Φάκελος Ολυμπιακός: Η ευρωπαϊκή πτώση

Κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία, πόσω μάλλον την ευρωπαϊκή. Ο Ολυμπιακός έμεινε εκτός των play-off της Ευρωλίγκας μετά από έντεκα χρόνια. Σ’αυτό το διάστημα οι ερυθρόλευκοι όχι μόνο πανηγύρισαν δύο σερί κατακτήσεις της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, αλλά είχαν πέντε Final Four απ’το 2009 έως το 2015. Σίγουρα τα πιο επιτυχημένα ευρωπαϊκά χρόνια του μπασκετικού Ολυμπιακού.

Το αν η φετινή απουσία απ’τα play-off θα είναι απλώς μια κακή παρένθεση θα μας το πει το μέλλον και το πως θα επανέλθουν οι ερυθρόλευκοι την επόμενη σεζόν.

Μέχρι τότε, το Contra.gr ανοίγει το φάκελο της φετινής αποτυχίας. Ο τραυματισμός του Γιανγκ και το ντόμινο που ακολούθησε. Οι επιλογές στην αντικατάστασή του και η προσθήκη του Παπαπανικολάου. Το πλήγμα με Λοτζέσκι και οι συνέπειες στο μακρινό σουτ. Η αμυντική επίδοση που εκθέτει το προπονητικό τιμ, ο Σπανούλης και η απόδοσή του μακριά απ’το ΣΕΦ, οι κινήσεις των αδερφών Αγγελόπουλων.

Ο Τάσος Μαγουλάς, ο Ρήγας Δάρδαλης, ο Σωτήρης Γεωργίου, ο Γιάννης Ζωιτός και ο Νίκος Γιαννόπουλος τα βάζουν όλα στο μικροσκόπιο.

Έκλεισε ο κύκλος του Σπανούλη

γράφει ο Σωτήρης Γεωργίου

Ενα από τα μεγάλα ζητήματα φέτος στον Ολυμπιακό δεν είναι άλλο από την απόδοση του Βασίλη Σπανούλη. Σε συνδυασμό με την ανανέωση του συμβολαίου του έχει προκαλέσει μέγα θέμα συζήτησης.

ΟΥΤΕ ΤΑ ΜΙΣΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ

Ο Σπανούλης αναμφισβήτητα (και ας είχε ακούσει αρκετά ακόμα και από τους οπαδούς του Ολυμπιακού για την αποδοσή του στα ματς ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό), είναι αυτός που άλλαξε την ροή της ιστορίας και έφερε αέρα πρωταθλητή στους "ερυθρόλευκους". Είναι ξεκάθαρο ότι η απόκτησή του άλλαξε τον ρου και έφερε τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης και στον πολυπόθητο εγχώριο τίτλο μετά από πολλά χρόνια.

Χωρίς τον "Kill Bill" ο Ολυμπιακός δεν θα είχε κάνει ούτε τα μισά απ' όσα έκανε, αφού παίκτης σαν τον Βασίλη δεν υπήρχε στην Ευρώπη (όλα τα ταλέντα από νωρίς πηγαίνουν στο ΝΒΑ). Ο Σπανούλης θα μπορούσε να αλλάξει την ροή της ιστορίας και την πρωτοκαθεδρία του ΠΑΟ και μάλιστα επιμένω ακόμα ότι αυτός μόνο θα μπορούσε να το κάνει αυτό με τον μπασκετικό του εγωισμό και θέληση. Βλέπετε, είναι από τους τελευταίους πραγματικούς ηγέτες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, εξαιρώντας φυσικά τους πολλους παικταράδες που φεύγουν κάθε χρόνο για τις ΗΠΑ.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΟΣΑ ΕΚΑΝΕ

Τα χρόνια, όμως, περνάνε. Ο "Σπαν" τα τελευταία χρόνια βγάζει τραυματισμούς και έχει αρχίσει ήδη από πέρσι σταδιακά να αλλάζει το παιχνίδι του. Ο Έλληνας άσος ήταν πάντα ένα επιθετικό "1-2". Πλέον είναι καθαρός άσος. Η φθορά της ηλικίας δεν νικιέται από κανένα. Ειδικά για παίκτες Έλληνες που δεν έχουν σωματικά προσόντα Αμερικανών ή Αφρικανών και δεν έχουν δουλέψει ιδιαίτερα στο κομμάτι αυτό.

Η κούραση έχει την επίδρασή της, οι φυσικές του δυνατότητες δεν είναι αυτές που ήταν και ο Σπανούλης είναι πια ένας απλά καλός πλέι μέικερ που έχει ακόμα δύο χρόνια σε υψηλό επίπεδο.

Ο Σπανούλης φέτος είναι 33 στα 34 και πλέον παίζει σαν πλέι μέικερ με επιτυχία, αλλά σταδιακά χάνει αυτό το κάτι που τον έκανε (ίσως) πρώτο όνομα στην Ευρωλίγκα. Καθιερώθηκε με την έκρηξη, την ταχύτητα και τα εντυπωσιακά του ριφλέξ. Με τις ατομικές του φάσεις και το μπασκετικό του θράσος, αλλά και τα μεγάλα του τρίποντα άλλαζε τα δεδομένα μεγάλων αγώνων μόνος του. Ή ανάγκαζε την αντίπαλη ομάδα να είναι όλη προσαρμοσμένη πάνω του.

Πλέον, ο Σπανούλης δεν μπορεί να κανει όσα έκανε και έγινε αυτός που έγινε. Ακόμα και πέρσι στο Final Four μπορεί να καθάρισε μόνος του την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό στα τελευταία λεπτά, αλλά για 35' ήταν σαν να μην έπαιζε. Φέτος είχε λιγότερα μεγάλα ματς και ακόμα λιγότερα σε σχέση με ό,τι ξέραμε.

Η κούραση έχει την επιδρασή της, οι φυσικές του δυνατότητες δεν είναι αυτές που ήταν και ο Σπανούλης είναι πια ένας απλά καλός πλέι μέικερ που έχει ακόμα δύο χρόνια σε υψηλό επίπεδο, αλλά σε καμία περίπτωση σαν παίκτης σταρ (και σε απόδοση). Δεν θα μπορεί να κρίνει παρά ελάχιστες φορές τα μεγάλα ματς και σίγουρα δεν θα βλέπουμε τα ιστορικά του κρεσέντα και σερί.

