Αγγλία, φέτος είναι η χρονιά σου

Δεν είναι η καλύτερη Εθνική στον κόσμο, έχει μόλις ένα Παγκόσμιο Κύπελλο κι αυτό στην έδρα της, με γκολ-φάντασμα. Δεν είναι καν η καλύτερη Εθνική στην Ευρώπη, αφού δεν έχει Euro. Ποιος μπορεί όμως να πει πως η Αγγλία δεν είναι διασκεδαστικότερη ομάδα στα μεγάλα τουρνουά;

Η ΠΙΟ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ

Ποιος διασκεδάζει τον κόσμο περισσότερο; Η Βραζιλία που και καλά παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο και προσφέρει θέαμα; Η σκληρή Ιταλία, η Γερμανία, η Ισπανία που κυριάρχησε ή η Αργεντινή με την Ουρουγουάη; Καλές όλες, έχουν τους πιστούς οπαδούς τους, αλλά έχουν και haters.

Ποιος μισεί την Αγγλία; Και γιατί να μισείς μια ομάδα που υπάρχει όχι για να πετυχαίνει, αλλά για να αποτυγχάνει με διασκεδαστικό τρόπο. Έχουν φανταστικούς οπαδούς, πάνε σε κάθε τουρνουά “ψημένοι” πως είναι η χρονιά τους και πάντα γυρνάνε σπίτι με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο, ενώ υπόσχονται πως δεν θα ψηθούν ξανά στην επόμενη διοργάνωση. Και εννοείται πως το κάνουν, ίδιο ξανά απ’την αρχή.

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΟ "ΣΕΣΟΥΑΡ ΓΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ"

Πως να μην τους αγαπάς, είτε τους υποστηρίζεις είτε όχι. Γέννησαν το ποδόσφαιρο, κανείς δεν νοιάζεται γι’αυτό περισσότερο από εκείνους και έχουν φτιάξει μια Εθνική που είναι κάτι σαν το Σεσουάρ για δολοφόνους. Αλλάζει λίγο το καστ, έρχονται νέοι πρωταγωνιστές, ο σκηνοθέτης πειράζει λίγο το σενάριο, αλλά το γέλιο στο τέλος είναι πάντα εγγυημένο.

Χρειάζεται να σας θυμίσω πως στο Μουντιάλ της Βραζιλίας η Αγγλία σκόραρε εναντίον της Ιταλίας και στους πανηγυρισμούς για το γκολ ο φυσικοθεραπευτής έσπασε τον αστράγαλο του και αποχώρησε με φορείο χαρίζοντας μας αυτήν το πλάνο-έπος;

ΑΠ' ΤΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΣΤΟ ΝΤΕΛΙΡΙΟ

Το πρότυπο είναι γνωστό. Η Αγγλία επιστρέφει στο Νησί με έναν ακόμα πρόωρο αποκλεισμό, πριν την τετράδα. Τα ταμπλόιντ ή τους ξεσκίζουν ή κλαίνε κι αυτά για την αδικία. Οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν για το τι χρειάζεται η χώρα για να πετύχει, οι οπαδοί ορκίζονται πως δεν θα πιστέψουν ξανά στην ομάδα, πως βαρέθηκαν πια τα ίδια και τα ίδια.

Ξεκινούν τα προκριματικά για την επόμενη διοργάνωση, αλλά χωρίς ενθουσιασμό. Οι πρώτες νίκες γίνονται αποδεκτές με σχόλια τύπου “να, πάλι κερδίζουμε, αλλά μόλις έρθει το τουρνουά θα γίνουν πάλι τα ίδια, σιγά μην ενθουσιαστώ ξανά, ας χτίσουμε καλύτερα για το μέλλον".

Ένα χρόνο πριν το τουρνουά, αρχίζει να γυρίζει το κλίμα. Οι νίκες γίνονται πολλές, πιτσιρίκια πάνε καλά στην Premier League, καλούνται στην Εθνική και σκοράρουν και με το εθνόσημο. Ο ενθουσιασμός ανεβαίνει και ολοένα. Γίνεται η κλήρωση των ομίλων, είναι πάντα βατή.

