Ένα μεσημέρι Μάρτη το 2002...

Για αρχή, μία εξήγηση. Αυτό το κείμενο έχει γραφτεί στο πρώτο ενικό πρόσωπο. Είναι, δηλαδή, εκ... γενετής αντιδημοσιογραφικό, αντιδεοντολογικό, αντικομφορμιστικό αν θέλετε. Δεν το έκανα ποτέ αυτά τα 15 χρόνια που εργάζομαι στο Contra.gr και πιθανότατα δεν θα το κάνω ποτέ στο μέλλον (εκτός και αν κληθώ να γράψω κείμενο για τα 50 χρόνια, αλλά τότε θα είμαι 73, άγνωστο αν θα ζω ή αν θα μπορώ να γράψω).

Αυτά που θα διαβάσετε προφανώς και δεν έχουν κανένα ίχνος αντικειμενικότητας. Το λέω χωρίς κανένα φόβο και δισταγμό. Με την ίδια τη ζωή σου, τα συναισθήματά σου, δεν μπορεί να υπάρξει αντικειμενικότητα, παρά μόνο ένα φίλτρο που θα ξεχωρίσει κάποιες στιγμές και θα "απορρίψει" κάποιες άλλες. Ο,τι θα διαβάσετε είναι προσωπική οπτική για το φαινόμενο Contra.gr τα τελευταία 15 χρόνια και τίποτα άλλο. Δεν ενέχει, το παρακάτω, θέση κάποιας επίσημης "αυτοβιογραφίας" του παλαιότερου αθλητικού site της χώρας, ούτε γράφεται για να στρογγυλέψει γωνίες, να αποκαταστήσει πληγωμένες εικόνες ή να σας αλλάξει γνώμη. Για να διαβάζετε, έτσι και αλλιώς, αυτές τις γραμμές κάτω από το χαρακτηριστικό μπλε φόντο, είστε πάνω-κάτω υποψιασμένοι για το τι αντιπροσωπεύουμε. Ενα μικρό ταξίδι στο χρόνο είναι αυτό το κείμενο και ίσως μία προσπάθεια για να γίνει κατανοητό ότι πίσω από αυτά που κλικάρετε καθημερινά, πίσω από τα λογότυπα, τις φωτογραφίες, τα λινκς και όλα τα υπόλοιπα κρύβονται όμορφες ανθρώπινες ιστορίες, αγωνίες, στενοχώριες, χαρές, ένα χορταστικό κομμάτι ζωής κοντολογίς.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΣΤΟ ΑΛΚΟΟΛΙΚΙ

Όταν πήγα για πρώτη φορά στα γραφεία του site, το ημερολόγιο έδειχνε Μάρτιο του 2002. Μία συνηθισμένη ανοιξιάτικη ημέρα, να σας πω την αλήθεια, ούτε που θυμάμαι ποια ήταν ακριβώς. Είχα σοβαρές επιφυλάξεις εκείνο το διάστημα να ασχοληθώ επαγγελματικά μ' αυτό που σπούδασα. Πήγα μουδιασμένος, μετά από ένα τηλεφώνημα του αδελφικού μου φίλου, του Παντελή Λουκίδη ("έλα και εσύ ρε μαλάκα, ξαναδοκίμασέ το"), έφυγα εξίσου μουδιασμένος, αν όχι απογοητευμένος. Ομολογώ ότι η πρόταση του Βασίλη Παπαχριστοδούλου και του Κώστα Ντάλτα να δουλέψω αμισθί για κάποιους μήνες και στη συνέχεια "να δούμε", με ξενέρωσε απίστευτα. Είχα βαρεθεί να απορρίπτω αυτήν την προοπτική.

