Kareem Abdul Jabbar: γεννήθηκε για να γίνει ξεχωριστός

«Ο κύριος Alcindor; Συγχαρητήρια! Έχω δει πολλά νεογνά, αλλά κάτι παρόμοιο με το γιο σας δεν μου έχει ξανασυμβεί. Και μην ανησυχείτε, το παιδί είναι υγιέστατο, απλώς ο τοκετός ήταν πολύ δύσκολος, διότι το νεογέννητο βγήκε 57 εκατοστά. Η μητέρα αναπαύεται, αλλά να ξέρετε ότι αυτό το μωρό όταν μεγαλώσει σίγουρα θα γίνει διάσημο, κάτι ξεχωριστό, πιθανόν να κερδίσει χρυσό μετάλλιο, σίγουρα πρέπει να το στρέψετε στον αθλητισμό.». Εκείνο το απόγευμα της 16ης Απριλίου του 1947 στο Memorial της Νέας Υόρκης, ο μαιευτήρας είχε απόλυτο δίκιο. Το μωρό λόγω υπερμεγέθους ήταν ήδη διάσημο, ο πατέρας του πράγματι το έσπρωξε στον αθλητισμό ενθυμούμενος τα λόγια του γιατρού και μετά όλα πήραν το δρόμο τους. Το μωρό των 57 εκατοστών, ήταν ο Lew Alcindor Jr., ο διάσημος μετέπειτα και ζωντανός θρύλος του ΝΒΑ Kareem Abdul Jabbar.

Ένα θαύμα της φύσης

Διότι δεν ήταν μόνο το ύψος που έκανε εκείνο το παιδί να ξεχωρίζει, αλλά οι σπάνιες αθλητικές του ικανότητες, η ατέλειωτη φυσική του δύναμη και τέλος το πιο απαραίτητο συστατικό απ’ όλα, η οξυδέρκεια. Ο Lew συνεχώς ψήλωνε, όταν πήγε στο αυστηρό καθολικό σχολείο Power Memorial Academy στο Manhattan, είχε ήδη ξεπεράσει τα 2 μέτα και κάτι, ήταν σαφές ότι βρισκόμασταν ενώπιον ενός θαύματος της φύσης.

Σε αυτό το καθολικό σχολείο θα ξεκινήσει να γράφεται η ιστορία, όταν εκ των πραγμάτων ο Lew έγινε ένα με τη μπάλα του μπάσκετ και άρχισε να ράβει το κοστούμι του θρύλου στο άθλημα. Το ταπεινό Power Memorial, με το θαύμα της φύσης στη σύνθεσή του, γίνεται αυτομάτως ανίκητο, σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, πραγματοποιεί 71 συνεχόμενες νίκες επί συνόλου 79, έχοντας χάσει μόλις δύο παιχνίδια. Ο Lew σκοράρει 2067 πόντους, αμέσως μετονομάζεται σε “Tower Of Power”.

Όταν τον παρέλαβε ο John Wooden στο διάσημο UCLA, ο θηριώδης «πύργος» των 218 εκατοστών είχε μόνο τακτικές ελλείψεις. Για τα υπόλοιπα φρόντισε το πρόγραμμα του μεγάλου «Μάγου του Westwood» που είδε έναν εκ των κορυφαίων center από καταβολής μπάσκετ να ντεμπουτάρει με 56 πόντους και 24 ριμπάουντς, καθιστώντας σαφές ότι θα γίνει ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών. Υπό τις οδηγίες του Wooden, o Lew Alcindor έφερε την επανάσταση στο ίδιο το NCAA, που αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο μιας σημαδεμένης τράπουλας, όταν είδε το ρεκόρ των 88 νικών και μόλις 2 ηττών των Bruins, αποφάσισε να αλλάξει ακόμη και τους κανονισμούς. Απαγόρευσε το κάρφωμα, ήταν το 1967 και ακούσια ο εμπνευστής εκείνης της απαγόρευσης ήταν και ο γενήτορας του διάσημο “sky hook”.

ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ KAREEM

To UCLA κερδίζει και τα επόμενα δύο πρωταθλήματα με χαρακτηριστική άνεση, ο Alcindor δεν σταματιέται από κανέναν είτε καρφώνει είτε σουτάρει είτε κάνει εκείνην την παλιομοδίτικη κίνηση του «ραβερσέ». Στο ενδιάμεσο, ο Νεοϋορκέζος γίγαντας έχει αποφασίσει να ασπαστεί το Ισλάμ, γίνεται ταγός του σουνίτικου δόγματος και είναι ήδη κύριος του εαυτού του, έχοντας μάλιστα και πολιτικο-κοινωνικές αναζητήσεις. Παρότι του ζητήθηκε να συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στο Mexico City, ο Lew αρνείται διαμαρτυρόμενος για την ρατσισιτική αντιμετώπιση των Αφρο-αμερικανών αθλητών από την ομοσπονδία, εκείνη την εποχή στις ΗΠΑ ο ρατσισμός είναι παντού και αποτελεί ίσως το σημαντικότερο πρόβλημα της κοινωνίας.

