Kobe Bryant, you are unique

Το καλοκαίρι του 1978 ήταν ένα από τα πιο θερμά στην ιστορία της Πολιτείας της Pennsylvania, στους δρόμους της Philadelphia επικρατεί χάος εξ αιτίας των σφοδρών συγκρούσεων μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων και του αναρχο-πριμιτιβιστικού κινήματος “MOVE” της αφροαμερικανικής κοινότητας. Ο Δήμαρχος της Philly, πρώην κομισσάριος της αστυνομίας, Frank Rizzo, έχει επιβάλλει στρατιωτικό νόμο εξ αιτίας της δολοφονίας του αστυνομικού James J. Ramp και θα χρειαστεί η επέμβαση του 31ου Προέδρου των ΗΠΑ, Jimmy Carter για να εξομαλυνθεί πρόσκαιρα η κατάσταση. Στην πόλη και στα περίχωρα όμως, η μυρωδιά του φόβου είναι ακόμα νωπή, όσοι πολίτες εναντιώνονται στην οργάνωση του John Africa, μένουν κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους, ενώ ακόμη και οι συμπαθούντες το “MOVE” απομακρύνονται στα προοάστια με τις οικογένειές τους.

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΡΕΑΣ

Ο Joe “Jellybean” Bryant, των τοπικών 76ers, μαζί με την έγκυο γυναίκα του Pamela Cox και τις δύο μικρές τους κόρες, την Sharya και τη Shaia, βρίσκονται μακριά από τον κίνδυνο και το αιματοβαμμένο downtown. Έχουν βρει καταφύγιο στο King οf Prussia, ένα φιλήσυχο προάστιο στα βορειοδυτικά της «πόλης που σου ανταποδίδει την αγάπη» όπως λέει και το αμερικανικό ρητό. Ο Joey έχει βγάλει την οικογένεια για φαγητό σε ένα από τα φημισμένα τότε steakhouses, παίρνει τον κατάλογο στο χέρι και το μάτι σταματάει στο καινούριο εξωτικό πιάτο του μαγαζιού: “kobe steak”. Του προξενεί τόση εντύπωση που καλεί το σερβιτόρο να μάθει περισσότερα γι’ αυτό το περίεργο κρέας και στο όνομα και στην όψη, μαθαίνει τις καταβολές από την Άπω Ανατολή, εντυπωσιάζεται τόσο που κοιτάζει την Pamela και της αποκρίνεται “let’s name him Kobe, yeah Kobe, like this unique piece of meat”.

Από τότε ξεκινά η ξεχωριστή ιστορία του Kobe Bryant, ο οποίος πράγματι πήρε το όνομά του από ένα κομμάτι κρέας που εντυπωσίασε τον πατέρα του, μια ποικιλία βοδινού από την Ιαπωνία που ειδικά εκείνη την εποχή (μιλάμε για τα τέλη της δεκαετίας του ’70) ακουγόταν παραπάνω απ’ όσο εκκεντρική ήταν. Φανταστείτε ένα «κακομαθημένο» μοσχάρι που τρέφεται με υψηλής ποιότητας γρασίδι, που ειδικοί του κάνουν μασάζ για να αποφεύγει μυϊκούς σπασμούς και κράμπες, ένα ζώο που δεν πίνει νερό, αλλά σακέ και μπύρα. Κάπου μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, το τρίτο παιδί της οικογένειας Bryant, o πολυπόθητος γιος για τον “Jellybean”, ήρθε στον κόσμο «σημαδεμένος» πριν καν δει το πρώτο φως της ημέρας και «καταδικασμένος» να είναι ξεχωριστός όπως το όνομά του. Ήταν 23 Αυγούστου εκείνου του θερμού καλοκαιριού του 1978 και ο Kobe Bean Bryant κλαίει για πρώτη φορά στο Mercy Hospital της Philadelphia. Έκτοτε ξεκινά η περιπλάνησή του, το ταξίδι του που είχε και θα έχει μέσα του πάντοτε μια μπάλα του μπάσκετ.

THE ITALIAN JOB

Ο πατέρας Joey ένας μέτριος αλλά με προσωπικότητα επαγγελματίας του ΝΒΑ, μετά από μια πενταετία στους Sixers, μετακομίζει με την οικογένεια στη West Coast και στο San Diego για λογαρισμό των Clippers. Ο Κobe είναι μόλις δύο ετών, στα τρία ήδη πλησιάζει το πρόσωπο στην οβάλ οθόνη της τηλεόρασης όταν βλέπει «το μπαμπά να παίζει με τη μπάλα». Η Pamela ορκίζεται ότι ο μικρός σταματούσε να κλαίει κάθε που τύχαινε να δείχνει μπάσκετ η τηλεόραση, αφοσιωνόταν δε πλήρως όταν πρωταγωνιστής ήταν ο πατέρας του. Προσπαθούσε να μιμηθει τις κινήσεις με τα χέρια του, παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας έδειχνε μαγεμένος από την πορτοκαλί μπάλα και τα κόλπα των ηρώων του μαζί της. Ο Joe όμως δεν στεριώνει ούτε στο San Diego, επόμενος σταθμός το Houston και οι Rockets, ούτε εκεί είναι η γη της Επαγγελίας.

