Το "μαύρο κουτί" του Ολυμπιακού

Εξέταση στο “μαύρο κουτί” γίνεται συνήθως σε περίπτωση μιας παταγώδους αποτυχίας. Η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός δεν έχει γνωρίσει κάτι τέτοιο, αφού αυτή τη στιγμή είναι μέσα στους στόχους του. Όμως, όπως έγινε και στην περίπτωση της Λίβερπουλ πριν από μερικές εβδομάδες, η εικόνα της ομάδας είναι τέτοια που απαιτεί μια αναλυτική ματιά. Κυρίως γιατί το παρελθόν λέει πως όταν το πρόβλημα είναι μεγάλο, τότε σίγουρα είναι σύνθετο, είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων.

Όλα βρίσκονται στο περιεχόμενο του μαύρου κουτιού και θα τα αναδείξουμε ένα προς ένα. Τα γραφήματα θα μας βοηθήσουν να αποτυπώσουμε καλύτερα τα ευρήματα, ούτως ώστε οι κρίσεις να πατάνε σε στοιχεία που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης.

Συγκρίσεις

Πρώτα θα συγκρίνουμε τον Ολυμπιακό με Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ. Οι ερυθρόλευκοι έχουν λιγότερα γκολ και ασίστ ανά αγώνα απ’τον Δικέφαλο, χρειάζονται περισσότερες τελικές για να σκοράρουν, ενώ δέχονται το γκολ με την ίδια “ευκολία” που το δέχεται και ο Παναθηναϊκός.

Στη συνέχεια συγκρίνουμε τον Ολυμπιακό με την περσινή του ομάδα και τις επιδόσεις της στο σύνολο του πρωταθλήματος. Όλα είναι χειρότερα. Λιγότερα γκολ/ασίστ ανά αγώνα, περισσότερες τελικές προσπάθειες για να μπει ένα γκολ, μικρότερη δυσκολία για τον αντίπαλο να σκοράρει εναντίον της ομάδας του Μίτσελ.

Πόσο άσχημες είναι αυτές οι επιδόσεις; Τα στοιχεία λένε πως είναι οι χειρότερες της πενταετίας. Στον πίνακα που ακολουθεί η σύγκριση αφορά το φετινό Ολυμπιακό και τα πεπραγμένα του τα τελευταία τέσσερα πρωταθλήματα, τα οποία και κατάκτησε. Ο φετινός Ολυμπιακός δίνει τις λιγότερες ασίστ ανά αγώνα, χρειάζεται περισσότερες τελικές από ποτέ για να σκοράρει και δέχεται πιο εύκολα τα γκολ από οποιαδήποτε άλλη χρονιά.

Είναι εντυπωσιακό το πως οι επιδόσεις πλησιάζουν αυτές της σεζόν 2012-13. Θα θυμάστε πως με τον Ζαρτίμ στον πάγκο εκείνος ο Ολυμπιακός έκανε μεν νίκες, αλλά προβλημάτιζε με την επιθετική δυστοκία. Ήταν περισσότερο μια οργανωμένη, σφιχτή ομάδα, με λίγα “μπορώ” στην επίθεση, παρά ένα σύνολο που έκανε συνεχόμενες νίκες με επιθετικό ποδόσφαιρο και ευχέρεια στο σκοράρισμα.

Χειρότερη άμυνα της 5ετίας, επίθεση "Ζαρντίμ"

Μόνο ο Ολυμπιακός του Ζαρντίμ σκόραρε λιγότερο απ’το φετινό, ενώ η τότε ομάδα ήθελε κι εκείνη αρκετές τελικές για να πετύχει γκολ. Το 7.1 του 2012-13 είναι η χειρότερη επίδοση των προηγούμενων χρόνων, μέχρι να έρθει το 8.2 που έχει ο Ολυμπιακός φέτος. Όμως, η μεγάλη διαφορά είναι στην άμυνα: οι ερυθρόλευκοι τότε τουλάχιστον συνδύαζαν την επιθετική δυστοκία με αμυντική ασφάλεια, αφού ο αντίπαλος χρειαζόταν το πολύ υψηλό νούμερο των 12.5 τελικών προσπαθειών για να πετύχουν γκολ.

