Σύλλογος μεγάλος, δεν υπάρχει πια...

Με αφορμή τη συμπλήρωση 16 ετών από τη μέρα που βγήκε το Contra.gr στον "αέρα" του διαδικτύου, καταγράφουμε την πορεία του Παναθηναϊκού από το 2001 μέχρι και σήμερα. Στην πορεία των 16 ετών της αγαπημένης σας ιστοσελίδας, κάνουμε ένα "πράσινο" απολογισμό.

Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Στις 29 Μαϊου του 2000 και αφού πρώτα ο Ολυμπιακός έχει ισχυροποιήσει τη θέση του και είναι το απόλυτο αφεντικό του ελληνικού ποδοσφαίρου -με τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ανακοινώνει την αποχώρησή του από τον Παναθηναϊκό. Με το τσιγάρο στο χέρι, σε εκείνη την ιστορική συνέντευξη Τύπου στην Παιανία, δηλώνει ανήμπορος να χτυπήσει το παρασκήνιο και γράφει τον προσωπικό του επίλογο: "Όπως ήρθαν τα πράγματα, είτε έπρεπε να συμβιβαστώ, είτε να αποχωρήσω. Δεν δέχομαι να κάνω συμβιβασμούς. Δεν είχα στόχο την κατάκτηση τροπαίων με οιονδήποτε τρόπο".

Ο σύλλογος περνάει στα χέρια του Γιάννη και του Παύλου Βαρδινογιάννη, αλλά η κατάσταση δεν διαφοροποιείται. Ναι, μπαίνουν περισσότερα χρήματα στην ομάδα, κάνει ιστορικές μεταγραφές (Κωνσταντίνου, Σόουζα κ.α.), χτίζει πάνω στους "Γκουμομπασινάδες" που πλέον είναι άντρες και μπορούν να στηρίξουν την ομάδα στις πλάτες του και κάνει εντυπωσιακές πορείες στην Ευρώπη.

Στην Ελλάδα, όμως; Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να κατακτά τα πρωταθλήματα, ο Σωκράτης Κόκκαλης εκμεταλλεύεται τις συνεχόμενες παρουσίες στο Champions League και φέρνει μεγάλα ονόματα στον Πειραιά, η ΑΕΚ προσπαθεί ακόμα να ξεπεράσει τον Μπάγεβιτς και έχει να αντιμετωπίσει τα δικά της θέματα (ENIC, Ψωμιάδης, Σκλαβενίτης κτλ.) και ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει πλέον να ζει τα δικά του "πέτρινα χρόνια".

Η Ευρώπη παραμένει το αποκούμπι των "πράσινων" και οι νίκες απέναντι σε ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα, η Γιουβέντους και η Αρσεναλ αποτελούν το τέλειο άλλοθι για αυτούς που θεωρούν πως ο Παναθηναϊκός αδικείται στην Ελλάδα.

Η "ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ" ΤΗΣ ΡΙΖΟΥΠΟΛΗΣ

Το 2003 ο Παναθηναϊκός φτάνει για δεύτερη φορά μία ανάσα από την επιστροφή του στους τίτλους. Η πρώτη ήταν το 2000, επί θητείας του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα, όπου ουσιαστικά ανδρώθηκαν παίκτες όπως ο Γκούμας, ο Μπασινάς, ο Λυμπερόπουλος, ο Φύσσας, πολλοί εξ αυτών μέλη της Εθνικής ομάδας που κατέκτησε το Euro στην Πορτογαλία.

Ο τίτλος του '03 κρίνεται στο περίφημο ντέρμπι της Ριζούπολης όπου ο Παναθηναϊκός πηγαίνει για δύο αποτελέσματα για να έχει το πάνω χέρι και τελικά φεύγει με το 3-0 στην πλάτη και την απώλεια ακόμη ενός πρωταθλήματος. Άσχετα με ό,τι έγινε σε εκείνο το ματς και τις συνθήκες στις οποίες διεξήχθη, οι "πράσινοι" έδειχναν ξεκάθαρα πως έχουν την ομάδα για να βάλουν τέλος στη δυναστεία του Ολυμπιακού. Ο κόσμος, βέβαια, πάνω στην οργίλη αντίδρασή του, είχε διαφορετική άποψη.

