Μαχμούντ Αμπντούλ Ραούφ: Δεν ήταν Κάρι, ήταν... ήρωας

Ο Φιλ Τζάκσον έχει λόγο που κάνει τα πάντα. Είναι ο άνθρωπος που έκτισε την τέλεια καριέρα διαχειριζόμενος τα μεγαλύτερα "εγώ" της ιστορίας των σπορ κι έμαθε να παίζει με τα μυαλά των αντιπάλων. Γι αυτό οι παρεμβάσεις του, εκτός των ομάδων του, γίνονται για κάποιο λόγο.

Όπως το 1999 όταν έλεγε πως οι Σπερς είναι πρωταθλητές αλλά θα πρέπει να έχουν αστερίσκο. Ε, πήραν άλλα τέσσερα μετά για να του φύγει η κάψα. Όντως ο Τζάκσον γίνεται επιθετικός όταν διαισθάνεται πως στην ατμόσφαιρα υπάρχει κάτι καινούργιο που μπορεί να αμφισβητήσει όσα ο ίδιος πιστεύει. Ο Στέφεν Κάρι, για πρώτη φορά, ακούστηκε πως αξίζει να μπει στους καλύτερους της εποχής. 1-0.

Μία άλλη παράμετρος, μπορεί να είναι, με την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ και τις επιθέσεις του σε ανθρώπους που σιχαίνονται τον συντηρητισμό, να επιθυμεί ναβάλει στο κάδρο την ιστορία του Μαχμούντ Αμπντούλ Ραούφ. Υπόθεση που το ΝΒΑ και συνολικά η αμερικάνικη κοινωνία έθαψε 20 χρόνια πριν αλλά περισσότερο από ποτέ παραμένει επίκαιρη. Σε μία εποχήπου προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην εσωστρέφεια, την μισαλλοδοξία, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, με μία νέα γενιά η οποία μεγάλωσε με πολύ διαφορετικές παραστάσεις.

Σίγουρα, ο μεγάλος κόουτς, θέλει ο κόσμος να μην ασχολείται με την νέα αποτυχία του στην Νέα Υόρκη οπότε...

Ο Κρις Τζάκσον της φτώχειας

Οπότε είναι η ευκαιρία να θυμηθούμε τον Κρις Τζάκσον, που έγινε Ραούφ, που εκδιώχθηκε σιωπηρά από το ΝΒΑ, που τον είδαμε με την φανέλα του Άρη που έπαιζε ως τα 40 του στην Ιαπωνία, που μόλις πριν από έξι χρόνια κάηκε το σπίτι του από την Κουκ Κλουξ Κλαν, που πάνω από όλα έμαθε σε όλο τον πλανήτη πως μπορείς να γίνεις μεγάλος αθλητής νικώντας το σύνδρομοTourette.

Μία από τις εξαιρετικές ιστορίες αθλητή όπου όλα τα κομμάτια συνθέτουν την εικόνα της ζωής ενός παίκτη του μπάσκετ ο οποίος τελικά θα μνημονεύεται ως ένας μεγάλος άνθρωπος.

Μεγαλώνοντας με την ασθένεια

Μεγάλωσε στο Μισισσίπη στα όρια της εξαθλίωσης χωρίς πατέρα. Ακόμα και το φαγητό ήταν σπάνιο πολύ περισσότερο ο ενδελεχής ιατρικός έλεγχος. Γι αυτό και χρειάστηκε να γίνει 17 ετών, να είναι ένας από τους κορυφαίους γκαρντ στις ΗΠΑ, και τότε διαγνώστηκαν οι συσπάσεις στο σώμα του ως σύνδρομοTourette.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είτε ο αθλητής θα τα παρατούσε( «όσο μεγάλωνα τα παιδιά με κορόιδευαν γιατί δεν μπορούσα να ελέγξω τους σπασμούς) είτε ουδείς θα του έδινε την ευκαιρία να παίξει. Το πρόβλημα το έκανε ευλογία και όπως υποχρεωνόταν να επαναλαμβάνει τις λέξεις, επαναλάμβανε, σχεδόν με μονομανία, την προπόνηση στις βολές και το σουτ. Ιδιαίτεραστις βολές. Μέχρι η μηχανική να είναι τέλεια. Και ήταν.

