Ήταν μεγάλο "δώρο" η Κόστα Ρίκα...

Με προφανή σκοπό να ευλογήσω τα γένια μου, θυμίζω τι έγραφα στο σχόλιό μου αμέσως μετά τη νίκη της Εθνικής κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού: "Δεν είμαι κανένας ειδικός αναλυτής και βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου, όμως με την απλοϊκή μου ματιά και έχοντας δει όλα τα ματς του Μουντιάλ μέχρι τώρα, καταθέτω ταπεινά την άποψή μου: δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ Κόστα Ρίκα... Είναι μια στρωμένη και φιλόδοξη ομάδα, από παίκτες αξιόλογους αλλά όχι κάτι σπουδαίο... Μην μας ξεγελούν οι νίκες με Ιταλία και Ουρουγουάη. Η Εθνική μας ομάδα, αν αγωνιστεί όπως κόντρα στους ελέφαντες, "την έχει" την Κόστα Ρίκα εύκολα! Κυριακή κοντή γιορτή"...

Θεωρώ πως η πρόβλεψή μου εν πολλοίς επιβεβαιώθηκε. Η Κόστα Ρίκα ήταν ο ιδανικότερος αντίπαλος που θα μπορούσε να μας τύχει στη φάση των "16". Μια μέτρια ομάδα, που όμως κατάφερε να εκμεταλλευτεί τη μία και μοναδική μας αδράνεια στην άμυνα και μάλιστα με ένα σουτ πιο αργό... και από τον επιτάφιο! Δεχτήκαμε το πιο χαζό γκολ του Μουντιάλ, ένα γκολ που "απαγορεύεται" να δέχεσαι, αλλά ήταν δυστυχώς η μοναδική φάση που ο Παπασταθόπουλος από τη μία και ο Καρνέζης από την άλλη, αδράνησαν πλήρως και έμειναν ακίνητοι να κοιτούν...

Είναι το... γαμώτο!

Η Κόστα Ρίκα δεν ήταν αντίπαλος στα μέτρα μας επειδή ήμασταν ανώτεροι και την παίξαμε στο μισό γήπεδο από τη στιγμή που έμεινε με δέκα παίκτες. Ήταν μια μέτρια ομάδα γιατί και με έντεκα που ήταν, πάλι καλύτεροι ήμασταν!

Φιλοσοφία μου είναι, ότι υποχρέωση για νίκες και προκρίσεις δεν έχει καμία ομάδα στον κόσμο. Αντιθέτως, κάθε ομάδα δικαιούται - αν δεν μπορεί - να ηττηθεί και να αποκλειστεί. Ποδόσφαιρο είναι, συμβαίνει συχνά.

Απλά, πολλές φορές - και αυτό είναι το ουσιαστικό νόημα αυτού του άρθρου - λες "γιατί ρε γαμώτο;". Γιατί να μην πετύχει η Εθνική τη δεύτερη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορία της, με μια πρόκριση τους "8" του κόσμου, όταν η τύχη της τα έχει προσφέρει ΟΛΑ απλόχερα: α) Έναν αντίπαλο 100% στα μέτρα της, β) Έναν αντίπαλο που έπαιζε για πολλή ώρα με παίκτη λιγότερο, γ) Μια διαιτησία ευνοϊκή, αφού δεν δόθηκε πέναλτι στην Κόστα Ρίκα, ενώ χάσαμε και μια ευκαιρία όπου είχαμε τρεις(!) παίκτες οφσάιντ, δ) Ξεκούραστους επιθετικούς (Μήτρογλου, Γκέκα) στο πιο κρίσιμο κομμάτι του αγώνα κλπ κλπ.

Δεν έπρεπε να πάει στα πέναλτι...

Ωστόσο, η Εθνική μας κατ’ εμέ, δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Ελάχιστες σέντρες έπιαναν τόπο και είχαν σωστή κατεύθυνση, οι πάσες προ της τελικής προσπάθειας δεν ήταν σίγουρες, ενώ γίνονταν πολλά μακρινά σουτ άνευ λόγου και αιτίας, την ώρα που υπήρχαν παίκτες ελεύθεροι στους οποίους θα έπρεπε να πάει η μπάλα.

