Μάικλ Τζόρνταν: Η ιστορική πτήση και η "εξωγήινη" σεζόν

ZASTRO

17 ΦΕΒ 2016

Ο Krause ξεκίνησε να σχεδιάζει την ομάδα και με το καλημέρα κάνει μια απίστευτη δήλωση: «Απέλυσα τον Kevin Loughery και έφερα τον Tex Winter στο coaching staff. Προπονητή διαλέγω τον Stan Albeck για να ξεκινήσω λάθος». Χρόνια αργότερα, εξήγησε εκείνο το «λάθος» διαφωτίζοντας την υπόθεση. Προτού ξεκινήσει το rebuilding των Bulls, συζήτησε με τον Jordan, του ανάλυσε το όραμά του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι δεν είναι αρκετό να έρθουν παίκτες και προπονητές για να παίξουν μαζί του, αλλά άνθρωποι για να κερδίζουν μαζί του. Αυτό απαιτούσε χρόνο, μια μίνιμουμ προεργασία τουλάχιστον 3 ετών και ένα συγκεκριμένο πλάνο προπόνησης και σταδιακής αναμόρφωσης της ομάδας. Ο Jordan φυσικά και αποδέχτηκε την εξήγηση του Krause, η ένστασή του αφορούσε μόνο την αλλόκοτη επιλογή του Albeck.

Έκπληκτος άκουσε τον Krause να του αποκρίνεται πως δεν έχει σημασία τι λέει ο Albeck, σημασία έχει να κατανοήσει το πλάνο της «τριγωνικής επίθεσης» του γερόλυκου Tex Winter και να του δώσει τον απαιτούμενο χρόνο να φτιάξει έναν εντελώς ξεχωριστό head coach που άνηκε ήδη στο staff σαν τελευταίος τροχός της αμάξης: το Phil Jackson. Ήταν πολύ δύσκολο να κατανοήσει ο Jordan τι είχε ακριβώς στο μυαλό του ο Krause, πόσο μακριά στόχευε και τι ακριβώς ήθελε να δημιουργήσει στους Bulls. Όταν είδε και την ξεχασμένη από το ΝΒΑ φιγούρα του Jackson, να καταφθάνει για την πρώτη γνωριμία με τον Albeck, φορώντας σανδάλια, γυαλιά ηλίου και ένα περίεργο καπέλο με φτερό, απόρησε πραγματικά για το αν εκείνος ο hippie υπήρχε ποτέ περίπτωση να γίνει ο προφήτης της τριγωνικής επίθεσης όπως τον είχε διαβεβαιώσει ο Krause.

Ο Albeck εννοείται έθεσε βέτο για τον Phil, αργότερα κατά την επιλογή στο draft έγινε έξαλλος με την επιλογή του Krause να φέρει στο Chicago κάποιον Charles Oakley που ήταν απλώς ένας garbage time power forward και ο Jordan γεμάτος αμφιβολία ζήτησε να ξαναδεί τον GM. Ο Krause του έκλεισε το μάτι, του είπε να μην δίνει σημασία στον Albeck και στο εξής να αναφέρεται στους «δικούς τους» με το κωδικό όνομα OKP (our kind of people δηλαδή). Ο Jordan αντέδρασε, δεν μπορούσε να δεχτεί τους παραλογισμούς του καινούριου αφεντικού και έκτοτε ξεκίνησε μια πολύ περίεργη σχέση μεταξύ τους. Ο Krause ήταν ξεκάθαρος μαζί του: «Άκου μικρέ, μου θυμίζεις τρομερά και τον Earl Monroe και τον Elgin Baylor, είναι σαν να βγήκε ένα κράμμα απ’ αυτούς, με τη διαφορά ότι εσύ όλα όσα έκαναν αυτοί, τα κάνεις στον αέρα. Αν θέλεις απλώς να γίνεις καλός, τότε κάνε του κεφαλιού σου, αν θες όμως να γίνεις ο καλύτερος, πρέπει να κερδίζεις. Και για να κερδίζεις έχοντας διάρκεια, πρέπει να έχεις πλάνο, προπονητή και συμπαίκτες».

