Ο Σπανούλης "έσωσε" τον Γιαννακόπουλο

Η μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ, στην... πρεμιέρα του Σφαιρόπουλου εκεί, η "πράσινη" δίνη, η επιλογή του Σπανούλη σε όσα ακούει κατά καιρούς από την εξέδρα και οι τιμωρίες που... έρχονται. Ο Τάσος Μαγουλάς σχολιάζει το ντέρμπι "αιωνίων".

02 ΜΑΪ 2015

Ο Ολυμπιακός πήρε μία πολύ μεγάλη νίκη στο ΟΑΚΑ. Μία επιτυχία τριπλής σημασίας που για πρώτη φορά μετά από χρόνια μας οδηγεί σε τελικούς με μία ομάδα η οποία, τη δεδομένη στιγμή, διατηρεί τεράστια διαφορά δυναμικότητας.

Γιατί τριπλή; Οι ερυθρόλευκοι νίκησαν και με διαφορά σε μια έδρα, όπου είχαν καταφέρει να χάσουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Ανακτούν την χαμένη μετά το 2012 ψυχολογία. Το έκαναν παίζοντας απλά καλά, σοβαρά, ακολουθώντας το πλάνο τους.

Το τρίτο και ίσως σημαντικότερο είναι ότι το έκαναν με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο στον πάγκο, ο οποίος στην πρεμιέρα του οδήγησε την ομάδα σε μία καθοριστική επιτυχία. Και όταν μια ομάδα έχει χάσει με οποιοδήποτε τρόπο, ούσα ακόμα και καλύτερη και στον πρώτο αγώνα με τον "καινούργιο", σε αγώνες στο ΟΑΚΑ, προπονητή, επικρατεί εύκολα, τότε κάτι έχει αλλάξει.

Αυτό που άλλαξε είναι ο τρόπος διαχείρισης και αυτό πιστώνεται ΜΟΝΟ στον Σφαιρόπουλο.

Η νίκη του Σφαιρόπουλου

Ήταν δική του αυτή η νίκη περισσότερο ακόμα και από του Σπανούλη( κάθε παιχνίδι που κερδίζουν οι ερυθρόλευκοι ξεκινάει από τον αρχηγό του ό,τι κι αν πετυχαίνουν οι συμπαίκτες του όπως ο Ντάρντεν το Σάββατο) διότι διαχειρίστηκε την αναμέτρηση γνωρίζοντας όλες τις ιδιαιτερότητες. Και είναι πολλές. Πάλι ο Ολυμπιακός παρά την διαφορά του δεν μπορούσε να ξεκολλήσει και να πάρει την διαφορά που άξιζε με γνώμονα την εικόνα των αντιπάλων, αλλά για πρώτη φορά, φαινόταν πως δεν γινόταν να ανατραπεί το αποτέλεσμα.

Ο Σφαιρόπουλος μετά τον θρίαμβο επί της Μπαρτσελόνα, με το ντέρμπι του Σαββάτου κέρδισε αμετάκλητα την εμπιστοσύνη και του πλέον δύσπιστου οπαδού της ομάδας του και αυτό είναι το τέταρτο και μεγαλύτερο κέρδος για τους Πειραιώτες. Διότι η ηρεμία και η πίστη αποτελούν ευλογία όταν έχεις να κυνηγήσεις δύο τίτλους απέναντι σε πολύ μεγάλους αντιπάλους όπου τα πάντα συμβαίνουν. Αγωνιστικά χτύπησε κάθε αδυναμία των "πρασίνων", αξιοποίησε την φόρμα του Σπανούλη και του Πρίντεζη κι έστειλε στην μπέιζ λάιν τον Ντάρντεν να δώσει ένα από τα σπάνια επιθετικά του σόου. Ο Αμερικανός έβγαλε πάλι τον Διαμαντίδη εντός αγώνα, όπως στο ΣΕΦ, αλλά αυτή είναι η αποστολή του και γι αυτό προστέθηκε στο ρόστερ.

Καταπράσινη δίνη

Πριν το τρίποντο του Σπανούλη, ο Παναθηναϊκός έμπαινε σε μία πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του δίνη διότι η νέα κακή εικόνα, οι αντιδράσεις του κόσμου προς παίκτες, η δυσαρέσκεια για τον Ιβάνοβιτς. Ξεκινώντας από την υπόθεση Γκιστ και γνωρίζοντας το... εν θερμώ της διοίκησής του, το βράδυ του Σαββάτου φαινόταν πως θα ήταν το βράδυ σημαντικών αλλαγών.

Όσοι κινούνται στο χώρο, γνώριζαν από το πρωί πως η ομάδα βρίσκεται σε αναζήτηση παίκτη και το βράδυ θα μιλούσαμε για αναζητήσεις παικτών ίσως και προπονητή. Παικτών σίγουρα.

