Αναζητούνται πλάνο και ρόλοι στην Εθνική

Τα πρώτα φιλικά παιχνίδια της Εθνικής ομάδας δεν δημιούργησαν την αίσθηση ότι πρέπει να πατήσουμε το κουμπί πανικού. Από την άλλη, όμως, δημιούργησαν την αίσθηση ότι η ομάδα θέλει δουλειά, δουλειά, δουλειά σε σχετικά περιορισμένο χρόνο.

Πρώτα από όλα νομίζω ότι είναι εκτός πλάνου η συζήτηση για το ρόστερ. Παλαιότερα υπήρχαν εθνικές ομάδες που είχαν 6-7 το πολύ ‘’μπαρουτοκαπνισμένους’’ παίκτες και γκρινιάζαμε για την έλλειψη λύσεων. Τώρα, που υπάρχουν 12 παίκτες πρώτης διαλογής, άπαντες –σχεδόν- πρωταγωνιστές και πρωτοκλασάτοι στις ομάδες τους, τέσσερις κατευθείαν από το ΝΒΑ γκρινιάζουμε γιατί μας φαίνονται… πολλοί! Στη διαδρομή είναι βέβαιο ότι οι ανάγκες των αγώνων θα ‘’κάψουν’’ ορισμένους και θα τους μετατρέψουν σε ρολίστες. Ακόμη και ο εξαιρετικός ισορροπιστής Φώτης Κατσικάρης δεν μπορεί να βρει χώρο και χρόνο για 12 παίκτες. Συνεπώς, κάποιοι θα δουν τον χρόνο τους να λιγοστεύει αλλά στον αντίποδα η ομάδα θα είναι ασφαλισμένη σε περίπτωση απροόπτων και τραυματισμών.

Το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός των παικτών αλλά το πλάνο του ομοσπονδιακού προπονητή και οι ρόλοι μέσα στην ομάδα. Αυτά μένει να διευκρινιστούν στα επόμενα φιλικά παιχνίδια και αυτά αποτελούν το ‘’σημείο βρασμού’’.

Με ισπανικό μοντέλο

Ο Κατσικάρης έδειξε από την περσινή του θητεία ότι θέλει να παίξει με μια εθνική ομάδα που δεν θα μοιάζει πολύ με ότι έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε ως ‘’ελληνική σχολή’’ αλλά περισσότερο με κάτι που μοιάζει και πλησιάζει το ‘’ισπανικό μοντέλο’’. Μπάσκετ up tempo και υψηλού ρυθμού. Δεν έχουμε επαρκές δείγμα από τη φετινή εθνική για να δούμε αν άλλαξε κάτι στο μυαλό του και στην ατζέντα του. Θεωρητικά, με την παρουσία του Νικ Καλάθη στον άσο αυτό μπορεί να είναι εφικτό και να πετύχει.

Προσωπικά είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι τα μεγάλα παιχνίδια κρίνονται στο μπάσκετ μισού γηπέδου και όχι σε ρυθμούς ανοιχτού παιχνιδιού εκτός αν αυτό μπορεί να το επιβάλλει η άμυνα μιας ομάδας. Εδώ όμως έχουμε μια κτυπητή ανομοιομορφία στην περιφέρεια της ομάδας και στην πιθανή διάθεση για μεγάλη πίεση. Το δίδυμο Καλάθη - Σπανούλη δεν ταιριάζει σε αυτή τη λογική όπως και δεν ταιριάζει γενικά. Η εθνική δεν μπορεί να παίξει ταυτόχρονα και το μπάσκετ του Καλάθη και το μπάσκετ του Σπανούλη με τους δύο παίκτες μαζί στο παρκέ για 25 λεπτά. Ο Καλάθης θέλει να τρέχει με τη μπάλα στα χέρια και να κατευθύνει τον ρυθμό. Ο Σπανούλης θέλει παιχνίδι μισού γηπέδου με τη μπάλα στα δικά του χέρια. Εδώ θα κληθεί ο Κατσικάρης να πάρει την πιο δύσκολη απόφαση που θα δείξει και που ακριβώς θα κινηθεί το πλάνο της εθνικής.