Στα 30 του χρόνια, ο Bryant senior αποφασίζει να κάνει το μεγάλο ταξίδι overseas, παίρνει την οικογένεια και εγκαθίσταται στην καρδιά της Ιταλίας, στο Rieti, στην ταπεινή Sebastiani της Α2. Ο μικρός μόλις έχει κλείσει τα 6 του χρόνια, κοιμάται και ξυπνά με μια μπάλα του μπάσκετ στην αγκαλιά, είναι σαφές και κατανοητό ότι στο αίμα του ρέει dna αθλητή, άλλωστε και η μητέρα του προέρχεται από «μπασκετική» οικογένεια (ο αδελφός της Pamela είναι ο John “Chubby” Cox με καριέρα στο CBA) και η φύση φρόντισε να τον προικίσει με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μεγάλα άκρα, σωματότυπος πολύ μακριά από του μέσου αφροαμερικανού, λεπτές γραμμές στο πρόσωπο. Ο Kobe «έχει κάτι» από Άπω Ανατολή, το όνομά του επαληθεύεται και -εν μέρει- στην όψη του.

Ο Joe τον παίρνει μαζί του σε όλες τις προπονήσεις, ο μικρός έχει εξελιχθεί στη μασκότ της ομάδας, η οικογένεια Bryant έχει προσαρμοστεί αμέσως στη μεσογειακή κουλτούρα και μοιάζει να αφομοιώνεται στον ιταλικό τρόπο ζωής. Και μπασκετικά μιλώντας, ο Joe κάνει τις πιο ώριμες και «γεμάτες» σεζόν της καριέρας του, από τη «μικρή» Rieti καταλήγει στη Reggio Calabria, εκεί στη Nazarena θα ξεκινήσει να παίζει μπάσκετ ομαδικά και ο μικρός Kobe. Αμέσως τον προβιβάζουν στην επόμενη τάξη πιτσιρικάδων, ο γιος του τοπικού ήρωα δεν παίζει με μέσον, είναι καλός. Πολύ καλός για την ηλικία του. Σε τέτοιο βαθμό καλός που οι γονείς των υπόλοιπων παιδιών διαμαρτύρονται στον κόουτς Di Fazio ότι «το αμερικανάκι κοροϊδεύει τα παιδιά τους με τα κόλπα του και γυρνάνε σπίτι κλαμένα».

Ο Kobe μιλάει άπταιστα ιταλικά, σκέπτεται ιταλικά, τρώει και συμπεριφέρεται ιταλικά. Μόνο στο μπάσκετ ακολουθεί το δικό του μονοπάτι.

Ο Kobe στην Ιταλία αποκτά «ευρωπαϊκό αέρα», μπορεί οι κινήσεις του μπασκετικά να παραπέμπουν στο κλασσικό παιδί του Αμερικανού star της ομάδας, στις συνήθειές του όμως εκτός παρκέ, δεν είναι καθόλου γιάνκης. Ζυμαρικά, εκλεπτυσμένο γούστο, μεσογειακό ταμπεραμέντο, «ευρωπαϊκό» ύφος και στυλ, ακόμα και το κούρεμά του δεν είναι το χαρακτηριστικό κούρεμα των αφροαμερικανών των States, αντικατοπτρίζει την κουλτούρα που αναβλύζεται γύρω του. Ο Joe διάγει τις πιο χρυσές μέρες της καριέρας του, μετά τη Reggio έρχεται η Pistoia, πιο μετά η Reggiana. Θα ανακηρυχθεί δύο φορές mvp του ιταλικού all star game, θα επιτύχει ρεκόρ καριέρας με 69 πόντους σε ένα παιχνίδι, θα τελειοποιήσει τομείς του παιχνιδιού του που ως ρολίστας στο ΝΒΑ δεν θα μπορούσε να βελτιώσει ποτέ.

Παντού τον ακολουθεί το πεινασμένο βλέμμα του γιου του που στο σχολείο λέει και ξαναλέει στους συμμαθητές του ότι θα γίνει μπασκετμπολίστας και μάλιστα καλύτερος από το μπαμπά του. Όπως όλοι οι έφηβοι της εποχής του, ο μικρός θαυμάζει και ξεπατικώνει κινήσεις του Magic, είναι κι εκείνος μαγεμένος από το showtime των Lakers, από τις no look πάσες και τα ζογκλερικά του #1 play maker της λίγκας. Όταν το 1991 ο πατέρας του κλείνει το κεφάλαιο Ιταλία, ο Kobe μιλάει άπταιστα ιταλικά, σκέπτεται ιταλικά, τρώει και συμπεριφέρεται ιταλικά. Μόνο στο μπάσκετ ακολουθεί το δικό του μονοπάτι, εκεί έχει αναπτύξει μια πάρα πολύ έντονη ατομικότητα, ήδη από τα 13 του χρόνια αισθάνεται ο καλύτερος, αναζητεί το ένας εναντίον ενός, ψάχνει στην πρώτη ευκαιρία το σουτ, νιώθει το πρώτο βιολί της ομάδας. Μπασκετική κοσμοθεωρία που θα αποδειχθεί και θετική και αρνητική σε πάμπολλες περιπτώσεις.

