Η άμυνα της Ρεάλ και η επίθεση του Ρούντι

Ο Δημήτρης Καρύδας αναλύει τα δεδομένα του τελικού και εξηγεί γιατί ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να επιβληθεί της πρωταθλήτριας Ευρώπης.

18 ΜΑΪ 2015

Στον αθλητισμό, όπως και στον πόλεμο, την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Και τη γράφουν όπως τους βολεύει. Την ιστορία αυτού του τελικού θα τη γράψει είτε μας αρέσει, είτε όχι η Ρεάλ. Γυρίζοντας αργά το βράδυ της Κυριακής στο ξενοδοχείο μου στη Μαδρίτη έβαλα σε fast forward και ξαναείδα τον τελικό. Ειδικά ορισμένα σημεία του. Δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός είχε έλλειμμα ενέργειας και είχε αδειάσει από ενέργεια μετά τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Ενδεχόμενα να είναι μια πραγματικότητα, ενδεχόμενα να ήταν και μια δικαιολογία της στιγμής. Η σίγουρη αλήθεια είναι μια: Ο Ολυμπιακός πήγε στο φάιναλ φορ έχοντας αποδεδειγμένα την καλύτερη άμυνα στην Ευρωλίγκα για μια ολόκληρη σεζόν. Η Ρεάλ μπήκε στον τελικό έχοντας την καλύτερη άμυνα του τελευταίου μήνα.

Απλά δεν μπορούσε

Η σειρά με την Εφές και ο ημιτελικός με τη Φενέρ ήταν καμπανάκι συναγερμού. Η Ρεάλ άλλαξε, μεταλλάχθηκε σε κάτι διαφορετικό και γι αυτό κέρδισε. Κέρδισε δίκαια και πανάξια γιατί οι δύο βοηθοί του Λάσο, ο Τσους Μάρτιν και ο παλιός σέντερ της θρυλικής Γιουγκοπλάστικα, Ζαν Τάμπακ έπεισαν το αφεντικό τους ότι έπρεπε να παίξουν διαφορετικά.

Η αφελής Ρεάλ που περίμενε να σκοτώσει τον αντίπαλο της τρέχοντας ασύστολα και πυροβολώντας με στόχο τους 90 και τους 100 πόντους έγινε μια ομάδα που έπαιζε άμυνα και μάλιστα πολύ καλή. Αντιμετώπιζε πιο δυναμικά τα πικ εν ρολ και γέμισε τη ρακέτα της κλείνοντας κάθε διάδρομο και κάθε πιθανότητα στον Σπανούλη. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ο Σπανούλης δεν βρίσκει τον τρόπο ούτε να σουτάρει, ούτε να δημιουργήσει και αυτό έγινε την Κυριακή στην Μαδρίτη. Δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός είχε αδειάσει από ενέργεια. Το σίγουρο είναι ότι απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ.

Η Ρεάλ είχε τα ορατά πλεονεκτήματα με το μέρος της. Τον κόσμο, τη δίψα για το 9ο, το Noventa που κυνηγούσε 20 ολόκληρα χρόνια. Είχε και τα λιγότερα ορατά πλεονεκτήματα. Το ματς δεν το έχασε ο Σπανούλης. Η άμυνα της Ρεάλ τον κλείδωσε, τον στραγγάλισε, τον εξουδετέρωσε και ο Λάσο αποφάσισε –πολύ σωστά- ότι αν έπρεπε να χάσει θα έχανε από όλους τους άλλους. Όσο ο Λοτζέσκι σκόραρε ο Ολυμπιακός υπήρχε στον τελικό.

Τις στιγμές που ο Σλούκας σκόραρε στο δεύτερο μέρος ο Ολυμπιακός δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να κάνει μια ακόμη επική ανατροπή. Αλλά η μυρωδιά του τελικού ήταν άσχημη από πολύ νωρίς. Διαβάζοντας τα στατιστικά του ημιχρόνου έβλεπα τι θα ερχόταν. Και στη συζήτηση εκτός αέρα το είπα στα παιδιά της Nova. "Το ματς πιο εύκολα θα τελειώσει με 20 πόντους διαφορά υπέρ της Ρεάλ παρά με νίκη του Ολυμπιακού".

Έτσι δεν κερδίζεις τελικό

Με 5/23 τρίποντα και 12/26 βολές (αυτό δεν ήταν προϊόν της άμυνας αλλά ένα σταθερό πρόβλημα για τον Ολυμπιακό που όλη τη σεζόν είχε ή τέλειες βραδιές από τη γραμμή ή πολύ άσχημες) δεν κερδίζει μια ομάδα τελικό Ευρωλίγκας.

