Δεν πάει να παίξει και ο Μαύρος...

Αν ο Ρεχάγκελ δεχόταν γκολ από Φινλανδό δεξιό αμυντικό θα αυτοκτονούσε καταπίνοντας το χρωμοσαμπουάν του. Ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για την εικόνα της Εθνικής στο Ελσίνκι, το άγχος και το γεγονός ότι η μπάλα δεν φτάνει στους επιθετικούς.

12 ΟΚΤ 2014

Τελικά όσοι έλεγαν ότι η συζήτηση για τη χρησιμοποίηση του Κώστα Μήτρογλου ή του Κλάους Αθανασιάδη στην κορυφή της επίθεσης της Εθνικής δεν έχει και μεγάλο νόημα, προς το παρόν δικαιώνονται.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι τη δεδομένη στιγμή ο Κλάους βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση (και στο πρώτο μέρος κόντρα στους Φινλανδούς δεν ήταν κακός) από τον Μήτρογλου. Ωστόσο όπως ακριβώς στο πρώτο ματς με τους Ρουμάνους, έτσι και απέναντι στη Φινλανδία η μπάλα δεν έφτασε στον σέντερ φορ μας ούτε μια φόρα με αξιώσεις. Δυο ενενηντάλεπτα, ένα γκολ από υπέροχη έμπνευση του ρούκι Καρέλη, καμία ξεκάθαρη ευκαιρία. Με τέτοιο απολογισμό και το Θωμά Μαύρο στα ντουζένια του να είχαμε βασικό επιθετικό, ουδεμία διαφορά θα έκανε.

Θα μου πείτε ούτε με τον Σάντος, ούτε με τον Ρεχάγκελ προσφέραμε ποτέ κάποιο υπερθέαμα. Στο Μουντιάλ της Βραζιλίας εντούτοις, δείξαμε ότι μπήκαν οι βάσεις για τη δημιουργία μιας ομάδας που θα ανεβάζει την πίεση της ψηλά. Ειδικά κόντρα σε αντιπάλους όπως η Φινλανδία. Φάνηκε ότι μπορούμε να αφήσουμε στην άκρη το ποδόσφαιρο του 1-0.

Κι όμως, με την στάση μας στο γήπεδο μετά τη γκολάρα του Καρέλη (ειδικά στο ξεκίνημα του Β΄ημιχρόνου όπου μαζευτήκαμε και οι έντεκα στο δικό μας μισό!) επιστρέψαμε και πάλι εκεί. Στο ποδόσφαιρο του 1-0. Όχι επιτυχημένα μάλιστα αφού φάγαμε γκολ από Φινλανδό δεξιο αμυντικό! Αν συνέβαινε στον Ρεχάγκελ (μετά που μας έστρωσε εννοώ, διότι στην αρχή πεντάμπαλο είχε μαζέψει κι εκείνος από τον ίδιο αντίπαλο) θα αυτοκτονούσε καταπίνοντας το χρωμοσαμπουάν του.

Η Ελλάδα βέβαια δεν ήταν κακή στο πρώτο ημίχρονο. Είναι όμως αγχωμένη, ψάχνει πατήματα και αναφορές, ο Ρανιέρι ακόμα μαθαίνει τους παίκτες του, υπάρχουν αρκετές και σημαντικές απουσίες και γενικώς αντιμετωπίζουμε τις δεδομένες αναταράξεις μιας δύσκολης μετάβασης. Υπό μια έννοια ο Ιταλός δικαιούται να αισθάνεται τυχερός, διότι στον συγκεκριμένο όμιλο και με δεδομένο ότι την πρόκριση στο Euro την παίρνουν δυο, έχει το χρονικό περιθώριο να ρεφάρει το κακό ξεκίνημα. Υπό μια άλλη έννοια όμως, αυτό το χρονικό περιθώριο είναι μέχρι την ...Τρίτη. Κόντρα στην Βόρεια Ιρλανδία, είτε με νέα παιδιά μέσα, είτε με τον Σαμαρά και τον Σαλπιγγίδη, είτε με τον ....Καραγκούνη, πρέπει να νικήσουμε. Ειδάλλως το πράγμα δυσκολεύει απρόσμενα πολύ.

Στο ήδη υπάρχον και ολοφάνερο άγχος, προστίθεται πλέον και ένας "τελικός". Αλλά εντάξει, αν δεν μπορούσε να χειριστούμε την πίεση απέναντι στους συμπαθείς Βορειρλανδούς, τότε δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε...

Υ.Γ. Δεν βιάζομαι να χαρακτηρίσω κέρδος τους νεαρούς που χρησιμοποιήθηκαν. Αυτό αποδεικνύεται σε βάθος χρόνου και όχι με ένα καλό ή κακό ματς. Ο Ταχτσίδης πάντως ήταν μαζί με τον Τοροσίδη (παρά το χάντικαπ του ανάποδου ποδιού που τον εμπόδισε να σεντράρει σε πολλές περιστάσεις) ο κορυφαίος της Εθνικής. Καρέλης και Μαυρίας στάθηκαν αξιοπρεπώς. Προς το παρόν δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι περισσότερο.