Μοναδικός σκόρερ

Ο Κρις Τζάκσον ήταν απίστευτος. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ. Με ύψος γενναιόδωρα στο 1,83 επιβλήθηκε ως σούτιγκ γκαρντ και δεν έκανε πίσω ούτε στο κολλέγιο. Ελάχιστοι πίστεψαν πως οι 60αρες στο λύκειο θα γίνονταν, όχι 50αρες, έστω 20αρες. Πρωτοετής της χρονιάς στοLSU, με ρεκόρ μέσου όρου πόντων(30.2). Τόσο μεγάλος σκόρερ ώστε ακόμα και ο θρασύς Σακίλ Ο’Νιλ που τον συνάντησε στην δεύτερή του χρονιάκαι ο πατριός του, δεν τολμούσαν να δημιουργήσουν πρόβλημα επειδή ο Σακ δεν ακουμπούσε πολύ την μπάλα. Το στόμα άνοιξε όταν έφυγε ο Τζάκσον, πολύ απλά διότι ουδείς τολμούσε να αμφισβητήσει την αξία του.

Νούμερο τρία στο ντραφτ από το Ντένβερ και όλοι ήταν σίγουροι αυτή την φορά πως είναι παίκτης 30 πόντων στο ΝΒΑ. Έκαναν λάθος. Τουλάχιστον στην αρχή. Ο Τζάκσον ναι μεν σκόραρε, αλλά δεν έκανε τίποτε άλλο. Μάλλον, το μόνο που έκανε ήταν να σουτάρει μέχρι να μπει η μπάλα μέσα. Παράλληλα φορτώθηκε κιλά. Έπαιζε 15 κιλά πιο βαρύς κι επέμενε να είναι σούτιγκ γκαρντ. Την δεύτερη σεζόν του, 22 ετών, από τους 14 πόντους, έπεσε στους 10 ενώ ανέβαιναν τα προβλήματα και τα κιλά.

Εγένετο Αμπντούλ Ραούφ

"Κάποια στιγμή διάβασα ένα άρθρο με τίτλο: Ο Τζάκσον είναι αποτυχία. Αποφάσισα πως τέλος το παιχνίδι, θα σοβαρευτώ". Έχασε και τα 15 κιλά το καλοκαίρι, διάβασε περισσότεροMalcolmΧ, επέλεξε να γίνει μουσουλμάνος και με νέο αριθμό στην φανέλα , από το 3 στο 1, με νέο όνομα το Μαχμούτ Αμπντούλ Ραούφ, κάλπασε στους 19 πόντους το 1993, έφτασε να συμμετέχει σε διαγωνισμό καρφωμάτων και να κατακτήσει το πρώτο και τελευταίο του βραβείο στο ΝΒΑ, αυτό του πιο βελτιωμένου παίκτη.

Όλα πήγαιναν καλά, ακόμα και όταν ο Γκάρι Πέιτον τον διέλυσε στον πρώτο γύρο των πλέι οφ και στα μεγάλα παιχνίδι των Νάγκετς με τους Σόνικς, στο τέλος καθόταν στον πάγκο, πάλι σκόραρε 25 πόντους την βραδιά σε μία ιστορική χρονιά. Το Ντένβερ ως 8 απέκλειε το νο 1 Σιάτλ και συνέχισε φτάνοντας την Γιούτα σε επτά αγώνες. Τα ποσοστά του Ραούφ όμως ήταν χαμηλά(9/24 σουτ) και αυτή η λεπτομέρεια μετράει όσο όμως ...μετρούσε το αγωνιστικό κομμάτι.

10 Μαρτίου 1996.The end

Διότι από τις 10 Μαρτίου του 1996(δεν θα κάναμε αφιέρωμα) όλα άλλαξαν. Εκείνη την ημέρα τελείωσε για το ΝΒΑ ο Μαχμούτ Αμπντούλ Ραούφ. Τότε, μετά από τέσσερις μήνες, ένας δημοσιογράφος του Ντένβερ ανακάλυψε πως ο σταρ της ομάδας δεν στεκόταν όρθιος στην καθιερωμένη ανάκρουση του εθνικού ύμνου.