ΜΙΑ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΗ ΟΜΑΔΑ

Στην ουσία θα είναι ένας πολύ καλός πόιντ των 10 πόντων και 5- 6 ασίστ. Το λάθος του Σφαιρόπουλου φέτος το είχαμε επισημάνει νωρίς: Ο Ολυμπιακός όπως στήθηκε από τον προπονητή του θα είχε μεγάλη εξάρτηση επιθετικά από τον αρχηγό του. Αν αυτός δεν ήταν καλά ή έλειπε, ο Ολυμπιακός θα ήταν μια προβλέψιμη ομάδα, ειδικά στο 5 εναντίον 5. Θα έπρεπε δίπλα του να έχει το άλτερ έγκο του και τον διαδοχό του -σε μικρογραφία- τον Σλούκα, αλλά αυτός χάθηκε για την Φενέρ.

Θα έπρεπε να αποκτηθεί παίκτης με έφεση στο σκορ καλύτερος του Στρόμπερι ή σουτέρ που όμως κλασικός σουτέρ δεν υπάρχει. Ταυτόχρονα ο Σπανούλης ποτέ δεν ήταν καλός αμυντικός και πλέον είναι κακός αμυντικός που τον χτυπάνε αντίπαλοι ακόμα και στα πόδια, ενώ ο ίδιος πλέον διαβάζεται πολύ πιο εύκολα και δεν χρειάζεται να τον παίζεις με προσαρμογες 2 και 3 παικτών. Μιας και όπως βλέπουμε δεν μπορεί ακόμα και με απλό αντίπαλο να τελειώνει όπως παλιά ατομικές φάσεις.

Συνεπώς ο Ολυμπιακός ήξερε ότι θα χάσει τον παίκτη που θα του καθαρίζει 5-6 ματς μόνος του ειδικά σε άσχημες βραδιές. Ετσι θα είχε (όπως και είχε) κακές ήττες. Ο αρχηγός των "ερυθρολεύκων" προ διετίας, για παράδειγμα, θα είχε πάρει αμπάριζα μόνος του την Ζαλγκίρις και την Μπάμπεργκ με αμούστακους αντιπάλους. Βεβαίως στο ερώτημα αν θα επαιρνε με τα πολλά του χρήματα 2-3 παίκτες πρώτης γραμμής ο Ολυμπιακός, η απάντηση είναι ότι ειχε κλειστό συμβόλαιο και αυτό το θέμα θα παίξει το καλοκαίρι. Γιατί ας μην ξεχνάμε πως ο Σπανούλης παίρνει το 1/3 του μπάτζετ της ομάδας.

ΜΟΝΟ 15 ΔΙΠΟΝΤΑ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ

Στην Top16 έχει 12 πόντους και 5 ασίστ μ.ο με 42% και 27% σε δίποντα και τρίποντα αντίστοιχα. Εκτός έδρας, όμως, ο αρχηγός του Ολυμπιακού έχει πολλά θέματα καθώς δεν έχει τις παλιές του δυνατότητες. Στο Κάουνας είχε 6 π. με 2/8σ, στην Μαδρίτη 1 π. με 0/6σ, στην Μόσχα με την ΤΣΣΚΑ 15 π. με 3/8σ, στην Βαρκελώνη 11 π. με 5/10σ, στο Μπάμπεργκ 15 π. με 6/17σ, στην Μόσχα με την Χίμκι μόλις 8 π. με 2/12. Καλός αν και άστοχος ήταν εκτός με την Λαμποράλ που είχε 19 π., αλλά με 5/12σ.

Συνεπώς βλέπουμε ότι εκτός έδρας ο Σπανούλης πέφτει στους 11 πόντους με 23/73σ και 31% εντός παιδιάς. Μακριά απ'το ΣΕΦ έχει μόνο 15 εύστοχα δίποντα που σημαίνει μόλις δύο ανά παιχνίδι(!) όταν ξέραμε τον αρχηγό να έχει για πλάκα 4-5 ατομικές φάσεις στην κάθε αναμέτρηση. Ο Ολυμπιακός έχει το καλοκαίρι να λύσει ένα σημαντικό ζήτημα. Αρχικά να καταλάβει ότι ο κύκλος Σπανούλη σαν πρωταγωνιστής έκλεισε και ότι περιορίζεται σε θέση καθαρά πλέι μέικερ με άλλα καθήκοντα και λογικά με άλλα χρήματα καθώς η ομάδα θα πρέπει να πάρει παίκτες ποιότητας στην θέση του ή δίπλα του για να καλύψει το κενό του αν φύγει ή την έλειψη παλιών του στοιχείων αν παραμείνει.

Το ντόμινο μιας άτυχης στιγμής

γράφει ο Ρήγας Δάρδαλης

Πολλές φορές στο μπάσκετ, η επιτυχία από την αποτυχία, απέχει ένα σουτ, μια καλή άμυνα, η ενδεχομένως μια καλή κίνηση στο ρόστερ. Θυμηθείτε τι είχε γίνει στα μέσα της σεζόν 2011-12, όταν ο Ολυμπιακός με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο του διαπραγματεύτηκε την απόκτηση του Άλεξ Ράσιτς και του Ακίν Ακινγκμπάλα (!), για να πάρει τελικά τον Έισι Λο και τον Τζόι Ντόρσει, που άλλαξαν την μοίρα του.

Το προηγούμενο καλοκαίρι οι «ερυθρόλευκοι» χτίστηκαν με προσεκτικές κινήσεις, αλλά η ατυχία με την ρήξη χιαστού του Πάτρικ Γιανγκ, οδήγησε σε μια «ανορθογραφία», η οποία προκάλεσε αλυσιδωτά προβλήματα μέσα στη σεζόν.

Ας επιχειρήσουμε μια ανάλυση όλων των δεδομένων από τον περασμένο Ιούλιο ως τώρα.

ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Η διοίκηση σε συνεργασία με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο κλήθηκε να καλύψει δύο αποχωρήσεις και να αντικαταστήσει έναν παίκτη, που η ίδια απελευθέρωσε. Η μετακίνηση του Ντάνστον στην Εφές, «ξεχάστηκε» γρήγορα, από την στιγμή που αποκτήθηκε ο Πάτρικ Γιανγκ, του οποίου τα αθλητικά προσόντα και η μελλοντική προοπτική υπερτερούσαν. Αντί του Κώστα Σλούκα, προστέθηκε ο Ντάνιελ Χάκετ, για τον οποίο υπήρχαν αμφιβολίες κατά πόσο θα «δέσει» με τον Βασίλη Σπανούλη. Μετά το «ευνουχισμένο» του ξεκίνημα, ο Αμερικανόιταλός έχει κερδίσει την εκτίμηση με την τρομερή του άμυνα πάνω στην μπάλα, αλλά και με τις σωστές του επιλογές στην επίθεση, σουτάροντας με το εξαιρετικό 40% πίσω από τα 6,75.

