Ο Ακης Παναγιωταράς στο Contra.gr: Η ζωή του όλη στον Παναθηναϊκό

Πράσινο παπούτσι, πράσινο παντελόνι, τσιγάρο στο δεξί χερί και όψη ενός ανθρώπου που τα έχει βρει με τον εαυτό του. Αυτή ήταν η εικόνα του Ακη Παναγιωταρά όταν τον συναντήσαμε για το θέμα που θα διαβάσετε στο φυσικοθεραπευτήριό του. Πλέον εκεί είναι όλος του ο επαγγελματικός κόσμος. Μέχρι πρότινος και για τα προηγούμενα 29 χρόνια (!) ο κόσμος του ήταν η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Ο Παναγιωταράς ήταν το σταθερό σημείο αναφοράς στα αποδυτήρια των πράσινων για τρεις μπασκετικές γενιές τις οποίες και μεγάλωσε!

Δεν έπαιζε στο παρκέ όμως η συμβολή του, όπως και άλλων αφανών ηρώων, ήταν πραγματικά σημαντική έτσι ώστε ο Παναθηναϊκός να χτίσει το μύθο του σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι παίκτες τον εμπιστεύονταν με κλειστά μάτια, αυτός ανταπέδιδε με φροντίδα υψηλού επιπέδου και κάπως έτσι έγινε το...τοτέμ των αθλητών του εξάστερου φτάνοντας και στη κουμπαριά με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Στο Contra.gr ο πρώην, πια, φυσιοθεραπευτής του Παναθηναϊκού κατέθεσε το απαύγασμα των εμπειριών του από την παρουσία του στην πιο πετυχημένη ομάδα μπάσκετ της Ευρώπης την τελευταία 20ετία.

- Σου λείπει η ομάδα και η καθημερινότητά της;

Oταν κάτι το κάνεις για 29 ολόκληρα χρόνια, είναι λογικό να σου λείπει. Ειδικά όταν έχει να κάνει με εναλλαγές συναισθημάτων και ιδιαίτερα πολύ έντονων συναισθημάτων. Το μόνο που δεν μου έχει λείψει και δεν θα μου λείψει είναι τα ταξίδια. Τόσα χρόνια να μαζεύεις τσάντες, να ξαναμαζεύεις κτλ.

- Πάντως τα συναισθήματα παραμένουν αναλλοίωτα...

Μα πως θα ήταν διαφορετικά; Στον Παναθηναϊκό πέρασα ένα πολύ μεγάλο της ζωής μου εκεί ήταν ή μάλλον είναι η οικογένειά μου. Νιώθω σαν να είμαι ακόμα εκεί. Και εννοείται ότι όσο προλαβαίνω και μου το επιτρέπουν οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις είμαι εκεί, στο γήπεδο.

- Ισχύει το ίδιο και τα συνασθήματά σου για την οικογένειά Γιαννακόπουλου;

Εννοείται. Κοίτα, ήταν τέτοιο το κλίμα στον Παναθηναϊκού που ο κύριος Παύλος, ο κύριος Θανάσης και ο κύριος Κώστας ήταν σαν δεύτεροι γονείς μας. Μου πρόσφεραν πάρα πολλά. Τον Δημήτρη τον Γιαννακόπουλο τον θυμάμαι ως παιδί πρώτα, όταν πήγα στην ομάδα αυτός ήταν 10 χρόνων. Και στη συνέχεια έφηβο, πιο φανατικό και παθιασμένο πια.

- Αλήθεια πως πήγες στον Παναθηναϊκό;

Το 1986 παράλληλα με τις σπουδές μου στα ΤΕΙ Αθήνας δούλευα και σ' ένα φυσιοθεραπευτήριο -γυμναστήριο. Ερχόταν εκείνη την εποχή εκεί ο Μιχάλης ο Κυρίτσης, ο κόουτς της ομάδας. Οταν με ρώτησε αν θέλω να πάω στον Παναθηναϊκό του απάντησα ότι κάνει πλάκα, του είπα ότι σπουδάζω ακόμα. Τελικά πήγα. Μπήκα στη Θύρα 7 του Τάφου του Ινδού και έπιασα δουλειά.

