Σπριντ δεξιά, δέκα χρόνια μετά
Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για τον Μουρίνιο, αυτόν που στο τέλος βγαίνει νικητής όταν βρίσκεται στον έναν από τους δύο πάγκους, επισημαίνει το fighting spirit που έχουν πάντα οι ομάδες του Πορτογάλου τεχνικού, αλλά και την τύχη που δεν τον εγκαταλείπει από την αρχή της καριέρας του.
Και στο τέλος, έγινε αυτό που γίνεται πάντα. Έμεινε μόνο ο Μουρίνιο. Αυτό συμβαίνει όταν αυτός κάθεται σ’έναν απ’τους δύο πάγκους. Δεν υπάρχουν ομάδες που πέρασαν και ομάδες που αποκλείστηκαν, δεν υπάρχουν παίκτες που σκόραραν και παίκτες που απέτυχαν. Υπάρχει μόνο ο Μουρίνιο. Αυτός που συγκεντρώνει όλα τα φώτα και τα πρωτοσέλιδα όταν πετυχαίνει, αυτός που φροντίζει να τα στέλνει αλλού όταν αποτυγχάνει, αφού ο ίδιος δεν φταίει (σχεδόν) ποτέ.
Τον γνωρίσαμε το 2004 σε ένα σπριντ προς τα τα δεξιά σε ένα αγγλικό γήπεδο, όπου θριάμβευσε ως αουτσάιντερ και το “πάγωσε” λίγο πριν τη λήξη. Δέκα χρόνια αργότερα, η τελευταία του εικόνα ήταν πάλι ένα σπριντ προς τα δεξιά, σε ένα αγγλικό γήπεδο, λίγο πριν τη λήξη. Είχε πάλι θριαμβεύσει ως αουτσάιντερ, όμως αυτή τη φορά ήταν γηπεδούχος και το γήπεδο κόχλαζε και δεν έτρεξε για να πανηγυρίσει, αλλά για να δώσει οδηγίες, όπως ο ίδιος δήλωσε μετά. “Αλλά είδατε πως μπορώ ακόμα να τρέξω”.
Κι ίσως τελικά η λέξη κλειδί να είναι το αουτσάιντερ. Δέκα χρόνια πέρασαν απ’την Πόρτο του 2004 και ο Μουρίνιο εξακολουθεί να κάνει δύο πράγματα: να φτιάχνει ομάδες που βασίζονται πολύ στην αντεπίθεση και τα στημένα, μια reactive λογική που ταιριάζει σε “αουτσάιντερ”, και να πετυχαίνει περισσότερο όταν οι συνθήκες τον φέρνουν με την πλάτη στον τοίχο, παρά ως φαβορί.
Η πρόκριση επί της Παρί τον έφερε για 8η φορά σε ημιτελική φάση Champions League, σε δέκα χρονιές στη διοργάνωση (δεν μετράει το 2008, γιατί έφυγε το Σεπτέμβριο απ’την Τσέλσι). Κανείς προπονητής δεν έχει περισσότερες παρουσίες στους τέσσερις και αν κάνουμε μια μικρή αναδρομή θα δούμε πως τον θυμόμαστε να πετυχαίνει περισσότερο σαν αουτσάιντερ, παρά ως φαβορί ή έστω σε αγώνες ίσης δυναμικότητες.
Ήταν γκραν φαβορί δύο φορές με την Τσέλσι, αποκλείστηκε και τις δύο απ’την Λίβερπουλ. Ήταν ισοδύναμος και φαβορί σε δύο ημιτελικούς με τη Ρεάλ κόντρα σε Γερμανούς, αποκλείστηκε από Μπάγερν και Ντόρτμουντ. Έχει παίξει δύο τελικούς, με Πόρτο και Ίντερ, τους έχει νικήσει αμφότερους με γκολ στις αντεπιθέσεις, αφού πρώτα έφτασε εκεί ως πολύ μεγάλο αουτσάιντερ. Το πρότυπο είναι (νομίζω) ξεκάθαρο.
Μ’αυτά στο μυαλό, το έργο στη ρεβάνς με την Παρί μου φαινόταν ολοένα και περισσότερο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Δύσκολο σκορ να ανατραπεί, “επίθεση” τις προηγούμενες εβδομάδες σε επιθετικούς και αμυντικούς, τραυματισμός νωρίς του Αζάρ. Η Τσέλσι βαριά, η μπάλα να μην κυλάει, ευκαιρίες να μην φτιάχνονται, η Παρί να αισθάνεται άνετη στο μεγαλύτερο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου, το γήπεδο σιωπηλό. Τέτοια δώσ’του του Ζοζέ και θα τον δεις στο τέλος θριαμβευτή.
