Ο "βασιλιάς" ήταν γυμνός

Ο Ολυμπιακός πήγε στο Ισραήλ για τον μεγαλύτερο must-win αγώνα που έχει δώσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια: ποτέ άλλοτε δεν αγωνίστηκε με τόσα πολλά να χάσει. Έζησε το απόλυτο ποδοσφαιρικό φιάσκο, αφού αποκλείστηκε απ’τη συνέχεια του Champions League και έμεινε εκτός ομίλων μετά από πέντε σερί παρουσίες.

Παρέδωσε λευκή κόλλα

Για μία ακόμη φορά τα νοκ-άουτ αποδείχθηκαν πολύ δύσκολη διαδικασία. Μόνο που τώρα ο Ολυμπιακός δεν έχασε μια πρόκριση στους 16 του Europa League ή το μεγάλο όνειρο του να περάσει στους 8 του Champions League αποκλείοντας τη Γιουνάιτεντ. Τώρα είχε “υποχρέωση” νίκης και απέναντι σ’αυτήν υποχρέωση έδωσε λευκή κόλλα. Δεν κόπηκε, δεν πήρε κάτω απ’τη βάση: έδωσε λευκή κόλλα.

Λευκή γιατί δεν ήταν άτυχος. Λευκή γιατί δεν τον αδίκησε η μπάλα ή ο διαιτητής. Λευκή γιατί δεν μπορεί να κρατήσει τίποτα θετικό από 180 αγωνιστικά λεπτά. Λευκή γιατί δεν μπορεί να αποδώσει τα χάλια σε μία γραμμή της ομάδας, αφού όλες πήγαν το ίδιο άσχημα. Λευκή γιατί δεν αποκλείστηκε καν από καλό αντίπαλο: η Χάποελ ήταν μια στοιχειωδώς οργανωμένη ομάδα, με εμφανή την έλλειψη ποιότητας, αλλά και χαρακτήρα, εμπειρίας.

Λευκή κόλλα, tabula rasa. Ίσως κατάλληλη για να εφαρμοστεί αυτό το “ξεκινάμε από την αρχή”, αυτό το λακωνικό απόφθεγμα χωρίς ονοματεπώνυμο που βγήκε προς τα έξω μετά τον αποκλεισμό. Μέχρι να μάθουμε αν είχε κάποιο νόημα, τι σημαίνει και να δούμε πως θα εφαρμοστεί, ο αποκλεισμός-φιάσκο του Ολυμπιακού έχει έναν τίτλο και μία εξήγηση. Ο “βασιλιάς” ήταν πέρσι ημίγυμνος και φέτος παρουσιάστηκε γυμνός.

Ακριβώς όπως στην ιστορία. Επειδή είναι “βασιλιάς” ο κόσμος δεν το έβλεπε, δεν ήθελε να το δει, τσακωνόταν κιόλας με όσους τολμούσαν να το διαπιστώσουν. Κι ήρθε η Χάποελ να το φωνάξει. Ημίγυμνος. Τέτοιος ήταν πέρσι και φέτος ξεγυμνώθηκε. Να τα πούμε ξανά; Πάμε άλλη μία φορά.

Γιατί ήταν ημίγυμνος πέρσι

Ημίγυμνος γιατί ήταν φτιαγμένος για να παίζει reactive ποδόσφαιρο: πίσω απ’την μπάλα, αντεπιθέσεις, στημένα. Τι σημαίνει αυτό; Πως δεν ήταν ποτέ καλός σε ρόλο πρωτοβουλίας. Ποτέ, ούτε κι όταν έκανε ρεκόρ νικών.

Το συζητούσαμε, αλλά σε αρκετούς δεν άρεσε, το θεωρούσαν πόλεμο, αντι-Ολυμπιακό μένος και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Μια ομάδα που κάνει 27/29 νίκες στο πρωτάθλημα “δεν γίνεται” να κάνει αρνητικό ρεκόρ επταετίας με μόλις 5.7 σουτ εντός περιοχής, κάτι πρέπει να συμβαίνει. Ομάδα που κάνει 27/29 δεν μπορεί να έχει βασικό φορ που δεν βάζει πάνω από δέκα γκολ, κάτι πρέπει να συμβαίνει.

