Είναι ο Μέσι ο καλύτερος όλων των εποχών; (POLL)

Ναι ο Θέμης Καίσαρης

Προφανώς και δεν περίμενα το τελευταίο ρεσιτάλ του Μέσι για να σχηματίσω άποψη γι’αυτόν και τη θέση του στο πάνθεον των κορυφαίων. Μετά τον τελικό του Μουντιάλ της Βραζιλίας είπα στη SUPER BALL πως είναι ήδη ο καλύτερος όλων των εποχών. Κι αν το λέω μετά τη μεγαλύτερη “αποτυχία” του, προφανώς και δεν έχω αλλάξει γνώμη. Οι βασικοί μου λόγοι είναι δύο.

Ο πρώτος είναι αυτό που έχει εκφράσει τέλεια ο Μάικλ Κοξ. Ο Μέσι είναι τρεις παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστές σε ένα: παγκόσμιας κλάσης ντριμπλέρ, πασέρ και φίνισερ. Δεν έχω δει κανέναν ποδοσφαιριστή εκτός απ’αυτόν που να παίρνει έντεκα με άριστα το δέκα στην ντρίμπλα, στη δημιουργία και στο τελείωμα των φάσεων. Ακόμα κι ένα απ’αυτά τα χαρακτηριστικά θα ήταν αρκετό για να τον κατατάξει στους κορυφαίους αυτή τη στιγμή. Το γεγονός πως τα έχει και τα τρία στο ανώτερο δυνατό επίπεδο είναι αυτό που τον καθιστά πραγματικά μοναδικό, ανεπανάληπτο.

Ο δεύτερος λόγος είναι αυτό που σημειώνει και ο Γιαννόπουλος πιο κάτω. Πως ο Μέσι μεσουρανεί σε μια εποχή που παρακολουθούμε το ποδόσφαιρο πιο στενά και συχνά από ποτέ. Ακόμα και ο “μέσος ποδοσφαιρόφιλος” θα δει 10-15 παιχνίδια του Μέσι το χρόνο, ένας φανατικός θα δει 20-30, ίσως και περισσότερα. Πιθανότατα όσα έχει δει ένας 50άρης απ’όλη την καριέρα του μεγάλου Ντιέγκο. Βλέπουμε τον Μέσι, τον Κριστιάνο, τον Σουάρες, τον Ίμπρα, κτλ σχεδόν κάθε εβδομάδα. Δεν σχηματίζουμε άποψη από 4-5 μεγάλα ματς, 10-15 ενέργειες που έμειναν στην ιστορία, αλλά κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, σχεδόν σε όλη τους την καριέρα.

Τους βλέπουμε ντεφορμέ, κουρασμένους, σε ήττες, σε αποκλεισμούς, στην εποχή που ένα κακό πλασέ αρκεί για “ξέσκισμα” στα social media, και ένα τρίτο σερί παιχνίδι χωρίς γκολ προκαλεί ερώτηση στον προπονητή για την “κακή απόδοση”. Ο Μέσι βρίσκεται σ’αυτό το μικροσκόπιο, αν όχι απ’το ντεμπούτο του, τουλάχιστον τα τελευταία επτά χρόνια. Κι αντί αυτό να τον φθείρει, βρίσκει διαρκώς τον τρόπο να μας πείθει ολοένα και περισσότερο.

Σόρι μεγάλε Ντιέγκο, αλλά δεν χρειάζομαι το Παγκόσμιο Κύπελλο, ούτε καν (και) το φετινό Champions League. Αυτός είναι.

Ναι ο Σταύρος Καραϊνδρος

Ένας παίκτης απολαμβάνει τη δόξα που του αναλογεί μόνο όταν αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Το πόσο καλός είναι ο Μέσι ή αν έχει φτάσει στο επίπεδο του Μαραντόνα θα το αναλύσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Προς το παρόν απολαμβάνουμε και θα απολαμβάνουμε μέχρι να αποφασίσει να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να απολαύσει το... εφάπαξ του κάπου στην Αργεντινή. Δεν πρόκειται να μπω σε σύγκριση με κανέναν άλλον και δεν μπορώ την κουβέντα για το αν είναι καλύτερος του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ξέρω ότι ιντριγκάρει και πουλάει στον Τύπο, αλλά εγώ είμαι από αυτούς που απολαμβάνω τον καθένα ξεχωριστά και γεμίζω με θύμισες το μυαλό μου για να έχω για τις δύσκολες στιγμές. Γιατί είναι δεδομένο ότι θα έρθουν.

Παίκτες σαν τον Μέσι βγαίνουν κάθε 20-30 χρόνια. Τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι ο καλύτερος στον κόσμο. Με τα υπέρ και τα κατά του. Στα 27 του. Μπορεί από τον επόμενο χρόνο να αποφασίσει να... συνταξιοδοτηθεί, αλλά ακόμα και τότε θα έχουμε πράγματα να θυμόμαστε. Είναι τόσα που καλύπτουν δύο καριέρες. Ναι, τον θεωρώ καλύτερο στον πλανήτη, καλύτερο και του Μαραντόνα. Κι ας μην έχει πάρει Μουντιάλ, ας μην έχει πάρει την Εθνική Αργεντινής από το χέρι για να την οδηγήσει στην κούπα. Αυτά είναι για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Δηλαδή, αν ο Ζιντάν δεν είχε σκοράρει δύο φορές στον τελικό του 1998 θα έπεφτε στα μάτια μας;...

