Υπομονή, άγνωστη λέξη για κάφρους!

Η λέξη "υπομονή" στην Ελλάδα είναι άγνωστη λέξη. Σε όλους τους τομείς, πόσο μάλλον στον αθλητισμό. Στο χτίσιμο, στη δημιουργία κάτι καινούργιου. Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές πιθανότατα ανήκεις σε αυτούς που βιάζονται, δεν πιστεύουν στα πλάνα ή ακόμα κι αν πιστεύουν, είπαμε βιάζονται. Οπότε πάμε πάλι από την αρχή. Αν δεν ανήκεις σε αυτούς, μπράβο σου. Είσαι η εξαίρεση. Το κείμενο δεν σε αφορά και συνήθως εκνευρίζεσαι όταν διαβάζεις για το αυτονόητο. Και με το δίκιο σου.

ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΛΑΝΑ...

Αφορμή για αυτό, ο Παναθηναϊκός. Σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Αρχικά σε ποδόσφαιρο και μετά σε μπάσκετ, αυτό είναι το σωστό χρονικά. Υπομονή ήταν το σύνθημα και στις δύο περιπτώσεις. Πάμε για κάτι νέο, να χτίσουμε μπλα, μπλα, μπλα και τα αποτελέσματα γνωστά. Στην πρώτη περίπτωση, αυτή του ποδοσφαίρου, το πλάνο πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Εδώ είχαμε το περίεργο. Υπομονή δεν είχε η διοίκηση. Τα έχουμε γράψει ξανά: όλα άρχισαν και φάνταζαν ιδανικά.Πλάνο με νέο προπονητή και τεχνικό διευθυντή, ωριμότητα στις ποδοσφαιρικές επιλογές και πίστη για να ένα πενταετές πλάνο. Ναι, τι άλλα; Η οικογένεια καλά;

Το πλάνο έφυγε σαν φτερό στον άνεμο από την πρώτη χρονιά. Κάτι το Κύπελλο, κάτι η τριάρα στο Φάληρο, δημιούργησε προσδοκίες. Η επόμενη σεζόν και η μάχη με τον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα, επίσης έφερε προσδοκίες. Και να ο Εσιέν και να ο Σάντσεθ και να οι υπερβάσεις και τα αποτελέσματα γνωστά. Είπαμε, εδώ ο κόσμος είχε διάθεση για υπομονή, είχε ψηθεί να περιμένει και να στηρίξει. Η διοίκηση ήταν αυτή που βιάστηκε.

Ο ΟΠΑΔΟΣ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ

Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή του μπάσκετ, ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει. Σου λέει, "γιατί να περιμένω; Και Μπουρούση έχω και Τζέιμς έχω και Καλάθη και Πασκουάλ. Τι άλλο χρειάζομαι, δηλαδή για να επιστρέψω στους τίτλους;" Σωστό, αλλά σιγά βρε αδερφέ. Οι περισσότεροι εξ αυτών τώρα ήρθαν. Ο προπονητής επίσης. Θέλει χρόνο. Χρόνο! Άγνωστη, επίσης, λέξη.

Εδώ, βέβαια, έχουμε το άλλο. Το διπλό στο ΣΕΦ ανέβασε την ψυχολογία, έφερε τον κόσμο στα ύψη. Δημιούργησε προσδοκίες και απαιτήσεις. Έσπασε το αρνητικό ρεκόρ, ήρθε το διπλό επί του Ολυμπιακού, άρα όλα καλά. Με αποτέλεσμα μόλις ήρθαν οι κατραπακιές να αρχίσουν ξανά οι γκρίνιες. Δεν κάνει ο Καλάθης, δεν φτάνει ο Τζέιμς, δεν μπορεί ο Μπουρούσης, λίγος και άπειρος ο Πασκουάλ.

Εντάξει, θα πείτε πως έτσι είναι η ψυχοσύνθεση του οπαδού. Την αποθέωση από την αποδοκιμασία τα χωρίζει μία κλωστή. Η σκληρή κριτική, όμως, θα παραμένει άδικη. Ειδικά όταν αυτή είναι ικανή να τινάξει στον αέρα το οποιοδήποτε πλάνο. Ειδικά όταν αυτή γίνεται από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν. Από τους προπονητές του facebook και του twitter.

ΜΠΗΚΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ

Ουδείς αλάνθαστος και ουδείς άμοιρος ευθυνών. Όλοι είναι αντιμέτωποι με την κριτική και έτσι πρέπει. Η ισοπέδωση, όμως και το αγωνιστικό bullying δεν είναι κριτική, αλλά κόμπλεξ. Είναι οπαδισμός, καφρίλα. Ηλιθιότητα.

Όλα αυτά, βέβαια, φαίνονται λογικά. Φαίνονται, δεν είναι. Και ξέρετε γιατί; Γιατί το ποδόσφαιρο εισχωρεί στο μπάσκετ. Η παθογένεια και όλες οι μ@λ@κίες που το δέρνουν. Το ποδόσφαιρο πάει, πέθανε. Ποιος ασχολείται; Από Νοέμβριο έχει κριθεί το πρωτάθλημα, δεν υπάρχει κάτι να συζητηθεί.

Άρα όλοι μπάσκετ. Βαράτε το και όσο αντέξει. Καφρίλα κι άγιος ο Θεός. Και τα πλάνα, το χτίσιμο και η υπομονή πάνε περίπατο. Ήρθαν οι βάρβαροι να το καταλάβουν. Τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Ε, συνάδελφοι;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Τα έδωσε όλα αλλά και πάλι του έλειπε κάτι του Παναθηναϊκού: Ηττα στο Βελιγράδι