Σικάγο Μπουλς 1995-96: Η ομάδα που δεν έχανε ποτέ

Ο Δημήτρης Καρύδας γράφει για μια ανίκητη ομάδα. Τα δύσκολα αποδυτήρια και ο γερόλυκος στον πάγκο των Σικάγο Μπουλς που ήταν ο πραγματικός εμπνευστής της τριγωνικής επίθεσης.

12 ΔΕΚ 2014

Ήταν η καλύτερη ομάδα μπάσκετ όλων των εποχών στο ΝΒΑ; Πολύ σπάνια δημοψήφισμα σχετικό με το θέμα να αναδείξει κάτι άλλο. Οι Σικάγο Μπουλς της σεζόν 1995-96, με το μυθικό ρεκόρ του 72-10, θεωρούνται -κι όχι άδικα- η ομάδα που απλά δεν έχανε... ποτέ!

Κι όμως, ούτε η ζωή ήταν εύκολη στα αποδυτήρια ή τα γραφεία των Μπουλς ούτε η συγκεκριμένη ομάδα γέμιζε το μάτι για την καλύτερη όλων των εποχών όταν ξεκινούσε η σεζόν...

Πάμε από την άκρη του πάγκου προς την πεντάδα: Τζακ Χάλεϊ (ο μεγαλύτερος παγκίτης στην ιστορία του ΝΒΑ), Ράντι Μπράουν, Τζαντ Μπούχλερ, ο ρούκι Τζέισον Κάφεϊ (είχε επιλεγεί στον 1ο γύρο του draft, η επόμενη επιλογή των Μπουλς ήταν ο Ντράγκαν Τάρλατς του Ολυμπιακού), Ντίκι Σίμπκινς, Τζον Σάλεϊ στα τελειώματα του (λίγο πριν έρθει στον Παναθηναϊκό και βιώσει την τραυματική εμπειρία της συμβίωσης με τον Μάλκοβιτς), ο Καναδός ξυλοκόπος Μπιλ Ουένιγκτον κι ο Αυστραλός ξυλοκόπος πολυτελείας Λιούκ Λόνγκλι.

Πόσους κανονικούς παίκτες είχε αυτή η ομάδα; Ένα χρήσιμο ρολίστα γκαρντ, μετέπειτα σχολιαστή της τηλεόρασης και σήμερα τον προπονητή που έχει την καλύτερη ομάδα στο ΝΒΑ (Στιβ Κερ), τον Ρον Χάρπερ, τον Τόνι Κούκοτς, τον νεοφερμένο από τους Σπερς Ντένις Ρόντμαν, έναν μεγάλο σταρ (Σκότι Πίπεν) και τον απόλυτο σούπερ σταρ: MJ... Έφτανε ο Τζόρνταν για να κερδίσει μια ομάδα 70 παιχνίδια στο ΝΒΑ;

Όχι... Ξεκάθαρα, ρητά και κατηγορηματικά. Μόλις είχε επιστρέψει από την αμφιλεγόμενη απουσία του από τα παρκέ, για την οποία έχω ξαναγράψει εκτενώς. Αλλά κανείς στην Αμερική δεν του έδινε μεγάλη τύχη για να κερδίσει έναν τίτλο ακόμη, μετά από το πρώτο three-peat . Τα περιοδικά με τις ετήσιες αναλύσεις και προβλέψεις που κυκλοφορούν πριν από τη σεζόν είχαν πολύ πιο πιθανό το σενάριο να δούμε το Χιούστον για 3η φορά στον θρόνο του πρωταθλητή ή το ξέσπασμα του Σακίλ και τον πρώτο τίτλο της καριέρας του.

