Όχι άλλο… κάρβουνο Φώτη!

Ο Δημήτρης Καρύδας αναλύει τη δεύτερη νίκη της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ, καταγράφοντας τα λάθη του Φώτη Κατσικάρη.

07 ΣΕΠ 2015

Δεδομένο No1: Ο Φώτης Κατσικάρης είναι καλός προπονητής. Και εξαιρετικά ευφυής άνθρωπος.

Δεδομένο No2: Μερικές φορές όπως όλοι οι έξυπνοι άνθρωποι υπεραναλύει καταστάσεις αντί να τις απλουστεύει στο μυαλό του.

Όλα όσα ακολουθούν γράφονται μετά από νίκη αλλά θα γράφονταν ακόμη και αν βάζαμε ένα λιγότερο σουτ και το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό. Και αυτό νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία ειδικά από τη στιγμή που η Εθνική Ελλάδας είναι στην πραγματικότητα στο ξεκίνημα του δρόμου της. Με τους Κροάτες κερδίσαμε, πανηγυρίσαμε άλλη μια μεγάλη ανατροπή (περίπου ρουτίνα για το ελληνικό μπάσκετ), αλλά είναι ξεκάθαρο ότι κάναμε τα εύκολα δύσκολα. Διότι τα πράγματα ήταν πολύ απλά και πολύ πιο εύκολα…

Οι Κροάτες είναι μια ομάδα φουλ στο ταλέντο αλλά γεμάτη πριμαντόνες. Και αν πιστέψουμε δογματικά ότι εμείς κουβαλάμε στο μπασκετικό DNA μας τις επικές ανατροπές οι Κροάτες κουβαλάνε στο δικό τους μια βαριά κατάρα. Όταν βλέπεις στην πρώτη φάση του αγώνα τον Τόμιτς να μουρμουρίζει, όταν βλέπεις μέσα στο παιχνίδι τη γκρίνια τους, όταν το μεγαλύτερο ταλέντο που ανέδειξαν την τελευταία 15ετία (Χεζόνια) παίζει με νοοτροπία χειρότερη από wannabe μπασκετμπολίστα σε ανοιχτό συνοικιακό γήπεδο καταλαβαίνεις πόσο εύκολη ομάδα είναι. Το μοναδικά επικίνδυνα ήταν ο ενθουσιασμός και η έδρα αλλά αυτά νικιόνται εύκολα.

Δεν χωράνε μαζί Καλάθης-Σπανούλης

Κινδυνεύοντας να κατηγορηθώ για εμμονές θα το επαναλάβω ελπίζω για τελευταία φορά. Το γράφω από το πρώτο μου σχόλιο για αυτή την Εθνική που αναρτήθηκε στο Contra.gr στις 19 Αυγούστου. Καλάθης και Σπανούλης απλά δεν χωράνε μαζί στην ίδια πεντάδα. Χωράνε πολύ άνετα στην ίδια ομάδα και μπορούν να την εκτοξεύσουν. Αλλά όχι παρέα στο ίδιο παρκέ. Ο χθεσινός αγώνας, θέλω να πιστεύω ότι βάζει οριστικό τέλος στη συνύπαρξη τους για οποιονδήποτε λόγο. Ακόμη και αν έχουν αποβληθεί με πέντε φάουλ οι άλλοι τρεις γκαρντ, που λέει ο λόγος. Ελάχιστα πρέπει να μας απασχολεί αν με τους Κροάτες ο παίκτης που τράβηξε το…κάρο από τη λάσπη ήταν ο Σπανούλης και με τη Γεωργία ενδεχόμενα θα κάνει το ίδιο ο Καλάθης. Ποιος παίζει δίπλα τους πρέπει να μας απασχολεί. Κρατώντας την κοινή τους παρουσία από τα φιλικά δεν έγραψα ούτε μια φορά ποιος έπαιξε περισσότερο από τον άλλο. Πόσο παίζουν μαζί (επαναλαμβάνω) είναι το ζήτημα και το ζητούμενο.

Η συνύπαρξη τους με την Κροατία ήταν καταστροφική και πολύ απλά αυτή που έκανε τα εύκολα δύσκολα. Στο ξεκίνημα έμειναν σχεδόν επτά λεπτά παρέα στο παρκέ με το σκορ στο 11-13 για τους Κροάτες. Ξανάπαιξαν παρέα στα τελευταία 3'22" του ημιχρόνου όταν ο Κατσικάρης για πρώτη φορά δοκίμασε ένα σχήμα με τρεις γκαρντ. Η τακτική που αποδείχθηκε καταλύτης για την εξέλιξη του παιχνιδιού και σίγουρα πιστώνεται στην έμπνευση του ομοσπονδιακού προπονητή λειτούργησε σε όλα το υπόλοιπο διάστημα εκτός από αυτό που τα 2/3 της περιφέρειας αποτελούσαν οι Σπανούλης - Καλάθης. Οι Κροάτες είχαν το πάνω χέρι έστω και οριακά με ένα δικό τους 5-4 να κλείνει το ημίχρονο. Η ολική καταστροφή ήρθε στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Το 28-33 με παρόντες τους Καλάθη - Σπανούλη στην πεντάδα έγινε 30-40 (2-7 η ζημιά) μέσα σε 2'25". Από το σημείο αυτό και μετά ο Καλάθης έμεινε στον πάγκο and the rest is history.