Δεν εκμεταλλευτήκαμε το αριθμητικό πλεονέκτημα. Είχαμε μονίμως την υπεροχή, αλλά στο μεγαλύτερο διάστημα αυτή ήταν φλύαρη και ο τρόπος παιχνιδιού ανορθόδοξος. Έπρεπε να τους "καταπιούμε" και να μην αφήσουμε το ματς να πάει στα πέναλτι: αν και η διαδικασία αυτή είναι περισσότερο θέμα τύχης, για έναν περίεργο λόγο όλοι γνωρίζαμε ότι εκεί δεν θα τα καταφέρναμε! Ίσως γιατί η Κόστα Ρίκα έχει καλύτερο τερματοφύλακα από εμάς ή γιατί δεν έχουμε πολύ εμπιστοσύνη στην ψυχραιμία των διεθνών μας.

Μας συγκίνησαν και μπράβο τους!

Σε κάθε περίπτωση πάντως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι διεθνείς μας προσπάθησαν, κατέθεσαν την ψυχή τους, ίδρωσαν και εν τέλει μας συγκίνησαν. Και τους αξίζουν χίλια μπράβο.

Χάθηκε όμως μια μεγάλη ευκαιρία που αμφιβάλω αν θα ξαναβρεθεί. Σε Μουντιάλ φυσικά θα ξαναπάμε, αλλά δεν ξέρω πόσο πιθανό είναι να σου τύχει μια... Κόστα Ρίκα στους "16".

Κατά συνέπεια, θεωρώ πως η πρόκριση από τον όμιλο με Κολομβία, Ιαπωνία και Ακτή Ελεφαντοστού αποτελεί σπουδαία επιτυχία. Ο αποκλεισμός από την Κόστα Ρίκα και κάτω από τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν στο παιχνίδι, έχει και ψήγματα αποτυχίας...

Η ουσία είναι να είσαι εκεί!

Πέρα από τις παραπάνω επισημάνσεις, πάντως, δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε ότι η πρόκριση στη δεύτερη φάση ήταν από μόνη της μια τεράστια στιγμή για την Εθνική μας ομάδα. Η συμμετοχή στις "16" κορυφαίες χώρες του κόσμου σε κατατάσσουν για τα καλά εκεί που έτσι κι αλλιώς έχεις τοποθετηθεί τα τελευταία χρόνια: στις υπολογίσιμες δυνάμεις που έχουν σταθερή παρουσία στα "μεγάλα ραντεβού". Και αυτή πρέπει να είναι η ουσία, κάθε φορά: Να είσαι εκεί!

Ειδικά για την Ελλάδα, άλλωστε, αυτές οι επιτυχίες αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη αξία, καθώς πρόκειται για μια χώρα που δεν έχει ποδόσφαιρο, δεν έχει σοβαρά πρωταθλήματα, ενώ όσοι διεθνείς έχουν την... ατυχία να μην έχουν φύγει ακόμα στο εξωτερικό, "μεγαλώνουν" ποδοσφαιρικά σε ένα άθλιο ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Και γι’ αυτό το λόγο αγαπάμε ακόμη περισσότερο αυτή την ομάδα...

Υ.Γ: Η εκτέλεση του Γκέκα τεχνικά ήταν άψογη και αποτελεί τεράστια αμαρτία να πέφτει το βάρος του αποκλεισμού πάνω του. Απλά, η απόκρουση του Νάβας ήταν εκπληκτική...

Υ.Γ1: Δεν έγραψα το παραμικρό όλες αυτές τις μέρες για το πανηγυράκι που στήθηκε γύρω από τον Κατσουράνη, γιατί ό,τι και να γράψεις, χαρακτηρίζεσαι, τις περισσότερες φορές άδικα. Οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε: από τη στιγμή που μπήκε ήταν ίσως ο κορυφαίος της Εθνικής, έδωσε και δυο (τέλειες) κάθετες μπαλιές που είχαν λείψει πολύ και "έσβησε" με αυτοθυσία ένα πολύ επικίνδυνο γέμισμα των Κοσταρικανών.

Υ.Γ2: Δύο πολύ μεγάλα κεφάλαια κλείνουν για την Εθνική: Φερνάντο Σάντος και Γιώργος Καραγκούνης. Πρόσφεραν τα μέγιστα και τους αξίζουν τα πάντα!