- Αλλες εποχές;

Τελείως διαφορετικές! Το πρώτο παιχνίδι στο οποίο κάθισα στον πάγκο της ομάδας ήταν ένας εκτός έδρας ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Παπαστράτειο. Με το αυτοκίνητό μου εγώ και ο τότε φροντιστής του Παναθηναϊκού φορτώσαμε τα πράγματά της ομάδας από το γήπεδό μας και παρκάραμε έξω ακριβώς από το Παπαστράτειο. Μπήκαμε μέσα, έγινε το ματς, νικήσαμε με 20 πόντους, βγήκαμε, πήραμε τα αμάξι, φύγαμε. Κύριοι. Καμία σχέση με σήμερα!

- Μερικά χρόνια αργότερα πέρασε το κατώφλι των αποδυτηρίων ο Νίκος Γκάλης. Ηταν πράγματι βεντέτα, απόμακρος;

Θα σου πω. Οταν μπήκε για πρώτη φορά στα αποδυτήρια στη Γλυφάδα, κατάλαβα ότι οι άνθρωπος είναι σταρ. Ελαμπε ολόκληρος! Ομως, ολα αυτά που έχουν βγει προς τα έξω για τον Νίκο περί βεντετισμού, σοβαροφάνειας κτλ, δεν ανταποκρίνονται πολύ στην πραγματικότητα. Ο Νικ είναι χαβαλετζής, πλακατζής και πολύ απλός. Ηρθαμε και πιο κοντά γιατί δεν... κοιμόταν το μεσημέρι. Το βράδυ πήγαινε νωρίς για ύπνο, αλλά το μεσημέρι καθόλου. Στις προετοιμασίες λοιπόν ερχόταν και με έπαιρνε, πότε για πινγκ-πόνγκ, πότε για βόλτα, δεν κοιμόμασταν ποτέ μετά το φαγητό. Του έλεγα "Νικ, να ξεκουραστούμε λιγο". "Οχι, επέμενε αυτός". Ε, που να πεις όχι στον Γκάλη...

- Από το άλλο ιερό τέρας, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τι εντυπώσεις αποκόμισες;

Ηταν πιο συναισθηματικός. Κοίταξε, όταν κάποιος γίνεται μεγάλος σ' αυτό που κάνει δεν γίνεται τυχαία. Εγώ αυτό πιστεύω. Ο Γιαννάκης ήταν επαγγελματίας 100%. Ηταν ο μοναδικός παίκτης που είχα γνωρίσει που έφερνε πάντα στα ταξίδια δεύτερο ζευγάρι παπούτσια. Σε περίπτωση που κάτι συμβεί με το πρώτο και δεν μπορεί να τα φορέσει. Ο Γιαννάκης και ο Γκάλης ήταν μπροστά από την εποχή τους 10 χρόνια τουλάχιστον. Σε όλα τα ζητήματα. Και της προπόνησης. Δεν ήταν τυχαίο ότι όλοι οι παίκτες της εποχής ήταν αδύνατοι ενώ αυτοί οι δύο ήταν απίστευτα γυμνασμένοι. Ο Γκάλης μετά την προπόνηση έμενε στο γήπεδο και έκανε σκάλες ή πήγαινε τρέχοντας στο "Bo" και επέστρεφε για να κάνει αερόβιο.

Η κίνηση-ματ του Μάλκοβιτς και η παιχνιδάρα του Ντομινίκ

- Ο ευρωπαϊκός τίτλος του 1996 ήταν κάτι απωθημένο τότε για την ομάδα;

Να τα πάρουμε από την αρχή; Είχαν προηγηθεί τα φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ και της Σαραγόσα. Ειδικά στο δεύτερο νομίζω ότι η ομάδα έχασε άδικα. Τραυματίστηκε μέσα στο ματς ο Παναγιώτης ο Γιαννάκης και μείναμε μ' ένα πλέι μέικερ. Ηταν όμως το πρώτο παιχνίδι που νιώσαμε ότι ήμασταν πάνω από τον Ολυμπιακό. Αν κερδίζαμε τότε, θα είχαμε σοβαρές πιθανότητες και με τη Ρεάλ, ματσάραμε καλά μαζί της, την είχαμε νικήσει και στα δύο παιχνίδια στον όμιλο. Το ματς της Μαδρίτης ειδικά, που το πήραμε με το κάρφωμα του Πετσάρσκι στο τέλος, ήταν χαρακτηριστικό. Ο Βράνκοβιτς επίσης μάτσαρε πολύ καλά με τον Σαμπόνις. Τέλος πάντως είχαμε καταλάβει ότι η ομάδα ήταν έτοιμη.

