Tο δέος στα μάτια των Φιλιατρινών, η μεγάλη προίκα του 2004

Μπαίνεις στο αυτοκίνητο μία μάλλον ζεστή ημέρα του Δεκέμβρη για να μετακινηθείς περίπου 300 χιλιόμετρα μακριά για ένα φιλικό παιχνίδι παλαιμάχων με τοπική ερασιτεχνική ομάδα. Οσο και αν αγαπάς αυτή τη δουλειά, δεν είναι το καλύτερο σου.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο τόπος της... εξορίας είναι το μέρος που έχεις περάσει τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής του και η κωμόπολη από την οποία κατάγεται ο πατέρας σου; Ε, τότε το πράγμα αλλάζει. Και πάλι όμως μία αμφιβολία την έχεις όσο καταπίνεις τα χιλιόμετρα. Να αξίζει άραγε τον κόπο.

Μετά, λίγα δευτερόλεπτα αφότου λήγει το παιχνίδι, ακούς εκείνη την παιδική φωνή: “Τατιάνα, δεν μπορείς να φανταστείς! Ο κύριος Νικοπολίδης έπιασε το στιλό μου! Και μου έδωσε αυτόγραφο!”. Τατιάνα μου, άξιζε τον κόπο, μόνο και μόνο για τη γνήσια έκπληξη της φράσης σου και τη μεγάλη ικανοποίηση που γέμισε την καρδιά σου.

Στα Φιλιατρά, μία κωμόπολη στη Δυτική Μεσσηνία που μυρίζει ελαιόλαδο από χιλιόμετρα μακριά, ποδοσφαιριστές ευρωπαϊκού επιπέδου, έστω και ως παλαίμαχοι, σπανίως κάνουν την εμφάνισή τους. Μ' άλλα λόγια το φιλικό παιχνίδι της ομάδας του ΠΣΑΠ (με αστέρας όπως ο Νικοπολίδης, ο Κατσουράνης, ο Μπασινάς, ο Καραγκούνης και ο Γιαννακόπουλος) με την Εράνη Φιλιατρών με οικοδεσπότες τους τοπικούς ήρωες Νίκο Λυμπερόπουλο Σωτήρη Λυμπερόπουλο και Νίκο Φρούσο μπορεί να είναι και ένα από τα γεγονότα της χρονιάς.

Στο μικρό αλλά ολοκαίνουργιο στάδιο των Φιλιατρών έσπευσαν άνθρωποι κάθε ηλικίας. Κυρίως όμως παιδιά, μαθητές. Πλάσματα που το 2004, όταν η Εθνική ομάδα κατακτούσε το Εβερεστ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Πορτογαλίας, παρέμεναν απλώς όνειρα στο μυαλό των δικών τους. Και όμως τους διεθνείς εκείνης της εποχής, που σήκωσαν μία ολόκληρη χώρα στους ώμους τους, τους ήξεραν απ' έξω και ανακατωτά. Η μικρή που δεν μπορούσε να κρύψει το δέος από τη φίλη της για το γεγονός ότι ο Νικοπολίδης κράτησε το στιλό της πήγαινε το πολύ δευτέρα γυμνασίου.

Hπροίκα που άφησε εκείνη την ομάδα, όχι τόσο στο ελληνικό ποδόσφαιρο (το οποίο ακόμα παραμένει αναξιόπιστο σε βαθμό...αηδίας) αλλά στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας είναι ακριβώς αυτή. Αυτό το γλυκό δέος που καθρεφτίζεται στα μάτια των μικρών παιδιών ένα βροχερό απόγευμα σε μικρή επαρχιακή πόλη της Πελοποννήσου.

Η,ακόμα, και το καθολικό χειροκρότημα στους Καραγκούνη και Νικοπολίδη όταν έγιναν αλλαγή λες και το παιχνίδι ήταν επίσημο και αφορούσε την Εθνική ομάδα των Ανδρών. Και εκείνη όμως η αποθέωση του κόσμου στο δικό τους παιδί, στον Νίκο Λυμπερόπουλο, που ξεκίνησε φορώντας τη φανέλα της Νίκης Πλάτης και της Εράνης από τα Φιλιατρά για να φτάσει σε δυσθεώρητες κορυφές και στην καθολική αναγνώριση.