Τα γεγονότα στην Παιανία μετά τη Ριζούπολη και το ντου του κόσμου όχι μόνο "νομιμοποίησαν" τα γεγονότα εκείνου του ντέρμπι, αλλά ουσιαστικά έστειλαν μήνυμα στον Γιάννη Βαρδινογιάννη να αλλάξει την ομάδα και να διώξει τους "λούζερς", όπως αποκαλούσαν τους ποδοσφαιριστές. Όλα αυτά αποτέλεσαν το καλύτερο άλλοθι για τους ανθρώπους που συμβούλευαν τον Γιάννη Βαρδινογιάννη ώστε να αποψιλώσει σταδιακά τα μέλη εκείνης της ομάδας.

ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΛΟΥΖΕΡΣ

Στόχος ήταν να "καθαρίσει" η ομάδα από κάθε τι που θύμιζε εκείνο το απόγευμα. Ο Σεϊταρίδης έμεινε την επόμενη χρονιά και ήταν από τα βασικά μέλη του νταμπλ, αλλά στο τέλος της σεζόν αποχώρησε. Ο Ολισαντέμπε ήταν ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής τη χρονιά του νταμπλ, αλλά η φθίνουσα πορεία είχε αρχίσει με αποτέλεσμα να είναι θέμα χρόνου να περάσει κι αυτός στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο Μπασινάς την είχε... γλιτώσει κυρίως λόγω ποδοσφαιρικών ικανοτήτων, αλλά και αυτός λίγο καιρό αργότερα θα έβλεπε την πόρτα της εξόδου.

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να βάλει -προσωρινό όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων- τέλος στη δυναστεία των 7 σερί τίτλων του Ολυμπιακού, αλλά κατάφερε επίσης να βγάλει τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια. Όχι μόνο δεν έχτισε πάνω στη θριαμβευτική σεζόν του 2004, αλλά το μέλημα των διοικούντων ήταν να συνεχιστεί η περίφημη διάλυση της ομάδας της Ριζούπολης, με αποτέλεσμα να χαθεί η τεράστια ευκαιρία για ένα δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα.

Το νταμπλ του 2004 έχει ξεχαστεί, ο Ολυμπιακός παραμένει ο ισχυρός του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο κόσμος έχει αρχίσει να δείχνει ξεκάθαρα την απογοήτευση/αγανάκτηση για την οικογένεια Βαρδινογιάννη και ο Ανδρέας Βγενόπουλος αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά -μετά από ένα 4-0 από τον Ολυμπιακό- και θέτει ζήτημα πολυμετοχικότητας. Είναι η περίφημη "Παναθηναϊκή Κίνηση", με τους Γιαννακόπουλος να εκμεταλλεύονται το μομέντουμ, βγαίνοντας δυναμικά μπροστά.

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης σηκώνει το μπαλάκι και ανοίγει την πόρτα σε όσους επιφανείς Παναθηναϊκούς θέλουν να συνεισφέρουν ώστε να επιστρέψει ο σύλλογος στο δρόμο των επιτυχιών. Ζιλμπέρτο Σίλβα, Σισέ, Κατσουράνης, Λέτο είναι κάποια από τα ονόματα που ενισχύουν μεταγραφικά το σύλλογο, ο οποίος το 2010 και αφού πρώτα έχει ξοδέψει ένα πακτωλό εκατομμυρίων, φτάνει στην κατάκτηση το νταμπλ.

ΠΟΛΥ...ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Επειδή, όμως, όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει, όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαός, το εγχείρημα της πολυμετοχικότητας έχει ημερομηνία λήξης. Αρχίζουν οι έριδες, οι εγωισμοί μπαίνουν στη μέση, ο Ολυμπιακός έχει επιστρέψει δυναμικά στο προσκήνιο, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη αφεντικό πλέον και ο Παναθηναϊκός επιστρέφει στα χέρια του Γιάννη Βαρδινογιάννη, ο οποίος με τη σειρά του "παρκάρει" τις μετοχές μη μπορώντας -μη θέλοντας είναι το πιο σωστό- να αντιμετωπίσει το τεράστιο οικονομικό άνοιγμα που άφησε πίσω της η πολυμετοχικότητα.