Οnce a Laker, always a Laker

Μετά από ένα σύντομο πέρασμα του Joe από τη Mulhouse στη Γαλλία, η οικογένεια Bryant, επιστρέφει στα πατρώα εδάφη. Κοντά 8 χρόνια στην Ευρώπη, σχεδόν όλα τα παιδικά του Kobe σε όλες τις άκρες της μπότας. Ο Joe στα 38 του αποφασίζει να κλειδώσει τα παπούτσια στο φοριαμό, κρεμάει τη φανέλα και αφοσιώνεται στην προπονητική, η οικογένεια επιστρέφει στα περίχωρα της Philadelphia, επί της ουσίας (ξανα)ξεκινάει από την αρχή. Θα μείνουν στο Ardmore, ένα γραφικό προάστιο της πόλης, ο Kobe θα εγγραφεί στο τοπικό (και ταπεινό) Lower Merion High School, είναι ξανά απλώς ο γιος ενός παλιού ρολίστα των Sixers. Η απότομη προσγείωση θα του κάνει καλό, θα πεισμώσει, θα βελτιώσει βασικούς τομείς του παιχνιδιού στους οποίους υστερούσε, το σουτ του έχει γίνει πιο σταθερό, αν και εξακολουθεί να σουτάρει πολύ και να αγνοεί την πάσα. Ήδη όμως κοιτάζει τον κόσμο από 195 εκατοστά, έχει τρομερά φυσικά προσόντα και μια έμφυτη έφεση στο «δικό του» μπάσκετ.

Στο High school θα κάνει καταπλητικά πράγματα. Από τη freshman σεζόν του, θα ανακηρυχθεί rookie της χρονιάς με απλησίαστα νούμερα: 31 πόντοι – 10.4 ριμπάουντς, σε ένα ατέλειωτο οne man show. Κάθε χρονιά είναι και καλύτερος, ψηφίζεται παίκτης της χρονιάς, όλος ο κόσμος αρχίζει να ανακαλύπτει τον επόμενο super star, τον «επόμενο Jordan» όπως διψάει ο κόσμος. Το ρεκόρ του Merion High στην τετραετία Bryant είναι το τρομακτικό 77-13, ο ίδιος σπάει και το καταραμένο ατομικό ρεκόρ πόντων του μεγάλου Wilt στο South Pennsylvania. Όλες οι ΗΠΑ περιμένουν το παιδί θαύμα, τα media αδημονούν για τον επόμενο μεγάλο, το κοινό διψάει για νεαρούς «που σπάνε το pattern», παρακάμπτουν το american way με το Κολλέγιο και στοχεύουν απ’ ευθείας στο ΝΒΑ.

ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΣΤΟ ΝΒΑ

Μεγάλο ρόλο στην απόφαση του Kobe να δηλωθεί στο draft, θα παίξει ο Kevin Garnett και η φρενίτιδα του 1995. Την επόμενη χρονιά, ο Kobe δεν έχει καν κλείσει τα 17, όταν επιλέγεται στο #13 του draft από τους Charlotte Hornets. Ο μύθος λέει ότι ο θρυλικός Jerry West, φρόντισε σε ένα δοκιμαστικό στο pre-draft να βάλει απέναντι στον αναιδή πιτσιρίκο το Michael Cooper σε ένα ιστορικό όπως αποδείχτηκε ένας εναντίον ενός. Ο μικρός διαλύει τη μέση και τα γόνατα του Cooper, αναγκάζει το μεγάλο Jerry να θυσιάσει το Vlade Divac για να πάρει το pick από τη Charlotte. O Kobe τρελλαίνεται, ζει ένα όνειρο, στις πρώτες του δηλώσεις μετά το μεγάλο deal θα πει το ιστορικό “once a Laker, always a Laker” εξευρωπαΐζοντας ακόμη και το ίδιο το ΝΒΑ που ήταν και είναι παντελώς άμαθο σε φανατισμούς και συναισθηματισμούς τέτοιου είδους.

