Κόμπε Μπράιαντ: Μόνος μου και όλοι σας

Με αφορμή την απόφαση του Κόμπε Μπράιαντ να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ο Τάσος Μαγουλάς θυμάται και σας θυμίζει τα έργα και τις ημέρες του σούπερ σταρ των Λέικερς.

30 ΝΟΕ 2015

Ο Κόμπε (μην αρχίσουμε τα Κόμπι, Κόμπε) Μπράιαντ έχει ήδη βρει την θέση του στην ιστορία. Δεν έχει σημασία τι θα πούμε ή τι θα γράψουμε. Μπήκε με τσαμπουκά, θάρρος, πολύ θράσος εκεί όπου φαινόταν πως δεν θα καταφέρει να φτάσει. Επιβλήθηκε σε όλους. Φαινομενικά τα έκανε όλα λάθος για να φτάσει στον σκοπό του. Απέρριψε μία ομάδα η οποία θα του έδινε τα κλειδιά στο χέρι, πίστευε πως σε μία από τις καλύτερες ομάδες των Λέικερς όλων των εποχών, αυτός ήταν το αφεντικό και όχι ο πιο έμπειρος και καταλυτικός Σακίλ Ο’Νιλ, κυνήγησε με απίστευτη...αποτυχία το MVP σε κάθε ένα από τα τρία πρωταθλήματα, έπαιρνε τελευταία κρίσιμα σουτ στα πλέι οφ από μικρή ηλικία και τα έστελνε στην εξέδρα.

Οι πρώτες κινήσεις του ήταν η απόλυτη αντιγραφή του Τζόρνταν. Το σουτ μετά από ντρίπλα, η γλώσσα έξω. Ακόμα και σε σκάνδαλο βιασμού ενεπλάκη που παραλίγο να τον στείλει στα σίδερα της φυλακής.

Υπήρξε δε κατά περιόδους χειρότερος συμπαίκτης από ό,τι ο Ερ στα νιάτα του(μην αρχίσει η χορωδία, υπάρχει και σχετικό βιβλίο). Κατάφερε να διώξει έναν από τους κορυφαίους σέντερ της ιστορίας για να μείνει μόνος. Και ο αθεόφοβος όχι μόνο το πέτυχε, αλλά δικαιώθηκε. Αντί να τον κρατήσει και ακόμα να μετράει δακτυλίδια, επέλεξε να διαβεί έναν μοναχικό, παρανοϊκά εγωιστικό δρόμο. Δικό του.

"Είμαι Ευρωπαίος"

Από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκε ο γράφων με τον Κόμπε, στο Ολ σταρ γκέιμ της Φιλαδέλφεια, ήταν ένα παιδί το οποίο έψαχνε την αναγνώριση. Τότε στην πόλη του, έβλεπε πως ακόμα το φως του δεν ήταν δυνατόν να επισκιάσει το πρώτα ονόματα της περασμένης γενιάς. Ξαφνικά άνοιξε την πόρτα κι εκεί που βρίσκονταν συγκεντρωμένοι μη Αμερικανοί παίκτες με τον Τύπο (Νας, Νοβίτσκι, Κιριλένκο, Πάρκερ) κι έβγαζαν το άχτι τους μιλώντας σε ...δικούς τους ανθρώπους, μπαίνει ο Κόμπε. Το κ...παιδο των Λέικερς. «Ξέρετε θα ήθελα να μιλήσω και με εσάς γιατί αισθάνομαι μισός Ευρωπαίος». Λίγα ισπανικά, λίγα ιταλικά και 30 δημοσιογράφοι γύρω του άφηναν «παγωτό» τους Ευρωπαίους. Η καλύτερή του. Απάντησε σε όλα, μίλησε με όλους. Τον έβλεπες να θέλει να δείξει πως δεν είναι ο Άιβερσον με τα κουμπούρια ή...κουμπούρας σαν τον Σακ που είχε διαβάσει τα ποιήματα του Αριστοτέλη(ερώτηση και απάντηση στον γράφοντα).