Εκμεταλλευόμενος τη γνωριμία του με τον Bruce Lee, αναζητεί την ισορροπία του και στις πολεμικές τέχνες, προσπαθεί να διαπρέψει και εκεί, παρότι δεν τον διευκολύνει καθόλου το κορμί του. Με το καράτε όμως αποκτά και πλαστικότητα στις κινήσεις του, εκτείνει σε δυσθεώρητα ύψη τα άκρα του, βρίσκει την εσωτερική γαλήνη του και μπολιάζεται με εκείνη την ολύμπια ψυχραιμία που τον χαρακτήρισε σε όλη του την καριέρα. Και δεν μιλάμε για οποιαδήποτε καριέρα, αλλά ίσως την πλουσιότερη στην ιστορία του ΝΒΑ, την πρώτη που εισήγαγε στην άγουρη λίγκα τις έννοιες marketing και sponsoring. Το 1969 αποφοίτησε, παρ’ ολίγο να γίνει μέλος των τότε διάσημων Harlem Globetrotters, που του προσέφεραν το αστρονομικό ποσό του 1 εκατομμυρίου δολαρίων για να κάνει περιοδεία μαζί τους.

Αρνήθηκε διότι πάντοτε είχε στο μυαλό του και στις φιλοδοξίες κάτι περισσότερο από μερικούς αγώνες επίδειξης ανά την υφήλιο. Λαμβάνει μέρος στο draft του 1969 και ο λαχνός κληρώνει στο Milwaukee και τους Bucks που οι μοίρες θέλησαν να έχουν κερδίσει την πρώτη επιλογή μετά από ένα trade με τους Suns. Εκείνη την εποχή υπήρχε και το ΑΒΑ, οι «ντόπιοι» New York Nets ποντάροντας στις ρίζες του, καταθέτουν κι εκείνοι την πρότασή τους, είναι όμως οικονομικά ασθενέστερη εκείνης των Bucks. Oι Nets επανέρχονται, ο εκκεντρικός Lew όμως αρνείται τελειωτικά, αφήνοντας του ιθύνοντες των Νεοϋορκέζων άφωνους: «Ένας οικονομικός πόλεμος διαβρώνει το χαρακτήρα του ατόμου, δεν είμαι ένα κομμάτι κρέας να καταλήξω σε εκείνον που προσφέρει τα περισσότερα».

Το Milwaukee είναι πολύ τυχερό, ειδικά συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι ο Bill Russell είχε αποσυρθεί και ο Wilt Chamberlain στα 33 του, δεν διέθετε την φυσική κατάσταση της νιότης του. Η σκυτάλη ήταν έτοιμη να παραδοθεί από τους Θεούς του μπάσκετ στον επόμενο εκλεκτό. Το impact του στους Bucks είναι τρομακτικό, τους μετατρέπει από ομάδα των 27 νικών σε φαβορί για τους τελικούς με 56, σκοράρει κατά ριπάς (28 μ.ο.) και μαζεύει όλα τα διαθέσιμα ριμπάουντς (14) και απολύτως αναμενόμενα ψηφίζεται Rookie of the year. Κύριο χαρακτηριστικό του δεν είναι ούτε το κάρφωμα, ούτε το lay-up. Είναι εκείνο το περίεργο σουτ, σήμα κατατεθέν του που επί της ουσίας των μετατρέπει σε unmarkable. Οι Αμερικανοί το ονόμασαν sky hook, είναι η δική μας «ραβέρσα».

Όταν την επόμενη σεζόν φτάνει στο Milwaukee και ένας ακόμη θρύλος των παρκέ, ο Oscar Robertson, οι νίκες γίνονται 66, οι 20 συνεχόμενες. Ο Lew σκοράρει 31,7 μ.ο. παίρνει το (πρώτο) mvp σπίτι του και στα play offs αφηνιάζει. Τα πρώτα του θύματα σε τελικούς είναι οι δύσμοιροι Baltimore Bullets που σκουπίζονται με 4-0. Την επομένη της κατάκτησης του τίτλου, Πρωτομαγιά του 1971, ανακοινώνει σε κοινό και δημοσογράφους ότι Lew Alcindor Jr. δεν υπάρχει πλέον. Ως γνήσιος σουνίτης αποκτά και μουσουλμανικό όνομα: στο εξής θα είναι ο Kareem Abdul Jabbar. Γενναιόδωρος (Kareem) Υπηρέτης (Abdul) του Θεού (Jabbar). Μπασκετικά δεν έχει την παραμικρή σημασία, αφού η πρόοδός του είναι γεωμετρική, ήταν και παρέμεινε το μεγαλύτερο υπερ-όπλο της Λίγκας.

Ανεβάζει τους μέσους όρους του σε 34,8 πόντους και ξαναστέφεται mvp. Μέχρι το 1974 έχει παγιωθεί σαν μεγάλος star του ΝΒΑ, παρά τα «σκοτεινά» χρόνια του, είναι και επισήμως ο πολυτιμότερος παίκτης τρεις φορές σε μια πενταετία και η απόλυτη ατραξιόν για το κοινό. Ώσπου την επόμενη σεζόν έρχεται το μεγάλο πρόβλημα στον κερατοειδή χιτώνα του ματιού που καλύπτει την ίριδα, την κόρη και τον πρόσθιο θάλαμο. Ο τραυματισμός αυτός του Jabbar, θα τον συστήσει στο μεταγενέστερο κοινό με εκείνα τα τεράστια προστατευτικά γυαλιά «μάσκα». Σχεδόν κανείς δεν τον θυμάται χωρίς τα γυαλιά, πολύ δύσκολα φέρνεις στο νου τη μορφή του προσώπου του χωρίς τους διάφανους φακούς που εν πολλοίς του έσωσαν την όραση και την καριέρα του.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Το πρόβλημα στα μάτια του θα αλλάξει και τον ίδιο, εκφράζει την επιθυμία να αποχωρήσει από το Milwaukee, δικαιολογούμενος ότι κλίμα και περιβάλλον της Νέας Υόρκης ή του Los Angeles είναι καταλληλότερο για τα μάτια του. Στην πραγματικότητα ήθελε ένα μεγαλύτερο κοινό, περισσότερο κόσμο να αντιλαμβάνεται και να ασπάζεται τη δική του κουλτούρα και τον δικό του τρόπο ζωής. Τελικά θα επιλέξει το LA του Jerry Buss που έψαχνε τον αντικαταστάτη των θρύλων Jerry West και Wilt Chamberlain και θα αλλάξει την ιστορία. 33 συνεχόμενες νίκες (απλησίαστο ρεκόρ) και 69 νίκες – 13 ήττες, για πολύ καιρό καλύτερο ρεκόρ της λίγκας, μέχρις ότου να το σπάσουν πρώτα οι Jordan Bulls με εκείνο το 72-9 κι κατόπιν η φετινή διαστημική παρέα του Steph Curry στο Golden State.