Ζήτησε συνέντευξη από τους Νάγκετς με τον παίκτη για κάτι που όλοι, εντός της ομάδας, γνώριζαν και θεωρούσαν φυσιολογικό. «Η αμερικάνικη σημαία αποτελεί σύμβολο της καταπίεσης τόσων ετών. Σύμβολο μίας χώρας που αποδεχόταν την δουλειά. Δεν θα σταθώ να την χαιρετήσω. Μόνο στον Θεό οφείλω σεβασμό» ήταν η ατάκα που μπήκε στο πρωτοσέλιδο. Πιο μέσα το έκανε ακόμα πιο ...βαρύ: «οι ΗΠΑ, εκτός από την δουλεία, στήριξαν την ανάπτυξη του κράτους του Ισραήλ στηνΜέση Ανατολή, στήριξαν την καταπίεση των μαύρων. Δεν μπορείς να είσαι με τον δυνάστη και με τον Θεό». Τέλος χρόνου.

"Στην Ελλάδα θα τον πετροβολούσαν"

Στον Τύπο της Αμερικής, σε κάθε πολιτεία, υπήρχε ένα πρωτοσέλιδο εναντίον του με αποκορύφωμα αυτό των Σικάγο Σαν Τάιμς: «Στην Ελλάδα θα τον πετροβολούσαν αν έκανε κάτι τέτοιο». Είμαστε παντού.

Ο Στερν ενημέρωσε για επ’ αόριστον αποκλεισμό του μέχρι να λογικευθεί. τις 12 Μαρτίου όμως ανακοίνωσε τον ένα αγώνα τιμωρίας καθώς υπήρξε συμφωνία με τον παίκτη να στέκεται όρθιος αλλά να κοιτάει στο πάτωμα διαβάζοντας προσευχή: «συζήτησα με έναν σεβάσμιο μουσουλμάνο και μου εξήγησε πως το να στέκομαι όρθιος δεν σημαίνει πως χαιρετώ την σημαία τους. Διάβαζε μία προσευχή για όσους καταπιέστηκαν όλα αυτά τα χρόνια» δήλωσε ο Ραούφ που δεν είχε καταλάβει πόσουςεχθρούς δημιουργούσε.

Άμεσα οι δημοσιογράφοι του Ντένβερ «αποκάλυπταν» πως νηστεύει μέσα στην χρονιά και γι αυτό χάνει κιλά συνέχεια. Ο Νταν Ίσελ του επιτέθηκε γιατί έμαθε πως δεν κοιμάται τα βράδια, αναφερόμενος στην πρώτη προσευχή της ημέρας λίγο πριν τις 5: «προσπαθούσα να αμυνθώ. Με παρουσίαζαν ως τον πιο προβληματικό αθλητή. Γιατί δεν κοιμάσαι το βράδυ; Γιατί νηστεύεις; Δεν εμφανίστηκα ποτέ σε προπόνηση μεθυσμένος ή κακόκεφος, δεν έχανα προπόνηση. Καιόμως, ο Ίσελ μου είπε πως επειδή η ομάδα χάνει πρέπει να με στείλει στον πάγκο. Ήμουν πρώτος σε πόντους και ασσίστ, αλλά έπρεπε να φύγω από το παρκέ. Έκλαψα για την αδικία σε βάρος μου». Την πρώτη. Οι Νάγκετς γρήγορα το καλοκαίρι του 1996 τον έστειλαν στο Σακραμέντο και με την ευκαιρία του λοκ άουτ, το ΝΒΑ τον έστειλε στον μπασκετικό...αγύριστο.

Εξαφανίζοντας έναν παίκτη

Με μεθοδικό τρόπο τα λεπτά συμμετοχής του έπεφταν από τα 36 το 1996, στ;α 28 το 1997 και στα 17 το 1998. Τότε άπαντες άρχισαν να καταλαβαίνουν όμως η θύελλα του λοκ άουτ δεν έβγαλε το θέμα στην επιφάνεια. Ούτε ο ίδιος αντιλαμβανόταν τί συνέβαινε μέχρι που ήρθαν οι...Κλίπερς: «ήταν το καλοκαίρι του 1999 και δούλευα στο Ορλάνο. Με ειδοποίησαν από τους Κλίπερς να κάνουμε ένα ραντεβού με τον Έλτζιν Μπέιλορ. Χάρηκα. Πήγα στο ραντεβού αλλά δεν εμφανίστηκαν. Μου είπαν πως ο Μπέιλορ ξαφνικά άλλαξε άποψη και δεν ήθελε καν να με δει πρόσωπο με πρόσωπο. Καμία ομάδα δεν ήθελε να αγγίξει καν το όνομα Αμπντούλ Ραούφ για όλους τους λόγους πλην μπάσκετ».