Ο Ντι Τζέι Στρόμπερι από την πλευρά του έκανε ακόμα χειρότερο ξεκίνημα, αλλά στην πορεία βρήκε καλύτερο ρυθμό και με την ενέργεια που βγάζει στο παρκέ, έχει αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τον Τρεμέλ Ντάρντεν. Ο τελευταίος είχε το μεγάλο πλεονέκτημα ότι με τα μακριά του χέρια και την προσήλωση του στην άμυνα, «κάλυπτε» τα κενά που πρόεκυπταν στην αντιμετώπιση των pick n rolls, ενώ και σε ατομικό επίπεδο ήταν πολύ καλός.

Η ΛΟΓΙΚΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΑΓΡΑΒΑΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΕΠΕΝΔΥΣΗ» ΜΙΛΟΥΤΙΝΟΦ

Το μεγαλύτερο ερωτηματικό, είχε να κάνει με την θέση «4», καθώς πίσω από τον Γιώργο Πρίντεζη, «προωθήθηκε» ο Δημήτρης Αγραβάνης. Κίνηση η οποία είχε λογική, έστω κι αν στην δεδομένη στιγμή με βάση την «φτωχή» προσφορά του νεαρού Έλληνα ψηλού, κρίνεται αποτυχημένη. Ο Αγραβάνης είχε σημειώσει πέρσι σημαντική πρόοδο και με την εμπειρία των δύο ετών που είχε στην πλάτη του, κρίθηκε ότι είχε φθάσει η ώρα για την αναβάθμιση του. Παράλληλα στην θέση «4», περιστασιακά, θα μπορούσε να δώσει λύσεις και ο Ιωάννης Παπαπέτρου.

Μέσα σ’ όλα, ως τρίτος σέντερ αποκτήθηκε ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, για τον οποίο οι Πειραιώτες γνώριζαν ότι δεν μπορεί να προσφέρει άμεσα πολλά πράγματα, λόγω της έλλειψης εμπειρίας του σε υψηλό επίπεδο, αλλά και λόγω του σωματότυπου του. Γι’ αυτό υπέγραψε τριετές (2+1) συμβόλαιο, ώστε να υπάρχει ο χρόνος να βελτιωθεί και συνάμα να (μετά)πωληθεί στους Σαν Αντόνιο Σπερς, οι οποίοι τον είχαν επιλέξει στον πρώτο γύρο του ντραφτ του ΝΒΑ.

ΤΟ ΣΗΜΑΔΙΑΚΟ ΜΑΤΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Η σεζόν ξεκίνησε με τις αναμενόμενες (ελέω Ευρωμπάσκετ, αλλά και προσθηκών αρκετών νέων προσώπων) δυσκολίες, πλην όμως σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, η ομάδα του Πειραιά, ανέβασε στροφές και απέδιδε καλό μπάσκετ και στις δύο άκρες του παρκέ.

Το ματς με την Εφές ήταν σημαδιακό για δύο λόγους. Πρώτον διότι «γύρισε» με τον τρόπο που τον χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια, ένα ματς που έδειχνε χαμένο. Μάλιστα το πέτυχε με τον Σπανούλη καθηλωμένο στον πάγκο και με νέα πρόσωπα σαν τον Παπαπέτρου και τον Χάκετ να αναλαμβάνουν ηγετικά καθήκοντα.

Από την άλλη πλευρά, στο «Αμπντί Ιπεχτσί», ο Γιανγκ υπέστη ρήξη χιαστού, αλλάζοντας όλα τα δεδομένα για τον Ολυμπιακό.

Μετά την απώλεια του αποφοίτου του Φλόριντα, ο προπονητής με την διοίκηση ξεκίνησαν την αναζήτηση του αντικαταστάτη του. Ως είθισται τα ονόματα από τους ατζέντηδες έπεφταν βροχή, αλλά λίγοι ήταν αυτοί που πραγματικά απασχόλησαν.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΜΕ ΤΖΕΙΜΣ

Εν τέλει προκρίθηκε η περίπτωση του Σον Τζέιμς, λόγω της εμπειρίας που διέθετε, αλλά και του χαμηλού του κασέ, που δεν ξεπερνούσε τις 13.000 δολάρια μηνιαίως. Το λάθος, αυτό, αποδείχθηκε κομβικό, καθώς οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν δύο μήνες με τον συγκεκριμένο παίκτη, ο οποίος δεν τους πρόσφερε τίποτα. Συν τοις άλλοις, στο χρονικό σημείο που αποκτήθηκε (2 Δεκεμβρίου), η κορυφή στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας είχε ήδη διασφαλιστεί και η βιασύνη για τον Τζέιμς, βασίστηκε περισσότερο στην ανάγκη να υπάρχει τρίτος σέντερ στο ντέρμπι του ΣΕΦ με τον Παναθηναϊκό.

Ενδιάμεσα είχε αποκτηθεί ο Ντάριους Τζόνσον Όντομ, σε μια θέση που δεν υπήρχε τόσο μεγάλη ανάγκη. Η λογική πίσω από την προσθήκη του είχε να κάνει με την υποτροπή που είχε υποστεί ο Ματ Λοτζέσκι στον τραυματισμό του στον οπίσθιο μηριαίο, γεγονός που είχε μετακινήσει την επιστροφή του από τα τέλη Δεκεμβρίου, στα μέσα Ιανουαρίου. Ο Τζόνσον, ωστόσο, επ’ ουδενί δεν μπορούσε να παίξει στο «3» και είναι ένας παίκτης που (εν’ αντιθέσει με τον «Λότζο») θέλει να έχει την μπάλα στα χέρια του για να είναι παραγωγικός.

Το κακό "δίπλωσε" με τον Λοτζέσκι

γράφει ο Γιάννης Ζωιτός

Ο μεγάλος κλυδωνισμός, αυτός που προκάλεσε τη βασική ρωγμή στο οικοδόμημα του Έλληνα κόουτς, ήταν ο τραυματισμός του Πάτρικ Γιανγκ. Τότε ήταν που ήρθαν τα πάνω-κάτω σε όλους τους τομείς, άρχιζε να μπάζει νερά το αμπάρι. Γιατί κανένας προπονητής (πουθενά στον κόσμο) υπολογίζει, όταν με μολύβι και χαρτί σχεδιάζει στο πλάνο της σεζόν, ότι ο βασικός σέντερ του θα βγει νοκ-άουτ για έξι-επτά μήνες μ' έναν τραυματισμό που στο μπάσκετ δεν είναι ο πιο συνηθισμένος. Συμβαίνει, στον Πειραιά το ξέρουν καλά με πιο πρόσφατη την προ τριετίας περιπέτεια του Βαγγέλη Μάντζαρη, αλλά όχι τόσο συχνά.