Κατά ένα περίεργο λόγο την πρώτη Κυριακή, μετά το ραντεβού, μπήκα στο αυτοκίνητο και έφτασα στο Νέο Κόσμο για την πρώτη μου βάρδια, παρά την απροθυμία μου. Ευρυδάμαντος 19, στον ημιόροφο, ένα διαμέρισμα περίπου 80 τετραγωνικών. Αυτά ήταν τα "γραφεία". Μέσα, ντουμάνι από τον καπνό, δεν έβλεπες στα δύο μέτρα, η κόλαση του αντικαπνιστή, ο παράδεισος του θεριακλή. "Κάτσε", μου είπε ο Νίκος ο Μπίνας "σημείωσε τις ενδεκάδες, να κάνουμε live". Ενα παιχνίδι Αιγάλεω-ΠΑΟΚ στο "Μαυροθαλασσίτης" ήταν, όχι κάτι ιδιαίτερο. Εκανα τη δουλειά, έφυγα για το σπίτι, ήμουν ακόμη μουδιασμένος. Αφήστε που τα ρούχα μου βρωμοκοπούσαν τσιγάρο. "Σε χαρτοπαικτική λέσχη ήσουν;" με ρώτησε την επομένη η συγχωρεμένη η μάνα μου...Τι να της απαντήσεις...

Ομως, ημέρα με την ημέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα, μήνα με το μήνα, άρχισα να γουστάρω. Ακόμα και το ντουμάνι των γραφείων είχε κάτι καλό να μου αφήσει. Μα κυρίως το μεταξύ μας κλίμα. Ατελείωτος χαβαλές, τρέλα, τρομερό ξενύχτι, αλλά και πολλή, μα πολλή δουλειά. Δεν κουραζόμασταν όμως. Ποιος κουράζεται όταν είναι 23 και 24 ετών; Φεύγαμε μπαϊλντισμένοι αλλά ευχαριστημένοι και καταλήγαμε σε κοντινά, ή και όχι τόσο κοντινά μπαρ για να πιούμε και δυο ποτά. Είχα και πρωινή δουλειά τότε (άσχετη με το χώρο), ξυπνούσα με μισή καρδιά για να προλάβω το λεωφορείο και το μετρό.

Στα θρυλικά γραφεία της Ευρυδάμαντος

Έγινε το αλκοολίκι μου. Εύκολα κιόλας, χωρίς να πιέσω καμιά κατάσταση. Ίσως γι' αυτό είχα αποκτήσει ψύχωση να πληρωθώ! Εγινε κι αυτό το Σεπτέμβριο του 2002 και ένιωσα πραγματικά ότι είχα πιάσει τον παπά απ' τα αρχίδια! Απερίγραπτη χαρά, τα πρώτα λεφτά μου από τη δημοσιογραφία ήταν αυτά, 150 ευρώ σ' ένα μικρό φακελάκι, λίγο αργότερα έγιναν 200. Ήμουν πλούσιος! Από συναισθήματα, φίλους, junk food (που παραγγέλναμε κάθε, μα κάθε μέρα) και κάπνα στα ρούχα μου! Τα είχα όλα και ήμουν μόλις 23 ετών!

Δεν έχει σημασία αν ήταν αλήθεια. Εγώ έτσι ένιωθα. Δημοσιογράφος στο internet, ο οποίος πληρώνεται για τη δουλειά του εν έτει 2002! Υπήρχαν λίγοι, πληρώνονταν ακόμα πιο λίγοι. Χάρηκα ξανά τόσο το καλοκαίρι του 2005 όταν αποφάσισα (μόνος μου) να δουλέψω full time στο site και να αφήσω την πρωινή δουλειά. Κυριολεκτικά αυτοπροτάθηκα και ο άμοιρος Παπαχριστοδούλου δεν είχε και πολλά περιθώρια. Με προσέλαβε, όπως είχε προσλάβει πριν από ένα χρόνο και τον Σταύρο Καραϊνδρο. Ημουν full time δημοσιογράφος και δεκάρα δεν έδινα για την ΕΣΗΕΑ που απαξιούσε να αναγνωρίσει τη δουλειά μας ως δημοσιογραφική. Ετσι και αλλιώς, μέχρι σήμερα δεν το έχει κάνει!

