Ενός λεπτού υποκρισία

Υπάρχει μια παρανόηση. Ο Θέμης Καίσαρης την είχε επισημάνει με σχόλιο του στο facebook με αφορμή την μπασκετική αναμέτρηση του Ερυθρού Αστέρα με τον Ολυμπιακό και φυσικά του κάμποσοι του την έπεσαν αγρίως: Ο Ολυμπιακός δεν έχει αδελφοποιηθεί με τον Αστέρα. Ούτε ο κόσμος των δυο ομάδων. Οι οργανωμένοι έχουν αδελφοποιηθει. Αλλά επειδή στην Ελλάδα οι οργανωμένοι πολύ συχνά νιώθουν και λειτουργούν σαν είναι μεγαλύτεροι από το σύλλογο που υποστηρίζουν, έχει περάσει προς τα έξω πως τα δυο κλαμπ αποτελούν «αδελφάκια». Κι έτσι όλοι ή σχεδόν οι φίλαθλοι των Πειραιωτών νιώθουν υποχρεωμένοι να συμπαθούν τον Ερυθρό Αστέρα και να βρίζουν τον ΠΑΟΚ που έδειξε "κόμπλεξ" και "ότι παραμένει μικρή ομάδα" επειδή δεν δέχτηκε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του οπαδού που δολοφόνησαν οι Τούρκοι της Γαλατάσαραϊ.

Ίδια χρώματα, ίδια θρησκεία, κοινοί εχθροί

Κατ΄ αρχήν, η αδελφοποίηση των οργανωμένων, φαντάζομαι μπορείτε να καταλάβετε, δεν γεννήθηκε πάνω σε ένα κοινό πλάνο για επί γης ειρήνη. Ούτε προέκυψε επειδή οι σύνδεσμοι του Ολυμπιακού και του Ερυθρού Αστέρα ανακάλυψαν ότι μοιράζονται την ίδια αγάπη για τη λογοτεχνία, την ποίηση, τον πολιτισμό και το “Imagine” του Τζον Λένον. Η αδελφοποίηση προέκυψε με βάση τα ίδια χρώματα, την ίδια θρησκεία και κυρίως τους κοινούς εχθρούς! Με καθαρά πολεμικούς όρους δηλαδή. Brothers in arms. Το θεμέλιο της υπέροχης ατμόσφαιρας που είδαμε στο παιχνίδι της Ευρωλίγκας πριν από λίγο καιρό δεν είναι η φιλία. Κάτω από όλα εκείνα τα όμορφα και τα αποθεωτικά υπάρχει ένα τσιμεντένιο μίσος. Για την Παρτιζάν, τον ΠΑΟΚ, τους αλλόθρησκους κ.λ.π. Το ίδιο φυσικά ισχύει για τη σχέση του «Δικεφάλου» με τους Ασπρόμαυρους του Βελιγραδίου.

Αν μαχαιρωνόταν Τούρκος;

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν το αίτημα του Ολυμπιακού για να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή ήταν ευθύς – εξαρχής λάθος. Και υποκριτικό. Η σιωπή δεν θα τιμούσε την αδικοχαμένη ζωή του νεαρού Σέρβου. Απλώς θα ευχαριστούσε κάποιους οπαδούς. Θα δημιουργούσε εντυπώσεις, όπως επεσήμανε και ο Μπάνε Πρέλεβιτς. Δεν θέτω καν το ερώτημα τι θα γινόταν αν είχε σκοτωθεί οπαδός της Παρτιζάν και είχε ο ΠΑΟΚ την αντίστοιχη απαίτηση (μη μου πείτε για το κάψιμο της σημαίας της Γαλατά από τους Παρτιζάνους: Εκεί θρήνησαν έναν συμπατριώτη τους και έβαλαν τα οπαδικά , έστω και για λίγο, στην άκρη). Θα ρωτήσω απλώς το εξής: Αν στα επεισόδια είχε μαχαιρωθεί κάποιος Τούρκος, η ΚΑΕ Ολυμπιακός θα είχε την ίδια απαίτηση; Νομίζω ξέρουμε όλοι την απάντηση.

Εδώ έγκειται η υποκρισία: Η σιγή ενός λεπτού στη μνήμη ενός ανθρώπου, εφόσον βάζει χρώμα στο θάνατο και κινείται ξεκάθαρα στη γνωστή λογική του "εμείς" (θρηνούμε τον Σέρβο αδελφό μας, ο οποίος φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, θα μπορούσε να σκοτώσει αντί να σκοτωθεί) και οι "άλλοι" (ποσώς θα μας ένοιαζε αν είχαν πεθάνει πέντε - έξι Τούρκοι στην ίδια συμπλοκή) κάνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό στο οποίο υποτίθεται αποσκοπεί: Δεν τιμάει τη ζωή. Την- υποβαθμίζει στο ελάχιστο δυνατό μέγεθος, αυτό μιας οπαδικής ταυτότητας και άρα την - υποτιμάει. Και δεν είναι φόρος τιμής. Είναι απλώς οπαδικές δημόσιες σχέσεις...

Υ.Γ. Παρά τα όσα έγραψα παραπάνω, θεωρώ ότι αν η άρνηση του ΠΑΟΚ προέκυψε υπό το φόβο των αντιδράσεων των δικών του οργανωμένων σε περίπτωση που η διοίκηση συμφωνούσε να τιμήσει ένα νεκρό των «εχθρών», ήταν λάθος. Αλλά ο Μπάνε, προερχόμενος από τον Ερυθρό Αστέρα, έχει δείξει στο παρελθόν ότι για κάτι σωστό, δεν φοβάται να συγκρουστεί με τον κόσμο. Άρα μάλλον η συγκεκριμένη πρόταση απλώς δεν του φάνηκε σωστή...

Διαβάστε ακόμη:

Ζήτησε ενός λεπτού σιγή ο Ολυμπιακός, αρνήθηκε ο ΠΑΟΚ