Η εξάρτηση από τον Σπανούλη και το κενό του Σλούκα

Το μεγάλο ερώτημα είναι "τι χρειάζεται ο Ολυμπιακός για να αλλάξει τα δεδομένα και γιατί οι ξένοι του δεν ...βλέπονται, ακόμα και αν έκανε τις σωστές επιλογές;" Καταρχήν, μην ξεχνάμε ότι οι επιλογές των ξένων δεν γίνονται μόνο με ό,τι θέλεις και υπάρχει διαθέσιμο, αλλά και με ό,τι χρήματα έχεις και οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν αυτήν τη στιγμή τα μπάτζετ πολλών ανταγωνιστών τους. Εκτός αυτού, οι παίκτες που παίρνεις δεν πηγαίνουν ανάλογα με τα χρήματα που πληρώνεις σαν αξία και σε αυτό ο Ολυμπιακός μπορεί να καυχιέται ότι αναδεικνύει Αμερικανούς και ανεβάζει το κασέ τους με την πορεία που πάρει η καριέρα τους στο λιμάνι.

Ασφαλώς έχει να κάνει η τελική επιλογή με τους ρόλους του κάθε αθλητή και όχι με την αξία του ντε και καλά, καθώς αποτυγχάνουν πολλές ομάδες με πανάκριβους παικταράδες, όπως έχουμε δει... Τι έκανε ο Ολυμπιακός σωστά και τι λάθος λοιπόν;

Η απώλεια του Σλούκα

Αρχικά έχασε τον Σλούκα, που σαν ατομική αξία δεν είναι ο παίκτης σταρ, όμως είναι ο καλύτερος έκτος στη Ευρώπη, αφού έρχεται από τον πάγκο και αλλάζει τον ρυθμό και τη ροή μιας αναμέτρησης. Ασφαλώς στον Ολυμπιακό κάλυπτε επάξια με τον ρόλο αυτό τις κακές μέρες του Σπανούλη, αλλά και το κενό όταν ο αρχηγός έλλειπε. Και ήταν ο ιδανικός σε αυτό το καλούπι. Και γι' αυτό η απουσία του είναι σημαντική, αφού ήταν Έλληνας και είχε βελτιωθεί και στην άμυνα. Παίκτης σαν τον Σλούκα δεν υπάρχει στο κασέ αυτό, μην κρυβόμαστε, και γι' αυτό άλλωστε τον πήρε ο Ομπράντοβιτς, ενώ τον ήθελαν σε Εφές, ΤΣΣΚΑ και αλλού.

Η εξάρτηση από τον "φθαρμένο" Σπανούλη

Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι η μεγάλη εξάρτηση που έχει στο παιχνίδι του από τον αρχηγό και ηγέτη Βασίλη Σπανούλη, η οποία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη με την απώλεια Σλούκα. Ο Σφαιρόπουλος προφανώς δεν υπολόγισε σωστά τη φυσιολογική φθορά και κόπωση λόγω ηλικίας του αρχηγού, ο οποίος ψάχνει πια, όλο και περισσότερο, την πάσα παρά το σκορ, όπως έκανε εδώ και χρόνια ο Διαμαντίδης.

Ο Έλληνας τεχνικός πίστεψε ότι με τον Μάντζαρη, που μαζί έπαιξαν πολλές φορές, θα ήταν κομπλέ κι έφερε και τον Χάκετ σαν αντί-Σλούκα που είναι παίκτης ίδιας ατομικής αξίας, αλλά διαφορετικής φιλοσοφίας. Ο Χάκετ, για παράδειγμα, θα ήταν τέλειος δίπλα στην τριάδα Σπανούλη-Σλούκα-Μάντζαρη, στη θέση του Λαφαγέτ. Όλα αυτά σε σχέση με το μόνιμο πρόβλημα του Ολυμπιακού στο σταθερό περιφερειακό σουτ, αλλά και την τάση να ελληνοποιήσει το ρόστερ και να αναδείξει τους Έλληνες, έφεραν κενό στο "4".

Έφυγαν Ντάρντεν και Πέτγουεϊ, με τον πρώτο να καλύπτεται αν χρειαστεί και από τον Χάκετ στο "3" αλλά με τον δεύτερο να μην συμβαίνει το ίδιο. Ο Αγραβάνης είναι άγουρος ακόμη, αν και έψαχνε δικαίως καλύτερο του Αμερικανού, καθώς ο Πέτγουεϊ είχε και πολλούς τραυματισμούς. Αν, μάλιστα, βάλουμε στα υπόψη ότι πήρε τρεις ξένους στην ίδια θέση και κανείς δεν κατεβαίνει στο "4" αυτό είναι ένα θέμα. Θα μπορούσε να πάει σε ελληνική και φτηνότερη λύση -πχ Μαυροειδής- και όχι να ξοδέψει τρεις ξένους σε μια θέση και κανείς τους να μην κατεβαίνει στο "4'.