Αρχίζουν τα σχέδια για τα ζευγαρώματα, οι επιλογές παικτών φαίνονται όλες καλές, ενώ μπορεί να γίνει και καμιά μεγάλη νίκη σε φιλικό, που να προκαλέσει ντελίριο. Ένα μήνα πριν το τουρνουά, όλο το Νησί περιμένει τη σέντρα, το τουρνουά που όλα δείχνουν πως η Αγγλία θα επιστρέψει επιτέλους στους τέσσερις μιας διοργάνωσης, μπορεί να πάει και παραπάνω.

Μερικές εβδομάδες αργότερα η ιστορία επιστρέφει στο “η Αγγλία επιστρέφει στο Νησί με έναν ακόμα πρόωρο αποκλεισμό”. Και ξεκινάει απ’την αρχή, ίδια και απαράλλαχτη.

ΑΠ' ΤΟΝ ΟΟΥΕΝ ΣΤΟΝ ΡΑΣΦΟΡΝΤ

Μόνο τα ονόματα αλλάζουν. Ο Όουεν έδωσε τη θέση του στον Ρούνεϊ, που έδωσε τη θέση του στον Γουόλκοτ, που έδωσε τη θέση του στον Στέρλινγκ, που τώρα έχει δώσει τη θέση του στον Ράσφορντ και στον Ντέλε Άλι.

Κάθε φορά το διάστημα ανάμεσα στα τουρνουά κυλάει όπως πρέπει να κυλήσει για να πάνε οι Άγγλοι απ’την απόλυτη απογοήτευση στον άκρατο ενθουσιασμό. Και πάντα βρίσκεται ένας ή δύο παίκτες, πάντα μικροί σε ηλικία που ξεπετάγονται και η Αγγλία σπεύδει να φορτώσει τα πάντα στους ώμους τους. “Έχουμε εμπειρία, έχουμε λύσεις, έχουμε άμυνα, έχουμε κέντρο και έχουμε και μπροστά αυτό το ταλέντο, θα αφήσει εποχή, δεν του λείπει τίποτα”.

Τίποτα εκτός από το να γεννηθεί σε μια άλλη χώρα, εκεί που κανείς δεν βάζει μια Εθνική στους ώμους κανενός 17χρονου, 18χρονου, 19χρονου, κτλ. Στους Άγγλους δεν κάνει εντύπωση που μόνο εκείνοι ακολουθούν αυτήν την τακτική χωρίς να πετυχαίνουν τίποτα, συνεχίζουν απτόητοι.

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΧΟΝΤΣΟΝ ΣΤΗ ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Το ίδιο απτόητοι συνεχίζουν και με τον Χόντσον, παρότι στη Βραζιλία έκανε ο,τι μπορεί για να εξαλείψει όσες ελπίδες είχε η Αγγλία για διάκριση. Έφτασε στο τουρνουά με καλό υλικό και, κυρίως, με διατάξεις που τις έβλεπες και έλεγες “καλή ομάδα, σκληρή και με ταχύτητα μπροστά, μπορεί να προχωρήσει”.

Και με το που ήρθαν οι αγώνες του Μουντιάλ, ο Ρόι τα διέλυσε όλα. Τετράδα στην άμυνα, δύο μέσοι (Χέντερσον, Τζέραρντ) και μπροστά Ρούνεϊ, Στάριτζ, Γουέλμπεκ και Στέρλινγκ. Ο πιο συντηρητικός προπονητής αποφάσισε ξαφνικά να παίξει 4-2-4, με δύο box-to-box μέσους, τρεις φορ και έναν εξτρέμ. Και για πρώτη φορά η Αγγλία δεν έκανε νίκη στον όμιλο και γύρισε στο Νησί με δύο ήττες και ένα 0-0.

ΤΡΕΝΟ ΣΤΑ ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΑ, ΝΙΚΗ ΜΕ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Φυσικά και τον κράτησαν τον Χόντσον. Η Αγγλία έκανε δέκα νίκες σε δέκα ματς στα προκριματικά του Euro της Γαλλίας, με μόλις τρία γκολ παθητικό. Επιπλέον, ήρθε πρόσφατα και η στιγμή-ντελίριο, αφού οι Άγγλοι νίκησαν με 3-2 τους Γερμανούς στο Βερολίνο. Δεν έχει σημασία αν ήταν φιλικό, σημασία έχει πως θυμήθηκαν κι εκείνο το 5-1 στα προκριματικά του 2002.

