Ο Λεμπρόν και (όλοι) οι άλλοι

Με το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας σε εξέλιξη παραμελήσαμε είναι η αλήθεια τα πλέι οφ του ΝΒΑ! Το φετινό ΝΒΑ μοιάζει σαν να είναι σε εξέλιξη μια ταινία με απρόβλεπτο τέλος. Η καλύτερα μια ταινία που όλοι περιμένουν το αναμενόμενο φινάλε με τον πρωταγωνιστή να νικάει τους κακούς και να σώζει την κοπέλα και άλλους τρεις δελφίνους που για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια βρίσκονται τόσο κοντά στην υπέρβαση.

Λεμπρόν εναντίον πέντε!

Ας ξεκινήσουμε από τον Ανατολικό τελικό που μοιάζει ο πιο παράξενος. Η ομάδα που βασίζεται στο απόλυτο ατομικό ταλέντο απέναντι σε αυτή που παίζει μακράν το πιο ομαδικό μπάσκετ. Με άλλα λόγια: Ο Λεμπρόν απέναντι στους πέντε της Ατλάντα! Ομολογώ ότι τα τελευταία χρόνια είμαι εθισμένος σε overdose Ευρωλίγκας! Και για επαγγελματικούς λόγους αλλά και για λόγους μπασκετικής αισθητικής η σχέση Ευρωλίγκας-ΝΒΑ στους αγώνες που παρακολουθώ είναι της τάξης του 75-25…

Ένας από τους λόγους που δεν μπορώ πλέον να απολαύσω με την ίδια ευχαρίστηση ένα ξενύχτι για αγώνα ΝΒΑ είναι ο καλύτερος, αυτή τη στιγμή, μπασκετμπολίστας του πλανήτη Λεμπρόν Τζέιμς. Δεν ανήκω στους haters του Βασιλιά. Αντίθετα, πιστεύω ότι είναι παίκτης-φαινόμενο και έχει εξασφαλισμένη τη θέση του μέσα στους κορυφαίους όλων των εποχών. Αλλά αυτό ακριβώς κάνει το όλο πράγμα βαρετό.

Το Κλίβελαντ προσπάθησε κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν να λανσάρει και μερικά ακόμη πράγματα. Ο Ντέιβιντ Μπλατ που αμφισβητήθηκε από το ξεκίνημα της σεζόν έμοιαζε να έχει μπει στο πετσί του ρόλου του και να προσθέτει καινούργια πράγματα στο μονότονο επιθετικό ρεπερτόριο της ομάδας. Γρήγορα, όμως τα κλειδιά της ομάδας πέρασαν στον αληθινό προπονητή της. Όπως έκανε στο Μαϊάμι με τον Σποέλστρα ο ‘’Βασιλιάς’’ με τον αγωνιστικό τρόπο του είπε πολύ απλά στον περσινό πρωταθλητή Ευρώπης: ‘’Θέλεις να πάρεις πρωτάθλημα και στο ΝΒΑ; ΟΚ, κάνε στην άκρη και άσε μου να κάνω τα…δικά μου’’.

Η απώλεια του Κέβιν Λοβ μετέτρεψε τους Big Three του Κλίβελαντ σε Big…1,5! Ολόκληρος Λεμπρόν και μισός…Ιρβινγκ αφού όπως εύστοχα έγραψε ένας ρεπόρτερ των Καβς: ‘’Δεν ξέρουμε ακριβώς αν πονάει περισσότερο το δεξί του πόδι ή το αριστερό του γόνατο’’. Κάπως έτσι μοιάζει και η επίθεση των Καβς: Στα πρώτα 6-7 δευτερόλεπτα ο Ίρβινγκ τρέχει και προσπαθεί να προλάβει να σουτάρει. Στα επόμενα 15-17 η μπάλα θα πάει στα χέρια του Λεμπρόν, οι υπόλοιποι θα πιάσουν τις γωνίες και θα έχουμε την απόλυτη αποθέωση του isolation και του ένας εναντίον όλων.

