Ζλάταν-Κριστιάνο: Η μάχη των υπέρ-εγώ

Τα μπαράζ γενικώς είναι πολύ μεγάλα ματς. Μπορεί στην Ελλάδα να μας αρέσει η κουβέντα του στιλ “και να πάμε στην τελική φάση, τι θα κάνουμε”, αλλά τα μπαράζ είναι παγκοσμίως αποδεκτά ως τεράστιοι αγώνες. Ο παίκτης που θα στείλει τη χώρα του στα τελικά αποκτά θέση στην ποδοσφαιρική αιωνιότητα της χώρας, ενώ αυτός που θα συνδέσει το όνομά του με την αποτυχία δύσκολα θα καταφέρει να το αποτινάξει. Αρκούν τα δικά μας παραδείγματα, αυτό του Αλεξανδρή (με το χαμένο τετ-α-τετ με τον Σμάιχελ) κι αυτό του Σαλπιγγίδη (με το ιστορικό πλασέ με το αριστερό στην Ουκρανία).

“Εγώ” και κόστος

Όταν βγήκε το ζευγάρι της Σουηδίας με την Πορτογαλία, η κλήρωση δεν έφερε αντιμέτωπες δύο χώρες: έφερε τον Ζλάταν απέναντι στον Κριστιάνο. Όχι μόνο δύο μεγάλους ποδοσφαιριστές, αλλά ίσως τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά “εγώ” αυτή τη στιγμή. Παίκτες που συγκεντρώνουν τα βλέμματα όχι μόνο για τα κατορθώματά τους, αλλά και για το συνολικό τους προφίλ: κάθε παιχνίδι, κάθε κίνηση, κάθε γκριμάτσα, κάθε γκολ και μια ακόμα παράσταση του “εγώ είμαι ο καλύτερος, γι’αυτό οι μισοί με λατρεύετε κι οι άλλοι μισοί λατρεύετε να με μισείτε”.

Προφανώς και δεν είναι η πρώτη φορά που δύο μεγάλοι σταρ τίθενται αντιμέτωποι σε αγώνα ή αγώνες που θα έχουν μόνο έναν νικητή. Όμως, αυτή τη φορά το σημαντικό δεν είναι το λάφυρο. Δεν είναι η πρόκριση στην τελική φάση που κάνει τεράστια την αναμέτρηση των δύο, είναι κυρίως το κόστος της ήττας. Ο χαμένος θα δει το Μουντιάλ απ’το σπίτι. Κι όλος ο κόσμος θα τον δει να αποκλείεται, όλος ο κόσμος θα τον συζητάει ακόμα και το καλοκαίρι.

Αν ο Κριστιάνο πάει στο Μουντιάλ, σε κάθε του ματς οι σπίκερ όλου του κόσμου θα λένε έστω μια φορά το όνομα του Ζλάταν. Αν ο Σουηδός πάει στο Μουντιάλ, ο Κριστιάνο θα αναφέρεται σε κάθε ματς του Σουηδού, του Μέσι, του Νέιμαρ, κτλ. Το να στείλουν τη χώρα τους στη Βραζιλία δεν θα είναι δα και πρωτοφανές κατόρθωμα για όποιον το πετύχει, δεν είναι καν ένα κύπελλο, ένα τρόπαιο. Αυτός, όμως, που θα αποκλειστεί, δεν θα το αντέξει εύκολα.

Το τρομερό είναι πως παρά τη μεγάλη καριέρα, τους τίτλους και τις ατομικές διακρίσεις, κανείς τους δεν έχει να επιδείξει κάτι πραγματικά σημαντικό με τη φανέλα της χώρας του. Μπορεί για τον Μέσι να ακούγεται συνέχεια το “ε, δεν έχει κάνει τίποτα με την Αργεντινή”, αλλά το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για Κριστιάνο και Ζλάταν.