Ο τίτλος παρ’ όλα αυτά δεν έρχεται άμεσα κι όμως η παρουσία του Kareem είναι κομβικής σημασίας. Είναι ο πρώτος ριμπάουντερ στη Λίγκα (ακατάρριπτο ρεκόρ με 1111 αμυντικά ριμπάουντς), σκοράρει 27,7 πόντους, κερδίζει το τέταρτο προσωπικό βραβείο πολυτιμότερου παίκτη της σεζόν. Και το 1977 ο τίτλος θα χαθεί από το Portland και τους καταπληκτικούς Blazers, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος θα νικήσει κατά κράτος το αντίπαλο δέος Bill Walton. Μέχρι το 1979 ο Jabbar είναι μόνος, ένας μοναχικός καβαλάρης που σύμφωνα με τα media επέλεξε τη σωστή ομάδα τη λάθος στιγμή. Το Seattle και οι Supersonics του Gus Williams και του Jack Sikma, υπενθυμίζουν στον Kareem ότι ο τίτλος του mvp της regular season δεν αντιστοιχεί επ’ ουδενί σε πρωτάθλημα. Λίγο πριν μπει η δεκαετία του ’80 όμως, θα βρει το κισμέτ του μέσω του ερχομού του πιο χαρισματικού συμπαίκτη όλων των εποχών, όπως θα δηλώσει ο ίδιος ο Jabbar.

Είναι ο Earvin Johnson, ένας δίμετρος play maker με το χαμόγελο στα χείλη και ένα ταλέντο τόσο ατόφιο και σπάνιο που δεν έχει ξαναεμφανιστεί στα μπασκετικά χρονικά. Εκείνοι οι πρώτοι Lakers είναι η ομάδα του Kareem, ο ίδιος όμως παρακολουθεί το Magic στις προπονήσεις, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια μοναδική περίπτωση μπασκετμπολίστα, έναν καλλιτέχνη των παρκέ. Η επιστροφή στους τίτλους είναι θέμα χρόνου, ο freshman Johnson θαυμάζει τόσο τον Jabbar που ξεπατικώνει και τις κινήσεις του. Στην αντιπέρα όχθη όμως υπάρχει ο ένας και μοναδικός «Γιατρός», η μπασκετική ιδιοφυΐα που έκανε το μπάσκετ θεαματικότερο και μας οδήγησε σιγά σιγά κατά μια έννοια στον Michael Jordan.

Η μεγάλη κόντρα: Jabbar Vs Erving

Με την είσοδο στη νέα δεκαετία βρισκόμαστε ενώπιον της πρώτης πραγματικά μεγάλης «κόντρας» στο ΝΒΑ. Jabbar Vs Erving. Η σύγκρουση των τιτάνων και δύο αστέρων της λίγκας, υποσχόταν φοβερές συγκινήσεις, αλλά η σειρά ήταν πλήρως ισορροπημένη μέχρι το τέταρτο παιχνίδι: από δύο νίκες έκαστος, ένα break ο καθένας και για πρώτη φορά συμπαραστάτες που υπόσχονταν καλύτερο θέαμα. Ο Jabbar είχε το Magic, το Wilkes, το Nixon, ενώ ο μεγάλος γιατρός είχε το θηριώδη Dawkins, τον Caldwell Jones, το Maurice Cheeks και τον καλύτερο έκτο παίκτη (και κορυφαίο αμυντικό) Bobby Jones. Στο τέταρτο παιχνίδι ο Doctor J. έκανε το διάσημο Baseline Move του, ο Jabbar καλύπτει και προετοιμάζεται για το κόψιμο, αλλά ο γιατρός αλλάζει χέρι, γραπώνει την πορτοκαλί μπάλα και την εξαφανίζει χαμηλά. Η μπάλα επανεμφανίζεται πίσω από το ταμπλό και καταλήγει μαγικά στο καλάθι. Φάση επιστημονικής φαντασίας, ένας ακόμη λαγός από το καπέλο του θρύλου της Philly. 2-2 ο Kareem έπρεπε να απαντήσει. Και το κάνει.

