Συνέντευξη Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς στο Contra.gr

Συνέντευξη στον Γιάννη Γιαννόπουλο

Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού τον λατρεύουν και τον θυμούνται με νοσταλγία, οι αντίπαλοι τον σέβονται και όλοι εμείς στο χώρο του ποδοσφαίρου αναγνωρίζουμε την αξία και την προσφορά του στο ποδόσφαιρό μας επί 17 συναπτά έτη. Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, ο «Τζόλε» όπως τον φώναζαν οι συμπαίκτες του, μίλησε στο Contra.gr σε μια, δεν θα την έλεγα συνέντευξη ούτε και εξομολόγηση. Ήταν μια από καρδιάς κουβέντα, όπου μιλήσαμε για όλα. Για τα σημαντικά και για τα ασήμαντα μιας τεράστιας διαδρομής.

Από το Κραγκούγεβατς, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, στο Βελιγράδι και από εκεί στον Πύργο, με τελικό προορισμό το λιμάνι όπου έριξε μια και καλή την άγκυρα.

Η αρχή...

- Αυτοί δεν είναι οι σταθμοί στο χάρτη, Πρέντραγκ;

«Αυτοί είναι ακριβώς: Κραγκούγεβατς, Βελιγράδι, Πύργος και τέλος Πειραιάς».

- Με μια μικρή στάση στη Σουμπότιτσα, βέβαια.

«Ναι, ήταν μια πολύ μικρή στάση. Ήμουν δανεικός από τον Ερυθρό Αστέρα για οκτώ με δέκα μήνες, όμως αυτό ήταν περισσότερο για να πάρω παιχνίδια στα πόδια μου και δεν θεωρώ ότι ήταν ένας σταθμός στην καριέρα μου παρά το γεγονός ότι εκεί πέρασα ωραία και έκανα παιχνίδια που χρειαζόμουν σε μια πολύ κρίσιμη ποδοσφαιρικά ηλικία. Απλά ήμουν περαστικός από εκεί. Στο Κραγκούγεβατς γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Ερυθρό Αστέρα έπαιξα δύο χρόνια στον Πύργο και τον Πανηλειακό έμεινα τρεισήμισι χρόνια και μετά 13 στον Ολυμπιακό.»

- Η πορεία ενός ανθρώπου καθορίζεται συχνά από διάφορες συμπτώσεις, από γεγονότα που μπορεί να συμβαίνουν γύρω του, όχι όμως και στη δική σου περίπτωση στην οποία έπαιξε ρόλο ένα... ψέμα.

«Τότε στη Γιουγκοσλαβία είχε αρχίσει η διάσπαση. Έφυγε η Κροατία, η Σλοβενία, η Βοσνία και είχε αρχίσει σιγά, σιγά ο πόλεμος και εγώ προσπαθούσα να βρω κάποια λύση για να φύγουμε. Κάποιες ομάδες από την Ελλάδα έδειξαν ενδιαφέρον, όμως πιο συγκεκριμένο ο Πανηλειακός με τον κ. Σταυρόπουλο. Όπως καταλαβαίνεις όμως, το να φύγεις από τον Ερυθρό Αστέρα, που ένα χρόνο πριν ήταν πρωταθλητής Ευρώπης, και να καταλήξεις σε μια ομάδα που παίζει στη Γ΄ Εθνική της Ελλάδας, ήταν δύσκολο. Προσπάθησαν λοιπόν με διάφορους τρόπους να με πείσουν και ένας από αυτούς ήταν να μου πουν ότι ο Πανηλειακός παίζει στη Β΄ Εθνική και όχι στην Γ΄ Εθνική. Αυτό μου ήρθε πιο μαλακά και έτσι συμφώνησα και υπέγραψα. Όταν έφτασα στον Πύργο δύο ημέρες αργότερα, έμαθα ότι τελικά ήταν ομάδα Γ΄Εθνικής, όμως είχα ήδη υπογράψει και είχαν τελειώσει όλα και τυπικά. Αυτό που με κράτησε εκεί ήταν η ζεστασιά του προέδρου και των ανθρώπων της ομάδας, αλλά και των συμπαικτών μου, με τους οποίους δημιουργήθηκε μια φιλική σχέση που έχω και σήμερα με τους περισσότερους».

- Μίλησες όμως και για τον πόλεμο που είχε αρχίσει τότε και ο οποίος έπαιξε ρόλο στην απόφασή σου να φύγεις.

«Ναι, έπαιξε ρόλο αν και ήταν στην αρχή ακόμα. Η Σερβία δέχτηκε μεγάλη πίεση και τότε αλλά και τα επόμενα χρόνια και αρκετοί από τους αθλητές έψαχναν τον τρόπο να φύγουν. Υπήρχε μεγάλη ανησυχία, καθώς φίλοι και συγγενείς βρέθηκαν αργότερα στον πόλεμο, οπότε όλα αυτά σε επηρεάζουν ακόμα και όταν είσαι μακριά. Είναι ορισμένα πράγματα που είναι δύσκολο να τα περιγράψεις. Θυμάμαι ακόμα και το ΄98 τους βομβαρδισμούς του Βελιγραδίου από τους αμερικανούς. Εύχομαι πραγματικά σε κανέναν να μη ζήσει ποτέ τέτοιες καταστάσεις».

- Τριάμιση χρόνια μετά κάνεις το μεγάλο βήμα στην καριέρα σου...