Πριν το Παρίσι το 1996 είχαμε τα ματς με την Μπένετον με μειονέκτημα έδρας. Στο δεύτερο ματς πάθαμε στραπάτσο, χάσαμε 17 πόντους. Ο Μάλκοβιτς όμως διαχειρίστηκε πολύ καλά την κατάσταση τότε. Είχαμε βέβαια και σπουδαίες προσωπικότητες στην ομάδα, Ντομινίκ, Βράνκοβιτς, Γιαννάκη, Αλβέρτη, Οικονόμου. Ο Μάλκοβιτς δεν επέτρεψε τον πανικό και την απογοήτευση. Ετσι μπήκαμε στο τρίτο ματς και πήραμε την πρόκριση.

Από εκεί και πέρα η ομάδα το πίστεψε ακόμη περισσότερο. Ο Μπόζα, παρόλο που σε γενικές γραμμές ήταν σκληρός και αυστηρός, είχε δώσει πριν το φάιναλ φορ δύο ημέρες ρεπό. Προπόνηση δηλαδή την Παρασκευή, ρεπό το Σαββατοκύριακο, ταξίδι για Παρίσι τη Δευτέρα. Αυτό βοήθησε πολύ, το είχαμε συζητήσει και με τα παιδιά. Είχαμε βέβαια και καλή ομάδα.

Ο Ντομινίκ το ήθελε πάρα πολύ αυτό το Κύπελλο. Στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ έκανε παιχνιδάρα με 36 πόντους! Στον τελικό δεν κατάφερε να σκοράρει πολύ αλλά θυμάμαι ότι στο ημίχρονο είχε πει μέσα στα αποδυτήρια ότι "παιδιά, δεν πειράζει, όταν με κλείνουν, θα πασάρω όσο καλύτερα γίνεται για να σκοράρετε εσείς".

Στον τελικό ο Ντομινίκ δεν κατάφερε να σκοράρει πολύ αλλά θυμάμαι ότι στο ημίχρονο είχε πει μέσα στα αποδυτήρια ότι "παιδιά, δεν πειράζει, όταν με κλείνουν, θα πασάρω όσο καλύτερα γίνεται για να σκοράρετε εσείς".

Για να φτάσει να πάει η ψυχή μας στην κούλουρη σ' αυτό το παιχνίδι έγιναν όργια. Ο κόσμος δεν το θυμάται αυτό, θυμάται μόνο την τάπα του Στόικο. Μα δεν θα έπρεπε να γίνει καν αυτή η φάση, ο χρόνος σταμάτησε, κόλλησε το χρονόμετρο, άρα η Μπαρτσελόνα θα έπρεπε να επαναφέρει από το δικό της καλάθι με 4 δεύτερα και κάτι! Για τη συγκεκριμένη φάση, της τάπας δηλαδή, μίλησα πολύ με ξένους διαιτητές. Μου είπαν ότι με αμφιβολία ο διαιτητής προτιμά το μη σφύριγμα. Και εκείνη η φάση ήταν πολύ δύσκολη.

Στον πάγκο εκείνη την ώρα... τι να σου πω... Εγώ όταν είδα τον Μοντέρο να φεύγει μόνος του προς το καλάθι μας ήμουν σαν μαρμαροκολώνα, δεν κουνιόμουν, είπα χάσαμε. Μια μαγική φωνή όμως ήταν σαν να είπε στον Στόγιαν, τρέχα θα προλάβεις! Μετά βέβαια πανζουρλισμός!

- Ο Βράνκοβιτς σε εκείνη τη φάση τι ακριβώς έπαθε;

Ζημιά στο γόνατό του φίλε. Μετά, όταν γυρίσαμε, διαπιστώσαμε ότι είχε υποστεί ένα μικρό οστεοχόνδριο κάταγμα στο γόνατο. Ο Γκαλιλέα τον έσπρωξε λίγο στο άλμα της τάπας και ο Στόγιαν προσγειώθηκε, αν θυμάσαι, λίγο άτσαλα. Του γύρισε το γόνατο. Μετά στα πανηγύρια τα ξέχασε όλα βέβαια.

- Και πανηγυρίσατε και με τον Ράτζα στα αποδυτήρια...