Πέμπτο ματς, ο αριστερός αστράγαλος του Jabbar λυγίζει. Μέχρι εκείνο το σημείο οδηγούσε τους Lakers σε μια μεγαλοπρεπή νίκη, έχοντας επιτύχει 26 πόντους. Η φανέλα με το 33 σφίγγει τα δόντια, είναι συγκινητικός και οδηγεί τους λιμνανθρώπους στο 3-2. Το τίμημα είναι βαρύ όμως, στο έκτο ματς θα είναι σίγουρα απών, άπαντες στοιχημάτιζαν ότι το LA χωρίς τον ηγέτη του θα καταρρεύσει. Εκεί γεννιέται ο θρύλος, τότε πρωτογνωρίζουμε τη μαγεία. Παρασκευή 16 Μαΐου στο σαστισμένο Spectrum, ο Magic στήνεται για το τζάμπολ απέναντι στον Darryl Dawkins. "Είναι δυνατόν; Ο πιτσιρίκος center στη θέση του Kareem;". Έκαναν όλοι λάθος, ο Magic δεν έπαιξε μόνο center σε εκείνο το παιχνίδι, ήταν ο point guard, ο shooting guard, o forward, ήταν όλα, ήταν παντού. Κλείνει με μυθικά στατιστικά, 42 πόντοι, 14/14 από τη γραμμή, 15 ριμπάουντ, 7 ασίστ, 3 κλεψίματα, μια τάπα.

Άξιος συμπαραστάτης του ένας σεληνιασμένος Jamaal Wilkes, ο οποίος σκοράρει 37 και κατεβάζει και 10 ριμπάουντ, οι Lakers είναι πρωταθλητές μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια, σβήνουν το φάντασμα της ανεπανάληπτης ομάδας του Jerry West και του Wilt Chamberlain, ξανακάνουν το μπάσκετ πρώτο θέμα συζήτησης στο glamour LA. Εκείνο το ματς στο Spectrum είναι ίσως η πιο πλήρης εμφάνιση σε τελικό όλων των εποχών, είναι το ματς που ξεκίνησε η "μαγεία". Όλη η Αμερική ξεκινά να μιλάει για το φαινόμενο Earvin Johnson, γίνεται role model για τα παιδάκια στα playgrounds, εμβληματική φιγούρα για τη λίγκα, το ΝΒΑ μπορεί να στηριχθεί επάνω στον 21χρονο αφροαμερικανό από το Lansing για τη μεγάλη αντεπίθεση.

Μετά από μια διετία, ο Kareem ανταποδίδει στο Magic, γεννιέται το showtime, ο Jabbar φοράει τρίτο δαχτυλίδι στο χέρι του, μετά τη λήξη των τελικών τον ρωτούν το μεγάλο του μυστικό και τους αφήνει πάλι εμβρόντητους: «δεν θα κατάφερνα τίποτα απ’ όλα αυτά χωρίς τη yoga που με βοηθάει σωματικά και ψυχολογικά από το 1976». Οι μάχες με τη Philly είναι ιστορικές, ο προπομπός της τεράστιας αντιπαλότητας με τους Celtics και το δίπολο Bird-Magic. Με τη Philadelphia όμως το ερώτημα για μια ολόκληρη σεζόν στις ΗΠΑ ήταν «Jabbar ή Malone;». Οι Sixers ολοκληρώνουν με 65 νίκες, οι Lakers με 58. Ο Μωυσής είναι αποφασισμένος να νικήσει τον Jabbar, ξεστομίζει το κλασσικό "Fo, Fo, Fο" εννοώντας τέσσερα sweep, "four, four, four". Πράγματι η Philly κερδίζει τον τίτλο, ο Moses νικά τον Kareem, εκείνο που αγνοούν οι περισσότεροι φίλοι του μπάσκετ όμως, είναι πως ο Kareem εκείνη την περίοδο βλέπει το σπίτι του να καίγεται, χάνει μεταξύ άλλων μια καταπληκτική συλλογή δίσκων της jazz (πάνω από 3 χιλιάδες βινύλια), ανυπολόγιστης αξίας.

Το… οργουελικό 1984 είναι ίσως το κρισιμότερο σταυροδρόμι για το μέλλον του πρωταθλήματος, την 1η Φεβρουαρίου γίνεται Επίτροπος της λίγκας ο David J. Stern. Οι αλλαγές είναι άμεσες και καθοριστικές. Αλλάζει ο τρόπος διεξαγωγής των play offs, οι ομάδες από 12 γίνονται 16, πρώτος γύρος σε σειρά best off five, πλέον για να κερδίσεις το δαχτυλίδι πρέπει να περάσεις τέσσερες γύρους. Ο Stern ξέρει πολύ καλά που πρέπει να ποντάρει για να αυξηθεί η δημοφιλία της λίγκας, το προϊόν έχει την τεράστια ευκαιρία να παγιωθεί εκμεταλλευόμενο μια προδιαγραφόμενη μονομαχία που παραπέμπει στους Ιππότες της στρογγυλής τραπέζης. Μόνο που εδώ οι Ιππότες είναι της πορτοκαλί μπάλας. Magic Vs Bird, Bird Vs Magic, o Stern εκμεταλλεύεται αδιόρατα και υπόκωφα ακόμα και το white Vs black. Ο Kareem αποδέχεται το ρόλο «πίσω από την κουίντα» παρόλο που ποτέ δεν επιδοκίμαζε τις τακτικές και τις πολιτικές marketing.

