Λεμπρόν-Καρμέλο: Η μεγαλύτερη φιλία στο ΝΒΑ

Τη βραδιά πριν από το μεγαλύτερο highschool παιχνίδι μπάσκετ της σύγχρονης εποχής, δύο παιδιά θαύματα -άγνωστοι μεταξύ τους και μελλοντικοί αντίπαλοι- κάθισαν στα σκαλιά ενός ξενοδοχείο και έγιναν φίλοι.

Μίλησαν για ώρες, για διάφορα θέμα και λιγότερο για μπάσκετ. Είχαν τόσα άλλα κοινά: μεγάλωσαν με τις μητέρες τους, σε κακόφημες γειτονιές με ναρκωτικά και πυροβολισμούς και τα ουρλιαχτά από σειρήνες περιπολικών. Δύο αγόρια που ξεδίπλωσαν το μπασκετικό τους ταλέντο σε γήπεδα με σάπια άσφαλτο.

Το μπάσκετ αποτελούσε την δραπέτευσή τους από την πραγματικότητα, τη λύτρωσή τους. Το μπάσκετ έφερε αυτά τα δύο αγόρια -έναν μάγο της πάσας από το Άκρον του Οχάιο και ένα γεννημένο σκόρερ από τη Βαλτιμόρη- σε αυτό το ταπεινό ξενοδοχείο της Πενσιλβάνια, πλάι σε ένα λούνα παρκ.

Την επομένη, τα δύο παιδιά-θαύματα θα ήταν αντίπαλοι σε ένα σπουδαίο high school αγώνα στο Τρέντον του Νιου Τζέρσεϊ. Το παιχνίδι τους, το οποίο συζητούνταν για εβδομάδες, συγκέντρωσε την προσοχή 11.000 θεατών και ενός "στρατού" από σκάουτς και παράγοντες του ΝΒΑ, οι οποίοι θαύμασαν το ταλέντο τους.

Η φήμη των δύο αγοριών γιγαντώθηκε στους μήνες και στα χρόνια που ακολούθησαν.

Για λίγες, όμως, ώρες σε εκείνο το λόμπι του μικρού ξενοδοχείου, ο Λεμπρόν Τζέιμς και ο Καρμέλο Άντονι ήταν απλώς δυο 17χρονοι που έψαχναν κάποιον να τους καταλαβαίνει.

"Εκείνη την περίοδο έψαχνα έναν αδερφό", είπε ο Άντονι για εκείνη την σημαδιακή κουβέντα του Φλεβάρη του 2002.

"Νιώθαμε ότι αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή θα κρατούσε για καιρό", είναι η εκδοχή του Λεμπρόν.

Εκείνη τη μέρα είχαν φυτευτεί οι σπόροι μιας σπουδαίας φιλίας, μιας σχέσης που θα κρατούσε από τα λυκειακά χρόνια μέχρι την εποχή της λάμψης του ΝΒΑ, ανάμεσα από πρωταθλήματα, διαμάχες, Ολυμπιακή δόξα, τίτλους MVP, μια σπουδαία μεταγραφή, μια επιστροφή στα πάτρια εδάφη, ανάμεσα σε γάμους, γεννήσεις παιδιών και ό,τι άλλο συμβαίνει στο δρόμο προς την ενηλικίωση.

Ο ένας είναι για τον άλλο ο άνθρωπος που θα ψάξουν όταν θέλουν να πουν κάτι εμπιστευτικό ή θα αναζητήσουν συμβουλές. Το κάνουν πάντα με επιτυχία. Είναι πρώτα φίλοι και μετά εχθροί μέσα στο γήπεδο. Αυτή η σειρά δεν μπαίνει ποτέ σε αμφισβήτηση.

"Νομίζω ότι αγαπιούνται", λέει ο Μάικ Σιζέφσκι, που έχει προπονήσει τον Τζέιμς και τον Άντονι για πάνω από δέκα χρόνια με την εθνική ομάδα. "Είναι τόσο αυθεντική και ωραία η σχέση τους. Στηρίζουν ο ένας τον άλλο παντού".

(Ο Τζέιμς, ο Άντονι και ο Σιζέφσκι στην έναρξη της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς του 2008)

Οι φιλίες στο ΝΒΑ είναι συνήθως εφήμερες. Δημιουργούνται και χαλάνε μέσα σε μια στιγμή. Εδώ, έχουμε μια εντελώς διαφορετική περίπτωση. Είναι ουσιαστική μετά από τόσο χρόνια και σπάνια μεταξύ δύο αστεριών του βεληνεκούς του Λεμπρόν και του Καρμέλο και ακόμα σπανιότερη, γιατί οι δυο τους είναι αντίπαλοι από το "λύκειο".

Ανταλλάσσουν sms και μιλάνε συχνά στο τηλέφωνο. Όταν μαζεύονται οι οικογένειες τους, τα παιδιά τους τους αποκαλούν "θείε Λεμπρόν" και "θείε Καρμέλο".

Υπάρχει μια αγνότητα στη φιλία τους, η οποία μοιάζει χωρίς ζήλια και εντάσεις.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια τέτοια φιλία δεν είναι εύκολο να κρατήσει όταν ο ένας από τους δύο θεωρείται ο καλύτερος παίκτης της γενιάς του και ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών.

Για τον Άντονι, αυτή η φιλία αποτελεί ευχή και η έχθρα κατάρα.

Η σύγκριση από την πρώτη μέρα

Από το ντραφτ το 2003 -ο Τζέιμς στο Νο1 για το Κλίβελαντ και ο Άντονι στο 3 για το Ντένβερ- οι αναφορές στους δυο τους από τα ΜΜΕ είναι άρρηκτα συνδεδεμένες και η σύγκριση ατελείωτη. Έκαναν μαζί την εμφάνισή τους, έπαιξαν στην ίδια θέση (σμολ φόργουορντ) και τους δόθηκε απευθείας ο τίτλος του "σωτήρα".

Ο πρώτος τους αγώνας ως αντίπαλοι στο ΝΒΑ αποτέλεσε εορταστικό event, τον παρακολούθησαν ο Jay-Z και ο Ken Griffey Jr. (αστέρι του μπέιζμπολ) και παρουσιάστηκε σαν το νέο "Μάτζικ VS Μπερντ".

Δεκατρία χρόνια μετά ο Λεμπρόν έχει αναδειχθεί 4 φορές MVP, έχει δύο δαχτυλίδια πρωταθλητή, παρουσία σε έξι τελικούς και σταθερή "παρουσία" στις συζητήσεις για τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Ο Άντονι, από την πλευρά του, αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους σκόρερ όλων των εποχών, αλλά δεν έχει ούτε δαχτυλίδια, ούτε παρουσίες σε τελικούς και παίζει στους Νικς που για τρίτη συνεχή χρονιά μένουν εκτός πλέι-οφ, μια ντροπιαστική εξέλιξη για κάθε μεγάλο αστέρι.

Όπως παραδέχτηκε πρόσφατα ο Άντονι: "Παρατηρώ τους συμπαίκτες μου καθημερινά και αναρωτιέμαι τι στο διάολο κάνω στραβά";

Και ακόμα χειρότερα ο Άντονι πολλές φορές αντιμετωπίζεται από τα ΜΜΕ ως το ταλέντο που δεν κατάφερε να γίνει τόσο πλήρης παίκτης όπως ο καλύτερος του φίλος στο ΝΒΑ.