Το σοκ του τραυματισμού

Η σχέση τους δεν θα μπορούσε να προσδιοριστεί με ακρίβεια ακόμη και σήμερα, 31 ολόκληρα χρόνια μετά, είναι άγνωστο πως θα εξελισσόταν εκείνη η σεζόν του «ψυχρού πολέμου» Krause και Jordan, χωρίς τον σοβαρότατο τραυματισμό του τελευταίου σε εκείνο το παιχνίδι με το Golden State. Ο Jordan πέφτει στο παρκέ σφαδάζοντας, είναι σαφές προτού καν τον εξετάσει γιατρός ότι είναι σοβαρό. Κάταγμα στο αριστερό πόδι, το ίδιο με εκείνο που ουσιαστικά τελείωσε την καριέρα του Elgin Baylor. Η σεζόν είναι εξ ολοκλήρου χαμένη, οι συνέπειες του σοβαρού τραυματισμού του Jordan πέφτουν σαν χιονοστοιβάδα στην ήρεμη κοιλάδα. Στη Nike σημαίνει συναγερμός, εκατομμύρια δολλάρια κρέμονται σε μια κλωστή, επενδύσεις και χρονοδιαγράμματα πετάγονται στα σκουπίδια, ολόκληρο το ΝΒΑ έχει ζωγραφισμένη μια έκφραση «κρίμα» στο πρόσωπο. Για όλους είναι σχεδόν δεδομένο ότι το φαινόμενο τελείωσε, δεν θα είναι σε θέση να ανταπεξέλθει όπως πριν σε αθλητικό επίπεδο.

Το ιατρικό επιτελείο των Bulls μετά από συσκέψεις επί συσκέψεων με τον Reinsdorf, συστήνει να ακολουθηθεί συντηρητική αγωγή, να μείνει ο αθλητής ολόκληρη τη σεζόν εκτός δράσης, να ακολουθήσει μακρά φυσιοθεραπεία και σιγά σιγά να ξαναμπεί σε κανονικούς ρυθμούς μετά από 12 μήνες. Ο Jordan βρέθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του να αναρωτιέται τι θα κάνει χωρίς τον αθλητισμό, τι μπορεί να προκύψει εκτός μπάσκετ. Ανακοίνωσε σε Reinsdorf και Krause ότι θέλει να πάει στη North Carolina, να ησυχάσει εκεί, να αποθεραπευθεί εκεί. Ο Krause διαφώνησε έντονα, το θεώρησε ασεβές απέναντι στην ομάδα, αλλά συναίνεσε. Στο Chapel Hill ο Michael βρήκε την απαιτούμενη ηρεμία για να ξεπεράσει τον τραυματισμό, κάθισε πολλές φορές στον πάγκο των Tar Heels για να κατανοήσει το σύστημα του Smith, είδε το παιχνίδι από διαφορετική οπτική γωνία.

Θέλω να παίξω

Ο οργανισμός του αντέδρασε εκπληκτικά στον τραυματισμό, το πόδι του είχε επανέλθει ήδη μετά από ένα δίμηνο, ακόμη και οι γιατροί που φρόντιζαν την αποκατάστασή του, δεν το πίστευαν. Μιλούσε στο τηλέφωνο με τον Krause, τον διαβεβαίωνε ότι «δεν το πατάει» όπως είχε συστήσει το ιατρικό επιτελείο των Bulls πόσω μάλλον ότι παίζει μπάσκετ όπως διέρρεαν κάποιοι τοπικοί δημοσιογράφοι. Ο Krause καταλάβαινε στη φωνή του ότι είναι καλά, ότι του κρύβει ορισμένα πράγματα, αλλά ήταν ευχάριστα και συνεπώς δεν είχε λόγο να παρέμβει. Το Μάρτιο οι Bulls είχαν κατρακυλήσει στο 22-43, η ομάδα παρέπαιε. Το τηλέφωνο στο γραφείο του Krause χτύπησε, ήταν μια γνώριμη «κοφτή» φωνή: «Δεν αντέχω άλλο, είμαι καλά, θέλω να γυρίσω και να παίξω. Προλαβαίνουμε». Ο Krause σάστισε.

