Ένα πρωτάθλημα χωρίς Ολυμπιακό

H κόντρα του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον Δημήτρη Μελισσανίδη συνεχίζεται σε ολοένα και υψηλότερους τόνους. Κρίνοντας από τα σχόλια στα site και στα social media, υπάρχουν πολλοί, όχι μόνο οπαδοί της ΑΕΚ, που ευχαριστήθηκαν με τη συνέντευξη Τύπου του διοικητικού ηγέτη της Ένωσης, την επιθετική διάθεση του, ακόμα και τους οξείς χαρακτηρισμούς που χρησιμοποίησε.

Προσωπικά, μου φάνηκε "εύκολη" συνέντευξη. Εύκολη αν είσαι Μελισσανίδης εννοώ. Με τόσο συσσωρευμένη οργή που έχουν μαζέψει οι μη - Ολυμπιακοί για τον Ολυμπιακό (δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, μην μπούμε τώρα στη συγκεκριμένη συζήτηση) , οποιοσδήποτε βγει τα χώσει τόσο χοντρά, θα μαζέψει χειροκροτήματα και επευφημίες. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης προφανώς δεν φοβάται να το κάνει και –νομίζω – του αρέσουν τα χειροκροτήματα.

Το ζήτημα όμως εν προκειμένω δεν είναι ποιος θα την "πει" στον άλλο. Το ζήτημα είναι τι θα προκύψει μετά από όλα αυτά. Διαβάζω - όπως ακριβώς και μετά τη διαιτησία του Σπάθα στην Τρίπολη, όταν οι ...υγιείς δυνάμεις του ελληνικού ποδοσφαίρου (ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός κ.λ.π.) ενοχλήθηκαν, λέει, και άρχισαν να συζητούν λύσεις και τρόπους αντίδρασης – όλο και πιο συχνά την εξής πρόταση: Ένα πρωτάθλημα χωρίς Ολυμπιακό! Έτσι προφανώς θα λυθούν ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα του ποδοσφαίρου μας. Θα ήταν κάπως αστείο όλο ετούτο, αν δεν έδειχναν να το πιστεύουν με πάθος αρκετοί άνθρωποι (κρίνοντας πάλι από τα σχόλια και τις αντιδράσεις σε twitter και facebook).

Ο Ολυμπιακός δεν είναι ο Μαρινάκης

Πρόκειται ασφαλώς για μια ανεδαφική ανοησία. Μια λανθασμένη προσέγγιση η οποία πέραν του ότι είναι πρακτικά ανέφικτη είναι επίσης και επικίνδυνα αφελής. Κατ΄ αρχήν ας ξεκαθαρίσουμε το αυτονόητο: Ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί μια ασθένεια που έχει προσβάλει τη Σούπερ Λίγκα και χρειάζεται εγχείρηση για να ξεριζωθεί. Ο Ολυμπιακός αποτελεί ένα τεράστιο κλαμπ που συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους.

Οι επικριτές του κυκλώματος που –οι ίδιοι θεωρούν ότι – ελέγχει το παρασκήνιο και το προσκήνιο του ποδοσφαίρου μας, κάνουν συστηματικά το λάθος να βλέπουν στους διοικούντες τον σύλλογο, τον ίδιο το σύλλογο. Κι ωστόσο ο Βαγγέλης Μαρινάκης π.χ. δεν είναι ο Ολυμπιακός. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού. Αν λοιπόν, όπως λένε κάμποσοι στα σχόλια τους, όλα τα δεινά του ελληνικού ποδοσφαίρου σήμερα εκπορεύονται από τον Μαρινάκη, η λύση δεν είναι ένα πρωτάθλημα χωρίς τον Ολυμπιακό. Η λύση είναι ένα πρωτάθλημα χωρίς τον Μαρινάκη. Σωστά; Λάθος και πάλι.

Χαλίφης στη θέση του χαλίφη

Oσοι χρησιμοποιούν θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να πετύχουν τους σκοπούς τους, δεν γεννιούνται. Γίνονται. Τους φτιάχνει η ελληνική κοινωνία, με την αρωγή ενός θεσμικού πλαισίου διάτρητου και εξόχως ευλύγιστου, προκειμένου να έρχεται στα μέτρα του εκάστοτε ισχυρού.

Ας συμφωνήσουμε ότι με κάποιο τρόπο ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ κατορθώνουν να φτιάξουν τη δική τους λίγκα, με τη συμμετοχή του Ατρόμητου, του Αστέρα Τρίπολης, της Ξάνθης, του ΟΦΗ, του Απόλλωνα Αθηνών και δεν ξέρω κι εγώ ποιου άλλου. Τι νομίζετε ότι θα προκύψει; Ένα πρωτάθλημα πιο καθαρό κι από τα γάργαρα νερά στα βουνά της Ελλάδας; Ίσως. Για ένα χρόνο το πολύ. Μετά θα ξεκινήσουν τα παιχνίδια εξουσίας. Μέχρι που κάποιος θα ξεχωρίσει, θα γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη και οι υπόλοιποι θα τον βρίζουν και θα ονειρεύονται μια συμμαχία υγείας και μια διοργάνωση δίχως αυτόν.