(Ο Άντονι βγήκε νικητής από τις πρώτες μεταξύ τους μονομαχίες, αλλά ο Τζέιμς βγήκε ρούκι της χρονιάς στην πρώτη τους σεζόν στο ΝΒΑ)

"Ο Καρμέλο; Σπουδαίος σκόρερ! Αν μπορούσε όμως να πασάρει σαν τον Λεμπρόν... Αν μπορούσε να αμυνθεί σαν τον Λεμπρόν...Αν μπορούσε να βελτιώσει τους συμπαίκτες του όπως κάνει ο Λεμπρόν".

Κάθε συζήτηση, οδηγεί πάντα σε αυτό το μονοπάτι, σε μια συνεχώς άδικη σύγκριση.

Στην κανονική ζωή, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι δύο φίλοι λένε πως δεν συζητούν ποτέ για τα δαχτυλίδια τους, ούτε για τις μεταξύ τους κόντρες στο παρκέ, παρόλο που το μεταξύ τους στατιστικό δεν μπορούμε να βγάλουμε με τίποτα από το μυαλό μας (Ο Τζέιμς προηγείται με 13-12 στα παιχνίδια σε κανονική σεζόν).

"Για αυτό το μπάσκετ δεν αποτελεί σημαντικό κομμάτι των συζητήσεων μας", είπε ο Τζέιμς αναφερόμενος στην ουσία στη διαφορά στις καριέρες τους. "Αρνούμαστε να αφήσουμε τη σύγκριση και τη κόντρα που δημιουργούν τα ΜΜΕ, να χαλάσει τη σχέση μας".

Η φιλία είναι το σημαντικότερο ζήτημα. Ωστόσο το μπάσκετ, ποτέ δεν ξεχνιέται εντελώς.

(Ο Άντονι και ο Τζέιμς συζητούν κατά τη διάρκεια του ντραφτ του 2003 που θα καθορίσει τις καριέρες τους)

Ο Τζέιμς με την υπερφυσική ικανότητα να πασάρει ήταν το, κοινής αποδοχής, Νο1 του ντραφτ. Ωστόσο, επρόκειτο για ένα λυκειόπαιδο, χωρίς να προέρχεται από κάποιο σπουδαίο σχολείο. Την ίδια ώρα ο Άντονι είχε μόλις οδηγήσει το "Syracuse" στο πρωτάθλημα του NCAA ως freshman. Αυτό είχε μεγάλη σημασία το 2003.

"Εκείνη την περίοδο γίνονταν άπειρες συζητήσεις για το ποιος από τους δύο θα γινόταν καλύτερος επαγγελματίας", δηλώνει ένας σκάουτ ταλέντων του ΝΒΑ που είχε παρακολουθήσει και τους δύο από κοντά.

"Οι σκάουτς θεωρούσαν τον Τζέιμς ως καλύτερη μεσομακροπρόθεσμη προσθήκη, αλλά ο Άντονι με το πλούσιο επιθετικό του ρεπερτόριο ήταν καλύτερος παίκτης εκείνη την εποχή", λέει ο ίδιος σκάουτ.

"Αυτό το παιδί θα γίνει μεγάλος σκόρερ από την πρώτη μέρα", είχε γράψει το ESPN το βράδυ του ντραφτ.

Η συγκλονιστική τους μονομαχία έληξε "ισόπαλη" εκείνη τη μέρα στο Τρέντον, με τον Άντονι ως senior να σκοράρει 34 πόντους για την ομάδα την Oak Hill Acedemy που πήρε τη νίκη ενώ ο Τζέιμς, ως junior, έβαλε 36 πόντους για το St. Vincent-St. Mary.

"Ήταν απολύτως ισάξιοι", δήλωσε ο Dru Joyce II, προπονητής του Τζέιμς στο high school.

Σε preseason έρευνα του 2003 ανάμεσα στους γενικούς διευθυντές του NBA, το 80% ψήφισε ότι ο Τζέιμς θα κέρδιζε τον τίτλο του "Rookie of the Year". Μερικοί σπουδαίοι σχολιαστές της εποχής όπως ο Στιβ Κερ και ο Νταγκ Κόλινς επέλεξαν τον Άντονι. Ένα poll της Washington Post ανέδειξε πρώτο τον Άντονι με δύο προς ένα.

"Ο Τζέιμς δεν είναι ούτε καν ο καλύτερος παίκτης στο δικό του ντραφτ", έγραψε η Miami Herald τον Ιούνιο του 2003. "Ο Καρμέλο Άντονι θα είναι καλύτερος τόσο στην αρχή όσο και σε βάθος χρόνου".

Εκείνη την περίοδο μια τέτοια σκέψη δεν φάνταζε εξωφρενική.

"Έχω ακούσει όλη την κουβέντα σχετικά με το ότι ο Καρμέλο ήταν πιο έτοιμος για το ΝΒΑ", είπε ο Τζέιμς πρόσφατα στο Bleacher Report, "και ίσως δίκαια".

Αυτή η άποψη ξεχάστηκε με τον καιρό: Ο Άντονι γεύτηκε πρώτος την επιτυχία, αλλά δεν κράτησε για πολύ.

Ως ρούκι ο Άντονι είχε 21 πόντους ανά παιχνίδι, οδηγώντας του Νάγκετς με 43 νίκες στα πλέι οφ μετά από εννέα χρόνια. Οι Καβαλίερς του Τζέιμς με ρεκόρ 35-47 έμειναν εκτός.

Την επόμενη σεζόν, η ομάδα του Άντονι με ένα 49-33 πήγε ξανά στα πλέι οφ, ενώ οι Καβς παρόλο που έπαιζαν σε μια αδύναμη Αντολή έμειναν και πάλι εκτός με ένα 42-40.

Όλο το άγχος το είχε πλέον ο Τζέιμς.

"Στο μπάσκετ και στον αθλητισμό γενικότερα, όλοι θέλουν άμεσο αποτέλεσμα: Το βάζεις στον φούρνο μικροκυμάτων, το ζεσταίνεις για 30'' και το γεύμα σου είναι έτοιμο", είπε ο Τζέιμς, κοιτώντας το παρελθόν. "Κάποιες φορές, ανεξάρτητα από το πόσο σπουδαίος είσαι, δεν γίνεται. Είναι άσχημο που με το που σε θεωρήσουν σπουδαίο παίκτη, περιμένουν ότι πρέπει να κατακτήσεις αμέσως τα πάντα".

Η σύγκριση κυνηγούσε και τους δύο από την αρχή.

Ο Άντονι, στο ντεμπούτο του στο ΝΒΑ, έβαλε 12 πόντους απέναντι στους πρωταθλητές Σπερς. Το Ντένβερ κέρδισε 80-72. Ο προπονητής των Νάγκετς, Jeff Bzdelik, το πρώτο πράγμα που είδε εκείνο το βράδυ στο ESPN ήταν ένα γράφημα που σύγκρινε το σκοράρισμα του Άντονι με αυτό του Τζέιμς (25 πόντοι) και του ρούκι των Χιτ, Ντουέιν Γουέιντ (18).

(Ο Άντονι στο ντεμπούτο του απέναντι στους Σπερς είχε 4/15 σουτ, ωστόσο οι Νάγκετς κέρδισαν 80-72)

"Κάτι πήγαινε λάθος", είπε ο Bzdelik. "Δεν ανέφεραν πουθενά ότι κερδίσαμε τους Σπερς ή ότι οι δυο ομάδες τους (Λεμπρόν, Γουέιντ) έχασαν τα εναρκτήρια παιχνίδια της σεζόν τους".

Ήταν λάθος μήνυμα για έναν 19χρονο μετά από μια σπουδαία νίκη της ομάδας του. 'Ετσι, ο Bzdelik είπε την επομένη στον Άντονι: "Καρμέλο, θέλω να σου πως ότι είσαι πολύ σπουδαίος"!