Ο Γιανγκ ήταν ο ψηλός που θα υπηρετούσε σε μεγάλο βαθμό το επιθετικό πλάνο του "Σφαιρό". Με το τεράστιο κορμί του θα σκρίναρε καλά για τον Σπανούλη, με το γρήγορο βύθισμα προς τη ρακέτα θα έπαιρνε τις ασίστ και θα τέλειωνε φάσεις, με το καλό άλμα του θα πηδούσε για τα επιθετικά ριμπάουντ κερδίζοντας μάχες. Γι' αυτό και ο Σφαιρόπουλος επέμενε πολύ στην απόκτησή του, έκανε υπομονή ακόμη κι όταν η αρχική απάντηση του Αμερικανού, που είχε πρώτο στόχο να βρει δουλειά στο ΝΒΑ, ήταν αρνητική. Το κακό όμως που συνέβη στις 13 Νοεμβρίου, κόντρα στην Εφές, ανέτρεψε ό,τι είχε στο μυαλό του ο προπονητής του Ολυμπιακού. Πάνω που ο 26χρονος σέντερ, μετά τον απαραίτητο μήνα προσαρμογής δίπλα στον αρχηγό των πρωταθλητών, άρχισε να ρολάρει μαθαίνοντας τι ακριβώς του ζητούν, το γόνατό του σμπαραλιάστηκε.

Η αρχή όλων των κακών. Εξ ανάγκης ο -ταμάμ για δεύτερος- φιλότιμος Οθέλο Χάντερ χρίστηκε βασικός και αυτομάτως προκλήθηκε κενό στον πάγκο, αφού ο "άγουρος" Νίκολα Μιλουτίνοφ αποδείχθηκε σέντερ ειδικών καταστάσεων και... αντιπάλων, ενώ Δημήτρης Αγραβάνης δεν ήταν (και δεν θα γίνει) 5άρι, όταν επιμένει να τραβιέται εκτός ζωγραφιστού για να σουτάρει (κυρίως τρίποντα) με πρόσωπο και αποφεύγει σταθερά το παιχνίδι από το ποστ - όπως έκανε κάποτε ο Γιάννης Μπουρούσης.

Παίκτης με τα προσόντα του Γιανγκ δεν ήταν εύκολο να βρεθεί εκείνη την εποχή στην (ευρωπαϊκή) αγορά και μετά 20ημέρου ανακοίνωση της απόκτησης του Σον Τζέιμς παρουσιάστηκε/αντιμετωπίστηκε/ήταν λύση ανάγκης, δεδομένου ότι ο Ολυμπιακός όφειλε να πάρει αντικαταστάτη. Φαινομενικά ήταν μια safe επιλογή, όχι για πολλά λεπτά συμμετοχής, περισσότερο συμπληρωματική του Χάντερ, αφού και στο Eurocup είχε καλά νούμερα και ταυτόχρονα έδειχνε να έχει αφήσει πίσω τις προβληματικές σεζόν. Ουδέποτε όμως ο -ταλαιπωρημένος- Αμερικάνος μπήκε στο κλίμα, ταίριαξε με το σχήμα ή ακολούθησε τις προσταγές του σταφ, και το χαρτί του "κάηκε" πολύ-μα πολύ γρήγορα, με αποτέλεσμα να ζητήσει να φύγει (χωρίς να υπάρξει ένσταση από τους Πειραιώτες), μια και δεν ένιωθε καλά, αισθανόταν περιττός. Άλλη μία παράμετρος που ήταν δύσκολο να εκτιμηθεί, πως ένας παίκτης δηλαδή θα φύγει μετά από δέκα ματς όλα κι όλα (πέντε πρωταθλήματος, πέντε Ευρωλίγκας) κι ενώ είχε ήδη αρχίσει το Top16.

Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΛΟΤΖΕΣΚΙ

Επικουρικά στα παραπάνω ήρθαν και τα διαδοχικά προβλήματα του Ματ Λοτζέσκι. Μια θλάση στο μηρό μέσα στο πρόγραμμα είναι, ιδίως για αθλητές που έχουν καταπονηθεί όλη την προηγούμενη χρονιά και το καλοκαίρι δεν ξεκουράστηκαν όσο χρειαζόταν. Εκείνη όμως που υπέστη ο Βέλγος στις αρχές Δεκεμβρίου, στο ευρωπαϊκό ματς με το Μιλάνο, εξελίχθηκε σε... βάσανο μεγάλο. Αρχικά εκτιμήθηκε ότι θα επιστρέψει σε τρεις (άντε τέσσερις) εβδομάδες. Επανεμφανίστηκε ωστόσο μετά από σχεδόν δύο μήνες (54 ημέρες), στο ματς με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη, χωρίς όλο αυτό το διάστημα ο Σφαιρόπουλος να μπορεί να κάνει κάτι επ' αυτού. Μόνο να επιλέξει, με τη σύμφωνη γνώμη της διοίκησης, να φέρει τον Τζόνσον-Όντομ για να υπάρχει κάλυψη στην περιφέρεια.

Με τον Λοτζέσι στην 12άδα του Top16 ο Ολυμπιακός είχε 40% από το τρίποντο (26/65). Χωρίς αυτόν είχε μόλις 31% (70/217).

Από τις 4 Δεκεμβρίου ο Λοτζέσκι και πιο αξιόπιστος σουτέρ των "ερυθρόλευκων" γύρισε στις 28 Ιανουαρίου και έπαιξε μονάχα σε πέντε παιχνίδια: μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου στη Μόσχα, καθώς μετά αρρώστησε και διεγνώσθη ότι έχει προσβληθεί από μεγαλοκυτταροιό. Ο οργανισμός του ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα, αφού ο σπλήνας διογκώθηκε επικίνδυνα, με αποτέλεσμα να μπει σε ειδικό πρόγραμμα προκειμένου από μέρα σε μέρα να καλύψει το χαμένο έδαφος και να επανέλθει στο παρκέ, επιστρέφοντας εν τέλει στις 8/4.

