Ο υπερτιμημένος Κάρλο Αντσελότι

Υπάρχει μία μεγάλη παρεξήγηση στην περίπτωση του Κάρλο Αντσελότι. Η υστεροφημία του δημιουργήθηκε αποκλειστικά από την κατάκτηση ενός παραπάνω τροπαίου Champions League από τον άνεργο εδώ και 1,5 χρόνο Ρομπέρτο ντι Ματέο. Ο συμπατριώτης του, βέβαια, είχε να ευχαριστεί τον Χουάν Μάτα, τον Ντιντιέ Ντρογκμπά και τον Πετρ Τσεχ για την κορυφαία στιγμή της καριέρας του και ελάχιστοι -δικαίως- του πιστώνουν το μεγαλύτερο μερίδιο σε αυτήν την επιτυχία.

Στην περίπτωση του συναδέλφου του, στο βιογραφικό δεν προβάλλεται τόσο η συνεισφορά των Κακά, Αντρέα Πίρλο, Κλάρενς Ζέεντορφ, Αντρέι Σεφτσένκο, Φίλιπο Ιντζάγκι, Αλεσάντρο Νέστα, Νέλσον Ντίντα, Ρούι Κόστα κλπ. Εκείνος είναι ο προπονητής των δύο Champions League, αλλά όχι των προπονητικών κακουργημάτων στα 20 χρόνια καριέρας στους πάγκους, που ίσως συνεχιστούν και φέτος, εφόσον η Ρεάλ Μαδρίτης "κατορθώσει" να χάσει αυτό το πρωτάθλημα.

Και εάν η πρώτη αποτυχία που έρχεται στο μυαλό στην περίπτωση του Αντσελότι είναι ο τελικός του 2005, ο ίδιος, με δηλώσεις του, έχει φροντίσει να... στήσει στον τοίχο τον εαυτό του, ομολογώντας σφάλματα που έχουν στιγματίσει την καριέρα του και που του στερούν την παρουσία στην ελίτ μαζί με τους πραγματικά μεγάλους του χώρου.

Ο τεχνικός που αψήφισε τους Τζόλα, Μπάτζιο, Ανρί

Στα νιάτα του υπήρξε σπουδαίος ποδοσφαιριστής και ανήκε στην κατηγορία των παικτών που είναι και προπονητές εντός γηπέδου. Πιστός στρατιώτης του Νιλς Λίντχολμ στη Ρόμα, κατέκτησε πρωτάθλημα κι έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1984. Παρά τα κατεστραμμένα γόνατα από χιαστούς και την ηλικία του (28), ο Αρίγκο Σάκι βρήκε χώρο στην ενδεκάδα της Μίλαν το 1987 και μαζί με παίκτες όπως ο Μάρκο φαν Μπάστεν, ο Φρανκ Ράικαρντ και ο Ρουντ Γκούλιτ, δημιούργησε την τελευταία ομάδα με 2 σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών.

Από αυτόν υιοθέτησε το 4-4-2 και αυτή ήταν η αιτία που η καταπληκτική Πάρμα στα μέσα της δεκαετίας του '90 δεν κατέκτησε τους τίτλους που αντιστοιχούσαν σε παίκτες όπως ο Ερνάν Κρέσπο, ο Τόμας Μπρολίν, ο Ενρίκο Κιέζα, ο Φάμπιο Καναβάρο, ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν, ο Λιλιάν Τιράμ και ο Νέστορ Σενσίνι. Από αυτό το ανεπανάληπτο και ενθουσιώδες σύνολο έλειπε ένας παίκτης που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, ένας παίκτης που τον έδιωξε ο ίδιος. "Έκανα λάθος με τον Τζιανφράνκο Τζόλα, διότι ήθελα να παίξω 4-4-2, αλλά εκείνος ήθελε να παραμείνει στο κέντρο σαν επιθετικός. Ίσως να μην πήγαινε στην Τσέλσι εάν άλλαζα το σύστημα", θυμάται στον "Guardian".