Όχι ο Τσάρλυ

Το να προσπαθείς να βρεις τον καλύτερο όλων των εποχών είναι από μόνο του μία λανθασμένη απόφαση. Τα αθλήματα, ο ανθρωπινός οργανισμός, η ιατρική υποστήριξη, τα πάντα εξελίσσονται. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, όλα τα ομαδικά αθλήματα γίνονται όλο και πιο γρήγορα. Κάτι που σημαίνει πως ο σύγχρονος αθλητής έχει πλεονέκτημα. Όχι τον Μέσι και τον Ρονάλντο, τον Αζάρ να βάλεις στο ποδόσφαιρο του 1970 δεν θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί. Αυτό που για εμένα πάντοτε μετράει είναι η αίσθηση που αφήνει ο κάθε ποδοσφαιριστής στην εποχή του. Ο Πελέ στη δεκαετία του 60 και στις αρχές του 70 είχε σωματότυπο που του επέτρεπε να κάνει πράγματα πολύ διαφορετικά από ότι όλοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές. Ο Μαραντόνα είναι ο μόνος που μας έκανε να πιστέψουμε (δεν είναι αλήθεια, είχε παικταράδες εκείνη η Αργεντινή) ότι πήρε Μουντιάλ μόνος του, μεγάλωσε το μύθο του γιατί πήγε και πολέμησε στην Νάπολι και με όσα συνέβησαν στην προσωπική του ζωή.

Ενδιάμεσα από την εποχή του Πελέ και του Μαραντόνα, υπήρξε ο Κρόιφ. Ο Ολλανδός έπαιξε με εντυπωσιακό τρόπο, με αέρινο στιλ το ποδόσφαιρο, όμως παρότι είχε πολλές επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο, δεν έβαλε με την κατάκτηση ενός Μουντιάλ την σφραγίδα του. Κάτι που πέτυχε ο δικός μου αγαπημένος ο Ζινεντίν Ζιντάν. Ο Ζιντάν, όχι μόνο πήρε Μουντιάλ, αλλά έβαλε με δύο κεφαλιές την δική του σφραγίδα και για εμένα ήταν διαφορετικός από όλους. Ο μοναδικός που έχω δεν να μην μπορείς να του πάρεις με τίποτα την μπάλα, πολλές φορές έμοιαζε σαν την έχει δέσει με σκοινί, λειτουργούσε άψογα σε μικρό χώρο χωρίς να είναι κοντός, κοιτώντας ψηλά και υπεροπτικά. Αυτά όμως είναι προσωπικά γούστα.

Η συζήτηση για τον Μέσι είναι άδικη γιατί δεν έχει ολοκληρώσει την καριέρα του. Θεωρώ πως όταν σταματήσει αυτός και ο Ρονάλντο θα αντιληφθούμε πόσο τυχεροί είμαστε που παρακολουθήσαμε για πολλά χρόνια αυτήν την κόντρα, με τον Μέσι στην Μπάρτσα και τον Ρονάλντο στην Ρεάλ. Ο Μέσι έχει πετύχει να αξίζει να μπει στην κουβέντα με τους κορυφαίους. Για εμένα με τίποτα σήμερα δεν είναι ο κορυφαίος, είναι ένα σκαλί κάτω από τους Ζιντάν, Πελέ, Μαραντόνα αλλά έχει ήδη πετύχει πολλά και είναι ακόμα μόλις 27. Έχει χρόνο μπροστά του να τους ξεπεράσει όλους. Στον τελικό του Μουντιάλ πάντως δεν έβγαλε προσωπικότητα παρότι έκανε εκπληκτική διοργάνωση.

Ναι ο Νίκος Γιαννόπουλος

Χωρίς καμία επιπλέον σκέψη και με απολύτως ψυχρή λογική ο γράφων απαντά στο ερώτημα ναι. Καλύτερα μάλλον να χρησιμοποιηθούν και κεφαλαία. ΝΑΙ λοιπόν και αν μπορούσαμε θα το γράφαμε και σε όλες τις γλώσσες της οικουμένης. Ναι γιατί σε μία εποχή που το σκάουτινγκ ανθεί, οι προπονητές έχουν τη δυνατότητα να “διαβάζουν” την κάθε κίνηση των αντιπάλων σταρ, οι ρυθμοί κάτω από τους οποίους παίζεται το άθλημα είναι, επιεικώς μιλώντας, εξοντωτικοί, αυτός ο κοντός δαίμονας βρίσκει ακόμα τρόπους να εκπλήσσει.

Εκτός αυτών, η απόφαση για το ΝΑΙ έχει να κάνει και με τη διάρκεια. Ο απίστευτος αυτός τύπος παίζει στο υψηλό επίπεδο από το 2006, σήμερα το ημερολόγιο δείχνει Μάιο του 2015 και η λάμψη όχι μόνο παραμένει η ίδια αλλά ενισχύεται χρόνο με το χρόνο. Δεν υπάρχει σεζόν που να κινήθηκε κάτω από τα δυσθεώρητα και άπιαστα για τους περισσότερους στάνταρ του, δεν τον αλλοίωσε ο χρόνος (ως προς την προσωπικότητα που βγάζει στο γήπεδο) η δίψα του για γκολ, θέαμα, νίκες και τίτλους παραμένει, προς μεγάλη μας τέρψη, ακόρεστη.