Η συνέχεια γνωστή. Εμφανίζεται ο περίφημος Τσάκας, ο Παναθηναϊκός μπαίνει στον... αστερισμό των πριγκήπων, οι αντίπαλοι χλευάζουν τις εξελίξεις και τα κωμικοτραγικά με τις MOU και τους Αλ... κάτι και κάπου εκεί εμφανίζεται ο Γιάννης Αλαφούζος, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε βγει στο προσκήνιο και δεν είχε ακουστεί το όνομά του δυνατά.

Στην καθημερινότητα του συλλόγου μπαίνει η "Παναθηναϊκή Συμμαχία", τα σχέδια για ομάδα λαϊκής βάσης φαντάζουν -αλλά δεν είναι- ιδανικά και ο Παναθηναϊκός περνάει σιγά-σιγά στα χέρια του Γιάννη Αλαφούζου, αφού αυτός είναι που καλύπτει τις οικονομικές ανάγκες του συλλόγου.

ΤΟ ΒΙΩΣΙΜΟ ΠΛΑΝΟ

Αφού ο κόσμος έζησε διάφορες ψυχρολουσίες, όπως αυτή της πρόσληψης κάποιου... Φάμπρι, το καλοκαίρι του 2013 χτίζεται το πρώτο σοβαρό και χειροπιαστό πλάνο για να μπει ξανά ο Παναθηναϊκός στις σωστές ράγες. Με προπονητή τον Γιάννη Αναστασίου -ο οποίος έχει περάσει σαν βοηθός του Τεν Κάτε και ξέρει πρόσωπα και καταστάσεις- και αφεντικό του ποδοσφαιρικού τμήματος τον Νίκο Νταμπίζα, οι "πράσινοι" ξεκινούν τα... μνημονιακά τους χρόνια με πρωταρχικό στόχο το συμμάζεμα στα οικονομικά με τη δημιουργία μίας ομάδας με "λαβράκια". Ένα εξ αυτών θα μπορούσε να θεωρηθεί ο Μάρκους Μπεργκ, ο οποίος ηγείται της προσπάθειας, η οποία καταλήγει την πρώτη σεζόν με την κατάκτηση του κυπέλλου.

Και για όσους αναρωτιούνται πως ήρθε η επιτυχία -πάντα βάσει των δεδομένων που είχαν δημιουργηθεί- της πρώτης σεζόν, η απάντηση έρχεται από τον ίδιο τον Νταμπίζα στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στον Γιάννη Σερέτη για λογαριασμό του Sport24.gr: "Ήταν ξεκάθαροι οι ρόλοι, υπήρχε συνεργασία, εμπιστοσύνη, ήταν ακριβώς όπως σχεδιαστεί, με σταθερότητα και συνέπεια λόγου και πράξεων. Και με συσπείρωση φοβερή. Δηλαδή πώς να στο πω... Αν μου έλεγε τότε ο Αλαφούζος μετά από 4-5 ματς ή μετά από 8-9 παιχνίδια ότι έπρεπε να φύγει ο προπονητής, θα έφευγα και εγώ. Ήταν όλα εκείνη την πρώτη σεζόν όπως έπρεπε να είναι. Δεν υπήρχε περίπτωση να έμενα αν μου ζητούσε να φύγει ο προπονητής, θα ήταν προδοσία".

Και μετά; Τι έγινε μετά; Πού χάλασε η μαγιά και το πενταετές, όπως είχε προαναγγελθεί, πλάνο κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων; Στην ίδια συνέντευξη ο Νταμπίζας αποκαλύπτει όλα όσα έγιναν και ουσιαστικά τον έβαλαν απέναντι από τους Αλαφούζο-Αναστασίου, πάντα σε σχέση με το μεταγραφικό σχεδιασμό, αλλά ουσιαστικά το τι ακριβώς έγινε και το χτίσιμο σταμάτησε την πρώτη χρονιά, οφείλεται στη γενικότερη νοοτροπία.