ΟΤΑΝ ΑΛΛΑΞΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΒΑ

Εκείνη τη χρονιά άλλαξε η ιστορία του ΝΒΑ, ίσως ολόκληρου του μπάσκετ παγκοσμίως. Το Los Angeles έχει κάνει μια πολύ δυνατή σεζόν, με 54 νίκες και καθαρές προκρίσεις στα τελικά. Η μεγάλη μάχη που περίμεναν σχεδόν όλοι στις ΗΠΑ από το καλοκαίρι είναι προ των πυλών. Δύο άνθρωποι, δύο μπασκετμπολίστες φαινομενικά στον αντίποδα, αλλά τόσο ίδιοι. Για δύο εβδομάδες η μόνιμη επωδός ήταν το ερώτημα "Magic ή Bird"; Τη λύση όμως τη δίνει αθόρυβα ο «υπερήλικας» Jabbar. Στο πρώτο ματς στο Garden, είναι τρομερός με 32 πόντους (12 στα 17 σουτ), 8 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 2 μπλοκ και οδηγεί το LA στη μεγάλη ανατροπή του πλεονεκτήματος έδρας: 115-109. Δεύτερο ματς, το ματς κλειστό, σκληρό, οι Celtics δεν παραδίνονται με τίποτα. Ο James Worthy στο ματς της καριέρας του σε τελικό, έχει ήδη 29 πόντους με το καταπληκτικό 11/12 σουτ. Απομένουν 18 δεύτερα για τη λήξη, οι Lakers μπροστά με 2, 113-115. Ο McHale στη γραμμή με τις δύο βολές της παράτασης. Και οι δύο στο σίδερο, το 0-2 πιο κοντά από ποτέ και στο δαχτυλίδι αρχίζει να χαράσσεται η πόλη της California. Ο Riley στο time out πριν τις βολές του McHale, έχει δώσει εντολή στο Magic να καλέσει άμεσα νέο time out στην περίπτωση που ο Kevin ευστοχήσει και στις δύο. Ο Magic πάνω στην ένταση του αγώνα μπερδεύεται, καλεί time out στα 15 δεύτερα με τη μπάλα στην κατοχή του και το +2 να δίνει παράσταση νίκης.

Θείο δώρο για τους Κέλτες, προλαβαίνουν να σχεδιάσουν μια τελευταία άμυνα, ένα πλάνο αρπαγής της νίκης. Ο Worthy επαναφέρει στο Magic που ξαναδίνει στον διοπτροφόρο forward, κορυφαίο μέχρι εκείνη της στιγμή των Lakers. Ο Worthy βλέπει το κόψιμο του Scott και πασάρει. Η μπάλα δεν θα φτάσει ποτέ στα χέρια του Byron, παρεμβάλλεται ο Gerald Henderson, ρεζέρβα ξεχασμένη και κλέβει τη μπάλα, φεύγει σαν διαολεμένος στον αιφνιδιασμό και με lay up στέλνει το ματς στην παράταση. O extra χρόνος θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνον υπέρ των γηπεδούχων, τελικό 124-121, η Βοστόνη ισοφαρίζει. Στο τρίτο ματς ο Magic είναι σε μεγάλη μέρα, με 21 ασίστ (ρεκόρ για τελικό) διαλύει κάθε πιθανή παγίδα των Celtics, κονιορτοποιεί όλα τα αμυντικά σχέδια του KC Jones. Με ένα σερί 18-0 οι Lakers επιβάλλονται πλήρως, κερδίζουν με το εμβληματικό 137-104, 33 ολόκληροι πόντοι διαφορά, το νούμερο στη φανέλα του Jabbar.

Ο θυμωμένος Bird, δηλώνει στον Τύπο ότι οι Celtics έπαιξαν σαν "κυρίες" και εάν δεν αντιδράσουν στον τέταρτο τελικό δεν υπάρχει νόημα να συνεχίζεται το αστείο. Το μήνυμα έχει σταλεί, η ομάδα υπακούει τον αρχηγό της και τα δείγματα είναι σαφή από το ξεκίνημα του τέταρτου τελικού. Ο "δικός μας" Kurt Rambis φεύγει στον αιφνιδιασμό για το εύκολο lay up, ο McHale τρέχει με μανία και τον ισοπεδώνει στην κυριολεξία. Πάει να ξεκινήσει καυγάς αλλά επικρατούν οι ψυχραιμότεροι. Λίγο μετά ο Kareem ρίχνει μια "απρόσεκτη" αγκωνιά στον Bird. Οι δυο τους δεν έρχονται στα χέρια επειδή προλαβαίνουν και τους χωρίζουν. Το ματς είναι πόλεμος. Ξανά παράταση, ξανά όλα στις λεπτομέρειες, σε μια βολή, μια αναπήδηση της μπάλας στη στεφάνη. Οι Celtics πιο ψυχωμένοι από ποτέ παίζουν σκληρά και επιστρέφουν: 125-129, ο Bird υψώνει το βλέμμα φεύγοντας βιαστικά για τα αποδυτήρια του Forum και φωνάζει “come to Boston!”.

Το πέμπτο ματς έχει ξεκινήσει σχεδόν με τη λήξη του τέταρτου. Το Garden θυμίζει χαμάμ, είναι καυτό όχι μόνο λόγω της παρουσίας των τρελαμένων οπαδών των Celtics αλλά και λόγω του "χαλασμένου" aircondition. Ο τελικός διεξάγεται υπό θερμοκρασία 36 βαθμών κελσίου, ο Jabbar ζητά και του φέρνουν οξυγόνο, πολλές φορές μετά την πρώτη περίοδο ανατρέχει στη λύση της μάσκας, της εισπνοής αέρα γιατί η αποπνικτική ατμόσφαιρα τον έχει καταβάλλει. Ο Bird είναι δαιμονισμένος, σκοράρει 34 πόντους, o Dennis Johnson προσθέτει 22, η Βοστόνη με ένα άνετο 121-103 ξαναπαίρνει τα ηνία της σειράς, απέχει μία νίκη από τον τίτλο που έμοιαζε χαμένος. Ο Jabbar το παίρνει προσωπικά, στο έκτο ματς με 30 πόντους και 10 ριμπάουντ φέρνει τη σειρά στα ίσια, οι Lakers με το 119-108 ισοφαρίζουν παρά το σκυλιασμένο παιχνίδι του Bird (28 πόντοι, 17 ριμπάουντ, 8 ασίστ και 3 μπλοκ) και πάμε στον τελικό των τελικών. Όλα θα κριθούν στη Μασαχουσέτη, σε ένα έβδομο ματς που έρχεται να επιβεβαιώσει την "κατάρα" του 0 στα 7 για το Los Angeles.