Χωρίς τον Λοτζέσκι ο Σφαιρόπουλος ξέμεινε από τον παίκτη της αδύναμης πλευράς, τον παίκτη που θα σούταρε πίσω από το σκριν, τον παίκτη που θ' ανέβαζε το συνολικό ποσοστό επιτυχίας από το τρίποντο. Ο Μάντζαρης και ο Αθηναίου προσπάθησαν να καλύψουν το κενό, έδωσαν για κάποιο διάστημα λύσεις στο σουτ, αλλά χωρίς διάρκεια, ενώ ο Όντομ είχε έως εδώ μόνο εκλάμψεις, με συνέπεια οι άμυνες των αντιπάλων του Ολυμπιακού να κλείνουν συνεχώς μέσα και να δίνουν σουτ σε παίκτες με όχι αξιόπιστο χέρι και ο Ολυμπιακός να γίνεται ολοένα πιο προβλέψιμος.

Είναι χαρακτηριστικό πως από το 40% από το τρίποντο (26/65) με τον Αμερικανοβέλγο στη 12άδα των αγώνων του Top16, ο Ολυμπιακός είχε μόλις 31% (70/217) όταν αυτός έλειπε! Η διαφορά και αριθμητικά είναι εμφανής.

Οι κινήσεις με "Παπ" και Γουόρικ

γράφει ο Ρήγας Δάρδαλης

Σχεδόν 10 μέρες μετά την απόκτηση του Όντομ, προστέθηκε ένα καινούριο δεδομένο στην εξίσωση. Ο Κώστας Παπανικολάου έμεινε ελεύθερος από τους Νάγκετς και από την πρώτη στιγμή κατέστησε σαφές ότι δεν θέλει να παραμείνει στο ΝΒΑ.

Ο «Παπ» είναι «μέλος» της «οικογένειας» του Ολυμπιακού και χαίρει τρομερής εκτίμησης, τόσο μέσα στα αποδυτήρια, όσο και στην εξέδρα.

Παρά το γεγονός ότι ακούστηκαν πολλά και για την δική του περίπτωση, ο Ολυμπιακός θα είχε «εγκληματήσει» αν δεν τον είχε πάρει. Πρώτα απ’ όλα γιατί θα είχε επιτρέψει σε έναν βασικό του αντίπαλο να ενισχυθεί σημαντικά, είτε αυτός ήταν η Μπαρτσελόνα, είτε (πολύ περισσότερο μάλιστα) ο Παναθηναϊκός. Δεύτερον διότι «έδεσε» ως το 2018 έναν παίκτη κορυφαίου επιπέδου της Ευρωλίγκας, με συμβόλαιο πολύ χαμηλότερο της αξίας που είχε, μέχρι να φύγει για το ΝΒΑ.

Τρίτον διότι ο «Παπ» είναι «μέλος» της «οικογένειας» του Ολυμπιακού και χαίρει τρομερής εκτίμησης, τόσο μέσα στα αποδυτήρια, όσο και στην εξέδρα. Η θετικότητα και η ενέργεια που εκπέμπει είναι ήδη ορατές, έστω κι αν χρειάζεται χρόνο για να βρεθεί στο 100% της απόδοσης του.

Το δικό του πρόβλημα που προκάλεσε συζήτηση, ήταν πως παρουσιάστηκε υπέρβαρος και σε κακή φυσική κατάσταση, κάτι που ήταν λογικό, αφού είχε μείνει εκτός δράσης για περίπου 20 μέρες, ενώ ακόμα κι όταν ήταν στους Νάγκετς, έπαιζε λίγο και έκανε προπόνηση ακόμα λιγότερο…

Τώρα, όμως, που βρίσκει τα πατήματα του, είναι φανερό ότι μπορεί να δώσει πολλές λύσεις και να «ενσωματωθεί» στο rotation, δίχως να «μπουκώνει» την θέση «3».

ΚΙΝΗΘΗΚΕ ΣΩΣΤΑ, ΑΛΛΑ ΑΤΥΧΗΣΕ

Η τελευταία κίνηση του Ολυμπιακού είχε να κάνει με την απόκτηση του Χακίμ Ουόρικ. Μια λύση αναγκαστική, πλην όμως απαραίτητη και για την οποία δεν μπορεί να «κατηγορηθεί» κανείς.

Κι αυτό διότι, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, ο Γιώργος Σκινδήλιας και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, προσπάθησαν σκληρά για να πάρουν κάποιον καλύτερο παίκτη. Οι διοικούντες δεν φείσθηκαν χρημάτων και χτύπησαν την πόρτα πολλών αξιόλογων σέντερ, στο στιλ του Πάτρικ Γιανγκ.

Για παράδειγμα, ο Ρον Ρόμπερτς από το NBDL αποτέλεσε βασικό στόχο, αλλά ήταν ανένδοτος στο να «κυνηγήσει» την τύχη του στο ΝΒΑ. Ο Παναθηναϊκός επίσης τον διεκδίκησε, ενώ νωρίτερα στην σεζόν είχε προσπαθήσει και η ΑΕΚ να τον εντάξει στο δυναμικό της. Όλοι εισέπραξαν το ίδιο «όχι».

Η πρόταση στον Κεμ Μπερτς (που αποτελεί έναν από τους καλύτερους νέους Αμερικανούς στην Τουρκία με την Ουσάκ) ήταν επίσης πολύ καλή, αλλά οι Τούρκοι (μετά από αρκετές παλλινωδίες) την απέρριψαν. Οι Αγγελόπουλοι θέλησαν να κάνουν την οικονομική υπέρβαση, φέρνοντας στην Ελλάδα τον Αντρέα Μπαρνιάνι, μα το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Ο Ιταλός λεβέντης θέλησε να «κυνηγήσει» το «Αμερικανικό όνειρο» και (μεταξύ μας) καλύτερα γιατί με την… αεράμυνα του, θα είχε προκαλέσει εφιάλτες στον Σφαιρόπουλο.

Αυτοί οι τρεις αποτελούν τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Υπήρχαν κι άλλα ονόματα που εξετάσθηκαν (όπως ο Μαξίελ, ο Έλεγκαρ, ο Στίβεσον), αλλά κανένα δεν προχώρησε, με συνέπεια την τελευταία στιγμή να αποκτηθεί ο Ουόρικ, που δεν είναι λύση πρώτου επιπέδου.

Ωστόσο σε αυτή την υπόθεση, ο Ολυμπιακός κινήθηκε όπως έπρεπε, αλλά ατύχησε λόγω διαφόρων συγκυριών. Το λάθος ήταν ότι δεν έδειξε ανάλογη αποφασιστικότητα, αμέσως μετά τον τραυματισμό του Γιανγκ.