Ο φετινός Ολυμπιακός και τρώει το γκολ πιο εύκολα και το βάζει πιο δύσκολα από ποτέ τα τελευταία πέντε χρόνια. Γιατί;

Η "τρύπα" των στόπερ

Ξεκινάμε απ’το κέντρο της άμυνας. Το δίδυμο του Μποτία με τον Αμπιντάλ φάνηκε νωρίς πως δεν μπορεί να υπηρετήσει τις ανάγκες που λένε πως η άμυνα παίζει ψηλά και ο Ολυμπιακός επιτίθεται με πολλούς παίκτες πάνω απ’τη σέντρα. Η συγκεκριμένη αδυναμία “κρύφτηκε” όταν στα ευρωπαϊκά παιχνίδια ο Ολυμπιακός αμύνθηκε χαμηλά με πολλούς παίκτες πίσω απ’την μπάλα και ανάγκασε τους πανηγυρτζήδες να γράφουν στα πρωτοσέλιδα στον Μίτσελ πως “μας αποστόμωσες με τον Μποτία”.

Όμως, οι αγώνες αυτοί ήταν η εξαίρεση και γρήγορα φάνηκε πως στις “κανονικές συνθήκες” οι στόπερ δεν έχουν τα “μπορώ” που είχε το δίδυμο Σιόβας-Μανωλάς ή Παπαδόπουλος-Μέλμπεργκ. Ο Αυλωνίτης πήρε αρκετές ευκαιρίες, αλλά το παιδί δεν γίνεται να γίνει Μανωλάς, ενώ ο Σιόβας τώρα επιστρέφει μετά από σχεδόν έναν χρόνο και θα ήταν αφύσικο να τα βελτιώσει όλα, χωρίς κατάλληλο παρτενέρ δίπλα του.

Θα μπορούσαμε απλώς να παραθέσουμε όλα τα GIF με τις φετινές φάσεις που η άμυνα του Ολυμπιακού κυνηγάει τους επιθετικούς στα εγχώρια ματς. Θα γέμιζε η σελίδα και θα είχαμε και κρούσματα επιληψίας με τόσες κινούμενες εικόνες. Όμως, είμαι σίγουρος πως τις θυμάστε, στους αγώνες με τον Ατρόμητο, τον Εργοτέλη, τον ΠΑΟΚ, τον ΠΑΣ. Συνέβη ακόμα και με τον Αστέρα, απλώς δεν είδαμε ποτέ την εξέλιξη των φάσεων, γιατί οι δύο επόπτες είχαν πάθει αγκύλωση και είχαν τη σημαία μονίμως σηκωμένη.

Ίδιες φάσεις, με μοναδικές διαφορές τα ονόματα των αντιπάλων. Ναπολεόνι, Παπάζογλου και Καραμάνος, μετά Γιουσούφ, Χαλκιαδάκης και Παμλίδης, μετά Περέιρα και Κλάους, το Σάββατο Ίλιτς, Σαπαλίδης και Γιάκος. Ο Ολυμπιακός πάντα είναι ομάδα που επιτίθεται και αφήνει χώρους, αλλά φέτος δεν έχει το απαραίτητο αντίδοτο στις αντεπιθέσεις και μπορεί να εκτεθεί ακόμα και μια απλή μπαλιά μπροστά. Δεν είναι πως ο αντίπαλος σκοράρει στις 1-2 φάσεις που βρίσκει, είναι πως ο αντίπαλος βρίσκει (εύκολα) πολλές καθαρές ευκαιρίες.

Τα "ψίχουλα" στην επίθεση

Το έργο είναι εξίσου προβληματικό στην επίθεση. Έχουμε ήδη συζητήσει πως ο Ολυμπιακός έχει πάρει σχεδόν ελάχιστα απ’τους παίκτες που αποκτήθηκαν για να παίξουν απ’τη μέση και μπροστά. Πριν δούμε τις φετινές επιδόσεις, είναι απαραίτητη μια ματιά σ’αυτές των παικτών της περσινής χρονιάς, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.