Το 2000 το Βανκούβερ προσπάθησε να του δώσει μία ευκαιρία αναζητώντας έναν παίκτη με προσωπικότητα. Η 11Σεπτεμβρίου του 2001 ολοκλήρωσε όμως την καριέρα του στο ΝΒΑ: «Από εκείνη την ημέρα και για μεγάλο διάστημα δεν με έπαιρναν ούτε τηλέφωνο. Πολλοί θυμήθηκαν το συμβάν του 1996 και προσωποποίησαν την τρομοκρατική επίθεση σε εμένα και την άρνησή μου να χαιρετήσω την σημαία. Έπρεπε να φύγω από την χώρα».Τουρκία, όπου απογοητεύτηκε από την Φενέρ, Ρωσία, Ιταλία.

Στάση Θεσσαλονίκη

Η περιήγησή του τον έφερε στον Άρη για τα παιχνίδια της Ευρωλίγκας και δύο αγώνες πρωταθλήματος το 2006-2007. Αγωνίστηκε 17 φορές με 4.6 πόντους μέσο όρο σε 11 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα.

Το 2007-08 τον βρήκε στη Σαουδική Αραβία και την Αλ Ιτιχάντ, ενώ από το 2009-10 παίζει στην Ιαπωνία και την Κιότο Χαναρίζ, με την οποία είχε 17.9 πόντους, 2.6 ριμπάουντ και 2.4 ασίστ σε ηλικία 41 ετών την πρώτη του σεζόν, ενώ φέτος έχει 14.7 πόντους, 2.4 ριμπάουντ, 1.6 κλεψίματα και 2.3 ασίστ ως τώρα σε 27 αγώνες με 25 λεπτά ανά ματς με ρεκόρ χρονιά τους 28 πόντους με 6/7 τρίποντα στις 19/12.

Το ρεκόρ που δεν καταγράφεται

Ο σιωπηρός αποκλεισμός του κόστισε στην ιστορία του ΝΒΑ τον καλύτερο σουτέρ ελευθέρων βολών.

Ο Μαχμούντ Αμπντούλ-Ραούφ είναι στατιστικώνς 1ος στην ιστορία του πρωταθλήματος στις βολές,αλλά για 39 δεν έχει πιάσει το κατώτατο όριο των 1.200 βολών. Τελείωσε την καριέρα του με 1051/1161,δηλαδή με 90.5%, ποσοστό μεγαλύτερο αυτού του Στιβ Νας (1ος με 90.4%), του Μαρκ Πράις (2ος με 90.4%) και του Ρικ Μπάρι (3ος με 90.0%). Το 1993-94και το1995-96ήταν 1ος στη λίγκασε ποσοστό, έχοντας 95.6%.

Έγραψε ένα βιβλίο, με τίτλο: Η «μετατροπή» του Κρις Τζάκσον με έναν και μόνο στόχο: «μεγάλωσα χωρίς πατέρα, μέσα στην φτώχεια. Προσπάθησα σκληρά, δούλεψα πολέμησα και πολεμήθηκα. Αν με αυτό το βιβλίο βοηθήσω έστω κι ένα παιδί να βρει τον δρόμο του, είμαι ευτυχισμένος». Οι συμπαίκτες στο Ντένβερ τον θυμούνται να χάνεται, στον ελεύθερο χρόνο του, όταν επισκέπτονταν κάποια πόλη με γκέτο. Επισκεπτόταν τα παιδιά, μιλούσε μαζί τους, προσπαθούσε να τα κρατήσει μακριά από τα ναρκωτικά και τις συμμορίες.

Αργότερα στην προσπάθεια να πολεμήσει τον καταναλωτισμό, έβαζε ταινία στα παπούτσια του για να μην βλέπουν οι φίλαθλοι την μάρκα του και να την αγοράζουν. Έτσι έχασε ένα καλό συμβόλαιο με τηνNike.

Κουκ Κλουξ Κλαν

Λόγω του ταλέντου του στο μπάσκετ ο ίδιος έπεφτε συχνά θέμα ρατσισμού. Λόγω της δημοσιοποίησης της στάσης του απέναντι στην σημαία είδε το σπίτι του να καίγεται δύο φορές: Το 2000 και το 2008 στην πατρίδα του στο Μισισσίπη. Οξύμωρο; Τώρα ζει στην πατρίδα της Κουκ Κλουξ Κλαν, στην Ατλάντα: «το Μισισσίπη αποτελεί μία πολύ άσχημη ιστορία για τις ΗΠΑ. Ναρκωτικά, εγκληματικότητα, ανεργία. Προσπάθησα για πολλά χρόνια να βελτιώσω τα πράγματα γύρω μου, αλλά για την Αμερική αποτελεί την τελευταία προτεραιότητα. Μισθοί χαμηλοί, δεν υπάρχει περίθαλψη κι εκπαίδευση.

