Ντέρμπι με χαμένο τον Μήτρογλου

Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για το ντέρμπι με τους δύο νικητές, τον Κώστα Μήτρογλου που θα χάσει όλους τους υποστηρικτές του και τη διαιτησία του Καλογερόπουλου που μοίρασε τα σπόρια για να είναι ήσυχος.

27 ΟΚΤ 2014

Το ντέρμπι άφησε πολλά, αγωνιστικά λίγα. Άφησε πράγματα να συζητάμε, καθώς είναι από τις αναμετρήσεις που είχε... δύο νικητές. Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Παιχνίδι

Ο,τι γραφτεί από εδώ και πέρα, τα έχετε δει και εσείς. Και μακάρι να έχετε την κρίση, τη δικιά σας, ώστε να φιλτράρετε αυτά που βλέπετε. Γιατί εύκολα ένας δημοσιογράφος, όπως εγώ για παράδειγμα, μπορεί να διαμορφώσει άποψη. Η δική μου ανήκει -ελπίζω- στην πλειοψηφία. Ο Ολυμπιακός κέρδισε δίκαια έναν ακίνδυνο Παναθηναϊκό.

Ο ξεκάθαρος στόχος του Μίτσελ πριν τη σέντρα είναι να σβήσει και την μικρή πιθανότητα να επαναληφθεί το περσινό σενάριο. Το 2-0 του Ολυμπιακού επί της Γιουνάιτεντ και η αγωνιστική κατάσταση του Παναθηναϊκού είχαν προκαλέσει ντελίριο στους φίλους του Ολυμπιακού που ήθελαν θρίαμβο και τελικά έφυγαν με σκυμμένο το κεφάλι προσπαθώντας να καταλάβουν πώς ήρθε το 0-3. Ο Μίτσελ, λοιπόν, ήξερε ότι καμία Γιουβέντους δεν είναι ικανή να μπει πάνω από το ντέρμπι, εξάλλου αυτό φρόντισε να το ξεκαθαρίσει ο Μαρινάκης με τις δηλώσεις του βράδυ της Τετάρτης. Άρα δεν είχε καμία όρεξη για ρίσκο, πόσο μάλλον να παίξει ανοιχτά όπως πέρυσι, να δώσει χώρους στον Παναθηναϊκό και να τρέχει να μαζεύει τα ασυμμάζευτα. Κατέβασε τον Ολυμπιακό ορθολογικά και αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό ως Παναθηναϊκό και όχι ως Ανω Ραχούλα. Πρόσεξε την άμυνα και το κέντρο, θέλοντας πρωτίστως να "βραχυκυκλώσει" τους "πράσινους" και μετά να κάνει παιχνίδι.

Στην αντίπερα όχθη, ο Παναθηναϊκός δεν έμοιαζε με αυτόν της Ολλανδίας όπως έχω διαβάσει και ακούσει από πολλούς, μετά το τέλος του ντέρμπι. Με την Αϊντχόφεν ήταν πιο ορθολογικός μπροστά και -το κυριότερο- πιο επικίνδυνος. Το βράδυ της Κυριακής στο γήπεδο Καραϊσκάκη δεν ήταν. Τόσο απλά. Οχι γιατί δεν τον άφησε ο Καλογερόπουλος, αλλά γιατί ο Ολυμπιακός έπαιξε σωστή άμυνα, με αλληλοκαλύψεις, τρεξίματα και πρέσινγκ. Σε αυτά ο Παναθηναϊκός δεν είχε να δώσει κάτι. Ηταν σωστός αμυντικά, σε ένα ακόμη παιχνίδι μετά το φιάσκο με τον ΟΦΗ, αλλά έμοιαζε με ομάδα που έδειχνε ικανοποιημένη με το 0-0 γιατί στόχος δεν ήταν η νίκη, αλλά η αγωνιστική αναγνώριση και η απάντηση πως ο Ολυμπιακός δεν είναι τόσο ανώτερος από εκείνον.

Όπως καταλαβαίνετε, το ντέρμπι έβγαλε πολλά... ψυχολογικά. Δεν είδαμε ποδόσφαιρο. Αυτό που είδαμε, μέσω της τακτικής των δύο ομάδων, ήταν τα "θέλω" και τους "φόβους" των προπονητών. Ο Μίτσελ ήθελε νίκη υπό τη σκιά του περσινού 0-3 και ο Αναστασίου να δείξει η ομάδα του έχει πάθος και αγωνιστικό θράσος. Στο τέλος της ημέρας και οι δύο κερδισμένοι είναι, αλλά αν κάποιος έχει να αντιμετωπίσει περισσότερα προβλήματα -επειδή του τα έβγαλε το ίδιο το ματς- είναι ο Μίτσελ.

Μήτρογλου

Ένα από αυτά είναι ο Κώστας Μήτρογλου που δείχνει ξεκάθαρα πως χρησιμοποιεί τον Ολυμπιακό για το δικό του καλό, βάζοντας το προσωπικό του συμφέρον από πάνω.