Που ήταν η άμυνα, κόουτς;

γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος

Το προπονητικό τιμ του Ολυμπιακού παρέμεινε ίδιο και απαράλλαχτο με το περσινό. Ο Μίλαν Τόμιτς, ο Χρήστος Μαρμαρινός, ο Βαγγέλης Κουτσοκέρας και ο Βασίλης Γεραγωτέλλης προσέφεραν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στον επικεφαλής της ομάδας, τον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Μαζί με τον (εξαιρετικό) γυμναστή Ανδρέα Γκατζούλη το συγκεκριμένο τιμ οδήγησε πέρυσι τον Ολυμπιακό στον τελικό της Ευρωλίγκας και στην άνετη κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος. Αρα, θέμα προσώπων για την εφετινή, μέτρια, πορεία μάλλον δεν τίθεται.

Αυτό όμως που μπορεί να τεθεί είναι η επάρκεια. Από πέρυσι κιόλας είχε αρχίσει μία σχετική συζήτηση της οποίας η κεντρική ιδέα ήταν ότι θα έπρεπε να προστεθεί ένας πιο έμπειρος συνεργάτης στο προπονητικό τιμ του Ολυμπιακού. Αλλοι χαρακτηρίζαν το τιμ ικανό αλλά μικρό, γεγονός που αργά ή γρήγορα θα έβγαζε προβλήματα. Οι ιθύνοντες πάντως δεν προχώρησαν σε προσθήκη θεωρώντας, όχι άδικα μάλλον, ότι το σταφ ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω πέρυσι.

Οπως και να έχει πάντως αυτό που λογικά θα πρέπει να χρεωθεί και στο τεχνικό τιμ είναι το γεγονός της έλλειψης του στοιχείου εκείνου που βοήθησε πέρυσι τον Ολυμπιακό να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου (βλέπε τελικό στην Ευρωλίγκα). Μιλάμε για την αμυντική προσήλωση.

ΕΔΕΙΞΕ ΝΑ ΠΟΥΛΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ

Ο Ολυμπιακός δέχθηκε 77 πόντους από την Μπάμπεργκ μέσα στο ΣΕΦ (και φυσικά έχασε), 84 πόντους από τη Ρεάλ, 92 από την ΤΣΣΚΑ, 82 από την Μπαρτσελόνα και 98 στον “τελικό” της χρονιάς από τη Χίμκι στη Μόσχα. Για τη συγκομιδή αυτή σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία η απουσία του Λοτζέσκι (ο οποίος αντιμετώπισε ένα απρόβλεπτο, είναι η αλήθεια, πρόβλημα με την υγεία του).

Πέρυσι, ο Ολυμπιακός έκανε θραύση στο top-16 και εξασφάλισε την πρόκρισή του από την 12η αγωνιστική κάνοντας πολύ δύσκολη τη ζωή των αντιπάλων του. Από την Φενέρ στο θρίαμβο της Πόλης δέχθηκε μόλις 68 πόντους, από τη Μάλαγα στην Ισπανία μόλις 61, από την Λαμποράλ στο ΣΕΦ 64, από την Αρμάνι, επίσης στο ΣΕΦ, 56. Αμυνα-μπετόν είχε πέρυσι ο Ολυμπιακός, όχι αστεία!

Ο Ολυμπιακός εμφάνισε συμπτώματα ομάδας-σοφτ, που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί όταν ο αντίπαλος έβαζε δύσκολα, ειδικά μακριά από το ΣΕΦ.

Εφέτος, και παρά το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα του 8-2 στην πρώτη φάση και του 2-0 στα πρώτα ματς του top-16, ο Ολυμπιακός έδειξε να... πουλά την ψυχή του. Δεν έλειψε, προς Θεού, η μαχητικότητα ούτε το πνεύμα του νικητή. Η αμυντική ισορροπία όμως σε πολλά ματς αποτέλεσε ζητούμενο και όχι δεδομένο και αυτό σίγουρα "ακουμπά" τον Σφαιρόπουλο και τους συνεργάτες του. Οπως τους "ακουμπά" και ο τρόπος με τον οποίο χάθηκε το παιχνίδι στη Γερμανία από την Μπάμπεργκ (με τους Γερμανούς να βρίσκουν ελεύθερο τρίποντο στο φινάλε) αλλά και η συντριβή με κάτω τα χέρια από την Χίμκι στο "παιχνίδι της χρονιάς" όπως το είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος ο Σφαιρόπουλος.

Μ' άλλα λόγια ο Ολυμπιακός εμφάνισε συμπτώματα ομάδας-σοφτ, που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί όταν ο αντίπαλος έβαζε δύσκολα προβλήματα, ειδικά στα παιχνίδια μακριά από το ΣΕΦ. Δεν μπορούσε να αλλάξει τη μοίρα αγώνων μέσα από την άμυνά του όπως έκανε κατά κόρον πέρυσι ακόμα και στο φάιναλ φορ (θυμηθείτε τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ), άρα αυτομάτως είχε ένα σημαντικό μειονέκτημα, ιδιαίτερα κόντρα σε ομάδες ποιοτικές που διέθεταν λύσεις και βάθος πάγκου. Ακόμα και στο αδιάφορο παιχνίδι με την ΤΣΣΚΑ στο ΣΕΦ, στο οποίο υποτίθεται ότι οι "ερυθρόλευκοι" ήθελαν να κάνουν ένα αμυντικό restart, στο πρώτο ημίχρονο 50 πόντους και συνολικά 99. Και με τον Λοτζέσκι παρόντα αυτή τη φορά. Σίγουρα τα πράγματα δεν δουλεύουν καλά στο συγκεκριμένο κομμάτι. Και η διαφορά σε σχέση με τις περσινές αντίστοιχες επιδόσεις είναι τόσο μεγάλες και τόσο πρόσφατες που δεν γίνεται να μην σχολιαστούν.

Από την άλλη πλευρά βέβαια οφείλουμε να επισημάνουμε ότι ο προπονητής και οι συνεργάτες του δεν έχουν...μαγικές ιδιότητες για να διορθώνουν το κάθε λάθος και να προλαβαίνουν όλα τα κακά. Ο Ολυμπιακός εφέτος στο top-16, κατά το κοινώς , δεν ήταν καλά. Το 71,9% στις βολές, σ' αυτή τη κρίσιμη φάση της Ευρωλίγκας αποδεικνύει ότι και σε καθαρά ατομικό επίπεδο οι πρωταθλητές υστέρησαν φανερά. Οπως όμως πέρυσι η σταθερή εικόνα της ομάδας πιστώθηκε στον Σφαιρόπουλο, έτσι και εφέτος οι αρρυθμίες και οι αστοχίες θα πρέπει να χρεωθούν (και) στον ίδιο άνθρωπο. Ο στρατηγός άλλωστε ευθύνεται πάντα όταν ο στρατός χάνει τις πιο κρίσιμες μάχες ενός πολέμου.