Η παράδοση δε σπάει, το Garden είναι ένα απόρθητο φρούριο, 16 τελικοί, μόλις μια ήττα, 111-102, Bird 20 και 12 ριμπάουντ, Parish 14 και 16 ριμπάουντ, Dennis Johnson 22, η Βοστόνη γιορτάζει. Όλες οι παραδόσεις όμως υπάρχουν για να σπάνε, όλοι οι κύκλοι ολοκληρώνονται, όλοι οι βασιλείς κάποια στιγμή χάνουν το θρόνο τους. Δεν έχει ξαναυπάρξει όμως μέχρι τότε σεζόν στο ΝΒΑ με όλο το οικοδόμημα να περιμένει τους προδιαγεγραμμένους τελικούς, τη "ρεβάνς" Magic – Bird. O πρώτος τελικός μένει στην ιστορία: "The Memorial Day Massacre", η Βοστόνη διαλύει το LA με 148-114, το παιχνίδι είναι η σφαγή των αμνών. Ο 38χρονος Jabbar μιλάει για περηφάνια, καλεί τους συμπαίκτες του να συσπειρωθούν, να αντιδράσουν στο δεύτερο παιχνίδι, παρά το τεράστιο σοκ του πρώτου. Με 30 πόντους, 17 ριμπάουντ, 8 ασίστ, 3 μπλοκ, παρασύρει τους Lakers στη νίκη, 109-102 μέσα στο Garden. Το ίδιο και στο τρίτο ματς στο Los Angeles, 26 πόντοι και 14 ριμπάουντ, 136-111. To τέταρτο παιχνίδι είναι συγκλονιστικό, η Βοστόνη το κερδίζει 2 δευτερόλεπτα πριν το τέλος με το σκορ στο 105-105 και τον Dennis Johnson να σκοράρει από ασίστ του Larry το νικητήριο σουτ.

Πέμπτο ματς, Jabbar 36, 111-120, οι Lakers φέρνουν τους τελικούς στα μέτρα τους, αλλά η παράδοση είναι πάντα εκεί να τους απειλεί. Επιστροφή στο Boston Garden, ο Jabbar σκοράρει 18 από τους 29 στο δεύτερο ημίχρονο, ο Cooper περιορίζει το Bird και τον αναγκάζει σε ένα σχεδόν θλιβερό 12/29 σουτ, από το χωράφι, τελικό αποτέλεσμα 111-100. Οι Lakers έσπασαν την κατάρα. Ο Jabbar mvp της σειράς. Ήταν ήδη στα 38 κλεισμένα. Ο γηραιότερος παίκτης στην ιστορία του πρωταθλήματος κλείνει με εντυπωσιακά στατιστικά μια ονειρεμένη παρουσία στην εξάδα των τελικών: 25,7 πόντους, 9 ριμπάουντ, 5.2 ασίστ, 1.5 μπλοκ και 1 κλέψιμο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο σχεδόν 40 ετών, έναν βετεράνο του ΝΒΑ σε μια χρονιά που όλοι μιλούσαν για τους απίθανους rookies, ένα ταλαιπωρημένο κορμί με "παλιομοδίτικο" στυλ και το χαρακτηριστικό hook που παρέπεμπε στη δεκαετία του ’70. Εκείνα τα χρόνια οι αθλητές δεν είχαν την υποστήριξη των επόμενων ετών, έπαιζαν σχεδόν αποκλειστικά με την καρδιά και ο Kareem Abdul Jabbar απέδειξε ότι η δική του ήταν τεράστια.

Το 1987 που επιστρέφει στις επιτυχίες είναι έτοιμος να πατήσει τα 40, ταλαιπωρημένος και με προβλήματα που υπαγόρευαν την αρκετά περιορισμένη χρησιμοποίησή του. Είχε παραδώσει τη σκυτάλη πλέον στο Magic, υπήρχε σαν δεύτερη επιλογή και ο James Worthy. Η διαχείριση του Riley όμως ήταν ιδανική. Στο τέταρτο ματς που αποκτά χαρακτήρα μητέρας των μαχών, οι τελικοί είναι ήδη από τους πιο έντονους όλων των εποχών, λυγίζουν και σίδερα. Η ισορροπία μεταξύ των δύο ομάδων είναι σχεδόν εκνευριστική, δώδεκα δευτερόλεπτα πριν το τέλος, ο Bird με ένα απίστευτο τρίποντο δίνει προβάδισμα δύο πόντων στη Βοστόνη, οι Celtics κάνουν φάουλ στην επαναφορά, ο Jabbar ευστοχεί στην πρώτη βολή, η δεύτερη πάει στο σίδερο και είναι διεκδικούμενη από McHale και Thompson. Ο τελευταίος σπρώχνει ελαφρά τον power forward των Celtics, η μπάλα καταλήγει εκτός αγωνιστικού χώρου, το Garden βράζει για τον μη καταλογισμό φάουλ και όταν ο διαιτητής δείχνει “Lakers”, γίνεται χαμός.