Ομάδα που κάνει 27/29 δεν μπορεί να έχει βασικό φορ που κάνει μόλις δύο σουτ ανά αγώνα, κάτι πρέπει να συμβαίνει. Ομάδα που κάνει 27/29 δεν μπορεί να έχει βασικό φορ που βάζει μόνο δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο των αγώνων, κάτι πρέπει να συμβαίνει.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ

Τίποτα μεταφυσικό δεν συνέβαινε. Ήταν απλώς η αποτύπωση του τι ομάδα ήταν και δεν ήταν ο Ολυμπιακός. Ηλίου φαεινότερον, αλλά έλα που υπήρχε ο ήλιος του 27/29 που τους τύφλωνε όλους. Πόσο εύκολα να κάνεις κουβέντα για ποδόσφαιρο, παραγωγή καθαρών ευκαιριών, εξάρτηση απ’τον Φορτούνη, μέσους που δεν συμμετέχουν, συντηρητική λογική, εξτρέμ χωρίς ποιότητα για να κάνουν τη διαφορά, φορ που δεν φτιάχνει φάσεις για τον εαυτό του και δεν έχει τελειώματα σε μικρούς χώρους.

“Νικάμε παντού και βάζουμε και τόσα γκολ στα ντέρμπι”. Τα είδε κανείς αυτά τα γκολ; Απομόνωσε τις φάσεις για να δει πως ήρθαν τα γκολ με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό; Έκατσε να δει τα highlights για να μετρήσει ευκαιρίες, παραγωγή καθαρών φάσεων;

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΝΙΚΕΣ ΣΤΟ CHAMPIONS LEAGUE

Ημίγυμνος γιατί κυριαρχούσε μόνο το αποτέλεσμα και η επικοινωνία. Ημίγυμνος γιατί, αν είναι δυνατόν, υιοθετήθηκε η άποψη πως “η ομάδα που κάνει τέτοιες νίκες στο Champions League δεν έχει λόγο ανησυχίας απέναντι στις ομάδες των προκριματικών”.

Δεν αφαιρεί κανείς τίποτα απ’τον Ολυμπιακό για τις μεγάλες νίκες που έχει πετύχει. Δικές του, δίκαιες και μπράβο του. Αλλά ας γίνει, έστω και αργά κατανοητό: το να νικάς μια ομάδα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το να την αποκλείεις.

ΤΙΣ ΝΙΚΗΣΑΝ, ΔΕΝ ΤΙΣ ΑΠΕΚΛΕΙΣΑΝ

Ναι, οι ερυθρόλευκοι νίκησαν την Γιουβέντους, την Ατλέτικο, την Άρσεναλ, την Μπενφίκα, τη Γιουνάιτεντ, κτλ. Δεν τις απέκλεισαν όμως, δεν βγήκαν νικητές από αγώνες που ο αντίπαλος ήξερε πως στο τέλος ο ένας θα περάσει και ο άλλος όχι. Πόσο δύσκολο είναι να γίνει επιτέλους κατανοητό πως όταν παίζεται η πρόκριση το έργο είναι τελείως, μα τελείως διαφορετικό;

Το Ολυμπιακός-Μπενφίκα, παρότι και αυτό ήταν σε όμιλο, ήταν ένα τέτοιο ματς. Και το πήρε ο Ολυμπιακός και τελικά την απέκλεισε την Μπενφίκα. Το θυμάστε; Θυμάστε την απόδοση των ερυθρόλευκων, παρά το γκολ του Μανωλά; Θυμάστε πόσο δυσκολεύτηκαν όταν ο αντίπαλος έπαιζε κι αυτός για τη δική του “επιβίωση”;

Το θυμάστε, όπως θυμάστε και ποιες είναι οι αντίστοιχες επιδόσεις του Ολυμπιακού όταν πρέπει να αποκλείσει ομάδες, σε νοκ-άουτ δηλαδή.

