Δεν έτυχε, πέτυχε

Όταν η δράση έχει ένταση κι ανατροπές, εκεί που το θέαμα είναι χορταστικό, η πλοκή συναρπαστική και το end…happy, τότε δεν μένει κάτι άλλο να ζητήσει κανείς από 90 λεπτά ποδοσφαίρου. Η κοινωνία των ΑΠΟΕΛιστών θα μπορούσε να ‘ναι ευτυχής ακόμη κι αν είχε, στη ρεβάνς με τη Βίσλα Κρακοβίας, μονάχα το τελευταίο. Το happy end. Εμείς, όμως, περάσαμε καλά δίπλα τους, επειδή προϋπήρξαν όλα τ’ άλλα. Ο Νίκος Νιόπλιας μου είχε πει ευθύς εξαρχής, αυτό που κράτησε να πει δημοσίως στο φινάλε. Ότι «αυτοί δεν είναι κυπριακή ομάδα». Μια υπέροχη, για την περιεκτικότητά της, κουβέντα. «Δεν είναι κυπριακή ομάδα». Εχουν ξεφύγει, μπροστά.

Είκοσι δύο ολοκληρωμένες επιθέσεις για γκολ, μες στη ζέστη, σε ματς πρόκρισης στο Τσάμπιονς Λιγκ, προφανώς δεν είναι αυτό που φέρνει κανείς στο μυαλό όταν ακούει «κυπριακή ομάδα». Είκοσι δύο, με ποδόσφαιρο. Συνδυαστικό. Ποδόσφαιρο πλαγιοκοπήσεων. Ποδόσφαιρο με θετική ενέργεια. Με καυτή επιθυμία. Ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο μπασκετμπολίστας, εξηγώντας γιατί αποχώρησε απ’ την ενεργό δράση, είπε κάτι πολύ ωραίο. Ότι, πλέον, μέσα του δεν έκανε ιδιαίτερη διαφορά η νίκη απ’ την ήττα. Ακριβώς, το σημείο για να τα μαζεύει κανείς και ν’ αποχαιρετά. Με αυτό το κριτήριο, απ’ ότι φάνηκε οι Πουρσαϊτίδηδες και οι Κόντηδες και οι Χιώτηδες κάνουν καλά ότι συνεχίζουν.

Δύο χρόνια πίσω, αυτή η ομάδα πρωτομπήκε «καθ’ υπέρβασιν» σε όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί, στον όμιλο, βίωσε τα όριά της. Δεν πήγαινε, το πράγμα, παραπέρα. Δύο χρόνια μετά, η ίδια αυτή ομάδα επιστρέφει. Καλύτερη. Τα βλέπεις, τα δύο χρόνια που πέρασαν από πάνω της. Δύο χρόνια προόδου. Η ποιότητα, τώρα, είναι υψηλότερη. Δριμύτερη. Λίγο-λίγο. Με σεβασμό σ’ ό,τι χτίστηκε. Και με προσθήκες, μία ή δύο κάθε φορά, επί του κτισθέντος. Απ’ τους (1+4+2) επτά της μεσοαμυντικής γραμμής, οι έξι ήταν και τότε. Μόνον ο αριστερός μπακ, ο Ουίλιαμ Μποαβεντούρα, είναι καινούργιος. Πήγαν ο Μαρσέλο Ολιβέιρα κι ο Γιάχιτς και δεν βρίσκουν θέση για να παίξουν βασικοί. Περιμένουν.

Εκείνοι που άλλαξαν, απ’ το 2009-2010, είναι οι (3+1) τέσσερις μπροστά. Και δεν βρίσκει θέση, να παίξει βασικός, ο Χαραλαμπίδης. ‘Η και ο Αλεξάνδρου. Οι παλαιοί, ένας Σατσιάς ή ένας Μάριος Ηλία, σιγά-σιγά δύουν. Ο ΑΕΚτσής, με τέτοιον Μαντούκα, βάζει κλάματα. Τεχνικοί διευθυντές, με τέτοιον Αΐλτον, σκίζουν γαλόνια και πτυχία. Ο Αΐλτον, απίστευτο μεν ακριβές δε, αγοράστηκε…600 χιλιάρικα. Τον στάμπαραν στην Κοπεγχάγη, αντίπαλό τους στα πλέι-οφ του 2009, έξι μήνες πριν εκπνεύσει το συμβόλαιό του. Ο Μέλικσον για να καταλαβαίνουμε, ο Ισραηλινός πλέι-μέικερ, κόστισε στη Βίσλα τα διπλά. Ένα κόμμα δύο.

Το σημαντικό δεν είναι ότι κράτησαν τη συνέχειά τους, ως ομάδα, μετά το Τσάμπιονς Λιγκ 2009-2010. Είναι ότι την κράτησαν, ενώ η ομάδα έχασε το πρωτάθλημα απ’ την Ομόνοια και δεν μπήκε καν, την επόμενη χρονιά, σε όμιλο Γιουρόπα Λιγκ. Ετσι, στο ζόρι, δοκιμάστηκαν οι αντοχές του πρότζεκτ. Όχι στην τρελή χαρά. Το πρότζεκτ άντεξε. Το πρωτάθλημα ανακτήθηκε. Και το Τσάμπιονς Λιγκ ξανάρθε. Ο Νιόπλιας μου έλεγε και για το πόσο ωραία ομάδα είναι, επίσης, η ΑΕΚ Λάρνακας όπου το γενικό πρόσταγμα το ‘χει από πέρυσι ο Τζόρντι Κρόιφ. Τη Δευτέρα, πρεμιέρα κυπριακού πρωταθλήματος, παίζουν ΑΕΚ-ΑΠΟΕΛ στη Λάρνακα.

Πρώτον, θα…παίξουν. Δεν είναι «στον αέρα» εάν θα παίξουν. Δεύτερον, υποψιάζομαι πως ΑΕΚ-ΑΠΟΕΛ θα ‘ναι πιο ελκυστικό και από τα οκτώ ζευγάρια της πρεμιέρας, όποτε αυτή γίνει, στην ελληνική Σούπερ Λιγκ. Στη μητέρα-Ελλάδα, ένα πράγμα ξέρουμε να κάνουμε καλά, με συνέπεια και με…αρχές. Να υποτιμάμε. Και ν’ απαξιώνουμε. Πουρσαϊτίδηδες, Κόντηδες, Χιώτηδες, Μαντούκα, Γιοβάνοβιτς, ό,τι να ‘ναι. Αυτοί, όμως, προχωρούν. Και δίνουν χαρά. Απ’ το μπαλκόνι στον έκτο όροφο του Χίλτον, απ’ όπου τη Δευτέρα το βράδι έβλεπα απέναντι την πλαγιά του Πενταδάκτυλου με την τουρκική σημαία, τη νύχτα της Τρίτης χάζευα ΑΠΟΕΛίστες να πανηγυρίζουν στη Λεωφόρο Μακαρίου με τον εθνικό ύμνο και τις ελληνικές σημαίες. Καλύτερα ήταν την Τρίτη...