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του σχετικά με αυτά που έγιναν μετά από εκείνο το περίφημο 0-3 επί του Ολυμπιακού: "ήθελαν πολλοί μέσα στο κλαμπ να φωταγωγηθεί η Λεωφόρος, να έρθει ο κόσμος να πανηγυρίσει μαζί με τους παίκτες, να γίνει χαμός. Και τους λέω "πάμε καλά; Νικήσαμε τον Ολυμπιακό, ναι, Ο.Κ. μπράβο μας, είναι σπουδαία νίκη. Είμαστε τόσους πόντους πίσω, είμαστε σε μια φάση που λέμε ‘πάμε να χτίσουμε κάτι’ και θα πάμε να ανοίξουμε τη Λεωφόρο, για να πανηγυρίσουμε μια νίκη; Να μικρύνουμε; Ποιος νίκησε τον Ολυμπιακό; Μια ομαδούλα; Ο Παναθηναϊκός τον νίκησε. Αυτό πρέπει να είναι φυσιολογικό για το μέγεθος του κλαμπ και αυτό που πάμε να ξαναφτιάξουμε. Ναι, να χαρούμε, να πανηγυρίσουμε, οι παίκτες περισσότερο, αυτό εννοείται. Αλλά μέχρι ενός σημείου".

Η κατάκτηση του κυπέλλου, η επιβλητική νίκη στο γήπεδο Καραϊσκάκη, αλλά και το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός έφτασε μία ανάσα από το πρωτάθλημα του 2015, άλλαξαν τα σχέδια και ο Γιάννης Αλαφούζος είδε πως υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να γίνει ο μεγάλος ηγέτης του συλλόγου, βάζοντας τέλος στην κυριαρχία του Ολυμπιακού και του Βαγγέλη Μαρινάκη. Α, την ίδια ώρα ο πόλεμος εναντίον της εγκληματικής οργάνωσης και της γενικότερης κατάστασης του ελληνικού ποδοσφαίρου, συνεχίζεται. Αλλά κάπου χάνεται η μπάλα και οι ρόλοι δεν είναι διακριτοί. Ή, για να το θέσουμε καλύτερα, ο Αλαφούζος τα παίρνει όλα στους ώμους του. Και οικονομικό και αγωνιστικό και γηπεδικό και δικαστικό.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Tweets, ανακοινώσεις και κύκλοι συνθέτουν την καθημερινότητα στο "πράσινο στρατόπεδο". Ποιο πλάνο και κουραφέξαλα. Όλα έχουν τελειώσει από την πρώτη χρονιά και ο Παναθηναϊκός επιστρέφει στην εσωστρέφειά του. Ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί, ντροπιαστικές ήττες και αδυναμία να πλησιάσει στο ελάχιστο τον Ολυμπιακό. Η πλειοψηφία του κόσμου αποδέχεται την πολεμική της διοίκησης προς αυτούς που ελέγχουν το παρασκήνιο, συμφωνεί πως οι Πειραιώτες είναι ισχυροί εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, αλλά τα διαχωρίζουν με το αγωνιστικό. Εκεί θέλουν μεταγραφές, ποδοσφαιριστές με μέταλλο και ρόστερ που να σέβεται την ιστορία του συλλόγου.

Και να ο Εσιέν και να ο Σάντσεθ και να η επιστροφή του Αμπέντ στο κομβικό, όπως αποδείχθηκε, καλοκαίρι του 2015. Ο Γιάννης Αλαφούζος αποδέχεται τις γκρίνιες του κόσμου και την ανάγκη για υπερβάσεις και βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να ανεβάσει την ποιότητα, εκτοξεύοντας παράλληλα τον ενθουσιασμό του κόσμου στα ύψη. Όλα αυτά, φυσικά, το καλοκαίρι γιατί όταν άρχισαν οι επίσημες υποχρεώσεις, άρχισαν και οι κατραπακιές. Το χαστούκι από την Καμπάλα είναι τόσο ηχηρό που στέλνει στο... ταμείο ανεργίας τον Γιάννη Αναστασίου. Στηρίχθηκε μέχρι τέλους από τον Αλαφούζο, αλλά δεν μπόρεσε να αποτινάξει την παταγώδη αποτυχία εκείνου του καλοκαιριού και σε συνδυασμό με την προβληματική αγωνιστική εικόνα, ήρθε το διαζύγιο.