18 ετών και 72 ημερών και είναι ο νεότερος (τότε) παίκτης στην ιστορία της λίγκας, όσο κι αν γκρινιάζει ο Stern. Ο πανούργος Κομισσάριος ad hoc του ΝΒΑ, ξέρει πάρα πολύ καλά ότι είναι επιτακτική η ανάγκη να βρεθεί «ο επόμενος» για να έχει συνέχεια η διαρκής και αδιάλειπτη ανάπτυξη του πρωταθλήματος και συνεπώς και των οικονομικών μεγεθών. Η «πιάτσα» του LA είναι η ιδανικότερη δυνατή, το «παιδί θαύμα» ο ιδανικός εκκολαπτόμενος star την ιδανικότερη στιγμή. Στη rookie σεζόν του αλλάζει τον Eddie Jones, το κοινό διψάει για τον arrogant πιτσιρίκο που είναι πιο ατομιστής απ’ όσο χρειάζεται «αλλά και ο Jordan έτσι ξεκίνησε». Οι Λιμνάνθρωποι ωστόσο είναι πολύ μακριά από την ομάδα που θα καταδυναστεύσει τη λίγκα, αποκλείονται στον πρώτο γύρο των play offs, ο «μικρός» τελειώνει με 7.6 μ.ο. οι οποίοι όμως την αμέσως επόμενη σεζόν διπλασιάζονται.

Η σύγκριση με τον Jordan από κοινό και media είναι τόσο συχνή που καταντάει κουραστική: ο Kobe κερδίζει το διαγωνισμό καρφωμάτων (ο νεότερος), ψηφίζεται και συμμετέχει στο all star game (και πάλι ο νεότερος στην ιστορία) το 1999, χαρίζει θέαμα και είναι μια μηχανή που σκοράρει και καρφώνει. Η ελαστικότητα στις κινήσεις του πραγματικά θυμίζει κάτι από «Εκείνον», είναι όμως τόσο άκαιρη η σύγκριση που καταλήγει άδικη και για τους δύο. Ο Kobe είναι ακόμη παιδί, μπορεί να αιτιολόγησε την επιλογή του “skip college” με διάφορες δικαιολογίες, δεν ωρίμασε ποτέ όμως πριν μπει να πολεμήσει στο μπάσκετ των ενηλίκων, στο μπάσκετ που μετράει. Κι αν στην κανονική περίοδο μπορούσε να κάνει «τα δικά του», στα play offs που το πράγμα σοβάρευε απότομα, η προσαρμογή ήταν πάρα πολύ δύσκολη.

Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ JACKSON, ΤΟ THREE-PEAT

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι και ο ίδιος ο Kobe «ξεπατικώνει» κινήσεις του Air, κάνει δικά του χαρακτηριστικά plays, προσεγγίσεις στο παιχνίδι, ακόμη και εκείνη την προστασία στο post με το λύγισμα της μέσης. Στη «λειψή» λόγω του lock out σεζόν του millenium, ξεκινά βασικός και στα 50 παιχνίδια, εκείνο το καλοκαίρι όμως θα πραγματοποιηθεί η κομβικότερη αλλαγή της ίδιας του της καριέρας. Ο Phil Jackson συμφωνεί με και υπογράφει με τους Lakers, θέτει σε ισχύ το τελευταίο του μεγάλο project που πλην Bryant, έχει ως κορωνίδα την εφαρμογή της τριγωνικής επίθεσης του θείου Tex και κυρίως την απόκτηση του φαινομένου Shaquille. Είναι η μεγαλύτερη διαφορά σε σχέση με τους Bulls, το δίδυμο Bryant-O’Neal είναι από τα τρομακτικότερα δίδυμα κοντού-ψηλού στην ιστορία του ΝΒΑ.

Ο ίδιος ο Kobe δουλεύει πάρα πολύ ακόμα και στην off season, αυξάνει το μυϊκό του όγκο, προπονείται ακατάπαυστα για να γίνει ο επόμενος βασιλιάς. Οι μνήμες του Jordan είναι νωπές, ο άτιμος θα εξακολουθήσει να εκθέτει κόσμο ακόμα και λίγο πριν τα 40 με την ελαφριά φανέλα των Wizards. Ο Bryant στα 22 δείχνει πιο ώριμος, πιο έτοιμος, πιο συγκεντρωμένος, πιο προσηλωμένος, πιο πεινασμένος. Το LA κλείνει με 67 νίκες την κανονική περίοδο, το mvp καταλήγει στον Shaq, ο Bryant θα μιλήσει στον έβδομο τελικό της περιφέρειας εναντίον του Portland με τρομερά νούμερα: 25 πόντοι, 7 ασίστς, 11 ριμπάουντς, 4 τάπες. Από την πρώτη κιόλας σεζόν, το «ζεν» του Phil δείχνει να του ταιριάζει γάντι. Το 4-2 εναντίον των Pacers του μεγάλου Reggie φέρνει τον τίτλο στην California μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Και είναι μόνο η αρχή.

