Θέλει δουλειά και ρίσκο

Δεν θα επουλωθούν τόσο γρήγορα οι "πληγές" που άνοιξαν στον κορμό του εθνικού μας συγκροτήματος, οι καταστροφικές διοικητικές επιλογές και προπονητική διαχείριση του πρόσφατου παρελθόντος. Θέλει δουλειά πολλή, για να ξαναγίνει εθνική και χρειάζεται και τολμηρές τομές εκ μέρους του νέου ομοσπονδιακού τεχνικού, Σέρχιο Μαρκαριάν.

Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ήταν καλύτερο σε σχέση με τις τραγικές εμφανίσεις που το οδήγησαν στην τελευταία θέση του ομίλου, αλλά όχι τόσο ώστε να εξασφαλίσει το "τρίποντο" στην Ουγγαρία και να μειώσει την απόσταση από την τρίτη θέση που οδηγεί στα μπαράζ.

Είχε τις ευκαιρίες, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους έκανε 4-5 πολύ καλές φάσεις στα καρέ του Κίραλι, δεν τις αξιοποίησε και μοιραία έμεινε στο μηδέν. Τουλάχιστον κράτησε και το μηδέν, γιατί τελευταία έτεινε να ξεχάσει και την ισοπαλία.

Μαρκαριάν, όχι από τα παλιά

Η αλήθεια είναι ότι ο Ουρουγουανός τεχνικός δεν ρίσκαρε, όσο το εν Ελλάδι παρελθόν του υποσχόταν. Χρησιμοποιώντας τον κεντρικό αμυντικό Κυριάκο Παπαδόπουλο σε θέση αμυντικού μέσου, "έδεσε" τον άξονα σε ό,τι αφορά στο ανασταλτικό κομμάτι, αλλά περιόρισε τις επιλογές του στον τομέα της δημιουργίας.

Δεν πήρε βοήθειες από την αριστερή πτέρυγα, όπου ο Σταφυλίδης σε ολόκληρο το πρώτο 45λεπτο πέρασε 1 ή 2 φορές τη σέντρα του γηπέδου για να εκτελέσει αράουτ και ο Χριστοδουλόπουλος πήγαινε διαρκώς στο "ένας εναντίον πολλών" με εύλογα αρνητικά αποτελέσματα, είχε σε κάκιστη μέρα τον Παναγιώτη Κονέ στα πόδια του οποίου τελείωσαν τουλάχιστον 12 επιθετικές προσπάθειες, αλλά έμεινε στο παιχνίδι ως το 75ο λεπτό και ο φιλότιμος Φετφατζίδης δεν αξιοποίησε τα ανεβάσματα του Τοροσίδη και έχασε αρκετές μπάλες στη μια ντρίμπλα παραπάνω.

Χωρίς τον παίκτη που θα ανεβάσει τη μπάλα και θα την περάσει σε χώρο απειλής, οι διεθνείς αναλώθηκαν σε βαθιές μπαλιές του Παπασταθόπουλου και του Μανωλά, πότε για τον Χριστοδουλόπουλο και πότε για τον Τοροσίδη, που δεν είχαν υποστήριξη εντός αντίπαλης περιοχής, οπότε επιχειρούσαν ατομικές προσπάθειες ή έψαχναν με γεμίσματα το γκολ της μιας επαφής από τον Αθανασιάδη, που όμως ήταν σχεδόν πάντα ένα κλικ πίσω.

Η ώρα του "αν"

Βάζοντας τις φάσεις κάτω με χαρτί και μολύβι, ίσως η εθνική δικαιούταν κάτι παραπάνω από την Ουγγαρία, αλλά μόνο με μπακαλίστικη λογική. Με ποδοσφαιρική λογική, δεν κυνήγησε όσο επέβαλε η δυσχερής βαθμολογική της θέση το "τρίποντο", ίσως δεν είχε και τα εργαλεία για να το κάνει ευκολότερο αλλά έτσι κι αλλιώς δεν πήρε ρίσκα για να μπορούμε να το πούμε με σιγουριά.

Το ποδόσφαιρο ούτε παίζεται, ούτε πολύ περισσότερο κρίνεται στα "αν", οπότε και δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο διαφορετικά μπορεί να ήταν τα πράγματα αν είχε χρησιμοποιηθεί παίκτης παραπάνω εντός περιοχής (Καρέλης), αν είχε αποσυρθεί νωρίτερα ο αρνητικός Κονέ, αν είχε ενισχυθεί το μεσοεπιθετικό κομμάτι με την αντικατάσταση του Παπαδόπουλου και αμυντικό μέσο τον Σάμαρη, αν..., αν... αν...

Εθνική και στα στημένα

Είναι απόλυτα σεβαστή (και επιθυμητή από την πλειοψηφία) η προσπάθεια του εθνικού μας συγκροτήματος να αλλάξει κατά τι το στιλ παιχνιδιού του και να πάει σε ποδόσφαιρο κατοχής και πρωτοβουλίας (ούτως ή άλλως δεν μπορείς πια να ξεγελάσεις κανέναν αντίπαλο και να περιμένεις να σε εξυπηρετήσει τακτικά με ανεμελιά και αφέλεια), ωστόσο κατ' αυτόν τον τρόπο εκτίθεται ακόμη περισσότερο η μεσοεπιθετική της ένδεια.

Δεν ξέρω αν κάποια τρικ του ταχυδακτυλουργού Σέρχιο Μαρκαριάν μπορούν να δώσουν προσεχώς προσωρινά έστω λύσεις. Σε διαφορετική πάντως περίπτωση θα πρέπει να ξαναδουλέψουμε τις στημένες φάσεις. Γιατί με Μανωλά, Παπασταθόπουλο, Παπαδόπουλο, Σάμαρη να μην κερδίσεις μιάμιση κεφαλιά (μία κέρδισε ο Μανωλάς) σε ολόκληρο το ενενηντάλεπτο, δείχνει ότι ακόμη κι εκεί η εθνική μας έκανε πολλά βήματα πίσω στο οκτάμηνο που προηγήθηκε...

Διαβάστε ακόμη:

Ουγγαρία - Ελλάδα 0-0

Τα υπόλοιπο πρόγραμμα της Εθνικής: πού ψάχνει βαθμούς για την πρόκριση