Ο Σφαιρόπουλος φοβήθηκε τραυματισμούς και ήθελε και βαρύ κορμί για τα ματς με τις βαριές ομάδες. Ήταν σωστή κίνηση, αλλά όχι ξοδεύοντας τρεις θέσεις και γνωρίζοντας ότι ο Πρίντεζης μεγαλώνει και έχει τραυματισμούς και χωρίς αυτόν θα παίζει με τον άπειρο Αγραβάνη, όταν πέρσι είχε πρόβλημα έχοντας και τον Πέτγουεϊ! Συνεπώς, θέλει να αναδείξει τους Έλληνες Παπαπέτρου (λογικά) και Αγραβάνη (βιαστικά) και υπολόγισε υπέρμετρα στους μεγάλους και επιρρεπείς πλέον σε τραυματισμούς Σπανούλη - Πρίντεζη.

Οι μεταγραφές που δεν έκανε

Με όλα αυτά, ο Ολυμπιακός βρέθηκε με τρεις επιθετικούς πυλώνες. Την πλήρη εξάρτηση από τον αρχηγό του, το τρίποντο χωρίς να έχει κλασικό σουτέρ και τον μοναχικό Πρίντεζη. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν σέντερ που παίζουν με το πικ εν ρολ, όμως αν λείπει ή δεν είναι καλά ο Σπανούλης δεν έχει ούτε αυτό και του μένει μόνο το ανοιχτό γήπεδο. Προφανώς ο Σφαιρόπουλος περιμένει πολλούς πόντους από την επιθετική άμυνα στο τρανζίσιον, αλλά αυτό μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι.

Τι έκανε ο Ολυμπιακός; Πήρε -σωστά- τον Γιανγκ στη θέση του Ντάνστον. Πάνω κάτω, ίδια αλλαγή. Κράτησε τον Χάντερ και αντί να πάρει 3-4αρι ή έστω ξένο 5-4αρι, πήρε καθαρό σέντερ για βαριά σχήματα (Μιλουτίνοφ). Πήρε τον Στρόμπερι, που άλλο Καρσίγιακα χωρίς πίεση και άλλο Ολυμπιακός, χωρίς να έχει πλέον το κλασικό σουτ για τη θέση του Λαφαγέτ. Έβαλε σωστά τον πιο περιφερειακό Χάκετ στη θέση του Ντάρντεν, αλλά για να καλύψει το κενό του Σλούκα, κράτησε τον Λοζέσκι.

Λογικά, για να δούμε τα λάθη του Έλληνα προπονητή όπως φαίνονται στον σχεδιασμό, ήθελε ένα πιο επιθετικό κόμπο γκαρντ σκόρερ, αφού κλασικός σουτέρ δεν υπάρχει, ειδικά με 1εκ. (και πολλά λέμε για το μπάτζετ της ομάδας). Και έπρεπε να πάρει έναν παίκτη στο "4-3" κατά σειρά και Έλληνα στο 5αρι. Ή να ρίσκαρε στο "5" και να έκανε προσθήκη, αν είχε σοβαρό τραυματισμό μέσα στη σεζόν.

Τα λάθη του Σφαιρόπουλου

Ο Σφαιρόπουλος έστησε την άμυνα αποκλειστικά με γνώμονα την ομάδα του, υπερτιμώντας τους Έλληνες σταρ του και θέλοντας να αναδείξει τους μικρούς, ρισκάροντας πολλά και ειδικά με τραυματισμούς.

Προφανώς περιμένει πολλά από το τρανζίσιον, αλλά αποδεικνύεται ότι ένας περιφερειακός σκόρερ θα ξεκούραζε τον Σπανούλη, έστω κι αν δεν άρεσε στον κόουτς λόγω άμυνας. Από την άλλη, ένας ψηλός σουτέρ τύπου Έρτσεγκ δεν είναι ούτε αυτός ο κλασικός αμυντικός και το βαρύ κορμί που προτίμησε ο Σφαιρόπουλος, αντί να έχει ένα σούπερ δίδυμο στο "4".

Όπως φαίνεται, ο Έλληνας τεχνικός έχει κάνει λάθη στον σχεδιασμό, χωρίς να σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να μην πετύχει, με την άνοδο του Σπανούλη (και αν μείνει υγιής), παίρνοντας και έναν παίκτη ακόμα.

Ο Χάκετ θα ανέβει, ο Στρόμπερι θα έχει εξάρσεις, αλλά κανείς δεν καλύπτει επιθετικά τον κακό Σπανούλη και το κενό του Σλούκα. Η ελπίδα του Ολυμπιακού είναι να μην έχει τραυματισμούς. Παίκτες υπάρχουν. Ένα επιθετικό κόμπο γκαρντ στη θέση του Στρόμπερι, ο Έρτσεγκ και κάνεις αλλαγή στην Ελλάδα, αφού στην Ευρωλίγκα δεν έχεις περιορισμό. Και φυσικά υπάρχει και ο Παπανικολάου, όχι βέβαια με υψηλό κασέ, που μπορεί με προϋποθέσεις να βοηθήσει μαζί με τον Παπαπέτρου και στο "4", πέραν του "3".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Τάσος Μαγουλάς: Οι ξένοι δεν είναι... σοκαλατάκια

Δημήτρης Καρύδας: Τα πρώτα μέτρα ενός μαραθώνιου