«Ναι, πραγματικά. Τα τριάμιση χρόνια που πέρασα στον Πανηλειακό ήταν υπέροχα. Ανεβήκαμε τρεις κατηγορίες, είχαμε μια πάρα πολύ καλή ομάδα, καλή οργάνωση με τον πρόεδρο και την ομάδα και ένα πολύ καλό τεχνικό επιτελείο με τον κ. Γεωργιάδη και τον κ. Αργυρούλη. Αποτέλεσμα ήταν να αναδειχθούν αρκετά παιδιά και να πάρουν μεταγραφή, όπως και εγώ».

"Η ΑΕΚ μου έδινε περισσότερα χρήματα"

- Εκείνο το καλοκαίρι του 1996, ο Ολυμπιακός ενδιαφέρεται για σένα, η Α.Ε.Κ. μιλάει με τον Πανηλειακό για να σε αποκτήσει και ο Παναθηναϊκός δεν είναι αδιάφορος. Τι έγινε εκείνο το καλοκαίρι και κατέληξες στον Ολυμπιακό;

«Εκείνο το καλοκαίρι έγινε πραγματικός χαμός. Ο Παναθηναϊκός είχε κάποιο ενδιαφέρον σε συνδυασμό και με την προσπάθεια απόκτησης του Στέλιου Γιαννακόπουλου. Η δική μου θέση ήταν ξεκάθαρη από την πρώτη στιγμή, καθώς είχα ζυγίσει ορισμένα πράγματα για το μέλλον μου και ενδιαφερόμουν περισσότερο να πάω στον Ολυμπιακό. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την απόκτησή μου το είχαν δείξει ο Ολυμπιακός και η Α.Ε.Κ. Μάλιστα η Α.Ε.Κ. προσπαθούσε μέχρι την τελευταία στιγμή να με πείσει με διάφορους τρόπους, όπως δίνοντάς μου περισσότερα χρήματα για να αλλάξω την άποψή μου. Το θέμα ήταν ξεκάθαρα δικό μου, όμως και είχα αποφασίσει για το μέλλον μου. Μια απόφαση που, όπως φάνηκε αργότερα, με δικαίωσε.»

- Απ’ ό,τι ξέρω η Α.Ε.Κ. είχε συμφωνήσει με τον Πανηλειακό, έτσι δεν είναι;

«Η Α.Ε.Κ. είχε συμφωνήσει με τον Πανηλειακό και εγώ προφορικά είχα δώσει το λόγο μου στον Ολυμπιακό. Δεν είχαμε υπογράψει τίποτε, απλά είχαμε μια προφορική συμφωνία και έπρεπε να συζητήσει ο κ. Λούβαρης με τον κ. Σταυρόπουλο για να τα βρουν και οι δύο ομάδες. Θυμάμαι την τελευταία ημέρα με πήρε τηλέφωνο ο κ. Σταυρόπουλος και μου λέει έλα στο γραφείο. Πηγαίνω στο γραφείο του κ. Σταυρόπουλου και μπαίνοντας βλέπω τους ανθρώπους της Α.Ε.Κ. Τον κ. Τροχανά και τον κ. Στράτο. Εγώ τα έχασα. Έχασα τον έλεγχο, έχασα τα πάντα θα έλεγα. Ήταν πολύ δύσκολα. Ο κ. Σταυρόπουλος μου είπε χαρακτηριστικά: «εγώ έχω συμφωνήσει με την Α.Ε.Κ., τώρα αυτό που μένει είναι να τα βρείτε και στο δικό σου κομμάτι». Μετά από πολλές ώρες συζητήσεων εγώ ξεκαθάρισα ότι η διάθεσή μου ήταν να πάω στον Ολυμπιακό και τους ενημέρωσα ότι είχα δώσει το λόγο μου στους ανθρώπους του Ολυμπιακού και δεν μπορούσα να τον πάρω πίσω και να τους προδώσω. Έτσι το μόνο που έμενε ήταν να μιλήσει με τον Πανηλειακό ο Ολυμπιακός και να συμφωνήσουν, όπως και έγινε. Το ίδιο βράδυ με πήρε ο κ. Λούβαρης στο τηλέφωνο και αφού μιλήσαμε μου είπε ότι θέλει να μου μιλήσει και ο πρόεδρος. Μίλησα με τον κ. Κόκκαλη ο οποίος μου είπε ότι την επόμενη μέρα θα μιλήσει ο κ. Λούβαρης με τον κ. Σταυρόπουλο και όλα θα τελειώσουν καλά και να μην ανησυχώ.»

- Ένα χρόνο αργότερα έρχεται και ο πρώτος τίτλος μετά από δέκα χρόνια για τον Ολυμπιακό και ο πρώτος δικός σου ως ποδοσφαιριστής του συλλόγου.

«Ήταν μια χρονιά κατά την οποία δημιουργήθηκε μια καινούργια ομάδα. Είχε έρθει νέος προπονητής, νέοι παίκτες και φαινόταν ότι πάμε για να δημιουργήσουμε κάτι καλό, κάτι αξιόλογο. Θυμάμαι ότι υπήρχε άγχος και πίεση εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Ολυμπιακός είχε δέκα χρόνια να κατακτήσει πρωτάθλημα. Δείξαμε χαρακτήρα και προσωπικότητα ως ομάδα και φτάσαμε στην κατάκτηση του τίτλου τελειώνοντας αυτό το αρνητικό σερί χωρίς τίτλο».

- Εκείνη τη χρονιά βέβαια δεν ήταν για σένα όλα καλά. Είχες και ένα πολύ σοβαρό τραυματισμό.