Μέσα σε απίστευτη φασαρία γίνεται η επαναφορά, η μπάλα στα χέρια του Magic που την καλύπτει με το σώμα ενόσω πλησιάζει στο ζωγραφιστό από τη δεξιά πλευρά. Αποφεύγει τον Kevin McHale που του έκρυψε προς στιγμήν το καλάθι, με μια νέα προσποίηση αποφεύγει και τον Bird και πλέον είναι αντιμέτωπος μόνο με τον Parish που κινείται απειλητικά επάνω του. Η διαφορά ύψους είναι σημαντική, το κόψιμο μοιάζει βέβαιο έτσι όπως είναι η φορά του σώματος και των δύο. Ο Kareem φωνάζει στο Magic από τον πάγκο, ο Earvin γυρίζει το σώμα του, καλύπτει το χώρο, παίρνει τα απαραίτητα εκατοστά που του επιτρέπουν να σουτάρει με εκείνο το παλιομοδίτικο ραβερσέ. Nothing but net. 106-107, με όλο το Garden σαστισμένο. Το ιστορικό σουτ θα ονομαστεί “junior sky hook” αφού το «κανονικό» ήταν του Kareem. Οι Lakers επικρατούν με 4-2 και κατακτούν τον ιστορικό τίτλο, o Jabbar είναι ακριβώς 40, αντέχει ακόμη η καρδιά του. Tην επόμενη χρονιά τo LA κλείνει τη regular season με 62 νίκες, αλλά στα play offs ιδρώνει. Στα επτά ματς η σειρά με τους Jazz, στα επτά και με τους Mavericks στους τελικούς της περιφέρειας. Ο Jabbar δυσκολεύεται πολύ με τα αντίπαλα αθλητικά σώματα, αλλά σφίγγει τα δόντια, προσπαθεί στα 41 του χρόνια να παραμείνει στο ύψος των περιστάσεων. Είναι προετοιμασμένος ψυχολογικά για τελικούς ξανά με τη Βοστώνη, για κακή του τύχη όμως, θα βρει τα «Κακά Παιδιά» από το Detroit.

ΟΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΙ ΤΕΛΙΚΟΙ

Οι τελικοί παρότι απογοήτευσαν τα media που ήθελαν ένα τελευταίο “Bird Vs Magic” και πάλι ήταν συγκλονιστικοί, οι οιωνοί φάνηκαν από τον πρώτο που έληξε με τη νίκη του Detroit με 105-93. Οι πρωταθλητές αντέδρασαν, κέρδισαν τα επόμενα δύο παιχνίδια και πήραν κεφάλι στη σειρά με 2-1, οι Bad Boys ισοφάρισαν και στο πέμπτο παιχνίδι σε ένα Pontiac Silverdome με 41.000 ανθρώπους σε παροξυσμό έφτασαν μια ανάσα από τον τίτλο. Ο έκτος τελικός είναι ο πλέον καθοριστικός, το παιχνίδι που κρίνει τη σειρά και το ψυχολογικό πλεονέκτημα για τον τίτλο. Ο Thomas κάνει ένα τρομερό παιχνίδι με 45 πόντους, 8 ασίστ και 6 κλεψίματα, παρά τον τραυματισμό στον αστράγαλο, οι Pistons είναι έτοιμοι να γιορτάσουν την κατάκτηση του τίτλου, αλλά οι εφτάψυχοι Lakers βρίσκουν και πάλι τον τρόπο. Με 14 δευτερόλεπτα για το τέλος ο Jabbar επιχειρεί το κλασσικό του hook και οι διαιτητές σφυρίζουν το περίφημο phantom foul. Οι Lakers κερδίζουν 103-102, τη νίκη την έδωσε ένας 41χρονος ζωντανός θρύλος του ΝΒΑ.

Η νίκη έχει τεράστια ψυχολογική βαρύτητα, οι Pistons αν και καλύτεροι, νεότεροι, πιο αθλητικοί, δεν είχαν ακόμη τη στόφα, το αποδεικνύουν και στον επίσης συγκλονιστικό έβδομο τελικό στο Forum όταν (ξανα)φτάνουν στην πηγή αλλά δεν προφταίνουν να δροσιστούν. Επέστρεψαν σε ένα ματς που έμοιαζε χαμένο όταν το Los Angeles προηγήθηκε με 15 και ένα λεπτό πριν το τέλος έχουν πλησιάσει στο καλάθι: 102-100. Ο Magic ευστοχεί στη μία από τις δύο βολές μετά το tactical foul του Rodman, που αστοχεί και στην επόμενη επίθεση. Όταν ο Scott γράφει με το χαρακτηριστικό jump shot το 105-100 όλοι πίστεψαν ότι το ματς τελείωσε. Γρήγορο –ελεύθερο- σουτ του Dumars, μία εύστοχη βολή από τον Worthy και μετά το τρομερό τρίποντο από τα 10 μέτρα του Bill Laimbeer. 106-105, το χρονόμετρο δείχνει ακόμη έξι δευτερόλεπτα, όλα σε μια κλωστή. Ο Magic θα κάνει το θαύμα του με μια απίστευτη πάσα στον AC Green, που ανενόχλητος θα κάνει το 108-105, η baseball pass του Laimbeer στον Thomas φέρνει την απέλπιδα προσπάθεια για να πάει το ματς στην παράταση. Ο Isiah αστοχεί, οι Lakers είναι οι νικητές, τo repeat είναι γεγονός.