Ο Μήτρογλου θεωρεί ότι επέστρεψε στους Πειραιώτες ως αποτυχημένος. Προφανώς αυτή η εντύπωση του δημιουργήθηκε από το γεγονός ότι τα λεφτά που δαπάνησε για να τον αποκτήσει η Φούλαμ έπρεπε να συνοδευτούν από πολλά γκολ. Ο Μήτρογλου δεν κατάφερε να δείξει όσα ο ίδιος ήθελε και επέστρεψε στον Ολυμπιακό για να "φωνάξει" ότι είναι εδώ. Τούτη τη στιγμή λειτουργεί εις βάρος της ομάδας με τη συμπεριφορά του. Ψάχνει εναγωνίως ένα μεγάλο γκολ μετά από αυτό με την Ατλέτικο ίσως και για το γεγονός ότι νομίζει ότι δεν είναι πλέον το αγαπημένο παιδί της εξέδρας. Το σίγουρο είναι ότι με τη συμπεριφορά του χάνει πολλούς από τους υποστηρικτές του και προφανώς θα τους χάσει όλους αν συνεχίσει να έχει τη συμπεριφορά παίκτη σε σχολική ομάδα.

Η νίκη του Παναθηναϊκού

Εδώ ακριβώς είναι όλο το ζουμί για τον Παναθηναϊκό. Μπορεί να έχασε στο ντέρμπι, αλλά δεν άφησε τον Ολυμπιακό να χαρεί όπως θα ήθελε -ή περίμενε- τη νίκη. Οι αποδοκιμασίες μετά το τέλος δεν ξέρω αν εκπροσωπούν τη μεγάλη μερίδα των φίλων του Ολυμπιακού, αλλά σίγουρα κάτι δείχνουν. Οπως και αυτές για τον Μήτρογλου λόγω του πέναλτι. Ο Παναθηναϊκός για τον κόσμο του είναι κερδισμένος. Προσωπικά για μένα, όχι. Και είναι δείγμα μικρής ομάδας να θεωρείς εαυτόν κερδισμένο επειδή δεν έχασες εύκολα ή επειδή ο αντίπαλος δεν έδειξε ότι είναι κλάσεις ανώτερος. Για την κατάσταση, όμως, που επικρατεί στον σύλλογο, κάθε... ήρεμη ήττα που δεν φέρνει γκρίνιαςκαι αφορμή για να συζητήσουμε για τα λάθη του καλοκαιριού και τη γύμνια του Παναθηναϊκού, είναι νίκη.

Διαιτησία

Ο Καλογερόπουλος έχει επικεντρώσει πάνω του τα σχόλια κυρίως λόγω του πέναλτι. Το πέναλτι είναι αυτό που 7 στους 10 διαιτητές θα δώσουν και οι υπόλοιποι 3 δεν θα έδιναν αν ήταν για τον φιλοξενούμενο. Ο ρέφερι δεν ελέγχεται σε αυτό, αλλά στο γεγονός πώς φρόντισε να κόψει τον βήχα από νωρίς, μοιράζοντας κίτρινες κάρτες. Ο Καρέλης δέχεται κίτρινη σε μία φάση που το πολύ σήκωνε παρατήρηση, ενώ έχει φτάσει το ντέρμπι σε κρίσιμη καμπή και παίκτες-κλειδιά του Παναθηναϊκού είναι "κιτρινισμένοι". Αντίθετα, ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να μείνει με παίκτη λιγότερο λόγω της συμπεριφοράς του Κασάμι, ο οποίος παραμένει στο ματς κυρίως λόγω της ανεκτικότητας του διαιτητή. Και τέλος, υπάρχει αυτό το ρημάδι το χέρι του Πέτριτς, το οποίο στο ριπλέι φάνηκε πως δεν ήταν. Χέρι που ανέκοψε φάση που πιθανότατα να έδινε κάτι στον Παναθηναϊκό. Προσωπικά, αν υπάρχει καραμπινάτη φάση που οι "πράσινοι" δικαιούνται να φωνάζουν, είναι αυτή (χωρίς να δικαιολογεί τη στάση του Αναστασίου στη συνέντευξη Τύπου).

Κι επειδή είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι έχουν ήδη ετοιμάσει σχόλιο για όσα διάβασαν στην παραπάνω παράγραφο και προφανώς πολλοί θα θέλουν να βρίσουν, δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρώ ότι η διαιτησία έκρινε το ντέρμπι. Το ντέρμπι κρίθηκε αγωνιστικά και το αναφέρω πιο πάνω. Απλά, ανήκω σε αυτούς που θεωρούν πως υπάρχουν διαιτητές που φοβούνται. Ενας εξ αυτών ήταν ο Καλογερόπουλος. Φοβούνται το "αν", οπότε δίνουν τα σπόρια στους γηπεδούχους και τους αγωνιστικά ισχυρούς για να είναι ήσυχοι. Στον Καλογερόπουλο "κούμπωσε" η κακή εμφάνιση του Παναθηναϊκού, οπότε αποκτά και άλλοθι με το άκρως ελληνικό φρούτο: "Ας παίζατε καλύτερα να κερδίζατε και τη διαιτησία"...