Όχι μόνο δεν έμαθε από εκείνο το σφάλμα, αλλά κατάφερε να το... υψώσει στο τετράγωνο λίγο αργότερα. Ήταν το 1997, όταν ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ετοιμαζόταν να αποχωρήσει από τη Μίλαν και προσέγγιζε την Πάρμα και τον Αντσελότι, από τον οποία ζητούσε να αναλάβει ρόλο οργανωτή, "δεκαριού", που δεν υφίστατο στο σύστημα του Σάκι. "Του είπα 'όχι, πρέπει να παίξεις ως επιθετικός'. Ο Μπάτζιο πήγε σε άλλη ομάδα. Εκείνη τη σεζόν, ο Μπάτζιο σκόραρε 25 φορές για την Μπολόνια. Έχασα 25 γκολ. Μεγάλο λάθος", εξομολογήθηκε στους "Financial Times". Και με μπόνους... inception λάθος, αφού εκείνη τη φανταστική σεζόν στο "Νταλ' Άρα", ο "μικρός Βούδας" σημείωσε 22 γκολ και όχι 25...

Η άτεγκτη προσέγγιση μιας ομάδας στον τομέα της τακτικής πιθανότατα να του στοίχισε και τη θέση του στον πρώτο σπουδαίο πάγκο που κάθισε ποτέ. Όταν αντικατέστησε τον Μαρτσέλο Λίπι στη Γιουβέντους, ανέλαβε και την ευθύνη αξιοποίησης ενός ποδοσφαιριστή που χανόταν στα άκρα του 3-5-2 του προκατόχου του. Μόνο που ούτε ο ίδιος ο Αντσελότι βρήκε τρόπο να βγάλει τον καλό εαυτό του Τιερί Ανρί, διότι περίμενε από τον Γάλλο να του... πει που πρέπει να αγωνίζεται! "Δεν πίστευα ότι μπορούσα να βάλω τον Ανρί στο κέντρο και ποτέ δεν μου είπε ότι μπορούσε (σ.σ. να παίξει εκεί)", παραδέχθηκε μιλώντας στον δημοσιογράφο, συγγραφέα και μουσικό Φιλίπ Οκλέρ, που ετοίμασε τη βιογραφία του αρχισκόρερ της Άρσεναλ "Thierry Henry Lonely at the Top: A Biography".

Μετά από όλες αυτές προπονητικές "αυτοκτονίες", χρειάστηκε ένας ποδοσφαιριστής του μεγέθους του Ζινεντίν Ζιντάν για να τον πείσει ότι το 4-4-2 δεν είναι πανάκεια. "Πώς θα μπορούσα να βάλω ένα τέτοιο σπουδαίο ταλέντο στα άκρα, δεξιά ή αριστερά, σε ένα 4-4-2;", αναρωτήθηκε και αναπροσάρμοσε τα πλάνα του.

Η αλήθεια του Πίρλο

Η Μίλαν της προηγούμενης δεκαετίας αποτελεί ό,τι καλύτερο έχει να προτάξει ο 54χρονος προπονητής. Η ομάδα μεγαλούργησε όταν "συναντήθηκε" στο ίδιο ρόστερ μία σπουδαία φουρνιά μέσων στις αρχές του 2000 και προσέφερε την πλατφόρμα για τις μετέπειτα επιτυχίες.

Μόνο που για ακόμα μία φορά, πιστώνονται στον Αντσελότι καταστάσεις στις οποίες ο ίδιος είχε ρόλο κομπάρσου στην πραγματικότητα. Όπως η "σφυρηλάτηση" του κορυφαίου μέσου του κάλτσιο τα τελευταία 30 χρόνια, του Αντρέα Πίρλο. Ο νυν άσος της Γιουβέντους άρχισε την καριέρα του ως trequartista, ως προωθημένος οργανωτής, ωστόσο στη Μίλαν καθιέρωσε τον ρόλο του regista (στα ιταλικά "σκηνοθέτης" επειδή δημιουργεί όλο το παιχνίδι της ομάδας του), στα πρώτα χρόνια του Αντσελότι στο Σαν Σίρο.