Ούτε τα ρεκόρ στις νίκες, ούτε το ποδόσφαιρο που έπαιζε, ούτε η εικόνα στο χορτάρι, ούτε τα παιχνίδια της Ευρώπης έδιναν το δικαίωμα στον Ολυμπιακό να πει “ποια προκριματικά, σιγά”.

Το ξεγύμνωμα που μεσολάβησε

Αυτά αφορούν το πέρσι. Το γιατί και σε ποια σημεία ο βασιλιάς ήταν από πέρσι ημίγυμνος. Τόσο ώστε να παρουσιάσει την τραγική αυτή εικόνα στους αγώνες με τη Χάποελ; Όχι. Για να έρθει αυτό ο φιάσκο μεσολάβησε κι άλλο ξεγύμνωμα.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ/ΕΛΕΙΠΑΝ

Ποιοι ήταν αυτοί στο περσινό ρόστερ που ήταν πραγματικά ικανοί να κάνουν τη διαφορά με συνέπεια; Λέω οι Ρομπέρτο, Κασάμι, Φορτούνης, Τσόρι, Καμπιάσο. Οι δύο τελευταίοι στα 35-36, ο Ρομπέρτο στην Ισπανία, ο Κασάμι για κάποιο λόγο που μάλλον κανείς ποτέ δεν θα εξηγήσει πήγε δανεικός στη Νότιγχαμ. Μάλλον για να πάρει παιχνίδια και να βελτιωθεί.

Εκτός απ’αυτούς, ο Ντουρμάζ εκτός, ο Πάρντο εκτός, ο Σιόβας με τον Ομάρ τραυματίες, ο πάντα αξιόπιστος Σαλίνο να αποχωρεί, μαζί με τον στρατιώτη Φουστέρ. Είχε που είχε θέματα το ρόστερ, τι έμεινε στον Ολυμπιακό για να δώσει τη μάχη των προκριματικών;

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ

Και τι ήρθε; Ο Ντε Λα Μπέγια στα αριστερά και ο Φιγκέιρας στα δεξιά, για τον οποίο ισχύει ο,τι έγραψα και την προηγούμενη εβδομάδα: αδυνατώ να πιστέψω πως αυτά τα δύο παιχνίδια δεν ήταν τα πρώτα του ως δεξί μπακ. Ο άνθρωπος παίζει τη θέση με τη φυσικότητα που ο Φασούλας θα έκανε τον πλέι-μέικερ.

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΕ 180’

Ε, δεν θέλει και πολύ μυαλό. Αν το περσινό πλήρες ρόστερ δεν έφτιαχνε ευκαιρίες με ευκολία απέναντι σε οργανωμένη άμυνα και δεν απειλούσε μέσα στην περιοχή, είναι πια τόσο δύσκολο να εξηγηθεί γιατί το φετινό, σε κακή κατάσταση, δεν έκανε ούτε μία ευκαιρία σε 180’ με την Χάποελ; Αν ο Ιντέγε πέρσι έκανε μόνο δύο τελικές, δύσκολο είναι αν φτάσει να μην κάνει ούτε μία;

Την εποχή που πέρσι ο Ολυμπιακός τους είχε όλους διαθέσιμους, “πετούσε”, έκανε μόνο νίκες, έσπαγε ρεκόρ ήταν ταυτόχρονα μια ομάδα που δεν μπορούσε να κάνει καθαρή ευκαιρία απέναντι στις οργανωμένες άμυνες του Λεβαδειακού, του Ατρόμητου και της Βέροιας.