«Είχα σοβαρό τραυματισμό και μάλιστα στο πρώτο εξάμηνο στην ομάδα. Στις 19 ή 20 Δεκεμβρίου του 1996 έκανα χειρουργείο για ρήξη προσθίου χιαστού με τον κ. Δάρα τότε και με σκληρή δουλειά κατάφερα να επιστρέψω πολύ γρήγορα στους τρεισήμισι μήνες. Πρόλαβα μάλιστα τα τελευταία τέσσερα παιχνίδια και το σημαντικό για όλους μας φινάλε εκείνης της χρονιάς».

- Φοβήθηκες τότε για την καριέρα σου;

«Εννοείται, όμως όχι για την καριέρα μου αλλά για το εάν θα είμαι όπως πριν αγωνιστικά. Πάρα πολλά πράγματα περνάνε από το μυαλό σου σε τέτοιες περιπτώσεις. Μέσα από τέτοιες διαδικασίες όμως βγαίνεις πιο δυνατός, πιο ολοκληρωμένος. Όπως λέμε εάν δεν πάθεις δεν μαθαίνεις και δεν σέβεσαι κάποια πράγματα. Εμένα από τη μία με ταλαιπώρησε αυτός ο τραυματισμός, όμως από την άλλη μου έδωσε την ώθηση για τη συνέχεια».

- Αυτός ο πρώτος τίτλος φέρνει και την πρώτη συμμετοχή στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο τη Μοζίρ, αλλά και το πρώτο δικό σου γκολ στη φάση των ομίλων. Για το οποίο, μάλιστα, λίγο έλειψε να κερδίσεις μια Ferrari, έτσι;

«Θυμάμαι ότι με τη Μοζίρ παίξαμε πρώτα στο ΟΑΚΑ και μετά ταξιδέψαμε στη Λευκορωσία, σε ένα ταξίδι - πραγματική εμπειρία που ίσως δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε ποτέ ξανά. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Τσέρνομπιλ ήταν το Μοζίρ, ενώ δεν υπήρχαν ξενοδοχεία και αναγκαστήκαμε να κοιμηθούμε σε μια σχολική μονάδα. Όσον αφορά το πρώτο μου γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ, παραλίγο να μου φέρει και μια Ferrari (γέλια). Ακόμα την περιμένω, όμως έχουμε κολλήσει… στο χρώμα. Θυμάμαι εμείς χάναμε από την Ρόζεμποργκ στο ΟΑΚΑ 2-1 και εάν έμενε αυτό το σκορ οι Νορβηγοί θα προκρίνονταν εις βάρος της Γιουβέντους. Δύο λεπτά πριν το τέλος ο Τάσος Μητρόπουλος κέρδισε ένα φάουλ έξω από την περιοχή της Ρόζεμποργκ και το εκτέλεσα εγώ πετυχαίνοντας το 2-2. Εμάς δεν μας ενδιέφερε τίποτε, δεν κοιτάζαμε τις άλλες ομάδες, ποιος θα προκριθεί και ποιος όχι. Το αποτέλεσμα αυτό έδωσε την πρόκριση στη Γιουβέντους. Τότε γράφτηκαν διάφορα πράγματα, ότι ο Ολυμπιακός έδωσε την πρόκριση στη Γιουβέντους και άλλα τέτοια και μέσα από συζητήσεις με ρώτησαν τι περιμένεις και απάντησα χαριτολογώντας, μια Ferrari. Η αλήθεια είναι ότι η Γιουβέντους μου έστειλε ένα ευχαριστήριο γράμμα, όπως γράμματα είχαν στείλει και οι φίλαθλοί της».

- Όμως δεν σταματάς στη Γιουβέντους. Την επόμενη χρονιά στον προκριματικό με την Ανόρθωση πετυχαίνεις δύο γκολ και γλιτώνεις τόσο τον εαυτό σου όσο και τους συμπαίκτες σου από το... κολύμπι από την Κύπρο στην Ελλάδα.

«Είχαμε κερδίσει, θυμάμαι, την Ανόρθωση με δυσκολία στο ΟΑΚΑ 2-1 και λίγο πριν αναχωρήσουμε για το παιχνίδι στην Κύπρο ήρθε ο πρόεδρος στο Ρέντη να μας μιλήσει και μας είπε χαρακτηριστικά «Εάν δεν κερδίσετε θα γυρίσετε κολυμπώντας». Μάλιστα το παιχνίδι είχε ξεκινήσει άσχημα για εμάς και χάναμε 1-0 στο πρώτο ημίχρονο.»

- Ετοιμάζατε λοιπόν τα... μαγιό σας ή κάπως έτσι;

«Ή θα έπρεπε να ετοιμάζουμε τα μαγιό μας (γέλια) ή να ετοιμαστούμε για να ανατρέψουμε την κατάσταση, πράγμα που έγινε και καταφέραμε να κερδίσουμε τελικά με 4-2».

- Η χρονιά, όμως, στην οποία ο Ολυμπιακός διέπρεψε σε Ελλάδα και Ευρώπη ήταν το 1999, όταν κατάφερε το νταμπλ στην Ελλάδα και έφτασε μια ανάσα από τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.

«Πλέον εκεί η ομάδα άρχισε να πατάει καλύτερα. Την περίοδο 1998-99 η ομάδα είχε δέσει περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη σεζόν που παίξαμε Ευρώπη ήμασταν και εμείς άπειροι και κατά κάποιο τρόπο ψαχνόμασταν. Η ομάδα τότε είχε αρχίσει να ρολάρει όπως λέμε, με αποτέλεσμα να παίξει εκείνη τη σεζόν καλό ποδόσφαιρο, γρήγορο. Ήταν μια ομάδα δουλεμένη καλά και δεμένη».

