Πόρτο 2003-2011: Από τον Special Μουρίνιο στον διάδοχο Βίλας Μπόας (videos)
Το 2003 ένας άσημος αλλά ταλαντούχος Πορτογάλος, μαθητής του Μπόμπι Ρόμπσον, οδηγεί την Πόρτο στην κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA. Το 2011 ένας άσημος αλλά ταλαντούχος Πορτογάλος, μαθητής του Μπόμπι Ρόμπσον και του... μαθητή του Μπόμπι Ρόμπσον, οδηγεί την Πόρτο στην κατάκτηση του Europa League. Από τον Ζοζέ Μουρίνιο στον Αντρέ Βίλας Μπόας. Το Contra.gr αναλύει (videos).
Τον περασμένο Αύγουστο, μετά την κατάκτηση του Σούπερ Καπ απέναντι στην πρωταθλήτρια Μπενφίκα, το Contra.gr είχε παρουσιάσει σε ένα εκτενές αφιέρωμα τον (τότε) 32χρονο προπονητή, επ’ ευκαιρίας και της επιστροφής της Πόρτο στη 2η τη τάξει διοργάνωση της UEFA. Oi “δράκοι” είχαν να… υποβιβαστούν σε αυτό το ευρωπαϊκό τουρνουά από τον καιρό του Μουρίνιο. Και όπως συνέβη με τον νυν τεχνικό της Ρεάλ Μαδρίτης, έτσι και τώρα, η συμμετοχή στον θεσμό σημαίνει κατά έναν περίεργο νομοτελειακό τρόπο και κατάκτηση του τροπαίου!
Με το ερωτηματικό γύρω από το μέλλον του Βίλας Μπόας να περιστρέφεται πάνω από την περίπτωσή του (το… πρωτότυπο κάθισε ακόμα μία σεζόν στην Πόρτο, με την οποία κατέκτησε το Champions League, προτού αποχαιρετήσει το πορτογαλικό λιμάνι για μεγαλύτερες προκλήσεις), η κατάκτηση του Europa League από τους πρωταθλητές Πορτογαλίας μας δίνουν την ευκαιρία να συγκρίνουμε τη φετινή νικήτρια ομάδα με αυτήν του 2003, που όπως και φέτος είχε κατακτήσει εκτός του Κυπέλλου UEFA και το πρωτάθλημα μετά από 3η θέση την προηγούμενη σεζόν, με πρωταθλήτρια ομάδα της Λισαβόνας (τότε η Σπόρτινγκ, τώρα η Μπενφίκα) και με το κύπελλο Πορτογαλίας σχεδόν στο “τσεπάκι” (τότε αντιμετώπιζε την αδύναμη Λεϊρία στον τελικό και νίκησε, τώρα αντιμετωπίζει την Γκιμαράες).
Α. Τακτική
1. Σύστημα
Εποχή Μουρίνιο: Το 4-3-3 αποτελεί έναν απαράβατο κανόνα του σύγχρονου πορτογαλικού ποδοσφαίρου, που επιτάσσει ταχύτητα, προωθήσεις και αμεσότητα. Ο Μουρίνιο δεν αποτέλεσε την εξαίρεση και το χρησιμοποίησε, ωστόσο λίγο διαφορετικά από τον τρόπο που παίζεται σήμερα. Ο λόγος, η παρουσία ενός θαυμάσιου οργανωτή, του Ντέκο, που τοποθετείτο πίσω από τους 2 επιθετικούς και ουσιαστικά το σύστημα είχε πλαγιοκοπήσεις μόνο από τους μέσους και τα φουλ μπακ.