Θα κάνει τώρα, που έχει αποψιλωθεί, που δεν είναι καν σε καλή κατάσταση και που αντιμετωπίζει μια ξένη ομάδα, σε νοκ-άουτ, με υποχρέωση νίκης;

ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΓΕΩΡΓΑΤΟΥ-ΣΙΛΒΑ

Όχι, δεν θα κάνει. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Και ένα μείον ένα κάνουν μηδέν αν σε όλα αυτά προστεθεί το γεγονός πως λίγες μέρες πριν την προετοιμασία αποχώρησε ο τεχνικός διευθυντής και λίγες μέρες μετά την έναρξη τον ακολούθησε ο προπονητής.

Όποιος πίστεψε την επίσημη “εκδοχή” που έλεγε πως ο Σίλβα αποχώρησε επειδή δεν είχε το μυαλό του στον Ολυμπιακό ας σηκώσει το χέρι του. Μέχρι να σας μετρήσω, ας επαναλάβω το ρητορικό ερώτημα της προηγούμενης Τετάρτης: ποιος είναι τεχνικός διευθυντής στον Ολυμπιακό;

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΕΤΣΙ

Έχεις μια ομάδα που είχε αυτά τα θέματα πέρσι, της χειροτερεύεις το ρόστερ, της δίνεις νέο προπονητή με ένα μήνα καιρό και περιμένεις πως θα μπει σε αγώνες που εξ ορισμού δεν την βολεύουν και θα πάρει την πρόκριση επειδή “συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, κάνουμε πλάκα στην Ελλάδα και πετυχαίνουμε μεγάλες νίκες στην Ευρώπη”; Δεν πάει έτσι.

Ο Ολυμπιακός δεν αποκλείστηκε σ’αυτά τα 180’. Ο Ολυμπιακός γνώριζε απ’τον χειμώνα του 2015 πως τον Ιούλιο του 2016 θα πρέπει να δώσει προκριματικά. Δεν του προέκυψαν ξαφνικά. Όφειλε να προετοιμαστεί γι’αυτά, όπως επίσης όφειλε να αξιολογήσει σωστά την περσινή ομάδα, το ποδόσφαιρο και το υλικό της.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΑ

Ο Ολυμπιακός απέτυχε να κρίνει σωστά την περσινή του σεζόν, σε όλα της τα επίπεδα. Απέτυχε να κοιτάξει έστω στον καθρέφτη που του έδωσε ο τελικός του Κυπέλλου, ένας αγώνας που του έδωσε στο πιάτο ένα 90λεπτο scout report. Αλλά τότε η αφήγηση είχε Κοντονή και Σίλβα-Γεωργάτο που “απέτυχαν να κρατήσουν την ομάδα και τους παίκτες στο διάστημα της απραξίας”.

Η πρόταση που περιγράφει το τι συνέβη είναι πως ο βασιλιάς ήταν ημίγυμνος πέρσι και ενδιάμεσα “φρόντισε” στο να παρουσιαστεί γυμνός σ’αυτήν την τόσο κρίσιμη διαδικασία. Η λέξη που ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλη είναι “ερασιτεχνισμός”. Στην αξιολόγηση, στην προετοιμασία, στην ενίσχυση, στη διαχείριση.

ΓΙΑΤΙ;

Η ευθύνη προφανώς και δεν βαραίνει κανέναν άλλον εκτός απ’τη διοίκηση. Όλοι περιμένουν να δουν το τι σημαίνει αυτό το “ξεκινάμε απ’την αρχή”. Ωραία είναι τα νέα ξεκινήματα. Αρκεί πρώτα να μαθαίνεις το γιατί μια ομάδα έφτασε σ’ένα τέλος για το οποίο φέρει την αποκλειστική ευθύνη.

Το είπαμε στην αρχή, ο Ολυμπιακός έδωσε λευκή κόλλα. Πριν αρχίσει το εντατικό διάβασμα για να καλύψει το χαμένο έδαφος, δεν θα μάθουμε γιατί τα φόρτωσε στον κόκκορα;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Σταύρος Γεωργακόπουλος: Ναι, αλλά έκαναν... κομπίνες στα κόρνερ

Έτσι θα πάρει τον Ουζουνίδη ο Ολυμπιακός