ΣΕ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Για να βάλουμε τα πρώτα γαλόνια στις στολές μας είχαν προηγηθεί οι σοβαρές εξετάσεις του site σε συνθήκες μεγάλης διοργάνωσης. Καλοκαίρι του 2004. Στείλαμε στο Euro της Πορτογαλίας τον Αγγελο Τόμπρο με μία αλλαξιά ρούχα και ο καημένος έφτασε να ψάχνει να αγοράσει σώβρακα και κοστούμια στη Λισσαβόνα. Που να το φανταστεί ότι θα καθίσει 25 ημέρες; Η ομάδα πήγε σούπερ, εμείς επίσης καταπληκτικά. Γράφαμε σαν μην υπάρχει αύριο, καθοδηγούμενοι από έναν εκπληκτικό οίστρο που μας χάριζε η Εθνική με τα αποτελέσματά της μέσα στο γήπεδο. Δουλεύαμε με μία πρωτόγνωρη καύλα που ίσως δεν θα ξαναβρούμε ποτέ. Δεν είχε να κάνει μόνο με τη νιότη μας. Είχε να κάνει και με τις συνθήκες. Μας επέτρεπαν οι επικεφαλής να το πάμε εκεί που θέλουμε το πράγμα, να βάζουμε τη δική μας σφραγίδα και να μπολιάζουμε το dna του μέσου με το δικό μας dna. Όπως συμβαίνει μέχρι τώρα. Νιώθαμε ότι το Contra.gr χτίζεται πάνω στο κορμί και το μυαλό μας. Δεν υπάρχει καλύτερο ναρκωτικό όταν είσαι 25 ετών.

Ένα μήνα αργότερα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Καμία σκέψη για διακοπές Αύγουστο μήνα. Μέσα στο λιοπύρι της Αθήνας, βαράγαμε κάτι ατελείωτα 12 ώρα που τα θυμάμαι με τόση νοσταλγία λες και ήταν 12ώρα οργίων και ατελείωτου σεξ. Κατά βάση αυτό ήταν. Κάθε ημέρα έφερνε κι έναν μοναδικό οργασμό! Δουλειά, φαγητό, διασκέδαση είχαν γίνει ένα στις φλέβες μας και κυλούσαν όπως κυλάει το αίμα. Αρμονικά, χωρίς καμία πίεση! Συνειδητοποιούσα πόσο κουρασμένος ήμουν όταν ξάπλωνα στο κρεβάτι. Ακουμπούσα στο μαξιλάρι, έκανα μία σκέψη και εν συνεχεία ερχόταν το πρώτο ροχαλητό.

Υπήρξαν και αυτές οι στιγμές

Η απίστευτη εμπειρία, η κάλυψη, με ακρίβεια και ταχύτητα, ενός τόσο σημαντικού event όπως αυτό, που μάλιστα διοργανώθηκε στη χώρα μας, έστειλε το Contra.gr σε άλλη διάσταση, το έβαλε, οριστικά πια, στο σπίτι όλων των Ελλήνων που πλήρωναν εκείνη την εποχή για σύνδεση στο internet. Ημασταν κομμάτι μιας επιτυχημένης ιστορίας, το ξέραμε, το νιώθαμε, γουστάραμε. Μιλούσαμε πάντα για το site όμως μιλάμε και σήμερα, σε πρώτο πληθυντικό, γιατί έτσι μας έβγαινε και έτσι μας βγαίνει. Οπως μιλάει κανείς για το σπίτι του, την οικογένειά του, την γκόμενά του, τον γκόμενό του, την καψούρα του.