Ναι, είχε έρθει και ο Ντίνο στο γήπεδο γιατί είχε πολύ καλή σχέση με τον Μάλκοβιτς. Καλεσμένος της ομάδας, έμεινε στο ξενοδοχείο μας. Του είχα πει τότε ότι "κάποια στιγμή θα το ζήσεις και εσύ αυτό". Τότε ο Ράτζα ήταν αστέρας στο ΝΒΑ, που να το φανταστώ ότι μετά θα έρθει στον Παναθηναϊκό.

- Πως έφτασε στα χέρια του η φανέλα του Οικονόμου από εκείνο το ματς;

Με τον Φραγκίσκο και τον Νίκο κάναμε πολύ παρέα τότε και εκτός γηπέδου. Να σου πω δεν θυμάμαι ακριβώς το τι και το πως, θυμάμαι όμως ότι του είχα ζητήσει και μου την έδωσε. Ημασταν πολλά χρόνια μαζί μ' αυτά τα παιδιά. Ο Φράνκι ήρθε στην ομάδα το 1990, ο Οικονόμου το 1991 μαζί με τον Μυριούνη. Αυτά τα παιδιά ήρθαν σε πολύ μικρή ηλικία αλλά ανέλαβαν σχεδόν αμέσως ηγετικό ρόλο. Στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ το 1994 ο Αλβέρτης ήταν 20 χρονών και ο Οικονόμου 21. Χαρακτηρίστηκαν λούζερ σ' αυτήν την πολύ μικρή ηλικία. Αρα για τους συγκεκριμένους η κατάκτηση του τίτλου το 1996 ήταν μεγάλη δικαίωση. Οι πρώτοι όμως που το άξιζαν ήταν οι πρόεδροι γιατί τα προηγούμενα χρόνια τους είχαν στερήσει χαρές με διάφορους τρόπους.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν έπαιξε ο Ντομινίκ στον 5ο τελικό του ΣΕΦ

- Τι άλλο θυμάσαι χαρακτηριστικά;

Γυρίσαμε στην Αθήνα Μεγάλη Παρασκευή. Επειδή είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος στο Ελληνικό, μας έβγαλαν από την πίσω πύλη του αεροδρομίου που "έβλεπε" στο γκολφ της Γλυφάδας. Κόσμος, καπνογόνα, συνθήματα, χαμός. Εκεί δίπλα όμως υπήρχε και μία εκκλησία. Και την ώρα που εμφανιστήκαμε, έτυχε να βγαίνει και ο Επιτάφιος! Ηταν λίγο αστείο το σκηνικό και γελάγαμε στο πούλμαν. Λαμπάδες του επιταφίου και καπνογόνα δίπλα-δίπλα σχεδόν.

-Πως μία τόσο θριαμβευτική σεζόν κατέληξε στο -35 του ΣΕΦ στο τέλος του πρωταθλήματος;

Είχε φύγει ο Ντομινίκ... (σσ τον διακόπτουμε και του αναφέρουμε ότι στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Ουίλκινς ισχυρίστηκε ότι είχε πρόβλημα στον αγκώνα) .

Καμία σχέση! (γέλια). Πριν από τους τελικούς ο Ντομινίκκ είχε παραπονεθεί για ενοχλήσεις στον αχίλλειο. Εκανε κάποια θεραπεία και στα δύο πρώτα παιχνίδια έπαιξε. Μετά έφυγε. Μετά τη νίκη στον 4ο τελικό στο ΟΑΚΑ, που ήρθε χωρίς τον Ουίλκινς στο παρκέ, η ομάδα άδειασε ψυχολογικά! Και τραυματίας πάντως να ήταν ο Ντομινίκ, θα έπρεπε να παραμείνει στην Αθήνα κοντά στην ομάδα.

- Τελείωσε εκείνη η σεζόν, ήρθε η επόμενη καταστροφική και στη συνέχεια συνεργάστηκες με τον Μπάιρον Σκοτ...

Επαγγελματίας. Ποτέ δεν χρησιμοποίησε τη φήμη του για να κερδίσει κάτι. Αντιθέτως. Στους τελικούς των πλέι οφ με τον ΠΑΟΚ ζήτησε ο ίδιος να μαρκάρει τον Στογιάκοβιτς! Δεν είχε πρόβλημα να θυσιάσει τον εαυτό του για το καλό της ομάδας.

- Να πάμε στα νεότερα χρόνια, τα χρόνια του Ζοτς (σσ μας διακόπτει).

