Ο Βασίλης Σπανούλης δεν άκουσε ποτέ κανέναν
Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για το μοναχικό δρόμο του Βασίλη Σπανούλη.
Μια τέτοια συμπεριφορά δεν του επιβλήθηκε, ούτε προέκυψε κατά τύχη. Πηγάζει από μέσα του, με μια ορμή που ταπεινά υποθέτω πως ούτε ο ίδιος μπορεί να την ελέγξει. Και θα θέλω να τη δω να περιορίζεται, να προσαρμόζεται; Ποτέ και για κανέναν λόγο. “Περπατάει ανάμεσά μας, αλλά δεν είναι ένας από εμάς” που έλεγε κι ένα παλιό τηλεοπτικό τατουάζ.
Κάποιοι το λένε ψώνιο, σταριλίκι, κακώς εννοούμενο εγωισμό, ντιβισμό. “Θέλει πάντα να έχει τη δόξα” λένε χωρίς ποτέ να σκέφτονται πως όταν το φύλλο αγώνα δεν είναι ροζ, αλλά κίτρινο, τότε ο Σπανούλης δεν έχει τη δόξα, αλλά το ανάθεμα. Εύκολα λες “το κάνει για τη δόξα”, πολύ δύσκολα θα άντεχες όχι πολλές, αλλά 1-2 ήττες μ’εσένα ως αυτόν που συζητάνε και ξεσκίζουν όλοι.
Αυτός με κάποιο τρόπο αντέχει. Επιζητά τη θέση του μπροστινού σαν να μην τον νοιάζει όταν αντί για ύμνους ακούει κατάρες απ’τους φίλους και χλευασμό απ’τους εχθρούς.
Στους φετινούς τελικούς είναι πάλι εκεί. Τα φώτα που είναι στραμμένα πάνω του έχουν ήδη γίνει φωτεινότερα μετά το break του Παναθηναϊκού στον πρώτο αγώνα. Και δεν είναι μια ακόμα σειρά.
Φέτος δεν έχει Final Four πίσω του, με τελικό ή το κύπελλο του πρωταθλητή και το βραβείο του MVP δικά του. Φέτος έχει αποκλεισμό πίσω του και μπροστά του εκτός απ’το πρωτάθλημα (που για πρώτη φορά θα είναι δεύτερο στη σειρά με τα ερυθρόλευκα) έχει ένα κάρο πράγματα: συζητήσεις για νέο συμβόλαιο, διαπραγματεύσεις, απολαβές, χρόνο συμμετοχής, ρόλο, υστεροφημία, ακόμα και την αιώνια, χαζή ή όχι, σύγκριση με τον Διαμαντίδη, που τώρα δεν είναι απλώς ξανά ο μεγάλος αντίπαλος, αλλά αυτός που σίγουρα θα τραβήξει τα φώτα με το αντίο του.
Και όλοι ξέρουν πως, όποιος κι αν πάρει το πρωτάθλημα, η κάθε πρόταση θα ξεκινάει με το πως τελείωσε ο Διαμαντίδης και θα τελειώνει με το πως ήταν ο Σπανούλης. Λάθος ή σωστό, έτσι θα γίνει.
Αλήθεια, ποιος θέλει σ’αυτή τη συγκυρία και ειδικά μετά το break στον πρώτο τελικό να δει έναν άλλον Σπανούλη; Όχι εγώ πάντως. Αυτός ήταν πάντα ο δικός του ο δρόμος, μοναχικός. Απόλυτος ήρωας ή τραγικά μοιραίος, μέχρι τέλους.
ΠΑΙΚΤΕΣ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΕΠΙΔΕΧΟΝΤΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ
Αυτά λέγαμε στο κείμενο της 21ης Μαϊου όταν συζητούσαμε τον μοναχικό δρόμο του Βασίλη Σπανούλη . Δέκα μέρες αργότερα το νόημα της επανάληψης δεν είναι φυσικά να το παίξουμε προφήτες. Κι αυτό γιατί το θέμα δεν ήταν ότι ο Σπανούλης θα δοκιμάσει ξανά και θα γίνει ο απόλυτος ήρωας, αυτή τη φορά περισσότερο από ποτέ. Αυτό κανείς δεν μπορούσε να το προβλέψει. Σίδερο, μοιραίος. Μέσα, ήρωας. Δεν είσαι προφήτης ούτε μάντης όταν παίζεις στο μαύρο-κόκκινο.
Το θέμα δεν ήταν ποτέ η πρόβλεψη του τι θα κάνει. Το θέμα ήταν πάντα η κατανόηση του γιατί θα το κάνει. Μετά από τόσα χρόνια και τόσες παραστάσεις, παίκτες σαν τον Σπανούλη δεν επιδέχονται συμβουλών, ούτε κριτικής. Αυτό ήταν και είναι το νόημα.