Διαλύει τη θεωρία του μπάσκετ

Ο Λεμπρόν έχει το θεϊκό ταλέντο να κερδίζει και τους πέντε διαλύοντας τη θεωρία του μπάσκετ ότι είναι ένα ομαδικό άθλημα! Αν ζούσα στην Αμερική δεν θα σπαταλούσα ούτε μισή ώρα για να δω ένα ματς των Καβαλίερς. Μου έλαχε να δω ζωντανά κάτι απίστευτα τυπάκια που έπαιζαν με το ίδιο στιλ μονά σε θρυλικά ανοιχτά γήπεδα όπως το Κλουβί και το Rucker Park στη Νέα Υόρκη ή σε κάτι ανοιχτά γήπεδα δίπλα στον Ειρηνικό στο Λος Άντζελες. Μόνο που τα δικά τους ονόματα είναι θρύλοι στο κοντινό γκέτο και του Λεμπρόν σε όλο τον πλανήτη. Sorry Lebron αλλά ακόμη και για ένα ταπεινό μπασκετογράφο στην Ελλάδα ο νυχτερινός ύπνος παραμένει αναγκαίος για να τον ξοδέψει σε παιχνίδια που θυμίζουν μονό αλλά παίζονται σε ένα γήπεδο ΝΒΑ με χιλιάδες θεατές και εκατομμύρια τηλεθεατές.

Εντάξει, την τελευταία πρόταση μην την πάρετε στα σοβαρά. Θα ξενυχτήσω και για τους ανατολικούς τελικούς αλλά θα σταυρώνω τα δάχτυλά μου να τα καταφέρουν οι Ατλάντα Χοκς καλύτερα από τους αγαπημένους μου Σικάγο Μπουλς. Οι Χοκς είναι η ανατολική απάντηση στους Σαν Αντόνιο Σπερς. Η απόλυτη ομαδική προσπάθεια, πέντε βασικοί που σκοράρουν από 15,5 μέχρι 17,5 πόντους μέσο όρο και ένα γκρουπ που παίζει πολύ καλύτερα από όσο μαρτυράει ακόμη και το 60-22 που είχαν στην κανονική περίοδο.

Στο Κλίβελαντ θεωρούν ότι μια ομάδα με αυτό το στιλ είναι βουτυράκι στο ψωμί του Βασιλιά αλλά στα δικά μου μάτια αυτή η υπερβολική αισιοδοξία μάλλον κάνει πολύ νευρικό τον Μπλατ. Η Ατλάντα είναι μια ομάδα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να έχει πέντε καλούς σουτέρ στο παρκέ. Ο Κόρβερ είναι ο απόλυτος εκτελεστής από τη γραμμή του τρίποντου, οι δύο ψηλοί (Μίλσαπ- Χόρφορντ) εξαιρετικοί από μέση απόσταση και ο ΝτεΜαρ Κάρολ είναι το ταχύτατα ανερχόμενο αστέρι του ΝΒΑ και ενδεχόμενα ο αντίστοιχος Λέοναρντ που πέρσι έκλεψε την παράσταση για τους Σπερς μαρκάροντας την περισσότερη ώρα τον Λεμπρόν και κάνοντας θαύματα στην επίθεση. Η Ατλάντα μοιάζει να φτιάχτηκε από υλικό…Σπερς, χωρίς ακόμη να έχει σούπερ σταρ τύπου Ντάνκαν, Πάρκερ ή Τζινόμπιλι. Μοιάζει πιο πολύ με ομάδα Ευρωλίγκας παρά με πιθανό πρωταθλητή του ΝΒΑ. Και μπορεί το Κλίβελαντ να το περιμένει ένας αντίστοιχος εφιάλτης με αυτόν που του χάρισε το Ορλάντο στα πλέι οφ του 2009 όταν είδαμε τους καλύτερους Καβλίερς στο πρώτο πέρασμα του Λεμπρόν από την πόλη. Οι Καβαλίερς έφτασαν αήττητοι σε εκείνους τους τελικούς αλλά το Ορλάντο τους απέκλεισε σε έξι ματς.