Ήταν η κατάλληλη τόνωση στην ψυχολογία του νεαρού. Η ένταση ανάμεσα στην προσωπική δόξα και την ομαδική επιτυχία θα αποτελέσει το κεντρικό θέμα της καριέρας του Άντονι.

Τη νύχτα πριν τη μεγαλύτερη μάχη rookies στο σύγχρονο ΝΒΑ, δύο παιδιά-θαύματα συναντήθηκαν σε ένα άλλο ξενοδοχείο, αυτή τη φορά στο Κλίβελαντ.

Οι Νάγκετς είχαν ηττηθεί στην Ιντιάνα και έφτασαν τα μεσάνυχτα. Το λεωφορείο της ομάδας δεν είχε αδειάσει ακόμη, όταν ο Άντονι μπήκε σε ένα άλλο αμάξι. Είχε έρθει ο Τζέιμς για να τον πάρει.

"Ήταν μια απλή κίνηση φιλοξενίας", είπε ο Τζέιμς σχετικά. "Πήγαμε για φαγητό και μιλήσαμε. Αυτό ήταν όλο. Δεν υπάρχει κάτι κρυφό. Ήταν κάτι αυθεντικό και αυθόρμητο".

Η πρώτη τους "κόντρα" στο παρκέ

Το ματς της 5ης Νοεμβρίου μάζεψε τόσα ΜΜΕ όσο ένα παιχνίδι για τα πλέι οφ. Είχαν μαζευτεί αστέρια της ραπ και του μπέιζμπολ, αλλά τα δύο νεαρά αστέρια δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί. Ο Άντονι έχασε τα 11 από τα 17 σουτ που δοκίμασε και σκόραρε 14 πόντους. Ο Τζέιμς, έβαλε 3 στα 11, πέτυχε 7 πόντους, μοίρασε 7 ασίστ και πήρε 11 ριμπάουντ.

"Και οι δύο μου έμοιαζαν κουρασμένοι", θυμάται ο Bzdelik. "Τόσο το συναίσθημα όσο και η στιγμή ήταν εξαντλητική και για τους δύο νέους παίκτες".

Η ένταση φάνηκε και στις συνεντεύξεις μετά το παιχνίδι.

"Το κάνετε να φαίνεται πολύ μεγάλο", είπε ο Τζέιμς στους ρεπόρτερ εκείνο το βράδυ, ενώ ο Άντονι από την πλευρά του είπε με ανακούφιση: "Δεν χρειάζεται να ακούσω ξανά για την κόντρα μου με τον Λεμπρόν μέχρι τον Δεκέμβρη".

(Ο Άντονι και ο Τζέιμς κατάφεραν να βάλουν συνολικά 21 πόντους κάτω από την πίεση που είχε δημιουργηθεί στην πρώτη τους "μονομαχία")

"Το hype που είχε δημιουργηθεί ήταν τεράστιο. Ποτέ δεν το αναζήτησα. Το μόνο που με ενδιέφερε πάντα ήταν να παίζω μπάσκετ", θυμάται ο Άντονι.

Το δεύτερο μεταξύ τους ματς, τέσσερις εβδομάδες αργότερα στο Ντένβερ ήταν ελάχιστα λιγότερο πιεστικό. Ο Άντονι αποδεικνύοντας πως ήταν έτοιμος για το ΝΒΑ, όπως έλεγαν τα ΜΜΕ, έβαλε 26 πόντους με 50% ευστοχία, οδηγώντας τους Νάγκετς στη νίκη με 115-103. Ο Τζέιμς έβαλε 19 πόντους με 6/19 σουτ.

Πήρε λίγο χρόνο στον Άντονι να καθιερωθεί ως μεγάλος σκόρερ και δεινός σουτέρ. Ο Τζέιμς με κακό άλμα και κακούς συμπαίκτες τα πρώτα του χρόνια ήταν εκείνος που αντιμετωπιζόταν με αμφιβολίες και κακές κριτικές.

Γιατί ο Λεμπρόν πάσαρε σε εκείνο το σημείο; Είναι τόσο σπουδαίος πλέι-μέικερ; Πού είναι το φονικό του ένστικτο; Γιατί δεν μπορεί να μοιάσει περισσότερο στον Τζόρνταν; Γιατί δεν μπορεί να μοιάσει στον Καρμέλο;

"Ο Μέλο είχε κερδίσει πολλά ματς με buzzer-beater", θυμάται ο Τζέιμς. "Και όλοι έλεγαν και ο Λεμπρόν πρέπει να παίρνει τέτοια σουτ. Πάντα ήμουν ο τύπος που έκανα το σωστό πλέι. Έτσι έμαθα από την αρχή".

Εκείνη την εποχή το στιλ του Τζέιμς ήταν εκείνο που συγκρινόταν με αυτό του φίλου του.

"Έλεγαν ότι έπρεπε να παίζω σαν τον Μέλο, να σουτάρω", λέει ο Λεμπρόν. "Είμαστε αυτοί που είμαστε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε για κανένα".

Αντάλλασσαν μηνύματα κατά τη διάρκεια εκείνης της περίεργης πρώτης σεζόν. Μηνύματα σχετικά με την πίεση και τις προσδοκίες που είχαν τα ΜΜΕ από αυτούς, τα εισιτήρια που τους ζητούσαν, το βάρος που τους δημιουργούσε όλα αυτό.

Εκείνη την άνοιξη, ο Τζέιμς αναδείχθηκε ρούκι της χρονιάς μαζεύοντας 78 ψήφους και ο Άντονι 40.

Και όταν ο Άντονι έκανε το εντός έδρας ντεμπούτο του στα πλέι οφ τον Απρίλη, με τους Τίμπεργουλβς, είχε έναν πιστό οπαδό στις εξέδρες: τον Τζέιμς, ο οποίος φορούσε τη φανέλα των Νάγκετς με το "15", αυτή του Άντονι.

"Ήταν πολύ σημαντική στιγμή για εμένα", είπε ο Άντονι, "αυτή η φιλία είναι πραγματική".

(Φτάνοντας τον Όσκαρ Ρόμπερτσον και τον Μάικλ Τζόρνταν, ως ένας από τους τρεις παίκτες που κατάφεραν την ρούκι χρονιά τους να έχουν μ.ο. 20 πόντους, 5 ριμπάουντ και 5 ασίστ ανά παιχνίδι, δεν γινόταν να μην πάρει ο Λεμπρόν τον τίτλο του ρούκι της χρονιάς για το 2004)

Οι Πίστονς που δεν τον επέλεξαν ποτέ

Τις εβδομάδες πριν ακούσουν τα ονόματα τους στο ντραφτ, αντάλλασσαν κλήσεις και μηνύματα για το λαμπρό μέλλον που τους περίμενε.

Ο Λεμπρόν στο Κλίβελαντ, ο Μέλο στο Ντιτρόιτ. Τα 274 χιλιόμετρα που τους χώριζαν δεν θα ήταν αρκετά για να μην τους αφήνουν να συναντηθούν τις μέρες που δεν θα είχαν προπονήσεις ή αγώνες.

Οι Καβς και οι Πίστονς ήταν στην ίδια περιφέρεια. Ήταν τέλειο από κάθε άποψη. Έμοιαζε με πεπρωμένο.

Το Κλίβελαντ είχε στη διάθεση του την Νο1 επιλογή και είχε "κλειδώσει" τον Τζέιμς. Δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τον πιτσιρικά από το γειτονικό Άκρον να τους ξεφύγει.