Το δέλεαρ του Τσάμπιονς Λιγκ

Τώρα θα μου πείτε "τι παπαριές μας τσαμπουνάς ρε φιλαράκι; Δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι αν μπορούσαν θα έκαναν όλοι τα ίδια; Και τότε γιατί πριν την κυριαρχία του Κόκκαλη και του Μαρινάκη διεκδικούσαν και έπαιρναν τίτλο περισσότερες ομάδες;". Κατ΄αρχήν οι καταστάσεις ήταν παρόμοιες και πριν την εγκαθίδρυση της ερυθρόλευκης κυριαρχίας. Αλλά πράγματι εκείνες τις εποχές ο πρωταθλητής άλλαζε από χρονιά σε χρονιά και παρά την άνθιση της ΠΑΣΟΚικής γκλαμουροδιαφθοράς των 80ς και των 90ς, υπήρχε όντως λιγότερη αγριάδα, λιγότερη διάθεση ισοπέδωσης του ανταγωνισμού. Ξεχνάτε όμως κάτι απλό: Τα εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ!

Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο Νταϊφάς, ο Ζαφειρόπουλος ή ο Παντελάκης έπαιζαν και λίγο για το γόητρο, τη φάση του πράγματος. Οι παράγοντες τώρα παίζουν για είκοσι εκατομμύρια ευρώ μίνιμουμ κάθε χρόνο. Στο χωριό μου αυτό το λένε game changer.

Η αφέλεια και η λύση

Δεν πρόκειται για μοιρολατρία. Πρόκειται για ρεαλισμό. Μέσα στο συγκεκριμένο περιβάλλον που ζούμε και αναπνέουμε, το να πιστεύεις στη δημιουργία ενός πρωταθλήματος καλής θέλησης, fair play και αγαθών προθέσεων είναι πιο ρομαντικό και από το να ονειρεύεσαι ακόμα την κομμουνιστική ουτοπία. Η σημερινή Ελλάδα παράγει Σπάθες και στέλνει Ζωγράφους (και δημοσιογράφους) στο νοσοκομείο. Θα συνεχίσει να το κάνει, είτε παίζει ο Ολυμπιακός στο πρωτάθλημα, είτε όχι.

Θα ήθελα πολύ να πιστέψω θα βρεθεί η λύση. Πώς η τιμωρία των φυσικών προσώπων (απαραίτητη σε κάθε περίπτωση) ίσως αποδειχθεί μια καλή αρχή. Και η αντικατάσταση των προσώπων που διοικούν τους θεσμούς, με άξιους κοινής αποδοχής μια ακόμα καλύτερη συνέχεια. Αλλά δεν το πιστεύω.

Δεν πιστεύω ότι αρκεί να τιμωρηθεί ο Σπάθας ή οι παράγοντες που θέλουν τέτοιους διαιτητές, τέτοια ΕΠΟ, τέτοιες "θυγατρικές", τέτοιο χάλι. Πιστεύω ότι μόνο αν καταστραφεί εκ θεμελίων το "εργοστάσιο" που παράγει παρόμοιες νοοτροπίες και ταυτόχρονα αν δημιουργηθεί το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο που θα ελέγχει, θα τιμωρεί, θα φροντίζει για τήρηση της ισονομίας, ίσως δούμε προκοπή. Ειδάλλως, ακόμα κι αν φτιαχτεί το ιδανικό πρωτάθλημα των "υγιών δυνάμεων", εφόσον βασίζεται στις αγκαλιές του Σαββίδη και του Αλαφούζου ή τον πυρρίχιο του Σαββίδη και του Μελισσανίδη για την διατήρηση της αξιοπιστία του, σύντομα θα εξελιχθεί σε ανέκδοτο, δίχως την παραμικρή συμμετοχή του Ολυμπιακού.

Και μην ξεχνάτε ότι για να συμβούν τέτοιου τύπου δραστικές θεσμικές αλλαγές στο ελληνικό ποδόσφαιρο, πρέπει πρώτα να συμβούν στην ελληνική πολιτική, στην ελληνική κοινωνία. Αλήθεια, πόσο πιθανό σας φαίνεται;

Ανοίγουμε την πόρτα στα δεινά μας

Κι έπειτα είναι και το άλλο: Ο κόσμος ισχυρίζεται ότι θέλει, αλλά δεν θέλει επί της ουσίας καθαρό προϊόν. Νίκες θέλει και επιτυχίες. Το έχω γράψει πολλές φορές. Οι οπαδοί μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα, όταν κερδίζει η ομάδα τους (και να κράξουν τα πάντα όταν χάνει). Διαβάστε πως προσεγγίζουν οι οπαδοί την κόντρα Μαρινάκη – Μελισσανίδη και θα καταλάβετε.

Ζούμε σε μια χώρα που λίγοι καταλαβαίνουν το αυτονόητο: Όταν στηρίζεις έναν επιχειρηματία και σφυρίζεις αδιάφορα ή ακόμα χειρότερα πανηγυρίζεις όταν τον βλέπεις να καταστρατηγεί κάθε έννοια δικαίου (για fair play δεν συζητάμε καν) προκειμένου να κερδίσει πρωταθλήματα και εκατομμύρια, αρκεί βέβαια αυτός ο επιχειρηματίας να είναι πρόεδρος στην ομάδα που αγαπάς, τότε "νομιμοποιείς" τους Τζοχατζόπουλους και τα λοιπά λαμόγια που σου ρήμαξαν τη ζωή. Υπάρχει ένα βαθύ οξύμωρο στο να φωνάζεις για την Τρόικα και την μνημονιακή κυβέρνηση και παράλληλα να δικαιολογείς τον κάθε Σπάθα. Ή ίσως μια ξεκάθαρη αντιστοιχία.

Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Στα ψιλά γράμματα όμως κρύβεται η έξοδος από την εθνική μας τραγωδία, σε όλα τα μέτωπα. Και στο ποδόσφαιρο. Κι όχι φυσικά σε ένα πρωτάθλημα χωρίς τον Ολυμπιακό...