Αυτά έκαναν σε γκολ/ασίστ οι παίκτες που είχε πέρσι ο Ολυμπιακός στην επίθεση. Τα απόλυτα νούμερα των επιδόσεων σε 34 αγώνες δεν μπορούν να συγκριθούν με τις φετινές μετά από 12 αγωνιστικές. Γι’αυτό τον λόγο βγάλαμε τους μέσους όρους των παικτών ανά 90λεπτο, την προσφορά δηλαδή σε γκολ/ασίστ ανά αγώνα. Καταλαβαίνετε πως καλή επίδοση είναι αυτή πάνω από 0.50 (που σημαίνει γκολ/ασίστ σχεδόν κάθε δύο ματς) και εξαιρετική αυτή που πλησιάζει τη μονάδα (γκολ/ασίστ σε κάθε αγώνα).

Ο Μήτρογλου πέρυσι έκανε τον Κριστιάνο Ρονάλντο με 1.7 γκολ/ασίστ ανά αγώνα, αλλά δεν ήταν μόνος του. Ο Τσόρι με τον Ολαϊταν είχαν 1 γκολ/ασίστ ανά παιχνίδι, ενώ απίστευτα υψηλές επιδόσεις ήταν κι αυτές του Κάμπελ, του Σαβιόλα, του Ολαϊτάν, του Φουστέρ, ακόμα και τον Βάις, Σέποβιτς, Βαλντές και Πέρες που έπαιξαν πολύ λιγότερο. "Όργια", από όλους τους παίκτες. Φέτος;

Φέτος ο Μήτρογλου προσφέρει το 1/3 σε σχέση με πέρσι, ενώ οι “παλιοί” Φουστέρ και Ντομίνχες μπορεί να μην επαναλαμβάνουν τα περσινά, αλλά τουλάχιστον έχουν επιδόσεις που τα πλησιάζουν. Οι νέοι; Κορυφαίος ο Γκαζαριάν(!) επειδή έχει παίξει μόνο 120 λεπτά και οι Διαμαντάκος, Μπενίτες, Ντουρμάζ, Φορτούνης και Αφελάι με μέτρια ή ελάχιστη προσφορά. Τον Ντοσεβί δεν τον ξεχάσαμε, απλώς ακόμα δεν έχει γκολ/ασίστ.

Δεν είναι μόνο ο Μήτρογλου

Το ανάθεμα έχει πέσει στον Μήτρογλου, αλλά είναι άδικο να χρεωθεί αυτός τα πάντα, λες και η δική του μεταμόρφωση είναι η μοναδική διαφορά. Αρκεί μια ματιά στις περσινές επιδόσεις μετά από 12 αγώνες στο πρωτάθλημα για να καταλάβει κανείς πως δεν λείπουν μόνο τα γκολ του Μήτρογλου.

Στους 12 πρώτους αγώνες στο πρωτάθλημα ο Σαβιόλα είχε ήδη επτά γκολ, όσα έχουν φέτος Μήτρογλου, Μπενίτες και Διαμαντάκος μαζί. Ο Κάμπελ είχε μόνος του επτά ασίστ, περισσότερες απ’όσες έχουν όλοι μαζί, ο Φουστέρ είχε έξι, ενώ ο Βάις είχε προλάβει να κάνει μόνος του όσα δεν έχουν κάνει μαζί όλοι οι φετινοί ακραίοι του Ολυμπιακού. Χαρακτηριστικό το γεγονός πως στους πρώτους 12 αγώνες ο Τσόρι δεν χρειαζόταν τόσο πολύ και είχε μόλις τρεις ασίστ, την ώρα που ο Ολαϊτάν ακόμα δεν είχε προσφέρει τίποτα.

Η επίθεση χειροτερεύει την άμυνα

Δεν νομίζω πως χρειάζονται άλλα γραφήματα. Ο Ολυμπιακός έχει πρόβλημα στην επίθεση, που μεγεθύνεται στους αγώνες με καλά οργανωμένο αντίπαλο. Στα πέντε ματς με Παναιτωλικό, Ατρόμητο, Αστέρα, Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ ο Ολυμπιακός έχει πετύχει μόλις τρία γκολ, εκ των οποίων μόνο το ένα ήταν στην κανονική ροή του αγώνα (Κασάμι στο Αγρίνιο) και τα άλλα δύο ήταν από στημένες φάσεις (Αυλωνίτης, Φουστέρ).