Αμέσως συγκλήθηκε νέα σύσκεψη, παρόντος Reinsdorf και καθηγητών ιατρικής, δικηγόρων και λογής παρατρεχάμενων. Το πόρισμα ήταν πως αποκλείεται να δοθεί νομικά το ΟΚ να παίξει, το ρίσκο ήταν ανυπολόγιστα υψηλό και για τους Bulls και για τη Nike και για το ΝΒΑ το ίδιο. Ο Krause με το που τελείωσε η σύσκεψη του τηλεφώνησε. Του είπε ότι δεν μπορεί να παίξει και ούτε μπορεί να θυμηθεί τί άκουσε σε εκείνο το τηλεφώνημα. Ακολούθησε νέα επικοινωνία λίγες μέρες μετά, απόντος του Krause. Τρεις καθηγητές ορθοπεδικοί εξήγησαν στον έξαλλο Jordan, ότι εάν επέστρεφε, υπήρχαν πάνω από 15% πιθανότητες να τελειώσει επί τόπου η καριέρα του και να μην ξαναπαίξει ούτε στην αυλή του σπιτιού του. Ο Jordan ατάραχος απάντησε ότι εάν το 15% είναι εναντίον του, τότε το 85% είναι υπέρ του. Υπογράφει οποιοδήποτε χαρτί του εμφανίζουν μπροστά του και επιστρέφει.

Ο θεός μεταμφιεσμένος

Αυτό που συμβαίνει είναι απίστευτο: κατορθώνει και με ένα σερί 8 νικών στο τέλος να συμπαρασύρει μια ομάδα παραιτημένη και αποκαμωμένη, στην είσοδο στα play offs, έστω στην τελευταία θέση της κατάταξης. Οι αντίπαλοι στον πρώτο γύρο ήταν οι Celtics, στην καλύτερη σεζόν τους στην εποχή του ξανθού παιδιού από την Indiana που άλλαξε τις ισορροπίες τους. Η Βοστόνη είναι ασταμάτητη, με τον Bird για τρίτη συνεχόμενη σεζόν MVP μιας regular season την οποία ολοκλήρωσε με 25.8 πόντους, 9.8 ριμπάουντ, 6.8 ασίστ, 2.2 κλεψίματα και 42% στα σουτ τριών πόντων. Κανείς δεν πίστευε ότι υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα ανταγωνισμού στη σειρά. Κι όμως, ποτέ άλλοτε ένα στατιστικό 3-0 δεν έκρυβε μέσα του τόσο ανταγωνισμό. Ο Jordan σε ένα ανεπανάληπτο one man show σκοράρει 49 στο πρώτο παιχνίδι και στο δεύτερο βάζει τα θεμέλια για την ανάδειξή του σε θρύλο. Kάνει ένα στρατοσφαιρικό ματς με 63 πόντους (22/41 σουτ και 19/21 βολές) 5 ριμπάουντ, 6 ασίστ, 3 κλεψίματα, 14 κερδισμένα φάουλ.

Οι Celtics μετά από ένα συγκλονιστικό παιχνίδι κερδίζουν με την ψυχή στο στόμα 135-131 με το Jordan να αστοχεί στην κρίσιμη επίθεση, όντας αποκαμωμένος από την κούραση. Ο Bird έκπληκτος, θα σχολιάσει αμέσως μετά το παιχνίδι: "Απόψε ο Θεός ήταν μεταμφιεσμένος στον Michael Jordan. Δεν πρέπει να ζητάτε δηλώσεις από εμένα, ο πρωταγωνιστής είναι εκείνος εκεί με το 23". Οι δημοσιογράφοι υπακούουν στο Larry, αλλά ο Jordan δεν τους κάνει το χατήρι να "φτιάξει το παραμύθι". Δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν είναι καθόλου ικανοποιημένος από την εμφάνισή του, αστόχησε στο τελευταίο σουτ και κόστισε στην ομάδα του. Ο Bird λίγα μέτρα πιο πέρα πλέον είναι βέβαιος, "αυτός εδώ είναι ο επόμενος μεγάλος, ήρθε για να μείνει". Ο τραυματισμός είναι πια παρελθόν, ο Jordan σε μια από τις ελάχιστες στιχομυθίες με τον Krause, του λέει με νόημα «εγώ ξέρω το σώμα μου καλύτερα απ’ όλους».

