Δεν μας αξίζει το σκοτάδι...

θα μπορούσε κανείς να το "βαφτίσει" ως το απόλυτο τρολάρισμα αυτό που συνέβη την Κυριακή το μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη. Ενα τρολάρισμα της τύχης ή της μοίρας (για όσους πιστεύουν σ' αυτήν) για τη γωνιά της γης που μας έλαχε να ζήσουμε.

Μετά λοιπόν από μία οκταετία τεράστιας κρίσης, κατά την οποία το ΑΕΠ της χώρας υποχώρησε 25%, η ανεργία εκτοξεύτηκε στα επίπεδα της...γερμανικής κατοχής και χιλιάδες νέοι μετανάστευσαν στο εξωτερικό προς αναζήτηση εργασίας υπό αξιοπρεπείς όρους, ήρθε και μας (ξανα)χτύπησε το φάντασμα του εθνικισμού κατακούτελα. Και με τη σφραγίδα της Χρυσής Αυγής που φρόντισε να κάνει ιδιαίτερη αισθητή την παρουσία της σ' αυτό το κακοπαιγμένο σόου.

Δεν ήταν φυσικά όλοι οι συμμετέχοντας εθνικιστές ή φασίστες. Προφανώς θα υπήρξαν πολίτες που θέλησαν καλοπροαίρετα να εκφράσουν την άποψη ότι στο όνομα με το οποίο ΕΜΕΙΣ θα προσφωνούμε το γειτονικό κράτος των Σκοπίων δεν πρέπει να εμπεριέχεται η λέξη Μακεδονία. Σεβαστό μέχρι ενός σημείου. Μόνο που ακόμα και οι καλοπροαίρετοι δέχθηκαν να μπουν τα δικά τους θέλω δίπλα σ' αυτά των φασιστών, των μελανοχιτώνων του καιρού μας και του αντιδραστικού κλήρου.

Υπό μία έννοια τους πρόσφεραν και άλλοθι. Το άλλοθι που χρόνια ζητούν για να αλώσουν το μυαλό και τη συνείδησή μας, να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα δεν είναι πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτισμικό αλλά φυλετικό. Να γυρίσουν δηλαδή το χρόνο πίσω στη δεκαετία του 1930 όταν η πανώλη του φασισμού μόλυνε τις κοινωνίες της Γερμανίας και της Ιταλίας (κατά κύριο λόγο) με τα γνωστά, οδυνηρά για όλο τον κόσμο, αποτελέσματα.

Και όλα αυτά για ένα πουκάμισο αδειανό! Στην πραγματικότητα με την κοντόφθαλμη ελληνική εξωτερική πολιτική από το 1992 και μετά το μόνο που κατάφερε η Ελλάδα είναι να αποκτήσουν de facto τα Σκόπια το όνομα Μακεδονία. Νέτο-σκέτο. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, ποιος στο εξωτερικό χρησιμοποιεί τον ερμαφρόδιτο όρο FYROM; Ουδείς στην πραγματικότητα, στην καθημερινή ζωή.

ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟ ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ

Εν τω μεταξύ στα χρόνια που πέρασαν και με τον εθνικισμό ένθεν και ένθεν να καταλαγιάζει (μερικώς) οι δύο πλευρές άρχισαν να συμπεριφέρονται ως νορμάλ γείνονες. Ανέπτυξαν εμπορικές σχέσεις, αντάλλασσαν επισκέψεις για επαγγελματικούς ή άλλους λόγους, υπήρχε μία κανονικότητα. Στα χρόνια της κρίσης δε πολλοί Βορειοελλαδίτες επισκέπτονταν συχνά-πυκνά τη γειτονική χώρα για να αγοράσουν ακόμα και τα απαραίτητα αφού έβρισκαν ανταγωνιστικές, πολύ χαμηλές τιμές. Ουδέν μεμπτόν φυσικά σ' αυτό. Γίνεται παντού!

Και τώρα, με την αφορμή του επαναφοράς του θέματος στην ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής και της επικαιρότητας, όλα αυτά ρίχνονται στην πυρά του μίσους και του εθνικισμού. Το deja vu από τις εποχές του 1992 περνά μπροστά από τα μάτια μας με αστραπιαίους ρυθμους και μας κάνει να τσιμπιόμαστε για το αν όντως ζούμε στο 2018 ή μεταφερθήκαμε στα τέλη του προηγούμενο αιώνα...

Σαν λες και δεν υπήρχαν άλλοι τρόποι να εκφραστεί το όποιο αίσθημα, η όποια αντίρρηση ή διαφορετική άποψη. Και όλα γίνονται χωρίς στο κάτω-κάτω της γραφής να έχει παρθεί καμία σχετική απόφαση. Επρεπε όμως, για κάποιο μαζοχιστικό λόγο, να ζήσουμε πάλι το μαύρο πυρετό της απολυτότητας, να δώσουμε την ευκαιρία στους νοσταλγούς των ναζί να κάνουν επίδειξη δύναμης και στους ιερωμένους να τους γλείφουν τα παπούτσια.

Αυτό, δε, ήταν και ό,τι πιο αποκρουστικό. Οι κρατικοδίαιτοι του κλήρου που υποτίθεται ότι διαλαλούν στην οικουμένη το κήρυγμα της αγάπης, τη συμπάθεια για το συνάνθρωπο και τις ανάγκες του ανεξάρτητα από φύλο, θρήσκευμα, εθνικότητα να δίνουν το τόνο σ' αυτό το έτσι και αλλιώς θλιβερό σκηνικό. Και ένας... Αμβρόσιος στα μαρτυρικά Καλάβρυτα να σφιχταγκαλιάζεται με τους Χρυσαυγίτες βουλευτές (θα έτριζαν τα κόκκαλα των εκτελεσμένων στην Κατοχή από τους ναζί).

Οχι, δεν μας αξίζει αυτή η μαύρη Ελλάδα, η Ελλάδα της οπισθοδρόμησης που φοβάται και τη σκιά της. Δεν μας αξίζει το σκοτάδι σε τελική ανάλυση. Μας αξίζει το φως, μία καλύτερη ζωή μαζί με τους γείτονές μας (οι οποίοι με τη σειρά τους φυσικά καλούνται να απομονώσουν τα δικά τους ακραία στοιχεία και να βάλουν στοπ στον όποιο αλυτρωτισμό), μία χώρα ώριμη, ασφαλής, που θα δίνει ευκαιρίες στα παιδιά της αλλά και στα παιδιά όλου του κόσμου που βρίσκονταιι για άλλους λόγους στο έδαφός της.

Τα φαντάσματα του παρελθόντος και η δηλητηριώδης σκέψη τους ας μπουν και πάλι στο σεντούκι των θλιβερών αναμνήσεων. Η Ελλάδα του 2018 θα πάει μπροστά και όχι πίσω γιατί έτσι προστάζουν οι καιροί.