Η επόμενη σεζόν είναι η απόλυτη αποθέωση, ίσως η καλύτερη στην εποχή Shaq-Kobe στο Los Angeles. Θα χάσουν μόνο ένα παιχνίδι στα play offs, εκείνο από το μοναδικό Allen I σε ένα τρομακτικό ένας εναντίον όλων και από τις δύο πλευρές. Blazers, Kings, Spurs, υποκλίνονται, ο Kobe κλείνει με 29.4 πόντους, 7.3 ριμπάουντς, 6.1 ασίστς. Ο Shaquille μετά το δεύτερο δαχτυλίδι και το back2back, δίχως μαλλιά στη γλώσσα δηλώνει on camera ότι ο Kobe είναι το #1 στη λίγκα. Οι ειδικοί όμως διαφωνούν: «δεν είναι καν clutch player, δεν έχει καν κρίνει τελικό». Θα το κάνει την αμέσως επόμενη σεζόν και παρά τον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό των haters, ο Bryant του πλαστικού παρκέ στη Reggio Calabria, στα 23 του χρόνια φοράει ήδη τρίτο δαχτυλίδι, παίρνει το τρίτο O’Brien Trophy σπίτι του.

Στο έβδομο ματς με τους τρομερούς Kings των Christie, Bibby, Stojakovic και Divac, ο Kobe θα γίνει και ο clutch player, οι τελικοί με τους Nets είναι ένα αστείο μπροστά σε εκείνη τη συγκλονιστική σειρά με το Sacramento. H πρόκληση πια ήταν το 4 στα 4, «αυτό που δεν έκανε ούτε ο Jordan». Παρά τις σαραντάρες και το ατέλειωτο σκορ (ειδικά το Φεβρουάριο δεν είναι απλώς on fire αλλά κάτι περισσότερο) στους τελικούς της περιφέρειας με το San Antonio, δεν υπάρχει αντίδοτο στον Greg Popovich. Οι Spurs σε έξι παιχνίδια σφουγγίζουν το όνειρο των Lakers, την προσωπική νέμεσι του ίδιου του Bryant που πλέον δεν αισθάνεται ότι έχει να αποδείξει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε. Και συν τοις άλλοις έρχεται και «εκείνη η νύχτα στο Colorado».

Η σκοτεινή βραδιά στο Colorado

Χρήζει ξεχωριστής αναφοράς εκείνη η κατηγορία για το βιασμό της 19χρονης, είναι μια ιστορία πολύ σκοτεινή, πολύ ασαφής, πολύ σύνθετη για να είναι είτε αληθινή είτε ψεύτικη. Το Cordillera Lodge and Spa στο Edwards του Colorado είναι ένα μεσαιωνικού ρυθμού resort στις παρυφές της κοιλάδας του Vail και Beaver Creek. Εκείνο το απόγευμα κυλάει ράθυμα, σχεδόν βασανιστικά, το ξενοδοχείο είναι σχεδόν άδειο, μόνον τέσσερις στις 56 πολυτελείς σουίτες είναι κλεισμένες. Την πέμπτη θα την ζητήσει και θα την κλείσει ένα ταξιδιωτικό γραφείο για λογαριασμό κάποιου κυρίου “Javier Hernandez”. Ο manager και η receptionist του resort, μετά από μια ανταλλαγή email αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά, τους τηλεφωνούν και από τη διάσημη κλινική Steadman-Hawkins στο Vail, λέγοντάς τους ότι στην πόλη είναι incognito o Kobe Bryant για μια επέμβαση στο γόνατο.

Μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά της receptionist που κάνει και υπερωρίες περιμένοντας τον «κύριο Fernandez» και δεν σχολάει στις 7 το βράδυ ως συνήθως. Κατά τις 10 το βράδυ εμφανίζονται δύο θεόρατοι τύποι, εύκολα αναγνωρίσιμοι για κάποιον φανατικό του μπάσκετ: είναι ο Mike Ortiz και ο Joe Carlson, οι σωματοφύλακες του Kobe Bryant, ο οποίος φορώντας μια λευκή φόρμα με κουκούλα και γυαλιά ηλίου, τους ακολουθεί από απόσταση. Η υπάλληλος τον αναγνωρίζει αμέσως, μαζεύεται όλο το προσωπικό, ο Kobe υπογράφει αυτόγραφα, δείχνει ευδιάθετος παρόλο που «η μυστική επιχείρηση» στέφθηκε με πανηγυρική αποτυχία. Βλέπετε η receptionist ήταν πολύ όμορφη, ο θαυμαστής του ωραίου φύλου Bryant ήταν αδύνατον να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Οι λιγοστοί πελάτες επιβεβαιώνουν ότι οι δυό τους φλέρταραν ανοιχτά, ότι αστειεύονταν για το τατουάζ της κοπέλας, ένα ζευγάρι θαμώνων τους είδε και να φιλιούνται.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΗΠΑ ΧΩΡΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΑ ΔΥΟ

Είναι το τελευταίο περιστατικό που αποδέχονται και οι δύο πλευρές, στο εξής όλα υπόκεινται στην ερμηνεία του Δικαστηρίου. Την 1η Ιουλίου η receptionist τηλεφωνεί στην αστυνομία, δίνει πολύωρη κατάθεση στο σπίτι της μητέρας της στη Σερίφη του Eagle County, Marsha Rich και στον detective Doug Winters. Ισχυρίζεται ότι ο Bryant την κακοποίησε σεξουαλικά και κατόπιν τη βίασε επί πεντάλεπτο, προτού την υποχρεώσει να πλυθεί σχολαστικά και να αφήσει το δωμάτιό του. Η κοπέλα εξετάζεται στο ομοσπονδιακό νοσοκομείο, πράγματι συναντώνται κάποια τραύματα στη γενετήσια περιοχή που παραπέμπουν σε υποχρεωτική τέλεση σεξουαλικής πράξης. Ο -παντρεμένος τότε- Bryant ασφαλώς αρνείται τα πάντα, καταθέτει ότι απεναντίας με την κατάθεσή της, η κοπέλα τον παρέσυρε σεξουαλικά και ασφαλώς εκείνος όταν τα πράγματα «ξέφυγαν» δεν έκανε πίσω.