Ισως το ότι δρα στην εποχή της απογείωσης της επικοινωνίας και της τεράστιας αλληλεπίδρασης τωνsocial mediaνα τον ευνοεί αλλά αυτό έχει και άλλη ανάγνωση. Κάθε αδυναμία του (λέμε τώρα) μεγεθύνεται, κάθε του βήμα καταγράφεται, κάθε λεπτομέρεια του παιχνιδιού αναλύεται μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν είναι εύκολο να διαχειριστεί κανείς αυτήν την επικοινωνιακή λαίλαπα και να μην επηρεάζεται. Και όμως ο Λίο παίζει λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Αλύγιστος. Ο θεός (του ποδοσφαίρου) ας τον έχει καλά.

Όχι ο Σταύρος Γεωργακόπουλος

Το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της Αργεντινής εδώ και μια δεκαετία, ο Λιονέλ Μέσι, εμφανίστηκε στο προσκήνιο όταν μεσουρανούσε ο Βραζιλιάνος Ροναλντίνιο. Τότε έμοιαζε ως ανέκδοτο για τους περισσότερους ότι ο λιπόσαρκος και κοντούλης πιτσιρικάς θα μπορούσε να συγκεντρώσει τον ποδοσφαιρικό πλανήτη κάτω από τα πόδια του. Τώρα οι συγκρίσεις είναι περιττές. Όχι με τον χαμένο κάπου στα βάθη του Μεξικού, Ροναλντίνιο, ο οποίος από ένα σημείο και μετά μετατράπηκε σε ατραξιόν για τσίρκο, αλλά και με τον «πολύ» Πορτογάλο Ρονάλντο, ο οποίος στα δικά μου μάτια υπολείπεται ακόμη και του συνονόματού του Βραζιλιάνου, έστω κι αν το «φαινόμενο» εγκατέλειψε νωρίς τη σκηνή λόγω προβλημάτων στα γόνατα.

Στο ερώτημα, ωστόσο, αν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, δυσκολεύομαι να απαντήσω επειδή δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου έναν άλλο τεράστιο Αργεντινό ποδοσφαιριστή, τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Δεν διαφωνώ ότι και ο Μέσι περνά τους αντιπάλους χάντρες στο κομπολόι του, όπως ο τεράστιος Ντιέγκο, αλλά δεν ξεχνώ πως όλα αυτά συμβαίνουν σε μια ομάδα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του. Δε νομίζω ότι ο Μέσι όσο κι αν τρελαίνομαι να τον βλέπω να χαϊδεύει τη στρογγυλή, θα μπορέσει ποτέ να μας δώσει την αίσθηση του Μαραντόνα, ο οποίος ήταν φτιαγμένος, έστω και με δέκα συμπαίκτες συγκεντρωμένους από αλάνα δίπλα του, να φτάνει ως το τέλος της διαδρομής. Κάτι που απέδειξε και με την Εθνική Αργεντινής, αλλά και με τη μικρομεσαία Νάπολι με το «Σαν Πάολο» ακόμη να χορεύει στους ρυθμούς του και να τραγουδά σαν σε παραλήρημα: «Μάνα είδα τον Μαραντόνα»!

Όχι ο Τόλης Χορτάτος

Η απάντηση θα ήταν σχετικά εύκολη, αν το ερώτημα αφορούσε τους ποδοσφαιριστές που έχουμε δει να αγωνίζονται. Σε αυτή την περίπτωση, ναι, θεωρώ ότι ο Λιονέλ Μέσι είναι ο καλύτερος της τελευταίας 20ετίας. Ο Αργεντινός ανταγωνίζεται τα τελευταία χρόνια με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, από τον οποίο υπερτερεί ποιοτικά σε πολλούς τομείς και υστερεί σε άλλους. Συνολικά όμως η σύγκριση με τον Πορτογάλο τον βρίσκει στα μάτια μου νικητή.Το ίδιο εκτιμώ ότι ισχύει και συγκριτικά με όλους του άλλους αστέρες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που πρωταγωνίστησαν τα τελευταία χρόνια στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, όπως ο Ζινεντίν Ζιντάν, ο Ρονάλντο (το «φαινόμενο»), ο Ροναλντίνιο κ.α. Σε σχέση με όλους αυτούς, ο Μέσι θεωρώ ότι έστω και στις λεπτομέρειες είναι καλύτερος. Είναι δηλαδή ο παίκτης που κάθε προπονητής θα προτιμούσενα έχει στη διάθεσή του, αν του δινόταν η δυνατότητα να επιλέξει για να «χτίσει» πάνω του μια ομάδα.

Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να τον κρίνω και να τον βάλω στη ζυγαριά με άλλους ποδοσφαιριστές προηγούμενων γενεών.

Όπως για παράδειγμα τον Μαραντόνα, ο οποίος έχει κατακτήσει Μουντιάλ -ουσιαστικά- μόνος του. Δεν μπορώ να το συγκρίνω για τους ίδιους λόγους και με τον Πελέ. Βάσει των παραπάνω, η απάντησή μου είναι όχι μεν, αλλά...