Όταν μου έκαψαν το σπίτι βρήκαν κάποια στοιχεία για την Κουκ Κλουξ Κλαν, αλλά η υπόθεση δεν προχώρησε.Όλες μου οι προσπάθειες πήγαν χαμένες οπότε αποφάσισα: κρατήστε το Μισισσίπη όπως θέλετε. Έχω υποχρέωση στα παιδιά μου να τους δώσω κάτι καλύτερο αφού δεν αλλάζετε. Και φύγαμε».

Αγωνιστικά, ο Ραούφ ήταν όντως κάτι ιδιαίτερο με τρομερή δυνατότητα να δημιουργεί σουτ για τον εαυτό του ανεξαρτήτως αντιπάλου. Πριν τον Τζάκσον, σε αφιερώματα για τον Κάρι, μπορείτε ναβρει αναφορές σε αυτόν αλλά ...Αλλά η διαφορά είναι τεράστια. Να θεωρήσουμε τον ηγέτη των Γουόριορς την εξελιγμένη μορφή του Ραούφ; Ακόμα και στα πολύ καλά του, ο γκαρντ των Νάγκετς τότε, δεν πλησίαζε έναν Κέβιν Τζόνσον, έναν Γκάρι Πέιτον, έναν Τζον Στόκτον πολύ απλά διότι δεν είχε θέση. Σκόραρε από το «1» χωρίς να πασάρει ή να παίζει άμυνα. Ταλέντο μοναδικό, αλλά ακόμα και αν το ΝΒΑ δεν τον «καθάριζε» δεν θα έφτανε ποτέ τους κορυφαίους της γενιάς του. Θα είχε όμως το ρεκόρ ποσοστού στις βολές.

Η ιστορία του αποτέλεσε ένα καλό μάθημα για το ΝΒΑ αλλά και πολλούς αθλητές οι οποίοι ακολούθησαν. Στο τέλος, όπως συμβαίνει τώρα, υπάρχει μία μέση οδός όταν όμως πιστεύεις σε κάτι με την καρδιά σου, γίνεται να αποδεχθείς όρια και μεσοβέζικες καταστάσεις; Ο Ραούφ είπε «όχι». Και το εννοούσε.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η συνέντευξη που ακολουθεί αλιεύτηκε από την ιστοσελίδαAgeofbasketball.net. Δόθηκε στο τέλος της καριέρας του στην Ελλάδαστον Νίκο Κουσούλη:

- Οι παίκτες του Άρη είπαν ότι ήσουν ένας μεγάλος δάσκαλος γι’ αυτούς στο γήπεδο. Πώς είδες εσύ την ομάδα, αλλά και γενικότερα τη διαμονή σου στη χώρα;

Είναι πολύ ευχάριστη χώρα, οι άνθρωποι το ίδιο. Οι περισσότεροι με υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Με υποστήριξαν ιδιαίτερα και μέσα στο γήπεδο, αλλά και έξω από αυτό. Όσον αφορά στους συμπαίκτες μου, φέτος έζησα μία εμπειρία που σπάνια έχω ξαναζήσει στην καριέρα μου. Είναι μία καταπληκτική ομάδα ανθρώπων. Καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς δεν υπήρχε ούτε μία σύγκρουση, ούτε ένας διαπληκτισμός, καθόλου ζήλια. Και αυτό είναι κάτι σπάνιο. Όλα τα παιδιά είχαν μία αληθινή, γνήσια διάθεση να παίξουν καλά, να προσπαθήσουν. Ήταν προνόμιο για μένα που ήμουν μέλος αυτής της ομάδας.

- Η επόμενη ερώτηση είναι μάλλον κλισέ, αλλά θα την κάνω ούτως ή άλλως: αφορά τους φίλους του Άρη. Ήταν ενθουσιασμένοι όταν έμαθαν ότι θα έρθεις στην Ελλάδα, ενώ στην πορεία ανέπτυξες μία ξεχωριστή σχέση μαζί τους.