ΟΙ λεπτομέρειες των καταθέσεων είναι άκρως ακατάλληλες, παραπέμπουν σε... άλλης θεματικής αρθρογραφία ή καλύτερα πορνογραφία. Γεγονός είναι ότι ξέσπασε τεράστιο σκάνδαλο, ενεπλάκη η σύζυγος του Kobe, οι ΗΠΑ χωρίστηκαν στα δύο, πληγώθηκε βάναυσα η δημόσια εικόνα του αθλητή και εφηβικού ειδώλου Bryant. Αφ’ ενός η φυσική παραδοχή του ότι απατούσε τη γυναίκα του κατ’ εξακολούθηση στην άκρως πουριτανική αμερικανική κοινωνία και αφ’ ετέρου η ανατριχιαστική περιγραφή του σχετικά με τη σεξουαλική πράξη και τις απαιτήσεις του, σόκαραν τις ΗΠΑ και μετέτρεψαν την υπόθεση στην πιο πολύκροτη mediaκά δικαστική υπόθεση από τα χρόνια της δίκης του O.J. Simpson. Ο Bryant συνελήφθη, η υπόθεση έλαβε ρατσιστικές προεκτάσεις, αφού η κοπέλα ήταν πιο λευκή από Λετονή που δεν την έχει δει ποτέ ο ήλιος και πιο ξανθιά και απο τη Μέριλυν, ενώ η κίνηση του Kobe να δωρίσει ένα δαχτυλίδι τεσσάρων εκατομμυρίων δολαρίων στη γυναίκα του, θεωρήθηκε ex officio αποδεικτικό ενοχής.

ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

Η δίκη έγινε στην αίθουσα Δικαστηρίου του Eagle, μια αίθουσα 22 καθήμενων, στην οποία υπήρχαν μέσα και πέριξ αυτής πάνω από 500 άτομα, στην πλειοψηφία τους ρεπόρτερς και κάμερα-μεν. Ο άτεγκτος Δικαστής Terry Ruckriegle απήγγειλε την κατηγορία που επέσυρε ποινή από 4 χρόνια έως ισόβια για το super star του ΝΒΑ, όλες οι ΗΠΑ παρακολουθήσαν εκείνη τη διαδικασία με κομμένη την ανάσα. Ο Bryant θα υποπέσει σε πολλές αντιφάσεις κατά τις καταθέσεις του, από τα πρακτικά συνάγεται ότι η πράξη ήταν εν μέρει κοινή συναινέσει.

Η στρατιά δικηγόρων του Bryant μετέρχεται της ερμηνείας του rape shield law, αποδεικνύει μετά από πανάκριβες εξετάσεις dna ότι η κοπέλα τουλάχιστον 15' πριν τη συνουσία με τον Bryant, είχε σεξουαλική επαφή και με άλλον άνδρα (λευκό) και η κοινή γνώμη (ξανα)βλέπει με συμπάθεια τον Kobe. Οι κατηγορίες στο ποινικό μέρος εκπίπτουν, οι δικηγόροι της κοπέλας όμως ασκούν αγωγή «για στρες κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας», ο Bryant αποδέχεται τις κατηγορίες χωρίς δεύτερη κουβέντα (έχοντας αποφύγει τις ποινικές κυρώσεις), αποζημιώνει γενναιόδωρα την κοπέλα και συν τοις άλλοις εκδίδει και δελτίο Τύπου, διά του οποίου ζητά επανειλημμένως συγνώμη από το θύμα (όπως αναφέρει ο ίδιος), την οικογένειά της, τους θαυμαστές του, τη δική του οικογένεια.

