Ο Διαμαντίδης ψήλωσε τον Παναθηναϊκό
Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για το τέλος του Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Παναθηναϊκό που ψήλωσε σαν σύλλογος.
Για το αντίο του Δημήτρη Διαμαντίδη υπάρχουν δύο δρόμοι: ο ένας είναι τα δακρύβρεχτα κείμενα για τον επίλογο ενός σπουδαίου. Ο δεύτερος είναι να τονίσεις το αυτονόητο που στην Ελλάδα δεν είναι και τόσο αυτονόητο. Δηλαδή, το τέλος ενός μεγάλου όπως του αρμόζει.
ΤΟΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχασε τον Διαμαντίδη, αλλά από το βράδυ του Σαββάτου ψήλωσε σαν σύλλογος. Κέρδισε πόντους στην ιστορική του καταξίωση στο χώρο του μπάσκετ. Τίμησε όπως έπρεπε να τιμήσει τον άνθρωπο που γέμισε σελίδες το βιβλίο των επιτυχιών και το σημαντικότερο είναι πως το έκανε τώρα. Που οι μνήμες είναι νωπές, που τα μαλλιά του Διαμαντίδη δεν άσπρισαν ολάκερα.
Ο Αρης τίμησε τον Νίκο Γκάλη έπειτα από χρόνια. Όταν έκατσε η σκόνη της αποχώρησής του για τον Παναθηναϊκό. Το έκανε όταν επανήλθε η καθολική αναγνώριση του μεγαλύτερου Έλληνα αθλητή όλων των εποχών. Ο Παναθηναϊκός δεν άφησε το χρόνο να κυλήσει. Πέρασε στο πάνθεον της ιστορίας του έναν παίκτη που του άλλαξε τον ρου, που, μαζί με τον Ομπράντοβιτς, θεμελίωσαν τη μεγαλύτερη ελληνική ομάδα στο μπάσκετ.
ΨΗΛΩΣΕ ΣΑΝ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
Κι αν το δάκρυ κύλησε το βράδυ του Σαββάτου από τα μάτια πολλών φίλων της ομάδας έγινε ακριβώς γι' αυτό το λόγο. Γιατί πέρασε μπροστά τους, σαν μαυρόασπρη ταινία της Φίνος Φιλμ, η σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Τα χρόνια που μεσουρανούσε σε Ελλάδα και Ευρώπη, που "γέννησε" χιλιάδες φίλους του Παναθηναϊκού, που έγινε ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του ελληνικού μπάσκετ στην Ευρώπη.
Το θέμα μας, όμως, δεν είναι αυτό. Τούτη είναι μια συζήτηση όπου αν βάλεις και μια δόση οπαδικού χαρακτήρα θα μπούμε σε μια ατέρμονη και συνάμα ηλίθια κουβέντα για το ποιος είναι ο "βασιλιάς", ο "αυτοκράτορας" και τα λοιπά. Το θέμα είναι πως ο Παναθηναϊκός του μπάσκετ ξέρει να τιμά. Στα πρότυπα του ΝΒΑ, στα πρότυπα των videos που βλέπουμε κατά καιρούς από το εξωτερικό και ζηλεύουμε για τον τρόπο που γράφουν τον επίλογο στους μεγάλους.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει να ζηλέψει τίποτα. Άνοιξε το δρόμο για τους επόμενους αποχαιρετισμούς. Έδειξε το δρόμο για την αυτονόητη αναγνώριση ενός συλλόγου σε πρόσωπα που τον γιγάντωσαν. Ο Διαμαντίδης δεν είναι ο Παναθηναϊκός, αλλά σίγουρα ο Παναθηναϊκός κέρδισε πολλά από τον Διαμαντίδη. Περισσότερα απ' όσα ο ίδιος του προσέφερε.
ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ, ΠΟΙΟΣ;
Για επιμύθιο, παραθέτω όσα είχα γράψει τον Απρίλιο για το επικείμενο τέλος του "3D". Ιδού:
"Το ποιος ξέρει περισσότερο από τον άλλον τον Διαμαντίδη και ποιος θα γράψει το πιο συγκινητικό άρθρο για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού, ουδόλως απασχολεί τον ίδιο τον παίκτη. Πάει, τελείωσε, το πήρε απόφαση. Αυτό που πρέπει να απασχολεί εμάς είναι η επόμενη μέρα του ελληνικού μπάσκετ. Φέτος ο Διαμαντίδης, λίγο νωρίτερα ο Κακιούζης, σε 1-2 χρόνια ο Σπανούλης. Κάποια στιγμή ο Φώτσης, θα ακολουθήσει κι ο Μπουρούσης, ο Ζήσης κ.α.
Δεν είναι ότι σταματά ο Διαμαντίδης. Δεν είναι ότι θα αποσυρθεί κάποια στιγμή και ο Σπανούλης. Είναι τι αφήνουν πίσω τους αυτοί που μας "μεγάλωσαν" μπασκετικά. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης, ο Φασούλας έφυγαν, αλλά κάτι ερχόταν από πίσω. Το έβλεπες, το περίμενες. Τώρα; Τώρα έρχονται ελπίδες και προσμονές, αλλά το κενό δεν φαίνεται να γεμίζει. Δεν έχω καμία διάθεση να καταρρακώσω κάθε τι καινούργιο που έρχεται στο ελληνικό μπάσκετ. Εξάλλου, υπάρχουν καλύτεροι και πιο καταρτισμένοι από εμένα για να κρίνουν αν το ελληνικό μπάσκετ "πεθαίνει" μετά τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη.
ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΙΚΤΕΣ ΓΙΑ ΑΦΙΣΕΣ;
Αλλά, ρε γαμώτο, το ελληνικό μπάσκετ δεν φαίνεται να έχει, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, τον παίκτη εκείνο που θα τον βάλεις αφίσα στο δωμάτιό σου. Και ίσως γι' αυτό κόσμος, δημοσιογράφοι ακόμα και η διοίκηση του Παναθηναϊκού δεν θέλουν να δουν τον προδιαγεγραμμένο επίλογο στο τέλος της σεζόν. Δεν τελειώνει ο Διαμαντίδης, τελειώνει μία χρυσή εποχή για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα. Πρωταθλήματα, ευρωπαϊκά, τεράστιες επιτυχίες με την Εθνική ομάδα. Παίκτες που αγαπήσαμε ακόμα και στη δύσκολη εποχή που προσπάθησαν να μας μάθουν να τους μισούμε. Παίκτες που ξελάσπωσαν ουκ ολίγες φορές τον ελληνικό αθλητισμό, ακόμα και για τους λεγόμενους ποδοσφαιρόφιλους που βρήκαν αποκούμπι στο μπάσκετ.
Εμένα προσωπικά αυτό με φοβίζει. Δεν ξέρω αν είναι η καταλληλότερη λέξη. Ίσως "ανησυχεί". Μετά τον Διαμαντίδη, ποιος; Μετά τον Σπανούλη, ποιος; Παίκτες βγαίνουν και θα βγουν. Προσωπικότητες σαν κι αυτούς θα βρούμε; Κι επειδή φαίνεται πως δεν βρίσκουμε, ή φοβόμαστε ότι δεν θα βρούμε, γιατί να "αναγκάζουμε" τον Διαμαντίδη και τον κάθε παίκτη του επιπέδου του "3D" να παραμείνουν στο προσκήνιο; Για να ικανοποιήσουμε το "εγώ" μας; Κανονικά, δεν έπρεπε να μας απασχολεί, πλέον, το τέλος του Μήτσου, αλλά η επόμενη μέρα. Μιας άλλης, διαφορετικής εποχής.
Εξάλλου, ο ίδιος το είπε ξεκάθαρα: "Σταματάω για να μην βαρεθώ". Εμείς γιατί να πάμε κόντρα σε αυτό;
ΥΓ: Προφανώς ο Αντετοκούνμπο είναι για αφίσα. Είναι το αύριο του ελληνικού μπάσκετ. Γι αυτό τον Giannis και τα μάτια μας. Μην τον κάνουμε σαν τα μούτρα μας...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