- Και για πέντε λεπτά δεν έφτασε στην ημιτελική φάση και κανείς δεν ξέρει και που αλλού...

«Για πέντε λεπτά και για το γκολ του Κόντε, που τώρα είναι προπονητής της Γιουβέντους, δεν μπορέσαμε να φτάσουμε στα ημιτελικά. Ήμασταν σε εκείνο το παιχνίδι καλύτεροι από τη Γιουβέντους σε όλο το ματς, ενώ μπορούσαμε να έχουμε πετύχει και δεύτερο γκολ με την κεφαλιά του Αμανατίδη. Όμως έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Ήμασταν τόσο κοντά και πιστεύω ότι εκείνη τη χρονιά κανένας δεν ξέρει που μπορεί να φτάναμε γιατί αξίζαμε πολλά σαν ομάδα».

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Τότεναμ

- Μετά την πορεία της σεζόν 1998-99 άρχισαν να έρχονται και οι πρώτες προτάσεις από το εξωτερικό για σένα.

«Υπήρχαν προτάσεις πάρα πολλές, όμως τόσο η δική μου η στάση όσο και της ομάδας ήταν ξεκάθαρη. Θέλαμε να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας και έτσι έγινε. Και η Μάντσεστερ ενδιαφέρθηκε και η Τότεναμ και άλλες ομάδες, όμως μετά από 4-5 χρόνια δένεσαι διαφορετικά με την ομάδα. Ήμουν ευχαριστημένος στον Ολυμπιακό, η ομάδα ήθελε να συνεχίσουμε και επικεντρωθήκαμε στους στόχους μας και στα ρεκόρ που θέλαμε να σπάσουμε. Δεν μπορώ να πω ότι κάτι μου έλειψε ή μετάνιωσα για τις αποφάσεις που πήρα τότε».

- Έπαιξε ρόλο ίσως η οικογένειά σου και η ζωή που είχες φτιάξει στην Ελλάδα;

«Όχι, τότε δεν έπαιξε κάποιο ρόλο. Η οικογένεια έπαιξε ρόλο αργότερα, κοντά στο 2003 όταν ήρθε και το δεύτερο παιδί μου».

- Τότε είχε έρθει και η πρόταση από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ;

«Ναι, τότε περίπου. Ή οικογένειά μου με στήριζε και με βοηθούσε σε κάθε απόφαση που έπαιρνα. Δεν με επηρέασε ούτε μια στιγμή. Οι δικοί μου στάθηκαν απλά δίπλα μου συνέχεια. Μετά το 2004 ή το 2005 φτάνω και εγώ σε μια ηλικία που δεν έχω τα πολλά περιθώρια προκειμένου να κάνω καριέρα στο εξωτερικό και έτσι αποφάσισα να μείνω στον Ολυμπιακό και να κλείσω την καριέρα μου εδώ».

- Στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου, το 2009, αποκάλυψες ότι ο πρόεδρος σου είχε πει: «δε σε δίνω πουθενά, εδώ θα μείνεις». Πόσο ρόλο έπαιξε η θέση του Σωκράτη Κόκκαλη στην παραμονή σου;

«Έτσι είναι. Ο πρόεδρος έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να μείνω στον Ολυμπιακό. Ειδικά σε δυο τρεις περιπτώσεις που είχα στα χέρια μου συγκεκριμένες προτάσεις μου είπε: «δεν σε δίνω όσα χρήματα και αν μου προσφέρουν» και αμέσως μου πρότεινε να ανανεώσω το συμβόλαιό μου ή να το αναπροσαρμόσω, προκειμένου να είμαι και εγώ ευχαριστημένος. Ήταν στιγμές που τα νούμερα ήταν τρελά θα έλεγα, όμως ήθελε να είμαι ευχαριστημένος και έδειχνε έτσι πόσο με ήθελε στην ομάδα και παρά το γεγονός ότι το συμβόλαιό μου δεν έληγε. Μπορεί να είχα ακόμα τρία χρόνια συμβόλαιο, όμως ο πρόεδρος έκανε επέκταση και αναπροσαρμογή δείχνοντας τη θέλησή του να μείνω στην ομάδα και να είμαι ικανοποιημένος. Είχαμε μια καλή σχέση με τον πρόεδρο, μια σχέση αλληλοεκτίμησης. Πολλοί νομίζουν ότι είχαμε πολύ στενές σχέσεις, όμως δεν είναι έτσι. Οι σχέσεις μας ήταν στο πλαίσιο της ομάδας».

- Δεν ξέρω άλλον καταλληλότερο να μιλήσει για το ρόλο του Σωκράτη Κόκκαλη στην πορεία του Ολυμπιακού επί προεδρίας του.

«Η αγάπη του για την ομάδα είναι πάρα πολύ μεγάλη και το όνειρό του ήταν να κάνει τον Ολυμπιακό όσο πιο μεγάλο γίνεται και να έχει διάρκεια, πράγμα που αποδείχθηκε και στα χρόνια που πέρασαν. Νομίζω ότι έκανε πάρα πολλά και πρόσφερε πάρα πολλά στον Ολυμπιακό. Πιστεύω ότι τα λόγια δεν φτάνουν για να περιγράψουμε έναν τέτοιο πρόεδρο και αν θέλουμε να το κάνουμε θα χρειαστούμε πολλές ώρες. Η αγάπη του για την ομάδα, η θέλησή του, η στήριξή του. Είναι ένας μεγάλος πρόεδρος, ένας πετυχημένος πρόεδρος που έχει προσφέρει πάρα πολλά».