Εποχή Βίλας Μπόας: Το 4-3-3 κληροδοτήθηκε (μετά από μία μακρά αλυσίδα προπονητών) και στον Βίλας Μπόας, ο οποίος το χρησιμοποιεί διαφορετικά. Αφενός στο χώρο της μεσαίας γραμμής διαθέτει 2 πιο κεντρικούς παίκτες εκτός από τον κλασικό “κόφτη” για όλες τις “βρόμικες” δουλειές. Οι Φερνάντο Μπελούστσι και Ζοάο Μουτίνιο που χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο από τον Πορτογάλο τεχνικό, έπαιζαν μπροστά από τον Φερνάντο, αλλά σε πιο κεντρική θέση σε σχέση με την ομάδα του 2003 και τους Ντμίτρι Αλενίτσεφ και Μανίς. Οσον αφορά την επιθετική τριπλέτα, δεν υπάρχει “οργανωτής” και οι Χουλκ και Σιλβέστρε Βαρέλα δεν αφήνουν απόσταση από τον “φουνταριστό” Ρανταμέλ Φαλκάο.
2. Φιλοσοφία
Εποχή Μουρίνιο: Το παιχνίδι της Πόρτο του 2003 περιστρεφόταν γύρω από τις επινοήσεις του Ντέκο. Ο ακόμη Βραζιλιάνος μέσος (το καλοκαίρι του 2003 πολιτογραφήθηκε Πορτογάλος) βρισκόταν στην καλύτερη φάση της καριέρας του και είχε βρει στους Ντερλέι, Ελντερ Ποστίγκα, Καπούτσο και Μπένι Μακάρθι (δανεικός από τον Αγιαξ και χωρίς δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρώπη, αποκτήθηκε τον επόμενο χρόνο) τους τέλειους αποδέκτες των μεταβιβάσεών του. Ο ίδιος επέλεγε εάν η ομάδα θα αναπτυχθεί από τον άξονα ή θα έδινε “τροφή” στους Αλενίτσεφ και Μανίς στα άκρα για να γεμίσουν στην περιοχή. Οσο για την αμυντική λειτουργία, καθολική βοήθεια, απόρροια των εντολών του Μουρίνιο που από τότε έδινε την πρέπουσα σημασία στη διατήρηση του μηδέν στα μετόπισθεν και δη σε ευρωπαϊκό αγώνα. Στα 12 νοκ άουτ ματς πριν τον τελικό του Κυπέλλου UEFA, η Πόρτο κράτησε απαραβίαστη την εστία της στα μισά ματς, ενώ κρίσιμο γκολ εντός έδρας δέχθηκε μόνο από τον Παναθηναϊκό στην ήττα 1-0.
Εποχή Βίλας Μπόας: Η επιθυμία του Βίλας Μπόας να διαφοροποιηθεί από τον πρώην προϊστάμενό του έχει να κάνει και με τις εντολές ανάπτυξης που δίνει στους παίκτες του. Το παιχνίδι της σύγχρονης Πόρτο είναι πιο γρήγορο και λιγότερο μονοδιάστατο και προβλέψιμο. Μπορεί ουδείς εκ των παικτών της να μην έχουν την ποιότητα του Ντέκο, ωστόσο ξεπερνούν σε ατομικές δυνατότητες αρκετούς από τους παίκτες εκείνης της ομάδας και ως σύνολο πετυχαίνουν να χωρέσουν το ταλέντο και τις ατομικές επινοήσεις μαζί με την αγαστή συνεργασία. Ο Βίλας Μπόας προτιμά παιχνίδι από τον άξονα, αφού δεν έχει ισχυρή παρουσία στην περιοχή που θα δικαιολογούσε σέντρες (έστω κι αν ο ύψους 1,77μ. Φαλκάο ολοκλήρωσε την ευρωπαϊκή σεζόν με 7 γκολ από κεφαλιές) από τα πλάγια. Οι Μουτίνιο και Μπελούστσι/Γκουαρίν συνδέουν τις γραμμές της ομάδας και με καλή κυκλοφορία της μπάλας μέχρι να γίνουν οι κινήσεις χωρίς αυτήν που θα ανοίξουν διαδρόμους και ακριβείς τελικούς συνδυασμούς, οι “δράκοι” φτάνουν εύκολα στην αντίπαλη περιοχή. Η έμφαση στην επιθετική λειτουργία της ομάδας, βέβαια, δημιουργεί αντίκτυπο στην άμυνα, όπου οι επιδόσεις απέναντι σε ικανούς αντιπάλους δεν είναι οι απαιτούμενες, αλλά δεν είναι καταδικαστικές για τη συνολική προσπάθεια.