Η ιδέα, έτσι και αλλιώς, γι' αυτό το παιχνίδι ήταν δική του. Δική του και των Σωτήρη Λυμπερόπουλου και Νίκου Φρούσου, των τριών δηλαδή πιο αναγνωρίσιμων ποδοσφαιριστών που έχει αναδείξει το φιλιατρινό ποδόσφαιρο. Και ο σκοπός ιερός. Η ενίσχυση του ειδικού σχολείου,τουΕιδικούΕργαστηρίου ΕπαγγελματικήςΕκπαίδευσης και Κατάρτισης και τουΚΕΦΙΑΠ Φιλιατρών.στα Φιλιατρά. Ενα συναπάντημα των καλύτερων της αμέσως προηγούμενης ποδοσφαιρικής γενιάς, μιας χρυσής φουρνιάς παικτών, μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων Φιλιατρινών. Μεγαλείο!

Οπως ήταν και το παιχνίδι αυτό καθ' αυτό. Οι ερασιτέχνες της Εράνης, πραγματικά παλικάρια, πάλεψαν όσο μπορούσαν. Αλλά τα παιδιά με τα μπλε ήταν άλλη κλάση. Εριξαν ξεκούραστα πέντε γκολ στους πολύ νεώτερους αντιπάλους τους παίζοντας μόνο και μόνο με την αύρα του χρυσού παρελθόντος. Χάζευες ώρες-ώρες τον Μπασινά ο οποίος στα 40 του είναι πιο φιτ από ποτέ, γυμνασμένος και...τσαμπουκαλεμένος όπως τον καιρό που έπαιζε.

Μέχρι και με τον προπονητή του τα έβαλε ο αφεόφοβος! Η, ο Κατσουράνης ο οποίος έτσι και αλλιώς δεν έχει περάσει καιρό στην...εφεδρεία. Και ο Καραγκούνης, ο οποίος ήταν ο μοναδικός που έπαιζε φορώντας μόνο κοντομάνικο μέσα στη βροχή! Κάρα είναι αυτός.

Με το σφύριγμα της λήξης η παιδική εισβολή στον αγωνιστικό χώρο και στα πέριξ γέμισε με χρώματα το γήπεδο. Οι πρώην διεθνείς δεν σταμάτησαν να μοιράζουν αυτόγραφα και να βγαίνουν φωτογραφίες με τους φίλους τους οι οποίοι είχαν το βλέμμα τους εκείνο το γλυκό δέος που σας περιγράψαμε παραπάνω. Αξία ανεκτίμητη τελικά εκείνο το έπος της Πορτογαλίας το μακρινό, πλέον, 2004 του οποίο το εύρος δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό.

Οσο όμως απομακρυνόμαστε από το γεγονός και οι ήρωες του γκριζάρουν και χάνουν τα μαλλιά τους, η αύρα του αποκτά τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και εμπνέει τις νέες ποδοσφαιρικές γενιές!

Τελικά, άξιζε τον κόπο αυτό το ταξίδι. Εστω και αν η βροχή του πρώτου ημιχρόνου τρύπησε κουκούλες και μπουφάν για να εγκατασταθεί, μια και καλή, στα κόκκαλα. Η εξέλιξη και το τέλος του έργου αποζημίωσε άπαντες.

Μια μικρή αλλά δυνατή χαρά ήρθε να αναστατώσει την καθημερινότητα των ντόπιων αλλά και να προσφέρει χειροπιαστά πράγματα στα παιδιά και στο σχολείο τους που έχουν ανάγκη. Αυτό σημαίνει κοινωνία. Τα Φιλιατρά έδωσαν ένα μικρό αλλά πολύτιμο μάθημα ζωής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Όλοι οι υποψήφιοι για τον Παναθηναϊκό τα είπαν σε επαρχιακή πόλη!