Ο απαραίτητος Ζοζέ: "Κατάρα" και "ευλογία"

Η βαρεμάρα στο "Βιθέντε Καλδερόν" που όμως είναι ευλογία. Ο όμορφος, ο άσχημος, ο σωστός, ο λάθος, ο τυχερός Ζοζέ Μουρίνιο. Σχόλιο: Κώστας Κεφαλογιάννης.

23 ΑΠΡ 2014

Ο Ζοζέ Μουρίνιο είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο την τελευταία δεκαετία. Μαζί με τον Μέσι, τον Κριστιάνο, τον Γκουαρδιόλα και κάνα – δυο άλλους. Εξηγούμαι αμέσως.

Ήταν αντιποδόσφαιρο

Με πήρε ύπνος στον ημιτελικό Ατλέτικο Μαδρίτης – Τσέλσι. Κάπου ανάμεσα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και το ξεκίνημα του δευτέρου. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Κοιμήθηκα κάνα μισαωράκι στον καναπέ. Και δεν ήμουν καν νυσταγμένος! Νύσταξα με το παιχνίδι. Ένα κλασσικό παιχνίδι Μουρίνιο σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Κάποτε του βγαίνει, κάποτε όχι, ο τρόπος του πάντως δεν αλλάζει. Ακόμα κι αν δεν παίζει ακριβώς έτσι ολόκληρη τη χρονιά (με τη Ρεάλ ας πούμε, όσο κι αν τον κατηγορούν για το αντίθετο, έπαιξε στο 90% των αγώνων του επιθετικά), όταν φτάνει στην τετράδα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης εμπιστεύεται το ένστικτο του. Και το ένστικτο του παραμένει αμυντικογενές, για να το θέσω απλοϊκά (reactive και όχι proactive που λέει και ο Καίσαρης).

Ήθελε να καταστρέψει...

Η βαρεμάρα στο «Βιθέντε Καλδερόν» λοιπόν ήταν περίπου αναμενόμενη. Οι αντιδράσεις αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης επίσης. Οι φανατικοί φίλοι του Ζοζέ (σε αυτούς ανήκουν ανησυχητικά πολλοί δημοσιογράφοι που απλώς θέλουν να μας πείσουν ότι ξέρουν μπάλα και θεωρούν καθήκον τους να υμνούν σε κάθε ευκαιρία την τακτική μεγαλοφυΐα του Πορτογάλου) εξήραν την ευκολία με την οποία πήρε το 0-0, οι φανατικοί εχθροί του (σαφώς περισσότεροι, τουλάχιστον στην Ελλάδα) επιδόθηκαν στις γνωστές κατηγορίες για κατενάτσιο και αντιποδόσφαιρο.

Μπορείς να το ντύσεις με όσα κοσμητικά επίθετα θέλεις, να αποθεώσεις τον Μουρίνιο αν αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι ρέκτης της μπάλας, να υποκλιθείς στην αμυντική οργάνωση της Τσέλσι κ.ο.κ. Αυτό που εμφάνισε στη Μαδρίτη όμως ήταν πράγματι αντιποδόσφαιρο. Δεν είχε καμία πρόθεση να παράξει το παραμικρό, του αρκούσε να καταστρέψει. Και μάλιστα, ετούτη τη φορά, όχι απέναντι σε ένα επιθετικό μεγαθήριο όπως π.χ. η Μπαρτσελόνα των περασμένων ετών, αλλά η Ατλέτικο που παρά τη θαυμαστή της πορεία φέτος, σε βάθος και –μάλλον – ποιότητα ρόστερ υπολείπεται αισθητά της ζάμπλουτης αντιπάλου της.

Κι όμως, είναι ευλογία...

Και τότε ρε φιλαράκι, γιατί είναι ευλογία ο Μουρίνιο; Πρώτον, όσο κι αν κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν, το ποδόσφαιρο θα ήταν βαρετό αν όλοι ήθελαν να παίζουν φουλ επίθεση, αν όλες οι ομάδες ακολουθούσαν το στιλ της Μπάρτσα, της Μπάγερν, της φετινής Ρεάλ ή της μεγάλης Λίβερπουλ του Μπρένταν Ρότζερς.

Δεν πρόκειται για σοφιστεία. Πρόκειται για την πραγματικότητα. Η ποικιλία του αθλήματος, η πολυμορφία του, οι πολλοί διαφορετικοί τρόποι για να φτάσεις στην επιτυχία (ο όμορφος, ο άσχημος, ο σωστός, ο λάθος, ο τυχερός κ.λ.π.) το καθιστούν ακαταμάχητο. Το θέαμα που χάνεται σε ένα ενενηντάλεπτο, όταν μια ομάδα παίζει σαν την Τσέλσι, κερδίζεται σε βάθος χρόνου σε ενδιαφέρον και αγωνία.

Ο καλύτερος κακός...

Δεύτερον και σημαντικότερον, ο Μουρίνιο είναι ευλογία διότι κάθε καλή αφήγηση, χρειάζεται τον «κακό» της. Και ο προπονητής της Τσέλσι υποδύεται τον συγκεκριμένο ρόλο με απαράμιλλη προθυμία και συγκλονιστική επιτυχία. Στις λίστες με τους καλύτερους «κακούς» της ποπ – κουλτούρας (Νταρθ Βέιντερ, Χάνιμπαλ Λέκτερ κ.α.) ο Ζοζέ αξίζει μια θέση στο τοπ-10. Κανείς δεν τον μισεί απλώς. Η συντριπτική πλειονότητα λατρεύει να τον μισεί! Ο Μουρίνιο δεν διώχνει κόσμο από τα γήπεδα. Ο Μουρίνιο φέρνει κόσμο στα γήπεδα. Έστω κι αν αυτός ο κόσμος πηγαίνει για να τον βρίσει και τον δει να χάνει. Εκνευρίζει,ειρωνεύεται, μεγαλοπιάνεται, κοροϊδεύει, δεν παραδέχεται ποτέ τα λάθη του. Τόσα κι άλλα τόσα ελαττώματα να του προσάψεις, δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς το αυτονόητο: Σε πορώνει! Σε παθιάζει όσο κανείς άλλος προπονητής δεν κατάφερε ποτέ! Στην εποχή της αβάσταχτης πολιτικής ορθότητας, των κλισέ δηλώσεων, των προκάτ ειδώλων και των στρογγυλεμένων προσωπικοτήτων, αν δεν υπήρχε ο Ζοζέ, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

(Τώρα που το ξαναδιαβάζω, νομίζω πως το παραπάνω κείμενο γράφτηκε μόνο και μόνο για να χωρέσω μέσα τη φράση: «Η μεγάλη Λίβερπουλ του Μπρένταν Ρότζερς»).