Δεν θα σε αφήσω να χάσεις

Στο τέλος της σεζόν ο Krause απολύτως αναμενόμενα απολύει τον Albeck και φέρνει στο Chicago τον Doug Collins ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών στο εύθραυστο περιβάλλον των fans. Όλοι αποκαλούσαν τον Collins «TV guy», επειδή προερχόταν από τους σχολιαστές του CBS, δεν τον σεβόταν κανείς. Ο Jordan τον υποδέχτηκε με σκεπτικισμό, γνώρισε έναν 35χρονο protegè του Krause και υπέθεσε ότι είναι ένα ακόμη καπρίτσιο του GM, ακόμη ένα τρελό στοίχημα «για να αλλάξει το μπάσκετ». Ο Krause όμως ήξερε πολύ καλά τι είχε στο μυαλό του, πλησιάζε το πέρας της τριετίας και στο draft του 1987 θα είχε πέντε (!) πρωτοκλασάτες επιλογές στο draft και μια ομάδα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Jordan. Το παζλ είχε αρχίσει να συμπληρώνεται, τα θεμέλια είχαν μπει και ο Jordan έστω και ακούσια είχε ήδη μπει στο βαγόνι της επιτυχίας.

Πρώτο ματς της σεζόν σε ένα από τα μεγαλύτερα παλκοσένικα του κόσμου, στο Madison Square Garden. Οι Bulls ξεγραμμένοι, δεν υπήρχε αντίδοτο στο τρομακτικό δίδυμο Ewing-Cartwright, το ρόστερ του Krause πλην Jordan που τον βρήκε στο Stadium, δεν «μάτωνε» τα αντίπαλα καλάθια. Ο Collins ψαρωμένος στον πάγκο, αγχωμένος και με το περιβάλλον να τον θεωρεί ακόμα «σχολιαστή». Τέταρτη περίοδος και οι Knicks προηγούνται με 5, time out Chicago. Ο Collins είναι έτοιμος να εξηγήσει τα plays της αντεπίθεσης, ο Jordan τον διακόπτει: «Δεν θα σε αφήσω να χάσεις το πρώτο σου ματς, κόουτς. Η μπάλα σε μένα». Δεν υπάρχει αυτό που ακολούθησε. 18 συνεχόμενοι πόντοι, στρογγυλοί 50 συνολικά, 103-108 τελικό αποτέλεσμα. Κανείς δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο, για πολλούς ήταν η στιγμή που ο Jordan πήρε οριστικά και αμετάκλητα το ΝΒΑ στην αγκαλιά του.

Από εκείνο το παιχνίδι στο Madison κι έπειτα, το ΝΒΑ έπαψε να είναι το ίδιο, τα κοντά και στενά σορτσάκια, φάρδυναν, μάκρυναν, το άφρο μαλλί έδωσε τη θέση του σε πιο μοντέρνα look, ο κόσμος του μπάσκετ γύρισε σελίδα και δεν ξανακοίταξε πίσω. Ο Collins στις δηλώσεις του υπήρξε αφοπλιστικά ειλικρινής: «Δεν έχω ξαναδεί και δεν νομίζω να ξαναδώ κάτι τέτοιο. Δεν είναι το ρεκόρ πόντων στη Νέα Υόρκη ή άλλα ιστορικά. Η στιγμή είναι απροσδιόριστης σημασίας γιατί πολύ απλά απόψε ακυρώθηκαν συστήματα, πλάνα, σταθερές ετών από έναν παίκτη. Τον ευχαριστώ που παίζει για μένα, αλλά μάλλον όλοι οι υπόλοιποι παίζουμε γι’ αυτόν και δεν το έχουμε ακόμα αντιληφθεί». Ο Jordan δεν σταμάτησε πουθενά στη σεζόν. Έξι φορές ξεπέρασε τους 50 πόντους, 9 σερί σκόραρε πάνω από 40 σε ένα τρελό δίμηνο που ανέτρεψε νόμους της φυσικής και πρόσδωσε νέα διάσταση στο επιθετικό σκέλος του αθλήματος.