2010-2011: Το γκολ του Φαλκάο στον τελικό
Β. Ρόστερ
1. Τερματοφύλακας
Εποχή Μουρίνιο: Ο Πορτογάλος τεχνικός είχε την τύχη να βρει στην ομάδα όταν προσλήφθηκε τον Ιανουάριο του 2002 ίσως τον κορυφαίο τερματοφύλακα που έχει βγάλει η πατρίδα του, τον Βίτορ Μπαΐα. Πολύπειρος, εμπνευστής σεβασμού, ικανότατος παρά την ηλικία του (33 στην κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA) και παίκτης από τον οποίο μπορούσε να αρχίσει κάθε σπουδαίος άξονας ομάδας. Η σημασία του στην Πόρτο φαίνεται από το πόστο του διευθυντή διεθνών σχέσεων που κατέχει από το 2007, ενώ η κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA το 2003 τον κατέστησε τον 2ο τερματοφύλακα που έχει σηκώσει και τα 3 σημαντικά ευρωπαϊκά τρόπαια (Κύπελλο Πρωταθλητριών, Κύπελλο Κυπελλούχων και Κύπελλο UEFA).
2002-2003: Ημιτελικά με Λάτσιο
Εποχή Βίλας Μπόας: Η τύχη του Βίλας Μπόας δεν ήταν το ίδιο… χαμογελαστή. Και γι’ αυτό την άρπαξε στα χέρια του. Ο Πορτογάλος βρήκε στην εστία της Πόρτο έναν τερματοφύλακα που τα προηγούμενα χρόνια είχε γίνει περίγελος από τις συχνές γκάφες του. Επί 5 χρόνια οι “δράκοι” έτρεφαν έναν… Εουρέλιο Γκόμες στις τάξεις τους και το είχαν πληρώσει ουκ ολίγες φορές. Ο Βίλας Μπόας δεν έκανε το αυτονόητο, να ψάξει για άλλον τερματοφύλακα, αποκαθηλώνοντας τον αρχηγό του συλλόγου. Επραξε το εξίσου λογικό, τονώνοντας με ενέσεις ηθικού τον επίσης 33χρονο (όπως ο Μπαΐα) Βραζιλιάνο. Ως αντάλλαγμα, εισέπραξε μία εκπληκτική σεζόν, στην οποία ο Ελτον υπήρξε από τους κορυφαίους σε απόδοση παίκτες. Οι επεμβάσεις του έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στις επιτυχίες της χρονιάς και όπως κάθε Βραζιλιάνος τερματοφύλακας, κάθε θετική απόκρουση βοηθούσε στην ψυχολογική ανάταση που τον έκανε ακόμη καλύτερο παιχνίδι με το παιχνίδι.