Το...ενάμισυ λάθος των αδερφών

γράφει ο Τάσος Μαγουλάς

Μία διοίκηση η οποία μετέτρεψε τον Ολυμπιακό σε δύο διαδοχικές φορές πρωταθλητή Ευρώπης, με άλλους δύο τελικούς και όλα αυτά σε πέντε χρόνια, δεν μπορεί να έχει υποπέσει σε πολλά σφάλματα. Επειδή όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, εδώ το αποτέλεσμα φωνάζει από μόνο του.

Σε δύο διαφορετικά χρονικά σημεία, επέβαλαν ξανά τον Ολυμπιακό ως τον πρωταγωνιστή της Ευρωλίγκας είτε επενδύοντας σε βαρύγδουπα ονόματα ξένων είτε αποσπώντας από τον Παναθηναϊκό τον Σπανούλη.

Σε αυτή την διαδρομή όπου η συντριπτική πλειοψηφία είναι σωστές κινήσεις, τα λάθη μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Ακριβώς. Φέτος είναι η αλήθεια πως κοστίζουν σε έναν βαθμό κάποια από αυτά. Στο τέλος της ημέρας είναι μεγάλη επιτυχία μίας διοίκησης όταν τα σφάλματα είναι τόσο λίγα ώστε να μπορείς γρήγορα να τα αναφέρεις. Κάποια δε από αυτά, δύσκολα λογίζονται ως σφάλματα, περισσότερο είναι σωστές επιλογές οι οποίες δεν έφεραν ακόμα αποτέλεσμα.

Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΝΤΟΥΝΤΑ

Ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο γιατί τελικά έφυγε ο Ντούντα. Η πλευρά του Σέρβου, κάποιες σεζόν μετά, άφησε να εννοηθεί πως υπήρξε διαφωνία αναφορικά με τις κινήσεις για την επόμενη χρονιά. Ελληνικές...πηγές, αναφέρουν πως η πραγματική διαφωνία αφορούσε στο γεγονός πως ο Ίβκοβιτς ζητούσε τον απόλυτο έλεγχο της ομάδας σε όλα τα επίπεδα με συγκεκριμένες αλλαγές. Βέβαια, η ομάδα χωρίς τον Σέρβο πήρε ένα ακόμα ευρωπαϊκό με τον Μπαρτζώκα, αλλά το γεγονός πως δεν βρέθηκε η χρυσή τομή να μείνει αυτός που δημιούργησε τον παρόντα Ολυμπιακό, σίγουρα είναι ένα θέμα.

ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ... ΞΕΝΟΙ

Στην συνέντευξη Τύπου για την παρουσία της περυσινής ομάδας, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, τόνιζε πόσο σημαντική είναι η αλλαγή πλεύσης και η απόκτηση ξένων αποκλειστικά με γνώση του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μία περίεργη μεταστροφή που κοστίζει φέτος καθώς ο Ολυμπιακός παγιδευμένος στην ανάγκη ο Αμερικανός ξένος του να έχει παίξει έστω κι ένα παιχνίδι από την Ισλανδία ως την Κύπρο, δεν κατάφερε ποτέ να βρει διάδοχο του Γιανγκ ή να βελτιώσει το επίπεδο των ξένων του. Ο Μπρεντ Πετγουέι θυμίζουμε πως αγωνίστηκε δύο χρόνια στον Πειραιά. Φέτος αποκτήθηκε ο Μιλουντίνοφ για να αποκτήσει εμπειρίες πριν πάει στους Σπερς.

Ήταν οι Αγγελόπουλοι αυτοί που με ζέση έφερναν μεγάλα ονόματα από το ΝΒΑ και γι όποιον δεν το ξέρει, αυτοί επέμειναν να έρθει ο Έισι Λο(οκ είχε το σύντομο πέρασμα από την Παρτιζάν αλλά δεν ήταν αυτό το εισιτήριό του αφού ήταν ένας παίκτης με σοβαρή θητεία στο ΝΒΑ) αντί του Ράζιτς που είχε «κλείσει» ο Ντούντα.

Η ΠΩΛΗΣΗ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Με την κρίση να στρογγυλοκάθεται στην Ελλάδα και παράλληλα την νέα πολιτική του Ολυμπιακού με την μεγάλη ανανέωση του 2011, οι ερυθρόλευκοι προχώρησαν σε σταδιακές κινήσεις...λογιστικού οφέλους. Μία από αυτές ήταν του Κώστα Παπανικολάου. Ο παίκτης φαινόταν έτοιμος να μετακομίσει στο ΝΒΑ, δεν έγινε μεγάλη προσπάθεια να επεκταθεί το συμβόλαιό του μεσούσης της χρονιάς οπότε όταν ήρθε η Μπαρτσελόνα να αγοράσει τον τελευταίο χρόνο, οι ερυθρόλευκοι έβγαλαν τα ...τεφτέρια.

Το όφελός ήταν ένα ποσό μεν, αλλά χάθηκε η ευκαιρία η συγκεκριμένη ομάδα να παίξει για ένα τρίτο σερί ευρωπαϊκό. Ένας παίκτης; Ο κορμός για τον Ολυμπιακό ήταν το όπλο του και μόλις έφυγε ο Παπ, αποχώρησε ο Χάινς(εδώ υπήρξε αδράνεια ανανέωσης πάλι μεσούσης της σεζόν), ο Μπαρτζώκας έπρεπε να κτίσει πάλι.

Ως αλυσίδα ήρθε και το πολύ μεγάλο συμβόλαιο στον Μάντζαρη που τελικά κόστισε και την παραμονή του Σλούκα. Συν το γεγονός πως ο Παπανικολάου γύρισε και με μία αρκετά καλή συμφωνία. Ο κύκλος θα μπορούσε να αποφευχθεί.

ΜΙΚΡΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΑ ΤΙΜ

Όσοι έχουν διαπραγματευτεί με τον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια παρατηρούν την στροφή σε έναν εξορθολογισμό. Τέρμα τα τρελά πριμ, τα μπόνους, τα...σπίτια σε Αθηναίους παίκτες, τα αυτοκίνητα σε...Έλληνες, τα ακριβά σχολεία σε Αμερικανούς.