Για να πάμε εκεί πρέπει να μιλήσουμε για τη μεγάλη νίκη του 1999 στο ΣΕΦ στον τελευταίο τελικό κόντρα στον Ολυμπιακό. Ηταν η νίκη που άλλαξε τελείως το τσιπ και την ψυχολογία της ομάδας.

Αλλαξε επίσης πολλά η έλευση του Ντέγιαν Μποντιρόγκα στην ομάδα. Από τους ξένους που κατά καιρούς ήρθαν, ήταν αυτός που δέθηκε περισσότερο με τον Παναθηναϊκό. Ηθελε να συμμετέχει και στο σχεδιασμό, όχι φυσικά με την έννοια της παρέμβασης. Οπως συζητάμε οι δυο μας εδώ, έλεγε και αυτός ότι η ομάδα χρειάζεται τον τάδε παίκτη ή ότι πρέπει να μείνει ο δείνα. Ενιωθε την ομάδα δική του, νοιαζόταν!Αυτό ήταν πιο έντονο από τη δεύτερη σεζόν του και μετά.

Πριν από εκείνο τον 5ο τελικό στο ΣΕΦ ήμασταν πεπεισμένοι ότι θα έπρεπε να γίνουν όργια για να χάσουμε. Η ομάδα πήγε απολύτως προετοιμασμένη με 12 κομάντος. Μπήκε και εκείνο το τρίποντο του Ράτζα από τη σέντρα, είναι ένα από τα σουτ που όταν μπαίνουν λες ότι κάτι δείχνει, κάτι θα συμβεί εδώ. Επεσαν θυμάμαι κάτι ψιλές στη φυσούνα στο ημίχρονο, άναψαν τα αίματα.

Ο διάλογος Ζοτς-Αλβέρτη το 2000

- Στην πρώτη σεζόν του Ομπράντοβιτς υπήρξε εκείνο το επεισόδιο με τον Αλβέρτη στη Δάφνη...

Συζητώντας το μετά από χρόνια, καταλάβαμε ότι ο Ζοτς είχε δίκιο τότε. Ο Φράνκι είχε κάνει μία επέμβαση στο γόνατο και είχε αργήσει να επιστρέψει. Ο Ζέλικο δεν χρησιμοποιούσε ποτέ κάποιον αν δεν ήταν απολύτως έτοιμος ιατρικά αλλά και αγωνιστικά. Ηθελε από τον καθέναν να παίζει στο δικό του επίπεδο, όχι πιο χαμηλά. Από τον Αλβέρτη ήθελε το επίπεδο του Αλβέρτη. Στο μυαλό του Φράνκι εκείνη την εποχή υπήρχε η σκέψη ότι έπρεπε να παίξει. Και επειδή δεν τον είχε χρησιμοποιήσει σε εκείνο το ματς έγινε ό,τι έγινε στα αποδυτήρια.

Τότε ο Ζέλικο ακόμα κάπνιζε. Αναψε λοιπόν ένα τσιγάρο έξω από το γήπεδο της Δάφνης. Τον πλησίασε τότε ένα μέλος της διοίκησης και τον ρώτησε: "Κόουτς, τι θέλεις να κάνουμε με τον Αλβέρτη, να τον καλέσουμε σε απολογία;". Γέλασε! "Ποια απολογία; Μιλήστε με την Μπένετον να δείτε τι σχέση είχα με τον Πίτις!"Στην πρώτη προπόνηση μετά το περιστατικό όλοι περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει. Μπαίνει ο Αλβέρτης μέσα στο γήπεδο, ο Ζέλικο καθόταν εκεί που κάθεται η γραμματεία. "Φράνκι everything ok;" του φώναξε. "Οκ" απάντησε ο Φράνκι και όλα τελείωσαν εκεί.

Στην πρώτη προπόνηση μετά το περιστατικό όλοι περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει. Μπαίνει ο Αλβέρτης μέσα στο γήπεδο, ο Ζέλικο καθόταν εκεί που κάθεται η γραμματεία. "Φράνκι everything ok;" του φώναξε. "Οκ" απάντησε ο Φράνκι και όλα τελείωσαν εκεί.