Αυτή η μετατόπιση στη θέση του Πίρλο έχει τοποθετηθεί ως παράσημο στο σακάκι του Ιταλού τεχνικού (όχι λόγω οικειοποίησης από τον ίδιο, πάντως), έστω κι αν η αλήθεια είναι διαφορετική. "Ο Πίρλο με πλησίασε μία ημέρα και πρότεινε να αγωνιστεί σε πιο οπισθοχωρημένη θέση, ακριβώς μπροστά από την αμυντική τετράδα. Ήμουν εξαιρετικά σκεπτικός. Ήταν επιθετικός μέσος, είχε την τάση να τρέχει με την μπάλα. Και παρ' όλα αυτά, έπιασε. Έγινε ένας από τους καλύτερους μέσους του κόσμου σε αυτόν τον ρόλο", εξηγούσε στην αυτοβιογραφία του "Preferisco La Coppa".

Καθοδηγούμενος από το περιβάλλον

Ο Πίρλο δεν ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που κατάφερε να του επιβάλλει τι πρέπει να κάνει στη δουλειά του, ανεξαρτήτως εάν το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Στην οδό Τουράτι, τον πρώτο και τελευταίο λόγο σε κάθε θέμα του συλλόγου είχε ο ιδιοκτήτης του, Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Είναι κοινό μυστικό ότι ο "καβαλιέρε" προέβαινε σε συχνές παρεμβάσεις, όσον αφορά στο σύστημα με το οποίο θα παρατασσόταν η ομάδα. Ο Αντσελότι προτιμούσε το 4-3-2-1 ("χριστουγεννιάτικο δέντρο"), ο Μπερλουσκόνι σύστημα με τους Σεφτσένκο και Ιντζάγκι βασικούς.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Αντσελότι έκανε το χατίρι του αφεντικού του, ακόμα και στα πιο σημαντικά παιχνίδια. Στον πρώτο τελικό Champions League της προπονητικής καριέρας του (2003), μάλιστα, επέτρεψε στον τότε πρωθυπουργό της Ιταλίας να κάνει εκείνος την ομιλία με την οποία θα έβγαιναν οι παίκτες στον αγωνιστικό χώρο του "Ολντ Τράφορντ". "Μοίρασα χαρτιά με το σύστημα και τις τακτικές. Ήθελε αντίγραφο κι ο ίδιος (Αργότερα τα είδα σε ένα βιβλίο του Μπρούνο Βέσπα. Ο πρόεδρος τα διέρρευσε ως δικά του...)", θυμάται στην αυτοβιογραφία του.

Οι ισορροπίες είναι λεπτές κι έχοντας τη φήμη του ψυχολόγου και του φίλου των ποδοσφαιριστών, πολλές φορές ζητούσε τους παίκτες να τον βοηθήσουν με την τακτική για να εμπεδώσουν καλύτερα τη λογική του. "Είχα προπονητές που έλεγαν 'πρέπει να κάνεις αυτό, επειδή στο λέω εγώ'. Δεν το καταλάβαινα. Δεν μπορώ να είμαι, πώς το λένε, απολυταρχικός", υπογραμμίζει στους "FT" και συνεχίζει με το παράδειγμα του τελικού κυπέλλου Αγγλίας απέναντι στην Πόρτσμουθ το 2010, όταν ζήτησε από τους παίκτες του να καθορίσουν εκείνοι την τακτική που θα ακολουθούσαν οι "μπλε": "Όλοι έλεγαν το δικό τους. Για παράδειγμα, ο Τσεχ έλεγε 'πρέπει να ελέγξουμε τους χώρους στα μετόπισθεν και να αποφύγουμε τις αντεπιθέσεις. Εκείνη τη σεζόν δώσαμε 60 αγώνες και τις 60 φορές εγώ καθόρισα τη στρατηγική. Οπότε, σκέφτηκα ότι οι παίκτες κατανοούσαν πολύ καλά τι έπρεπε να κάνουν. Ήμουν βέβαιος ότι θα ακολουθούσαν τη στρατηγική, διότι οι ίδιοι την έκαναν".