Ιμπαϊμοβιτς

Ο Σουηδός βέβαια έχει το άλλοθι των συμπαικτών. Στα καλά του χρόνια ουδέποτε είχε γύρω του ένα ρόστερ που να μπορεί να το φτάσει πολύ ψηλά. Το 2004 ήταν ακόμα 23 όταν είχε τον Λάρσον, τον Λιούνγκμπεργκ, τον Μέλμπεργκ νεώτερο και η Σουηδία είχε αποκλειστεί απ’την Ολλανδία στα πέναλτι. Όμως, παρότι η ποιότητα γύρω του έφθινε με τα χρόνια, δεν παύει να είναι απογοητευτική η πορεία της ομάδας την περίοδο που εκείνος ανέβαινε σε world-class status.

Στο Μουντιάλ του 2006 η Σουηδία νίκησε μόνο την Παραγουάη στον όμιλο και αποκλείστηκε στο πρώτο νοκ-άουτ απ’τη Γερμανία, με τον Ζλάταν να μένει χωρίς γκολ. Στο Euro του 2008 μπορεί ο Ζλάταν να έκανε πάρτι με την Εθνική μας στην πρεμιέρα, αλλά στη συνέχεια οι Σουηδοί έχασαν από Ισπανία και Ρωσία και αποκλείστηκαν απ’τον όμιλο, με τον Ζλάταν να έχει τουλάχιστον δύο γκολ. Στο Παγκόσμιο του 2010 δεν πήγαν, αφού έχασαν μέσα-έξω απ’τους Δανούς(!), ενώ στο τελευταίο Euro προηγήθηκαν στα δύο πρώτα ματς, έχασαν και τα δύο από Ουκρανία και Αγγλία και νίκησαν μόνο τη Γαλλία, αφού είχαν ήδη αποκλειστεί.

Ρονάλντο

Ο Κριστιάνο δεν έχει το ίδιο άλλοθι του ρόστερ για την πορεία της Πορτογαλίας στα χρόνια του. Στη μνήμη μας έχει μείνει ο τελικός του 2004 και τα δάκρυά του, όμως εκεί η ομάδα δεν ήταν δική του, ας μην το ξεχνάμε. Ο Κριστιάνο ήταν μόλις 19, δεν είχε ακόμα παίξει στη Γιουνάιτεντ, η Πορτογαλία ήταν περισσότερο η ομάδα του Φίγκο, του Ντέκο και του Ρούι Κόστα. Ο Ρονάλντο δεν ήταν καν βασικός στην πρεμιέρα, η δική μας νίκη τον έφερε στην ενδεκάδα μέχρι το τέλος.

Στο Μουντιάλ του 2006 η Πορτογαλία έφτασε μέχρι τους τέσσερις, για να υποκλιθεί κι αυτή στην πορεία του μεγάλου Ζιντάν. Στα νοκ-άουτ πέρασαν την Ολλανδία και την Αγγλία (κλασικά στα πέναλτι) και ο Ρονάλντο είχε ένα γκολ σε έξι αγώνες, με πέναλτι απέναντι στο Ιράν. Στο Euro του 2008 ο αποκλεισμός ήρθε στο πρώτο νοκ-άουτ κόντρα στη Γερμανία (που ακόμα ήταν ομάδα που είχε Κλόζε, Ρόφλες, Μπάλακ, Χιτζλσπέργκερ) κι ο Ρονάλντο είχε πάλι μόλις ένα γκολ (κόντρα στην Τσεχία).

Στο Μουντιάλ του 2010 η Πορτογαλία αποκλείστηκε πάλι στο πρώτο νοκ-άουτ, απ’την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ισπανία, ενώ στον όμιλο νίκησε μόνο τη Βόρεια Κορέα. Ο Κριστιάνο τότε δεν είχε ούτε ένα γκολ στην προκριματική φάση και είχε κάνει την αξέχαστη δήλωση πως τα γκολ είναι σαν την κέτσαπ στο μπουκάλι: “καμιά φορά χρειάζεται χτύπημα και δεν κατεβαίνει, αλλά μόλις αρχίσει να πέφτει, δεν την σταματάς”. Όταν ήρθε η ώρα να μην σταματάνε τα γκολ στην τελική φάση, ο Ρονάλντο είχε πάλι μόνο ένα γκολ, στο 7-0 επί των Βορειοκορεατών.