Όλα έχουν πάει όπως πρέπει για να έχει ξεχαστεί το Μουντιάλ της Βραζιλίας και όλο το Νησί να περιμένει με ανυπομονησία να ξεκινήσει το Euro με την ελπίδα, που αγγίζει τα όρια της πεποίθησης, πως “φέτος είναι η χρονιά μας”. Γίνεται να μην τους λατρεύεις;

ΡΟΜΒΟ ΜΕ ΡΟΥΝΕΪ

Ειδικά απ’τη στιγμή που έχουν βρει κιόλας το τι λάθος θα κάνουν φέτος. Στη Βραζιλία ήταν αυτό το αυτοκτονικό 4-2-4, τώρα ο Χόντσον βρήκε κάτι άλλο. Θέλει να στηρίξει τα πάντα στον Ρούνεϊ και στο τελευταίο φιλικό έπαιξε ρόμβο με τον Ρούνεϊ στην κορυφή του “διαμαντιού”, πίσω από Κέιν-Βάρντι. Τρεις μέσοι και τρεις φορ, αλά Αναστασίου, με Πέτριτς πίσω από Μπεργκ-Καρέλη.

Και οι Άγγλοι εκεί, να στηρίζουν. “Ο Ρούνεϊ είναι ακόμα ο καλύτερος μας παίκτης”, να λέει ο Μουρίνιο και να γίνεται πρωτοσέλιδο. Ποιος άλλωστε μπορεί να αμφισβητήσει τον καλύτερα αμειβόμενο προπονητή της διοργάνωσης; Ναι, ο Ρόι Χόντσον παίρνει περισσότερα απ’τον Κόντε, τον Ντελ Μπόσκε και τον Λεβ.

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΓΚΑΣΚΟΪΝ

Πως γίνεται να μην τους λατρεύεις; Είναι τόσο πιστοί στο μοτίβο τους που κάνουν εκατομμύρια κόσμου να την πατάει μαζί τους. “Ρε συ, εντάξει, δεν λέω πως είναι φαβορί, αλλά η Αγγλία δεν έχει ομαδάρα φέτος; Γιατί να μην πάει ψηλά, που ξέρεις, μπορεί να είναι η χρονιά τους”.

Ναι, μπορεί. Ή μάλλον όχι, ανακαλώ. Είναι σίγουρα είναι η χρονιά τους. Σίγουρα και φέτος θα μας διασκεδάσουν όπως μόνο εκείνοι ξέρουν. Θα μας ενθουσιάσουν και μετά θα αποκλειστούν με κάποιον καταπληκτικό τρόπο, είτε στα πέναλτι για να γίνουν τα αφιερώματα που ξεκινούν απ’το Μουντιάλ της Ιταλίας, είτε με γκολ που δεν πέρασε τη γραμμή, είτε επειδή φέτος οι κανονισμοί έχουν αλλάξει λίγο, είτε με αυτογκόλ, είτε από απλή ατυχία, με έναν παίκτη να κλαίει και να θυμίζει τα δάκρυα του Γκασκόιν.

IT’S COMING HOME

Ή και όχι. Μπορεί τελικά να είναι φέτος η χρονιά τους, που ξέρεις. Κι αυτό τελικά είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα της Αγγλίας. Ο τρόπος που έχουν να σε πείθουν πως “μπορεί” ακόμα και όταν πλησιάζεις τα 40 και τους θυμάσαι να αποτυγχάνουν 20 χρόνια σερί και έχεις μάθει πια να μην τρως το παραμύθι. Κάπου θα νικήσουν, κάποιος θα λάμψει, θα ακουστεί το επικό “Football’s coming home” και θα λυγίσεις, θα φωνάξεις “cmon England”.

Κάτι μου λέει πως όταν θα έρθει τελικά η στιγμή που θα πετύχουν, κάπως, κάποτε, σε κάποιο τουρνουά, τότε θα είναι και η στιγμή που θα τους εγκαταλείψω. Άμα θέλαμε ομάδες που κερδίζουν ή που έστω ξέρουν να εκτελούν πέναλτι, δεν θα διαλέγαμε την Αγγλία. Μέχρι τότε, πάντα με τα Λιοντάρια, πάντα με την τέχνη της αποτυχίας, που δοκιμάζει όσο τίποτα την πίστη και την αγάπη σε κάτι. Οι άνθρωποι είναι ήρωες.