Και η αλήθεια είναι ότι το ρίσκο του απέδωσε και η Τσέλσι νίκησε 1-0, κατακτώντας το πρώτο νταμπλ της ιστορίας της. Μόνο που με τον Ρομάν Αμπράμοβιτς από πάνω του, δεν ήταν πάντα τόσο "λευκές" οι διαταγές που δεχόταν για τον καθορισμό της ενδεκάδας και της τακτικής.

Το αίνιγμα με Μπέκαμ

Όταν, πλέον, απολύθηκε διότι αποδείχθηκε πως δεν ήταν ικανός να προσφέρει στον Ρώσο μεγιστάνα το "ιερό δισκοπότηρο" του Champions League (σε αντίθεση με τον Ντι Ματέο), ανέλαβε την Παρί Σεν Ζερμέν των ακόμα πιο πλούσιων και διατεθειμένων να δαπανήσουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ Καταριανών. Ένα μέρος εξ αυτών των χρημάτων, δόθηκε για τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, σε μία κίνηση εντυπωσιασμού, marketing, αλλά πιθανότατα και καταστροφική αγωνιστικά, με τις ευλογίες του Αντσελότι.

Ουδείς θυμάται τη θετική προσφορά του Άγγλου στο τελευταίο 5μηνο της καριέρας του, όλοι θυμούνται, όμως, πως για κάποιον ανεξήγητο (;) λόγο, ο Ιταλός τεχνικός του έδωσε φανέλα βασικού στον πρώτο προημιτελικό του Champions League της περσινής σεζόν. Ακατάλληλος για τέτοιο επίπεδο πλέον, ο Άγγλος δεν κατάφερε να ακολουθήσει τον ρυθμό του αγώνα, ο οποίος κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Η είσοδος του Μάρκο Βεράτι, του βασικού όλο αυτό το διάστημα οργανωτή των επιθέσεων της Παρί σε ρόλο regista, άλλαξε τη μορφή του αγώνα και έκανε τους πάντες να αναρωτηθούν για ποιον λόγο ο Αντσελότι "θυσίασε" τον συμπατριώτη του για τον 37χρονο (προσωπικό φίλο του) Μπέκαμ.

"Είναι λάθος να λέμε ότι το Κατάρ είπε 'να παίξει ο Μπέκαμ'. Όλοι πρέπει να καταλάβουν ότι οι πρόεδροι του συλλόγου είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι και δεν μπορούν να επιβάλουν έναν παίκτη σε έναν προπονητή. Επειδή σε αυτήν την περίπτωση ο προπονητής μπορεί να πει στον πρόεδρο 'ΟΚ, κάνε εσύ την προπονητική και εγώ θα πάω σπίτι'. Ποτέ στην καριέρα μου ένας πρόεδρος με πίεσε να πάρω έναν παίκτη, ούτε ο Μπερλουσκόνι ούτε ο Αμπράμοβιτς ούτε ο Νασέρ αλ Κελαϊφί", δήλωσε στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μετά από το παιχνίδι.

Το "έγκλημα" της Κωνσταντινούπολης

Ένα από τα πιο αποτυχημένα κοουτσαρίσματα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου είναι αδιαμφισβήτητα ο τελικός του Champions League το 2005. Η Μίλαν, με ενδεκάδα τους Ντίντα, Καφού, Γιάαπ Σταμ, Νέστα, Πάολο Μαλντίνι, Τζενάρο Γκατούζο, Πίρλο, Ζέεντορφ, Κακά, Σεφτσένκο και Κρέσπο, ήταν φυσιολογικά 3-0 μπροστά στο σκορ στο ημίχρονο απέναντι στη Λίβερπουλ των Γέρζι Ντούντεκ, Στιβ Φίναν, Τζέιμι Κάραχερ, Σάμι Χίπια, Τζίμι Τραορέ, Τσάμπι Αλόνσο, Λουίς Γκαρθία, Στίβεν Τζέραρντ, Τζον Άρνε Ρίισε, Χάρι Κιούελ (τραυματίστηκε και στο 23' μπήκε ο Βλάντιμιρ Σμίτσερ) και Μίλαν Μπάρος.