Ασταμάτητος: 37.1 πόντοι

Ξεκίνησε μια ατέρμονη τεχνική συζήτηση σχετικά με συνδυασμένες άμυνες, ήταν αδύνατον να τον σταματήσει μόνον ένας παίκτης και ειδικά guard. Αντίπαλοι όπως ο Dominique Wilkins βάλθηκαν να τον ξεπεράσουν, ορισμένες φορές το κατάφερναν, ποτέ όμως δεν ήταν συνεπείς και στην άμυνα, ποτέ δεν έκαναν ακούσια ή εκούσια και τους (μέτριους) συμπαίκτες τους καλύτερους. Μπήκε στο παιχνίδι η επιστημονική στατιστική ανάλυση, οι εναλλακτικοί τρόποι άμυνας και επίθεσης, η επιλογή ρυθμού, το isolation, δεκάδες νεωτερισμοί και μπασκετικές πρακτικές που εφαρμόζονται ακόμη και σήμερα. Και όλο αυτό κράτησε πάνω από μια 15ετία, ακόμη κι όταν ο Jordan επέστρεψε, ακόμη και όταν το κορμί του δεν ήταν εκείνο το τρομακτικά μυώδες αλλά καλλίγραμμο πράγμα του 1987.

Ο κόσμος τον αποκαλεί His Airness, ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι τον ψηφίζουν για το All-Star Game, όλη η Αμερική ασχολείται με το διαγωνισμό καρφωμάτων, το επόμενο «πρώτη φορά γίνεται αυτό» που θα πεις στο διπλανό σου. Ο μηνας του Jordan είναι στρατοσφαιρικός. 58 στους Nets, 61 στους Pistons με ένα Silverdome γκρεμισμένο από 31 χιλιάδες ανθρώπους. Έκλεισε τη σεζόν με 37,1 πόντους μ.ο. Ο Krause έτριβε τα χέρια του, μαζί με τον Tex Winter ήξεραν ότι μόλις τελειοποιήσουν την εξίσωση και πεισθεί αυτός ο εξωγήινος παίκτης να ακολουθήσει το πλάνο και στο τεχνικό μέρος, οι Bulls θα γράψουν και θα αφήσουν ιστορία που δεν θα τη σβήσει κανένας άλλος. Ήταν απλώς θέμα χρόνου και συνθηκών, χρειαζόταν μόνο υπομονή και ο κατάλληλος head coach που θα ακολουθούσε τυφλά τις συμβουλές του «παππούλη» Tex που με νύχια και με δόντια προσπαθούσε να τον κρατήσει προσγειωμένο.

Ο σοφός Tex του πλήγωνε συνεχώς τον εγωισμό, η φιλοσοφία του ήταν η υπαγωγή του «εγώ» στο «εμείς», το αιώνιο ερώτημα της ίδιας της αμερικανικής κοινωνίας που ειδικά εκείνη την εποχή πρόηγαγε τον ατομισμό και υποβάθμιζε τη συλλογικότητα. Ο Winter συνεχώς και σε ανύποπτο χρόνο – ειδικά μετά από βραδιές που ο Jordan είχε σκοράρει 60 πόντους – φρόντιζε να προγκήξει τον Jordan. Τον εκνεύριζε σε τεράστιο βαθμό, η ομάδα έχανε αλλά ο Jordan είχε δώσει ρεσιτάλ και δεν πατούσε στο έδαφος. Για όλα είχε μια απάντηση στον Tex, όταν τον κατσάδιαζε για την άμυνα, γινόταν ο καλύτερος αμυντικός, όταν του έλεγε ότι τον ενδιαφέρουν μόνο τα στατιστικά του στην επίθεση απαντούσε με κορυφαίες επιδόσεις σε κλεψίματα και ριμπάουντς, όταν τον κατηγορούσε ότι αποκλείει τους συμπαίκτες του από το επιθετικό πλάνο, απαντούσε με ασίστς. Ακόμη όμως δεν ήταν έτοιμος.