- Στην καριέρα σου έχεις πετύχει πολλές διακρίσεις, τόσο προσωπικές όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Ποιες από αυτές κρατάς ως πιο σημαντικές;

«Αν ξεκινήσω από το 1996 και την καριέρα μου στον Ολυμπιακό, το πιο σημαντικό είναι η πρώτη σεζόν. Σπάσαμε το αρνητικό ρεκόρ και διώξαμε τη σκιά πάνω από την ομάδα. Κρατώ επίσης τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, τα 7 συνεχόμενα πρωταθλήματα, ένα ρεκόρ που ήταν στόχος. Από εκεί και πέρα σε όλη αυτήν την πορεία τα περισσότερα ήταν θετικά. Η μία χρονιά που μου έλειψε ο τίτλος ήταν το 2004. Συνεχίσαμε όμως την καλή μας πορεία. Υπήρχαν και στιγμές πολύ δύσκολες, αλλά τα ευχάριστα ήταν περισσότερα. Μου έχουν μείνει τα ντέρμπι, οι ανατροπές, η Ριζούπολη. Και το πρώτο μου ντέρμπι που σκόραρα με πέναλτι. Είχα τον Βάντσικ απέναντι μου και με τον όγκο του δεν έβλεπα το τέρμα. Θυμάμαι έντονα και το χατ τρικ με τη Λεβερκούζεν και άλλα πολλά».

"Ηθελα να είμαι παρών στο 1-4"

- Υπήρχε και μια στιγμή στην οποία θα ήθελες να ήσουν παρών, αλλά δεν τα κατάφερες. Θα μας πεις ποια ήταν αυτή;

«Είναι το 1-4 στη Λεωφόρο για το Κύπελλο. Ο πρώτος αγώνας είχε έρθει 1-1 στο ΟΑΚΑ και παίζαμε τη ρεβάνς στη Λεωφόρο. Εγώ είχα κληθεί στην Εθνική και δεν με άφησαν να μείνω και να παίξω σε αυτό το ματς γιατί είχαμε τότε κρίσιμα παιχνίδια και έτσι δεν μπόρεσα να παίξω. Ίσως ήταν καλύτερα. Έπαιξε ο Λουτσιάνο που έβαλε και καταπληκτικό γκολ, ενώ γενικά όλη η ομάδα είχε φανταστική απόδοση. Από τη μια στεναχωρήθηκα που δεν ήμουν εκεί, όμως από την άλλη ευχαριστήθηκα γιατί η ομάδα έφτασε σε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, απέναντι μάλιστα στο μεγάλο μας αντίπαλο».

- Στα 13 χρόνια που ήσουν στον Ολυμπιακό είχες πολλούς και με μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνατότητες συμπαίκτες. Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποιους, ενδεχομένως από τους ξένους;

«Εάν πάρουμε την προσφορά τους σε χρονική διάρκεια και την προσωπικότητά τους, θα έκανα λόγο για δύο συμπαίκτες μου, χωρίς να θέλω να προσβάλλω κάποιον καθώς όλοι ήταν πολύ καλοί παίκτες και σημαντικοί για την ομάδα, αλλά και για μένα προσωπικά. Οι δύο για τους οποίους είπα είναι ο Καρεμπέ και ο Ζιοβάνι. Από αυτό που έζησα μαζί τους στη καθημερινότητα πιστεύω ότι είναι δύο μεγάλες προσωπικότητες, χωρίς να παρεξηγηθώ επαναλαμβάνω».

- Μέσα από το ποδόσφαιρο έκανες φίλους;

«Αυτό είναι φυσικό. Όμως με κανένα συμπαίκτη μου δεν είχα πρόβλημα ποτέ. Διαφωνίες στο παιχνίδι, στην προπόνηση ιδιαίτερα όταν ανεβαίνει η αδρεναλίνη πάντα μπορεί να υπάρχουν, όπως άλλωστε μπορεί να συμβεί παντού. Ποτέ όμως δεν υπήρξε κανένα θέμα, αντίθετα με τα όσα γράφονταν. Απέκτησα όμως, όπως είπατε, και δυνατές φιλίες όπως ο Κριστιάν, ο Ζεβλάκοφ, ο Καστίγιο, Ζιοβάνι και μιλάω για ξένους αυτή τη στιγμή».

- Από Έλληνες, ο Νικοπολίδης φαντάζομαι. Μένατε και στο ίδιο δωμάτιο.

«Ναι, με τον Αντώνη μέναμε για πέντε χρόνια στο ίδιο δωμάτιο. Επίσης με τον Γρηγόρη Γεωργάτο, με τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, με τον Κυριάκο Καραταϊδη, τον Σίνισα Γκόγκιτς. Με όλα τα παιδιά είχαμε καλές σχέσεις γενικότερα. Άλλωστε έχουμε κοινές μνήμες και είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μου πολύ σημαντικό. Χαίρομαι γιατί η σχέση μας είναι τέτοια που μπορούν να με πάρουν και να τους πάρω τηλέφωνο ανά πάσα στιγμή».

- Εξίσου σημαντική είναι, φαντάζομαι, και η αναγνώριση που έχεις κερδίσει από όλους τους φιλάθλους και όχι μόνο από αυτούς του Ολυμπιακού.

