Ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται ψεύτικους επαίνους

Ο Κώστας Κεφαλογιάννης σχολιάζει τον Ολυμπιακό του Τορίνου και συνιστά "να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τις ευρωπαϊκές βραδιές των "ερυθρολεύκων" με παλιακό τρόπο".

05 ΝΟΕ 2014

Για τον Ολυμπιακό των τελευταίων ετών του Champions League έχουν γραφτεί πολλά. Ότι έχει μεγαλώσει, ότι έχει σταθεροποιηθεί στη μεσαία ταχύτητα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ότι μπορεί να κερδίσει κάθε αντίπαλο στο "Καραϊσκάκη" και να το παλέψει στα ίσια μακριά από αυτό. Αν τα πιστεύουμε όλα τα παραπάνω και δεν τα λέμε επειδή απλώς ακούγονται ωραία και πιασάρικα, τότε οφείλουμε να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τις ευρωπαϊκές βραδιές των "ερυθρολεύκων" με παλιακό τρόπο.

Άκουγα στην -εξαιρετική- τηλεοπτική μετάδοση της "Nova" τους σχολιαστές να αναφέρουν περίπου ως εύσημο για τον Ολυμπιακό το ότι η Γιουβέντους έκανε καθυστερήσεις για να κρατήσει το 3-2 ή το "όλε όλε" των παικτών της, δείγμα ανακούφισης, στο φινάλε. Θα ήταν. Πριν από κάμποσα χρόνια. Όταν κάθε έξοδος της ομάδας του Πειραιά από την Ελλάδα αποτελούσε μια –συνήθως δυσάρεστη – περιπέτεια. Αλλά δεν βρισκόμαστε πια εκεί. Ο Ολυμπιακός δεν βρίσκεται πια εκεί. Έχει προσφέρει στον κόσμο του πολλές και συνεχόμενες μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές για να αντλεί ικανοποίηση απλώς από το γεγονός ότι ζόρισε τη Γιουβέντους.

Επίσης, έχει προσφέρει και σε εμάς τους δημοσιογράφους την ευκαιρία να βγάλουμε τη φουστανέλα. Δεν συνοδεύεται εξ’ ορισμού κάθε ευρωπαϊκή νίκη και από σπουδαία εμφάνιση, υπέρβαση, κατάθεση ψυχής, πάθος χιλίων λεόντων κ.ο.κ. Ούτε κάθε ήττα από μεγάλο αντίπαλο στις λεπτομέρειες συνιστά ατυχία. Κατά τη γνώμη μου ο Ολυμπιακός δεν ήταν σπουδαίος στο Τορίνο. Φυσικά δεν ήταν ούτε κακός. Έκανε αρκετά πράγματα καλά και μερικά όχι και τόσο. Δεν μπορούσε να κρατήσει μπάλα, πέρασε ένα μεγάλο μέρος του ματς μέσα στην περιοχή του, όποτε επιχείρησε να πάρει μέτρα στο γήπεδο, αμέσως η Γιούβε του έβγαλε φάσεις στην πλάτη της άμυνας του (το μεγάλο του φετινό πρόβλημα), είχε σε κακή βραδιά και τον Τσόρι και τον Μήτρογλου, ελάχιστους πραγματικά διακριθέντες (τον Αμπιντάλ, τον Ρομπέρτο, τον Μποτία), βρήκε δυο γκολ χωρίς μέχρι εκείνο το σημείο να έχει παράξει παιχνίδι και εντέλει, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, έχασε δίκαια!

Προφανώς η τύχη έπαιξε καθοριστικό ρόλο, καθ΄ότι η κρισιμότατη ισοφάριση της Γιουβέντους ήρθε από ένα τρίσποντο που δε βλέπεις ούτε στο μπιλιάρδο. Αλλά, ας μην ξεχνάμε ότι η "Βέκια Σινιόρα" είχε ένα τσουβάλι ευκαιρίες και στο Φάληρο αλλά και στον συγκεκριμένο αγώνα. Μην ξεχνάμε επίσης ότι στο μισάωρο που ο Ολυμπιακός έπρεπε να βγει μπροστά για να ισοφαρίσει (στο 1-0 ισοφάρισε αμέσως), έφτιαξε μία μόνο επικίνδυνη φάση με τον Ελαμπντελαουϊ και γλίτωσε σε κάμποσες περιπτώσεις το 4-2. Άρα όσο άτυχος δικαιούται να αισθάνεται ο Ρομπέρτο και οι συμπαίκτες του για το 2-2, τόσο άτυχοι δικαιούνται να αισθάνονται και οι "Μπιανκονέρι" που δεν κάλυψαν το σκορ του πρώτου αγώνα και εξακολουθούν βρίσκονται κάτω από τον Ολυμπιακό στις ισοβαθμίες.

Η γενικότερη εικόνα βεβαίως ήταν μια όμορφη εικόνα. Ένα συναρπαστικό, γεμάτο αγωνία ευρωπαϊκό παιχνίδι σε γήπεδο στολίδι. Και ο Ολυμπιακός στάθηκε αντάξιος της περίστασης. Αλλά το έχει ξανακάνει. Το κάνει διαρκώς εδώ και τρία - τέσσερα χρόνια. Μέχρι πότε θα το επισημαίνουμε ως κάτι εξαιρετικό;

Δεν ξέρω αν σας ακούγονται "ανθελληνικά", κομπλεξικά ή οτιδήποτε άλλο παρεμφερές όλα τούτα. Εμένα πάντως μου ακούγονται απλώς παρωχημένα και στα όρια της γραφικότητας τα επικολυρικά και τα φουστανελάτα. Ο Ολυμπιακός, το επαναλαμβάνω διότι νομίζω κάποιοι το λένε αλλά δεν το πιστεύουν, έχει αλλάξει πίστα στο Champions League. Οι faux έπαινοι ανήκουν στα "πέτρινα" ευρωπαϊκά χρόνια του συλλόγου. Δεν του χρειάζονται πλέον. Το γεγονός ότι θα διεκδικήσει (και ίσως την πάρει κιόλας, χάρη στην απόκρουση του Ρομπέρτο στο πέναλτι του Βιδάλ) την πρόκριση μέχρι την τελευταία αγωνιστική σε ένα όμιλο με Γιουβέντους και Ατλέτικο Μαδρίτης είναι από μόνο του τόσο σημαντικό εύσημο που νομίζω ότι αρκεί...