Το Ντιτρόιτ είχε τη Νο2 επιλογή, μια καλή ομάδα, αλλά κανέναν που να μπορούσε να σκοράρει όσο ο Άντονι. Έμοιαζε να ταιριάζει στην ομάδα.

"Μου είχαν πει ότι θα με έπαιρνε το Ντιτρόιτ", είπε ο Άντονι. "Μόλις το Κλίβελαντ έκανε την επιλογή του, ήμουν σίγουρος για την επιλογή των Πίστονς".

Το ντράφτ ξεκίνησε με τον κομισάριο του ΝΒΑ, Ντέιβιντ Στερν, να ανακοινώνει την αναμενόμενη επιλογή των Καβαλίερς για τον Τζέιμς.

"Είσαι ο επόμενος", είπε ο Τζέιμς στον Άντονι.

"Και στη συνέχεια το Ντιτρόιτ προσπέρασε", θυμάται ο Άντονι γελώντας.

Οι Πίστονς επέλεξαν τον Ντάρκο Μίλισιτς έναν Σέρβο ύψους 213 εκατοστών.

Ο Άντονι ως τρίτη επιλογή, πήγε στο Ντένβερ, 2.090 χιλιόμετρα μακριά από τον νέο του κολλητό. Απόσταση που θα είχε ως αποτέλεσμα να συναντιούνται μόνο δύο φορές το χρόνο, ως αντίπαλοι στο γήπεδο.

"Η κατάσταση εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά", είπε ο Λεμπρόν.

Από τα πολλά "τι θα γινόταν εάν" της καριέρας του Άντονι, αυτό βρίσκεται στην κορυφή.

(Η κίνηση των Πίστονς να επιλέξουν το Μίλισιτς το 2003 προκάλεσε σε πολλούς έκπληξη)

Η επιλογή του Μίλισιτς θεωρήθηκε ως μία από τις μεγαλύτερες γκάφες όλων των εποχών. Ωστόσο οι Πίστονς έγιναν πανίσχυροι, κέρδισαν το πρωτάθλημα το 2004 και παραλίγο να κάνουν το ριπίτ την επόμενη χρονιά, ενώ το 2006, το 2007 και το 2008 πήγαν στους τελικούς της περιφέρειας τους. Έγιναν, επίσης, ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής του Λεμπρόν στα πλέι-οφ.

"Τι θα συνέβαινε αν..."

Τι θα συνέβαινε αν ο Άντονι είχε πάει στο Ντιτρόιτ με τον Τσόνσι Μπίλαπς και τον Ρίτσαρντ Χάμλτον πίσω του και τους Γουάλας, Μπεν και Ρασίντ να τον καλύπτουν;

Τι θα συνέβαινε αν ο Άντονι -που στη συνέχεια είχε μέντορες τον Μπίλαπς στο Ντένβερ και τον Ρασίντ Γουάλας στη Νέα Υόρκη- είχε την καθοδήγηση τους από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στο ΝΒΑ; Όλοι οι συμπαίκτες του στην πορεία διαπίστωσαν πως ο Άντονι είναι καλύτερος με έναν δυνατό πόιντ γκαρντ δίπλα του και με αρκετούς "βετεράνους" στην ομάδα.

"Για αυτό ήμουν λίγο απογοητευμένος", είπε ο Άντονι, "επειδή ήθελα πραγματικά να πάω στο Ντιτρόιτ. Θα είχα τον Τσόνσι και όλα εκείνα τα παιδιά. Το Ντιτρόιτ είχε αυτό το κάτι που ήθελα".

Και από την άλλη υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο: Τι θα συνέβαινε εάν εκείνες οι σπουδαίες μάχες μεταξύ των Πίστονς και των Καβαλίερς το 2006 και το 2007 περιλάμβαναν τον Καρμέλο και τον Λεμπρόν; Πόσο θα είχε απογειωθεί η "κόντρα" τους από τα ΜΜΕ; Θα είχε φτάσει σε επίπεδα Μπερντ VS Μάτζικ;

Θα είχε πάει ο Τζέιμς στους τελικούς του 2007; Θα είχε πάρει κάμποσα δαχτυλίδια μέχρι σήμερα ο Άντονι; Θα είχε βγει MVP; Θα βρισκόταν μέχρι σήμερα στο Ντιτρόιτ, να γυαλίζει τα δαχτυλίδια του, αντί να συμμετέχει σε μια ακόμη χαμένη σεζόν για τη Νέα Υόρκη;

Θα ασκούνταν έντονη κριτική τόσο γρήγορα στο παιχνίδι του Καρμέλο -στην κατοχή της μπάλας και την επιλογή των σουτ- αν το σκοράρισμα του οδηγούσε σε μια σειρά από εμφανίσεις σε τελικούς; Θα δίδασκε μια ομάδα με περισσότερους "βετεράνους" μεγαλύτερη επιθετική πειθαρχία;

"Αυτές είναι οι ερωτήσεις που κάνω και προσπαθώ να φανταστώ την απάντηση", λέει ο Μπίλαπς, που πέρασε τμήματα τριών σεζόν με τον Άντονι στο Ντένβερ και τη Νέα Υόρκη, παραμένοντας φίλος του.

"Με αυτό τον τρόπο", λέει ο Μπίλαπς, "θα είχε γίνει το απόλυτο είδωλο, γιατί οι νίκες σε κάνουν είδωλο".

"Ποιος ξέρεις τι θα είχε συμβεί και με τον Λεμπρόν"; είπε. "Πιθανόν να είχαμε τρία πρωταθλήματα. Τι θα ήταν ο Λεμπρόν σε μια τέτοια περίπτωση; Σπουδαίος παίκτης, αλλά θα μπορούσε να περάσει τους Πίστονς, αν ο Καρμέλο είχε τη στήριξη της ομάδας μας";

(Οι Καβαλίερς του Τζέιμς έχασαν στον δεύτερο γύρο των πλέι-οφ του 2006, πριν περάσουν το Ντιτρόιτ και πάνε στους τελικούς την επόμενη χρονιά)

Η "αδελφότητα"

Το βράδυ όπου ο Καρμέλο Άντονι δεν πήρε ένα σουτ που θα μπορούσε να είχε δώσει τη νίκη στην ομάδα του- και πάσαρε στον Χοσέ Καλντερόν- "κλειδώνοντας" την ήττα με ένα πόντο από του Σπερς για την ομάδα του, άρχισε να δονείται το τηλέφωνο του.

"Έκανες τη σωστή επιλογή"!

Αυτή ήταν η άποψη του Λεμπρόν και όταν ο Άντονι αμφέβαλε, έγινε πιο ξεκάθαρος:

"Ήταν το σωστό γαμ@@@@ο play".

Σύντομα, ανάλογα μηνύματα ήρθαν και από τον Κρις Πολ και τον Ντουέν Γουέιντ.

"Ήταν σπουδαίο play. Μην απογοητεύεσαι".

"Είχα εκνευρισθεί με τον εαυτό μου", παραδέχεται ο Άντονι. "Αλλά μόλις άρχισα να ακούω όλα αυτά από ανθρώπους που είχαν βρεθεί σε αντίστοιχες καταστάσεις, άρχισα να το βλέπω με διαφορετική οπτική".

Δεν υπάρχει άλλη τετράδα αστέρων στο ΝΒΑ που να διατηρούν τόσο στενές σχέσεις. Την αποκαλούν "αδελφότητα". Έχουν παρευρεθεί όλοι στους γάμους όλων. Παρακολουθούν τα παιχνίδια ο ένας του άλλου τακτικά, ενώ στέλνουν συνεχώς μηνύματα μεταξύ τους. Και καμιά φορά πάνε κρουαζιέρα όλοι μαζί...