Ασφαλέστερα συμπεράσματα πάντως θα μπορούμε να έχουμε στο τέλος της καριέρας του, καθώς ο Αργεντινός έχει ακόμη μπροστά του 5-6 χρόνια στα οποία μπορεί να παίξει ποιοτικό ποδόσφαιρο έχοντας την ευκαιρία να... διαλύσει κάθε αμφιβολία διεκδικώντας τη θέση του στην κορυφή του Ολύμπου.

Όχι (ακόμα) ο Κώστας Μπράτσος

19 Νοεμβρίου 2005, Μαδρίτη, "Σαντιάγο Μπερναμπέου". Είναι το "παρθενικό" clásico του Λιονέλ Μέσι (και μάλιστα βασικός), μόλις το 2ο ντέρμπι στο οποίο βρίσκεται στην αποστολή, αλλά δεν έχει σημασία, κανείς δεν το θυμάται. Αυτό το παιχνίδι είναι το clásico του Ροναλντίνιο. Με μία "μαγική" παράσταση και δύο γκολ που χαράχθηκαν για πάντα στην ιστορία των αγώνων, ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο ανάγκασε ακόμα και το αντίπαλο κοινό να υποκλιθεί στη μαεστρία του. Το χειροκρότημα - αναγνώριση των φίλων της Ρεάλ Μαδρίτης που είδαν την ομάδα του Ζινεντίν Ζιντάν, του Ρονάλντο, του Ραούλ, του Ντέιβιντ Μπέκαμ, του Ίκερ Κασίγιας, του Ρομπέρτο Κάρλος, του Ιβάν Ελγκέρα, του Ρομπίνιο, του Σέρχιο Ράμος και του Γκούτι να ξεφτιλίζεται εντός έδρας με 3-0 απέδειξε το μεγαλείο του Βραζιλιάνου.

Και τέλος. Οριστικό και αμετάκλητο, όπως φανέρωσε το μέλλον. Από εκείνον τον Νοέμβριο, σχεδόν 10 χρόνια πριν, ο τότε 25χρονος "Ρόνι"... σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Δεν το ξέχασε, απλά το σταμάτησε, με σποραδικές εξαιρέσεις. Για λόγους που μόνο εκείνος ξέρει. Έκτοτε, δεν ξαναέκανε ούτε ένα σερί καλών εμφανίσεων, έστω για έναν μήνα.

Το τέλος του έτους τον βρήκε να πανηγυρίζει τη "Χρυσή Μπάλα", ενώ στο τέλος της σεζόν σήκωσε το πρωτάθλημα και το Champions League. Δύο κατακτήσεις τις οποίες οφείλει εν πολλοίς στην οργιώδη χρονιά του Ντέκο και στη συνεργασία του με τον Σαμουέλ Ετό. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ηγέτης της Μπαρτσελόνα στο δεύτερο μισό της σεζόν (σε αντίθεση με το πρώτο), δεν ανήκε ούτε καν στους διακριθέντες. Την επόμενη σεζόν, οι σοβαροί τραυματισμοί Ετό και Μέσι του κόστισαν στην προσωπική απόδοσή του. Τον Φεβρουάριο του 2007 δημοσιεύτηκαν και οι πρώτες φωτογραφίες με την... κοιλιά και άρχισαν να γίνονται γνωστά τα πάρτι και η lifestyle ζωή που όλοι ήλπιζαν ότι είχε αφήσει στο Παρίσι. Το 2007-2008 ήταν ακόμα χειρότερο και το καλοκαίρι του 2008, ο Πεπ Γκουαρδιόλα δεν είχε κανένα πρόβλημα να διώξει από την ομάδα έναν παίκτη που τον Νοέμβριο του 2005 βρισκόταν στην απόλυτη κορυφή.

Διδακτική η ιστορία του Ροναλντίνιο, ο οποίος επί 2,5 χρόνια είχε σπάσει κάθε φράγμα απόδοσης. Εκείνη την εποχή και δη μετά από το επίμαχο ντέρμπι, οι συζητήσεις δεν είχαν να κάνουν με το εάν ο Βραζιλιάνος είναι ο καλύτερος του κόσμου. Απλά δεν είχε αντίπαλο τότε. Οι συζητήσεις είχαν να κάνουν με το πού τοποθετείται στο πάνθεον της ιστορίας, έχοντας κατακτήσει ήδη ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με πρωταγωνιστικό ρόλο, εγχώριους τίτλους σε ένα κορυφαίο πρωτάθλημα με την Μπαρτσελόνα και με τον πρώτο διεθνή διασυλλογικό τίτλο να πλησιάζει. Οι υπερβολές δεν έλειψαν, αλλά είναι λογικές. Τώρα, με την απόσταση του χρόνου, μπορεί για κάποιους να είναι ο πιο θεαματικός όλων των εποχών (ένσταση και σε αυτό), αλλά βλέποντας τι κάνει τα τελευταία 10 χρόνια, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι 2,5 "εξωγήινες" σεζόν αρκούν για να τον τοποθετήσουν πάνω από Πελέ, Ντιέγκο Μαραντόνα ή οποιονδήποτε καθίζει ο καθένας μας σε αυτόν τον θρόνο.

Αν επιστρέψουμε στο σήμερα, βλέπουμε έναν Λιονέλ Μέσι που έχει κάνει τα πάντα σε διασυλλογικό επίπεδο. Κυριολεκτικά τα πάντα. Βρίσκεται στο top από το 2006 μέχρι σήμερα, χωρίς να πέσει σε επίπεδα... θνητού ποτέ. Ακόμα και πέρυσι, σε μία... κακή σεζόν για πολλούς, τελείωσε τη σεζόν με 41 γκολ σε 46 εμφανίσεις και έφτασε μέχρι τελικό Μουντιάλ! Δεν το λες και άσχημο.