Άρχισε να καταλαβαίνει τι εννοεί ο Winter μετά από έναν ακόμη αποκλεισμό από τους Celtics. Προβληματιζόταν να ακούει αντιπάλους που σεβόταν απεριόριστα να σχολιάζουν πως είναι ένα θαύμα της φύσης αλλά δεν θα τον ήθελαν για συμπαίκτη. Είχε ξεκινήσει να αντιλαμβάνεται ότι όλο αυτό που συνέβαινε γύρω του ήταν πιο μεγάλο από τον ίδιο και δεν υπήρχε μόνο ο θρόνος του και τίποτε άλλο. Κατανοούσε ότι τη διαχείριση της εικόνας του δεν μπορούσε να την αφήσει σε 2-3 ανθρώπους, ότι δεν ήταν μόνο οι Bulls, η Nike και μια πόλη όπως το Chicago το πραγματικό βασίλειο. Ο Tex του έλεγε ότι βασιλιάς δεν γίνεσαι ποτέ αν δεν είσαι νικητής, δεν μετράνε τα δολάρια, οι ανέσεις, η φήμη, η τηλεόραση, μετράει το legacy, η συμβολή στη συγγραφή της ιστορίας και όχι ένα απλό και μοναχικό αποτύπωμα. Ψυχολογικά ήταν καλά, με τη Juanita είχε αποφασίσει να παντρευτεί από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του ’87, είχαν αγοράσει μια εκτυφλωτική έπαυλη στο Chicago, όλα νόμιζε ότι πήγαιναν καλά στη ζωή του, αλλά εξακολουθούσε να μην κερδίζει τίποτα πέρα από ατομικές διακρίσεις.

Ο ερχομός του Pippen

Το καλοκαίρι ο Krause επισημοποιεί την επαγγελματική σχέση με τον Jackson, χρίζοντάς τον assistant της ομάδας και όχι μόνο του Winter και επιλέγει στο draft έναν παντελώς άγνωστο στον Jordan forward. Το Scottie Pippen. O Phil αυτή τη φορά δεν πηγαίνει να γνωρίσει το head coach με σανδάλια και lsd, αλλά κουρεμένος, ξυρισμένος και με το κοστούμι του, κατόπιν ρητών εντολών του Jerry. Είχε πλέον δημιουργηθεί ένας πολύ σκληρός πυρήνας αποτελούμενος από Jordan, Jackson, Collins, Bach και Winter, ο οποίος είτε θα οδηγούσε τους Bulls στην εποποιΐα είτε θα γκρέμιζε το οικοδόμημα ως είχε. Πολύ ισχυρές προσωπικότητες και στην κορυφή της πυραμίδας ο Krause, τον οποίο ο ίδιος ο Jordan δεν είχε σε εκτίμηση και θεωρούσε ημίτρελο.

Στην επιλογή του Pippen δεν έφερε αντιρρήσεις, όταν όμως ο Krause προτίμησε τον Horace Grant αντί του εκλεκτού από το North Carolina, Joe Wolf, ο Jordan έφτασε μέχρι τον Reinsdorf για να διαμαρτυρηθεί. Για έναν άνθρωπο που κυκλοφορούσε με το σορτσάκι των Tar Heels κάτω από κάθε πολιτική και αθλητική περιβολή, δεν ήταν και ότι καλύτερο. Είναι τόσο εκνευρισμένος που παραχωρεί μέχρι και συνέντευξη στο Sports Illustrated αποκαλώντας τον Krause “Crumbs” (ψίχουλα, αποφάγια) επειδή έτρωγε συνέχεια. Δεν είχε ακόμη το καθαρό μυαλό να διακρίνει ότι μετά τον John Paxson και τον Charles Oakley (τον οποίο δεν ήθελε), το Chicago είχε σχεδόν έτοιμη την ομάδα που θα έπαιζε γι’ αυτόν με τις προσθήκες του Pippen και του Grant.