- Είχε παρέμβει ποτέ στη δική σου δουλειά;

Ποτέ! Του έλεγες "κόουτς, ξέρεις ο Διαμαντίδης θα πρέπει να μείνει δύο εβδομάδες έξω". Σου έλεγε "εντάξει, συνεχίζουμε". Είχε τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στις ικανότητές του που πίστευε ότι μπορεί να ανταπεξέλθει κάτω από την κάθε περίσταση.

- Μιλώντας για τον Διαμαντίδη, που οφείλεται η τόσο μεγάλη καριέρα του;

Στην πορεία των χρόνων αυτό που έκανε εντύπωση είναι ότι δεν αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας του αν και πέτυχε πολύ σημαντικά πράγματα. Παρέμεινε σεμνός και ταπεινός. Παράδειγμα πραγματικό για τα παιδιά. Εδεσε αμέσως με τον Ζοτς γιατί είναι παίκτης ο οποίος και στην κακή του μέρα μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος για την ομάδα. Είναι ευτυχισμένος όταν κάνει τον συμπαίκτη του ευτυχισμένο. Θυμάμαι ότι το πρώτο διάστημα τον προέτρεπαν να πάρει προσπάθειες. Ο Μήτσος ήθελε να πασάρει, να παίζει άμυνα, να θυσιάζεται. Τον πίεσαν να παίρνει σουτ! Δούλεψε πολύ όπως όλα τα παιδιά που έχουν φτάσει ψηλά. Ρεπό έδινε ο κόουτς και ερχόταν στο γήπεδο, όπως και ο Σπανούλης. Δεν φτάνει μόνο το ταλέντο.

- Ηταν το φάιναλ φορ του Βερολίνου το πιο σημαντικό για τον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια λόγω και της μάχης με τον Ολυμπιακό;

Είχαμε αρκετά χρόνια να βρεθούμε σε τέτοιο ματς αντίπαλοι με τον Ολυμπιακό. Ο ημιτελικός ήταν κάτι ιδιαίτερο. Το γεγονός ότι κερδίσαμε στον αγώνα αυτό, μεγάλωσε και τη σημασία της κατάκτησης του τροπαίου. Χωρίς όμως το τρόπαιο η νίκη στον ημιτελικό δεν θα έλεγε κάτι. Η ομάδα του 2008-09 ήταν για μένα η καλύτερη ever. Tετράδα γκαρντ με Διαμαντίδη, Σπανούλη, Σάρας και Νίκολας. Φαντάζεσαι; Ψηλοί οι Μπατίστ, Πέκοβιτς, Φώτσης, Τσαρτσαρής. Βάλε και Περπέρογλου! Η πιο γεμάτη ομάδα όλων των εποχών στην Ευρώπη.

Στον τελικό όμως μία μεγάλη διαφορά με την ΤΣΣΚΑ χάθηκε...

Συμβαίνει αυτό στο μπάσκετ. Χάνονται οι διαφορές. Ανέχθηκαν και λίγο οι διαιτητές το σκληρό παιχνίδι της ΤΣΣΚΑ. Ισως να λειτούργησαν και αλλιώς. Σου λέει 20 πόντους χάνουν, ας μην τα σφυρίξουμε όλα. Ενα σφύριγμα εδώ, ένα εκεί συν το ότι η ΤΣΣΚΑ ήταν πολύ καλή ομάδα, το παιχνίδι πήγε να γυρίσει. Και ήταν και καλό το σουτ του Σισκάουσκας στο τέλος! Πανηγυρίστηκε έξαλλα πάντως. Και από τον Ζοτς γιατί ένιωσε ότι ήθελαν να του το πάρουν. Πάντως ένας από τους διαιτητές εκείνου του ματς δεν ξανασφύριξε ποτέ τον Παναθηναϊκό από τότε!

Ο Ζοτς ήθελε να βλέπει συγκέντρωση και καλές επιλογές. Αλλιώς γινόταν χαμός!

- Η φυγή του Σπανούλη με τον οποίο επίσης συνεργάστηκες σε πλήγωσε;

Εμένα; Οχι, γιατί να με πληγώσει; Ο Βασίλης έκανε μία επιλογή, λάθος ή σωστή, αποδείχθηκε στην πορεία. Δεν ξέρω ποιους λόγους είχε. Αν με ρωτάς, εγώ θα ήθελα όχι απλώς να μην πάει στον Ολυμπιακό αλλά να μείνει στον Παναθηναϊκό. Μιλάω σαν οπαδός. Βρισκόμασταν από εκεί και πέρα μόνο στα παιχνίδια. Και αν κάτι μου είπε ή αν κάτι του είπα μέσα στα ματς, έμεινε εκεί. Πάνω στην ένταση ήταν (γέλια).