Οι οπαδοί με υποστήριζαν πάντοτε ιδιαίτερα. Κατά τη διάρκεια των αγώνων, αλλά και στους δρόμους. Με πλησίαζαν, μου μιλούσαν και με ευχαριστούσαν που ήρθα και είμαι μέλος του Άρη. Το μόνο που εύχομαι είναι να μου είχε δοθεί η ευκαιρία να παίζω περισσότερο, να συμβάλλω πιο πολύ στην προσπάθεια της ομάδας. Η ομάδα αυτή έχει ένα πολύ άκαμπτο φρόνημα να κερδίζει και για μένα ήταν προνόμιο να είμαι μέλος της. Εύχομαι να ήταν καλύτερο το αποτέλεσμα για την ομάδα.

- Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποια στιγμή της καριέρας σου; Αλλά και κάποια στιγμή φέτος.

Εννοείς σε ολόκληρη την καριέρα μου; Θεέ μου! Υπάρχουν πολλές ξεχωριστές στιγμές στην καριέρα μου. Για παράδειγμα, ο αγώνας με το Φίνιξ στο NBA, όπου είχα 30 πόντους και 20 ασίστ. Η επιλογή μου ως πιο βελτιωμένος παίκτης σε ολόκληρο το πρωτάθλημα του NBA, οι 51 πόντοι στο παιχνίδι με τη Γιούτα. Φέτος, το καλύτερο για μένα ήταν που είχα μία υπέροχη ομάδα ανθρώπων ως συμπαίκτες. Αυτό κάνει τη χρονιά πολύ πιο εύκολη και ευχάριστη για να τα βγάλεις πέρα. Τα κάνει όλα πιο εύκολα. Και οι οπαδοί επίσης, όταν είναι τόσο ζεστοί με την ομάδα.

- Σκέφτεσαι να αποσυρθείς ή θα επανέλθεις του χρόνου;

Δε χωράει συζήτηση το γεγονός ότι θα επιστρέψω και του χρόνου. Ξεκινάω από τώρα την επάνοδό μου. Θα επανέλθω πιο δυνατός, θα ξεπεράσω τον τραυματισμό μου, θα γυρίσω καλύτερος. Δεν το λέω αυτό αλαζονικά. Απλώς είμαι τόσο αποφασισμένος, ιδιαίτερα μετά από αυτή τη χρονιά. Νιώθω υπέροχα, η κατάστασή μου είναι τέλεια. Όσο έχω την επιθυμία και τη φυσική δύναμη να παίζω, θα παίζω. Μέχρι να χάσω ένα από αυτά τα δύο.

- Θα σκεφτόσουν να επιστρέψεις στην Ελλάδα;

Ναι. Είναι ένα υπέροχο μέρος να παίζεις, μια όμορφη χώρα. Πέρασα όμορφα εδώ. Αν βγάλεις βέβαια το γεγονός ότι δεν έπαιζα πολύ, αλλά και ότι δεν προχωρήσαμε όσο θα θέλαμε στην Ευρωλίγκα. Αλλά, δε θα δίσταζα ούτε λεπτό να έρθω ξανά.

- Ξέρω ότι μάλλον θα έχεις απαντήσει αυτή την ερώτηση ένα εκατομμύριο φορές, αλλά δεν μπορώ να την αφήσω έξω από τη συζήτησή μας. Το σύνδρομο Τουρέ έχει παίξει μεγάλο ρόλο στη ζωή σου. Έχεις αναφέρει στο παρελθόν ότι σε έκανε πιο δυνατό. Έχεις αποδείξει ότι είσαι μαχητής, νικητής, αλλά και πρότυπο για τους άλλους. Πόσο δύσκολο ήταν να ξεπεράσεις το πρόβλημα αυτό με την υγεία σου;

Ήταν οπωσδήποτε μία τεράστια πρόκληση και ακόμη είναι μία τεράστια πρόκληση. Είναι κάτι που συνεχώς με πιέζει να γίνομαι καλύτερος. Δεν νομίζω ότι θα ήμουν ο παίκτης και ο άνθρωπος που είμαι και προσπαθώ να είμαι, αν δεν το είχα. Σε κάθε επιτυχία που έχω, έχει παίξει τεράστιο ρόλο. Χωρίς αυτό δεν νομίζω ότι θα είχα πιέσει τον εαυτό μου ούτε κατά διάνοια στο βαθμό που έχω κάνει τώρα. Είναι η έμπνευση, ο καταλύτης, που με σπρώχνει μακρύτερα. Ακόμα κι όταν δε θέλω να πιεστώ. Είναι σημαντικός παράγοντας στο πού έχω φτάσει.