«Ο κόσμος του Ολυμπιακού εκφράζεται απέναντί μου πιο έντονα και αναγνωρίζει όλα όσα πρόσφερα στον Ολυμπιακό, όμως και οι αντίπαλοι θα έλεγα φίλαθλοι αναγνωρίζουν επίσης την προσφορά μου, παρά τις μεγάλες αντιπαλότητες που υπάρχουν. Πραγματικά δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα, είτε πάω στη Θεσσαλονίκη και οπουδήποτε να κινηθώ μόνος μου δεν έχω αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα. Βέβαια αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι ποτέ δεν προκάλεσα, δεν έκανα χειρονομίες. Κοίταζα μόνο την ομάδα μου, πανηγύριζα για την ομάδα μου και αυτό τελείωνε εκεί. Αυτό αναγνωρίζει και σέβεται όλος ο κόσμος».

Το τέλος...

- Στις 30 Μαρτίου 2009 ανακοίνωσες την απόφασή σου να σταματήσεις το ποδόσφαιρο μετά από 20 και χρόνια στα γήπεδα. Δύσκολη στιγμή, φαντάζομαι...

«Κάποια στιγμή πρέπει να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Μέσα από αρκετές σκέψεις παίρνεις την απόφαση. Τα χρόνια περνάνε έρχονται και καινούργια παιδιά. Δεκατρία χρόνια σε μια ομάδα είναι εκτός των άλλων και δύσκολα πάρα πολύ και αρκετά. Από κει και πέρα άρχισα σιγά, σιγά να αισθάνομαι ότι πρέπει να αποχωρήσω και ήθελα αυτό να γίνει με έναν τίτλο. Τότε ήταν μετά το παιχνίδι με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη όπου πήραμε και μαθηματικά το πρωτάθλημα. Είχα αυτή τη σκέψη δύο-τρεις μήνες πιο μπροστά, όμως η απόφαση είναι δύσκολη γιατί φεύγεις από ένα χώρο που είναι ο μόνος που γνωρίζεις. Το ποδόσφαιρο όλοι μας το ξεκινάμε σαν χόμπι παίζοντας στο δρόμο, στο σχολείο και μετά γίνεται επάγγελμα. Είμαι τυχερός από την άποψη ότι αυτό που αγαπούσα το έκανα και επάγγελμα, πράγμα που με οδήγησε πιο εύκολα όλα αυτά τα χρόνια. Για όλα όμως υπάρχει ένα τέλος και θεώρησα ότι εκείνη η χρονιά ήταν η σωστή για μένα να σταματήσω».

- Σήμερα, 18 περίπου χρόνια μετά τον ερχομό σου στον Ολυμπιακό και κοιτώντας πίσω στην καριέρα σου, τι είναι αυτό που θα ήθελες να αλλάξεις εάν είχες τη δυνατότητα;

«Βλέποντας πιο ήρεμα τα πράγματα τώρα, νομίζω ότι θα μπορούσα στο κομμάτι του παιχνιδιού να είμαι λίγο πιο θεαματικός, γιατί πιστεύω ότι είχα αυτή τη δυνατότητα, παρά το γεγονός ότι οι προπονητές που είχα στο ξεκίνημα της καριέρας μου με οδήγησαν στο να παίζω περισσότερο για την ουσία και την ομαδικότητα και μέσα από την ομάδα να αναδείξω το ταλέντο μου. Ίσως λοιπόν θα μπορούσα να είμαι σε κάποια κομμάτια λίγο πιο θεαματικός. Από 'κει και πέρα είμαι πλήρης, δεν μου λείπει κάτι. Ό,τι ήθελα να κάνω, το έκανα».

- Αφήνοντας πίσω την καριέρα σου ως ποδοσφαιριστής δεν συνέχισες ως προπονητής, ως παράγοντας ή ως στέλεχος σε μια ομάδα, αλλά ακολούθησες ένα διαφορετικό δρόμο, αυτόν του μάνατζερ. Τι σε οδήγησε σε αυτή την επιλογή;

«Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή με εκφράζει αυτό το κομμάτι, το οποίο πιστεύω ότι είναι δημιουργικό. Όταν έπρεπε να δω τι θα κάνω έβαλα κάτω τα πράγματα και διαπίστωσα ότι ο χώρος που μπορώ να αρχίσω τη δραστηριότητά μου είναι αυτός, γιατί ταυτόχρονα μπορώ να είμαι κοντά στο ποδόσφαιρο που μου αρέσει αλλά μπορώ να μαθαίνω και καινούργια πράγματα πέρα ας πούμε από την προπονητική. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ως προπονητής για μένα τα πράγματα θα ήταν πιο περιορισμένα αναφορικά με τη δουλειά και αυτό γιατί πέρα από τον Ολυμπιακό θα ήταν πολύ δύσκολο να μπορέσω να δουλέψω σε κάποιες άλλες ομάδες. Θα γινόταν πάντα ο συνδυασμός με τη μακροχρόνια καριέρα που είχα στον Ολυμπιακό. Ήταν για μένα μια επιλογή, θα έλεγα πιο ανεξάρτητη και πιο δημιουργική. Όχι ότι απορρίπτω να δω οτιδήποτε άλλο αργότερα».

- Δηλαδή μπορεί να σε δούμε αργότερα προπονητή ή παράγοντα;

«Ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να σε οδηγήσει κάποια σκέψη ή κάποια απόφαση αργότερα. Πάντως χαίρομαι γιατί ακόμα και στις επαφές που έχω ακόμα και με τους μεγαλύτερους αντιπάλους για παίκτες, οι πόρτες είναι ανοικτές. Και για μένα αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό».

"Εγώ και ο Νταμπίζας"

- Πρόσφατο, αν και όχι τόσο αντιπροσωπευτικό, είναι το παράδειγμα του Νταμπίζα που πήγε στον Παναθηναϊκό ως τεχνικός διευθυντής. Ένας άνθρωπος που πέρασε από τον Ολυμπιακό...