Κανείς δεν ξέρει με ασφάλεια τι συνέβη εκείνη τη νύχτα στο Colorado, ακόμη και σήμερα η κοινή γνώμη των ΗΠΑ δεν έχει αποφασίσει με ποιου το μέρος είναι το δίκαιο, εάν ο Bryant είναι αθώος ή ένοχος. Υπεισέρχεται η θολή κρίση αφ΄ενός επειδή πρόκειται για διάσημο αθλητή, αφ’ ετέρου επειδή η υπόθεση ουδέποτε παρουσιάστηκε ως είχε από τα αδηφάγα media και την «κίτρινη» μανία των κατά τα άλλα πουριτανών Αμερικανών. Ο Kobe μετά από εκείνο το συμβάν κλείστηκε ακόμη περισσότερο στον εαυτό του, το παιχνίδι του έγινε ακόμη πιο ατομικό, παρόλο που οι Lakers τον έκαναν να αισθανθεί «βασιλιάς» και τον επέλεξαν αντί του Shaquille και για την επόμενη μέρα. Ο ίδιος έμοιαζε να λειτουργεί εντελώς αυτόνομα μέσα στο παρκέ, να τον ενδιαφέρουν μόνο τα νούμερα και η υστεροφημία του, έβγαζε έναν θυμό και μια ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης μέσω της πορτοκαλί μπάλας, πολύ δύσκολα ψυχολογήσιμης.

Καθαγιασμός με το 5ο δαχτυλίδι

Τη σεζόν 2005/06 δείχνει να αφήνει πίσω του την πολύ δύσκολη προηγούμενη περίοδο, σταθεροποιείται στους 27 μ.ο., η ομάδα ωστόσο μένει εκτός play offs μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια. Ο ίδιος βέβαια, κερδίζει το μεγαλύτερο παράσημο σε σκορ στην καριέρα του με τους 81 πόντους του Staples Center εναντίον των Raptors στις 22 Ιανουαρίου του 2006, έχει αποκτήσει μια μοναδική ικανότητα να διαβάζει την αντίπαλη άμυνα, είναι όμως τόσο περίεργο το approach του, που θρυλείται πως είχε καθίσει να μάθει το ρόλο και των υπόλοιπων συμπαικτών του στην πεντάδα για να κρίνει ο ίδιος εάν κάνουν τη σωστή επιλογή στο σωστό χρόνο. Εν ολίγοις, ο Bryant χωρίς το Shaquille, έδειχνε να μην έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν, πλην του εαυτού του. Είναι πολύ elegant αλλά και «ποζεράς» ταυτόχρονα, κοπιάρει αβυσσαλέα τον Jordan χωρίς να τον ενδιαφέρει πια, αδικεί το ταλέντο του με τον ατομισμό και την εμμονή στα δικά του νούμερα, με αποτέλεσμα να ζημιώνεται η ομάδα.

Ευτυχώς το 2008 έρχεται η αναγέννηση (και παρά το γεγονός ότι και την προηγούμενη σεζόν έχει ανακηρυχθει mvp σκοράροντας 35.4 μ.ο.) και η τρόπον τινά «επιστροφή στην Ευρώπη». Ο ερχομός του Pau Gasol στο Los Angeles είναι θείο δώρο, η μεσογειακή αύρα του Ισπανού είναι το έναυσμα για μια δεύτερη καριέρα, για μια σταδιακή επανάκτηση της εμπιστοσύνης στο ίδιο το παιχνίδι και εν τέλει στην ενθρόνισή του στην κορυφή του ΝΒΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι σκοράρει λιγότερο, αλλά το τρόπαιο επιστρέφει στην Καλιφόρνια μετά από έξι παιχνίδια εναντίον της Βοστόνης του Garnett. Ο καθαγιασμός έρχεται την αμέσως επόμενη σεζόν με θύματα κατά σειρά Houston, Denver, Utah και εν τέλει τους Magic. Οι τελικοί είναι οι καλύτεροι της καριέρας του, το «πιο γλυκό» όπως θα το χαρακτηρίσει ο ίδιος, μετά από μια συγκλονιστική σειρά επτά αγώνων εναντίον των Celtics. Gasol και Artest είναι οι υπαξιωματικοί του, οι συμπαίκτες που ξενακέρδισαν την εμπιστοσύνη του και μας χάρισαν τον Kobe των καλών φεγγαριών.

Στην αναζήτηση για το έκτο δισκοπότηρο το 2010, ξεπερνά τον ανυπέρβλητο Jerry West στην κορυφή των σκόρερς όλων των εποχών για τους Λιμνανθρώπους, πραγματοποιεί μια πολύ ώριμη σεζόν αλλά τον σταματούν οι Mavericks. Στο μεταξύ, κατακτά ένα όνειρο καριέρας με την “Redeem Team” παρέα με Wade και LeBron στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο (θα το ξανακάνει σαν «βετεράνος» το 2012 στο Λονδίνο) με το χρυσό μετάλλιο να αποτελεί εξαγνισμό και καθαρτήριο μια ολόκληρης «σκοτεινής» περιόδου, όχι τόσο στα νούμερα όσο στον ψυχισμό του. Ομόφωνα ανακηρύσσεται mvp του all star game, πανηγυρικά κάνει την είσοδό του στο (πολύ) κλειστό club των top5 σκόρερς στην ιστορία του ΝΒΑ ξεπερνώντας τον άλλοτε διόσκουρο Shaq, οι διακρίσεις είναι συνεχείς και ατέρμονες. Αυτό που του λείπει είναι το επόμενο δαχτυλίδι και κάνει τα πάντα για να το κατακτήσει.

