μάρτιο του 1973 ο Άγιαξ αντιμετωπίζει στην Μπάγερν Μονάχου στον επαναληπτικό προημιτελικό της νίκης 4-0 στο "Ντε Μέιρ" για το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Κρόιφ είχε έναν μικρό τραυματισμό μερικές εβδομάδες νωρίτερα και ο προσωπικός γιατρός του το συμβούλεψε ότι θα ήταν προτιμότερο να μην αγωνιστεί κόντρα στους πρωταθλητές Γερμανίας. Ο γιατρός του Άγιαξ, Τζον Ρόλινκ, διαφώνησε και είπε στη διοίκηση ότι ο Κρόιφ μπορούσε να ταξιδέψει στο Μόναχο. Ο Κρόιφ φοβόταν επιπλοκές στο πονεμένο γόνατο και αρνήθηκε να μετέχει στην αποστολή.

Ο πρόεδρος Γιαπ φαν Πράαγκ αποκάλυψε στον Τύπο ότι ήταν εξαγριωμένος από αυτήν την συμπεριφορά του "αστεριού" της ομάδας, ωστόσο δεν υπήρξαν περαιτέρω κυρώσεις από τον σύλλογο, όπως αναφέρει στο βιβλίο του "De trots van de wereld. Michels, Cruijff en het Gouden Ajax van 1964-1974" ο Μένο ντε Γκαλάν. Η υπομονή των συμπαικτών του, όμως, είχε εξαντληθεί κι έτσι όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, πήραν την εκδίκησή τους.

Η σεζόν 1973-1974 άρχισε με τον Κρόιφ να ανήκει ακόμα στον Άγιαξ. Όπως κάθε αρχή της σεζόν, έτσι και τότε οι παίκτες συγκεντρώθηκαν να ψηφίσουν αρχηγό. Ο ηγέτης κάθε προηγούμενη σεζόν ήταν ο Κρόιφ, ωστόσο την προκειμένη περίπτωση υπήρχε και συναγωνιστής, ο Πιτ Κάιζερ. Ο τότε 30χρονος ακραίος μέσος κέρδισε με οριακή διαφορά στην ψηφοφορία και ο Κρόιφ έλαβε το μήνυμα. Μέσα σε μία ώρα είχε επικοινωνήσει τηλεφωνικά στον πεθερό του ο οποίος εκτελούσε χρέη μάνατζερ, Κορ Κόστερ, ζητώντας του να αναθερμάνει τις επαφές του με την Μπαρτσελόνα.

Ο "περίεργος" απαγορευτικός κανονισμός

Μέχρι το 1973 και τη μεταγραφή Κρόιφ, η ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία επέτρεπε να μεταγράφονται στη χώρα μόνο παίκτες που έχουν ρίζες από την Ισπανία, ήτοι Ισπανοί ή παίκτες από τη Νότια Αμερική κατά βάση. Ο κανονισμός έμεινε στην ιστορία με την ονομασία "el timon de Paraguay" ("το τιμόνι από την Παραγουάη"), όταν ανακαλύφθηκε ότι ένας επιτήδειος από τη Νοτιοαμερικανική χώρα είχε εκμεταλλευτεί αυτόν τον κανονισμό για να βγάλει χρήματα, παρέχοντας πλαστά έγγραφα σε παίκτες που δεν είχαν ισπανικές ρίζες.

Ο τότε πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Αγκουστίν Μοντάλ, είχε θέσει τον κανονισμό υπό αμφισβήτηση, θεωρώντας ότι η Ρεάλ Μαδρίτης συνεργαζόταν με τις αρχές ώστε να διασφαλίσει ότι τα αιτήματα των Καταλανών για καλούς ποδοσφαιριστές θα απορρίπτονταν, την ώρα που αυτοί οι παίκτες θα "έκλειναν" σε άλλους συλλόγους. Ο Μοντάλ προσέλαβε έναν Καταλανό δικηγόρο, ο οποίος ερεύνησε την προέλευση όλων των παικτών που είχε επιτραπεί η μεταγραφή τους. Από τα 60 συμβόλαια, τα 46 ανήκαν σε παίκτες με πλαστά δικαιολογητικά. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο "Morbo" του Φιλ Μπολ, ένας Αργεντινός, ονόματι Μιγκέλ Άνχελ Αντόρνο, ισχυριζόταν ότι ο πατέρας του είχε γεννηθεί στη Θέλτα (που είναι η ομάδα) αντί στο Βίγκο, που είναι η πόλη.

Δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποδεικνύουν ότι η Ρεάλ Μαδρίτης ευνοήθηκε από τον εν λόγω κανονισμό, αφού η πλειοψηφία των παικτών με τα πλαστά έγγραφα ήταν χαμηλού επιπέδου. Παρ' όλα αυτά υπήρχε διάχυτη η αίσθηση ότι αυτός ο κανονισμός υπαγορεύτηκε από τους Μαδριλένους, σε περίπτωση που εμφανιστεί στον ορίζοντα κάποιος νέος Αλφρέδο ντι Στέφανο. Υπό την απειλή της αποκάλυψης του κυκλώματος που ενέπλεκε την ομοσπονδία, την πολιτεία και τις διασυνδέσεις τους στην Παραγουάη, ο συγκεκριμένος αθλητικός νόμος άρθηκε και άνοιξε ο δρόμος για τις διεθνείς μεταγραφές της Μπαρτσελόνα, πρώτα με τον Περουβιανό Ούγκο Σότιλ και στη συνέχεια με τον Κρόιφ.

Κρόιφ όπως... ντι Στέφανο

Ο νόμος περί απαγόρευσης μεταγραφής αλλοδαπών στην Ισπανία επρόκειτο να αρθεί και ο δρόμος είχε ανοίξει. Το μόνο που έμενε ήταν οι Καταλανοί να ικανοποιήσουν τον ίδιο και τον ολλανδικό σύλλογο οικονομικά, αφού θα αποκτούσαν ό,τι καλύτερο υπήρχε στην ποδοσφαιρική οικουμένη εκείνη την περίοδο. Και τα χρήματα για τον Κρόιφ, όπως είχε αποδείξει με τη στάση του όλα αυτά τα χρόνια σε Άγιαξ και κυρίως σε εθνική Ολλανδίας, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη συμπεριφορά και στις αποφάσεις του.

Οι διαπραγματεύσεις διήρκεσαν ένα μήνα μέχρι ο Κρόιφ να ξανασυναντηθεί με τον Μίχελς. Μέσα σε αυτόν το μήνα, η Ρεάλ Μαδρίτης έβλεπε τον άμεσο ανταγωνιστή της να επιχειρεί να ενισχυθεί με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο, αποκτώντας το απαύγασμα του ποδοσφαίρου, μιας και διέθετε ήδη στις τάξεις της τον Μίχελς, τον ιθύνοντα νου του total football. Οι "μερέγκες" βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο, αφού η ομάδα που είχε σαρώσει τα πάντα εντός των τειχών τη δεκαετία του ’60 αποτελούσε παρελθόν και προσπαθούσε να χτίσει ένα ανάλογο σύνολο και για το ’70.

Η απόκτηση του Κρόιφ θα είχε διττή σημασία, αφού αφενός θα μπορούσε να στηρίξει πάνω του το νέο ξεκίνημα, αφετέρου θα αποτελούσε καίριο και άμεσο πλήγμα στον αντίπαλο. Έχοντας την απαιτούμενη οικονομική ευρωστία, η Ρεάλ γνωρίζοντας τη διάθεση του παίκτη να αποχωρήσει από τον "Αίαντα", προσέφερε στον ολλανδικό σύλλογο το αστρονομικό ποσό της εποχής των (σε σημερινές τιμές) 1.180.000 ευρώ. Την πρόταση μετέφερε το δεξί χέρι του προέδρου της ομάδας, Σαντιάγο Μπερναμπέου, ο Ραϊμούντο Σαπόρτα. Ο μπασκετικός πρόεδρος της Ρεάλ (και επί δεκαετίες παράγοντας του αθλήματος) και αντιπρόεδρος του συλλόγου είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στη μεταγραφή του Αλφρέδο ντι Στέφανο και ο Μπερναμπέου πίστευε ότι θα έχει παρόμοια αποτελέσματα και στην προκειμένη περίπτωση. Φευ...

Ο Κρόιφ αρνήθηκε να συζητήσει την πρόταση της Ρεάλ Μαδρίτης, εξηγώντας ότι δεν θα μπορούσε να αγωνιστεί σε έναν σύλλογο που σχετίζεται με τον δικτάτορα Φράνκο. Περίμενε δε την προσφορά της Μπαρτσελόνα. Οι Καταλανοί δεν ήταν εύκολο να ανταγωνιστούν τον οικονομικό πήχη που έθεσε η Ρεάλ, αφού τα ταμεία τους είχαν περιορισμένες δυνατότητες. Οι άνθρωποί τους είχαν συναντηθεί με τους ιθύνοντες του Άγιαξ στο "Hilton" σε μία εκδήλωση για τον Σιάκ Σβαρτ που κρεμούσε τα "παπούτσια" του μετά από 17 χρόνια στον σύλλογο και έκτοτε είχαν αρκετές συναντήσεις. Μάλιστα ο Κρόιφ ταξίδεψε στη Βαρκελόνη ώστε να προχωρήσουν ακόμη περισσότερο οι διαπραγματεύσεις.