Το πάθημα των Μπουλς

Αλλά για να τα καταφέρουν οι Χοκς πρέπει να παραδειγματιστούν από το άσχημο πάθημα των αγαπημένων μου Μπουλς. Ήταν από τα βράδια που ξενύχτησα, με τους Μπουλς στο 2-1 και ένιωθα την ευδαιμονία του 3-1 όταν βρέθηκαν μπροστά με 11 πόντους διαφορά ένα λεπτό πριν το τέλος της τρίτης περιόδου έχοντας τον έλεγχο του αγώνα. Οι Καβαλίερς βγήκαν από τη βαθιά μαύρη τρύπα, ο Μπλατ βρισκόταν σε άλλο γήπεδο, ζητώντας ακόμη και τάιμ άουτ που δεν είχε δικαίωμα να πάρει αλλά δευτερόλεπτα πριν φάει την τεχνική ποινή τον πρόλαβε ο ασίσταντ του Τάιρον Κόρμπιν και τον γύρισε στον πάγκο. Και με κάποιο μαγικό τρόπο οι ζαλισμένοι Καβαλίερς κέρδισαν με ένα τζαμπ σουτ, ποιου άλλου, του Βασιλιά που μέχρι εκείνο το σημείο είχε 9./29 σουτ! Στο τάιμ άουτ που είχε προηγηθεί ο Μπλατ είχε σχεδιάσει κάτι άλλο αλλά σε μια τυπική ιστορία από τη ζωή του Λεμπρόν ο Βασιλιάς μπαίνοντας στο παρκέ άλλαξε το σύστημα και πολύ απλά αποφάσισε ότι αυτός έπρεπε να σουτάρει. Η αλήθεια είναι ότι οι Καβαλίερς παίζουν και άμυνα. Οι αντίπαλοι τους στα πλέι οφ σουτάρουν 30% στα τρίποντα και 46% στα δίποντα. Με μια διαφορά. Ούτε η αδύναμη Βοστώνη, ούτε το ταλαιπωρημένο Σικάγο είχαν το μέταλλο που κουβαλάνε οι Χοκς. Σταυρώστε και εσείς τα δάχτυλά σας. Υπάρχει ένας τρόπος να σωθεί το σύγχρονο ΝΒΑ. Οι πέντε να επιβεβαιώσουν τον κανόνα της λογικής του μπάσκετ και να νικήσουν τον ένα επαναφέροντας το ΝΒΑ σε ένα κανονικό και νορμάλ πρωτάθλημα μπάσκετ.

Στη Δύση, το εκρηκτικό Γκόλντεν Στέιτ κέρδισε ήδη τα ξημερώματα τον πρώτο από τους τέσσερις τελικούς που χρειάζεται για να φτάσει στους τελικούς του ΝΒΑ απέναντι στο Χιούστον. Οι Ουόριορς ήταν η καλύτερη ομάδα της κανονικής περιόδου, ανέδειξαν τον MVP της (Κάρι) και παίζουν ένα μπάσκετ που στην Αμερική περιγράφεται περίπου ως fun to watch! Σουτάρουν ασταμάτητα τρίποντα, τζογάρουν στην επίθεση και η φετινή τους ομάδα δείχνει όχι απλά να κρατάει την παράδοση των φοβερών γκαρντ που έχουν οι Ουόριορς αλλά να προσπερνάνε και να αφήνουν πίσω τους θρυλικούς Run TMC (η θρυλική τριάδα των σούπερ σκόρερ Τιμ Χαρνταγουέι- Μιτς Ρίτσμοντ και Κρις Μάλιν πίσω στο 1991) αλλά και τους λιγότερο ‘’μυθικούς’’ We Believe του κοντινού 2007. Φέτος έχουμε τους Splash Brothers! Οι δύο προηγούμενες γενιές σπουδαίων παικτών που πέρασαν από το Οουκλαντ δεν ήταν αρκετά καλές για τον τίτλο. Αυτή εδώ μοιάζει να έχει τα πάντα: Τους δύο σούπερ σκόρερ, τους Splash Borthers (Κάρι, Τόμπσον), ένα απόλυτο αμυντικό εξολοθρευτή στο πρόσωπο του Αντρέ Ιγκουοντάλα, ένα αμυντικό σέντερ με ειδικότητα στα μπλοκ αλλά ταλαιπωρημένα πόδια, τον Αυστραλό Άντριου Μπόγκουτ, ένα σκληρό χαμάλη πολυτελείας στο ‘’4’’ τον , έστω και υπερτιμημένο, Ντέιβιντ Λι και πολλούς καλούς ρολίστες-συμπλήρωμα (Λίβινγκστον, Ντρέιμοντ Γκριν, Χάρισον Μπάρνς).