2. Αμυντικοί
Εποχή Μουρίνιο: Αρχίζοντας από δεξιά προς τα αριστερά, η άμυνα που είχε “κλειδώσει” επί Μουρίνιο απαρτιζόταν από τους Πάουλο Φερέιρα, Ζόρζε Κόστα, Ρικάρντο Καρβάλιο και Νούνο Βαλέντε. Ο πρώτος υπήρξε πουλέν του “Special One”, αγοράζοντάς τον το 2002 από την Σετούμπαλ. Η σταθερότητά του κέρδισε την εμπιστοσύνη του προπονητή του, όπως και η αξιόλογη συνεισφορά του στο επιθετικό παιχνίδι. Ο Ζόρζε Κόστα αποτέλεσε προσωπικό στοίχημα του Μουρίνιο. Ο έμπειρος αμυντικός είχε δοθεί δανεικός στην Τσάρλτον στις αρχές της προηγούμενης σεζόν μετά από τσακωμό με τον προκάτοχο του Μουρίνιο, Οκτάβιο Ματσάδο, ωστόσο ο νυν προπονητής της Ρεάλ τον έφερε πίσω και του έδωσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ο αγαπημένος της εξέδρας Ζόρζε Κόστα τον αντάμειψε με μία πολύ μεστή χρονιά, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ο Καρβάλιο ανήκε στο δυναμικό της ομάδας από παλαιότερα και είχε δοθεί δανεικός για να “ψηθεί”, όπως έγινε εκείνη τη σεζόν με τον Μπρούνο Αλβες. Ο Μουρίνιο έκρινε πως ο κάπως βραχύσωμος στόπερ “κολλούσε” με τον αρχηγό της ομάδας και τον επέλεξε για παρτενέρ. Αριστερά είχε ακόμα ένα έμπιστο άτομο, τον Νούνο Βαλέντε, τον οποίο είχε αγοράσει αρχικά στην Λεϊρία το 1999 και το καλοκαίρι του 2002 ξαναπήρε μαζί του τα πολύ σκληρά τάκλιν και το δυναμικό παιχνίδι του στην Πόρτο.
2002-2003: Ο θρίαμβος του Παναθηναϊκού στα προημιτελικά
Εποχή Βίλας Μπόας: Η αποχώρηση του Αλβες το καλοκαίρι αποτέλεσε σοβαρό πλήγμα για τον Βίλας Μπόας με το “καλημέρα”. Ο Πορτογάλος επέλεγε εναλλάξ τους Μάικον και Νίκολας Οταμέντι, αναλόγως τις απαιτήσεις του παιχνιδιού, με τον Βραζιλιάνο να αποτελεί ακόμα ένα ψηλό κορμί στην άμυνα και τον Αργεντινό μία πιο γρήγορη επιλογή. Ακλόνητος στο χώρο ο Ρολάντο, ο οποίος συνεχίζει την παράδοση των εξαιρετικών ευρυμάτων στο χώρο των στόπερ, η οποία άρχισε με τον… Καρβάλιο το 1996! Πέπε και Αλβες ακολούθησαν και ο 25χρονος γεννημένος στο Πράσινο Ακρωτήρι πρώην άσος της Μπελενένσες συνέχισε την παράδοση από το 2008. Φέτος έπεσε στα βαθιά νερά και κολυμπάει με όλα τα στυλ, έτοιμος κι αυτός για μία πολυδάπανη μεταγραφή σε κάποιον μεγαλύτερο ευρωπαϊκό σύλλογο. Στα άκρα, η επιστροφή του Κρίστιαν Σαπουνάρου (μετά από την περίεργη τιμωρία την περσινή σεζόν) υποβίβασε στον πάγκο τον λιγότερο αξιόπιστο στα αμυντικά καθήκοντα Χόρχε Φούσιλε και στα αριστερά, με κεκτημένη ταχύτητα από την καλή πορεία στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Ουρουγουανός Αλβαρο Περέιρα, με πιο επιθετική χροιά.