Δεν τους λες πως και τι να κάνουν. Δεν τους λες να αλλάξουν ρόλο ή παίξιμο. Απλώς εύχεσαι να είναι σε αγωνιστική κατάσταση ώστε να το κάνουν καλά. Και να έχουν την τύχη με το μέρος τους όταν θα έρθει η ώρα να κριθεί η νίκη, ο τελικός, η σειρά, το πρωτάθλημα, ο τίτλος, η στιγμή που θα γραφτεί η ιστορία.
ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΛΕΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ
Πλέον έχουμε τις απαντήσεις. Ο Σπανούλης ήταν σε εκπληκτική κατάσταση στους τελικούς. Ήταν οργιαστικός ακόμα και χωρίς τα δύο σουτ που πέρασαν στην ιστορία του αθλήματος ως κάτι το πραγματικά μοναδικό. Τα δοκίμασε γιατί αυτό του λέει το ίδιο του το είναι. Δεν με πιστεύετε;
“Κι αν έχανα δέκα τέτοια σουτ, θα έκανα και το ενδέκατο”
Δεν είναι λόγια. Το έκανε πέρσι, όταν είχε 0/11 πριν τα τελευταία τέσσερα εύστοχα σουτ κόντρα στην ΤΣΣΚΑ. Τότε ο τίτλος του κειμένου ήταν “ Δεν χάνει, γιατί δεν σας ακούει” . Έναν χρόνο μετά, θα πρέπει να τον αλλάξουμε λίγο. Όχι γιατί άλλαξε ο Σπανούλης, αλλά γιατί πλέον είναι νομίζω ορατό σε όλους. Ο Βασίλης Σπανούλης δεν άκουσε ποτέ κανέναν.
ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
Δεν άκουσε όσους του είπαν πως τα ρισκάρει όλα αν φύγει απ’τον Παναθηναϊκό. Απ’την ομάδα των αστέρων, που τα σάρωνε όλα. Ποιος αφήνει μια δυναστεία; Ποιος την αφήνει για να πάει σε μια ομάδα που δεν είχε πρωτάθλημα απ’το 1997, που έψαχνε τον δρόμο για την κορυφή, που θα τον έστηνε στον τοίχο κάθε φορά που η μπάλα θα έβρισκε στο σίδερο και ο ίδιος θα αποτύγχανε να “κάνει αυτό για το οποίο τον έφεραν”;
Δεν άκουσε όσους τον έστηναν στον τοίχο μετά από κάθε ήττα. Όσους, με περισσή αφέλεια, μουρμούριζαν σε κάθε ευκαιρία. “Και εντάξει, στην Πόλη δεν το γύρισε αυτός, ούτε έβαλε αυτός το τελευταίο σουτ, άλλοι μας έδωσαν το ευρωπαϊκό. Και με τη Ρεάλ, σιγά, πήρε μπρος στο δεύτερο ημίχρονο. Και με την Μπαρτσελόνα, πάλι άλλος το έβαλε το νικητήριο σουτ. Και με την ΤΣΣΚΑ τα έσπαγε σ’όλο το ματς και μετά έκανε τον ήρωα επειδή έβαλε τέσσερα σουτ στο τέλος. Και να πω ότι το πήραμε, αφού χάσαμε στον τελικό”.
Δεν άκουσε τους αντίπαλους οπαδούς, αλλά δεν άκουσε ούτε τους δικούς του. Δεν άκουσε τον Τύπο, δεν άκουσε τα σχόλια στα social media, δεν άκουσε τη λογική, δεν άκουσε τη στατιστική. Δεν άκουσε τα πόδια του που είναι βαριά και θα έπρεπε να κάτσει στον πάγκο. Δεν άκουσε την ίδια του την ψυχολογία, όταν είναι καταρρακωμένη απ’τα σουτ που αλλεπάλληλα βρίσκουν σίδερο.
Δεν άκουγε κάθε φορά που το όνομά του έμπαινε στην ίδια πρόταση με το ΟΑΚΑ. “Έχει κόμπλεξ, δεν μπορεί, τα σπάει, κάνει λάθη, έκανε και προκλητική χειρονομία. Και τι να τα κάνω τα ευρωπαϊκά άμα είναι να χάνουμε απ’τον Παναθηναϊκό; Εκεί τον θέλω, να τους κερδίζει, να μην πανηγυρίζουν, να παίρνουμε κι αυτό το πρωτάθλημα”.