Ο... σπόνσορας "Banca Catalana"

Η λύση δόθηκε από τους πλέον υψηλά ιστάμενους της καταλανικής κοινότητας και υπό την ανοχή-αρωγή του δικτάτορα Φράνκο, ο οποίος εκείνη την περίοδο είχε σταματήσει να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, έχοντας να αντιμετωπίσει τις τρομοκρατικές επιθέσεις της βασικής οργάνωσης ΕΤΑ, οι οποίες απειλούσαν την παραμονή του καθεστώτος στην ηγεσία της χώρας. Ο Τζόρδι Πουζόλ, ο πρώην πρόεδρος της καταλανικής κυβέρνησης και εκ των ιδρυτών της τράπεζας "Banca Catalana" το 1959 (μαζί με τον πατέρα του Φλορένσι Πουζόλ και τον Φρανσέσκ Καμπάνα) στην αυτοβιογραφία του "Memories 1930-1980" παραδέχεται ότι κίνησε τα νήματα ώστε να καταστεί δυνατή η απόκτηση του Κρόιφ από την Μπαρτσελόνα.

Σε αυτήν την επίσκεψη του Ολλανδού στην Καταλονία θα τον συνόδευαν ο Ραϊμόν Καράσκο και ο Φορελιάντ. Ο Καράσκο ήταν τότε αντιπρόεδρος του συλλόγου και μετέπειτα θα γινόταν ο πρόεδρος που έδιωξε τους Κρόιφ και Μίχελς από την Μπαρτσελόνα. Παράλληλα ήταν εκ των διευθυντών της τράπεζας "Banca Catalana" και ο τελευταίος πρόεδρός της πριν αυτή εξαγοραστεί. Ο Φορελιάντ ήταν επιχειρηματίας, συνεργαζόταν με την "Caixa d'Estalvis de Sabadell", η οποία λειτουργούσε συμβουλευτικά στην τράπεζα "Banco Industrial de Catalunya". Οταν οι δυο τους μίλησαν στο τηλέφωνο με τον Πουζόλ, τον ενημέρωσαν ότι βρίσκονταν μαζί με τον Κρόιφ και πως θα τον συνόδευαν οδικώς στη Λιέδα. Ο Καράσκο του μετέφερε το κλίμα από τη διοίκηση της Μπαρτσελόνα, η οποία θεωρούσε ότι ήταν πολύ ακριβός για τα δεδομένα του συλλόγου. Ο Φορελιάντ και ο Πουζόλ ενθάρρυναν τον Καράσκο να μην χάσουν μία τόσο σπουδαία ευκαιρία και άρχισαν να ενεργούν σχετικά.

Ο Μανουέλ Ορτίνεθ, ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της "Banco Industrial de Catalunya", η οποία ήταν η κύρια μέτοχος της "Banca Catalana" ήρθε σε επαφή με όλους τους πολιτικούς και οικονομικούς συνδέσμους που διέθετε στη Μαδρίτη και πρόλαβε εγκαίρως να βρει τα χρήματα μέσω ξένων κεφαλαίων ώστε να αποζημιωθεί ο Άγιαξ με (σημερινά χρήματα) 1.087.000 ευρώ (παγκόσμιο ρεκόρ εποχής) για τη μεταγραφή και να αντέξει η Μπαρτσελόνα και τον μισθό του Κρόιφ. Η μεταγραφή ολοκληρώθηκε μετά βαΐων και κλάδων, έστω κι αν ο Ολλανδός δεν ήταν σε θέση να αγωνιστεί εξ αρχής με τον απαγορευτικό κανονισμό να ισχύει μέχρι και την 7η αγωνιστική.

Η Μπαρτσελόνα, άνευ Κρόιφ, βρέθηκε 2η από το τέλος, στην 14η θέση με ρεκόρ 2 νίκες, 2 ισοπαλίες και 3 ήττες. Ο Ολλανδός εντάχθηκε στην ομάδα από την 8η αγωνιστική της Primera Division (4-0 την Γρανάδα με δύο γκολ του Ολλανδού) στο ντεμπούτο του στις 28 Οκτωβρίου), η Μπαρτσελόνα δεν έχασε ξανά και εξασφάλισε τον τίτλο μαθηματικά 5 αγωνιστικές πριν το τέλος, κάνοντας ρεκόρ 17 νίκες και 5 ισοπαλίες στα εναπομείναντα ματς. Μία εξ αυτών των επιτυχιών, η ιστορική νίκη 5-0 μέσα στη Μαδρίτη επί της Ρεάλ. Στο κύπελλο Ισπανίας την ίδια σεζόν, Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα τέθηκαν αντιμέτωπες. Οι "μερέγκες" επιβλήθηκαν 4-0. Ο Κρόιφ ήταν απών...