Εθνική: Άνοδος σαν υποβιβασμός!

Έχουμε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα σε αυτή τη χώρα. Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις να πανηγυρίζουν οι πιτσιρικάδες της Εθνικής Νέων Ανδρών, οι προπονητές, οι παράγοντες της ΕΟΚ, οι δημοσιογράφοι και οι φίλαθλοι για την άνοδο στην 1η κατηγορία, στο τουρνουά της Χαλκίδας και απορείς. Ας διαλέξουμε παιδιά. Τι ακριβώς θέλουμε από το ελληνικό μπάσκετ;

Από την μια πλευρά, μιλάμε για τη χρυσή φουρνιά της Εθνικής με τα άπειρα ταλέντα και από την άλλη λησμονήσαμε ότι παίζαμε για την άνοδο στα μεγάλα "σαλόνια" με αντιπάλους ομάδες από κάτι χώρες που έχουν το μπάσκετ, όπως έχουμε εμείς το κρίκετ. Μέσα σε όλα, χάσαμε και από τους "ψαράδες" της Ισλανδίας και λίγο έλειψε να μην πάρουμε την άνοδο.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ

Ας μιλήσουμε καθαρά. Η πορεία της Εθνικής στο τουρνουά δεν συνιστά καμία επιτυχία. Οι εμφανίσεις μας αποτελούν αποτυχία, σε μια διοργάνωση μάλιστα που κάναμε στην έδρα μας. Αφού λέμε ότι έχουμε μια ομάδα γεμάτη ταλέντο και μέλλον, θα έπρεπε να κερδίζαμε όλα τα παιχνίδια με διαφορές 40 πόντων.

Αντ' αυτού καταφέραμε να χάσουμε από την Ισλανδία και απλά στον μικρό τελικό, με έπαθλο το τελευταίο εισιτήριο για την άνοδο, να σώσουμε την παρτίδα με την δυνατή Κροατία.

Η νίκη με την Κροατία ήταν πράγματι σημαντική και μάλιστα από το -15 στο ημίχρονο, αλλά το σώσιμο της παρτίδας δεν καλύπτει την αποτυχημένη -όχι εκ του αποτελέσματος- εικόνα μας.

Ο ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ

Ας προσγειωθούμε, λοιπόν, γιατί το ελληνικό μπάσκετ συνεχίζει να βγάζει χρυσούς ρολίστες μετά τον Αντετοκούμπο, ο οποίος έχει μη Ελληνικά φυσικά προσόντα, και όχι παίκτες πρωταγωνιστές. Ακόμα και ο Χαραλαμπόπουλος μπορεί στην ηλικία του να είναι από τα μεγάλα ταλέντα στην Ευρώπη, αλλά πρέπει να αποκτήσει μπασκετικό θράσος, σταθερό σουτ, έκρηξη, ταχύτητα και καθαρή θέση για να μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Για παράδειγμα στη Σερβία, αυτά τα χαρακτηριστικά τα αποκτά ένας παίκτης στα 18 του. Στην Ισπανία αντίστοιχοι παίκτες είναι βασικοί στα 17 τους, σε καλές ομάδες της λίγκας. Ο Χαραλαμπόπουλος φοβάται να πάρει σουτ σε υψηλότερο επίπεδο, ενώ στο τουρνουά της Χαλκίδας με αντιπάλους παίκτες της ηλικίας του, έδειξε κουρασμένος και δεν έκανε την διαφορά με 30 πόντους σε κάθε ματς, με βάση το αρχικό πλάνο.

ΟΙ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ

Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να προσγειωθούμε. Δυστυχώς, το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει βγάλει ακόμα παικταράδες όπως όλες οι άλλες χώρες που διαθέτουν από έναν σταρ που βάζει 30 πόντους σε κάθε ματς. Εμείς δεν έχουμε πλέον καλά πλέι μέικερ.

Ο Λούντζης που κάποιοι λένε πως είναι ο νέος Διαμαντίδης δεν έχει παίξει ακόμα απλό μπάσκετ. Δεν έχουμε παραδοσιακούς σουτέρ, ούτε 4-5αρια που βάζουν την μπάλα στο καλάθι.

Κοινώς, δεν έχουμε ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά χρυσούς ρολίστες. Και όσοι παίκτες μας διαθέτουν λίγο ταλέντο, αν δεν αρχίσουν να παίζουν στις ομάδες τους και δεν αποκτήσουν θράσος, θα μείνουν αιώνια ταλέντα.

Όταν στις μικρές ομάδες, οι προπονητές ασχολούνται με το σκάουτινγκ, την τακτική και την άμυνα, τα παιδιά δεν θα γίνουν ποτέ ούτε πρωταθλητές ούτε παικταράδες. Δεν θα μάθουν να σουτάρουν όταν η μπάλα καίει.

Δεν υπάρχει σωτηρία όταν στις ομάδες τους δεν παίζουν καθόλου και όταν ο δίμετρος στα 15 του παίζει σέντερ για να πάρει η ομάδα τον τίτλο και δεν γίνεται πλέι μέικερ, ώστε στα 2.07 να ξέρει να σουτάρει και να πασάρει.

Συνεπώς, ας γίνουμε πιο ταπεινοί και ας δούμε την πραγματικότητα όπως αυτή πλέον διαμορφώνεται. Το ελληνικό μπάσκετ είναι μια καλή σχολή με καλούς ρολίστες και ελάχιστα πραγματικά ταλέντα.

Αν θέλουμε, όμως, να εξάγουμε μόνο χρυσούς ρολίστες, ας μην έχουμε "εθνικές" απαιτήσεις. Γιατί στο μπάσκετ πρέπει να βάζεις και την μπάλα στο καλαθάκι...