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΑ

Λες και ήθελε κάποιος να μου κλέψει αυτή τη χαρά, λες και ήθελε κάποια αόρατη δύναμη να με προσγειώσει απότομα στην επίπεδη και γκρίζα πραγματικότητα, ήρθε το 2005 να με συναντήσει η κατάθλιψη. Λίγο η κούραση από τις δύο δουλειές, λίγο κάποιες ανασφάλειες του παρελθόντος και του χαρακτήρα μου, μέσα μου έγινε ένα τεράστιο μπουμ. "Κλείδωσα", τρομοκρατήθηκα, μ' έλουζε κρύος ιδρώτας καθημερινά. Κατάθλιψη με κρίσεις πανικού, ξυπνούσα με 170 σφυγμούς, ζαλιζόμουν, πάγωνα Ιούνιο και Ιούλιο μήνα!

Αυτό ήταν, σκέφτηκα. Αντε τώρα να κρατήσω τη δουλειά. Δυσκολευόμουν πάρα πολύ να συγκεντρωθώ ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. Μου φαινόταν βουνό να καθίσω να πληκτρολογήσω ακόμα και 200 λέξεις. Φοβόμουν με το παραμικρό, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που τράνταζε το στήθος μου. Φοβόμουν, επίσης, να το πω σε κάποιον από τη δουλειά, φοβόμουν τι να πω, πως να το πω, πως θα ακουστεί. Ο Καραϊνδρος σ'αυτή τη φάση, ως αρχισυντάκτης, πρόσφερε το χώρο και το χρόνο που χρειαζόμουν. Κάποια νύξη έκανα και στον Βασίλη τον Παπαχριστοδούλου. Πάλεψα, πήρα φάρμακα, άρχισα την ψυχοθεραπεία, κάπως ίσιωσα, οι πρώτοι δύσκολοι μήνες πέρασαν.

Το συγκεκριμένο εργασιακό περιβάλλον, που ήταν φυσικά εντελώς ασυνήθιστο και πέρα από τα καθιερωμένα γι' αυτή τη δουλειά, βοήθησε απίστευτα. Οταν τα πράγματα βρίσκονταν σε ύφεση, ήξερα ότι μέσα από το ρεπορτάζ, τα κείμενα και το παιχνίδι των λέξεων, θα ξεχαστώ. Οταν η κατάσταση έπαιρνε πάλι την κάτω βόλτα και οι δαίμονες έβγαιναν για να πάρουν τη δόση τους από σώμα και ψυχή, ήξερα ότι θα μπορούσα να λείψω, να πάρω το χρόνο μου, να κάνω κοπάνες μέχρι να βρω και πάλι τον εαυτό μου και χωρίς να κινδυνεύω από κακεντρεχή κουτσομπολιά. Δεν μου είπε κανείς τίποτα που να με κάνει να νιώσω άβολα με την αρρώστια μου.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΑΜ ΚΑΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ

Η επόμενη δοκιμασία ήρθε πια το 2009 όταν είχε συντελεστεί η πιο μεγάλη αλλαγή που έγινε στην ιστορία του μπλε site. Το Contra.gr από το 2008 πέρασε στα χέρια της 24 MEDIA. Θυμάμαι ότι όταν το πληροφορήθηκα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ημουν σχεδόν πεπεισμένος ότι η αλλαγή θα έφερνε απολύσεις ή, στην καλύτερη, αλλαγή του ύφους και του... ήθους. Τελικά δεν άλλαξε τίποτα πέρα από το ότι αφήσαμε το άβολο διαμέρισμα του Νέου Κόσμου (του οποίου, πια, οι τοίχοι είχαν ποτίσει από τον καπνό) για τα νέα γραφεία του Παγκρατίου όπου και γίναμε συγκάτοικοι με το Sport24 και τα άλλα πρότζεκτ του ομίλου.