Ποιος έφερε τον Χάλεϊ;

Ο Φιλ Τζάκσον, με τον αγαπημένο βοηθό του Τεξ Ουίντερ, έναν γερόλυκο των πάγκων που ήταν ο πραγματικός εμπνευστής της τριγωνικής επίθεσης, έψαχναν το τρίτο κομμάτι της επίθεσης, τον παίκτη που έλλειπε για να συμπληρώσει τον Τζόρνταν και τον Πίπεν. Πέντε χρόνια νωρίτερα, στο βιβλίο "Joran Rules" που αποκάλυπτε όλο το παρασκήνιο πίσω από τον πρώτο τίτλο των Μπουλς και έγινε ένα από τα κορυφαία best seller βιβλία του 1991, αναφερόταν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του Τζάκσον ήταν να πείσει τον Τζόρνταν να παίξει την τριγωνική επίθεση. Ένα σύστημα που έπαιζε 40 χρόνια πριν το κολέγιο του Ουίντερ και που ο ευφυής συνεργάτης του Τζάκσον θεωρούσε ότι θα ήταν αυτό που θα έδινε τον τίτλο.

Ο... βασιλιάς του Ζεν είχε ένα μεγάλο προσόν. Ήξερε τι ήθελε να ακούσει ο παίκτης. "Θα βάζεις 6-7 πόντους λιγότερους μέσο όρο, ίσως δεν βγεις πρώτος σκόρερ της σεζόν αλλά θα πάρεις πρωτάθλημα", είχε πει στον Μάικλ, σύμφωνα με το "Jordan Rules". Του πρόσφερε ό,τι του έλλειπε και ο Τζόρνταν το αγόρασε εύκολα! Το πρόβλημα του 1995 δεν ήταν ο Τζόρνταν, αλλά ο ιδανικός τρίτος παίκτης του τριγώνου που θα μπορούσε να παίρνει ριμπάουντ, να πασάρει συμπαθητικά και κυρίως να μην χρειάζεται να σκοράρει πολύ, ώστε να μην "κλέβει" προσπάθειες από τους δύο σταρ.

Το... σπυρί στον πισινό των Σπερς: Ο Ρόντμαν

Ο παίκτης βρέθηκε εύκολα και η ανταλλαγή έγινε ακόμη πιο εύκολα. Οι Σπερς ήθελαν να ξεφορτωθούν τον Ντένις Ρόντμαν που όλη την προηγούμενη σεζόν ήταν "σπυρί" στον πισινό τους. Αποβολές, πρόστιμα, τεχνικές ποινές και το "σκουλήκι" μόλις είχε αρχίσει να αποκτά συνήθειες σελέμπριτι και να συζητιέται περισσότερο το χρώμα έβαφε τα μαλλιά του (από το κεφάλι του πέρασε όλο το φάσμα του ουράνιου τόξου) από το μπάσκετ που έπαιζε.

Οι Μπουλς πήραν εύκολα και τον παίκτη-κλειδί μαζί με τον Ρόντμαν! Τον Τζακ Χάλεϊ. Τι είναι αυτό; Ο παίκτης που αναδείχθηκε στον πιο τέλειο towel waiver στην ιστορία του ΝΒΑ. Ένας λευκός σέντερ που πέρασε από αρκετές ομάδες και έγινε διάσημος γιατί κουνούσε πετσέτες στον πάγκο όπου βρισκόταν μόνιμα ως 12 παίκτης! Δεν είχε κατορθώσει να παίξει στην ΑΕΚ δύο χρόνια νωρίτερα, όταν σε μια ατυχή επιλογή, τον είχε κουβαλήσει από την Αμερική ο Στιβ Γιατζόγλου. Γιατί ήταν το κλειδί;

Σύμφωνα με την πρώτη σύζυγο του Ρόντμαν, την Ανίκα, μια ξανθή δίμετρη που έγραψε βιβλίο για τον πρώην αγαπημένο της με τίτλο "Χειρότερος από όσο θέλει να είναι", το "σκουλήκι" είχε πάθος με τον τζόγο. Και με μερικά ακόμη πράγματα που αποκαλύπτει η -κατά δήλωση της- μοντέλο Ανίκα, στο βιβλίο όπου ποζάρει γυμνή, πάνω σε μια Χάρλεϊ. Ο Ρόντμαν ανέβαινε για πλάκα σε ένα νοικιασμένο αεροπλάνο, πεταγόταν στο Λας Βέγκας, έχανε μερικές χιλιάδες δολάρια και γύριζε πίσω στην ώρα του για να προλάβει την πρωινή προπόνηση.