Θα περίμενε κανείς ότι σε εκείνη την ιδανική περίσταση, ο Jabbar θα επέλεγε την αποχώρηση. Όντας πρώτος, πρωταθλητής και δοξασμένος. Γύρω του όμως, όλοι τον παρακαλούν σχεδόν γονατιστοί να παραμείνει για μια ακόμη σεζόν, πρώτος απ’ όλους ο Magic. Πείθεται, ανακοινώνει σε ομάδα, διοίκηση και fans ότι η επόμενη σεζόν όμως πρέπει και -θα είναι- η τελευταία του. Σε όλη τη χρονιά, με δεδομένη την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση, αποθεώνεται σε όλα τα γήπεδα των ΗΠΑ, δέχεται αμέτρητα δώρα, από φανέλες και καπελάκια απλών φίλων του μπάσκετ, μέχρι ιστιοφόρα και μια Rolls Royce από διοικητικούς παράγοντες. Όλοι επιθυμούν ένα αντίο με τίτλο, άπαντες περιμένουν ένα happy end μιας καριέρας ακριβώς 20 ετών στο ΝΒΑ με το έβδομο δαχτυλίδι. Οι Lakers πράγματι κάνουν μια απίθανη σεζόν, φτάνουν στους τελικούς χωρίς ήττα. Είναι όμως αδύνατον να επαναληφθεί το θαύμα της προηγούμενης χρονιάς.

Αποχωρούν ταπεινωμένοι από τον ίδιο τους το ναό, το Forum υποκλίνεται στα "κακά παιδιά", το Showtime δίνει τη θέση του σε εκείνη την παρέα του Thomas, του Laimbeer, του Dumars, του Rodman, του Vinnie Johnson, του Mark Aguirre, του Rick Mahorn. Μερικά δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του τέταρτου τελικού, ο Riley παίρνει το time out, o Kareem αντικαθίσταται και αποθεώνεται με ένα συγκινητικό standing ovation. Ακόμη κι εκείνες τις στιγμές, οι δηλώσεις του Kareem είναι φειδωλές και αναδεικνύουν τους συμπαίκτες του. Μεταξύ άλλων θα πει «είμαι πολύ τυχερός και ευλογημένος, διότι κάποια μέρα θα διηγούμαι στα εγγόνια μου ότι είχα την τύχη να αγωνίζομαι σε μια ομάδα θρύλων, πάνω απ’ όλα με έναν θρύλο, το Magic». Πιο πολύ περιποιούν τιμή τα λόγια του Pat Riley: «Αν ο ιστορικός του μπάσκετ έπρεπε να επιλέξει την καρδιά ενός αθλητή για τον τέλειο μπασκετμπολίστα, είναι βέβαιο ότι θα διάλεγε την καρδιά του Kareem. Γιατί όλα όσα κατάφερε ήρθαν απ’ ευθείας απ΄ την καρδιά του».

Μια καριέρα 38.387 πόντων, ρεκόρ που τον καθιστά πρώτο σκόρερ σε ολόκληρη την ιστορία του ΝΒΑ, μια καριέρα με 17.440 ριμπάουντς, 3.189 τάπες, μια διαδρομή που τον έχρισε 19 φορές All Star. Το 1997 συμπεριλήφθηκε απόλυτα δικαιολογημένα στο κλειστό club των 50 καλύτερων όλων των εποχών, το 2006 μπήκε και στο Hall Of Fame. Πάνω απ’ όλα ένας μπασκετμπολίστας που αγάπησαν πολύ δυνατά οι fans, ένας αθλητής που βοήθησε τα μέγιστα να εξελιχθεί το ΝΒΑ σε αυτό που θαυμάσαμε από τη δεκαετία του ’80 και εντεύθεν. Τιμής ένεκεν ο Phil Jackson τον πήρε βοηθό του στους Lakers του 2009/10, διακόπτοντας για λίγο την καριέρα του Kareem στο Χόλυγουντ. Διότι ανέκαθεν του άρεσε η ηθοποιΐα, διψούσε για shows και...showtime, όπως μαρτυρά η παρουσία του σε δεκάδες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, αρχής γενομένης από εκείνο το Game of Death, στο πλευρό του φίλου του και δασκάλου του Bruce Lee, το μακρινό 1972.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΚΟ "AIRPLANE"

Θρυλική θα παραμείνει η παρουσία του ως συγκυβερνήτης του αεροσκάφους στην ξεκαρδιστική κωμωδία “Airplane” τo 1980, τα περάσματά του από υπερ-επιτυχημένα αμερικανικά sit-coms όπως το Full House, Everybody Loves Raymond, Fresh Prince of Bel-Air, Scrubs, 21 Jump-Street, New Girl, κ.ά.. Επική ήταν και η εμφάνιση του χαρακτήρα του το 2011 σε ένα επεισόδιο των Simpsons που έκανε το voiceover στον εαυτό του.

Λιγότερο γνωστά είναι τα βιβλία και τα δοκίμιά του, πρόκειται για μια πολυσχιδέστατη προσωπικότητα που επέλεξε το δρόμο της και διατήρησε την αξιοπρέπειά της ακόμη και όταν μαχόταν με τη λευχαιμία λίγα χρόνια πριν ή όταν πέρισυ υποβλήθηκε σε τετραπλό by-pass προδομένος από την ταλαιπωρημένη καρδιά του. Το δημοσιοποίησε μόνον όταν βγήκε νικητής –και- από εκείνη τη μάχη. Το 2012 του απενεμήθη ο τίτλος του Πολιτιστικού Πρέσβυ των ΗΠΑ από τον Πρόεδρο Obama, που στην τελετή τον αποκάλεσε «ήρωά του». Χθες ο ήρωας του Obama συμπλήρωσε τα 69 του χρόνια και μπήκε στα 70. Δεν είναι μόνο ήρωας του Προέδρου των ΗΠΑ, είναι και ήρωας του ίδιου του μπάσκετ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Kobe Bryant, you are unique