Και με λευκούς να κατέβουν…

Όταν άρχιζε το τουρνουά, ο γράφων πίστευε πως αυτές οι ΗΠΑ κινδυνεύουν από την Ισπανία. Πιθανώς να συνέβαινε, αλλά δεν το είδαμε ποτέ. Απ' όσα είδαμε και στον τελικό, τυχεροί ήταν οι Ίβηρες που έφυγαν νωρίς.

Πολύ απλά διότι όσο θα περνούν τα χρόνια, τα τρίτα, τα τέταρτα των Αμερικανών θα είναι καλύτερα ατομικά και πλέον ομαδικά από οποιονδήποτε άλλο αντίπαλο. Το μπάσκετ εκτός ΗΠΑ έφτασε στην κορύφωσή τους με την τελευταία μεγάλη φουρνιά των Σέρβων, των Αργεντινών και των Ισπανών. Αν αυτές οι ομάδες από το 2006 και μετά δεν κατάφεραν να νικήσουν τους Αμερικανούς, το παιχνίδι έχει χαθεί.

Χάθηκε διότι οι Αμερικανοί μετέτρεψαν τα μαθήματα του 2002, 2004 και 2006 σε διδακτορικό παντρεύοντας τα ατελείωτα αθλητικά προσόντα με έναν κορυφαίο προπονητή στην ιστορία. Όποιες ελπίδες είχαμε οι υπόλοιποι εξανεμίζονται για πολλά χρόνια ακόμα.

Τον τίτλο χωρίς ηγέτη

Κατέβηκαν χωρίς σούπερ σταρ, χωρίς μεγάλο ηγέτη, με νέα παιδιά που δεν είχαν καμία επαφή με το μπάσκετ εκτός ΝΒΑ. Προπονήθηκαν από τα τέλη Ιουλίου ξεκινώντας από το μηδέν. Λιγότερο από δύο μήνες μετά, πήραν τον τίτλο του πρωταθλητή κόσμου με μέσο όρο διαφοράς πάνω από 25 πόντους.

Επειδή αρκετοί δεν παρακολουθούν το ΝΒΑ και νομίζουν πως δεν υπάρχουν πια σπουδαίοι παίκτες ή το μόνο που κάνουν είναι να κρεμιούνται από τα στεφάνια, στον τελικό, κατάλαβαν γιατί οι ΗΠΑ, υπό φυσιολογικές συνθήκε,ς δεν θα ξαναχάσουν: η παραγωγή τους σε γκαρντ έχει τελειοποιηθεί με πλήρεις παίκτες οι οποίοι σουτάρουν τέλεια, πασάρουν τέλεια, είναι πολλά βήματα πιο γρήγοροι, πιο αλτικοί, μπορούν να εξαφανίσουν στην άμυνα κάθε αντίπαλο, μπορούν να διαβάσουν κάθε άμυνα.

Εκεί που κρίνεται το παιχνίδι στους περιφερειακούς, οι "γιάνκηδες" πάτησαν το γκάζι κι εξαφανίστηκαν πιθανώς για πάντα. Ακόμα και 12 λευκούς να κατεβάσουν, πάλι δεν έχουν αντίπαλο. Είναι τέτοια πλέον οι διαφορά που και μικτή με γυναίκες και άνδρες, πάλι δύσκολα θα κοντραριστεί.

Με σχήματα υπερβολής σίγουρα, αλλά γίνεται αντιληπτό πόσο μπορείς να βελτιωθείς όταν αγαπάς το μπάσκετ και το προσεγγίζεις με σοβαρότητα.

Όπως ο μεγάλος Σιζέφσκι, στην τριάδα των κορυφαίων στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ, ο οποίος από το 2006 δεν έχει αλλάξει δύο πράγματα: βαφή στα μαλλιά και την δέσμευσή του με την εθνική ομάδα. Αυτά για όσους λεβέντες Ευρωπαίους (και Αμερικανούς) υποτιμούν τις διεθνείς διοργανώσεις.

Οι Αμερικανοί μας νικάνε, μας ισοπεδώνουν και τους ευχαριστούμε διότι προσφέρουν μοναδικό θέαμα για έναν απλό λόγο: διότι αυτοί αγαπάνε πραγματικά το μπάσκετ.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πολλά μπράβο στην Σερβία η οποία εξέλιξε το μπάσκετ της και κατάφερε να πιάσει την καλύτερη απόδοση στα νοκ άουτ. Όπως είπε και ο Γιανκούνας: "είναι κρίμα σε ένα τόσο εύκολο τουρνουά να μην τα καταφέρνεις" και είναι αλήθεια, ότι το Μουντομπάσκετ είναι σχετικά εύκολο τουρνουά. Αν είσαι σοβαρός και οι Σέρβοι λόγω προπονητικής δουλειάς και Τεόντοσιτς ήταν τρομερά σοβαροί. Ίσως στα 27 του να σοβαρεύεται κοιτώντας τον τελευταίο μεγάλο γκαρντ που έβγαλε η πατρίδα του στον πάγκο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2:Η Ελλάδα ήταν η τελευταία που κέρδισε τους Αμερικανούς και λογικά θα μείνουμε στην ιστορία έτσι όπως παίζουν. Είναι όμως και το τελευταίο δικό μας μεγάλο παιχνίδι. Είναι καιρός να επιστρέψουμε.

Διαβάστε ακόμη:

ΗΠΑ - Σερβία 129-92