ΠΑΝΤΑ ΕΚΑΝΑΝ ΛΑΘΟΣ
Τώρα τον σηκώνουν στα χέρια κι αυτοί της τελευταίας παραγράφου. Τώρα τάχα έκανε αυτό που τους χρωστούσε, τώρα τάχα τους απέδειξε πως έκαναν λάθος. Πάντα έκαναν λάθος. Αν στην ήττα μηδενίζεις και στον θρίαμβο αποθεώνεις τον ίδιο άνθρωπο, επειδή στη μία περίπτωση η μπάλα πήγε στο σίδερο και στην άλλη πήγε μέσα, τότε είσαι πάντα λάθος. Και εννοείται πως δεν μετράει η γνώμη σου, ούτε τότε, ούτε τώρα.
Γιατί στην ουσία δεν έχεις γνώμη, απλώς αρνείσαι να καταλάβεις πως στο παιχνίδι υπάρχει και η ήττα, πως κάποιες αξίες είναι τόσο μεγάλες που δεν παίζονται στο κορώνα-γράμματα ενός σουτ.
ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΝΕ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
Αυτοί που ήταν πέρσι στο ΣΕΦ μετά την ήττα στο ΟΑΚΑ για το Κύπελλο και τόλμησαν να προπηλακίσουν τον Μπαρτζώκα και να κλωτσήσουν τον Σπανούλη δεν έχει νόημα αν ήταν ξανά στο ίδιο σημείο το βράδυ της Δευτέρας για να περιμένουν τους πρωταθλητές να γυρίσουν και να τους αποθεώσουν. Δεν μετράνε, δεν (θα έπρεπε να) υπάρχουν πουθενά, σε καμία βραδιά.
Πλέον ο Σπανούλης τους νίκησε όλους. Κανονικά θα έπρεπε να γράψω πως τους έχει νικήσει προ πολλού. Γιατί όσα είχε πετύχει στην καριέρα του πριν καν τους φετινούς τελικούς ήταν ικανά να μιλήσουν από μόνα τους για τη σπάνια αξία του. Δυστυχώς υπήρχαν αυτοί που θεωρούσαν πως έχει πράγματα να αποδείξει, πως χρωστάει. Ποιος, αυτός που άλλαξε τη σύγχρονη ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού. Αλλά τώρα πλέον, σώπασαν κι αυτοί.
ΔΕΝ ΘΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ
Κάποιοι θα σκεφτούν πως τώρα μπορεί να ηρεμήσει. Μπορεί να σβήσει λίγο αυτή η φλόγα που έχει μέσα του να θέλει να είναι πάντα μπροστά, να κρίνει τα ματς, να παίζει κορώνα-γράμματα το “απόλυτος ήρωας-τραγικά μοιραίος”. Πόσο λάθος.
ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΛΙΜΑΝΙ
Όταν το έχεις αυτό, δεν το χάνεις ποτέ. Καμιά κορυφή δεν είναι αρκετή, πάντα ψάχνεις την επόμενη. Ένας φίλος έστειλε email στην εκπομπή στο ράδιο με τη σκέψη πως θα ήταν τέλειο να ήταν και για τον Σπανούλη το τελευταίο του ματς τη Δευτέρα το βράδυ. “Που θα βρει ωραιότερο φινάλε”, αναρωτήθηκε.
Απάντησα με τα λόγια του Παυλίδη. “Το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι”. Και μετά προσέθεσα κι αυτά του ίδιου του Σπανούλη στην εκπομπή του OTETV: “Να μείνω στον Ολυμπιακό να πάρω κι άλλη Ευρωλίγκα”. Εμείς σκεφτόμαστε έτσι, γιατί φοβόμαστε πως μετά την κορυφή ο δρόμος πάει μόνο προς τα κάτω.
ΠΟΣΟΥΣ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝ;
Οι Σπανούληδες του αθλητισμού, οι μεγάλες αξίες, έφτασαν στο υψηλότερο επίπεδο γιατί δεν έχουν αυτόν τον φόβο. Μέσα τους πιστεύουν πως έχει κι άλλο και δουλεύουν κάθε μέρα για να είναι σε θέση να το κυνηγήσουν. Οι Σπανούληδες δεν ακούν ποτέ κανέναν περισσότερο απ’τη φωνή που έχουν μέσα τους, στο μυαλό και στην καρδιά τους, να τους λέει “κάνε αυτό που θέλεις, γιατί νιώθεις πως είναι αυτό που πρέπει”.
Πόσους Σπανούληδες, πόσους σαν αυτόν έχετε γνωρίσει στη ζωή σας;
ΥΓ. Θα μπορούσα να προσθέσω και το όνομα του Διαμαντίδη στην τελευταία ερώτηση, γιατί κι αυτός είναι ξεχωριστός, σπάνιος, μοναδικός. Δεν τον ανέφερα καθόλου στο κείμενο γιατί συνειδητά ήθελα να αποφύγω να γίνει για άλλη μια φορά αυτή η παράλληλη συζήτηση. Και γιατί η δική του ώρα είναι αύριο και το αντίο του Contra.gr θα είναι πραγματικά ξεχωριστό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