Η χύμα κατάσταση μεταξύ μας, βοήθησε να περάσουμε εντελώς ανώδυνα τα απανωτά σοκ της αλλαγής. Νέοι ιδιοκτήτες, νέα γραφεία, νέες φάτσες γύρω μας και... νέος διευθυντής. Ο Μανώλης ο Γρηγοράκης, μας γνώρισε Απρίλιο του 2008 στα παλιά γραφεία, μας οδήγησε στα νέα και έμεινε μαζί μας μέχρι τον Απρίλιο του 2014. Θα αφήσω τα επαγγελματικά κατά μέρος (είναι σπουδαίος δημοσιογράφος-γραφιάς) για να σταθώ στην αντιμετώπιση που έδειξε στο πρόβλημά μου. Οπως και όλη η εταιρία βέβαια.

Το φθινόπωρο του 2009 οι δαίμονες της κατάθλιψης εμφανίστηκαν και πάλι. Είχαν, μάλιστα, θεριέψει τόσο που πραγματικά περνούσαν μέρες και μήνες από πάνω μου χωρίς να φεύγει ούτε δευτερόλεπτο το καταθλιπτικό συναίσθημα. Ούτε λόγος βέβαια για όρεξη να δουλέψω! Σηκωνόμουν να μπω στο αυτοκίνητο με τη βεβαιότητα ότι δεν μπορούσα να εργαστώ. Και πράγματι έτσι γινόταν. Εβρισκα μια δικαιολογία, έφευγα. Επέστρεφα, πάλι τα ίδια. Ηθελα μόνο να κλαίω. Πρώτα μόνο στις τουαλέτες. Αργότερα και μπροστά στην οθόνη. Περνούσαν από το ταλαιπωρημένο μυαλό μου χιλιάδες σκέψεις, όλες καταστροφικές. Νόμιζα ότι αργοπέθαινα. Εσβηνα καθημερινά. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, δεν δούλευα, δεν αγαπούσα, δεν μισούσα. Δεν ζούσα. Υπήρχα μόνο.

Ένα βράδυ Πέμπτης με παιχνίδια του Europa League έγινε το μεγάλο μπαμ. Ως συνήθως πήρα θέση μπροστά από τον υπολογιστή χωρίς να μπορώ να δουλέψω στοιχειωδώς αποτελεσματικά. Ο όγκος της δουλειάς ήταν τρομακτικός εκείνη την ημέρα, στη βάρδια ήμασταν μόνο τρεις. Εγώ, ο Ζωιτός και ο Χορτάτος. Κυλούσαν και πάλι δάκρυα από τα μάτια μου. Απογοήτευσης περισσότερο, παρά κατάθλιψης πλέον. Εσερνα το κουφάρι μου από εδώ και από εκεί, από την τουαλέτα στην κουζίνα, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα ουσιώδες. Τότε πήρα τη μεγάλη απόφαση και τους μάζεψα όλους στην αίθουσα συσκέψεων. Γρηγοράκη, Ζωιτό, Χορτάτο...

Μιλούσα στα διαλείμματα των λυγμών μου, αλλά μιλούσα ειλικρινά. "Παιδιά, υποφέρω. Εχω κατάθλιψη, δεν είμαι σε θέση να δουλέψω. Φεύγω. Θα γυρίσω σε μία εβδομάδα, πιστεύω να είμαι διαφορετικός". Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι έλεγα την αλήθεια, δεν θα μπορούσα, άλλωστε, να υποκριθώ τόσο... συγκλονιστικά. Ακόμα και τώρα που το γράφω ανατριχιάζω. Οχι μόνο το δέχτηκαν, αλλά με αγκάλιασαν και μου είπαν να μην με νοιάζει τίποτα. Να πάω σπίτι μου, να συνέλθω. Το ίδιο και ο Ντάλτας μερικά λεπτά μετά στο τηλέφωνο: "Να λείψεις όσο πρέπει, να γίνεις καλά ρε. Μην ανησυχείς...". Βάλσαμο στις -πολλές- πληγές μου αυτή η αντίδραση. Ανακουφίστηκα και πράγματι γύρισα μετά από μία εβδομάδα όχι απολύτως καλά, αλλά πάντως σε θέση για να δουλέψω ξανά! Ο Καραΐνδρος, που από τότε και πιο πριν είναι κάτι σαν φύλακας-άγγελος για μένα, με απειλούσε και με προέτρεπε να καθίσω άλλη μία εβδομάδα: "Μαλάκα, η δουλειά θα βγει, μην ασχολείσαι. Κοίτα να συνέλθεις". "Οχι ρε, θα έρθω Σάββατο, οκ όλα καλά".