Το ερώτημα είναι εάν πρόκειται για τον κορυφαίο που έχει βγάλει ποτέ ο πλανήτης γη και για να απαντηθεί σωστά, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Μέσι σταματάει το ποδόσφαιρο και γι' αυτό αξιολογείται αποκλειστικά για το τι έχει κάνει μέχρι στιγμής και όχι για το τι προσμένουμε να κάνει.

Η επαγγελματική καριέρα του που άρχισε στις 16 Οκτωβρίου του 2004 και "ολοκληρώθηκε" στις 9 Μαΐου του 2015 δεν με οδηγεί να τον θεωρήσω τον κορυφαίο της ιστορίας. Σίγουρα στους κορυφαίους όχι ΤΟΝ. Οι λόγοι έχουν ειπωθεί στις γνωστές διαφωνίες περί του θέματος, συντάσσομαι με κάποιους εξ αυτών (όχι όλους), δεν χρειάζεται να επαναληφθούν (εξάλλου, ήδη έχω σμπαραλιάσει το όριο λέξεων που μου τέθηκε).

Σημείωση: Όπως δεν θεωρώ τον Μέσι πρώτο μεταξύ πρώτων, έτσι είμαι μόνο 60%-70% σίγουρος για την ορθότητα της άποψής μου αλλά και της άποψης όλων μας επί του θέματος, αφού δεν πιστεύω ότι μπορούμε να προβούμε σε απόλυτες συγκρίσεις μεταξύ παικτών διαφορετικής εποχής. Ίσως τελικά ο Ροναλντίνιο να είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών!

Ναι ο Γιάννης Ζωιτός

Ναι, είναι η απάντηση και βγαίνει αβίαστα από το στόμα. Είναι ίσως η ευκολότερη στα ερωτήματα που κατά καιρούς έχει τεθεί. Ως εδώ όλα καλά. Η δικαιολόγηση όμως κρύβει παγίδες. Στο γιατί δεν απαντούν τόσο οι τίτλοι, ατομικοί και ομαδικοί, ή τα κατορθώματά του (με την Μπαρτσελόνα). Ούτε η παραμονή του στην κορυφή από τότε που πέτυχε το πρώτο γκολ τουκαι σκαρφάλωσε στην πλάτη του Ροναλντίνιο μέχρι και σήμερα, παρά το σουηδικό (!) γνωμικό "το δύσκολο είναι να διατηρηθείς ψηλά, όχι ν' ανέβεις".

Ο Αργεντινός πιτσιρικάς, γιατί τέτοιος παραμένει στα μάτια των περισσότερων, όσων (εξ ημών) τουλάχιστον μεγάλωσαν μαζί του και νιώθουν ακόμη παιδιά, καταφέρνει να κάνει -σε σταθερή βάση- κάτι μοναδικό: να σε (ξε)σηκώνει από τη θέση σου, σαν να έχουν χαλάσει οι σούστες του καναπέ, μ' ένα μόνο άγγιγμά του στην μπάλα και να σε (ξανα)καθίζει περιμένοντας το επόμενο και το επόμενο. Που δεν θ' αργήσουν να έρθουν. Η εικόνα ενισχύει το μύθο του, σ' αυτήν την εποχή όμως ζούμε, αυτήν απολαμβάνουμε. Ας γράψουν οι επόμενες γενιές γι' αυτόν που θα έχει ξεπεράσει τον Λίο του δικού μας ποδοσφαιρικού Matrix.

Ναι ο Μάνος Ανδρουλάκης

Maradona good, Pele better, George Best και... Lionel Messi is the best of the best για να συνεχιστεί η περίφημη ποδοσφαιρική φράση που δοξάζει τον αδικοχαμένο Βορειοϊρλανδό.

Δεν πρόκειται για κινηματογράφο ή μουσική. Δεν μπορείς δηλαδή να πεις ότι ο "Τιτανικός" είναι καλύτερη ταινία από το "Όσα παίρνει ο ανεμος" ή ότι οι Linkin Park είναι ανώτερο συγκρότημα από τους Doors. Στον αθλητισμό, όμως, η κατάσταση είναι διαφορετική...

Ο Λιονέλ Μέσι και ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές, τουλάχιστον όσον αφορά το τεχνικό σκέλος. Λαϊκιστί, είναι οι καλύτεροι μπαλαδόροι που έχουν πατήσει το πόδι τους στον πλανήτη Γη. Ευτυχώς ή δυστυχώς, όμως, όταν στην εξίσωση μπαίνουν και άλλοι τομείς όπως η ταχύτητα, το ηγετικό παρουσιαστικό και η κατάκτηση τίτλων, τότε ο νέος Αργεντινός υπερτερεί του παλιού.

Οι λάτρεις του Μαραντόνα θα πουν ότι το ίνδαλμά τους έχει πανηγυρίσει κούπες και με την εθνική ομάδα. Δεκτό. Μόνο που ο Μέσι είναι μόλις 27 ετών και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα αγωνιστεί σε τουλάχιστον δύο ακόμα Παγκόσμια Κύπελλα.