Πως; Κάπως, όπως νά’ναι, ακόμα και με τους μόνους τρόπους που υπάρχουν. Αφού πρώτα βρήκε ένα γκολ από πλάγιο άουτ, ο Μουρίνιο ήξερε ήδη πως θα πάει το δεύτερο ημίχρονο, αφού δήλωσε πως η Τσέλσι είχε προπονηθεί για τις τρεις διαφορετικές διατάξεις που χρησιμοποίησε. Θα έβγαζε μέσους για να βάλει επιθετικούς, η Παρί θα το εκμεταλλευόταν και θα έβγαζε 1-2 πολύ επικίνδυνες αντεπιθέσεις, αλλά κάποια στιγμή η ομάδα του Μπλαν θα αναγκαζόταν να αμυνθεί πολύ χαμηλά, περισσότερο υπό το βάρος της πίεσης του αποτελέσματος, παρά εξαιτίας της Τσέλσι.
Κι εκεί ίσως να μετρούσε η έδρα, ο χαρακτήρας των παικτών του, η ελαφριά φανέλα μιας αντιπάλου που είναι οκτώ χρόνια μικρότερη απ’τον ίδιο τον Μουρίνιο, το fighting spirit που έχουν πάντα οι ομάδες και η δική του προσωπική τύχη.
Και πριν προλάβετε να με κατηγορήσετε πως λέω απλώς τυχερό τον Μουρίνιο, σας παραπέμπω σε μία από τις χθεσινές δηλώσεις του, σε ρεπόρτερ του Sky Italia: “-Έβαλες τον Σούρλε, γκολ. Έβαλες τον Μπα, γκολ. Πως λέγεται αυτό; -Κ*λος.”
Είτε ο Ζοζέ το εννοούσε 100%, είτε όχι, προφανώς και η Τσέλσι ήθελε τύχη για να ανατρέψει το 3-1. Να μπει ένα γκολ απ’το πουθενά, να χάσει ο Καβάνι τα δύο τετ-α-τετ που (σχεδόν νομοτελειακά) θα έβρισκε στην επανάληψη, να γίνει ήρωας σε μια αναμπουμπούλα ο “δεν είναι κανονικός επιθετικός” Ντεμπά Μπα, να βγάλει ο Τσεχ το σουτ του Μαρκίνιος στο τέλος.
Και ναι, η Τσέλσι είχε και δύο δοκάρια, που δεν το λες και μεγάλη τύχη. Όμως, στο τέλος της ημέρας ξέραμε πως έχει έναν τρόπο να προκριθεί και τελικώς προκρίθηκε μ’αυτόν. Όλος ο πλανήτης έλεγε “θα μείνει το 1-0 και στο τέλος θα το βάλουν”. Έτσι έγινε και δεν το λες και ατυχία. Χωρίς να χρειαστεί ο Ζοζέ να κάνει κινήσεις που χρήζουν ανάλυσης και κουβέντας, όπως πχ πέρσι στη ρεβάνς με τη Γιουνάιτεντ . Έξω μέσοι, μέσα επιθετικοί, γεμίστε, ένα γκολ θέλουμε και θα το βάλουμε.
Το φινάλε της ρεβάνς του “Στάμφορντ Μπριτζ” βρίσκει τον Μουρίνιο εκεί που θέλει να είναι: αυτός στο επίκεντρο περισσότερο απ’τους παίκτες και η Τσέλσι να είναι αρχές Απριλίου μέσα στη μάχη της Αγγλίας και του Champions League. Και (προφανώς) είναι αουτσάιντερ και στις δύο μάχες, στο ρόλο που λατρεύει να υπηρετεί (με επιτυχία) ο Πορτογάλος και ξέρουμε καλά πια πως δεν πρέπει να τον ξεγράφει κανείς.
Κι όταν έρθει το τέλος του Μαΐου, για να κάνουμε και το ταμείο της φετινής Τσέλσι και του Μουρίνιο, θα δούμε και τα υπόλοιπα. Το πως έφτασε ο σπίκερ της Νόβα να λέει “αυτούς έχει για επιθετικούς, αυτούς βάζει”, λες και ο Μουρίνιο ανέλαβε τον Φεβρουάριο και δεν ξόδεψε ο ίδιος τα φετινά 120 εκατομμύρια ευρώ, αλλά και το γιατί ακόμα και την ανατροπή του 3-1 την πέτυχε βρίσκοντας τις καλές φάσεις και τα γκολ από στημένα (πλάγια, κόρνερ, φάουλ), αντεπιθέσεις και γεμίσματα.
Διαβάστε ακόμη:
Ο... κ**ος του Μουρίνιο (video)
Το "φάντασμα" του Κονσταντίνοφ επέστρεψε για τους Γάλλους
Προκρίθηκε στο... twitter η Παρί