Ο Σπανούλης είχε 1/5 εντός παιδειάς επιβεβαιώνοντας ότι ποτέ δεν μπόρεσε να μπει στο πνεύμα του αγώνα. Μάντζαρης, Λαφαγιέτ και Ντάρντεν είχαν 0/9 σουτ όλοι μαζί, ο Πρίντεζης 0/2 τρίποντα, ο Λοτζέσκι ξεκίνησε με 4/4 σουτ αλλά τελείωσε με 7/10. Ειρωνεία ή όχι, μαγική εικόνα ενδεχόμενα. Ο Ολυμπιακός δεν έβαλε ούτε ένα από τα ελεύθερα σουτ που έδωσε βάση σχεδίου και όχι στην τύχη ο Λάσο σε όλους τους άλλους παίκτες πλην του Σπανούλη. Η Ρεάλ έβαλε όλα τα δύσκολα και καθοριστικά σουτ πάνω σε άμυνες, με παίκτες κρεμασμένους πάνω στους σουτέρ. Αλλά τα έβαλε και απέδειξε ότι ξέρει να κερδίζει παιχνίδια σε κάθε ρυθμό. Θύμισε πολύ τον Ολυμπιακό του Λονδίνου που μέσα σε 48 ώρες άλλαξε ταχύτητες με θαυμαστό τρόπο. Από το χαμηλό τέμπο με την ΤΣΣΚΑ πήγε σε παιχνίδι 100 πόντων με τους Μαδριλένους. Η Ρεάλ έκανε το ίδιο στη Μαδρίτη αλλά με αντίθετη φορά.

Την ώρα που ολοκληρώθηκε η παρουσία της λεγόμενης "αμυντικής πεντάδας" στο παρκέ φάνηκε ότι το ματς έπαιρνε άλλη τροπή. Το είπα και στη μετάδοση: "Τα επόμενα 7-8 λεπτά που θα μείνει αυτή η πεντάδα στο παρκέ θα είναι καθοριστικά". Ο Αγιόν, ο Ρέγιες αλλά κυρίως ο Νοτσιόνι, ακόμη και ο Κέι-Σι Ρίβερς έχουν μετατρέψει τη Ρεάλ σε μια ομάδα που χωρίς να χάνει τίποτε από την επιθετική φινέτσα της έχει γίνει ένα πολύ σκληρό σύνολο.

Την ιστορία την έγραψε η Ρεάλ

Την ιστορία λοιπόν του αγώνα η Ρεάλ αγωνιστικά την έγραψε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Ενδεχόμενα αν ο αγώνας γινόταν στο Βερολίνο, στο Μιλάνο ή στο Λονδίνο ο Ολυμπιακός να ήταν πιο ανταγωνιστικός, ενδεχόμενα να έχανε λιγότερο αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα έχανε και πάλι.

Οι Ισπανοί στο μπάσκετ έχουν το θλιβερό προνόμιο να γίνονται αντιπαθητικοί ακόμη και τις στιγμές που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ανωτερότητά τους και είναι σίγουρο ότι η αφεντιά μου δεν είναι μέσα σε αυτούς που μπορούν να πουν το αντίθετο. Έγραψα 800 λέξεις για να αποδείξω ότι δεν κέρδισαν στην τύχη.

Ας γράψω μερικές ακόμη για να αποδείξω ότι είναι ουτιδανοί. Ο μεγάλος αθλητής αναγνωρίζει πρώτα από όλα την αξία του αντιπάλου του για να δώσει αξία και στη δική του νίκη. Τι νόημα έχει για τον αήττητο Φλόιντ Μεριγουέδερ να μπει στο ρινγκ με ένα αντίπαλο που θα τον ξαπλώσει στο καναβάτσο στο πρώτο λεπτό με μια γροθιά; Θα πατήσει μετά πάνω του και θα πανηγυρίζει για τη νίκη του; Οι Ισπανοί είναι κακοί ηττημένοι και ακόμη χειρότεροι νικητές.

Χαρισματικός, αλλά κακός χαρακτήρας ο Ρούντι

Ο Ρούντι, έχει θεϊκό χάρισμα στο μπάσκετ. Και τον χειρότερο χαρακτήρα αθλητή με βαρύ παρελθόν "κωλοπαιδαρισμού". Το 2013 στο Λονδίνο σε ένα τελειωμένο τελικό έκανε ένα δολοφονικό και αχρείαστο φάουλ στον Σπανούλη. Την Κυριακή έπρεπε να περιμένει για να μάθει αν ο αντίπαλος του είναι μεγάλος και στην ήττα. Διάλεξε να είναι ο ίδιος μικρός στη νίκη. Ξεκίνησε το trash talking όταν όλα είχαν κριθεί και στο τελευταίο καλάθι του Σέρχιο που κανείς δεν έπαιζε άμυνα γύρισε τη μπάλα προκλητικά και όχι μέσα στη φάση στον Σπανούλη που την επέστρεψε στο κεφάλι του.

Θα μπορούσα εύκολα να υποστηρίξω ότι και ο Σπανούλης είναι κακός ηττημένος αλλά ήταν φανερό ότι αποτέλεσε τον στόχο των παικτών της Ρεάλ. Τόσο με την υποδειγματική τους άμυνα όσο και με τη γεμάτη μικροπρέπεια επίθεση τους. Δεν ήθελαν μόνο να τον νικήσουν, ήθελαν και να τον ταπεινώσουν. Και αυτό ξεπερνάει τη λογική του "γράφω ιστορία σαν νικητής" και μετατρέπεται στο "γράφω την ιστορία όπως τη γουστάρω και δεν δίνω δεκάρα για τον άλλο". Ραντεβού, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, στο Βερολίνο.