Τα χρόνια έχουν αρχίσει να περνάνε

ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΚΑΙ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Μετά από αυτήν την κρίση, αλλά και την ανοχή των φίλων-συναδέλφων-ανωτέρων, συνειδητοποίησα ότι η ψυχή του Contra.gr παρέμεινε αναλλοίωτη και στα νέα δεδομένα. Ξαναπαρουσιάστηκαν προβλήματα, αλλά ήμουν πια σίγουρος και έτοιμος να τα αντιμετωπίσω. Επεσα με τα μούτρα στη δουλειά, όπως έκανα πάντα όταν έβγαινα από το τούνελ της κατάθλιψης. Οι συνάδελφοι ήταν το στήριγμά μου (όπως η γυναίκα μου στο σπίτι). Με πήραν από το χέρι και με οδήγησαν ξανά στο φως.

Η αλλαγή του 2014 στη θέση του διευθυντή, όταν τον Μανόλη Γρηγοράκη αντικατέστησε ο Παντελής ο Βλαχόπουλος, με βρήκε έτοιμο. Ο Παντελής είναι θεοπάλαβος τύπος, ενίοτε εριστικός, με είχε φέρει πολλές φορές στα όριά μου. Μαζί του, όμως, πρέπει να αναγνωρίσω ότι πρώτον το Contra άλλαξε -πολύ επιτυχημένα- ρότα και δεύτερον ότι εγώ έκανα μερικά από τα καλύτερα "κομμάτια" της ζωής μου. Η εμπιστοσύνη που μου έδειξε, με απελευθέρωσε πλήρως. Ηταν πια απολύτως στο χέρι μου να βγάλω τον καλύτερο εαυτό μου. Και πιστεύω ότι τον έβγαλα όπως και όλο το site που έκανε, όπως παλιά, πράγματα πρωτοποριακά και πρωτοφανέρωτα στο ελληνικό internet.

Nα συλληφθούν οι δύο κύριοι στην άκρη

Kαι τον Θέμη τον Καίσαρη στην αρχή δεν τον πίστευα, την αμαρτία μου θα την πω. Τον θεωρούσα έναν ημίτρελο, ψυχάκια με το ποδόσφαιρο, ο οποίος όμως δεν είχε ιδέα από για τρόπο που δουλεύουμε. Ευτυχώς η βεβαιότητά μου αυτή κατέρρευσε και γρήγορα και εύκολα. Τόσο εύκολα που το καλοκαίρι του 2016 βρεθήκαμε όλοι μαζί στο μπαλκόνι του σπιτιού του να τρώμε κοτόπουλα από την "Μασίνα" και να πίνουμε μπύρες λες και γνωριζόμασταν από παιδιά. Υιοθέτησα άκοπα και κάποιες από τις ατάκες του ("διαλύθηκα", "τι άλλο να κάνω, σπαθιά να καταπιώ;", "ληστής του τρένου" κα) ενώ μοιραστήκαμε και την τρέλα για τους "Απαράδεκτους".

Σ' αυτό το διάστημα, όργωσα και την Ευρώπη σε αποστολές για μπάσκετ (κυρίως) και ποδόσφαιρο. Μαζί με την κατάθλιψη, νίκησα το φόβο μου για τα αεροπλάνα. Ανήκουστα πράγματα! Μουντομπάσκετ 2014, φάιναλ φορ 2015, Ευρωμπάσκετ 2015 και κάποια ταξίδια ακόμα για το Contra.gr και το νέο παιδί του ομίλου, το Sport24 Radio.