Από τον αντίπαλο πάγκο, ο Ράφα Μπενίτεθ αποφάσισε να "ξαναχτίσει" την στρατηγική του και αντικατέστησε έναν δεξιό μπακ (Φίναν), βάζοντας στη θέση του έναν κατά βάση αμυντικό μέσο, με ικανότητα και στην οργάνωση (Ντίτμαρ Χάμαν) και προωθώντας τον Στίβεν Τζέραρντ σχεδόν σε ρόλο φορ. Κατά την αφήγηση του Αντσελότι στο βιβλίο τακτικής που έχει συγγράψει "Il mio albero di Natale" ("Το χριστουγεννιάτικο δέντρο μου"), παραδέχθηκε ότι δεν... κατάλαβε τι συνέβη με αυτήν την αλλαγή του Ισπανού αντιπάλου του.

"Στο δεύτερο ημίχρονο, η Λίβερπουλ επέστρεψε στο γήπεδο με μία αλλαγή η οποία, εκ πρώτης όψεως, δεν φάνηκε να αλλάζει πολύ την κατάσταση. Η ανάλυση βέβαια μετά έδειξε διαφορετικά πράγματα. Ο αντίπαλος άλλαξε το σύστημά του από 4-4-1-1 σε 3-5-2 και με το γρήγορο γκολ που πέτυχε, έγινε πολύ επιθετικός και συμπαγής. Τώρα μπορώ να πω με κρύο αίμα ότι θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερη διαχείριση στις αλλαγές του αντιπάλου. Κανείς, πάντως, δεν μπορούσε να φανταστεί ένα σχεδόν επιστημονικής φαντασίας επίλογο".

Ένας (στη θεωρία) κορυφαίος προπονητής, στην κορυφαία στιγμή της σεζόν, δεν εκτίμησε ότι η αλλαγή συστήματος του αντιπάλου θα μπορούσε να προκαλέσει κίνδυνο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε και η (κατά τα άλλα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα) συνέντευξή του στους "FT" για το "κερασάκι" στην τούρτα: "Η ομάδα έκανε το μάξιμουμ για να νικήσει σε αυτό το παιχνίδι, οπότε δεν μπορώ να είμαι θυμωμένος. Νομίζω ότι ήταν το πεπρωμένο. Τι μπορεί να κάνεις όταν σε 6 λεπτά ο αντίπαλος σκοράρει 3 φορές; Είναι αδύνατο να αλλάξεις κάτι, δεν υπάρχει χρόνος". Εάν παραβλέψουμε τον παράγοντα... πεπρωμένο, που καθόρισε το αποτέλεσμα του τελικού, ο Αντσελότι υποστηρίζει ότι από το 60ό λεπτό και την ισοφάριση του Αλόνσο σε 3-3, δεν είχε χρόνο να αλλάξει την κατάσταση μέχρι το 90' ή μέχρι το 120'. Η πρώτη αλλαγή του έγινε στο 85' (Γιον Νταλ Τόμασον), η δεύτερη στο 86' (Σερζίνιο), η τρίτη στο 112' (Ρούι Κόστα)...

Μηδέν στα τέσσερα ντέρμπι τίτλου

Η πορεία του Αντσελότι στη Ρεάλ Μαδρίτης κρίνεται κατά βάση επιτυχημένη. Στην πιο ακριβή ομάδα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, με τον νυν κάτοχο της "Χρυσής Μπάλας" και κορυφαίο παίκτη του κόσμου στη σεζόν, Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Ιταλός... κατορθώνει να βρίσκεται με αξιώσεις στην κούρσα του τίτλου.

Όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, εάν αυτή η υπερομάδα που έμεινε για 31 παιχνίδια αήττητη σε όλες τις διοργανώσεις και φαντάζει η μοναδική που μπορεί να σταματήσει τη φετινή Μπάγερν, κέρδιζε έστω ένα (1) ντέρμπι πρωταθλήματος. Τέσσερα ντέρμπι με τους δύο συνδιεκδικητές του τίτλου, καμία νίκη, μία ισοπαλία (που θα έπρεπε να εξελιχθεί σε ήττα, εάν η διαιτησία ήταν σωστή) και τρεις ήττες.

Κοινό γνώρισμα όλων των αγώνων: ο αντίπαλος προπονητής έδεσε "κόμπο" τον Αντσελότι. Ο Ντιέγο Σιμεόνε δίχως τις περγαμηνές του και ο Χεράρδο Μαρτίνο στην πρώτη σεζόν του σε αυτήν την όχθη του Ατλάντικού. Οι "ροχιμπλάνκος" έπαιξαν σαν... Ρεάλ στο derbi madrileño του πρώτου γύρου κι έφυγαν με περιφανή όσο και άνετη νίκη, ενώ στον επαναληπτικό του "Βιθέντε Καλδερόν" το παιχνίδι ήταν πιο ισορροπημένο, ο διαιτητής δεν έδωσε δύο πέναλτι στους γηπεδούχους και ένα στους φιλοξενούμενους, αλλά το τελικό 2-2 ευνοεί την Ατλέτικο στην περίπτωση ισοβαθμίας

Στο clásico του πρώτου γύρου, ο Αντσελότι πειραματίστηκε παρατάσσοντας μία ομάδα δίχως καθαρόαιμο φορ, με τους Κριστιάνο Ρονάλντο, Γκάρεθ Μπέιλ και Άνχελ ντι Μαρία να εναλλάσσονται σε αυτήν τη θέση. Ο Πορτογάλος με τον Ουαλό... πατούσαν ο ένας τον άλλον και μόνο όταν εξορθολόγησε το σύστημα στο 2ο ημίχρονο, η Ρεάλ απέκτησε μία παρουσία ως ομάδα, αλλά εν τέλει έχασε το παιχνίδι με 2-1.

Η "αυτοκτονία" στο clásico

Στον επαναληπτικό του "Μπερναμπέου" είχε την ευκαιρία να πάρει εκδίκηση και να "κλειδώσει" από τώρα την κούρσα του τίτλου. Με νίκη, η Μπαρτσελόνα έμενε στο -7, η Ατλέτικο στο -3 και οι "ροχιμπλάνκος" έπρεπε την τελευταία αγωνιστική να ταξιδέψουν στο "Καμπ Νόου". Το πρωτάθλημα είχε "βαφτεί" ήδη λευκό. Η καταιγιστική εικόνα της Ρεάλ μετά από τη χαμένη ευκαιρία του Λιονέλ Μέσι στο 0-1 δεν άφηνε περιθώρια στην εκτίμηση του τελικού νικητή.

Ο δαιμονισμένος Καρίμ Μπενζεμά, στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του (καθαρά έργο Αντσελότι και της "μαεστρίας" του στο man management), σημείωσε 2 γκολ και θα μπορούσε να φτάσει και τα 5, εάν ήταν λίγο πιο εύστοχος. Όταν έρχεται η ώρα της αποβολής του Σέρχιο Ράμος και της αναγκαστικής παρέμβασης Αντσελότι από τον πάγκο, ο Ιταλός αντικαθιστά τον... Μπενζεμά.