ΣΤΡΑΠΑΤΣΟΝΙ

Το αφεντικό της "πράσινης" ΠΑΕ αναζητά τον αντικαταστάση σε νέο και ελπιδοφόρο τεχνικό. Σε άνθρωπο που θα στηρίξει το όποιο πλάνο υπάρχει -που η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχε- και τελικά καταλήγει στον Αντρέα Στραματσόνι. Στον ένα περίπου χρόνο που βρέθηκε στο "τριφύλλι" ο Ιταλός, πέρασαν δυο μεταγραφικές περίοδοι (χειμώνας/καλοκαίρι 2016), με τους πράσινους να αποκτούν συνολικά 19 ποδοσφαιριστές! Η ακριβότερη προσθήκη με διαφορά μάλιστα από την επόμενη ήταν αυτή του Βίκτορ Ιμπάρμπο, ο οποίος έχει αποκτηθεί ως δανεικός!

Στα αγωνιστικά, ο Παναθηναϊκός αποκλείεται από τη συνέχεια του Κυπέλλου στη ρεβάνς του Περιστερίου κόντρα στον Ατρόμητο, στον μοναδικό στόχο που του είχε απομείνει μετά από μία καταστροφική χρονιά όπου ο Ολυμπιακός έφτασε ξανά στην άνετη κατάκτηση του τίτλου. Στα πλέι οφ, το τριφύλλι έχασε τη δεύτερη θέση από τον ΠΑΟΚ, αλλά ο Γιάννης Αλαφούζος αποφασίζει να στηρίξει τον Ιταλό και να τον αφήσει να δουλέψει από την αρχή. Του δίνει εν λευκώ την ομάδα, κάνει αυτός τις μεταγραφικές επιλογές και ο Παναθηναϊκός προχωρά σε ποιοτικές προσθήκες το καλοκαίρι που μας πέρασε.

Λεντέσμα, Ιμπάρμπο, Γουακάσο Χουλτ, Εμποκού, Κουλιμπαλί είναι οι ποδοσφαριστές που έρχονται να ενισχύσουν τον Παναθηναϊκό και φέρνουν τις πρώτες προβλέψεις των δημοσιογράφων για το καλύτερο ρόστερ της πενταετίας. Αναλογικά με αυτά που είχαμε δει τα προηγούμενα χρόνια, το εφετινό υλικό της ομάδας ήταν μακράν το καλύτερο και φάνταζε άξιο να διεκδικήσει στα ίσια το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό. Εξ ου τα... 25% και τα δημοσιογραφικά κείμενα που από το Νοέμβρη κατέληξαν στον κάλαθο των αχρήστων και αποτέλεσαν αντικείμενα χλευασμού από τους οπαδούς. Μεταξύ μας, όχι άδικα.

ΑΠΟ ΤΟ 25% ΣΤΟ... 0%

Η συνέχεια, επίσης, γνωστή. Ο Παναθηναϊκός περνάει στους ομίλους του Europa League, αλλά η συνέχεια είναι καταστροφική. Χάνει τον τίτλο από το Νοέμβριο, χάνει από τον Ολυμπιακό 3-0, χάνει τα αυγά και τα πασχάλια και ο Γιάννης Αλαφούζος αποφασίζει να βάλει παναθηναϊκό DNA στο σύλλογο. Προσλαμβάνει Ουζουνίδη, Λυμπερόπουλο, Φύσσα, αλλά... εξαφανίζεται.