Όταν είδε μπροστά του τον Pippen στην pre-season, αντίκρυσε ένα παιδί από το Arkansas, μαζεμένο και άξεστο την ίδια στιγμή. O Pippen, προερχόμενος από μια αγροτική οικογένεια με 12 παιδιά, ήταν ένας Play maker φυλακισμένος σε σώμα forward, ένα αυθεντικό ταλέντο που δεν είχε δουλευτεί ποτέ σοβαρά αλλά είχε όλα τα εχέγγυα για να εφαρμόσει τέλεια στο σχέδιο του Winter και την τριγωνική επίθεση. Grant και Pippen έδεσαν αμέσως, έγιναν αυτοκόλλητοι και με τις ευλογίες του Krause «επιβλήθηκαν» από τον Reinsdorf στον Collins που είχε παραμείνει για δεύτερη συνεχή σεζόν στον πάγκο. Ο Jordan είχε εκνευριστεί πάρα πολύ από την έλευση των δύο rookies, δεν άντεχε να τους βλέπει όλη τη μέρα μαζί (η σχέση Pippen-Grant ήταν όντως ειλικρινής, πάντρεψαν ο ένας τον άλλον, ακόμη και σήμερα είναι κολλητοί) και να ασχολούνται με «αηδίες» όλη την ώρα όπως τους κατηγορούσε ο Jordan.

Το ξύλο απ'τους Pistons και η πτήση

Η σεζόν ξεκίνησε και πάλι με αντεγκλήσεις και διαξιφισμούς με τον Krause, αδιάφορες έως κακές σχέσεις με τους συμπαίκτες του και απλώς έναν σεβασμό στον Doug Collins που του επέτρεπε να παίζει όπως θέλει. Πολύ γρήγορα όμως και παρατηρώντας την ευλάβεια στις προπονήσεις, κατάλαβε ότι κάτι καλό δημιουργείται «γύρω του». Γιατί ανέκαθεν εκείνος αισθανόταν το επίκεντρο, όποιος κι αν ερχόταν στο Chicago, ότι κι αν του έλεγε ο Winter. O Tex και πάλι στην αρχή της σεζόν του είπε ότι οι Bulls είναι ακόμα πολύ μακριά από το στόχο, είναι μακράν χειρότεροι και άπειροι σε σχέση με το υπόδειγμα των Pistons, «της πραγματικής ομάδας που έχει φτιάξει ο Chuck και εσύ αρνείσαι να καταλάβεις επειδή θυμάσαι ακόμα το freeze-out του Thomas στο All-Star Game».

Τότε είχε αδιαφορήσει, όταν το «ξύλο» από τους Pistons έπεφτε βροχή και ο Joe Dumars με αλλεπάλληλες βοήθειες από τα υπόλοιπα Bad Boys τον (ξανα)απέκλειαν, από το όνειρο των τελικών, άρχισε να βιώνει αυτό που ο Winter του εξηγούσε σαν «μοναχικότητα». Το ρεκόρ των 50 νικών δεν έλεγε απολύτως τίποτα, ήταν όλες νίκες του Jordan και όχι των Bulls. Το αγρίμι δεν είχε ακόμη τιθασευτεί, ήταν απλώς ένα για πρώτη φορά πληγωμένο θηρίο, αφού αντίδοτο στο «ξύλο» των Pistons δεν υπήρχε. Τον σταματούσαν με φάουλ, αλλά τον σταματούσαν. Και όταν σταματούσες τον Jordan, δεν υπήρχε εναλλακτικό σχέδιο, δεν υπήρχε plan b για να κερδίσουν οι «δικοί του» Bulls. To highlight της σεζόν ήταν ασφαλώς το All Star Game του Φεβρουαρίου, το event από το οποίο προέκυψε «η φωτογραφία».