και κανονική κρουαζιέρα...

Σύντομα θα είναι όλοι γείτονες, με τον Τζέιμς και τον Γουέιντ να έχουν αγοράσει πρόσφατα σπίτια για τις καλοκαιρινές τους διακοπές στο Λος Άντζελες, όπου ο Άντονι και ο Πολ περνούν ήδη της offseason περιόδους τους.

(Γουέιντ, Τζέιμς, Άντονι και Κρς Πολ είναι τα μέλη της "αδερφότητας")

Οτιδήποτε και να έχεις σκεφτεί για το παιχνίδι του Καρμέλο του το έχουν πει πρώτοι οι τρεις του φίλοι μέσω sms. Η ισορροπία των σουτ του με τις πάσες είναι ένα θέμα με το οποίο ασχολούνται εδώ και χρόνιο ο Τζέιμς, ο Γουέιντ και ο Πολ.

"Είναι ένα ευαίσθητο θέμα για όλους μας", λέει ο Άντονι. "Υπήρχαν περίοδοι που το έκανε ο Λεμπρόν και του λέγαμε όλοι ότι έπρεπε να σουτάρει περισσότερο".

Υπάρχουν αντίστοιχες συζητήσεις σε talk shows και στο τουίτερ, αλλά για τους 4 τους έχει μεγαλύτερη αξία όταν γίνεται εντός της "αδερφότητας".

Τελευταία, τα μηνύματα προς τον Άντονι είναι αποθεωτικά.

Έχει μ.ο. 4.2 ασίστ ανά παιχνίδι. Με διαφορά τον καλύτερο μέσο όρο στην καριέρα του. Έχει έξι παιχνίδια με τουλάχιστον οχτώ ασίστ στο καθένα, φτάνοντας το σύνολο των προηγούμενων πέντε σεζόν του.

Ο Άντονι κάνει τα λιγότερα σουτ (18.1 ανά παιχνίδι) από την εποχή της δεύτερης του σεζόν στο ΝΒΑ. Οι κατοχές που αξιοποιεί όσο είναι στο παρκέ βρίσκονται στο 29.2, το χαμηλότερο του για περισσότερο από μια δεκαετία και αρκετά μικρότερο από το 35.3 της σεζόν 2012-13.

Ο Άντονι αυτή τη στιγμή είναι όγδοος μεταξύ των φόργουορντ στους πόντους που έχουν δημιουργήσει μέσω ασίστ, με 10.1 ανά παιχνίδι, μια σημαντική διαφορά από το περσινό 7.3.

"Αυτά τα στατιστικά αποτελούν ένδειξη ωρίμανσης", λέει ο Bzdelik.

Όλο αυτό γίνεται ακόμα πιο πειστικό αν παρακολουθήσεις έναν αγώνα του. Βλέπεις τον Άντονι να σκανάρει το παρκέ για να βρει συμπαίκτες, να οργανώνει την άμυνα και να βγάζει ασίστ συνεχώς με έναν τρόπο που σπανίως έκανε τα πρώτα του χρόνια. Στο παρελθόν ασίστ έβγαζε μόνο όταν τον είχαν κλείσει δύο παίκτες και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο την μπάλα.

Ο Τζέιμς στέκεται σε μια συγκεκριμένη πάσα που έκανε ο Τζειμς στις 7 Φλεβάρη στο ματς απέναντι στο Ντένβερ, όπου ο Άντονι έπιασε την μπάλα με το ένα χέρι στην κορυφή της ρακέτας και την πάσαρε στον Ρόμπιν Λόπες κάτω από το καλάθι.

"Φαινόταν ότι θα το κάνει πριν καν πάρει την μπάλα", είπε ο Τζέιμς αποθεώνοντας τον Άντονι.

"Τον βλέπεις ότι συνεχώς προσπαθεί να γίνει καλύτερος", λέει ο Τζέιμς, "έχει να κάνει με τη νοοτροπία που έχει για συνεχή βελτίωση. Η συνεχής βελτίωση είναι ένα θέμα που μας απασχολεί συνεχώς και τους τέσσερις. Το βασικό είναι να γνωρίζεις ότι μπορείς να γίνεις καλύτερος ακόμα και στην ηλικία μας και παρόλα όσα έχουμε ήδη πετύχει. Νιώθουμε ότι μπορούμε να βελτιωθούμε κι άλλο".

(Με την φετινή προσπάθεια του να πασάρει πιο πολύ από ποτέ στο ΝΒΑ, ο Άντονι έχει κερδίσει τα "αδέρφια" του)

Βέβαια, εδώ προκύπτει ένα βασικό ερώτημα: Αν ο Άντονι μπορεί να πασάρει τόσο αποτελεσματικά, γιατί δεν το έκανε από την αρχή; Ο Τζέιμς κουνά το κεφάλι του. Για χρόνια, οι "ειδήμονες" ζητούσαν από τον Τζέιμς να ποστάρει περισσότερο, κάτι που ο Άντονι έκανε πολύ αποτελεσματικά.

"Δεν μπορούσα να το κάνω τότε", λέει ο Τζέιμς. "Τώρα δεν με νοιάζει. Μπορώ να ποστάρω σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού".

Το παιχνίδι που κάνει ο Άντονι τώρα, αποτελεί έναν πιο υγιή συνδυασμό σκοραρίσματος και play-making. Φέρνει πολύ περισσότερα στο παιχνίδι του Λεμπρόν πλέον. Και αν είχε καλύτερους συμπαίκτες, θα μοίραζε περισσότερες ασίστ και θα μετρούσε περισσότερες νίκες.

Παρόλα αυτά, δεν αποτελεί καινούργιο φαινόμενο.

Σαν senior στο high school ο Άντονι είχε μέσο όρο 6 ασίστ σε συνδυασμό με τους 21.7 πόντους του και 9.1 ριμπάουντ ανά αγώνα.

"Το μόνο που ήθελε ήταν να κερδίζει", λέει ο Στιβ Σμιθ, ο για χρόνια προπονητής της Oak Hill Academy.

Αν ρωτούσες τότε τον Άντονι να σου πει τους αγαπημένους τους παίκτες στο ΝΒΑ, θα σου έλεγε τον Πένι Χάρνταγουεϊ και τον Λαμάρ Όντομ, ολοκληρωμένους παίκτες που μπορούσαν να κάνουν σχεδόν τα πάντα μέσα στο γήπεδο. Ήθελε να γίνει σαν και αυτούς.

Σαν freshman στο Πανεπιστήμιο, ο Άντονι είχε 2.2 ασίστ (22.2 πόντους και 10 ριμπάουντ), αλλά το ταλέντο του στη δημιουργία παιχνιδιού αποτελούσε πάντα το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του.

"Ήταν απίστευτος πασέρ", λέει ο Τρόι Γουίβερ, ο πρώην βοηθός προπονητή στο πανεπιστήμιο, που έφερε τον Άντονι από το high school.

Ο οδηγός για το ντραφτ του 2003, αναφερόμενος στα πλεονεκτήματα του Άντονι, επισημαίνει: "Δεν είναι εγωιστής και μπορεί να πασάρει τόσο στην κίνηση όσο και μετά από double team στο low post".