Τέλος, στο πρόσφατο Euro η Πορτογαλία έπεσε πάλι στον τοίχο των Ισπανών, πάλι στον ημιτελικό. Όμως, έφτασε πιο κοντά από ποτέ, αφού πήγε την πρόκριση στα πέναλτι. Το κακό για τον Κριστιάνο δεν ήταν πως δεν κατάφερε ποτέ να εκτελέσει το τελευταίο πέναλτι, αλλά πως έχασε το τετ-α-τετ με τον Κασίγιας, που θα μπορούσε να κρίνει την πρόκριση. Πριν έρθει το νοκ-άουτ, ο Ρονάλντο είχε πετύχει τρία γκολ, αλλά είχε γίνει και στόχος των αντιπάλων: όλοι χτυπούσαν και έβρισκαν γκολ στην πλευρά του, κάτι που έχουμε δει σε παλαιότερο κείμενο.

Ρόστερ

Αναλύσαμε περισσότερο τα τουρνουά του Ρονάλντο απ’αυτά του Ζλάταν, γιατί η Πορτογαλία έχει προχωρήσει περισσότερο, αλλά κυρίως γιατί ο Κριστιάνο είχε καλύτερο καστ. Σύμφωνοι, η Πορτογαλία δεν είχε ποτέ την πληρότητα ή την ποιότητα άλλων χωρών, αλλά ο Κριστιάνο δεν μπορεί να έχει τα ίδια παράπονα με τον Ζλάταν.

Ο Σουηδός όλα αυτά τα χρόνια παίζει με τον Ελμάντερ, τον Τοϊβόνεν, με τον Κάλστρομ, τον Ελμ, μέχρι και τον Μπαϊράμι ή τον πιτσιρικά Κατσανίκλιτς της Φούλαμ. Ο Ρονάλντο μπορεί να μην βρήκε ποτέ ξανά μορφές σαν τον Φίγκο, τον Ρούι Κόστα ή τον Ντέκο, αλλά είχε στην άμυνα τον Καρβάλιο, τον Άλβες, τον Μποσίνγκουα, τον Πέπε και τον Κοεντράο, χαφ σαν τον Μουτίνιο, τον Βελόσο ή ακόμα και τον Μεϊρέλες, εξτρέμ σαν τον Νάνι ή παλιότερα τον Σιμάο. Παίκτες εκατομμυρίων, μεγάλων ομάδων.

Προτιμήσεις

Και οι δυο τους έχουν άλλοθι (ο Ζλάταν μεγαλύτερο) και για τους δύο υπήρξαν λεπτομέρειες που τους πήγαν κόντρα. Αυτό, όμως, που ισχύει είναι πως, είτε τα έδωσαν όλα, είτε όχι, με τις εθνικές τους δεν έχουν ακόμα κάνει κάτι πολύ σπουδαίο. Η μοίρα τους έφερε αντιπάλους σε μια μάχη που στα μάτια τους είναι μεγάλη, όσο και ταπεινή: κι οι δύο θεωρούν εαυτούς φτιαγμένους για πράγματα πολύ μεγαλύτερα από μπαράζ.

Την Τρίτη το βράδυ θα ξέρουμε ποιος θα είναι στη Βραζιλία και ποιος θα κάνει διακοπές. Στη μάχη των υπέρ-εγώ, ο ένας εκ των δύο θα έχει τουλάχιστον την ικανοποίηση πως έβγαλε έξω τον άλλον: για τύπους σαν κι αυτούς, δεν είναι και λίγο. Μέχρι τότε, θα ήθελα να μάθω ποιον θα θέλατε να δείτε στην τελική φάση. Ή μάλλον, για να προβοκάρω και λίγο, ποιον θα θέλατε να δείτε αποκλεισμένο την Τρίτη το βράδυ.

ΥΓ: Τη δική μου προτίμηση θα τη γράψω σε απάντηση στα σχόλια.