Φυσικά, αυτά τα ήξεραν οι Μπουλς, που ήθελαν να κοντρολάρουν τα πάθη του Ρόντμαν. Ο Χάλεϊ μοιραζόταν το ίδιο πάθος για τον τζόγο και όπως αναφέρεται σε ένα άλλο μεταγενέστερο βιβλίο ("Blood on the Horns"), οι Μπουλς τον απέκτησαν για να συντροφεύει τον Ρόντμαν στα ταξίδια ή τις επισκέψεις στα καζίνο και να τον έχει υπό έλεγχο... Ενίοτε και να πληροφορεί τη διοίκηση των Μπουλς. Ο τέλειος παγκίτης έπαιξε ένα παιχνίδι σε ολόκληρη εκείνη τη σεζόν στους Μπουλς. Μερικά λεπτά στον τελευταίο αγώνα της κανονικής περιόδου, ως ανταμοιβή για τις καλές υπηρεσίες που είχε προσφέρει ως "συνοδός" του Ρόντμαν.

Η ρήξη Τζάκσον - Κράουζε

Κι όμως, αυτός ο παίκτης -σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο "Blood on the Horns"’ (την εκδοχή του "Jordan rules" που κυκλοφόρησε μετά από το δεύτερο three-peat των Μπουλς το 1999) αποτέλεσε το πρώτο σημείο τριβής και ρήξης του Φιλ Τζάκσον με τον τζένεραλ μάνατζερ της ομάδας Τζέρι Κράουζε. Ο Τζάκσον δεν ανεχόταν τον Κράουζε και σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου, Ρόλαντ Λάζενμπι, η κόντρα τους ξεκίνησε με την υπόθεση Χάλεϊ.

Κανείς από τους δύο δεν μπορούσε να παραδεχτεί δημοσίως ότι είχαν αποκτήσει ένα παίκτη για να ελέγχει και να συνοδεύει στα αμερικάνικα καζίνο τον συμπαίκτη του. Στο εσωτερικό της ομάδας και με τον Ρόντμαν να αποτελεί μια σούπερ μεταγραφή, όμως, οι τσακωμοί ήταν πολύ συνηθισμένοι. Διεκδικούσαν και οι δύο την πατρότητα της ιδέας. Ο Κράουζε, ένας προικισμένος σκάουτ και αυτός που ανακάλυψε τον Πίπεν σε ένα άσημο κολέγιο τρίτης διαλογής, ήθελε μεγαλύτερο μερίδιο στις επιτυχίες των Μπουλς. Για τον Τζάκσον, που εύκολα πήρε με το μέρος του την τριπλέτα των σταρ, ο Κράουζε δεν ήταν τίποτε παραπάνω από "ένας χοντρός ευνοούμενος του ιδιοκτήτη, που ταξίδευε με την ομάδα και αποτελούσε μια καλή ευκαιρία για να γελάνε κρυφά οι παίκτες, όταν τον έβλεπαν να τρώει με βουλιμία και να σηκώνεται από το τραπέζι με λερωμένα -από λάδια- ρούχα".

Την αλήθεια είναι δύσκολο να την ανακαλύψει κάποιος ερευνητής... Ας μείνουμε, λοιπόν, στην αλήθεια του παρκέ. Ο Ρόντμαν ήταν όντως το τέλειο συμπλήρωμα των Πίπεν - Τζόρνταν. Σούταρε λίγο, έπαιζε σκυλίσια άμυνα, πάσαρε τη μπάλα τόσο καλά όσο χρειαζόταν ο Ουίντερ από το τρίτο σκέλος της τριγωνικής επίθεσης. Οι Μπουλς έμαθαν να ζουν με τις ιδιαιτερότητές του: την κοπάναγε από προπονήσεις για να ποζάρει δίπλα σε σταρ του WWF όπως ο Χαλκ Χόγκαν, ντυνόταν... νύφη, ξόδευε ασύστολα λεφτά, πόζαρε γυμνός για το "Playboy", ερωτευόταν τη Μαντόνα και παντρευόταν νύχτα μεθυσμένος στο Λας Βέγκας. Να αναφέρω παρενθετικά ότι δεν είναι να απορεί κανείς μετά από όλα αυτά κάποιος γιατί ο Ρόντμαν κατέληξε χρεοκοπημένος, να παριστάνει σήμερα τη μασκότ ενός παράφρονα δικτάτορα.