- Γράφεις την αυτοβιογραφία σου αν δεν κάνω λάθος. Το κύριο θέμα με το οποίο θα ασχολείται το βιβλίο θα είναι η καριέρα σου, ή εφόσον είσαι ένας άνθρωπος που έχει αποδείξει ότι δεν φοβάται να πει αυτά που σκέφτεται, θα πρέπει να περιμένουμε κάτι περισσότερο πολιτικό;

Το βιβλίο θα είναι πολιτικό, θα ασχολείται με τη ζωή μου, δε θα έχει όρια. Αυτό που είπα σ’ εκείνον που κάνει την επιμέλεια είναι να αφήσει την πένα να γράφει. Ασχολείται με τα πάντα. Με την ασθένεια, με το θέμα της σημαίας, με το NBA, με τους προσωπικούς μου αγώνες, με τον τρόπο που μεγάλωσα, με τον αλκοολισμό της μητέρας μου. Όλα όσα είχαν αντίκτυπο και επηρέασαν τη ζωή μου, κάνοντάς με τον άνθρωπο που είμαι σήμερα και οδηγώντας με στις αποφάσεις που έχω πάρει. Όσοι το έχουν διαβάσει έχουν αντιδράσει θετικά, πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει και ταινία. Δουλεύουμε πάνω στο βιβλίο εδώ και 10 χρόνια. Εμένα δε με ενδιαφέρει αν θα γίνει ταινία. Είναι για τα όσα έχω περάσει, τα όσα περνάω ακόμη, τους ανθρώπους που με έχουν επηρεάσει. Είναι γιατί θέλω να δώσω κάτι πίσω σε αυτούς. Θα έχει τόσες πολλές ιστορίες μέσα σε μία ιστορία. Όσοι το διαβάσουν θα εκπλαγούν, θα σοκαριστούν. Είμαι ενθουσιασμένος με αυτό.

- Είπες ότι «θα εκπλαγούν, θα σοκαριστούν». Με τι; Με λεπτομέρειες της ζωής σου, ή με γεγονότα που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας;

Πιστεύω ότι θα γίνει αυτό. Τέτοια ανάδραση έχω ως τώρα απ’ όσους το έχουν διαβάσει. Είτε είναι ο προπονητής μου στο κολέγιο, είτε συντάκτες αθλητικών περιοδικών, φίλαθλοι, Εβραίοι, λευκοί, μαύροι, Δημοκρατικοί, Ρεπουμπλικάνοι, όλοι έχουν ως τώρα την ίδια αντίδραση: Θεέ μου, δεν το ήξερα. Και το λένε σοκαρισμένοι. Ακόμη και ο προπονητής μου στο Λουιζιάνα, που νόμιζε ότι ήξερε τα πάντα για μένα, δεν μπορούσε να πιστέψει πολλά απ’ όσα διάβασε. Προσπαθώ να το τελειώσω και να το εκδώσω... πριν έρθει η ημερομηνία λήξης μου!

- Να το περιμένουμε φέτος δηλαδή.

Ναι, προσπαθώ να προλάβω την έναρξη της επόμενης χρονιάς στο NBA. Έχω συναίσθηση ότι η ιστορία μου συνδέεται με το μπάσκετ, έτσι θέλω να το συνδυάσω με την έναρξη της μπασκετικής χρονιάς που έρχεται.

- Αν έπρεπε να περιγράψεις τον Μαχμούντ Αμπντούλ-Ραούφ με λίγες μόνο λέξεις, τι θα επέλεγες;

Ένα άτομο το οποίο είναι μόνιμα σε αναζήτηση να βελτιώσει τη ζωή του με κάθε δυνατό τρόπο: σε πνευματικό, διανοητικό, σωματικό, ψυχολογικό επίπεδο. Προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος άνθρωπος που μπορώ να είμαι μέχρι να φύγω από αυτόν τον κόσμο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Εφιάλτης για Φιλ Τζάκσον και Μπουλς ο Ραούφ: Γι' αυτό η ατυχής σύγκριση με τον Κάρι