«Στην περίπτωση του Νταμπίζα έχουμε παρεξηγήσει λίγο ορισμένα πράγματα. Παρ’ όλο που είναι φίλος μου και κουμπάρος μου, πράγματα που είναι γνωστά και δεν έχουμε να κρύψουμε κάτι σ’ αυτό το κομμάτι. Το θέμα είναι ότι συνδυάζουν τον Νταμπίζα ως παιδί του Ολυμπιακού. Σίγουρα έπαιξε στον Ολυμπιακό και σέβεται και εκτιμά αυτό το κομμάτι, αλλά νομίζω ότι δεν είναι το ίδιο με τη δική μου περίπτωση, γιατί ο Νίκος ήταν στον Ολυμπιακό δυόμιση χρόνια. Τα περισσότερα χρόνια ήταν στην Αγγλία, στη Νιούκαστλ και στη Λέστερ, και όταν επέστρεψε, στη Λάρισα για έξι χρόνια αν θυμάμαι καλά. Δεν είναι το ίδιο με τη δική μου περίπτωση, εάν πρέπει να συγκρίνουμε τις δύο περιπτώσεις».

- Μπορούμε όμως να μη μπούμε καν σε αυτή τη λογική και να κρίνεις κάποιον μόνο από την επαγγελματική του επάρκεια και όχι από το ποια φανέλα έχει φορέσει στο παρελθόν.

«Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Νίκος δέχθηκε αρκετή πίεση λόγω του ότι πέρασε από τον Ολυμπιακό».

- Στη Μπάγερν, από την άλλη, ο Ματίας Ζάμερ είναι τεχνικός διευθυντής μολονότι στο παρελθόν είχε αγωνιστεί για πολλά χρόνια στη Ντόρτμουντ.

«Και δεν έγινε το παραμικρό. Υπάρχει όμως άλλη νοοτροπία και άλλη φιλοσοφία. Εδώ προσπαθούμε να το κάνουμε πιο δραματικό. Στη Μπάγερν, όπως είπες, υπάρχει τεχνικός διευθυντής που έχει παίξει χρόνια στη Ντόρτμουντ. Εκεί δεν τρέχει τίποτα, εδώ τρέχει. Εκείνοι έκριναν ότι μπορεί να προσφέρει και να κάνει τη δουλειά που θέλουν και τον πήραν. Πάντως σε σύγκριση με τη δική μου καριέρα στην οποία υπάρχει μόνο κόκκινο, του Νίκου είναι διαφορετικό».

- Για την ακρίβεια, η δική σου καριέρα είχε μόνο ερυθρόλευκο...

«Ναι, έτσι είναι. Ο Ερυθρός Αστέρας, ο Πανηλειακός, ο Ολυμπιακός. Όλες οι ομάδες φορούν ερυθρόλευκα».

- Μόνο στη Σπάρτακ Σουμπότιτσα φόρεσες μπλε...

«Για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ακόμα και η Ραντνίσκι, εκεί που ξεκίνησα πριν τον Ερυθρό Αστέρα, είχε κόκκινα χρώματα».

- Ως επαγγελματίας που βλέπεις το χώρο του ποδοσφαίρου από μια διαφορετική θέση πλέον, πιστεύεις ότι είμαστε ώριμοι έτσι ώστε να περάσουμε στο επόμενο στάδιο όπου όλοι θα αξιολογούνται πρωτίστως από την επαγγελματική τους επάρκεια;

«Στην Ελλάδα νομίζω ότι αυτό θα χρειαστεί αρκετό χρόνο. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να το ξεπεράσουμε και να ξεφύγουμε και όποιος αξίζει να προχωρήσει ανεξάρτητα από το εάν είναι κόκκινος, μπλε, κίτρινος, πράσινος».

- Ο πολύς κόσμος δεν ξέρει ποια ακριβώς είναι η δουλειά που κάνει ένας μάνατζερ. Μίλησέ μας λίγο για τη δουλειά σου, για τα νέα παιδιά που βρίσκετε, για την προσπάθεια να τα βοηθήσετε και να προστατέψετε τα συμφέροντά τους.

«Το πιο σημαντικό σε αυτή τη δουλειά είναι να ξεχωρίζεις ορισμένα παιδιά και να βλέπεις μακροπρόθεσμα που μπορούν να φτάσουν και πόσο περιθώριο βελτίωσης έχουν. Το άλλο κομμάτι είναι αυτό της συνεννόησης και μίας σωστής καθοδήγησης όσον αφορά την καριέρα τους και τη στάση τους απέναντι στο ποδόσφαιρο, στην ομάδα τους έτσι ώστε να μπορούν να έχουν μια σωστή βάση. Εμείς ξεκινήσαμε με νέα παιδιά και προσπαθούμε να τους δώσουμε μια σωστή βάση προκειμένου να μπορέσουν να βγουν ολοκληρωμένοι αθλητές και ποδοσφαιριστές».

Ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη

- Να επιστρέψουμε στον Ολυμπιακό. Το καλοκαίρι του 2010 γίνεται, με ομαλό τρόπο, η μετάβαση από την εποχή Κόκκαλη στην εποχή Μαρινάκη, με την ομάδα να συνεχίζει τις επιτυχίες. Πως είδες αυτή την αλλαγή και ποια είναι η γνώμη σου για τον Βαγγέλη Μαρινάκη που οδηγεί πλέον το καράβι του Ολυμπιακού;

«Είναι πιστεύω σαφές ότι κάποια στιγμή τα πράγματα αλλάζουν και ίσως και ο κ. Κόκκαλης μετά από τόσα χρόνια στην ομάδα, ίσως και η ομάδα, χρειάστηκε ένα νέο αίμα, νέο πρόσωπο, νέα φιλοσοφία. Έκλεισε ένας κύκλος και άνοιξε ένας άλλος, καινούργιος. Ήρθε έτσι ο κ. Μαρινάκης και άλλα νέα πρόσωπα με φιλοδοξία και όρεξη για να δημιουργήσουν ένα Ολυμπιακό μεγάλο και δυνατό. Νομίζω ότι βρίσκονται σε καλό δρόμο. Με τις κινήσεις τους δείχνουν ότι έχουν όρεξη για δημιουργία και να κρατήσουν την ομάδα σε αυτό το υψηλό επίπεδο που πρέπει να είναι ο Ολυμπιακός, πράγμα που μέχρι στιγμής το έχουν καταφέρει πάρα πολύ καλά.»

- Ο Ολυμπιακός προχώρησε το καλοκαίρι στην αλλαγή του μεγαλύτερου μέρους του ρόστερ του, φτιάχνοντας έτσι μια καινούργια ομάδα. Ποια είναι η γνώμη σου για την εφετινή ομάδα;

«Φέτος έγιναν πάρα πολλές αλλαγές, πάρα πολλά καινούργια πρόσωπα. Σίγουρα όταν γίνεται μια τόσο μεγάλη αλλαγή δεν είναι ό,τι καλύτερο για την ομάδα, από την άλλη όμως ήρθαν καλοί παίκτες, ποιοτικοί. Πιστεύω ότι πρέπει να τους δώσουμε χρόνο προκειμένου να δέσει η ομάδα, να γίνει αυτή η μεταξύ τους γνωριμία και ο προπονητής να μπορεί να διαχειρίζεται πιο καλά το ρόστερ».

- Νωρίτερα, είπες για την ομάδα του '99 ότι για να φτάσει να παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο χρειάστηκαν δύο χρόνια.

«Πολλές φορές βιαζόμαστε σε ορισμένα πράγματα και το εύκολο είναι να λέμε ότι φταίει ο ένας, φταίει ο άλλος. Για ορισμένα πράγματα χρειάζεται και χρόνος. Δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη να δέσει μια ομάδα, να έχει ένα κορμό. Και δεν μιλάω μόνο για τον Ολυμπιακό, μιλάω γενικώς. Και ειδικά όταν σε μια ομάδα υπάρχουν πολλά νέα πρόσωπα για τον προπονητή είναι ένα εμπόδιο μεγαλύτερο, γιατί πρέπει να δημιουργήσει, να δέσει για να έχει μια βάση η ομάδα. Αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός έχει πάρα πολύ καλούς παίκτες, ποιοτικούς παίκτες, έχει βάθος στο ρόστερ του, με πολλές εναλλακτικές λύσεις. Από εκεί και πέρα, για να δούμε το έργο της ομάδας και του προπονητή χρειάζεται και χρόνος που είναι απαραίτητος γι’ αυτό το κομμάτι».

- Ο Ολυμπιακός έχει εδραιώσει τα τελευταία χρόνια μια διαφορά που τον χωρίζει από τις υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος. Πιστεύεις ότι και εφέτος το πρωτάθλημα θα είναι κούρσα για έναν;

«Έτσι δείχνει αυτή τη στιγμή. Πιστεύω όμως ότι κοντά θα είναι και ο ΠΑΟΚ. Φαίνεται να ξεχωρίζουν αυτές οι δύο ομάδες. Δεν ξέρω κατά πόσο ο ΠΑΟΚ είναι έτοιμος να ακολουθήσει αυτή την κούρσα όλη τη χρονιά. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω εάν στην πορεία θα υπάρξουν και κάποιες εκπλήξεις, τις οποίες όμως θεωρώ δύσκολο για φέτος.»

- Σε ποιο βαθμό έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση την ποιότητα του πρωταθλήματος ή τη δομή του;

«Η κρίση έχει επηρεάσει όλη τη χώρα, όμως εγώ θα μιλήσω για το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Επειδή κινούμαι σε αυτό το χώρο και γνωρίζω κάποια πράγματα παραπάνω, θα πω ότι μπορεί οι ομάδες να περνάνε κάποιες δυσκολίες, όμως υπάρχουν και μερικά θετικά πράγματα. Υπό άλλες συνθήκες μερικά νέα παιδιά δεν θα έπαιρναν ποτέ την ευκαιρία. Δυστυχώς έπρεπε να έρθει η κρίση για να στραφούμε στα δικά μας παιδιά και να τους δοθεί έτσι η ευκαιρία να δείξουν το ταλέντο τους. Πιστεύω ότι από αυτή την πλευρά η κρίση κάνει καλό στα νέα παιδιά, που μπορούν να πάρουν την ευκαιρία πιο εύκολα στις ομάδες τους και να δείξουν τι αξίζουν. Βλέπουμε τα τελευταία δύο-τρία χρόνια πόσα νέα παιδιά, Ελληνες, ξεπετάχθηκαν. Υπό άλλες συνθήκες, εάν η χώρα ήταν σε οικονομική άνεση, ίσως δεν θα έπαιρναν ποτέ την ευκαιρία. Πιστεύω ότι όταν παίρνεις ξένο, πρέπει αυτός να κάνει τη διαφορά και όχι να είναι ίδιος με αυτούς που έχεις».