(Παρά το φτωχό μέσο όρο του στις ασίστ, οι προπονητές του στο πανεπιστήμιο τον θεωρούσαν κορυφαίο πλείμεϊκερ)

Κάπου στην πορεία της καριέρας του, το playmaking πέρασε σε δεύτερη μοίρα, πρώτα στο Ντένβερ και μετά στη Νέα Υορκη, καθώς ο Άντονι εξελισσόταν σε σπουδαίο σουτέρ, είτε αυτό έγινε λόγω ανάγκης της εκάστοτε ομάδας του είτε λόγω επιλογής. Και αυτός είναι ένας σημαντικό λόγος που χρειάζεται πιο καλούς συμπαίκτες.

Ο Άντονι χρειάζεται έναν ακόμη σταρ για να μοιράζεται το "βάρος" του σκοραρίσματος, αλλά χρειάζεται επίσης να είναι η νούμερο ένα επιλογή, με καλούς πασέρ και αμυντικούς πλάι του για να κρύβει τις όποιες αδυναμίες του.

"Όλοι γνωρίζουν πως ο Καρμέλο είναι ένας παίκτης που σκέφτεται επιθετικά όσον αφορά το παιχνίδι του", δήλωσε ο Στούντεμαϊρ, που πέρασε πέντε χρόνια σαν συμπαίκτης-δεύτερος σταρ του Καρμέλο. "Όλοι ξέρουν πως ο Λεμπρόν είναι ομαδικός παίκτης. Θέλω όλοι οι συμπαίκτες του να παίζουν ρόλο στο παιχνίδι...Ο Μέλο είναι καταπληκτικό παιδί και σπουδαίος παίκτης. Αλλά ο καθένας έχει τα προτερήματά του".

"Για να κερδίζει μια ομάδα που έχει τον Άντονι", συμπληρώνει ο Στούντεμαϊρ, " χρειάζεται παίκτες που ταιριάζουν στο δικό του παιχνίδι. Κι αυτό δεν είναι εύκολο. Με τον Λεμπρόν, όμως, δεν είναι το ίδιο. Μπορείς να βάλεις τον οποιοδήποτε συμπαίκτη στο Λεμπρόν και να έχεις καλές πιθανότητες να κερδίσεις".

"Ο Καρμέλο σκέφτεται την επίθεση". Αυτή είναι μια ταμπέλα που δύσκολα φεύγει παρόλο που ο Άντονι προσπαθεί να διευρύνει το παιχνίδι του.

Όσοι προπόνησαν τον Άντονι πριν το ΝΒΑ, ισχυρίζονται πως οι προπονητές του στη λίγκα δεν τον βοήθησαν να εξελίξει το παιχνίδι του.

Από την άλλη πλευρά, οι προπονητές του στο ΝΒΑ θα σου πούνε ότι για χρόνια τον πίεσαν ανεπιτυχώς να αφοσιωθεί περισσότερο στο playmaking.

Ο Μπίλαπς ισχυρίζεται πως η φιλία του Καρμέλο με τον Λεμπρόν έχει παίξει ρόλο στην όψιμη εξέλιξη του παιχνιδιού του πρώτου.

"Αναγκάστηκε να κάτσει και να παρατηρήσει το παιχνίδι του Λεμπρόν, του Γουέιντ, του Μπος και των άλλων παικτών της κλάσης του", είπε ο Μπίλαπς. "Έπρεπε να κάτσει και να τους δει από μακριά σαν απλός παρατηρητής. Αυτό σε κάνει ταπεινό και σε αλλάζει".

Και από την άλλη πλευρά, θα σου πουν πως είναι άδικο να χρησιμοποιείται ο Τζέιμς σαν μέτρο σύγκρισης για τον Άντονι.

"Η δημιουργία παιχνιδιού δεν ήταν ποτέ το ατού του, ακόμα κι αν το κάνει καλά", λέει ο Γουέιντ. " Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να βάλεις τους κατάλληλους ανθρώπους γύρω από τον Καρμέλο ώστε να του δίνεται η δυνατότητα να είναι ο Καρμέλο...Δεν λέω ότι δεν μπορεί να πασάρει, αλλά είναι γεννημένος σκόρερ. Δεν είναι ο Λεμπρόν, ούτε του μοιάζει."

Δώστε στον Τζέιμς ένα αδύναμο ρόστερ - όπως οι Καβαλίερς τη σεζόν 2006/07- και θα τους πάει στον τελικό. Πάρτε του μακριά τους καλύτερους του συμπαίκτες -όπως τη σεζόν 2014/15- και θα σε φτάσει δύο νίκες από τον τίτλο.

Αυτό θέλουν οι φανς και οι εταιρείες στο ΝΒΑ από έναν σούπερσταρ. Να τους οδηγήσει, να τους φτάσει στην κορυφή και να τους κάνει όλους καλύτερους!

Οι ανεπιτυχείς παρουσίες του Άντονι στα πλέι-οφ κάνουν αυτή τη σύγκριση ακόμη πιο έντονη. Πήγε στους τελικούς μόνο το 2009 με το Ντένβερ. Από εκεί και πέρα έχει περάσει τον πρώτο γύρο μόλις δύο φορές.

(Σε 5+ σεζόν με τους Νικς ο Καρμέλο έχει παίξει συνολικά σε 21 παιχνίδια πλέι-οφ και σε κανένα από το 2013)

"Μακάρι να μην μας σύγκριναν", λέει ο Άντονι. "Γιατί είμαστε δύο εντελώς διαφορετικοί παίκτες, σε δύο εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Μακάρι ο κόσμος να το έβλεπε και να το αντιλαμβανόταν".

Η ικανότητα του στο σκοράρισμα θα οδηγήσει τον Άντονι στο Hall of Fame -βρίσκεται στην 29η θέση με τους μεγαλύτερους σκόρερ όλων των εποχών και θα σκαρφαλώσει στο Top-20 μέσα στην επόμενη διετία-, ενώ ανήκει και σε ένα κλαμπ παικτών μαζί με τον Κρις Πολ, τον Τζορτζ Τζέρβιν και τον Ντομινίκ Ουίλκινς με τις περισσότερες συμμετοχές σε All Star Game (9) χωρίς να έχουν παίξει σε τελικό.

Οι υποστηρικτές και οι εχθροί του Καρμέλο θα συνεχίσουν να διαφωνούν μέχρι τελικής πτώσης για το αν η "αποτυχία" του οφείλεται στον ίδιο ή στο ρόστερ γύρω του. Όλοι, όμως, θέλουν να βλέπουν τους σταρ να εξελίσσονται και ο Άντονι σίγουρα βαδίζει στην σωστή κατεύθυνση.

Η διαρκής ανάγκη για βελτίωση

"Μεγαλώνοντας, αρχίζεις και σκέφτεσαι: Τι άλλο μπορώ να κάνω"; λέει ο Άντονι. Συνειδητοποιώντας τον τύπο του συστήματος μέσα στο οποίο βρισκόμαστε και το πώς μπορώ να το εκμεταλλευτώ, καταλαβαίνω πως δεν είναι απαραίτητο να σκοράρω για να είμαι αποτελεσματικός. Είμαι πιο πρόθυμος από ποτέ να θυσιάσω το σκοράρισμα μου και άλλες μου δυνατότητες για το καλό της ομάδας".

Βέβαια, τον Μάιο ο Άντονι γίνεται 32, ενώ ο τραυματισμός στο γόνατο που του στέρησε μεγάλο κομμάτι της περσινής σεζόν έπαιξε το ρόλο του: "όλος αυτός ο χρόνος που είχα με τον εαυτό μου, με βοήθησε να καταλάβω αρκετά πράγματα", δήλωσε. "Συνειδητοποίησα νέους τρόπους με τους οποίους μπορώ να συνεισφέρω στο παιχνίδι της ομάδας".