Κι όσο... αδύνατο κι αν είναι να αντικαταστήσεις ακόμα κι αυτόν τον Ρονάλντο, αφού το πρόσωπο που είχε δείξει στα εν λόγω παιχνίδια τα τελευταία χρόνια άφηναν περιθώρια μεταμόρφωσης, υπάρχει και η άλλη πλευρά, Υπάρχει και ο παίκτης που τον προηγούμενο μήνα ήταν αναπληρωματικός του 20χρονου Χεσέ Ροδρίγκεθ. Υπάρχει ο Μπέιλ, τον οποίο ο Αντσελότι είχε "θυσιάσει" ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν και το μόνο που προσέφερε στο καθαρό παιχνίδι αντεπιθέσεων που θα έπαιζε η Ρεάλ μέχρι το τέλος του αγώνα ήταν η ταχύτητά του. Μία ταχύτητα που μπορούσε να βρει κι από τον Ρονάλντο, τον Ντι Μαρία, τον Μαρσέλο και τον Ντάνι Καρβαχάλ, σε αντίθεση με την οντότητα στο αντίπαλο γήπεδο που του παρείχε στο συγκεκριμένο παιχνίδι μόνο ο (όχι και τόσο αργός) Μπενζεμά.

Απέναντι σε μία άμυνα... τρικυμία ανά διαστήματα (με τον Γεράρδ Πικέ να διασώνεται σε όλο το παιχνίδι), η Ρεάλ πέτυχε το αδιανόητο: να σημειώσει 3 γκολ στην έδρα της και να ηττηθεί. Εκ των προτέρων, η αλλαγή του κορυφαίου παίκτη σου στον αγωνιστικό χώρο με τον Ραφαέλ Βαράν έμοιαζε με ρίσκο. Εκ των υστέρων, εξελίχθηκε σε ακόμα ένα σαμποτάζ από αυτά που συνηθίζει να ετοιμάζει για τον εαυτό του ο Αντσελότι στα σχεδόν 20 χρόνια προπονητικής πορείας...

We will always have... Montpellier

Ακόμα κι έτσι, η Ρεάλ βρίσκεται πάνω από την Μπαρτσελόνα -για έναν πόντο- και έχει πιο εύκολο πρόγραμμα από τους Καταλανούς και από την πρωτοπόρο Ατλέτικο. Εάν ολοκληρώσει τη σεζόν μόνο με νίκες (και διαθέτει το υλικό για να το κάνει), το πιο πιθανό είναι να κατακτήσει το πρωτάθλημα, ήτοι τον δεύτερο πιο σημαντικό τίτλο για τον οποίο προσελήφθη ο Αντσελότι.

Η "décima", η 10η κατάκτηση του Champions League, έχει εξελιχθεί σε ψύχωση στη Μαδρίτη, αφού ούτε ο Ζοζέ Μουρίνιο κατάφερε να διακόψει την πολυετή αναμονή για το κορυφαίο τρόπαιο του κόσμου. Ο Αντσελότι έφερε μαζί του στο "Μπερναμπέου" μία τελείως διαφορετική φιλοσοφία από τον Special One, με διαφορετική προσέγγιση εντός κι εκτός γηπέδου. Το θεαματικό 4-3-3 αποτελεί τη "σφραγίδα" του και η ηρεμία στα αποδυτήρια (παρότι πχ. ο αρχηγός της ομάδας και της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Ισπανίας, Ίκερ Κασίγιας, παραμένει παγκίτης) και στις συνεντεύξεις Τύπου την παρακαταθήκη μετά από 3 χρόνια διαρκούς έντασης.

Μόνο που αποδεδειγμένα, όταν έρχεται η δύσκολη στιγμή και καλείται να λειτουργήσει ως coach και όχι ως manager, αποτυγχάνει παταγωδώς. Εξάλλου, είναι χαρακτηριστική η αλλαγή του όταν ένα παιχνίδι "στραβώνει": έξω ένα μπακ, μέσα ένα άλλο μπακ. Στη Μίλαν, μάλιστα, ήταν συγκεκριμένη και η θέση. Ο δεξιός μπακ ήταν αυτός που πάντα την "πλήρωνε". Στην Παρί Σεν Ζερμέν έδειξε μεγαλύτερο πλουραλισμό και άρχισε να αντικαθιστά και τον αριστερό μπακ με άλλον αριστερό μπακ για να ανατρέψει τα δεδομένα ενός αγώνα, συνήθεια που διατηρεί και στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Τη φετινή σεζόν, η κατάκτηση της Primera Division, του Copa del Rey (τελικός με Μπαρτσελόνα) ή του Champions League δεν μπορεί να προκύψει από τις αλλαγές μπακ ή από τον "αυτόματο πιλότο", όπως το Champions League του 2007 με τη Μίλαν ή το πρωτάθλημα δίχως ανταγωνιστή με την Τσέλσι το 2010. Στις διοργανώσεις όπου οι ποδοσφαιριστές χρειάζονται και προπονητή, στους "μαραθωνίους", ο Αντσελότι λάμπει δια της απουσίας του.