Επιπλέον, η επιθετική δυστοκία κάνει ακόμα χειρότερη την αμυντική λειτουργία. Οι παίκτες που αγωνίζονται στα άκρα της επίθεσης δεν έχουν προσφέρει τα ρήγματα και την απαιτούμενη δημιουργία κι έτσι μοιραία το βάρος πέφτει στους ακραίους μπακ. Όπως λέγαμε και μετά το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι η μοναδική ομάδα που οι ακραίοι μπακ “φοβίζουν” περισσότερο απ’τους εκάστοτε εξτρέμ.

Ο Ολυμπιακός πάντα είχε μπακ με επιθετική συμπεριφορά, αλλά τουλάχιστον είχε μια ισορροπία, βάσιζε περισσότερα στο ένα άκρο, στον Τοροσίδη πχ. Φέτος οι μπακ είναι στην ουσία εξτρέμ, γεγονός πως εκθέτει ακόμα περισσότερο το ήδη αργό δίδυμο των στόπερ.

Φαύλος κύκλος. Ο Ολυμπιακός θέλει να θωρακιστεί καλύτερα αμυντικά, αλλά δεν μπορεί να το κάνει, γιατί με τέτοια ισχνή επιθετική παρουσία χρειάζεται περισσότερους παίκτες στην επίθεση. Κι όταν το κάνει, χειροτερεύει η αμυντική του λειτουργία, χωρίς δα και την τεράστια βελτίωση στην επίθεση.

Το selling club

Όλα τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα των καλοκαιρινών επιλογών. Πιστός στη λογική του, ο Ολυμπιακός για τρίτη σερί χρονιά πούλησε (σε εξαιρετικές τιμές) τα “προϊοντα” που έβγαλε στη βιτρίνα του Champions League και δεν δίστασε να φτιάξει μια νέα ομάδα με κάποια απ’τα λεφτά που εισέπραξε απ’τις πωλήσεις. Το πρόβλημα είναι πως οι επιλογές των παικτών που ήρθαν δεν έχουν ούτε στο ελάχιστο την επιτυχία των περσινών.

Το λέγαμε και πέρσι: όταν υιοθετείς τη λογική του selling club, τότε κρίνεσαι με βάση τους αντικαταστάτες. Τα γραφήματα έδειξαν με κάθε τρόπο πόσο λίγα είναι αυτά που δίνουν οι “νέοι” σε σχέση με τους “παλιούς” και δεν χρειάζεται κάποιο άλλο σχόλιο.

Ο Μίτσελ απλώς διαχειρίζεται

Που στέκεται ο Μίτσελ σε όλα αυτά; Το ρεπορτάζ του Σταύρου Γεωργακόπουλου λέει πως στη διοίκηση του Ολυμπιακού έχουν καταλάβει/αποδεχθεί τις καλοκαιρινές τους ευθύνες, αλλά απ’την άλλη θεωρούν πως ακόμα και με αυτό το έμψυχο δυναμικό τα πράγματα θα έπρεπε να έχουν πάει καλύτερα. Δυσκολεύομαι να συμφωνήσω.

Μπορώ να βρω 1-2 πράγματα που ο Μίτσελ θα μπορούσε να έχει κάνει καλύτερα (εντός, γιατί στην Ευρώπη έκανε το καλύτερο δυνατόν), αλλά δεν ξεχνάω κάτι βασικό. Ακόμα και πέρσι, στο καλύτερό του διάστημα στο λιμάνι, ο Μίτσελ διέπρεψε ως διαχειριστής υλικού, όχι ως προπονητής αυτοματισμών, φιλοσοφίας, τακτικής, σχεδίου, κτλ. Τα προσόντα των παικτών αναδείκνυε πάντα ο Μίτσελ, δεν έβγαζε λαγούς απ’τα καπέλα, ούτε διόρθωνε τεράστια προβλήματα.

Ε, το είδαμε ήδη, τα φετινά προσόντα λένε μεγάλο πρόβλημα στο κέντρο της άμυνας και στην επίθεση. Ένας φορ “σκιά του εαυτού του” (Μήτρογλου), ένας νέος που δεν έχει δείξει εκτελεστική ευχέρεια (Μπενίτες), ένας φιλότιμος μικρός (Διαμαντάκος). Ο Αφελάι προσφέρει ελάχιστα, δεν “φεύγει” και δεν κινείται χωρίς μπάλα, ο Ντουρμάζ “χάνεται” δεξιά, φάνηκε αριστερά, αλλά εκεί παίζει ο Αφελάι και ο Φορτούνης είναι ελπίδα, αλλά παίζει ή στη θέση του Τσόρι ή αριστερά, εκεί που ήδη υπάρχουν Ντουρμάζ-Αφελάι. Α, υπάρχει κι ο Ντοσεβί, ο μοναδικός δεξιός εξτρέμ στην ιστορία του Ολυμπιακού, που έφτασε Δεκέμβριος, έχει αγωνιστεί σε 488’ κι ακόμα δεν έχει γκολ και ασίστ.