Ρεκόρ διετίας: 141-23, ιλιγγιώδες...

Η συμβολή του στην ομάδα του 72-10, όμως, τη μεγαλύτερη ομάδα όλων των εποχών, ήταν καταλυτική. Εντάξει, ωραία όλα αυτά, αλλά ας μην είχε τον Τζόρνταν αυτή η ομάδα και να δούμε αν θα έκανε -έστω- 50 νίκες ή αν θα προκρινόταν για τα πλέι οφ...

Στα 33 του, ο MJ αποτέλεσε το απόλυτο βαρόμετρο των Μπουλς. Στις 72 νίκες της ομάδας σκόραρε 31 πόντους μέσο όρο, σουτάροντας με ποσοστό 50%. Τελείωσε τη σεζόν με μέσο όρο 30,4 πόντων, 50% εντός πεδιάς και πήρε για 8η φορά στην καριέρα του τον τίτλο του πρώτου σκόρερ. Στα 33 του, το ξαναγράφω. Στις 10 ήττες, το ποσοστό του έπεφτε κάτω από το 45%, παρότι σε αρκετες από αυτές κατάφερε να ξεπεράσει τους 30 πόντους και στην ήττα νούμερο 9 (από τη σημερινή ομάδα ιδιοκτησίας του τη Σάρλοτ) είχε πετύχει 40!

Είναι λογικό να στεκόμαστε στη μαγική χρονιά των Μπουλς και στο μεγάλο ρεκόρ του 72-10. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η ομάδα, με τον ίδιο πυρήνα παικτών, είχαν ρεκόρ 69-13 την αμέσως επόμενη σεζόν, απειλώντας να καταρρίψουν τη δική τους καλύτερη επίδοση. Σε 164 ματς που έδωσαν μέσα σε διάστημα δύο χρόνων μόνο 23 (!!!) φορές ο Τζόρνταν δεν σούταρε καλά και οι Μπουλς έχασαν... Ρεκόρ διετίας: 141-23. Ιλιγγιώδες. Το 1998, όταν έκαναν το δεύτερο three-peat τους, είχαν ρεκόρ 62-20 και το συνολικό ρεκόρ τους στην τριετία της επιστροφής του Τζόρνταν στα παρκέ ήταν 203 νίκες- 43 ήττες!

Ο Τζόρνταν κέρδισε 3 πρωταθλήματα, αναδείχθηκε 3 φορές πιο πολύτιμος παίκτης των τελικών, δύο φορές καλύτερος παίκτης της κανονικής περιόδου και αναδείχθηκε και τις 3 χρονιές πρώτος σκόρερ, φτάνοντας συνολικά τους 10 σχετικούς τίτλους στην καριέρα του. Ακόμη πιο σημαντικό: όλα αυτά τα έκανε ανάμεσα στα 33 και τα 35 χρόνια του, εποχή που άλλοι παίκτες σκέφτονται το αθλητικό...γηροκομείο!

Πόσους τίτλους μπορούσαν να πάρουν οι Μπουλς αν έμεναν παρέα; Κανείς δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα. Το σίγουρο είναι ότι μας πρόσφεραν την καλύτερη ομάδα μπάσκετ όλων των εποχών, που ατυχώς διαλύθηκε το 1998, όταν η κόντρα Τζάκσον - Κράουζε οδήγησε σε μια ακόμη μνημειώδη χρονιά που πήρε τον τίτλο "Ο τελευταίος χορός". Αλλά αν αρχίσω να γράφω και γι' αυτήν τη χρονιά, θα χρειαστεί και….τρίτο και τέταρτο μέρος, οπότε (προς το παρόν) σταματάω κάπου εδώ.