Από την... καρπαζιά, στην ελίτ

Όταν επί δεκαετίες ολόκληρες, το ταλέντο πολλών ποδοσφαιριστών μας πήγαινε χαμένο και παίζαμε μονίμως τον ρόλο του... καροπαζοεισπράκτορα, λογικό ήταν να μην μπορούμε να φανταστούμε ότι θα έρθει κάποια στιγμή που θα τα βάφουμε μαύρα επειδή δεν μπήκαμε στους 8 ενός Μουντιάλ. Μέχρι να αλλάξουμε αιώνα, η συμμετοχή στους τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου αποτελούσε όνειρο. Το ζήσαμε μία μόνο φορά και το πληρώσαμε με τρεις ντροπιαστικές ήττες, χωρίς καν να σκοράρουμε.

Σήμερα, όλοι οι Έλληνες είναι πικραμένοι γιατί η Εθνική έμεινε στους 16 του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Σήμερα η συμμετοχή όχι μόνο σε Μουντιάλ, αλλά και σε Ευρωπαϊκό Κύπελλο αποτελεί συνήθεια και η διάκριση της Ελλάδας στις δύο κορυφαίες διοργανώσεις είναι καθεστώς, με αφετηρία, φυσικά, τον άθλο της κατάκτησης του τροπαίου στην Πορτογαλία, το 2004. 10 χρόνια τιμής και δόξας, 10 χρόνια παγκόσμιας καταξίωσης. 10 χρόνια γεμάτα από συναρπαστικές ποδοσφαιρικές ιστορίες, με πρωταγωνιστές τους Έλληνες διεθνείς και τους προπονητές τους, κόντρα στις αμέτρητες παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αντίστοιχο οξύμωρο σχήμα δεν έχει να παρουσιάσει καμία άλλη χώρα στον κόσμο...

Για όλα αυτά, οφείλουμε άπαντες ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Εθνική μας ομάδα. Και μετά τις εμφανίσεις της στα γήπεδα της Βραζιλίας, μπορούμε να υπερηφανευόμαστε και για κάτι άλλο: Στα ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού και την Κόστα Ρίκα, η ομάδα μας έδειξε ότι μπορεί να παίξει και καλό ποδόσφαιρο. Ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος από τη διοργάνωση και η πιο ασφαλής εγγύηση ότι μας περιμένουν ακόμη μεγαλύτερες χαρές στο μέλλον.

Δεν θα καθίσω να αναλύσω πώς ήρθε ο άδοξος και άδικος αποκλεισμός από την Κόστα Ρίκα. Μια κακή στιγμή του Καρνέζη, τρεις σπουδαίες στιγμές για τον Νάβας και η ζημιά έγινε. Ο γκολκίπερ της Κόστα Ρίκα δεν κατάλαβε καν πώς απέτρεψε το γκολ στα κοντινά πλασέ του Σαλπιγγίδη και του Μήτρογλου. Αν λίγο μας ήθελε η μπάλα, τώρα θα θριαμβολογούσαμε και θα ετοιμαζόμασταν να κάνουμε την πλάκα και στους Ολλανδούς.

Αυτοί που ξεχώρισαν

Θα δω το όλο θέμα από άλλη σκοπιά. Θα καταγράψω τους παίκτες που φυσιολογικό είναι να έχουν "θαμπώσει" τους σκάουτερς των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων με την καταπληκτική απόδοσή τους και τα ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά που "κατέθεσαν" στο χόρτο. Αυτό θα δείξει ότι η Εθνική Ελλάδας αποτελεί υπερδύναμη στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και θα αιτιολογήσει το γεγονός ότι δεν λυγίζει απέναντι ακόμη και στους θεωρητικά ανώτερους αντιπάλους.

Χολέβας: Ο απόλυτος... μπακ – χαφ - εξτρέμ. Δεν θα εκπλαγώ αν σήμερα κιόλας έχει στη διάθεσή του καμιά 20αριά προτάσεις. Μπορεί να τρέχει επί... τρία 90λεπτα, μπορεί να τρυπάει την αντίπαλη άμυνα, μπορεί απειλεί με "δολοφονικές" σέντρες, μπορεί να αλωνίζει χωρίς να λογαριάζει το όνομα και την ποιότητα του αντιπάλου.