Είχε μία ευρωπαϊκή κουλτούρα. Ήξερε τα προβλήματα της Μίλαν, στήριζε το πλάνο της Μπαρτσελόνα. Στην προσπάθειά του να ξεχωρίσει προσπάθησε να γίνει Ευρωπαίος. Ο στόχος ήταν να κυριαρχήσει σε ένα πρωτάθλημα το οποίο τον κοιτούσε κάπως περίεργα. Ιδιαίτερα όταν "καθάρισε" τον Σακ κι έμπλεξε με την υπόθεση βιασμού, ο θείος Στερν έβγαλε τα βελάκια από τη φωτογραφία του Άιβερσον και άρχισε να τα ρίχνει στον Κόμπε.

Ναι, ο Κόμπε προσπαθούσε μέχρι τα μέσα των 00ς να είναι ο επόμενος Τζόρνταν. Το έκανε τόσο άτσαλα που έφτανε στα όρια της καρικατούρας. Σε αγωνιστικό εγωισμό δε, ξεπέρασε το είδωλό του, αφού προσπάθησε να πάρει πρωτάθλημα χωρίς έναν σούπερ σταρ δίπλα του. Σπουδαίος ο Γκασόλ, αλλά ο Πίπεν είναι παίκτης με θέση στην ιστορία. Ο Τζόρνταν καταλάβαινε την ανάγκη να έχει έναν κορυφαίο κόουτς κοντά του και πολύ καλούς συμπαίκτες, αρκεί να μην σήκωναν κεφάλι.

Σιτσιλιάνος

Ο Κόμπε απλά ανέχθηκε τον Τζάκσον με τον οποίο τσακώνονταν συνέχεια κι έμοιαζε να προτιμά να πετύχει με μέτριους παρά να έχει περισσότερες ελπίδες με καλύτερους. Επέλεξε δεν και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την κατάλληλη στιγμή, για να παγιώσει το προφίλ του κορυφαίου. Παμπόνηρος σχεδόν... σιτσιλιάνος.

Τα κατάφερε. Απέτυχε. Δεν έγινε Τζόρνταν. Μοιάζοντας πολύ με τον κάπτεν Αχάμπ που κυνηγούσε τον Μόμπι Ντικ, ο Κόμπε με ένα πόδι προσπάθησε με την χειρότερη ομάδα στην ιστορία των Λέικερς να διεκδικήσει το έκτο δακτυλίδι και να φτάσει τον Τζόρνταν. Μία ηρωϊκή και χαμένη προσπάθεια αποθέωσης του εγωισμού και της εσωτερικής ανάγκης να αποδείξει.

Ο Κόμπε Μπράιαντ τα έκανε όλα στην υπερβολή και τελικά θριάμβευσε διότι δεν έγινε ο νέος Τζόρνταν, αλλά ο πρώτος Κόμπε. Όλα αυτά τα χρόνια κυνηγούσε μία λάθος χίμαιρα και τελικά έφτασε εκεί που ήθελε. Δεν ήταν τύχη, αλλά αποτέλεσμα αυτής της πνευματικής σκληράδας που επιτάσσει όλη την ζωή αφιερωμένη στον αθλητισμό. Στο μπάσκετ. Ίσως και μία παράνοιας καθώς όλες οι ιδιοφυΐες πάντα γειτνιάζουν με την παράνοια.

Σταματάει και στο κείμενό του, για το μόνο που κάνει αναφορά είναι ο εαυτός του. Ήταν πάντα η καλύτερη παρέα του, ο μοναδικός με τον οποίο μπορούσε να αισθάνεται άνετα. Όπως όλοι οι μεγάλοι. Και ο Κόμπε κάποια στιγμή, 10-20 χρόνια από τώρα, θα μπαίνει στην συζήτηση για τον μεγαλύτερο της ιστορίας. Θα μπαίνει με το γνωστό του θράσος, τσαμπουκά, επιμονή. Το αξίζει και θα λείψει όσο ελάχιστοι ακριβώς γιατί τέτοιες προσωπικότητες. Με όλες τις απίστευτες δυνάμεις και αδυναμίες, έρχονται σπάνια στον μπασκετικό μας κόσμο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στη συνέντευξη του 2011, ο Κόμπε ήταν ακριβώς όπως το 2002. Άνετος, προσηνής, χαλαρός, σχεδόν ευτυχισμένος που μπορεί να μιλήσει για ποδόσφαιρο ή άλλα πράγματα. Ένα καλό παιδί. Ναι...