Φταίει ο Μίτσελ για τα παραπάνω; Θα μπορούσε να κάνει κάτι ώστε να γίνουν όλα καλύτερα, όταν τα προβλήματα είναι τόσα και κάθε λύση προκαλεί άλλο πρόβλημα; Όλα έχουν δοκιμαστεί σε άμυνα και επίθεση, αλλά ελάχιστα έχουν βελτιωθεί. Μπορεί πχ ο ανεβασμένος Φορτούνης να βελτιώσει πράγματα, αλλά αυτό σημαίνει πως κάποιοι θα φάνε πάγκο και ποιος μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά που έτσι θα διορθωθούν τα πάντα;

Ο Ολυμπιακός έχει "υλικό Ζαρντίμ", αλλά "διαχείριση και λογική Μίτσελ". Μόνο που ο Μίτσελ ήρθε ακριβώς γιατί ο σύλλογος ήθελε διαφορετική εικόνα στο χορτάρι. Δεν φταίει αυτός αν το υλικό άλλαξε προς το χειρότερο.

Πως να πάει καλύτερα;

Στη διοίκηση πιστεύουν πως η βαθμολογική συγκομιδή θα έπρεπε να είναι καλύτερη, αλλά έχουν κι εδώ λάθος. Ακόμα και ο περσινός Ολυμπιακός που πέταγε φωτιές, είχε ίδιες απώλειες στα αντίστοιχα παιχνίδια. Πήρε δύο βαθμούς στα εκτός έδρας με Παναιτωλικό, Ατρόμητο και Αστέρα, τόσους πήρε και φέτος. Μία νίκη έκανε στα ντέρμπι εντός με Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ, μία έκανε και φέτος.

Σε σχέση με τα αντίστοιχα περσινά ματς, ο Ολυμπιακός έχει (μόλις) δύο βαθμούς λιγότερους. Απ’τη στιγμή που στην διοίκηση καταλαβαίνουν πόσο χειρότερη είναι η φετινή ομάδα και πάλι καλά να λένε που η φετινή ομάδα τα έχει πάει σχεδόν όπως η περσινή στη συγκομιδή βαθμών και η μοναδική “έξτρα” απώλεια ήταν αυτή με τον ΠΑΣ. Υποθέτω πως ξέχασαν πως, όχι μόνο γλίτωσαν από συντριβή στο Παγκρήτιο, αλλά πήραν τη νίκη κατά λάθος στο φινάλε.

Μέχρι τον Ιανουάριο

“Αυτή είναι η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει”, που έλεγε κάποτε κι ο Γιάννης Ιωαννίδης. Μέχρι να έρθει ο Ιανουάριος και η δεδομένη ενίσχυση, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να ελπίζει σε μεγάλη βελτίωση, εκτός κι αν γίνει ξαφνικά μια σφιχτή ομάδα που ψάχνει το 1-0. Μέχρι τότε, το μπαλάκι περνάει στους αντιπάλους. Αν σταθούν απέναντι του όπως ο Πανθρακικός και η Κέρκυρα, τότε θα έρθουν εύκολες νίκες, όλα θα φανούν καλύτερα και δεν μπορεί, κάποιοι θα αναδειχθούν.

Αν ο Ολυμπιακός κοντραριστεί όπως έγινε και με τον ΠΑΣ, τότε τίποτα δεν θα είναι εύκολο και θα χρειαστεί κόπος και ιδρώτας.

Τα καλύτερα του Contra.gr:

Σχόλιο Τσάρλυ: Ο κλώνος Ντιόγκο, η διαιτησία κι ο Κόπερφιλντ

Σχόλιο Παντελής Βλαχόπουλος: Το νέο μοντέλο του Μαρινάκη και ο Έλληνας τεχνικός