Αυτή είναι η εξέλιξη που όλοι επιζητούν. Να μην υπάρχει εγωισμός. Να κυριαρχεί η ομαδικότητα και η τάση για εξέλιξη.

"Είναι δύσκολο στο να φτάσεις σε αυτό το σημείο", λέει ο Άντονι. "Είναι δύσκολο και μόνο λίγοι μπορούν να τα καταφέρουν".

Οχτώ μήνες πριν από τη συνάντησή τους στην σκάλα εκείνου του ξενοδοχείου, οι δυο παίκτες βρέθηκαν σε ένα μπάσκετμπολ καμπ στο Κολοράντο. Οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν ελάχιστα, αλλά αρκετά για να σχηματίσει ο ένας μια πρώτη εντύπωση για τον άλλο.

"Ερωτεύτηκα κατευθείαν το παιχνίδι του", είπε ο Άντονι για τον Τζέιμς.

"Ένα αδύνατο παιδί από τη Βαλτιμόρη με κοτσιδάκια στα μαλλιά του", θυμάται ο Τζέιμς για τον Άντονι. "Θυμάμαι να επιστρέφω στο σπίτι μου και να λέω στους συμμαθητές μου: "Παιδιά έπαιξα απέναντι σε έναν από τους καλύτερους παίκτες που έχω παίξει στη ζωή μου".

Ο Άντονι έμεινε εκεί μόλις μια μέρα, αλλά ο Τζέιμς εντόπισε γρήγορα τον σπάνιο συνδυασμό του μεγέθους, της δύναμης, του κοντρόλ και του σουτ του. Του θύμισε τον Λαμάρ Όντομ και τον Σκότι Πίπεν.

(Ο Τζέιμς με τον Άντονι σε φιλανθρωπικό παιχνίδι λίγο μετά το ντραφτ τους)

"Ήθελε να πασάρει περισσότερο από ήθελε να σκοράρει", θυμάται ο Άντονι για τον Τζέιμς. "Αυτό με έκανε να θέλω να παίζω μαζί του, οποτεδήποτε μου δινόταν η ευκαιρία".

Ένας απίστευτος συνδυασμός: ένας ανιδιοτελής φόργουορντ από το Άκρον που χαιρόταν να πασάρει και να βοηθάει τους συμπαίκτες να κάνουν άλεϊ-ουπ βγάζει ασίστ σε ένα δυναμικό σκόρερ από τη Βαλτιμόρη. Μια μπασκετική συνεργασία βγαλμένη από τον παράδεισο.

Πριν πάνε στο ΝΒΑ, ο Άντονι και ο Τζέιμς σκέφτονταν τις πιθανότητες τους να βρεθούν κάποια στιγμή ως συμπαίκτες.

"Αυτή ήταν η πρώτη μας κουβέντα: Πώς θα παίξουμε μαζί", λέει ο Άντονι. "Μαν, θέλω να παίξω μαζί σου, πώς θα γίνει";

Σαν συμπαίκτες θα αποτελούσαν ένα απίστευτο δίδυμο. Η συνύπαρξη τους στο ίδιο ντραφτ το έκανε αδύνατο. Όχι, όμως, εντελώς.

Η 5ετης επέκταση που κόστισε

Στις αρχές του καλοκαιριού του 2006, τρεις ανερχόμενοι σταρ του ΝΒΑ -αντίπαλοι, φίλοι και μέλη του ίδιου ντραφτ- συζήτησαν στο τηλέφωνο το μέλλον τους.

Κάθε ένας ήταν στον τρίτο χρόνο του ρούκι συμβολαίου τους και υπήρχε το δικαίωμα επέκτασης για πέντε χρόνια.

"Ακούστε", είπε ο Τζέιμς στους υπόλοιπους στην κοινή τους κλήση, "νομίζω ότι θα κάνω μια 3ετή επέκταση συμβολαίου, γιατί το 2010, στην κορυφή της καριέρας μας, μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι να διαπραγματευτούμε το μέλλον μας".

Μια επέκταση συμβολαίου σήμαινε περισσότερα εγγυημένα χρήματα. Ένα μικρό ντιλ περιλάμβανε κινδύνους. Αλλά ο Τζέιμς ήθελε να κρατήσει ανοιχτές τις επιλογές του. Ο Γουέιντ ομοίως. Ανανέωσαν για 3 χρόνια. Ανανεώσεις 53.000.000 ευρώ, μέχρι το 2010.

"Και ο Μέλο επέλεξε την 5ετή επέκταση".

Η απόφαση για τον Άντονι έμοιαζε απλή εκείνη την περίοδο. Οι Νάγκετς ήταν ανταγωνιστικοί και η 5ετής συμφωνία του απέφερε 71.000.000 ευρώ.

"Ήθελα να μείνω στο Ντένβερ", είπε ο Άντονι. "Πίστευα τόσο πολύ ότι μπορούσαμε να πετύχουμε κάποια πράγματα με το Ντένβερ".

Αυτό αποτελεί ένα ακόμα "what if" της "αδερφότητας".

Ξέρουμε τι έκαναν οι free agents του 2010: Ο Τζειμς και ο Γουέιντ πήγαν στο Μαϊάμι παίρνοντας μαζί τους τον Κρις Μπος -άλλο ένα παίκτη που είχε γίνει ντραφτ το 2003 και επέλεξε την μικρή επέκταση συμβολαίου- για να φτιάξουν μια dream team. Πήγαν σε τέσσερις συνεχόμενους τελικούς, κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα και δημιούργησαν τριγμούς σε όλη τη λίγκα.

(Τζέιμς και Άντονι συναντήθηκαν μία φορά στα πλέι οφ, σε μια σειρά όπου οι Χιτ του Τζέιμς κέρδισαν τους Νικς σε 5 παιχνίδια)

Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα συνέβαινε τον Ιούλιο του 2010, αν ο Άντονι είχε συμφωνήσει για λιγότερα χρόνια. Ίσως είχε πάει στους Χιτ ή έπαιζε μαζί με τον Τζέιμς στη Νέα Υόρκη ή το Σικάγο.

Με το να μην δώσει αυτή την ευκαιρία στον εαυτό του, αναγκάστηκε την επόμενη χρονιά να πάει στη Νέα Υόρκη και να ενώσει τις δυνάμεις του με αυτές του Στούντεμαϊρ.

Κοιτώντας πίσω, ο Άντονι βλέπει την ευκαιρία που έχασε. Όταν ο Τζέιμς και ο Μπος προσγειώθηκαν στο Μαϊάμι, "ήταν σαν να ήξεραν κάτι", είπε ο Άντονι.

-"Ήξεραν κάτι";

-"Ναι, το σχεδίασαν όλο αυτό".

-"Και γιατί δεν σου το είπαν";

-"Νομίζω ότι μου το έλεγαν με τον τρόπο τους. Διάλεξε την 3ετή συμφωνία".

"Του το λέγαμε", θυμάται ο Τζέιμς.

Είναι σπάνιο για τον Άντονι να παραδέχεται δημοσίως ότι μετανιώνει για κάτι και σκέφτεται πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν είχε πάρει μια άλλη απόφαση. Το νιώθεις, όμως, στα σχόλια, που κάνει εκ των υστέρων.

"Ερωτεύτηκα το παιχνίδι".

"Πώς θα ήταν αν παίζαμε όλοι μαζί";

Αν γυρνούσαμε το χρόνο πίσω, ο Άντονι θα επέλεγε το μονοπάτι που οδηγούσε στον Λεμπρόν. Θα έκανε το ίδιο ακόμα και αν του δινόταν σήμερα μια τέτοια ευκαιρία.

