Ευτυχώς που έφυγε ο Βεζένκοφ

Η απόφαση του Αλέξανδρου Βεζένκοφ να φύγει για την Μπαρτσελόνα, απ' όπου -για να μην γελιόμαστε- θα του ανοίξει πολύ πιο εύκολα η πόρτα για την Αμερική ήταν ευχή (και όχι κατάρα) για τον Άρη.

Ο Βούλγαρος φόργουορντ είναι το δίχως άλλο ένας χαρισματικός παίκτης, πιθανόν ο καλύτερος της γενιάς. Ταλέντο αστείρευτο που σε λίγα χρόνια δεν αποκλείεται να έχει αποκτήσει ενεργό ρόλο σε ομάδα του ΝΒΑ δεδομένου ότι διαθέτει την ικανότητα να κάνει πολλά και καλά πράγματα όσο είναι στο παρκέ, να λειτουργεί ηγετικά. Υπό την προϋπόθεση βέβαια πως συνεχίσει τη δουλειά με τον ίδιο ζήλο και να μην αφεθεί στα κεκτημένα (μεταγραφή, καλό συμβόλαιο).

Αν στα 20 του ο Βεζένκοφ δεν ήταν όλα τα παραπάνω, δεν θα μπορούσε πρώτα απ' όλα να κουβαλήσει μια τόσο βαριά φανέλα όπως του Άρη. Ούτε να είναι πρώτος σκόρερ, δεύτερος ριμπάουντερ και ο καλύτερος σε αξιολόγηση του περυσινού πρωταθλήματος.

Ο Βεζένκοφ θα ήταν το εμπόδιο

Τον Άρη όμως θα τον καθυστερούσε. Για ένα χρόνο, αφού ήταν ήδη γνωστό πως το καλοκαίρι του '16 θ' άνοιγε νέο κύκλο στην καριέρα του, θα φρέναρε τη μετάβαση στη νέα εποχή. Θα κρατούσε την ομάδα "δέσμια" του ταλέντου του, δεν θα την άφηνε να περάσει απέναντι.

Η αποχώρησή του ήρθε την κατάλληλη χρονική στιγμή. Όχι μόνο έφερε κάποια χρήματα στα ταμεία, αλλά "απελευθέρωσε" προπονητικά τον Δημήτρη Πρίφτη. Ο Έλληνας κόουτς δεν χρειάστηκε να στήσει μια ολόκληρη ομάδα γύρω από τον Βεζένκοφ. Θα ήταν παράδοξο να καταστρώσει το πλάνο του χωρίς να είναι ο Βεζένκοφ η αρχή και το τέλος, θα ήταν υποχρεωμένος να τον εξελίξει όσο περισσότερο. Άπαντες θα ήθελαν να τον βλέπουν, όλοι θα μιλούσαν γι' αυτόν, εμείς θα γράφαμε για τα κατορθώματά του. Θα όφειλε ο κόουτς να τον αφήνει εκτός του ροτέισον. Όπως δηλαδή συνέβαινε πέρυσι, γιατί χαλινάρια σ' έναν τέτοιο παίκτη δεν μπαίνουν εύκολα.

Η ελευθερία του Πρίφτη

Σε συνδυασμό όμως με την (ευτυχή) συγκυρία της εμπλοκής της οικογένειας Λάσκαρη στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της ΚΑΕ και του νοικοκυρέματος στα οικονομικά, ο Πρίφτης απέκτησε τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια ομάδα όπως αυτός όριζε, στα δικά του στάνταρ. Να χτίσει ένα ρόστερ που ουδείς θα είναι πάνω από τον άλλον, που καθένας θα υπηρετεί συγκεκριμένο ρόλο, που θα συμπληρώνει τον δίπλα του και θα έχει τις ευθύνες που του αναλογούν.

Με τον Βεζένκοφ παρών (και περιορισμένο μπάτζετ), ο Πρίφτης είχε διαλέξει παίκτες που να παίζουν δίπλα στο Βούλγαρο, δεν θα προχωρούν μαζί του. Παίκτες περισσότερο ρολίστες που δεν θα του "κλέβουν" από τη λάμψη του, θα ήταν ετερόφωτοι. Τόμας, Ριντ, Νέιμικ και Αντεγκμπόγιε ήταν κυρίως "πολεμιστές" όχι τόσο ποιοτικές λύσεις. Αναγκαστικά γιατί ο Αλέξανδρος ήταν μπροστά απ' όλους. Ανεξάρτητα από το περυσινό επίτευγμα της συμμετοχής στην τετράδα.

Ίσος προς ίσον

Η πώληση του 20χρονου και τα λίγα παραπάνω χρήματα άνοιξαν στον Πρίφτη τις επιλογές. Του επέτρεψαν να κοιτάξει άλλες λίστες παικτών, χωρίς αγωνιστικούς περιορισμούς, να μπει σε διαδικασία άλλη. Δεν έκανε σπατάλες, ούτε (από επιλογή) έφερε αστέρια. Είχε την ευχέρεια και πήγε σε παίκτες που θα δουλέψουν γι' αυτό που ακριβώς θέλει, δεν θα δουλέψει η ομάδα γι' αυτούς, δεν θα "θυσιαστεί" κανένας.

Αφού εξασφάλισε την παρουσία έμπειρων Ελλήνων (Πελεκάνο, Ξανθόπουλο, Ζάρα), πήρε τον ΜακΝιλ, τον πιο γνωστό από τους ξένους του. Σούπερ σκόρερ, για να παίρνει τις κρίσιμες επιθέσεις, αλλά ταυτόχρονα ομαδικός και δουλευταράς για το σύνολο, αφού και στα ριμπάουντ βοηθάει και ασίστ δίνει.

Πήγε επίσης στον Γουότερς και στον Χάγκινς, που έπαιζαν πέρυσι στην Ελλάδα. Μερικώς υπήρξαν αμφιβολίες σε ό,τι είχε να κάνει με την προσαρμογή τους στις απαιτήσεις ενός μεγέθους όπως ο Άρης. Επειδή όμως αποκτήθηκαν για να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα, έχουν ήδη βρει το πού και πώς μπορούν να είναι ωφέλιμοι.

Και τέλος κατέληξε στον Οκάρο Γουάιτ. Στοίχημα ήταν για πολλούς ο Αμερικανός, όχι όμως για τον Πρίφτη. Πάουερ φόργουορντ που κάνει όλες τις δουλειές, σκοράρει από μακριά, πηδάει ψηλά, παίζει άμυνα πιο κοντούς με γρήγορα πόδια ή ψηλότερους αντιπάλους με μακριά χέρια. Αποκορύφωμα έως τώρα η εμφάνισή του στο ντέρμπι του Σαββάτου, όταν με 27 πόντους (από 10/14 σουτ) και 11 ριμπάουντ ήταν ο πολυτιμότερος του παρκέ.

Ο Γουάιτ θα το είχε χάσει το ντέρμπι, αν στον Άρη ήταν ακόμη ο Βεζένκοφ. Και είναι πολύ πιθανό, οι "κίτρινοι" να μην βρίσκονταν, σε αυτή τη φάση, ένα βήμα μπροστά από τους βασικούς ανταγωνιστές τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Άρης - ΠΑΟΚ 84-72