Ένα μεγάλο μπράβο σ' αυτόν το Θρύλο!

Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος βγάζει το καπέλο στον Ευρωπαίο Ολυμπιακό, ο οποίος με την εμφάνιση στο Τορίνο προσέθεσε ακόμη ένα παράσημο στη φανέλα του.

04 ΝΟΕ 2014

Αρκούσε να παρατηρήσει κανείς τις αντιδράσεις του Τζίτζι Μπουφόν στην εξέλιξη, αλλά και μετά από το τέλος της αναμέτρησης με τον Ολυμπιακό για να καταλάβει πόσο πολύ έχουν μεγαλώσει οι πρωταθλητές Ελλάδας και εκτός των συνόρων.

Ο τεράστιος Ιταλός πορτιέρε φυσούσε και ξεφυσούσε στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα και πανηγύρισε σαν μικρό παιδί το ανέλπιστο 3-2 που έγινε μέσα σε δύο λεπτά από μεγάλη δόση τύχης (σ.σ. κόντρα στην κόντρα) και ένα στιγμιαίο σάστισμα των "ερυθρολεύκων".

Αξίζει την πρόκριση

Μπάλα είναι, σε αυτό το επίπεδο κανένα λάθος δεν επιτρέπεται, ωστόσο ο κόσμος του Ολυμπιακού μόνο περήφανος μπορεί να νιώθει για την ομάδα του που μέσα στο Τορίνο έβαλε άλλο ένα παράσημο στη βαριά φανέλα της. Μπορεί να μην κατακτήθηκε τελικά ούτε ο βαθμός της ισοπαλίας, μπορεί οι "μπιανκονέρι" να πήραν το "τρίποντο" στις λεπτομέρειες και στις… κόντρες, ωστόσο, η ομάδα του Μίτσελ όχι απλά στάθηκε στο ύψος της, αλλά έδειξε πως αξίζει την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης.

Η Γιουβέντους έχει το όνομα, η Γιουβέντους έχει την εμπειρία και την τεράστια ιστορία, ωστόσο οι παίκτες της τα χρειάστηκαν κόντρα στους μάγκες Πειραιώτες, οι οποίοι για μία ακόμη φορά πήγαν να τρελάνουν την Ευρώπη.

Και χαρακτήρα έδειξαν μετά το απευθείας κτύπημα φάουλ του Πίρλο που -σχετικά νωρίς- έβαλε την ομάδα του μπροστά στο σκορ και επιθετικά έπαιξαν, όσο μπορούσαν, με στόχο όχι την ισοπαλία αλλά τη νίκη! Σε μια πόλη στοιχειωμένη και κόντρα σε μια ομάδα που πριν από 15 χρόνια ο Ολυμπιακός δέχθηκε 7 γκολ, αυτή τη φορά τίποτα δεν ήταν όπως παλιά.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, κοίταξε στα μάτια τη μεγάλη αντίπαλό του και πάλεψε στα ίσια, έστω κι αν η πόρνη μπάλα (σ.σ. όπως θα έλεγε και ο Όσιμ) ειδικά στη φάση της ισοφάρισης, του έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Ακόμη κι έτσι, όμως, οι "ερυθρόλευκοι" κρατούν την τύχη τους στα χέρια τους, υπερτερούν σε πιθανή ισοβαθμία με τη "γηραιά Κυρία" του ιταλικού ποδοσφαίρου και ατενίζουν με ακόμη μεγαλύτερη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση το μέλλον.

Περισσότερα τα κέρδη

Ένα παιχνίδι χάθηκε, αλλά τα κέρδη ήταν πολλά περισσότερα. Ο πρωταθλητής Ελλάδας έδειξε και σε αυτό το γήπεδο, κόντρα σε μία ομάδα που έχει "ξεχάσει" πως είναι να χάνεις εντός έδρας στις διεθνείς διοργανώσεις, ότι δεν έχει και πολλά να ζηλέψει. Πήγε εκεί χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος, άριστο διάβασμα και στήσιμο, προκειμένου να χτυπήσει όχι τον έναν βαθμό, αλλά την πρόκριση!