Στον τομέα της ταχύτητας, ο σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα είναι εμφανώς ανώτερος από όλους τους υποψήφιους για τον τίτλο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, ενώ αν γίνει αναφορά και στον εξωγηπεδικό βίο, αναμφίβολα υπερτερεί του Μαραντόνα, του Μπεστ, του Γκαρίντσα και άλλων.

Καλά να είναι ο Μέσι (κι όλοι εμείς που τον απολαμβάνουμε) σε καμιά δεκαριά χρόνια, προκειμένου να έχουμε ολοκληρωμένη άποψη, δεδομένου ότι τότε θα έχει κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. "Λίο" προχώρα, εσύ θα είσαι και τότε ο κορυφαίος!

Ναι ο Ηλίας Καλλονάς

Οι εποχές αλλάζουν και το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Η προετοιμασία για τους αγώνες, το "διάβασμα" του αντιπάλου, η ένταση και οι ρυθμοί στις προπονήσεις δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το παρελθόν. Γι’ αυτό το λόγο είναι δύσκολο να πεις με βεβαιότητα πως ένας παίκτης είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, από τη στιγμή που δεν λαμβάνεις υπόψιν σου όλες τις παραμέτρους.

Παρόλα αυτά, τα κατορθώματα του Λιονέλ Μέσι δεν είναι δυνατόν να σε αφήνουν ασυγκίνητο. Τα στατιστικά του προκαλούν… ίλιγγο, η ευκολία με τη οποία χρίζεται σκόρερ σε μαγεύει, ο τρόπος παιχνιδιού του σε γοητεύει. Στα δικά μου ματιά, ένας ποδοσφαιριστής για να θεωρηθεί κορυφαίος όλων των εποχών, οφείλει να καλύπτει μία πολύ σημαντική προϋπόθεση. Αυτή είναι η ικανότητά του να κάνει καλύτερους τους συμπαίκτες του, να τους παρασύρει, να τους αναδεικνύει, χωρίς βέβαια ο ίδιος να… χάνει τη λάμψη του. Ο Μέσι είναι ο μοναδικός που την πληροί σε απόλυτο βαθμό.

Προσωπικά, θεωρώ πως το μεγαλύτερο επίτευγμά του είναι ότι μας ανάγκασε να γίνουμε ποδοσφαιρικά… άπληστοι, να απομυθοποιήσουμε τα γκολ, τις ντρίμπλες, τις ασίστ, θεωρώντας όλα τα παραπάνω δεδομένα. Είμαστε τυχεροί γιατί ζούμε στην εποχή της εικόνας. Αυτά που δυσκολεύονταν να μας εξηγήσουν με λόγια οι παππούδες μας για τον Πελέ και οι πατεράδες μας για τους Κρόιφ και Μαραντόνα, εμείς μπορούμε να τα προσφέρουμε στις επόμενες γενιές με μεγάλη ευκολία μέσω των βίντεο. Ένα είναι το σίγουρο. Στο ερώτημα για το ποιος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών στη μία πλευρά θα υπάρχει πάντα το όνομα "Μέσι".

Ναι ο Ηλίας Αναστασιάδης (του Oneman)

Για κάποιον λόγο που έχει να κάνει πολύ περισσότερο με τα 'ψυχολογικά' και τους ψυχαναγκασμούς μου, το απόλυτο ποδόσφαιρο που παράγει ο Μέσι στο χορτάρι δεν είναι κάτι που μπορώ να αγκαλιάσω ως θεατής. Δεν μπορώ την τελειότητα, με εκνευρίζει. Όπως με εκνεύριζε η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα, όπως με εκνευρίζει η Μπάγερν του Γκουαρντιόλα, όπως με εκνευρίζει ο ίδιος ο Γκουαρντιόλα και το αψεγάδιαστο ντύσιμό του. Κάθε ομάδα που μπορεί να συνθλίψει με 10-0 τον αντίπαλο είναι ένα cheat στο μυαλό μου, με συνέπεια να μη βγαίνω στα μπαλκόνια για να αποθεώσω 'την κορυφαία ομάδα που είδαμε ποτέ' και λοιπά κουραφέξαλα. Θα το ανεχόμουν μόνο αν αυτή η αστρική συγκυρία ευνοούσε την ΑΕΚ, για την οποία έχω αισθήματα.

Πέρα λοιπόν από την απέχθειά μου για τις ομάδες που το κάνουν να φαίνεται απελπιστικά εύκολο, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω ότι ο Μέσι είναι ο καλύτερος παίκτης που είδαμε ποτέ, με έναν αέρα ο οποίος δεν μετριέται με τίτλους ή με τη νέμεση Αργεντινή που είναι κάθε τέσσερα χρόνια εκεί για να τον προσγειώσει, αλλά με ταλέντο, τέχνη και τεχνική που κάνει τους καλύτερους να μοιάζουν απλά καλοί μπροστά του. Για την αντιπάθειά μου στους παρελθοντολάγνους, τα έγραψα αναλυτικά στο ΟΝΕΜΑΝ.

Το ότι νοσταλγούμε παλιές εποχές ή τα νιάτα μας δεν κάνει επ' ουδενί καλύτερο τον Μαραντόνα από τον Μέσι. Δεν ξέρω πολλούς που μπορούν να βρουν κάποιον καλύτερο του Μέσι και να το φωνάξουν με αυτοπεποίθηση. Μάλλον γιατί δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο.