2010-2011: Ο θρίαμβος της Πόρτο με Βιγιαρεάλ
3. Μέσοι
Εποχή Μουρίνιο: Η “ραχοκοκαλιά” της ομάδας του 2003 υπήρξε ο Κοστίνια. Ανεξάντλητες αντοχές από τα πνευμόνια του διεθνή Πορτογάλου, που έγινε γνωστός κυρίως για τα τάκλιν του, παρά για τις δημιουργικές δυνατότητές του. Τέτοιο ρόλο είχαν δεξιά και αριστερά του οι Μανίς και Ντμίτρι Αλενίτσεφ. Αφενός ο Πορτογάλος που αποτέλεσε ακόμα μία επιλογή Μουρίνιο (τον είχε στο “φεγγάρι” που πέρασε στην Μπενφίκα και εκμεταλλεύθηκε τα πειθαρχικά προβλήματα που είχε ο παίκτης για να τον αποκτήσει και να τον… δαμάσει). Αρχικά έπαιζε στα άκρα των τριών μέσων, είτε δεξιά, είτε αριστερά, ωστόσο γρήγορα μεταβλήθηκε σε αξιοπρόσεκτο box-to-box μέσο. Αφετέρου ο αριστεροπόδαρος Ρώσος διέπρεψε ως “χρυσή αλλαγή” επίσης σε οποιαδήποτε πτέρυγα, με την ταχύτητά του να τον φέρνει συνήθως πιο μπροστά από τους 2 συμπαίκτες του στο κέντρο. Στα κρίσιμα ματς ο Μουρίνιο τον προτιμούσε για την ενδεκάδα και συνήθως δικαιωνόταν.
Ντέκο και Πόρτο 2002-2003
Εποχή Βίλας Μπόας: Ο νυν τεχνικός της Πόρτο έχει καλύτερα “εργαλεία” στη διάθεσή του και γι’ αυτόν το λόγο πολύ πιο λειτουργικό και πολυσύνθετο κέντρο. Με εξαίρεση τον Φερνάντο που αποτελεί κλασικό αμυντικό χαφ, δεξιά του Βραζιλιάνου βρίσκεται πότε ο Φερνάντο Μπελούστσι και πότε ο Φρέντι Γκουαρίν (στην Ευρώπη), με σαφείς εντολές δραστηριοποίησης από τη γραμμή της μεσαίας γραμμής και μπροστά. Από κοντά και ο Ζοάο Μουτίνιο στην αντίπερα όχθη, αδιαπραγμάτευτος και πιο έμπειρος από ποτέ μετά την ωρίμανσή του στην Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Ο πρώην αρχηγός των “λιονταριών” με τον εκάστοτε παρτενέρ του αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους της άμυνας με την επίθεση, κινόυμενοι σε όλους τους χώρους μπροστά από τον Φερνάντο. Σε αυτούς τους τομείς εμπλέκονται πολλές φορές οι Χουλκ και Κρίστιαν Ροντρίγκες (που προτιμάται στα ευρωπαϊκά ματς σε σχέση με τον Βαρέλα) για να ενισχύσουν την παρουσία της Πόρτο στον χώρο της αντίπαλης άμυνας, έστω κι αν η αρχική θέση τους βρίσκεται στην επίθεση.
4. Επιθετικοί
Εποχή Μουρίνιο: Εν αρχή ην ο Ντέκο. Κάπως έτσι μεταφράζεται η σημασία του “εγκεφάλου” εκείνης της ομάδας, ο οποίος έπαιρνε θέση πίσω από τους 2 επιθετικούς, αλλά προσέγγιζε οποιονδήποτε συμπαίκτη του είχε την μπάλα, ώστε να την πάρει και να αρχίσει την επίθεση. Μονίμως μπροστά του υπήρχε η εξίσου βραχύσωμη μορφή του Ντερλέι, που πραγματοποίησε ο “ξεπέταγμά” του εκείνη τη σεζόν και δίπλα στον Βραζιλιάνο εναλλάσσονταν οι Νούνο Καπούτσο, Ελντερ Ποστίγκα και Μπένι Μακάρθι (στις εγχώριες διοργανώσεις).
2002-2003: Ο τελικός με τη Σέλτικ
Εποχή Βίλας Μπόας: Η απόκτηση των Χουλκ και Ρανταμέλ Φαλκάο ήταν η πρώτη κίνηση-ματ της Πόρτο. Η σωστή χρησιμοποίησή τους στην επίθεση είναι αυτή που εκτόξευσε τους “δράκους” και πιστώνεται στον Βίλας Μπόας. Ο Πορτογάλος έβγαλε τον πολύ δυνατό, αλλά και αρκετά γρήγορο Χουλκ από την περιοχή και τον έβαλε να γκρεμίζει τις αντίπαλες άμυνες από πιο δεξιά. Κράτησε τον Κολομβιανό στον άξονα να υποδέχεται μπαλιές και να συνεργάζεται με τους Γκουαρίν και Μουτίνιο πίσω του. Αριστερά χρησιμοποιεί τον Σιλβέστρε Βαρέλα στην Πορτογαλία για μεγαλύτερη ευκολία στη διάσπαση κλειστών αμυνών λόγω ταχύτητας και στην Ευρώπη τον Ροντρίγκες για καλύτερους συνδυασμούς στην επίθεση.