Στα 8 χρόνια με τη Μίλαν, κατέκτησε μόνο ένα πρωτάθλημα, παρά τις εξαιρετικές πορείες στην Ευρώπη. Πρόπερσι, ήταν ο προπονητής που παρέλαβε ως πρωταθλήτρια χειμώνα από τον Αντουάν Κομπουαρέ την Παρί Σεν Ζερμέν του Σαλβατόρε Σιρίγκου, του Άλεξ, του Μάξουελ, του Ζερεμί Μενέζ, του Νενέ, του Χαβιέρ Παστόρε, του Μπλεζ Ματουιντί, του Τιάγκο Μότα και του Κεβίν Γκαμεϊρό και κατάφερε να χάσει το πρωτάθλημα από τη Μονπελιέ.

Η αυτοχειρία έχει εξελιχθεί σε μόνιμη επωδό κάθε κίνησης του 54χρονου τεχνικού, με το παλμαρέ που θα ζήλευαν πολλοί προπονητές ανά την υφήλιο. Όσο σπουδαίος άνθρωπος (αστείος, φιλικός, ευγενικός είναι η εντύπωση που αφήνει σε όποιον τον έχει γνωρίσει από κοντά) ή ποδοσφαιριστής κι αν έχει υπάρξει, τα 3 πρωταθλήματα σε 14 σεζόν ως προπονητής σε Γιουβέντους, Μίλαν, Τσέλσι και Παρί Σεν Ζερμέν δεν συνιστούν το προφίλ ενός προπονητή που διεκδικεί θέση δίπλα σε Μουρίνιο ή Πεπ Γκουαρδιόλα ή ακόμα και σε Γίργκεν Κλοπ, Σιμεόνε ή Αντόνιο Κόντε, από τη στιγμή που δεν έχει επιδείξει καμία αξιοσημείωτη προπονητική καινοτομία.

Η πρόσληψή του από τη Ρεάλ πέτυχε τον κατευνασμό που επεδίωξε ο Φλορεντίνο Πέρεθ για τη μετά-Μουρίνιο εποχή, αλλά το νόμισμα διαθέτει κι άλλη όψη. Οι "μερένγκες" έβαλαν στην τάξεις τους έναν προπονητή που στις αποφασιστικές στιγμές συνηθίζει να χύνει την καρδάρα με το γάλα. Εάν ο Ρονάλντο, ο Μπέιλ, ο Μπενζεμά, ο Λούκα Μόντριτς, ο Αλόνσο και ο Ντιέγο Λόπεθ καταφέρουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που θα τους βάλει στο φινάλε της σεζόν ο προπονητής τους, τότε η Ρεάλ μπορεί να κλείσει μία ονειρεμένη σεζόν ακόμα και με τρεμπλ. Ειδάλλως, ο Αντσελότι απλά θα έχει προσθέσει ακόμα έναν προπονητικό "έγκλημα" στην πλούσια συλλογή του...

Διαβάστε ακόμη:

Ρεάλ Μαδρίτης - Μπαρτσελόνα 3-4

Ολα τα γκολ του Μέσι κόντρα στη Ρεάλ

Τα πιο αστεία tweets για το clásico

Το τρίτο ημίχρονο του clásico (videos + photos)

Πάτησε τον Πέπε στο κεφάλι

Ρονάλντο: "Θέλουν πρωταθλήτρια την Μπαρτσελόνα"