Σε αυτό το πλαίσιο μετά την φυγή του Ντούντα, οι επόμενοι προπονητές είχαν ένα πολύ μικρό περιθώριο για πρόσληψη έμπειρων βοηθών. Ο Σέρβος είχε δίπλα του δύο προπονητές με παρουσία ως χεντ κόουτς. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έφερε τον ικανό Χρήστο Παππά, ενώ ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, στον πάγκο μοιάζει λίγο...μόνος. Για μία ομάδα με τόσους παίκτες και τόσες υποχρεώσεις, οι ερυθρόλευκοι διαθέτουν ένα μικρό και άπειρο τιμ(προπονητικά) δίπλα στον χεντ κόουτς. Παράλληλα δεν υπάρχει καμία βελτίωση των μικρότερων σε ηλικία παικτών.

ΙΑΤΡΙΚΑ ΤΙΜ-ΓΥΜΝΑΣΤΕΣ

Οι πολλοί τραυματισμοί τα τελευταία χρόνια, οι παίκτες που σταμάτησαν το μπάσκετ ή αντιμετώπισαν προβλήματα αυτή την δεκαετία στον Πειραιά φέρνουν έναν προβληματισμό για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι πρωταθλητές τον πιο σημαντικό παράγοντα σε μία ομάδα: την υγεία.

Δεν γίνεται τρία χρόνια να υπάρχει μόνο κακοδαιμονία, μάτι, ατυχία. Σίγουρα αυτός ο παράγοντας είναι παρών, αλλά όχι τόσο.

Αυτό που φαίνεται, διότι φυσικά δεν γίνεται να κρίνουμε καταξιωμένους στον χώρο τους επιστήμονες, είναι μία ασυνονεννοησία ανάμεσα στο ιατρικό τιμ και τους γυμναστές με τα γνωστά αποτελέσματα. Μυϊκοί τραυματισμοί, αργές αποθεραπείες, βιαστικές αποθεραπείες, παίκτες εκτός φόρμας για μεγάλα διαστήματα.

Η έλλειψη δράσης στο θέμα, ουσιαστικά είναι ένα από τα δύο πραγματικά λάθη που μπορείς να προσάψεις στους Αγγελόπουλους.

Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΔΡΑΣ

Όταν σου έχουν διακόψει δύο τελικούς, όταν έχεις τιμωρηθεί τόσες φορές για την συμπεριφορά των φιλάθλων σου, όταν δεν μπορείς καν να τους βγάλεις από το γήπεδο για να συνεχιστεί ένας αγώνας, τότε κάτι κάνεις λάθος. Ή με κάτι δεν έχεις ασχοληθεί τόσο σοβαρά.

Νέοι άνθρωποι, γαλουχημένοι στο κλίμα του ΝΒΑ, στο απόλυτο αθλητικό προϊόν δηλαδή, προκαλεί έκπληξη η αδυναμία να επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες στο αθλητικό τους σπίτι. Και μοιάζει αδυναμία, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι και τους βλέπεις να τρέχουν πρώτοι να μαζέψουν την κατάσταση και απογοητευμένοι να βλέπουν πως κάποιοι θερμοκέφαλοι δεν τους ακούνε.

Στιβαροί επιχειρηματίες, απόλυτα επιτυχημένοι παράγοντες, στο ΣΕΦ έπρεπε να ισχύει το ...αμερικάνικο : their way or the highway.

Η σχέση με την ΕΟΚ, τον ΕΣΑΚΕ και την Ευρωλίγκα

Ο γράφων από την πρώτη στιγμή που ανέλαβαν τον Ολυμπιακό τόνισε πως αποτελεί μία τεράστια ευκαιρία για το ελληνικό μπάσκετ καθώς για πρώτη φορά παράγοντες που ξέρουν μπάσκετ, ασχολούνται ενεργά. Και μάλιστα παράγοντες από μία πανίσχυρη οικογένεια με παγκόσμια επιρροή.

Υπήρχε η πίστη πως θα ασχοληθούν σοβαρά με την ανασυγκρότηση του πρωταθλήματος, την πίεση για ανανέωση σε όλα τα επίπεδα και βέβαια την βελτίωση της Ευρωλίγκας.

ΙΣΩΣ ΖΗΤΟΥΣΑΜΕ ΠΟΛΛΑ

Η κόντρα με την ΕΟΚ, έμεινε μόνο στα της διαιτησίας και μόνο όταν έχαναν. Δεν έγινε ουσιαστική ρήξη σε όλα τα επίπεδα, κάτι που να ξυπνήσει το ελληνικό μπάσκετ. Μάλιστα κάποια στιγμή θεωρήθηκε πως είναι και καλοί συνομιλητές οι παράγοντες της ομοσπονδίας.

Άνθρωποι με όραμα για το μπάσκετ, έπρεπε να τραβήξουν αυτοί από το χέρι όσους θα ήταν σε θέση να ακολουθήσουν για να δημιουργηθεί ένα καλύτερο πρωτάθλημα. Ένα υγιές περιβάλλον για να έρθουν και άλλοι επιχειρηματίες. Αυτό σημαίνει έσοδα. Και πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Τελικά υπερίσχυσε η άποψη, όσο λιγότεροι, τόσο καλύτερα. Ας μείνει το δίπολο.

Όσο για την Ευρωλίγκα; Πολύ σωστά πάλευαν χρόνια να βελτιωθούν τα έσοδα από την διοργάνωση, να βελτιωθεί το προϊόν, να μεγαλώσει.

Αν το όραμά τους, ήταν αυτό που δημιουργείται φέτος, το ψευτοκλειστό πρωτάθλημα όπου θα παίζει μόνο μία παρέα ομάδων, τότε, ναι πέτυχαν. Μην διαμαρτυρηθεί κανείς στο εγγύς ή απώτερο μέλλον, το ενδιαφέρον που αυξανόταν μέρα με την μέρα, αρχίσει να πέφτει και γρήγορα.

Ούτως ή άλλως είναι μία επιλογή. Και ουδείς μπορεί να τους κατηγορήσει για το γεγονός πως δεν προσπάθησαν να έχουν μία καλή επαφή με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Αρχικώς. Μία...φωτογραφία παραλίγο να σώσει το ελληνικό μπάσκετ.

Photo credits: Action Images

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Mythbusters: Ο Σπανούλης εναντίον του Παναθηναϊκού