5. Πάγκος
Εποχή Μουρίνιο: Οι αξιόπιστες λύσεις που είχε στα χέρια του ο “Special One” ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Ο Πέδρο Εμάνουελ ήταν μία εξ αυτών για την άμυνα, ενώ ο Ρικάρντο Κόστα που διαπρέπει τα τελευταία χρόνια σε Λιλ και Βαλένθια ήταν αρκετά νεαρός για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του προπονητή του στα σημαντικά ματς. Παρ’ όλα αυτά, στον τελικό του 2003 χρησιμοποιήθηκε από το 9′ λόγω του τραυματισμού του Κοστίνια! Στην επίθεση ο Ποστίγκα αν και νεαρός είχε αποδειχθεί ικανός να ανταπεξέρθει σε υψηλό επίπεδο, ενώ αρκετά χρήσιμη μονάδα αποδείχθηκε και ο Λιθουανός φορ Εντγκάρας Γιανκάουσκας.
Εποχή Βίλας Μπόας: Σαφής επικράτηση του σύγχρονου πάγκου των “δράκων”, αφού σε ορισμένες θέσεις δεν υπάρχει διαχωρισμός βασικών αναπληρωματικών. Ο Γκουαρίν τύποις αποτελεί επιλογή πάγκου, ωστόσο έχει αγωνιστεί σε όσα ματς έχει παίξει και ο Μπελούστσι στην Ευρώπη και κυρίως έχει αρχίσει βασικός στους 2 ημιτελικούς και στον τελικό. Ο Χόρχε Φούσιλε αποτελεί πολυεργαλείο για τις 2 θέσεις των μπακ, ενώ ο Μάικον μοιράζεται τον ρόλο του 2ου στόπερ μαζί με τον Οταμέντι. Και φυσικά υπάρχει και το δίλημμα στην επίθεση μεταξύ του σκόρερ Βαρέλα και του δημιουργού Κριστιάν Ροντρίγκες, με τον 19χρονο Χάμες Ροντρίγκες (έχει τσακωθεί με δημοσιογράφο που τον αποκάλεσε αμερικανικά “Τζέιμς”) να καραδοκεί για τα αριστερά.
Γ. Προπονητές
Εποχή Μουρίνιο: “Δεν είχε σημασία με ποιον παίζαμε. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρεάλ Μαδρίτης, Λάτσιο. Πηγαίναμε στο παιχνίδι και σκεφτόμασταν: ‘Μπορούμε να νικήσουμε; Ναι, μπορούμε’. Ολοι με ρωτούν εάν ο Μουρίνιο μας έλεγε κάτι ξεχωριστό πριν το παιχνίδι, αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι. Οπως είπα, σκεφτόμασταν πως μπορούμε να κερδίσουμε οποιοδήποτε παιχνίδι και η αυτοπεποίθησή μας ήταν πολύ ψηλά”. Τάδε έφη Ζόρζε Κόστα στο “BBC” προ ετών, ο αρχηγός εκείνης της Πόρτο των θριάμβων, της Πόρτο του Μουρίνιο. Μία ομάδα που ανέβασε τον πήχη της πάνω από τις καταμετρημένες δυνατότητές της εξαιτίας του προπονητή της και των όσων μπορούσε να αποκομίσει από τους παίκτες του. Παίζοντας από τότε τα περίφημα παιχνίδια του μυαλού, αλλά μόνο με τους παίκτες του και όχι με τους αντιπάλους, τους ανέβασε πνευματικά στην κορυφή προτού τους χρίσει κι επίσημα πρωταθλητές Ευρώπης. Με τον τρόπο του, βέβαια, χωρίς να επιδέχεται αμφισβήτηση του ρόλου του (παρότι τον είχε στον χώρο μόλις 3 χρόνια) και με σιδηρά πειθαρχία.