Μπορεί να ακούγεται παράλογο και ενδεχόμενα να θεωρηθεί αιρετικό αλλά μια λύση θα ήταν να περιορίσει αισθητά τον χρόνο που θα είναι παρέα οι δύο παίκτες στο παρκέ. Ο Σπανούλης μπορεί άνετα να συνυπάρξει με τον Μάντζαρη και δίπλα στον Καλάθη κολλάει μια χαρά ο Σλούκας. Τα λεπτά δεν βγαίνουν και δεν μοιράζονται αλλά εδώ θα κληθεί ο ομοσπονδιακός προπονητής να πείσει τους παίκτες για την αναγκαιότητα της συνεισφοράς στο σύνολο και στην ομάδα.

Από εκεί και πέρα, το ντεφορμάρισμα του Παπανικολάου που πληρώνει την απραξία αρκετών μηνών είναι ένα άλλο ζήτημα που λογικά θα λυθεί στην πορεία με τους αγώνες. Οι θέσεις των φόργουορντ είναι παραπάνω από γεμάτες αλλά και εδώ θα χρειαστεί ένα πιο συγκεκριμένο πλάνο. Είχα γράψει και πριν την επιλογή των παικτών ότι ο Αντετοκούνμπο μπορεί να προσφέρει πολλά στη θέση 4 που του ταιριάζει περισσότερο στην Ευρώπη. Έχει την ικανότητα μετά από δικό του ριμπάουντ να τρέξει ο ίδιος τον αιφνιδιασμό και να ανοίξει το παιχνίδι, ενώ στην άμυνα μπορεί να μαρκάρει κάθε είδους τεσσάρι που θα βρει μπροστά του. Αυτό όμως προϋποθέτει μικρότερο ρόλο για τον Πρίντεζη και ‘’θυσία’’ ενός τουλάχιστον έμπειρου φόργουορντ που θα περισσεύει.

Παίκτης για δύο θέσεις

Ούτως ή άλλως με την πληθώρα που υπάρχει σε τριάρια και τεσσάρια κάποιος ή κάποιοι θα μείνουν πίσω. Εφόσον ο Κατσικάρης πάει στη λογική των πέντε γκαρντ και όχι των τεσσάρων (μην ξεχνάμε ότι πριν από δύο χρόνια ο Τρινκέρι πλήρωσε με το…κεφάλι του την απόφαση του να πάει στο Ευρωπαϊκό με τέσσερα γκαρντ) το θέμα που τίθεται είναι αν θα χωρέσει στην δωδεκάδα και τρεις ψηλούς. Κουφός και Μπουρούσης έχουν κλειδωμένες τις θέσεις τους. Εδώ θα έχουμε ένα ξεκάθαρο πρόβλημα στην αντιμετώπιση των αντίπαλων pick’n’roll αλλά ούτε πιο γρήγορους μπορούμε να τους κάνουμε, ούτε κυκλοφορούν ψηλοί τύπου Χάινς, Ντάνστον, Λάσμε κλπ. στα ελληνικά εργοστάσια παραγωγής ψηλών.

Θεωρητικά, θα είναι λάθος να πάμε μόνο με δύο ψηλούς σε μια διοργάνωση μεγάλης διάρκειας. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο τρίτος ψηλός σε αυτή την περίπτωση μπορεί να είναι μόνο ο Αγραβάνης που μπορεί να παίξει και στο 4 και σε ώρα ανάγκης και στο 5. Στην προκειμένη περίπτωση είναι καλύτερο ο 12ος παίκτης να καλύπτει δύο θέσεις, να είναι νέος, άρα με προοπτική μπροστά του παρά ένας βετεράνος που θα διεκδικεί χρόνο συμμετοχής με όλα τα συνεπακόλουθα. Αυτό όμως σημαίνει ότι στην τελική επιλογή θα χωρέσει μόνο ένας εκ των Γιάνκοβιτς, Περπέρογλου, Καϊμακόγλου αν θεωρήσουμε ότι είναι κλειδωμένες οι θέσεις των Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου, Πρίντεζη. Άλλη μια δύσκολη απόφαση για τον Κατσικάρη.

Ο Αγραβάνης (και ο Σαρικόπουλος) κόβονται εύκολα αλλά θα έχουν μικρότερες απαιτήσεις χρόνου συμμετοχής αν μείνουν στην τελική δωδεκάδα. Οι υπόλοιποι κόβονται δύσκολα και ακόμη πιο δύσκολα μπορούν να προσαρμοστούν σε ρόλο 11ου ή 12ου παίκτη αλλά προσφέρουν μεγαλύτερη σιγουριά σε περίπτωση κάποιου τραυματισμού.

Διαβάστε ακόμη

Χαλάρωση για τους παίκτες της Εθνικής

Κατσικάρης: "Δεν έχω καταλήξει στις βασικές επιλογές"