Τοροσίδης: Ένα αντίγραφο του Χολέβα, με ακόμη περισσότερη εμπειρία. Ένας ακόμη μοντέρνος πλάγιος μπακ, εγγύηση στα μετόπισθεν και μόνιμη απειλή για τον αντίπαλο. Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό το γεγονός ότι ανήκει σε μια από τις κορυφαίες ομάδες της Ιταλίας.

Παπασταθόπουλος: Τα λόγια είναι περιττά. Πολλά προσόντα σε μία συσκευασία. Δεξιοτεχνία, ταχύτητα, ευστροφία, αρχοντιά. Στην Bundesliga ξέρουν τι κάνουν και ποιους επιλέγουν.

Μανωλάς: Την έκανε την "καλή" του. Ελάχιστοι κεντρικοί αμυντικοί ξεχώρισαν όσο αυτός. Με απίστευτη ηρεμία, με πολύ γρήγορα πόδια, με ταχύτατη σκέψη και με καίριες επεμβάσεις στις πιο κρίσιμες στιγμές, πήρε άριστα, παρά την ατυχία στο πρώτο γκολ της Κολομβίας.

Χριστοδουλόπουλος: Η μεγάλη αποκάλυψη για την ελληνική ομάδα. Έκανε βόλτες διαλύοντας κάθε αντίπαλο, όχι μόνο σε ανοιχτούς χώρους, αλλά και υπό πίεση με στενά μαρκαρίσματα. Εάν ο... αφηνιασμένος Λάζαρος τα κατάφερνε καλύτερα στην τελική ενέργεια, θα ήταν σήμερα ο πιο περιζήτητος Έλληνας διεθνής. Αλλά μ’ αυτές τις εμφανίσεις, έδειξε ότι η Μπολόνια είναι πολύ μικρή για να τον χωρέσει...

Μανιάτης: Συγκλονιστικός. Ένας "εγκέφαλος" στη μηχανή της Εθνικής Ελλάδας. Ένας παίκτης για πολλές δουλειές που τις κάνει όλες καλά. Ο,τι άλλο να πεις θα είναι περιττό. Ίσως αποτελέσει την επόμενη "χρυσοφόρα" πώληση του Ολυμπιακού, αν δεν προλάβει, βέβαια, ο Μανωλάς...

Σαμαράς, Σάμαρης, Κονέ, Σαλπιγγίδης, Μήτρογλου, Γκέκας, Κατσουράνης, Καρνέζης, Γλύκος, έκαναν κι αυτοί ό,τι μπορούσαν και προσπάθησαν να προσφέρουν τον καλύτερο εαυτό τους, χωρίς πάντως να μας εκπλήξουν με προσωπικές υπερβάσεις. Θα ξεχωρίσω τον Σάμαρη, τον σαφώς ικανότερο στον δημιουργικό τομέα Έλληνα παίκτη και θα προσθέσω ότι με παραξένεψε η απόφαση του Σάντος να τον τραβήξει στον πάγκο όταν προηγήθηκε η Κόστα Ρίκα.

Άφησα τελευταίο τον γίγαντα Καραγκούνη. Τον γερο Κάρα που κουράζεται, που δεν μπορεί να βγάλει 90 λεπτά, αλλά που έβγαλε εύκολα 120 και, μάλιστα, ήταν ο Έλληνας παίκτης που έτρεξε περισσότερο από όλους στο ματς με την Κόστα Ρίκα. Το πάθος και η διάθεσή του προκαλούν ανατριχίλα. Απίστευτος ο "τυπάρας". Κρίμα γιατί βρίσκεται στη δύση της καριέρας του. Αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πέντε - έξι χρόνια πίσω, θα τον έβλεπα άνετα σε μια Μπάγερν, ή μια Ρεάλ...

Δεν ξέρω για πόσους άλλους παίκτες άλλων Εθνικών ομάδων μπορούμε να μιλήσουμε με τόσο ενθουσιασμό. Ένα μόνο ξέρω. Το ελληνικό ποδόσφαιρο μένει στάσιμο, αλλά η Εθνική ομάδα έχει ανεβεί επίπεδο, οριστικά και αμετάκλητα. Ανήκει στην ελίτ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ο καρπαζοεισπράκτορας έγινε πρωταγωνιστής. Το ασχημόπαπο έγινε κύκνος.