Όχι ο Τάσος Μαγουλάς

Δεν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών όσο δεν θα έχει οδηγήσει την εθνική του σε κατάκτηση τίτλου. Δεν είναι ο καλύτερος όσο δεν θα οδηγήσει μία πιο μικρή ομάδα σε κάποιο τίτλο. Επειδή όλα είναι θέμα συγκρίσεων, ένας συμπατριώτης του ονόματι Μαραντόνα, πήρε την Νάπολι και την έκανε κυρίαρχο στην Ιταλία. Η εθνική Αργεντινής δύο σερί διοργανώσεις, είτε κατέκτησε το τρόπαιο είτε έπαιξε τελικό στα πέναλντι. Δεν τίθεται θέμα ταλέντου. Μιλάμε για τεράστιες δυνατότητες και των δύο.

Αλλά από εκεί και πέρα στο, ας το πούμε, αντικειμενικό κομμάτι, του λείπει να κουβαλήσει την εθνική του μέχρι τον τίτλο. Έκανε τεράστια πρόοδο πέρυσι αλλά του έλλειψε ο τίτλος. Όταν έχεις δει τον Μαραντόνα να κερδίζει ένα μουντιάλ μόνος του, τότε για να τον ξεπεράσεις οφείλεις να κάνεις το ίδιο. Και μπορούμε να συγκρίνουμε τους συμπαίκτες του στην Βαρκελώνη σε σχέση με αυτούς που είχε ο Ντιεγκίτο στην Νάπολι. Όχι, δεν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών.

Ναι ο Γιώργος Μυλωνάς

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο "Πολίτης Κέιν" και η "Καζαμπλάνκα" θεωρούνται κορυφαίες στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το ίδιο σκέφτομαι και για κατά άλλους "διαμάντια" της παγκόσμιας λογοτεχνίας που εκδόθηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Θεωρώ πως τόσο οι παραπάνω ταινίες ή βιβλία όπως η "Μαντάμ Μποβαρί" ή ο "Εραστής της λαίδης Τσάτερλι" δεν θα είχαν κόψει ούτε ένα εισιτήριο στο σινεμά ή δεν θα είχαν πουλήσει ούτε ένα αντίτυπο αν είχαν κυκλοφορήσει τα τελευταία 30 χρόνια.

Μαζί με τι συνθήκες που με τα χρόνια αλλάζουν, αλλάζουν και οι "ανάγκες" κάθε τέχνης, όπως και τα κριτήρια που χρησιμοποιούμε για να την κρίνουμε. Το ποδόσφαιρο, ως μία τέχνη υπόκειται στους ίδιους προαναφερθέντες άγραφους "κανόνες". Για να έρθουμε και στο προκείμενο, λοιπόν, ερώτημα, θεωρώ υπερβολή να λέω πως ο Πελέ, ο Κρόιφ ή ο Μαραντόνα ήταν οι καλύτεροι παίκτες όλων των εποχών, αφού αγωνίζονταν σε μια εποχή που ζήτημα είναι να έδιναν τους μισούς αγώνες τον χρόνο από όσους δίνει ένας σημερινός πρωτοκλασσάτος παίκτης.

Ίσως ο Πελέ και ο κάθε Πελέ, αν έπαιζε σήμερα να ήταν ένας παίκτης της σειράς. Ίσως να ήταν και ένας παίκτης καλύτερος του Μέσι- αν είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Με τις υποθέσεις, όμως, δεν γίνεται δουλειά, οπότε θα κρίνω με βάση αυτά που έχω δει. Βλέποντας και κατανοώντας ποδόσφαιρο από τα μέσα της δεκαετίας του '90 ο Μέσι είναι ό,τι πιο έντεχνο, αποτελεσματικό και εντυπωσιακό έχω δει στο γρασίδι ενός γηπέδου. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, είναι ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να μου προκαλέσει τους περισσότερους εγκεφαλικούς οργασμούς όσα χρόνια βλέπω ποδόσφαιρο.

Είναι πολύ πιθανό αν και είναι μόλις 27 ετών να είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής ever. Είναι σίγουρο πως είναι καλύτερος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 30 ετών.

Ναι ο Άκης Γεωργίου

Στο ποδόσφαιρο οι εποχές αλλάζουν σε δραματικό βαθμό τη μορφή του σπορ, κάτι που κατά τη γνώμη μου δεν καθιστά εφικτές τις συγκρίσεις με ποδοσφαιριστές άλλων δεκαετιών. Το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ’80 π.χ. δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ποδόσφαιρο που παίζεται και διδάσκεται μετά το 2000. Η ταχύτητα και ορισμένα… υπερφυσικά χαρακτηριστικά που καλλιεργούνται σήμερα, αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να ήταν ο Πελέ -τη σημερινή εποχή- ένας πολύ καλός παίκτης που θα τα έφτυνε στη μεσαία γραμμή ελλείψει διάρκειας. Εν πάση περιπτώσει, νομίζω πως το σημαντικό είναι πως ο Μέσι είναι ο καλύτερος παίκτης της εποχής του. Αν συνυπολογίσουμε ότι το ποδόσφαιρο της σημερινής εποχής είναι και το πιο εξελιγμένο ποδόσφαιρο όλων των εποχών, νομίζω πως αυτό κάτι λέει για τη γενικότερη εικόνα του «θρύλου» του Μέσι, σε σχέση με τους υπόλοιπους ποδοσφαιρικούς μύθους των υπόλοιπων εποχών. Πιο αθλητικός από όλους και με τεχνική κατάρτιση που μπορεί να κάνει και το joystick του playstation να μοιάζει φτωχό σαν κατσαβίδι.