Εποχή Βίλας Μπόας: Οπως δηλώνει και ο ίδιος, δεν προσεγγίζει το ποδόσφαιρο “μόνο από την τακτική άποψή του. Μπορείς να πετύχεις και με διαφορετικά μέσα. Αυτό που μου αρέσει είναι να κάνω τους παίκτες μου να δίνουν ό,τι έχουν και γι’ αυτό τους δίνω μεγάλες ελευθερίες για να κινηθούν. Προσπαθώ να προωθώ το ταλέντο τους και να νιώθουν ελεύθεροι να πάρουν τις σωστές αποφάσεις. Δεν είμαι δικτάτορας”. Ακόμα και χωρίς την τελευταία πρόταση, υπάρχουν στοιχεία που κατατάσσουν τον Βίλας Μπόας σε άλλη κατηγορία από τον Μουρίνιο. Το φετινό ρόστερ της Πόρτο βρίθει από ποιοτικούς παίκτες, που μπορούν να πάρουν την μπάλα από την περιοχή τους και να περάσουν όποιον αντίπαλο βρουν μπροστά τους, να “μαγεύουν” με την μπάλα, να συνεργάζονται με κλειστά τα μάτια και να είναι ταυτόχρονα αποτελεσματικοί, κάτι που δεν συνέβαινε στην ομάδα του Μουρίνιο, η οποία ήταν μία καλοκουρδισμένη μηχανή με ψυχοσύνθεση νικητή.
Συμπερασματικά: Οι 2 νικήτριες ομάδες της Πόρτο στον θεσμό διαθέτουν πολλές ομοιότητες και αρκετές διαφορές. Εχουν όμως μία κοινή συνισταμένη: αποτελούν ομάδες του προπονητή τους, που είναι και το “αστέρι” και στις 2 περιπτώσεις. Αυτή η κομβική προσωπικότητα έχει αρχίσει από την ίδια αφετηρία και με παρεμφερείς μεθόδους και συνθήκες απολαμβάνει τις πρώτες επιτυχίες. Η συνέχεια του… πρώτου Μουρίνιο είναι γνωστή. Για τον… μίνι Μουρίνιο ακόμα και ο αρχικός προορισμός μετά την Πόρτο ίσως να είναι ίδιος, με την Τσέλσι να ψάχνει για διάδοχο του υπ’ ατμόν Κάρλο Αντσελότι.
Ο Βίλας Μπόας δείχνει να βαδίζει στα χνάρια του “Special One”, έχοντας βελτιώσει, μάλιστα τη συμπεριφορά του σε σχέση με την περίοδο που βρισκόταν υπό τις οδηγίες του Μουρίνιο και προκαλούσε τον Φρανκ Ράικαρντ στο “Καμπ Νου”. Το καίριο ερώτημα για το εάν θα έχει την ίδια εξέλιξη, θα παραμείνει αναπάντητο αυτήν την εποχή. Εξάλλου, δεν μπορεί να υπάρξει σαφής απάντηση εάν δεν τον δούμε να οδηγεί τους “δράκους” σε μία αξιόλογη πορεία στο Champions League! Ο ίδιος επιθυμεί να παραμείνει στο “Ντραγκάο” και εφόσον κάνει πράξει τα λόγια του, το κατά πόσο θα αντέξει στην ελίτ του ποδοσφαιρικού στερεώματος θα αποδειχθεί στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Το Europa League, όπως συνέβη και με τον Μουρίνιο, αποτελεί το σκαλοπάτι…