Ο Άντονι λατρεύει τη Νέα Υόρκη, το Μάντισον Σκουέαρ και το να είναι Νικ, παρά τις ήττες και τα πισωγυρίσματα. Ωστόσο μπορεί να υπάρξει κάποια καταλυτική στιγμή στο μέλλον που να φέρει τα πάνω κάτω.

(Ο Άντονι έχει εκφράσει πολλές φορές το πόσο του αρέσει να παίζει για τους Νικς, όμως οι συνεχείς ήττες τον φθείρουν)

Οι αποτυχίες των Νικς έχουν γίνει βάρος στον Άντονι και δεν αποτελούν εξ ολοκλήρου δική του ευθύνη. Οι ιθύνοντες των Νικς ήθελαν να δημιουργήσουν μια πολύ δυνατή τριάδα με τους Άντονι-Στούντεμαϊρ και Τσάντλερ, αλλά δεν τους βγήκε.

Η Νέα Υόρκη είχε μια πολύ καλή σεζόν με 54 νίκες το 2012/13, η οποία έγινε σχεδόν κατά τύχη και δεν είχε βάσεις. Η "φούσκα" έσκασε την επόμενη χρονιά και τώρα βρίσκονται σε καθεστώς ανοικοδόμησης.

Στα πέντε του χρόνια ως Νικ, ο Άντονι είχε 70 διαφορετικούς συμπαίκτες, 4 προπονητές και 4 διευθυντές του μπασκετικού τμήματος. Δεν ήταν αυτό το όραμά του όταν πήγε στη Νέα Υόρκη. Οι Νικς, όμως, δημιούργησαν χάος.

Την ώρα που ο Τζέιμς επέλεξε τη σταθερότητα του Μαϊάμι και του Πατ Ράιλι, ο Άντονι έμπλεξε το πεπρωμένο του με τον αδέξιο ιδιοκτήτη των Νικς.

Εκεί που ο Τζέιμς επέλεξε τον Γουέιντ και τον Μπος για να τον πλαισιώσουν, ο Άντονι επέλεξε την ομάδα των Νικς που χτιζόταν γύρω από τον Στούντεμαϊρ, έναν ακόμη επιθετικογενή φόργουορντ του οποίου του παιχνίδι δεν κολλούσε ποτέ με αυτό του Άντονι.

Οι λάθος επιλογές

Η σκληρή αλήθεια είναι πως ο Άντονι έκανε πάντα επιλογές στην καριέρα του που του κόστιζαν:

-Επέλεξε την 5ετή συμφωνία το 2006, αντί να μείνει ελεύθερος το 2010.

-Εκβίασε την ανταλλαγή του στους Νικς τον Φλεβάρη του 2011-μια μεταγραφή που τους κόστισε 4 βασικούς και αρκετές θέσεις στο ντραφτ- αντί να περιμένουν να αποκτήσουν ένα free agent εκείνο το καλοκαίρι.

-Επέλεξε να μείνει στους Νικς το 2014, αντί να πάει στους ανταγωνιστικούς Μπουλς ή Χιούστον.

-Και το συμβόλαιο που υπέγραψε (γύρω στα 109.000.000 ευρώ) δεν άφηνε περιθώρια στην ομάδα του να αποκτήσει δυνατούς συμπαίκτες.

Σε κάθε σημείο που έπρεπε να πάρει μια σημαντική απόφαση ο Άντονι επέλεγε την οικονομική σταθερότητα -τα περισσότερα χρόνια συμβολαίου, τα περισσότερα χρήματα- εις βάρος της ευελιξίας και της δυνατότητας να παίξει σε ομάδα πιο ανταγωνιστική.

(Αν και συζήτησε με τους Μπουλς το 2014 όταν είχε μείνει ελεύθερος, ο Καρμέλο επέλεξε να παραμείνει στους Νκς παρά να ενώσει τις δυνάμεις του με τον Ρόουζ)

Οι ήττες και η κριτική έχουν ψυχολογικό αντίκτυπο στον Καρμέλο, ο οποίος παρόλα αυτά επιμένει πως δεν σκέφτεται να φύγει από την ομάδα και το μόνο που τον νοιάζει είναι να κάνει τα πάντα για να γίνουν οι Νικς ξανά νικητές.

Ο Τζέιμς μπορεί να αντιμετώπισε κάποια προβλήματα στην επιστροφή του στο Κλίβελαντ, αλλά παραμένει φαβορί για να συμμετέχει για 6η συνεχόμενη φορά στον τελικό, την ώρα που οι Νικς έμειναν εκτός play-off.

Ο Άντονι χαίρεται για τον Τζέιμς. Ο Τζέιμς είναι προβληματισμένος για τον Άντονι. Αλλά κανείς από τους δύο δεν συγκρίνει στατιστικά και τίτλους. Είναι πρώτα φίλοι και μετά αντίπαλοι.

"Το μόνο που με απασχολεί σχετικά με τον Μέλο είναι όταν βλέπω παιχνίδια του να τον βλέπω χαμογελαστό", είπε ο Τζέιμς. "Αν ο Μέλο έχει αλλάξει κούρεμα και χαμογελάει σημαίνει ότι όλα πάνε καλά".

"Όποτε αφήνει μούσια και μαλλιά δεν είναι καλά. Αλλά όποτε τον βλέπω με αυτό το χαμόγελο που τον γνώρισα όταν έπαιζε μπάσκετ στα 16 του, σημαίνει ότι είναι πάρα πάρα πάρα πολύ καλά. Είναι σπουδαίος παίκτης".

Όσα χρόνια και αν πέρασαν, ο αμοιβαίος θαυμασμός παραμένει ισχυρός. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται τόσο ο Τζέιμς όσο και ο Άντονι όταν τους ρωτήσεις για τον άλλο θα χαμογελάσουν, θα κάνουν ένα κοπλιμέντο ή θα θυμηθούν μια ευχάριστη ιστορία.

Πάρθηκαν αποφάσεις, υπογράφτηκαν συμβόλαια, δημιουργήθηκαν καριέρες, ακολουθήθηκαν διαφορετικά μονοπάτια. Ο δεσμός τους όμως παραμένει. Όπως μένει ζωντανή και η ελπίδα για συνύπαρξη τους στην ίδια πεντάδα.

"Ελπίζω πριν ολοκληρώσουμε την καριέρα μας να μπορέσουμε να παίξουμε όλοι μαζί", δήλωσε ο Τζέιμς. "Τουλάχιστον 1-2 σεζόν εγώ, ο Μέλο, ο Γουέιντ και ο Κρις Πολ. Θα ζητούσα μείωση μισθού μόνο και μόνο για να γίνει κάτι τέτοιο".

Ίσως στο τέλος της καριέρας τους. Ίσως νωρίτερα. Το κυνήγι ενός ακόμα δαχτυλιδιού με όλη την "αδερφότητα" στην ίδια ομάδα.

"Θα είναι φανταστικό", λέει ο Τζέιμς. "Πάντα το έχω στο μυαλό μου".

Τη νύχτα πριν δύο τεράστια μπασκετικά ταλέντα γίνουν αντίπαλοι και πριν οι φιλοδοξίες και οι καριέρες τους ακολουθήσουν ξεχωριστά μονοπάτια συναντήθηκαν στο λόμπι ενός ξενοδοχείου.

-"Εσύ δεν είσαι ο Μέλο";

-"Ναι".

-"Είμαι ο Λεμπρόν και μου αρέσει το παιχνίδι σου".

Κάπως έτσι άρχισαν όλα...

Πηγή: Bleacher Report