Η χειρότερη ομάδα

Η καλύτερη ιστορία που αφορά την ομάδα είναι η μετάλλαξη του παλιού άσου των Μπουλς από τηλεσχολιαστή σε ρούκι κόουτς στα 50 του και αμέσως μετά σε καλύτερο προπονητή της χρονιάς. Τα ερωτηματικά που συνοδεύουν την ομάδα είναι πολλά για το νούμερο 1 της σεζόν: Θα αντέξουν τα πόδια των παικτών και το μικρό αριθμητικά ρόστερ το βάρος των πλέι οφ; Θα καταφέρει να ξεπεράσει την απειρία του και στα πλέι οφ ο κόουτς Κερ; Οι Ουόριορς είχαν στιγμές και μέσα στη σεζόν και στο ξεκίνημα των πλέι οφ που οι απαντήσεις ήταν όλες αρνητικές. Αλλά αυτή η ομάδα μοιάζει από την αρχή της σεζόν να κουβαλάει πάνω της μια παράξενη μαγεία και την αύρα ενός μελλοντικού πρωταθλητή. Μια ομάδα που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε παραπάνω από τη συγκέντρωση πολλών καλών σουτέρ, μια ομάδα που πασάρει τη μπάλα λιγότερο από κάθε άλλη μπορεί να έχει βρει τη φόρμουλα για να πάρει το πρωτάθλημα.

Οι αντίπαλοι τους στον τελικό της Δύσης οι Χιούστον Ρόκετς μοιάζουν η χειρότερη ομάδα από τις τέσσερις που συνεχίζουν. Είναι βαρετοί, προβλέψιμοι και βασίζουν το παιχνίδι τους στις βολές που κερδίζουν και την ευκολία που έχουν να πηγαίνουν στη γραμμή κυρίως χάρη στις διεισδύσεις του Χάρντεν. Παραμένει ολίγον…μυστήριο το πώς κατάφεραν να πετάξουν έξω τους Κλίπερς, μια ομάδα όλο ενέργεια και τα προγνωστικά για τους τελικούς –σύμφωνα με την άποψη όλων των Αμερικάνων ειδικών- είναι ότι μπορεί να χάσουν και 4-0 απέναντι στους Ουόριορς. Μοιάζει το ίδιο λογικό, όσο και να το στήσουν την τέλεια παγίδα στον Κάρι και στην παρέα του, όπως έκαναν στον προηγούμενο γύρο στους Πολ-Γκρίφιν. Το come back των Ρόκετς στον 6ο αγώνα με τους Κλίπερς παρότι ο σούπερ σταρ τους Τζέιμς Χάρντεν ήταν στον πάγκο αποτελεί το απόλυτο καμπανάκι συναγερμού για το τι θα συμβεί αν οι Ουόριορς τους υποτιμήσουν.