Μπαρτσελόνα δεν είμαι (βασικά δεν είμαι τίποτα στο εξωτερικό) αλλά κάθε ΣΚ ή Τετάρτη προσπαθώ να τη δω εξαιτίας αυτού του τελειοποιημένου ποδοσφαιρικού IQ που έχουμε την τύχη να παίζει στην εποχή μας...

Ναι ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Όταν οι παππούδες μας, μας μιλούσαν για τα κατορθώματα του Πελέ και οι πατεράδες μας για αυτά του Μαραντόνα πάντα τα ακούγαμε με μια δόση ζήλειας. “Γιατί να μην τους προλαβαίναμε κι εμείς;” ήταν το κλασσικό παράπονο των παιδιών της γενιάς μου. O Mέσι λοιπόν είναι η δική μας απάντηση στις απίστευτες ποδοσφαιρικές ιστορίες που ακούγαμε όλα αυτά τα χρόνια. Και τι απάντηση!

Τι να πρωτοθαυμάσεις στον βιρτουόζο Αργεντινό. Τις ντρίμπλες του, τα γκολ του, τις ασίστ; Τα κάνει πραγματικά όλα μέσα στο γήπεδο. Αναμφίβολα, ο Μέσι είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της γενιάς του. Και όλοι εμείς που τον ζούμε θα πρέπει να αισθανόμαστε πολύ τυχεροί. Κάθε φορά που τον βλέπεις να αγωνίζεται, δεν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη του κίνηση. Τα κάνει να φαίνονται όλα τόσο απλά. Είναι ο παίκτης που έχει καταρρίψει όλα τα στατιστικά, που σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Λες και είναι βγαλμένος από βιντεοπαιχνίδι.

Βέβαια επειδή το απόγειο για ένα ποδοσφαιριστή είναι να σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, ακόμη δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω ως τον κορυφαίο όλων των εποχών. Είχε την “χρυσή ευκαιρία” στο πρόσφατο Μουντιάλ. Να το σηκώσει και μάλιστα μέσα στην Βραζιλία! Όμως στον τελικό δεν φάνηκε καθόλου, απογοητεύοντας εκατομμύρια Αργεντινούς ανά τον κόσμο. Εκεί μόνο υστερεί -προς το παρόν- των άλλων δύο ιερών τεράτων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου (Πελέ και Μαραντόνα). Μια κατάκτηση Μουντιάλ είναι ίσως αυτή που θα τον μετατρέψει από καλύτερο της γενιάς του, σε καλύτερο όλων των εποχών. Και σίγουρα μπορεί να το καταφέρει.

Ναι η Μαρίνα Στρίγγα

Μέσι ή Ρονάλντο; Κλασικό δίλημμα στο οποίο προσπαθούν να πάρουν θέση οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι των ημερών μας. Η ανεπανάληπτη εμφάνιση του Αργεντινού κόντρα στην Μπάγερν όμως άφησε για λίγο στην άκρη τη σύγκριση με τον Πορτογάλο και έφερε ξανά στην επιφάνεια το εξής ερώτημα: είναι ο Μέσι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών και ικανός να γκρεμίσει τον μύθο των Πελέ και Μαραντόνα; Δύσκολο να απαντήσει κανείς, αφού οι εποχές αλλάζουν και οι ποδοσφαιρικές συνθήκες το ίδιο. Πως μπορείς να συγκρίνεις έναν θρύλο της δεκαετίας του 70 με κάποιον που μεσουράνησε τις δεκαετίες των 80 και 90 και τον Μέσι του 21ου αιώνα;

Έχοντας μάθει για τα κατορθώματα των Πελέ και Μαραντόνα μέσα από VIDEOS και τις διηγήσεις των μεγαλύτερων δεν μπορώ να δώσω ξεκάθαρη απάντηση. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτός ο μικρόσωμος Αργεντινός έχει κατορθώσει να προβληματίσει με την καλή έννοια ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη και με κάθε νέα του εμφάνιση να ξεπερνάει ξανά και ξανά τον εαυτό του και να προσθέτει κάτι ακόμα στη μακρά λίστα με τα επιτεύγματά του.

Τίτλους; Έχει πολλούς. Το μόνο που του λείπει είναι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Μπορεί όμως αυτό να σταθεί ως αντεπιχείρημα στην άποψη πως το αστέρι της Μπαρτσελόνα είναι ο κορυφαίος όλων; Το παράδειγμα του Τζορτζ Μπεστ μπορεί να δώσει την απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι ο Μέσι είναι ακόμη 27 και έχει μέλλον μπροστά του. Και ίσως καταφέρει να σηκώσει και το Μουντιάλ. Ποιος ξέρει; Αυτό που για μένα θα πρέπει να μας απασχολεί είναι ένα: πόσα χρόνια θα περιμένουμε για να δούμε ξανά κάποιον σαν κι αυτόν;

Εμείς λέμε ναι, ο Μέσι είναι ο καλύτερος όλων των εποχών με 75%. Εσείς;