Έδειξε χαρακτήρα και νοοτροπία πολύ μεγάλης ομάδας ακόμη κι όταν βρέθηκε -δύο φορές μάλιστα- πίσω στο σκορ, αφού δεν τα παράτησε και κυνήγησε με λύσσα την ισοφάριση. Όλοι όσοι πάτησαν το χορτάρι, έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν έπεφταν σε κάθε φάση σαν καμικάζι κι όταν χρειάστηκε ξάπλωσαν τον Μπουφόν στο χορτάρι. Εδώ που τα λέμε μάλλον δεν το περίμενε ο σπουδαίος Τζίτζι να δεχθεί τρία γκολ σε δύο παιχνίδια από τους "ερυθρόλευκους".

Δεν αξίζουν δάκρυα γι' αυτόν τον Ολυμπιακό παρά μόνο "μπράβο". Μπράβο σε όλους επειδή άξια έχουν κερδίσει το σεβασμό όλης της ποδοσφαιρικής υφηλίου, μπράβο επειδή απέδειξαν για ακόμη μία φορά πως δεν έχουν ταβάνι. Το φώναξε άλλωστε και ο κόσμος του μετά το 2-1: "Θρύλε βάλε κι άλλο γκολ"!

Όλοι ήταν υπέροχοι

Στον αθλητισμό το σκορ λέει πολλά, αλλά δεν τα λέει όλα. Και είναι σίγουρο πως αυτή η ομάδα αποδεικνύει χρόνο με το χρόνο, παιχνίδι το παιχνίδι, ότι μπορεί να συνεχίσει να ονειρεύεται. Στο χέρι της παραμένει και εφέτος η πρόκριση. Μια πρόκριση που την θέλουν όλοι. Από τον Ρομπέρτο που παρά την ατυχία στη φάση του 2-2 κατέβασε και πάλι όταν χρειάστηκε τα ρολά (σ.σ. με αποκορύφωμα το πέναλτι του Βιδάλ). Από τον Αμπιντάλ που έκανε την καλύτερη εμφάνισή του από τότε που έριξε άγκυρα στο λιμάνι. Από τον Μποτία που "έτρωγε" σίδερα και πέτυχε το παρθενικό του γκολ στη διοργάνωση. Από τους πιτσιρικάδες Ομάρ και Μαζουακού που σε ένα ακόμη παιχνίδι όργωσαν τις πτέρυγες. Από τον Εντινγκά που έβαλε γκολ με κεφαλιά, την οποία θα ζήλευαν ακόμη και κορυφαίοι σέντερ φορ. Από τον Αφελάι που αλώνισε το γήπεδο και απέδειξε πως είναι παίκτης για μεγάλα ματς.

Και όλοι οι υπόλοιποι, πάντως, δεν έμειναν πίσω. Ο καθένας στο ρόλο και στο πόστο που του είχε ανατεθεί, έκανε τα πάντα για την ομάδα και βοήθησε να γίνει ακόμη ένα θαύμα. Μπορεί το επιθυμητό αποτέλεσμα να έμεινε τελικά στο Τορίνο, ωστόσο, είναι σίγουρο πως ο Ολυμπιακός για άλλη μία φορά κέρδισε το σεβασμό των αντιπάλων του, αλλά και όλων όσων συμμετέχουν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του ποδοσφαίρου.

Αυτό είναι, άλλωστε, και το ζητούμενο. Κάθε χρόνο και λίγο πιο ψηλά. Αυτό το μάθημα ο Θρύλος της Ελλάδας δείχνει να το έχει αποστηθίσει για τα καλά. Ασφαλώς και δεν έχει φτάσει ακόμη στην κορυφή. Ασφαλώς και υπάρχουν ακόμη κάποιες ατέλειες που θα πρέπει να βελτιωθεί όσο περνάει ο καιρός. Το ζουμί, όμως, είναι ότι αυτός ο Ολυμπιακός είναι πλέον Ευρωπαίος με όλη τη σημασία της λέξης και σε κανένα μα κανένα παιχνίδι, όπου κι αν παίζει, δεν μπορεί να θεωρηθεί χαμένος από χέρι. Όποιος το πιστέψει, θα υποστεί και τις ανάλογες συνέπειες!