Μάθαμε από το τροχαίο ή μείναμε μαλάκες;

Το χειρότερο που άφησε η τραγικότητα του πράγματος με το τροχαίο της περασμένης Κυριακής δεν είναι ο κανιβαλισμός στα social media, ούτε ο τρόπος που αυτός έγινε. Τι είναι το "facebook" στην τελική; Μία προσωπική ιστοσελίδα του καθενός είναι που ίσως και να αποτυπώνει την καθημερινότητά του, το χαρακτήρα, τα ήθη και τα έθιμά του. Τη γενικότερη αντιμετώπισή του στα πράγματα.

Δεν είναι καθόλου σοκαριστικά τα όσα ακολούθησαν του τροχαίου και των συγκλονιστικών εικόνων που είδαμε με το περίφημο video που κυκλοφόρησε εν ριπή οφθαλμού. Είναι τι μας άφησε το περιστατικό. Αν άγγιξε καθόλου την αξιοπρέπειά μας. Γιατί η οδήγηση κρύβει πάνω απ' όλα αξιοπρέπεια.

Αφού σχολιάσαμε όλοι -ή έστω οι περισσότεροι, για να μην ακουστεί υπερβολικό αυτό το "όλοι"- το τροχαίο στην Αθηνών-Λαμίας, αφού έγραψε ο καθένας αυτό που του βγήκε εκείνη τη στιγμή, έστω κι αν αυτό μπορεί να έγινε για τα likes και τα shares, το θέμα, επιμένω, είναι αν μας άφησε κάτι το περιστατικό. Η τραγικότητα του δυστυχήματος, η κινηματογραφική ιστορία του τραγικού πατέρα, οι συγκλονιστικές εικόνες.

Αν όντως μας άφησε κάτι, τότε έπιασαν τόπο τα ποσταρίσματα που ακολούθησαν από το βράδυ της Κυριακής κι έπειτα. Κι ας ήταν στο όριο της γραφικότητας. Αν αύριο μπούμε στο αυτοκίνητο και έχουμε στο μυαλό μας αυτή τη φλογισμένη μπάλα που πήρε τέσσερις ζωές, τότε, ναι, τα social media έκαναν τη δουλειά τους.

Φαντάζομαι, όμως, πως θα χρειαστεί να περάσει πολύς χρόνος για να αποκτήσουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διδακτικό χαρακτήρα. Θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι το "facebook", για παράδειγμα, να αποτελέσει εργαλείο, ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Ή έστω καλύτεροι οδηγοί.

Κι επειδή μου αρέσει να αναφέρομαι σε πρώτο πρόσωπο για να αναδεικνύω, πρωτίστως, τις δικές μου μαλακίες, λίγες ώρες μετά το ποστάρισμα στην προσωπική μου σελίδα στο "facebook" αναφορικά με το τροχαίο, μπήκα στο αυτοκίνητο για να διανύσω μία απόσταση δύο χιλιομέτρων χωρίς να βάλω ζώνη. Γιατί "έλα μωρέ, τι θα μου συμβεί σε δύο χιλιόμετρα;"

Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές σκέφτομαι πως για να έρθω στο γραφείο και να κάτσω μπροστά στον υπολογιστή, έκανα μία απόσταση 15 χιλιομέτρων οδηγώντας πάνω από το όριο. Εβδομήντα έγραφε η πινακίδα; Με 100 πήγαινα εγώ. Γιατί "έλα μωρέ, μία ευθεία είναι, γιατί να πάω σαν την κότα με 70;" Και τη δεξιά μου προσπέραση την έκανα και τσιγάρο άναψα την ώρα που οδηγούσα και το φλας ξέχασα να ανάψω όταν έστριψα σε διασταύρωση.

Το οξύμωρο ξέρετε ποιο είναι; Όταν έχω το παιδί στο αυτοκίνητο γίνομαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Ο τυπικότερος οδηγός του πλανήτη. Και ζώνη βάζω και σιγά οδηγάω και τα όρια σέβομαι και μαγκιές δεν κάνω. Και βρίζω αυτούς που κάνουν παραβάσεις. Εμένα δηλαδή. Διαβάστε ξανά την προηγούμενη παράγραφο.