Οι πρωταθλητές για πρώτη φορά (μετά από τον πρώτο αγώνα της σεζόν 2012-2013) έδειξαν τόσο αδύναμοι και ουσιαστικά λίγοι απέναντι στον αιώνιο αντίπαλό τους. Έλειπε ο Γκιστ; Εδώ λείπουν διαρκώς άλλοι τρεις ξένοι και αν ο Ολυμπιακός μπορεί να επιβιώσει παίρνοντας καλό παιχνίδι από έναν μόνο Αμερικανό του, επειδή έτσι είναι δομημένος, ο Παναθηναϊκός δεν γίνεται να μην μπορεί να πάρει τίποτε από τρεις παίκτες (Μπλουμς, Λαουάλ, Νέλσον). Πιο σωστά, δεν γίνεται να διεκδικήσει το οτιδήποτε σε μία σειρά αγώνων αν δεν διαθέτει ανάλογα όπλα.

Αυτός ο Παναθηναϊκός του Σαββάτου και με τον Γκιστ, μπορεί να παλέψει λίγο περισσότερο αλλά σε μία σειρά δεν ελπίζει σε κάτι εκτός από προσπάθεια.

Δεν ήταν πανηγυρισμός, δεν ήταν χειρονομία

Η επιλογή του Σπανούλη να απαντήσει σε όσα ακούει κατά καιρούς από την "πράσινη" εξέδρα, αλλοιώνει σαφέστατα την εικόνα του αγώνα και τα συμπεράσματά του. Πρώτον είναι μία ανόητη κίνηση (δεν είναι χειρονομία, δεν είναι πανηγυρισμός) όταν έχει τελειώσει ένας αγώνας και αυτός που την κάνει εδώ και... καιρό δεν χρειάζεται να απαντήσει.

Το να γυρίσεις σε μια πληγωμένη εξέδρα, σε οποιοδήποτε γήπεδο, δεν είναι κίνηση ανωτερότητας. Δικαιολογία πάντα υπάρχει ιδιαίτερα όταν είσαι σε μόνιμη κόντρα με έναν αντίπαλο, αλλά όπως συνέβη και στην Ισπανία με τον Ρονάλντο, είναι κάτι που σχολιάζεται αρνητικά και παρά το γεγονός πως δεν προβλέπεται ακριβώς από τους κανονισμούς, η τεχνική ποινή ήταν η κατάλληλη... ποινή.

Αν πανηγύριζε έξαλλα και δεν στρεφόταν προς τον κόσμο, ΟΥΔΕΙΣ, θα είχε το δικαίωμα να τον ψέξει. Έχει 100% δίκιο στην ατάκα "να μετανιώσουν όσοι βρίζουν οικογένειες και παιδιά" έχει άδικο όμως διότι ο επαγγελματίας οφείλει να κρατά πάντα τους τόνους χαμηλά μέσα στο παρκέ. Κανείς εξ ημών δεν θα το κατάφερνε κάτι τέτοιο, αλλά γι αυτό μιλάμε για κορυφαίους αθλητές.

Περιμένοντας μία πραγματικά βαριά τιμωρία. Γιατί δεν διακόπηκε;

Αλυσιδωτή αντίδραση. Ο τιμωρημένος Δημήτρης Γιαννακόπουλος με την ιδιότητα του φιλάθλου, όπως επικαλείται ο έγκριτος δικηγόρος του που τον είδαμε για πρώτη φορά να βρίσκεται εντός παρκέ(παλαιότερα τον είχαμε συνηθίσει στο χορτάρι του...Ιωνικού), για κάποιο λόγο "έπεισε" την ΚΑΕ Παναθηναϊκός να του επιτρέψει την είσοδο και το συνδρομητικό κανάλι, το γνωστό για την απέχθειά του στην προβολή εντάσεων, να κάνει δηλώσεις στο κέντρο του γηπέδου.

Κάπου εδώ ό,τι έχει απομείνει από την λογική, τελείωσε. Όπως εδώ και χρόνια έχει εγκαταλείψει το μπάσκετ. Εδώ η τιμωρία πια πρέπει να είναι όχι απλά παραδειγματική, αλλά να αφορά κυρίως την ομάδα, η οποία επιτρέπει να εκτυλίσσονται αυτές οι συμπεριφορές. Το ίδιο ισχύει και για το... "ντου" των φιλάθλων αμέσως μετά. Ο αγώνας έπρεπε να διακοπεί χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Τιμωρία και στους διαιτητές

Κι επειδή τα... είπαμε στον Σπανούλη, καιρός να τα ακούσουν και οι διαιτητές οι οποίοι εδώ και χρόνια σε ΟΑΚΑ, ΣΕΦ, Αλεξάνδρειο, Παπάγο, ανέχονται τον οχετό ύβρεων προς αθλητές και προπονητές αλλά ευαισθητοποιούνται μόνο αν αφορά αυτούς.

Κάπως έτσι, σε μία αναμέτρηση με συγκεκριμένη μπασκετική εικόνα, η κουβέντα θα είναι αν προκάλεσε ή δεν προκάλεσε ο Σπανούλης και οι τελικοί θα γίνουν ένα απέραντο ροντέο. Και φέτος. Και του χρόνου, και κάθε χρόνο όσο αποφασίζουν αυτοί που αγαπάνε τον εαυτό τους και όχι το μπάσκετ.