- Οι περιβόητες τεχνητές κρίσεις του Ζοτς πως προέκυπταν;

Εδιναν πάντα ένα μικρό πάτημα οι παίκτες γι' αυτές. Αν ήταν αυτοί που έπρεπε, ο άνθρωπος δεν ήταν τρελός για να τους βάλει στην πρίζα. Δεν τον ενδιέφερε το σκορ, τον ενδιέφερε η αγωνιστική συμπεριφορά. Αποδείχθηκε και με την έκρηξή του μετά το ματς με την Πρόκομ. Ο Ζοτς ήθελε να βλέπει συγκέντρωση και καλές επιλογές. Οταν δινόταν η αφορμή, γινόταν χαμός! Ακολουθούσε μετά από τέτοιες εμφανίσεις μία δύσκολη περίοδος. Τι να πούμε; Για τις τετράωρες προβολές βίντεο, μέχρι να γίνει κλούβιο το κεφάλι σου; Οκτάωρα συμπλήρωναν οι παίκτες στο γήπεδο. Ολα αυτά έκαναν τον Ομπράντοβιτς ξεχωριστό.

- Την πραγματική κρίση μετά από εκείνο το ματς με το Μαρούσι το 2010 πως την βιώσατε;

Ακόμα και τότε η ομάδα δεν έχασε την ιδιότητα της οικογένειας. Ημασταν πάντα δεμένοι. Ηταν μία κακιά στιγμή που πέρασε και ποτέ δεν αισθανθήκαμε ξεκρέμαστοι. Εγινε μεγαλύτερος ντόρος από ότι το θέμα άξιζε. Το ξεχάσαμε πολύ γρήγορα.

-Το 2011 ήρθε και το 6ο ευρωπαϊκό κόντρα σε κάθε προγνωστικό και χωρίς να έχει αντικατασταθεί ουσιαστικά ο Σπανούλης...

- Ναι, θυμάμαι ως σε όλη τη διάρκεια της σεζόν όλοι έγραφαν "μα καλά δεν βλέπει ο Ομπράντοβιτς ότι θέλει παίκτη η ομάδα του, πλέι μέικερ;" Αποδείχθηκε και πάλι ότι κάποιοι... ξέρουν καλύτερα. Ο Ζοτς δεν νομίζω να διάβαζε αλλά και να διάβαζε δεν θα τον ένοιαζε. Ηξερε ο άνθρωπος και δεν μιλούσε. Και η ομάδα είχε αυτοπεποίθηση. Κοίταξε όλα εκείνα τα χρόνια ποτέ δεν πήγαμε κάπου χωρίς να πιστεύουμε στη νίκη. Ετσι έγινε και σε εκείνη τη σειρά με την Μπαρτσελόνα. Οταν χάναμε το θεωρούσαμε περίεργο. Οταν χάσαμε από τη Σιένα στο ΟΑΚΑ στα πλέι οφ του 2009, ούτε περνούσε από το μυαλό της ομάδας ότι μπορούσαμε να μείνουμε έξω. Πήγαμε εκεί, κάναμε δύο νίκες και προκριθήκαμε. Και η Σιένα ήταν ομαδάρα τότε.

- Ο Φράνκι τι είναι για σένα Ακη;

Αδερφός. Εχω έναν βιολογικό αδερφό, έχω και τον Φράνκι από άλλον πατέρα και άλλη μάνα. Τον πάντρεψα κιόλας το 2000. Ούτε που θυμάμαι ποιος το πρότεινε στον άλλον, ήμασταν ήδη πολύ φίλοι έξω από το γήπεδο. Μας ενώνει και η αγάπη για τη φύση, το ψάρεμα.

- Στενοχωρήθηκες που έφυγες;

Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα το αντίθετο. Πάρθηκε μία απόφαση και χωρίσαμε. Είναι πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή, τίποτα δεν διαρκεί αιώνια. Και αυτή η σχέση δεν τελείωσε άσχημα. Ούτε κρατάω κακία σε κανέναν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Αποκλειστική συνέντευξη Ντομινίκ Γουίλκινς: "Ο Μπόζα με είπε μ@@@@@"

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ACTION IMAGES