Ο μεταγραφικός Γενάρης όχι μόνο δεν ενισχύει τους "πράσινους", σε αντίθεση για παράδειγμα με πέρυσι τέτοια εποχή που ήρθαν ένα σωρό ποδοσφαιριστές, αλλά τους αποδυναμώνει. Ο Αλαφούζος παραμένει εξαφανισμένος, ο Παναθηναϊκός καλείται να βγάλει τη χρονιά με ένα ρόστερ που δείχνει "άδειο" και ανήμπορο να βγάλει φρεσκάδα και ο Ουζουνίδης κάνει υπομονή μέχρι το καλοκαίρι.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΕ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ

Αυτά τα 16 χρόνια παράλληλης πορείας του Παναθηναϊκού με το Contra.gr είναι αυτά που θα προσπαθήσει να αναλύσει ο ιστορικός του μέλλοντος και να απαντήσει στο ερώτημα: γιατί μίκρυνε ο σύλλογος; Η δυναστεία του Ολυμπιακού, η διαιτησία, τα ευρωπαϊκά βράδια, η Ριζούπολη, το συλλαλητήριο, η αποχώρηση των Βαρδινογιάννηδων, η πολυμετοχικότητα, οι πρίγκηπες, η λαϊκή βάση, ο Αλαφούζος και ένας κόσμος που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια ενός παζλ μίας ομάδας που βρίσκεται σε αποσύνθεση.

Ο Παναθηναϊκός μίκρυνε επικίνδυνα. Τον μίκρυναν όλοι. Αυτοί που πέρασαν, αυτοί που έκατσαν, αυτοί που έφυγαν, αυτοί που μπήκαν σε ένα ταξί και αυτοί που βρίσκονται τώρα στο τιμόνι του. Τον μίκρυναν και οι άλλοι που με σημαία "να φτιάξουν ομάδες να κερδίζουν και τη διαιτησία", πατούν στο πτώμα του.

Ο κόσμος; Ο κόσμος παρακολουθεί αδιάφορος, χωρίς τη θέληση να αντιδράσει. Ζει ένα μαρτύριο πιστεύοντας πως κάποια στιγμή θα τελειώσει. Έχει μπει στο πετσί του η αδιαφορία και η μοναδική παρηγοριά είναι το youtube. Τα παλιά, ένδοξα χρόνια. Σαν τις ελληνικές ταινίες που θυμίζουν μια άλλη αγνή εποχή.

Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Ο Γιάννης Αλαφούζος έχει συγκεντρώσει πάνω του όλο το ανάθεμα. Η καταστροφή ξεκίνησε από αλλού, αλλά ο ίδιος δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει. Είχε στα χέρια του τη χρυσή ευκαιρία να γίνει ο λυτρωτής της σύγχρονης ιστορίας του τριφυλλιού. Να γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην εποχή των μνημονίων.

Ναι, οι "πράσινοι" αδικήθηκαν, έγιναν έρμαιο σε ένα καθεστώς παρανομίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά με τραγελαφιλές κινήσεις -κυρίως τα τελευταία χρόνια- έχασαν κάθε άλλοθι. Εδωσαν πάτημα στον "εχθρό" να απενοχοποιηθεί.

Υποσχέθηκε και αυτός να σκίσει τα μνημόνια, παρουσίασε και αυτός το δικό του πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, αλλά κατέληξε να κάνει τηλεμαραθωνίους παρακαλώντας τον κόσμο να βοηθήσει στην ανανέωση της Λεωφόρου.

Στα 16 χρόνια πολλοί πέρασαν και έφυγαν. Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν έχει το θάρρος να τους ακολουθήσει. Δεν θέλει, δεν μπορεί, είναι εγωιστής; Είπαμε, ο ιστορικός του μέλλοντος θα το εξηγήσει. Το σίγουρο είναι πως απέτυχε. Σε αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό επίπεδο. Κατέβασε από το μπαλκόνι τη σημαία της επανάστασης για ένα ποδόσφαιρο απεξαρτημένο από τις εγκληματικές οργανώσεις. Για την ώρα, το μόνο που έρχεται στο μυαλό είναι η ατάκα από το "Όλα είναι δρόμος". Η Λεωφόρος σαν το "Βιετνάμ". Γιάννη, ρίξτο. Εκτός αν ο κόσμος ξυπνήσει κι αρχίσει να τραγουδά: "ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά..."

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Υπομονή, άγνωστη λέξη για κάφρους!

Γιατί δεν φταίει ο Ουζουνίδης για την τωρινή κατάσταση

Είναι ο Μπεργκ και είναι καλά