Η συνηθισμένη ζημιά

Μετράμε τη ζημιά των 12,5 λεπτών που βρέθηκαν παρέα στο παρκέ: 17-25 (-8). Η συνηθισμένη ζημιά όπως και στα φιλικά αλλά και στο πρώτο επίσημο ματς του τουρνουά με τα Σκόπια. Στο υπόλοιπο διάστημα οι Κροάτες κατάφεραν να μας βάλουν όλους κι όλους 45 πόντους, η ελληνική επίθεση απέκτησε κίνηση, φρεσκάδα και δημιουργία και τους κερδίσαμε με ένα επί μέρους +10. Τόσο όσο περίπου έπρεπε να έχουμε κερδίσει όχι γιατί αυτό λένε οι αριθμοί ή ενδεχόμενα ο δικός μου μπασκετικός κομπογιανιτισμός, αλλά γιατί αυτό περίπου υπαγορεύει η λογική και η μορφή του αγώνα.

Το έγραψα και στην αρχή: Ο Κατσικάρης είναι έξυπνος προπονητής και το 4ο φάουλ του Αντετοκούνμπο σε συνδυασμό με τη ροή του ματς τον οδήγησαν στη λύση του κοντού σχήματος με τα τρία γκαρντ. Αν συνεχίσει όμως στην άκρη του μυαλού του να ψάχνει για ισορροπίες τότε πρωτίστως θα αδικήσει την ομάδα και δευτερευόντως τον εαυτό και τη δουλειά του. Αυτό που δεν μας έκαναν να πληρώσουμε οι αδύναμοι Σκοπιανοί και οι ατομιστές Κροάτες θα μας κάνουν να το πληρώσουμε ομάδες με καλύτερους προσανατολισμούς και δυνατότητες. Και δεν μιλάω φυσικά ούτε για τη Γεωργία, ούτε για την Ολλανδία, ούτε καν για τη Σλοβενία.

Και επειδή ηλικιακά ανήκει στη γενιά μου θα του θυμίσω ότι στα μικρά συνοικιακά σινεμά της δεκαετίας του '80 που η μπομπίνα προβολής της ταινίας (σε μια εποχή που οι ψηφιακές προβολές ανήκαν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας) κοβόταν απότομα και χωρίς προειδοποίηση ακουγόταν το μνημειώδες: "Χασάπη, γράμματα". Στην περίπτωση της εθνικής το σύνθημα είναι διαφορετικό: "Όχι άλλο…κάρβουνο". Διαθέτουμε ψηφιακή μπασκετική τεχνολογία και δεν χρειαζόμαστε "άσματα ηρωϊκά και πένθιμα" για να φτάνουμε σε εθνικές νίκες ή ένδοξες ήττες κατά πως έγραψε και πριν από μισό σχεδόν αιώνα ο εθνικός μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης.

Θετικό οι χαμηλοί τόνοι

Το θετικό μήνυμα της νίκης με την Κροατία δεν είναι η πιθανή (αν όχι βέβαιη) κατάκτηση της πρώτης θέσης του ομίλου που ενδεχόμενα μας εξασφαλίζει και κάτι… καλύτερο από μία διασταύρωση με τη Σερβία στους "8". Αυτά θα τα βρούμε στη διαδρομή. Το θετικό είναι ότι με πρώτο και καλύτερο τον Σπανούλη οι διεθνείς κράτησαν πολύ χαμηλά τους τόνους. Ακόμη και ο πλέον εξωστρεφής όλων (Γιάννης Μπουρούσης) που δεν έμαθε ποτέ να κρατάει το στόμα του κλειστό και το έχει πληρώσει πολλάκις φρόντισε να χαλαρώσει την κατάσταση και να διαγράψει μονοκοντυλιά τη διάθεση για πανηγυρισμούς. Ο Σπανούλης ούτως ή άλλως είναι εκπαιδευμένος σε κάτι τέτοια. Μετά από μια μεγάλη νίκη φρόντισε να επαναλάβει τις λέξεις "δεν κάναμε και τίποτε σπουδαίο" και να τονίσει ότι η εθνική δεν έπαιξε και πολύ καλά. Φαντάζομαι ότι αν το βιντεάκι με τις σχετικές δηλώσεις πέσει στην αντίληψη του Σωκράτη Παπασταθόπουλου που ανακάλυψε την... τύχη ως άλλοθι, θα του δώσει έναν καλό λόγο να σκεφτεί τη διαφορά του καλού αθλητή με τον μεγάλο αθλητή.