Ο Bryant παίζει (έπαιζε μέχρι χτες) ένα πολύ extreme μπάσκετ κυνηγώντας το όνειρό του, πότε το έκτο δισκοπότηρο, πότε τους δαίμονές του, πότε τα προσωπικά του ρεκόρ, πότε το καλό των Lakers.

Θα τον σταματήσει ο καταπληκτικός Durant στους ημιτελικούς της περιφέρειας το 2012, παρά τον ερχομό και την πολύτιμη βοήθεια του Steve Nash και του Dwight Howard, το δαχτυλίδι δεν έρχεται, ο ίδιος είναι κάτι περισσότερο από συγκινητικός, τραυματίζεται – επιστρέφει σε χρόνο ρεκόρ – είναι και πάλι ο ίδιος – στα 35 μοιάζει έφηβος. Το ματς εναντίον των Raptors, εκείνο με τα τρία «αδύνατα» εύστοχα σουτ τριών πόντων, είναι από τα highlights της καριέρας του, το κάρφωμα της παράτασης μέσα από θεούς και δαίμονες είναι το δείγμα του μεγαλείου του, το ταλέντο του ξεδιπλωμένο και γυμνό στα μάτια θαυμαστών και επικριτών, οι οποίοι όσο περνούν τα χρόνια γίνονται ολοένα και λιγότεροι. Ο τραυματισμός θα φόβιζε και ένα νεαρό παιδί στο ξεκίνημα της καριέρας του, θα λύγιζε και τον πιο δυνατό χαρακτήρα. Ο Kobe υποσχέθηκε ότι θα επιστρέψει. Και επέστρεψε. Με περισσότερη θέληση από πριν.

Έλιωσε στο γυμναστήριο, στα βάρη, στο φυσιοθεραπευτήριο. Πάλεψε σαν rookie στις προπονήσεις με τους συμπαίκτες του, κυρίως μόχθησε να κερδίσει τη δυσπιστία όσων τον θεώρησαν ξοφλημένο. Παρά το γεγονός ότι οι Lakers λόγω λάθος επιλογών και διοικητικής ασυναρτησίας δεν λάμπουν όσο στην ένδοξη ιστορία τους, ο Kobe Bryant, με τα 15 συναπτά του έτη στο Los Angeles, είναι ο ζωντανός θρύλος της ομάδας, ένας El Cid που έμοιαζε νεκρός αλλά αναστήθηκε. Το Δεκέμβριο του 2014 ξεπέρασε και την Αυτού Μεγαλειότητα στον πίνακα των σκόρερς όλων των εποχών, ο Kareem ούτως ή άλλως ήταν άπιαστος, ο Malone δύσκολα προσεγγίσιμος. Πλέον ο κόσμος τον έχει καταλάβει, είτε τον λατρεύει είτε τον μισεί, αδιάφορος δεν είναι σε κανέναν. Ο Jordan κάποτε είπε “he wants it so bad, that he’s willing to go to the extremes” και έχει απόλυτο δίκιο.

Ο Bryant παίζει (έπαιζε μέχρι χτες) ένα πολύ extreme μπάσκετ κυνηγώντας το όνειρό του, πότε το έκτο δισκοπότηρο, πότε τους δαίμονές του, πότε τα προσωπικά του ρεκόρ, πότε το καλό των Lakers. Δύσκολο να είσαι αντικειμενικός μαζί του, ακόμα πιο δύσκολο να επιλέξεις «στρατόπεδο» και να τον κατατάξεις εκεί που θέλει η μία ή η άλλη πλευρά. Η ιστορία θα αποφασίσει που και με ποιους «χωράει» ο Kobe Bryant, το κέρμα έχει δύο όψεις, αφού όσο είναι ο πρώτος σκόρερ της ιστορίας των Lakers, άλλο τόσο είναι και ο «ρέκορντμαν» των άστοχων σουτ στην ιστορία του ΝΒΑ. Μετά όμως διαβάζεις παρακάτω τον επόμενο, είναι ο John Havlicek, ένας ζωντανός θρύλος του μπάσκετ, αλίμονο εάν βγει σκάρτος κι αυτός επειδή «πρέπει» να βγει ο Kobe.

Γιατί εν κατακλείδι, ο Kobe Bryant είναι ακριβώς αυτό που είχε στο μυαλό του ο πατέρας του ο Joey όταν κοιτούσε με θαυμασμό εκείνο το όνομα στον κατάλογο του steakhouse στη Philly: ένα σπάνιο, μοναδικό, είδος. Και τα σπάνια και μοναδικά είδη και τα κακομαθαίνουμε και τους επιτρέπουμε τις ακροβασίες. Μόνο και μόνο επειδή κάνουν τη ζωή μας πιο διασκεδαστική και πιο όμορφη. Thank you Black Mamba, you are unique.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

MJ DAY: Το μεγάλο αφιέρωμα στον Μάικλ Τζόρνταν

Ρήγας Δάρδαλης: Νίκησε τους πάντες εκτός από τον πατέρα χρόνο