ΕΙΜΑΙ ΚΑΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ; ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ;

Είμαι κακός άνθρωπος; Είμαι κακός οδηγός; Είμαι μαλάκας; Όλα αυτά μαζί; Πιθανόν, ναι. Για να οδηγάω έτσι κάποιες φορές σημαίνει πως είμαι κακός άνθρωπος. Και κακός οδηγός, το ένα φέρνει το άλλο. Και μαλάκας. Μαλάκας γιατί θα σκοτωθώ κάποια στιγμή. Και πάει στην ευχή αν φύγω από το δρόμο και πέσω σε κανά δέντρο, θα κλάψουν (όσοι κλάψουν) μόνο εμένα. Αν πάρω κανά άνθρωπο μαζί μου; Αν σκοτώσω καμιά οικογένεια; Αν γίνω η αιτία για πολύνεκρο δυστύχημα;

Μπαλάκι πάει το πράμα την ώρα που θα μπούμε στο αυτοκίνητο. Μπορεί να γίνουμε εγκληματίες, μπορεί να γίνουμε υπόδειγμα οδηγών. Ουδείς μάς έμαθε να είμαστε, όμως, μόνο το δεύτερο. Λάδι μάς έμαθαν να δίνουμε για να περάσουμε. Με δύο εξεταστές στο πίσω κάθισμα που το μοναδικό που πραγματικά τους ενδιέφερε είναι αν θα κάνεις σωστά την οπισθογωνία. Χέστηκε η Φατμέ στο Γενί τζαμί.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ο κανιβαλισμός των social media κι αν είμαστε αυτά που κοροϊδεύουμε. Ένα πάνελ κουτσομπολίστικης εκπομπής. Αυτά όποιος θέλει τα ξεπερνά και δεν τα διαβάζει. Ή, στο ακραίο, κλείνει το λογαριασμό του. Το θέμα είναι αν περιστατικά σαν κι αυτά και φυσικά όσα ακολουθούν -ακόμα και στο γελοίο του πράγματος όσον αφορά στην παρουσίασή τους από τα Μέσα- μπορούν να μας κάνουν καλύτερους. Έστω και λίγο.

Να μας κάνουν να σκεφτούμε, την επόμενη φορά που θα μπούμε στο αμάξι, λίγο πιο ανθρώπινα. Να μην παρκάρουμε σε αναπηρική θέση, να μη τρέξουμε λες και θα προλάβουμε τα σκατά ζεστά (όπως έλεγε μανιωδώς ένας γνωστός μου κάθε φορά που έβλεπε τους διπλανούς του να τρέχουν), να βάζουμε ζώνη, να οδηγούμε τέλος πάντων με σκοπό να φτάσουμε στον προορισμό μας σώοι. Εμείς και οι απέναντι.

Αν η ιστορία του τραγικού πατέρα, αν η αξιοπρέπεια που έβγαλε στις τηλεοπτικές του δηλώσεις, αν αυτές οι εικόνες που είδαμε τις τελευταίες μέρες σφηνώθηκαν στο μυαλό μας και μας κάνουν να τραβήξουμε λίγο το πόδι από το γκάζι, τότε χαλάλι τα ποσταρίσματα ακόμα κι αν έφτασαν, σε μονάδα μέτρησης, τον Μένιο Φουρθιώτη.

Αλλιώς η άσφαλτος θα συνεχίσει να είναι πεδίο μαχών κι εμείς η κατά συνθήκη κριτές των πάντων. Ακόμα κι αν κατά βάθος ξέρουμε πως εμείς πάνω απ' όλα μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο ετούτο. Τι; Ρομαντικό ε;

ΥΓ: Αν εσύ που διάβασες μέχρι τελευταίας σειράς αυτό το κείμενο και είσαι υπόδειγμα οδηγού, κράξε ελεύθερα. Και μπράβο και μαγκιά σου, που λέει και η Άντζελα. Μη γίνεις σαν τους υπόλοιπους. Κράτα μήπως και γίνει από κάπου η αρχή...