Από τον Σεπτέμβριο του 2016 το μπλε site επιχείρησε μία ακόμη αλλαγή κάνοντας στροφή στο αθλητικό παρασκήνιο, στο πιο "ψαγμένο" ρεπορτάζ, στην πιο "εφημερίδιστικη" ύλη. Ο Σταύρος ο Γεωργακόπουλος, μου πρότεινε να υπηρετήσω αυτήν την προσπάθεια από τη θέση του αρχισυντάκτη παρέα μ' έναν πολύ έμπειρο και μπαρουτοκαπνισμένο συνάδελφο, τον Ευάγγελο Μίχο. Κολακεύτηκα και δεν το κρύβω. Μετά από όλες αυτές τις φορτούνες, τις αγωνίες, τα προβλήματα και το κατά καιρούς ξύπνημα των δαιμόνων, ήταν μία δικαίωση. Το site ανταποκρίθηκε για άλλη μία φορά εξαιρετικά και συνεχίζει το ίδιο δυναμικά...

Να ξέρετε, και δεν το γράφω εδώ για να κάνω δημόσιες σχέσεις, ότι συντάκτες όπως ο Γιάννης Ζωιτός, ο Αποστόλης Χορτάτος, ο Βαγγέλης Σταματόπουλος, ο Γιώργος Χριστοφόρου και ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης δύσκολα συναντά κανείς στο ελληνικό internet. Παιδιά με αγάπη, μεράκι, τρέλα και άποψη που δεν κωλώνουν να την εκφράσουν.

Όλοι μαζί, οι εσωτερικοί συντάκτες και οι εξωτερικοί συνεργάτες, απαρτίζουμε πλέον τον παλαιότερο ειδησεογραφικό οργανισμό του ελληνικού αθλητικού internet, αλλά και έναν από τους παλαιότερους γενικά. Μέσα σ' αυτούς και εγώ, ο άνθρωπος που σας έβγαλε τα συκώτια με όσα έγραψε παραπάνω σε πρώτο πρόσωπο. Συγγνώμη για την επιμονή στο "εγώ", αλλά σ' αυτό το κείμενο δεν γινόταν διαφορετικά.

Σήμερα το παιδί μας, αυτό που πρωτοπερπάτησε στο διαμερισματάκι της Ευρυδάμαντος, γίνεται 16 ετών. Σωστό παλικάρι πια. Να είσαι πολύχρονο Contra.gr. Για μας θα είσαι πάντα το αίμα και η ψυχή μας!

ΥΓ. Το Contra.gr, πέρα από όλους εμάς που το υπηρετήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, ανήκει κατά τα ένα μεγάλο μέρος, στον Γρηγόρη Χατζηαντωνίου. Αυτός το σχεδίασε άλλωστε. Αλλος τρελός αυτός!

ΥΓ1. Το κείμενο γράφτηκε και για την Κατερίνα Γεωργακοπούλου. Τη δική μας Κατερίνα που γρήγορα θα γυρίσει κοντά μας για να πιάσει τη θέση της στη γραμματεία με το γνωστό, πηγαίο της χαμόγελο. Γι' αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

ΥΓ2: Κωστή Πετρόπουλε, ευχαριστoύμε φίλε.

ΥΓ3: Η 24MEDIA είναι το μεγάλο σπίτι στο οποίο μπήκε το παιδί μας για να νιώσει ασφάλεια. Και την ένιωσε. Οταν γιορτάζει το παιδί, γιορτάζει όλο το σπίτι.

ΥΓ4: Δεν ξεχνάμε ποτέ τον Λάζαρο Μουρκάκο και τον Γιάννη Ξενάκη!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

BEST OF: Τα 20 καλύτερα θέματα του 2016

Αντικειμενικά, είμαστε... υποκειμενικοί

Σύλλογος μεγάλος, δεν υπάρχει πια...