Η μάχη με τον Dominique Wilkins ήταν επική, για να πάρει τον τίτλο στο διαγωνισμό καρφωμάτων ο Michael έπρεπε να κάνει «πενηντάρι» (πέντε δεκάρια δηλαδή) και να τρελάνει το Chicago εκείνο το Σαββατόβραδο. Ο Walter Iooss, φωτογράφος του Sports Illustrated ήταν εκεί, συνεννοήθηκε με τον Jordan να δείξει τη γωνία που θα καρφώσει ακουμπώντας το δάχτυλο στο γόνατό του. Ο Jordan αποδέχτηκε, αλλά στο τελευταίο κάρφωμα δεν έδειξε γωνία. Πήρε φόρα και απλώς πέταξε, γέμισε έμπνευση ολόκληρο τον κόσμο, έκανε τραγούδια να γραφτούν, να ξυπνήσουν ομηρικές παρομοιώσεις: I believe I can fly, I believe I can touch the sky. Πλέον ο Air έχει και εικόνα, ολομόναχος κάρφωσε όπως ολομόναχος πορευόταν μέχρι τότε στην καριέρα του. Ίσως ήταν και ένα σημάδι της μοίρας, η δική του Ιθάκη εκείνο το All-Star Game (στο οποίο κατέκτησε και το βραβείο του MVP την Κυριακή του αγώνα) για όλη την ανθρωπότητα ήταν η γνωριμία με τον κορυφαίο όλων των εποχών.

Κι όμως, πήγαν να τον διώξουν!

Οι δύο νίκες με τους Cavs στον πρώτο γύρο των play offs, το απίστευτο back2back με 50 και 55 πόντους σε τέταρτο και πέμπτο παιχνίδι με το Cleveland (το πρώτο παιχνίδι της καριέρας του Pippen που ξεκίνησε στην πεντάδα των Bulls, στη θέση του επίσης «δικού μας» Brad Sellers) και το βραβείο του MVP της λίγκας τότε μπορεί να φάνταζαν επίτευγμα, σήμερα ο Jordan πιθανόν να μην τα θυμάται καν. Αυτό που προβλημάτιζε αφάνταστα τον Krause, ήταν ότι ο Jordan μετά από 3 χρόνια εξακολουθούσε να αρνείται να υποτάξει το «εγώ» στο «εμείς» και να προτάσσει το συμφέρον της ομάδας σε σχέση με το δικό του. Την εκρηκτική ατμόσφαιρα μετά τον αποκλεισμό από τους Pistons, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο ο ιδιοκτήτης των Los Angeles Clippers Donald Sterling. Τηλεφώνησε στο Jerry Reinsdorf και πρότεινε την ανταλλαγή του αιώνα: Jordan στην California και όσα draft pick πρώτου γύρου επιθυμούν οι Bulls.

To Chicago και ο Krause είναι αλήθεια ότι το σκέφτηκαν σοβαρά, πιέστηκαν και από λογής σπόνσορες που έβρισκαν καταπληκτική την ιδέα ενός συναγωνισμού Magic-Jordan στην ίδια πόλη, στο φανταχτερό LA του Hollywood και των media. O Reinsdorf έκανε πίσω τελευταία στιγμή και ενώ ο Krause είχε συμφωνήσει στο deal, για εντελώς άσχετους με τον Jordan λόγους. Όλο το Chicago έβραζε μαζί του μετά την απόφαση να μετακομίσει τους White Sox στη Florida και εάν «τολμούσε» να δώσει και τον Jordan, η πόλη θα στρεφόταν εναντίον με ανυπολόγιστες οικονομικές απώλειες. Σε σύσκεψη με τον Krause, αποφασίστηκε η τριετία να πάρε παράταση δύο ετών, να γίνει μια τελευταία προσπάθεια και να ενσωματωθεί ο Jordan στην ομάδα και όχι να προσαρμόζεται η ομάδα στα θέλω του Jordan. Τα μέτρα ήταν δραστικά.