Στο τρένο της Μαδρίτης με το χαμόγελο στα χείλη

Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να ταξιδεύει κανείς με το μυαλό απαλλαγμένο από σκοτούρες και μαύρες σκέψεις. Αυτή η Εθνική λοιπόν μας το πρόσφερε και αυτό το δώρο, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να μπούμε στο τρένο για τη Μαδρίτη την Παρασκευή με το χαμόγελο στα χείλη.

Και πως να μην χαμογελάσει κανείς βέβαια; Στο πρώτο πραγματικά δύσκολο τεστ, με τον αντίπαλο, περήφανο και σκληροτράχηλο, να επιστρέφει από το -19 και να φτάνει σε απόσταση αναπνοής, η ομάδα αντεπεξήλθε άψογα σαν αυτά τα παιδιά να παίζουν χρόνια μαζί.

Πτήση προσομοίωσης

Ο Μπουρούσης για παράδειγμα. Αντιλήφθηκε ότι έκανε...κουταμάρα παίρνοντας τεχνική ποινή ενώ είχε κερδίσει ο ίδιος φάουλ, και στο διάστημα που απέμενε μέχρι τη λήξη...έφαγε όποιον περνούσε από δίπλα του. Ο συμπαθής κατά τα άλλα Καμπάτσο θα θυμάται για χρόνια το πως τον περιποιήθηκε με τις τάπες του ο μελλοντικός συμπαίκτης του στη Ρεάλ.

Ηταν μία καλή πτήση προσομοίωσης ενόψει των νοκ-άουτ στα οποία δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο λάθους. Το 5-0, η έξοχη, μέχρι στιγμής απόδοση, το κλίμα αλληλεγγύης μεταξύ των διεθνών μπορεί να πεταχθεί στα σκουπίδια με μία και μόνο ήττα.

Θα είναι κρίμα πραγματικά να λαθέψουμε τώρα. Κρίμα για τον κόπο, τον ιδρώτα, τη μεγάλη προσπάθεια αυτών των παιδιών τα οποία δείχνουν πραγματικά να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή τους μέχρι τώρα στο τουρνουά. Οι Σέρβοι δεν τρομάζουν φυσικά κανέναν αλλά όταν καλείσαι να αντιμετωπίσεις μία ομάδα που διαθέτει στις τάξεις της τον τρελό-Τεόντοσιτς αλλά και τον μπαρουτοκαπνισμένο Κριστς οφείλεις να είσαι προσεκτικός και ταπεινός.

Η κατάκτηση της πρώτης θέσης πάντως δίνει το δικαίωμα στην ομάδα να ξεκουραστεί μία μέρα παραπάνω. Η μεγάλη μάχη με τους γείτονές μας μάς περιμένει την Κυριακή και μέχρι τότε άπαντες θα έχουν την ευκαιρία να ξεκουραστούν σωματικά και να ηρεμήσουν πνευματικά μετά από ένα κοπιαστικό εξαήμερο και μία εξαιρετικά επίπονη προετοιμασία.

Φροντιστήριο το 2010...

Η Μαδρίτη περιμένει πλέον την ελληνική αποστολή. Μία πόλη που θα έλεγε κανείς ότι κάτι μας χρωστά από την ήττα στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ το 2007 από την Ισπανία. Κατά διαβολική σύμπτωση τους Ιβηρες, που παρουσιάζονται αφηνιασμένοι στα πρώτα ματς, μόνο στα ημιτελικά μπορούμε να τους βρούμε πλέον.

Ο αποχαιρετισμός στα φιλόξενα εδάφη της Ανδαλουσίας και πιο συγκεκριμένα της πανέμορφης Σεβίλλης έγινε με τον πιο ωραίο τρόπο. Και τι δεν θα δίναμε να αποχαιρετούσαμε και τη Μαδρίτη με το ίδιο σκίρτημα στην καρδιά. Για να υπάρξει όμως σκίρτημα, πρέπει να έρθουν και άλλες νίκες, αρχής γενομένης από την Κυριακή.

ΥΓ1. Οι διεθνείς, όσοι ήταν το 2010 στην ομάδα, δεν έχουν ξεχάσει ότι η κλωτσοπατινάδα στο φιλικό με τη Σερβία και οι ιπτάμενες καρέκλες τους αποπροσανατόλισε και εν τέλει τους στοίχισε τη διάκριση στο Παγκοσμιο της Τουρκίας. Το σχετικό φροντιστήριο στα αποδυτήρια θα γίνει και επειδή ο βαθμός ωριμότητας είναι πολύ μεγάλος, το μάθημα θα πιάσει τόπο.